Ιερός Ναός Αγίων Πάντων Μακεδονίτισσας

Ιερός Ναός Αγίων Πάντων Μακεδονίτισσας
Άγιοι του Θεού πρεσβεύετε υπέρ ημών !

Πέμπτη 28 Ιουλίου 2011

Από κορυφαίος καθηγητής και συγγραφέας, μοναχός στην Αριζόνα

...

Ο ομογενειακός λαός της Βοστώνης, καθώς επίσης και η διανόηση του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας στις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ελλάδα και ανά τον κόσμο γνώριζαν τον Κωνσταντίνο Καβαρνό, ως καθηγητή του πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, φιλόσοφο, ιστορικό και γνώστη της θεολογικής γραμματολογίας, από τα συγγράμματα, τις διαλέξεις και τις διδαχές του.
Ελάχιστοι ωστόσο γνωρίζουν ότι απεβίωσε πρόσφατα σε ηλικία 93 ετών ως απλός καλόγερος στο Μοναστήρι του Αγίου Αντωνίου στην Αριζόνα.
Ο αείμνηστος είχε γεννηθεί στη Βοστώνη στις 19 Οκτωβρίου του 1918 από γονείς μετανάστες, τον Παναγιώτη και την Ειρήνη, καταγόμενοι από τη Λέσβο, οι οποίοι πήραν τα τρία τους παιδιά, την Φραγκούλα, τον Ιωάννη και τον Κωνσταντίνο και επέστρεψαν στο χωριό τους, τον Τρίγωνα - Πλωμαρίου.
Ο Κωνσταντίνος τελείωσε εκεί το Δημοτικό Σχολείο και στη συνέχεια επέστρεψαν στη Βοστώνη όλοι οικογενειακώς. Αφού έμαθε την αγγλική γλώσσα, αποφοίτησε με άριστα από το Γυμνάσιο και στη συνέχεια έπειτα από εισαγωγικές εξετάσεις εισήχθη στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ.
Τα πρώτα χρόνια των σπουδών του σπούδασε Βιολογία, Βοτανολογία, Φυσική Ανθρωπολογία, Βιοχημεία διότι αρχικά στόχευε να σπουδάσει Ιατρική, αλλά στα μισά των σπουδών του αποφάσισε να αλλάξει κατεύθυνση και να σπουδάσει φιλοσοφία.
Γνώριζε απταίστως την Ελληνική, Αγγλική, Γαλλική, Αρχαία Ελληνική και την Λατινική Γλώσσα. Εξέδωσε πάνω από εκατό βιβλία, αλλά και πολλά άλλα παρέμειναν αδημοσίευτα.
Με την εργασία του, «Ο Βίος του Ατόμου κατά τον Πλάτωνα εν σχέσει προς τον Χριστιανισμό και την νεωτέρα Φιλοσοφία», κέρδισε το 1941 στο Χάρβαρντ το βραβείο Francis Bowen Prize.
Επειτα από την απόλυσή του από τον αμερικανικό στρατό το 1945 κέρδισε και πάλι το βραβείο Francis Bowen Prize για τη μελέτη του «Το Πρόβλημα του Προορισμού του Ανθρώπου εντός της Φιλοσοφίας του Πλάτωνος».
Το Χάρβαρντ τον κατάταξε ανάμεσα στους διαπρεπείς φοιτητές του, τον εξέλεξε ως Sheldon Fellow και του έδωσε τη δυνατότητα καλύπτοντας όλα τα έξοδα του να ταξιδέψει σε χώρες του εξωτερικού να μελετήσει τα διάφορα φιλοσοφικά τους συστήματα και να γνωριστεί με προσωπικότητες επιστημόνων.
Ταξίδεψε στην Ελλάδα, Γαλλία, Αγγλία και αλλού. Στην Ελλάδα γνώρισε και συζήτησε τις σύγχρονες φιλοσοφικές θεωρίες με τον τότε πρόεδρο της Ακαδημίας Αθηνών Ιωάννη Καλιτσουνάκη, με τους καθηγητές της φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας Θεόδωρο Βορέα και Ιωάννη Θεοδωρακόπουλο και με τους καθηγητές φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης Κωνσταντίνο Θεοδωρίδη και Ιωάννη Ιμβριώτη.
Οταν επέστρεψε στη Βοστώνη ανακηρύχθηκε διδάκτορας του Χάρβαρντ με την διατριβή, «Η Κλασσική Θεωρία της Σχέσεως», η οποία ήταν μία ιστορική και κριτική μελέτη για την μεταφυσική του Πλάτωνος, του Αριστοτέλη και του Θωμά του Ακινάτη.
Ο καθηγητής Καβαρνός συνδέθηκε με στενή γνωριμία και φιλία με τον πρωτοπρεσβύτερο Αστέριο Γεροστέργιο, προϊστάμενο της κοινότητας των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης του Κέμπριτζ της Μασαχουσέτης, ο οποίος ήταν συμφοιτητής στις μεταπτυχιακές σπουδές στη Γερμανία του σημερινού Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου.
Ο π. Αστέριος είπε στον «Εθνικό Κήρυκα» πως «ο Θεός ενεφύσησε στην καρδιά του αειμνήστου Κωνσταντίνου Καβαρνού πνεύμα αγάπης, αληθείας, ειρήνης, υπομονής, διακρίσεως, ανδρείας, ταπεινώσεως, επιμονής, τιμιότητας, εργατικότητας, λιτότητας, εγκρατείας, σωφροσύνης, σοβαρότητας, ασκητικότητας, ανεκτικότητας, ανεξικακίας, καταλλαγής, προσευχής, αγιότητας».
Ο π. Αστέριος είπε ακόμα πως, «αγαπούσε κάθε τι το κλασσικό και Ελληνικό» και συμπλήρωσε πως «εύρισκε ψυχική γαλήνη και μεγάλη χαρά διαβάζοντας κλασσικούς συγγραφείς της αρχαιότητας, αλλά και των μεταγενέστερων χρόνων, όπως τον Μέγα Βασίλειο, τον Γρηγόριο Νύσσης, τον Μέγα Φώτιο, τον Ιωάννη Δαμασκηνό και άλλους. Πριν από δεκαετίες μελέτησε και μετέφρασε στην Αγγλική γλώσσα και εξέδωσε σε δύο τόμους ανθολογία της Φιλοκαλίας των Ιερών Νηπτικών Πατέρων».
Ο π. Αστέριος, ο οποίος έχει συγγράψει τον βίο του καθηγητή και μοναχού Κωνσταντίνου Καβαρνού, είπε επίσης ότι ο αείμνηστος «είχε προσωπική φιλία και μεγάλη εκτίμηση για τον μεγάλο λογοτέχνη και αγιογράφο Φώτη Κόντογλου, όπως μαρτυρούν οι 92 ανέκδοτες επιστολές τους προς αυτόν».
Ο καθηγητής Καβαρνός ήταν επί ολόκληρες δεκαετίες αναγνώστης του «Εθνικού Κήρυκα», ενώ πολλές φορές ο «Ε.Κ.» είχε δημοσιεύσει άρθρα και συνεργασίες του, διότι όπως έλεγε πίστευε πολύ «στη δύναμη του γραπτού λόγου».
Ο π. Αστέριος ανέφερε ακόμα πως «πολλά από τα έργα του μεταφράστηκαν σε διάφορες γλώσσες όπως Αλβανικά, Αραβικά, Φινλανδικά, Γαλλικά, Ιαπωνικά, Ρωσικά, Σερβικά» και τόνισε πως «δεν ζήτησε ποτέ κάποια αμοιβή για τις μεταφράσεις, αλλά η χαρά του ήταν να βλέπει τα έργα του να κυκλοφορούν σε παγκόσμια κλίμακα».
Είπε επίσης ότι «τον πλήγωνε βαθιά η καταστροφή της ελληνικής γλώσσας, κι έλεγε ότι μελλοντικά οι Ελληνες θα ανανήψουν, θα εκτιμήσουν και αγαπήσουν το λαμπρό παρελθόν τους και θα εργασθούν για την πνευματική τους ανόρθωση».
Ο αείμνηστος Μοναχός Κωνσταντίνος Καβαρνός διέθετε πολύ καλή μνήμη γι’ αυτό θυμόταν λεπτομέρειες ακόμα και από τα μαθήματα που είχε ακούσει πριν πολλές δεκαετίες από τους καθηγητές του.
Ο π. Αστέριος τον χαρακτήρισε ως «τον νέο άγιο των Ελληνικών, αλλά και των Αγγλικών Γραμμάτων».
Πρόσθεσε πως «ήταν γνώστης της Βυζαντινής μουσικής και έγραψε τρεις εργασίες γι’ αυτήν, ενώ επί δεκαετίες έψαλε στον ιερό μας ναό μελωδικότατα και κατανυκτικότατα κατά το Αγιορείτικο ύφος».
Ο π. Αστέριος υπογράμμισε επίσης ότι «ο καθηγητής Κωνσταντίνος Καβαρνός ζούσε τη μοναχική ζωή μέσα στον κόσμο και πριν ακόμα γίνει μοναχός στο Μοναστήρι του Αγίου Αντωνίου στην Αριζόνα γι’ αυτό και πολλοί τον αποκαλούσαν κοσμοκαλόγερο» και πρόσθεσε πως όταν επρόκειτο να γράψει κάτι σπουδαίο ή να δώσει κάποια διάλεξη τηρούσε αυστηρή νηστεία για να έχει διαυγή νου».

Πηγή: Ρομφαία
http://o-nekros.blogspot.com/2011/07/blog-post_23.html

Τετάρτη 27 Ιουλίου 2011

३३ Ευχές για το τριαντατριάρι κομποσχοίνι

...

Πρωί και βράδυ βγάζε το κομποσχοινάκι από το χέρι σου

και κάνε στον κάθε κόμπο μια από τις παρακάτω προσευχές.


01. Μνήσθητι Κύριε υπέρ ειρήνης του κόσμου.
02. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε την Εκκλησία μας και την Ορθοδοξία μας.
03. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τον Επίσκοπο μας και την συνοδεία αυτού.
04. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τους απανταχού γης Ορθοδόξους κληρικούς και λαϊκούς.
05. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τον Πνευματικό μας Πατέρα και την συνοδεία αυτού.
06. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τον Ελληνικό Στρατό και τα Σώματα Προστασίας.
07. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τους άρχοντες του έθνους μας.
08. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τους μισούντας, αγαπώντας και προσευχομένους υπέρ ημών.
09. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τους γονείς, αναδόχους και διδασκάλους μας.
10. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τους κατά σάρκα και κατά πνεύμα αδελφούς και συγγενείς μας.
11. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τα γηρατειά και τους μοναχικούς ανθρώπους.
12. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τα Βρέφη, τους απροστάτευτους και αδυνάτους.
13. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε την μαθητιώσα νεολαία μας.
14. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τους έφηβους νέους και νεανίδες μας.
15. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τους ναρκομανείς, αλκοολικούς και καπνίζοντες.
16. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τας συζυγίας των Ορθοδόξων οικογενειών.
17. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τις κυοφορούσες αδελφές μας.
18. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τις χήρες και τα ορφανά.
19. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τους εν διαστάσει συζύγους και πειραζομένους αδελφούς και αδελφές μας.
20. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τους ασθενείς, ψυχής και σώματος.
21. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τους ελεούντας και εργαζομένους των Ί. Μονών και ενοριών.
22. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τους ευλαβείς προσκυνητάς των Ί. Μονών και Εκκλησιών.
23. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τους πλέοντας, οδοιπορούντας, ιπταμένους, αιχμαλώτους και απελπισμένους.
24. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τους πενθούντας και θλιμένους αδελφούς μας.
25. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τους δικαστάς και πολιτικούς.
26. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τους πλανεμένους και βλασφημούντας την Ορθοδοξία μας.
27. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε μας και δώρησε καιρόν ειρηνικόν.
28. Κύριε Ιησού Χριστέ φύλαξε μας από ασθένεια, οργή, κίνδυνο και φώτιζε τους γιατρούς και νοσοκόμους.
29. Κύριε Ιησού Χριστέ φύλαξε μας από πείνα, ανάγκη και δυστυχία.
30. Κύριε Ιησού Χριστέ φύλαξε μας από καύσωνα, φωτιά και σεισμό.
31. Κύριε Ιησού Χριστέ φύλαξε μας από κατακλυσμό, καταποντισμό και παγετό.
32. Κύριε Ιησού Χριστέ ανάπαυσε και τις ψυχές των πατέρων, μητέρων, αδελφών, συγγενών, πάπων προ πάπων.
33. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με τον αμαρτωλόν.

(Κάνε και μια μετάνοια με Σταυρό σου στο τέλος)

Ό Απόστολος Παύλος προτρέπει στην Α' προς Θεσ/κείς 5, 17:
''Αδιαλείπτως προσεύχεσθε, εν παντί ευχαριστείτε'

τούτο γαρ θέλημα Θεού εν Χριστώ Ιησού εις υμάς''
,,



,

Ο Άγιος και Ιαματικός Παντελεήμων

,,,

Ο Άγιος Παντελεήμων γεννήθηκε στην Νικομήδεια, στα τέλη του 3ου αιώνα μ.Χ. Πατέρας του ήταν ο Ευστόργιος και μητέρα του η Ευβούλη.
Το όνομα που του έδωσαν οι γονείς του ήταν Παντολέων. Ο πατέρας του ήταν ειδωλολάτρης ενώ η μητέρα του ήταν Χριστιανή.
Ο Άγιος έμεινε ορφανός από μητέρα σε νεαρή ηλικία. Αφού έμαθε τα πρώτα γράμματα, διδάχθηκε τα Ελληνικά και κατόπιν ο πατέρας του τον έστειλε να μαθητεύσει κοντά στον γνωστό ιατρό Ευφρόσυνο την επιστήμη της ιατρικής. Τις Χριστιανικές νουθεσίες της μητέρας του, αντικατέστησαν μετά τον θάνατό της, οι νουθεσίες του Αγίου Ερμόλαου, που εκείνον τον καιρό ήταν ιερέας της Χριστιανικής εκκλησίας στη Νικομήδεια. Ο Άγιος Παντελεήμων, μεγαλωμένος σε ένα σπίτι που συνυπήρχε η ειδωλολατρική και η Χριστιανική πίστη, δεν είχε επιλέξει σε ποιαν να πιστέψει. Μια μέρα, και ενόσω ακόμη σπούδαζε την Ιατρική, είδε στο δρόμο που περπατούσε ένα φίδι να δαγκώνει ένα παιδί και αμέσως το παιδί έπεσε νεκρό. Ο Άγιος τότε σκέφτηκε ότι εάν ο Χριστός ανάσταινε το παιδί και πέθαινε το φίδι, θα γινόταν ο ίδιος Χριστιανός. Και έτσι έγινε. Μπροστά στα μάτια του, το παιδί αναστήθηκε και το φίδι εξαφανίστηκε.
Ο Άγιος κατάλαβε τότε ποια είναι η αληθινή πίστη και έτρεξε στον Άγιο Ερμόλαο να του αναφέρει τι έγινε και να του ζητήσει να τον βαπτίσει Χριστιανό. Ο Άγιος Ερμόλαος τον βάπτισε και του δίδαξε τα μυστήρια της Χριστιανικής πίστης.Ο Άγιος Παντελεήμωνας με την βοήθεια του Ιησού Χριστού και την προσευχή, άρχισε να γιατρεύει συμπολίτες του, με αποτέλεσμα η φήμη του να μεγαλώνει συνεχώς στο λαό της Νικομήδειας. Μετά από ένα θαύμα που έκανε στο πατρικό του σπίτι, όπου με την βοήθεια της προσευχής κατάφερε να δώσει το φως σε έναν τυφλό, έπεισε και τον ειδωλολάτρη πατέρα του να βαπτιστεί Χριστιανός και να ζήσει ο υπόλοιπο του βίου του εν Χριστώ.
Όταν ο πατέρας του πέθανε, ο Άγιος Παντελεήμωνας, μοίρασε την περιουσία του στους φτωχούς και συνέχισε να θεραπεύει τους αρρώστους με την βοήθεια της προσευχής.
Η μοναδική αμοιβή που ζητούσε ήταν οι θεραπευμένοι να βαπτίζονται Χριστιανοί.
Η δράση του αυτή, έκανε τους υπόλοιπους γιατρούς της περιοχής να τον μισήσουν και να τον κατηγορήσουν στον Μαξιμιανό, που ήταν βασιλιάς εκείνα τα χρόνια.
Ο Μαξιμιανός, ειδωλολάτρης ο ίδιος, τάχθηκε με το μέρος τους και κάλεσε τον Άγιο Παντελεήμονα να παρουσιαστεί μπροστά του με σκοπό να του αλλάξει την πίστη και να τον κάνει ειδωλολάτρη.
Αφού δεν τα κατάφερε με τα λόγια, τον υπέβαλε σε σκληρά μαρτύρια, ελπίζοντας πως έτσι θα γίνει αυτό που ήθελε. Ο Άγιος με συνεχή προσευχή, όχι μόνο υπέμεινε τα μαρτύρια αυτά, αλλά στο τέλος κάθε μαρτυρίου ήταν σώος και αβλαβής.
Ο Μαξιμιανός, αντί να πιστέψει μετά από τα θαύματα που έβλεπε να συμβαίνουν μπροστά του, πείσμωνε περισσότερο.
Τελικά, θανάτωσε τον Άγιο Ερμόλαο, θεωρώντας τον υπεύθυνο για την πίστη του Αγίου Παντελεήμονα και διέταξε τον αποκεφαλισμό του Αγίου. Κατά την διάρκεια του αποκεφαλισμού ένα ακόμη θαύμα συνέβη.
Το ξίφος με το οποίο θα αποκεφάλιζαν τον Άγιο, λύγισε σαν κερί. Οι στρατιώτες πίστεψαν στην χάρη του Ιησού Χριστού και αρνήθηκαν να θανατώσουν τον Άγιο Παντελεήμονα.
Ο Άγιος προσευχήθηκε και τότε μια φωνή ακούστηκε από τον ουρανό, που έλεγε ότι στο εξής, δεν θα ονομάζεται Παντολέοντας αλλά Παντελεήμων και σε αυτόν θα προσεύχονται οι Χριστιανοί ζητώντας ευσπλαχνία.
Μετά από το θαύμα αυτό και με παράκληση του ίδιου του Αγίου, έγινε η εκτέλεσή του.
Ο Άγιος παρέδωσε το πνεύμα του ενώ οι στρατιώτες έγιναν Χριστιανοί και άρχισαν να διακηρύττουν τον λόγο του Ιησού Χριστού.
Την μνήμη του Αγίου Παντελεήμονα την γιορτάζουμε στις 27 Ιουλίου.

Αθλοφόρε Άγιε, και ιαματικέ Παντελεήμων, πρέσβευε τω ελεήμονι Θεώ, ίνα πταισμάτων άφεσιν, παράσχη ταις ψυχαίς ημών.

,

,

Τρίτη 26 Ιουλίου 2011

Η Αγία Παρασκευή και ο Γέρων Δαμασκηνός

...

«Είμαι η Παρασκευή!»
Ο Παππούς αισθανόταν την αγάπη των Αγίων να τον διαπέρνα σαν ζεστό ρεύμα, όπως είχε ομολογήσει ο ίδιος. Και οι λόγοι του διαβεβαιώνουν ότι ή τάσις αυτού του ρεύματος ήταν υψηλή: «Έχουμε συγχορευτάς και συνεορτάζοντας και συνεορταζομένους τους Αγίους και όλον τον ουράνιο κόσμο. Οι Άγιοι με την αγάπη τους μας παίρνουν τα μυαλά, εδώ που τα λέμε… Ανά πασά στιγμή επικοινωνούν μαζί μας, γιατί ευρίσκονται μέσα στον φώς του Θεού και δεν εμποδίζονται από την ύλη. Λοιπόν, μας παρακολουθούν εμάς συνεχώς από κοντά και, όταν τους παρακαλούμε, αμέσως μας επισκέπτονται και μας σώζουν από πολλούς πειρασμούς και μας ευφραίνουν τον νου…
»Οι Άγιοι, είδατε, πηδούν και έρχονται προς ημάς και θέλουν να πηδήσωμε και εμείς προς αυτούς, για να είμαστε φίλοι. Να τους ανταποδίδωμε την επίσκεψι, γιατί την ποθούν αφάνταστα. Τι και αν μας χωρίζει ο ορατός κόσμος από τον αόρατο; ‘Εμείς να ενστερνιστούμε την αγάπη του Χριστού και να κάνωμε το βήμα!…»


Την άνοιξη του 1988 (17 Μαρτίου), ο Γέροντας μαζί με τις αδελφές Θ, Θ. και Θ ξεκίνησαν με τον αυτοκίνητο, για να επισκευάσουν τον τότε χωματόδρομο, που είχε γίνει άβατος από τις βροχές.


Με την ευκαιρία αυτή θα έκοβαν και χορτάρι για τις αγελάδες της Μονής. Λίγο πριν φθάσουν στον προσκυνητάρι της αγίας Παρασκευής, στον χωράφι του Σταμπόλα, τον όποιο ήταν κατάσπαρτο από αγριολούλουδα, είδαν μία γυναίκα, μαντηλοφορεμένη και ντυμένη με σκούρα ρούχα, να βαδίζει αργά-αργά και σκυφτή. Εφαινόταν σαν να αναζητούσε κάτι. Ξαφνικά, σήκωσε τον κεφάλι της και προσήλωσε επίμονα τον έντονο βλέμμα της επάνω στον Γέροντα, σαν να ήθελε να του μιλήσει.

Σ’ όλους έκανε μεγάλη εντύπωση το ολοφώτεινο και κατάλευκο πρόσωπο της, καθώς και τα μεγάλα αμυγδαλωτά μάτια της. Απορούσαν, λοιπόν, ποιά να ήταν ή άγνωστη αυτή γυναίκα. Την προσπέρασαν, όμως, χωρίς να της ομιλήσουν.
Μετά από μία ώρα περίπου, καθώς επέστρεφαν, ξανασυνάντησαν την παράδοξη αυτή ύπαρξη να βηματίζει με απαράλλακτο τρόπο, στο ίδιο σημείο. Απόρησαν οι αδελφές και ερώτησαν:
-Παππού, τί παράξενο πράγμα! Τί κάνει αύτη ή γυναίκα τόση ώρα μόνη της εδώ; Δεν φαίνεται να μαζεύει χόρτα.
-Έτσι εμφανίζονται οι Άγιοι, απήντησε με απλότητα ο Πάππος.
Την ιδία στιγμή γύρισε ή γυναίκα και κοίταξε πάλι κατάματα τον Γέροντα, με πολύ μεγαλύτερη έμφαση, όμως, αυτή την φορά.
-Παππού, σταθείτε να ρωτήσαμε ποιά είναι, επέμεναν οι αδελφές.
Αλλά εκείνος, χωρίς να σταματήσει να οδηγεί, επανέλαβε τους λόγους:
-Έτσι εμφανίζονται οι Άγιοι- ξαφνικά!
Τότε οι αδελφές άρχισαν να σκέπτονται μήπως ή εμφάνεια ήταν υπερφυσική και λυπήθηκαν πού δεν σταμάτησαν, για να διερευνήσουν την ασυνήθη αυτήν παρουσία.


Μετά από μερικές ήμερες, στο τέλος της Θείας Λειτουργίας του Μ. Σαββάτου, ή αδελφή Θ. βλέπει την παράξενη εκείνη γυναίκα, με την ίδια ενδυμασία, ανάμεσα στο εκκλησίασμα να πηγαίνει να πάρει αντίδωρο από τον Παππού. Κατάπληκτη σκέφθηκε με χαρά: «Τώρα δεν μου γλυτώνεις. Θα σε ρωτήσω ποιά είσαι». Και έσπευσε να την προλάβει. Μόλις, όμως, την πλησίασε, την έχασε από τα μάτια της. Την αναζήτησε μέσα και έξω από τον Ναό, αλλά είχε γίνει άφαντη! Ήταν βέβαιο, πλέον, ότι ή παρουσία της ήταν υπερφυής.
Άλλωστε και ο Παππούς ομολόγησε ότι ή θέα και το βλέμμα της είχαν αφήσει στην ψυχή του μία Θεία αγαλλίαση και την πληροφορία ότι ήταν η αγία Παρασκευή. Παρ’ όλα αυτά, επί αρκετό καιρό, απέφευγε να αποδεχτεί το γεγονός ως εμφάνεια της Αγίας, φοβούμενος την πλάνη. Γι’ αυτό προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό του ότι επρόκειτο για μία συνήθη γυναίκα, ή οποία πιθανώς να μάζευε χόρτα. Άλλωστε ο Παππούς δεν δεχόταν αβασάνιστα όλα τα υπερφυσικά γεγονότα ως Θεία. Για πολύ καιρό, λοιπόν, απωθούσε την πνευματική γλυκύτητα πού ένιωθε στην ανάμνηση εκείνης της συναντήσεως, περιφρουρώντας έτσι τον εαυτό του. Η ψυχή του δεν αναπαυόταν με αυτή την αρνητική στάση του και τελικά -όπως έλεγε ο ίδιος- έχασε την ειρήνη στην προσευχή. Τότε κατάλαβε ότι ήταν λάθος του να μη δέχεται την ευλογία του Θεού.
Αργότερα διαβεβαίωνε: «Όσο σκέπτομαι την ματιά της Αγίας Παρασκευής τόσο αισθάνομαι ένα ποταμό Χάριτος μέσα μου. Βλέπω ότι μου ανάβει περισσότερο πυρ Θείας αγάπης. Αν άφηνα τον νου μου να δουλέψει αυτό το θέμα της εμφανίσεως της Αγίας, θα είχα πολλά ανοίγματα! Αλλά κρατάω και ένα- και λέω: Και ποιός είμαι εγώ; Γιατί πάντα υπάρχει ο κίνδυνος της πλάνης».

Αργότερα ένα πνευματικό του παιδί από τα Μέγαρα, του απεκάλυψε: «Είδα σε όνειρο μία μοναχή, ή οποία μου είπε: Να πεις στον Δαμασκηνό: Τρεις φορές παρουσιάσθηκα. Τί άλλο θέλει;
-Και ποιά είσαι εσύ; την ερώτησα.
-Είμαι αυτή, που ή μητέρα σου με τιμά και με νηστεύει από μικρό παιδί. Είμαι ή Παρασκευή!».

--------------------------------------------------------------------------------

ΒΙΒΛΙΟΓ। Ο ΠΑΤΗΡ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ ΚΑΤΡΑΚΟΥΛΗΣ. ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΜΑΚΡΥΝΟΥ . ΜΕΓΑΡΑ 2006



,



Τετάρτη 20 Ιουλίου 2011

Ο Προφήτης Ηλίας

...

Έζησε γύρω στα 816 π.Χ. και προφήτευσε εικοσιπέντε χρόνια. Καταγόταν από την φυλή του Ααρών και από την πόλη Θέσβη, η οποία είχε δοθή από τον Θεό στους Ιερείς. Ήταν ζηλωτής, και με την προσευχή του έκανε πολλά θαύματα. Όταν ο Χριστός μετεμορφώθη στο Όρος Θαβώρ, ήταν εκεί παρών μαζί με τον Μωϋσή. “Και ιδού δύο άνδρες συνελάλουν αυτώ, οίτινες ήταν Μωϋσής και Ηλίας, οι οφθέντες εν δόξη έλεγον την έξοδον αυτού, ήν έμελλε πληρούν εν Ιερουσαλήμ” (Λουκ. θ’, 30-31).

Ο Προφήτης Ηλίας ήταν ζηλωτής και πυρίπνους. Είχε ζήλο Θεού “κατ’ επίγνωσιν”, διότι υπάρχει και ζήλος χωρίς επίγνωση, ο οποίος δημιουργεί μεγάλα προβλήματα στο Σώμα της Εκκλησίας και γενικότερα της κοινωνίας. Ο αληθινός ζήλος είναι αυτός που συνδέεται με την πνευματική ζωή και τον εσωτερικό αγώνα που κάνει ο άνθρωπος για να καθαρθή από τα πάθη, να συναντήση τον Θεό και να αποκτήση κοινωνία μαζί Του. Αυτή η διδασκαλία φαίνεται καθαρά στα Πατερικά κείμενα και στην Ορθόδοξη υμνογραφία. Στο πρώτο κάθισμα της Λιτής του Εσπερινού της Εορτής του Προφήτη Ηλία ψάλλουμε: “Ηλίας ο ζηλωτής και των παθών αυτοκράτωρ ... ούτος γαρ εν σώματι άγγελος και άσαρκος άνθρωπος δέδεικται τοις κατορθώμασιν ...”. Ο αληθινός ζηλωτής είναι εκείνος που μπορεί να κυβερνά τα πάθη του και όχι αυτός που άγεται και φέρεται από αυτά. Αυτός που με τα πνευματικά του κατορθώματα έχει γίνει εφάμιλλος των αγίων αγγέλων και, ενώ ζη στην γή, πολιτεύεται στον ουρανό. Είναι άγγελος με σώμα και άνθρωπος χωρίς σάρκα, δηλαδή χωρίς το σαρκικό φρόνημα. Τί σημαίνει σαρκικό φρόνημα μας το εξηγεί ο Απόστολος Παύλος στην Α’ προς Κορινθίους επιστολή του: “Έτι γαρ σαρκικοί εστε· όπου γαρ εν υμίν ζήλος (=ζήλεια) και έρις, ουχί σαρκικοί εστε και κατά άνθρωπον περιπατείτε;” (Α’ Κορ. γ’, 3). Ζήλεια, διχόνοιες, θυμοί και καυγάδες δεν μπορούν να έχουν σχέση με τον Θεό, διότι ο Θεός είναι Αγάπη, είναι Θεός της ειρήνης. Ο Προφήτης Ηλίας, ζώντας στην εποχή και το πνεύμα της Παλαιάς Διαθήκης, εφόνευσε, όπως είναι γνωστό, τους “ιερείς της αισχύνης”, ο Θεός όμως του έδωσε να καταλάβη ότι έκανε λάθος με το παράδειγμα του δυνατού αέρα, του σεισμού, της φωτιάς και της λεπτής αύρας, λέγοντάς του ότι ο Θεός δεν ευρίσκεται στον άνεμο ή στον σεισμό και την φωτιά, αλλά “εν τη φωνή της λεπτής αύρας”, ότι δηλαδή δεν αγαπά την βία, αλλά την ηρεμία, την ειρήνη και την πραότητα (Γ’, Βασιλ. 11-12).

Ο φανατισμός δεν μπορεί να έχη σχέση με τους Ορθοδόξους Χριστιανούς, ούτε με τον πραγματικό ζήλο για τον Θεό. Ο φανατισμός επικρατεί στις θρησκείες και τις οργανώσεις ανθρωποκεντρικού χαρακτήρα, που δημιουργούν κλίμα φανατισμού και πόλωσης, για να δημιουργούν και να διατηρούν οπαδούς. Η Ορθοδοξία δεν είναι θρησκεία, με την έννοια των ανθρωποκεντρικών θρησκειών, αλλά Εκκλησία. Είναι αποκάλυψη του Θεού και όχι ανακάλυψη του ανθρώπου. Δεν έχει οπαδούς, αλλά μέλη, τα οποία είναι όλοι “οι βεβαπτισμένοι και βεβαιόπιστοι”, όσοι έχουν βαπτισθεί στο Όνομα της Αγίας Τριάδος και ζουν ή αγωνίζονται να ζουν σύμφωνα με το θέλημα του Θεού.

Η ομαδική αποστασία από τον Θεό, που παρατηρείται και στις ημέρες μας, αλλά και η παρουσία πολλών αιρέσεων μας κάνει μερικές φορές να απελπιζόμαστε και να τα βλέπουμε όλα μαύρα, με αποτέλεσμα να οδηγούμαστε στην εξαγωγή λανθασμένων συμπερασμάτων. Ένα από αυτά είναι ότι δεν υπάρχουν σήμερα άγιοι, αυτό όμως δεν είναι αληθινό. Σε κάθε εποχή υπάρχουν άνθρωποι του Θεού, επομένως και στις ημέρες μας. Πάντα υπάρχουν οι αληθινοί προσκυνητές, αυτοί που ζουν με την προσευχή, την ανιδιοτελή αγάπη, την προσφορά και την θυσία. Όταν ο Προφήτης Ηλίας ολιγοψύχησε βλέποντας πολύ κόσμο να τρέχη πίσω από τον ψεύτικο θεό Βάαλ και νόμισε ότι έμεινε μόνος αυτός πάνω στην γη λάτρης και Προφήτης του αληθινού Θεού, ο Θεός του αποκάλυψε ότι υπάρχουν επτά χιλιάδες άνδρες που δεν προσκύνησαν τον Βάαλ, αλλά παρέμειναν πιστοί στον Θεό των Πατέρων τους. Επομένως, χρειάζεται πάντοτε ψυχραιμία και απόλυτη εμπιστοσύνη στον Θεό.

Αληθινοί ζηλωτές είναι αυτοί που συνδυάζουν, όπως ο Προφήτης Ηλίας, τον ζήλο και την αγάπη προς τον Θεό με την προσευχή και την ησυχαστική ζωή. Αυτοί που αποφεύγουν τις ακρότητες, αφού βιώνουν την ταπείνωση του Χριστού, την πραότητα και την εσωτερική ειρήνη. Αυτοί που αισθάνονται πραγματικά και αληθινά την παρουσία του Θεού “εν τη φωνή της λεπτής αύρας”.

Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα
,

,

Τρίτη 19 Ιουλίου 2011

Ο γάμος ως Μυστήριο αγάπης

...

Είναι κοινή διαπίστωση ότι σήμερα ο γάμος περνά κρίση. Αυτό μαρτυρεί το πλήθος των διαζυγίων. Αυτό μαρτυρούν τα τόσα ζεύγη που χωρίς να φθάσουν στο διαζύγιο, ζουν κατά συνθήκη και κατ΄ ανοχή συζυγική ζωή και δε βρίσκουν καμιά ευτυχία και καμιά χαρά στο δεσμό τους.
Ένα σοβαρό αίτιο της κρίσης αυτής είναι ότι οι ερχόμενοι εις γάμου κοινωνία Χριστιανοί δεν ζουν τον γάμο ως Μυστήριο.
Πολλοί Χριστιανοί επηρεασμένοι από το κοσμικό και το άθεο κλίμα της εποχής μας, που είναι σήμερα διάχυτο (εφημερίδες, τραγούδια, περιοδικά, θεάματα, διαφημίσεις) αντιλαμβάνονται τον γάμο ως φυσικό, βιολογικό ή κοινωνικοοικονομικό μόνο γεγονός. Ο πανσεξουαλισμός έχει επηρεάσει βαθύτατα τη σκέψη του σύγχρονου ανθρώπου, με αποτέλεσμα να τοποθετεί την ευτυχία του αποκλειστικά και μόνο στο σεξ. Έτσι ο γάμος θεωρείται ως μια νόμιμη και εγκεκριμένη από την κοινωνία ερωτική σχέση χωρίς καμία συνείδηση ευθύνης και αποστολής. Όταν παρέλθει η ερωτική ευχαρίστηση τότε και ο γάμος δεν έχει νόημα. Οι σύζυγοι χωρίζουν, για να βρουν νέο σύντροφο και νέα περιπέτεια.
Όταν όμως ο γάμος μένει φυσικό και κοινωνικό γεγονός, χωρίς να γίνει «Μυστήριο», χωρίς δηλαδή να περάσει μέσα στην Εκκλησία, τη Βασιλεία αυτή του Θεού, και να μεταμορφωθεί, δεν είναι δυνατόν να σωθεί και να σώσει.
Ο γάμος ως φυσικό και κοινωνικό γεγονός ανήκει στον κόσμο που υπάρχει εκτός της Εκκλησίας. Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι ο έξω της Εκκλησίας κόσμος, ζωή, άνθρωπος, φύση, κοινωνία, είναι αλύτρωτα. Είναι όψεις του πεσόντος κόσμου, που λόγω προπατορικού αμαρτήματος έχει δηλητηριαστεί, έχει αρρωστήσει θανάσιμα. Έτσι και ο γάμος ως φυσικό ή κοινωνικό γεγονός είναι άρρωστος και αδύνατος από την ίδια του τη φύση να λυτρώσει τον άνθρωπο και να του χαρίσει ακέραια και ολοκληρωμένη ζωή.
Όταν ο γάμος γίνει «Μυστήριο» μεταθέτει τους συζύγους και τον φυσικό τους γάμο από τον παλαιό, αλύτρωτο και χωρίς Θεό κόσμο του εγωισμού, της φθοράς και του θανάτου, στον καινό, θεανθρώπινο κόσμο της Βασιλείας του Θεού, της αγάπης της Εκκλησίας.
Κάθε Μυστήριο άλλωστε είναι μια μετάβαση και μια μεταμόρφωση του παλαιού κόσμου και της παλαιάς ζωής εις καινό κόσμο και καινή εν Χριστώ ζωή που προσφέρεται ως δώρο του Αγίου Πνεύματος.
Ιδιαιτέρως με το άγιο Βάπτισμα ο άνθρωπος αφήνει τον παλαιό κόσμο, για να εισέλθει οριστικώς στην Βασιλεία του Θεού και με την θεία Ευχαριστία ενώνεται δια του Χριστού με την Αγία Τριάδα και με όλους τους λελυτρωμένους πιστούς.
Χωρίς τη θεία Ευχαριστία δεν θα υπήρχε η Εκκλησία, διότι οι πιστοί δεν θα ήταν δυνατόν να ενωθούν με τον Θεό και να γίνουν νέο θεανθρώπινο Σώμα.
Αυτό που γίνεται στη θεία Ευχαριστία γίνεται και στο Μυστήριο του Γάμου. Οι σύζυγοι ενώνονται με τον Χριστό και μέσω του Χριστού μεταξύ τους σε μια αιώνια και θεανθρώπινη ένωση. Από μια ένωση του παλαιού, αρρωστημένου κόσμου μεταμορφώνονται σε μια υγιή εν Χριστώ ένωση μέσα στην καινή κτίση της Βασιλείας του Θεού.
Απλούστερο: με το Μυστήριο του Γάμου δεν ενώνονται μόνο ο γαμπρός και η νύφη, αλλά ενώνεται μαζί τους και ο Χριστός ή μάλλον αμφότεροι ενώνονται εν Χριστώ, ο οποίος καθιστά έτσι την ένωση τους αγία, τέλεια, υγιή, θεανθρώπινη.
Εννοείται ότι για να είναι ο γάμος γεγονός μεταμορφώσεως στις διαστάσεις της Βασιλείας του Θεού, δεν αρκεί η εκ μέρους των μελλόνυμφων τυπική παρακολούθηση της ιερολογίας του Γάμου χωρίς καμία συνειδητή συμμετοχή στο τελούμενο Μυστήριο.
Μετά από συνειδητή μετοχή στο Μυστήριο ιδρύεται ένα νέο σπίτι, μια μικρή Εκκλησία, ένα μικρό Βασίλειο του Τριαδικού Θεού. Είναι χαρακτηριστικό ότι το Μυστήριο αρχίζει, όπως και τα άλλα Μυστήρια, με την ευλογία της Αγίας Τριάδος:<< Ευλογημένη η Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος…>>. Ό,τι ενώνει τους συζύγους δεν είναι μόνο η φυσική έλξη των δύο φύλων, η κοινωνική σκοπιμότητα κ.τ.λ. αλλά πρώτιστα όλων ο Χριστός. Στο νέο σπίτι δεν βασιλεύει αυταρχικώς ο άνδρας ή η γυναίκα, αλλά ο Χριστός, διότι αμφότεροι θέλουν να κάνουν το θέλημα του Χριστού και όχι το δικό τους θέλημα. Με την ίδρυση της χριστιανικής οικογένειας ιδρύεται ένα μικρό Βασίλειο του Θεού. Οι σύζυγοι κατά την ιεροτελεστία στεφανώνονται ως βασιλείς, ενώ ψάλλεται το «Κύριε ο Θεός ημών δόξη και τιμή στεφάνωσον αυτούς».
Είναι τόσο αγία η θεανθρώπινη ένωση του κατά Θεόν γάμου, ώστε ο Απόστολος Παύλος, το στόμα του Χριστού, παρομοιάζει τη σχέση των συζύγων με την σχέση του Χριστού προς την Εκκλησία. «Το μυστήριον τούτο μέγα εστίν, εγώ δε λέγω εις Χριστόν και εις την Εκκλησίαν».
Εννοείται όμως ότι για να είναι ο γάμος μια φανέρωση και μια αποκάλυψη του γάμου του Χριστού με την Εκκλησία, πρέπει οι σύζυγοι συνεχώς να ξεπερνούν τον παλαιό άνθρωπο που κρύβουν μέσα τους, να σταυρώνουν τον εγωισμό και τα πάθη τους και να αποκτούν σε βάθος την αγία αρετή της ταπεινοφροσύνης. Από την άποψη αυτή ο γάμος είναι μια συμμετοχή στον θάνατο και την Ανάσταση του Χριστού.
Κανείς δεν μπορεί να ζήσει την καινή αναστημένη ζωή του Χριστού, εάν δεν σταυρωθεί πρώτα μαζί Του και δεν θάψει τον παλαιό άνθρωπο. Οι δυο σύζυγοι βοηθούνται αμοιβαίως να σταυρώσουν τον παλαιό άνθρωπο. Αυτό είναι πολύ δύσκολο. Είναι είδος μαρτυρίου. Δεν είναι τυχαίο ότι στην ακολουθία του Γάμου ψάλλεται το « Άγιοι Μάρτυρες, οι καλώς αθλήσαντες και στεφανωθέντες…», ενώ γίνεται λιτανεία προηγουμένου του ιερέα φέροντος το ιερό Ευαγγέλιο. Η λιτανεία αυτή μας υπενθυμίζει ότι ο Γάμος είναι μια συνεχή πορεία των συζύγων προς τη Βασιλεία του Θεού, σε συνεχή αγώνα για την κατάκτηση της αγιότητας. Η πορεία αυτή των συζύγων θα γίνει προηγουμένου του Χριστού και του Ευαγγελίου μέσω της μαρτυρικής οδού του καθημερινού αγώνα των συζύγων να απαρνούνται τον κακό εαυτό τους και να κάνουν το θέλημα του Θεού, προσφερόμενοι στον σύντροφο της ζωής τους.
Εάν οι Χριστιανοί σύζυγοι δεν αποδεχθούν τον Γάμον των ως αγώνα και θυσία, πώς θα επιζήση η σχέσις των, όταν εμφανισθούν αι πρώται δυσκολίες;
Πρέπει πάντως να κατανοηθή ότι ο γάμος και η οικογένεια δεν μπορούν να σωθούν, εάν οι χριστιανοί σύζυγοι δεν κατηχηθούν και δεν αποκτήσουν συνείδηση της ουσίας του γάμου ως Μυστηρίου της Εκκλησίας.
Πολλά έχομε να πράξωμε προς την κατεύθυνση αυτή οι ποιμένες της Εκκλησίας μας. Το έργο μας δεν είναι έργο ληξιάρχου- ευλογίας και καταγραφής ενός κοινωνικού γεγονότος- αλλά έργο ποιμένος και χειραγωγού εν Χριστώ.
Οι μελλόνυμφοι, οι νεόνυμφοι και οι έγγαμοι Χριστιανοί πρέπει να διδαχθούν από τους ποιμένας των ποιά σημασία έχει ο γάμος των, διατί είναι «Μυστήριον» και πώς δύνανται αξίως να διάγουν τον έγγαμο βίο των.
Εις το δύσκολο αυτό έργο μας- έργο πράγματι ποιμαντικό- πρέπει να βοηθηθούμε και από τους λαϊκούς αδελφούς που είναι οι χείρες και οι πόδες των κληρικών.
Ο αγιασμός και η σωτηρία του γάμου και της οικογένειας δεν είναι έργο μόνον του επισκόπου και των πρεσβυτέρων, αλλ’ ολοκλήρου της κοινότητος, της ενορίας και δι’ αυτό όλοι καλούνται να συμπαρασταθούν εις τους ποιμένας, έκαστος κατά την κλήση του και το δοθέν εις αυτόν χάρισμα.

Αρχιμανδρίτου Γεωργίου Καψάνη



.

Παρασκευή 15 Ιουλίου 2011

Να ζεις για να δοξολογείς Τον Θεό !

...

■Καθώς ξεκινάς τα καθήκοντα της ημέρας, αγωνίσου να κάνεις τα πάντα για τη δόξα του Θεού. Μην ξεκινάς τίποτε χωρίς προσευχή, επειδή ό,τι κάνουμε χωρίς προσευχή αποβαίνει αργότερα μάταιο και επιβλαβές. Είναι αληθινά τα λόγια του Κυρίου: «Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν».
■Να μιμείσαι το Σωτήρα μας, ο Οποίος εργαζόταν βοηθώντας τον Ιωσήφ και την πανάμωμη Μητέρα Του. Ενώ εργάζεσαι, να έχεις καλή διάθεση, εμπιστευόμενος πάντοτε στη βοήθεια του Κυρίου. Είναι καλό να επαναλαμβάνεις ασταμάτητα την προσευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησέ με τον αμαρτωλό».
■Αν οι κόποι σου είναι επιτυχείς, ευχαρίστησε τον Κύριο, κι αν δεν είναι, υπόταξε τον εαυτό σου στο θέλημά Του, γιατί Αυτός μάς φροντίζει και διευθύνει τα πάντα προς το καλύτερο. Αποδέξου όλες τις δυσκολίες σαν να ήταν κανόνας για τις αμαρτίες σου - με πνεύμα υπακοής και ταπεινοφροσύνης.
■Πριν από κάθε γεύμα, προσευχήσου ο Κύριος να ευλογήσει το φαγητό και το ποτό, και μετά από κάθε γεύμα ευχαρίστησέ Τον και ζήτα Του να μη σε στερήσει από τις πνευματικές ευλογίες. Καλό είναι να σηκώνεσαι από το τραπέζι κάπως πεινασμένος. Σε όλα να αποφεύγεις την υπερβολή. Ακολουθώντας το παράδειγμα των πρώτων Χριστιανών, νήστευε τις Τετάρτες και τις Παρασκευές.
■Μην είσαι πλεονέκτης. Να είσαι ευχαριστημένος, αν έχεις φαγητό και ρούχα, μιμούμενος το Χριστό, ο οποίος πτώχευσε για χάρη μας.
■Να αγωνίζεσαι να ευαρεστείς στον Κύριο σε όλα, ώστε να μην κατηγορείσαι από την ίδια σου τη συνείδηση. Να θυμάσαι ότι ο Θεός σε βλέπει πάντοτε και να είσαι άγρυπνος και προσεκτικός όσον αφορά τα συναισθήματα, τις σκέψεις και τις επιθυμίες της καρδιάς σου.
■Απόφευγε ακόμη και τη μικρότερη αμαρτία, για να μην πέσεις σε μεγαλύτερες. Απομάκρυνε από την καρδιά σου κάθε σκέψη ή σχέδιο που σε απομακρύνει από τον Κύριο. Να αγωνίζεσαι ιδιαίτερα ενάντια στις ακάθαρτες επιθυμίες. Διώξ’ τες απ’ την καρδιά σου σαν την αναμμένη σπίθα που πέφτει στο μπουφάν σου. Αν δε θέλεις να ενοχλείσαι από τις κακές επιθυμίες, να αποδέχεσαι γαλήνια την ταπείνωση από τους άλλους.
■Να μη λες πολλά. Να θυμάσαι, ότι για κάθε κουβέντα που θα πεις θα δώσεις λόγο ενώπιον του Θεού. Είναι καλύτερο να ακούς παρά να μιλάς: με την πολυλογία είναι αδύνατον να αποφύγεις την αμαρτία. Να μην είσαι περίεργος να μάθεις τα νέα, τα οποία μόνο διασκεδάζουν και μπερδεύουν το πνεύμα.
■Μην κατακρίνεις κανέναν, αλλά να θεωρείς τον εαυτό σου χειρότερο από όλους τους άλλους. Όποιος κατακρίνει τον άλλον παίρνει τις αμαρτίες του άλλου πάνω του. Είναι καλύτερο να θλίβεσαι για τον αμαρτωλό και να προσεύχεσαι ο Θεός να τον διορθώσει με τον δικό Του τρόπο.
■Αν κάποιος δεν ακούσει τη συμβουλή σου, μη φιλονικείς μαζί του. Αλλά αν οι πράξεις του αποτελούν πειρασμό για τους άλλους, να λαμβάνεις τα κατάλληλα μέτρα, επειδή το δικό τους καλό, επειδή είναι πολλοί, πρέπει να μετράει περισσότερο από το δικό του, που είναι ένας.

Εν τούτω νίκα
■Να μη διαπληκτίζεσαι ούτε να χρησιμοποιείς δικαιολογίες. Να είσαι ευγενικός, ήσυχος και ταπεινός. Να αντέχεις τα πάντα, σύμφωνα με το παράδειγμα του Ιησού. Δε θα σε φορτώσει με ένα σταυρό που ξεπερνά τη δύναμή σου. Αντίθετα, θα σε βοηθήσει να φέρεις το σταυρό που έχεις.
■Ζήτα από τον Κύριο να σου δώσει τη χάρη να εκπληρώνεις τις θείες Εντολές Του, όπως μπορείς, ακόμη και αν φαίνονται πολύ δύσκολες να τηρηθούν. Όταν έχεις κάνει μια καλή πράξη, να μην περιμένεις ευγνωμοσύνη, αλλά πειρασμό. Επειδή η αγάπη προς το Θεό δοκιμάζεται από τα εμπόδια. Μην ελπίζεις να αποκτήσεις καμιά αρετή χωρίς να υπομένεις θλίψεις Περικυκλωμένος από τους πειρασμούς μην απελπίζεσαι, αλλά να απευθύνεσαι στο Θεό με σύντομες προσευχές: «Κύριε, βοήθησέ με… Δίδαξέ με να… Μη με εγκαταλείπεις… Προστάτεψέ με…». Ο Κύριος επιτρέπει πειρασμούς και δοκιμασίες. Επίσης δίνει τη δύναμη για να τις ξεπερνάμε.
■Ζήτα από το Θεό να σου πάρει κάθε πράγμα που τρέφει την υπερηφάνεια σου, ακόμη και αν αυτό θα είναι καλύτερο. Να μην είσαι σκληρός, κακόκεφος, γκρινιάρης, αναξιόπιστος, καχύποπτος ή υποκριτής. Απόφευγε τον ανταγωνισμό. Να είσαι ειλικρινής και απλός στη συμπεριφορά σου. Να αποδέχεσαι ταπεινά τις επιπλήξεις των άλλων, ακόμη κι αν είσαι πιο σοφός και έμπειρος.
■Ό,τι δε θες να σου κάνουν οι άλλοι να μην το κάνεις στους άλλους. Αντίθετα, να τους κάνεις ό,τι θέλεις να σου κάνουν. Αν κάποιος σε επισκεφτεί, να τον φροντίσεις, να είσαι συνεσταλμένος, σοφός, και κάποτε, ανάλογα με τις περιστάσεις, να είσαι τυφλός και κουφός.
■Όταν νιώσεις χαλαρότητα ή κάποια ψυχρότητα, μην αφήσεις τη συνήθη σειρά της προσευχής και των ευλαβών πράξεων που έχεις καθιερώσει. Όλα όσα κάνεις στο όνομα του Κυρίου Ιησού, ακόμη και τα μικρά και ελλιπή, γίνονται πράξεις ευλαβείας.
■Αν θες να βρεις ειρήνη, παράδωσε τον εαυτό σου ολοκληρωτικά στο Θεό. Δε θα τη βρεις την ειρήνη, μέχρις ότου αφεθείς στο Θεό αγαπώντας Αυτόν μόνο.

,

,

Παρασκευή 8 Ιουλίου 2011

Η ζωντανή πίστη.( Κυριακή Δ΄ Ματθαίου.)

...

“ουδέν εν τω Ισραήλ τοσαύτην πίστιν εύρον” (Ματθ. η΄ 5-13, Ρωμ. στ΄ 18-23).

Υπόδειγμα θαυμαστής πίστης καταλείπει στο σημερινό άνθρωπο η Ευαγγελική περικοπή που ξεδιπλώνει την Κυριακή μπροστά μας η Εκκλησία. Αναφέρεται συγκεκριμένα στον εκατόνταρχο της Καπερναούμ, δηλαδή ένα ειδωλολάτρη ο οποίος όμως είχε παραδώσει με τον πιο παραδειγματικό τρόπο τον εαυτό του στην αγάπη του Χριστού.

Ο εκατόνταρχος ήταν αξιωματικός του Ρωμαϊκού στρατού και επομένως ειδωλολάτρης. Η καρδιά του όμως έπαλλε σε μήκη κύματος της αγάπης του Χριστού. Η πίστη του συγκεκριμένου ανθρώπου ήταν τόσο δυνατή και ζωντανή ώστε δεν έσπευσε απεγνωσμένα για να παρακαλέσει τον Χριστό να θεραπεύσει τον υπηρέτη του. Ήταν τόσο βέβαιος για τη θαυματουργική ενέργεια του Χριστού. Τη βεβαιότητά του αυτή τη συνέδεε με την πλήρη εξάρτηση και εμπιστοσύνη στο Χριστό. Η περίπτωση του εκατόνταρχου πριν προχωρήσουμε στα άλλα μηνύματα, μας δείχνει σαφώς ότι δεν πρέπει να κρίνουμε τους ανθρώπους με βάση εξωτερικά σχήματα και πολλές φορές μάλιστα να σπεύδουμε να τους καταδικάσουμε. Εκείνο που τελικά καταξιώνει τον άνθρωπο είναι η βαθιά πίστη που εμφωλεύει στην καρδιά του και η οποία χαρακτήριζε την περίπτωση του εκατόνταρχου.

Πραγματική αγάπη

Η πίστη δεν είναι δυνατόν να είναι αποκομμένη από το κύριο χαρακτηριστικό της Βασιλείας του Θεού που είναι η ανιδιοτελής αγάπη. Βλέπουμε τον εκατόνταρχο να ενδιαφέρεται με αγάπη για τον υπηρέτη του. Μάλιστα η εποχή εκείνη ήταν τέτοια που η εκμετάλλευση και η αδικία απέναντι στον συνάνθρωπο και ιδιαίτερα στους υπηρέτες και τους δούλους ήταν πολύ διαδεδομένη. Και όμως υπήρχαν άνθρωποι σαν τον εκατόνταρχο που διέθεταν πραγματική αγάπη στον συνάνθρωπο και αυτό γιατί, είχαν αληθινή πίστη στο Χριστό. Αυτή η πίστη βοηθεί τον εκατόνταρχο να ξεπεράσει και όλους τους φραγμούς που δημιουργούσε το κοινωνικό καθεστώς της εποχής εκείνης. Το παράδειγμα του εκατοντάρχου μπορεί να ελέγχει και εμάς σήμερα από την άποψη ότι ενώ εύκολα διαπιστώνουμε ότι μια σήψη διαβρώνει όλους τους ιστούς της κοινωνίας μας, επιρρίπτουμε όλες τις ευθύνες σε όλους τους άλλους αφήνοντας πάντοτε τον εαυτό μας στο απυρόβλητο. Πίστις ενεργουμένη Όταν άκουσε ο εκατόνταρχος πως ο Κύριος θα ερχόταν στο σπίτι του, λειτούργησαν αμέσως μέσα του κάποιες ευγενείς αναστολές που έχουν σχέση με άλλες βασικές αρετές που πρέπει να συνοδεύουν τον άνθρωπο, όπως είναι η ταπεινοφροσύνη. “Κύριε, ουκ ειμί ικανός, ίνα μου υπό την στέγην εισέλθης”. Και ακριβώς η πίστη εδώ αποκαλύπτεται ότι διακλαδώνεται μέσω της αγάπης αλλά και της ταπεινοφροσύνης όπως αναφέραμε πιο πάνω. Μάλιστα η Μητέρα μας Εκκλησία τιμά τόσο πολύ το πρόσωπο του εκατόνταρχου ώστε συμπεριέλαβε τα λόγια του αυτά σε μια ευχή του Ιωάννου του Χρυσοστόμου κατά την ώρα της Θείας Μεταλήψεως.

Αγαπητοί αδελφοί, η πίστη του εκατόνταρχου που εκφράστηκε μάλιστα με το “ειπέ μόνο λόγω, και ιαθήσεται ο παίς μου”, προβάλλει σαν ισχυρό δείγμα αλλά και παράδειγμα της πορείας που πρέπει να ακολουθήσουμε κι εμείς σήμερα στη ζωή μας. Αρκεί να αφήσουμε την καρδιά μας να διαποτίζεται από την αλήθεια του Κυρίου μας. Και ο εκατόνταρχος συντηρούσε την πίστη του από αυτή την αλήθεια. Αξιώθηκε μάλιστα να φθάσει τόσο ψηλά ώστε να προκαλέσει με θαύμα τη θεραπεία του υπηρέτη του. Σε τέτοια ψηλά σημεία ανυψώνει ο Χριστός όλους τους ανθρώπους που πιστεύουν πραγματικά στην αγάπη Του.

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος - Λευκωσία - Κύπρος
,

Δευτέρα 4 Ιουλίου 2011

Αποχαιρετισμός από τον " ίδιο " τον πατέρα Ευέλθωντα

...

"Ἐπειδή εἶναι ἄδηλος καί ἄγνωστος τοῦ καθενός ἡ ὥρα τοῦ θανάτου, σημειώνω ἐδῶ λίγα λόγια, σάν διαθήκη, καί ὄσα εἶναι δυνατόν, παρακαλῶ τά παιδιά μου νά τά ἐφαρμόσουν.
Τά χρόνια πού ἐπέτρεψε ὁ Θεός νά ζήσω στή γῆ ἦταν ἀρκετά, ὥστε νά πέσω σέ πολλά ἁμαρτήματα. Ὅσα θυμόμουνα καί ὅσα μπόρεσα τά ἔχω ἐξομολογηθεῖ σέ πνευματικούς Πατέρες. Γιά ὅσα λησμόνησα ἤ δέ μπόρεσα νά ἐξομολογηθῶ, παρακαλῶ τό Θεό νά γίνει ἵλεως καί γιά μένα καί νά δείξει τό ἔλεός του σέ μένα τόν ἁμαρτωλό.
Ἀξιώθηκα, χωρίς νά τό ἀξίζω, νά εἰσέλθω στίς τάξεις τοῦ Κλήρου. Τό τιμητικό αὐτό γιά μένα γεγονός θά γίνει αἰτία γιά πιό αὐστηρή κρίση ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ. Γιατί τό ξέρω, δέν ἤμουνα σάν κληρικός αὐτός πού ἔπρεπε νά ἤμουν. Λυποῦμαι καί ζητῶ συγγνώμη ἀπό ὅσους σκανδάλισα ἤ ἐπίκρανα ἤ ἐπλήγωσα ἤ τούς φέρθηκα μέ τρόπο πού δέν ἔπρεπε. Ζητῶ ἀπό ὅλους συγγνώμη. Ταυτόχρονα ἔχω ἥσυχη τή συνείδηση ὅτι κανένα δέν ἔβλαψα ἐνσυνείδητα. Λάθη διέπραξα. Σέ ἁμαρτίες ὑπέπεσα. Ἐσκεμμένα, ὅμως, δέν ἀδίκησα καί δέν ἔβλαψα.
Ἐκείνους πού περισσότερο στενοχώρησα ἤ πίκρανα μέ τή συμπεριφορά μου, εἶναι ἡ σύζυγος καί τά παιδιά μου, τά πρόσωπα πού ἀγάπησα περισσότερο σ' αὐτό τόν κόσμο. Παρακαλῶ νά μήν μοῦ κρατοῦν κακία καί νά προσεύχονται γιά τή ψυχή μου.
Ἐκεῖνο πού ἔντονα θέλω εἶναι νά ἔχουν πάντα ἀγάπη μεταξύ τους. Ὁ Γιῶργος μέ τή Μαρία καί τά παιδιά τους. Ὁ Δημήτρης καί ἡ Χρύσω καί τά παιδιά τους. Ἡ Ἀνδρούλα μέ τά παιδιά μας.
Στό σημεῖο αὐτό θέλω νά εὐχαριστήσω ἀπό τά βάθη τῆς ψυχῆς μου τό Θεό γιά τή γυναίκα πού μοῦ χάρισε. Ἄν σάν κληρικός, σάν πατέρας, σάν ἄνθρωπος μπόρεσα νά κάμω κάτι στή ζωή, αὐτό ὀφείλεται στήν Ἀνδρούλα. Στάθηκε δίπλα μου σάν ἡ πιό ἄξια σύζυγος, μητέρα καί κατ' ἐξοχήν πρεσβυτέρα. Ἡ γυναικεία διαίσθηση, ἡ ὀξυδέρκεια καί ἡ αὐστηρή κριτική της μέ προστάτευσαν σέ κρίσιμες ὧρες. Ἡ ἀφοσίωση καί συμπαράστασή της ἦταν διαρκής, ἔστω κι ἄν ἐγώ πολλές φορές τήν πλήγωσα μέ τόν ἐγωισμό καί τήν ἀπαράδεκτη συμπεριφορά μου. Τήν παρακαλῶ νά μέ συγχωρέσει γιά ὅλα.
Πέρα ἀπό τά κατά σάρκα παιδιά μου, τό Χριστόφορο, τή Μαρία, τό Γιῶργο, τή Χρύσω καί τό Δημήτρη, ἐξ ἴσου ἀγάπησα καί τά ἄλλα μου παιδιά, τόν κόσμο τοῦ Παραλιμνιοῦ. Ἔκαμα γι' αὐτούς ὅ,τι καλύτερο μπόρεσα. Ἔκλαψα στόν πόνο τους καί χάρηκα στίς χαρές τους. Βέβαια ἔκαμα καί πολλά λάθη στή μακροχρόνια διακονία μου, ἀφοῦ ἐπέτρεψε ὁ Θεός νά κρατήσω πολλές φορές σημαντικά πόστα καί καίριες θέσεις, τόσο σάν κληρικός, ὅσο καί σάν ἐκπαιδευτικός.
Παρηγοριέμαι μέ τή σκέψη ὅτι μόνο ἐκεῖνοι πού δέν κάνουν τίποτε δέν διατρέχουν τόν κίνδυνο νά ὑποπέσουν σέ λάθη. Ἐνῶ, ὅσοι ἐργάζονται, σίγουρα στήν πορεία τους θά διαπράξουν πολλά.
Τό πρῶτο πού θά ἤθελα νά πῶ εἶναι ὅτι καμμιά περιουσία ὑλική ἤ ὅποιο δήποτε ἄλλο περιουσιακό στοιχεῖο δέν ἔχω καί δέν ἀφήνω. Ἐάν εὑρεθοῦν στό ὄνομά μου κάποιες καταθέσεις ἤ ὁποιαδήποτε περιουσιακά στοιχεῖα, αὐτά δέν ἀνήκουν σέ μένα. Πρόκειται γιά χρήματα πού κατά καιρούς μοῦ δόθηκαν γιά πτωχούς καί δέν πρόλαβα νά τά δώσω. Νά διατεθοῦν σέ φιλανθρωπικούς σκοπούς.
Τό μόνο πού ἀφήνω στά παιδιά μου εἶναι ἡ εὐχή καί ἡ ἀγάπη μου. Ἐάν μέ ἐλεήσει ὁ Θεός, οἱ προσευχές μου θά εἶναι μαζί τους καί στήν μετά τόν θάνατο ζωή. Δικό τους εἶναι καί ὅ,τι ἄλλο βρίσκεται στό σπίτι μας.
Ὅταν θά μέ ἑτοιμάζουν γιά τόν τάφο δέν θέλω νά μέ ντύσουν μέ πλήρη ἱερατική στολή. Τά ράσα μου κι ἕνα ἐπιτραχήλιο μοῦ φτάνουν.
Ἥ Ἀκολουθία στήν Ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Δημητρίου ὅσο πιό ἁπλά καί λιτά. Δέν χρειάζονται ἐπικήδειοι. Οὔτε πολλοί παπάδες. Θά ἤθελα, ὅμως, νά εὑρίσκονται παρόντες ὅσοι μέ ἀγάπησαν.Θέλω τήν προσευχή τους, νά ἐλεήσει ὁ καλός Θεός τήν ψυχή μου.
Γιά τάφο θά ἤθελα ἐκεῖνο τό χῶρο πού εὑρίσκεται δεξιά τοῦ τάφου τοῦ Χριστόφορου (ὄχι πρός τόν διάδρομο). Πάνω στόν τάφο, στό ἐπίπεδο τοῦ ἐδάφους, σέ μιά λευκή πλάκα νά χαρακτοῦν τά ἀρχικά μου, ἡ ἡμερομηνία θανάτου μου καί τό πιό κάτω Κάθισμα ἀπό τήν ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου τῆς Κυριακῆς τοῦ Ἀσώτου."

π. Ευέλθων Χαραλάμπους
.. /.. /20 ..


"Ἀγκάλας πατρικάς, διανοῖξαι μοι σπεῦσον·
ἀσώτως τόν ἐμόν, κατηνάλωσα βίον·
εἰς πλοῦτον ἀδαπάνητον, ἀφορῶν τοῦ ἐλέους Σου.
Νῦν πτωχεύουσαν, μή ὑπερίδῃς καρδίαν·
σοί γάρ, Κύριε, ἐν κατανύξει κραυγάζω·
Ἥμαρτον· σῶσον με "


Ο πάτερ Ευέλθων ανεχώρησε για την Άνω Ιερουσαλήμ στις είκοσι επτά Ιουνίου 2ΟΙΙ,

Η μορφή του μιλά για την Αιωνιότητα .Αιωνία η Μνήμη αυτού !
,



,

Ὑπομονή !

...

...Ἡ ἀρετὴ τῆς ὑπομονῆς, ποὺ πολλὲς φορὲς τὴν ἐπικαλούμαστε κυρίως γιὰ τοὺς ἄλλους, εἶναι πολὺ ἀναγκαία σε μᾶς καὶ ἐξίσου δύσκολη στὸν ἀγῶνα της. Ὑπομονὴ δὲν εἶναι ἡ ἐξ ἀνάγκης ἀποδοχὴ τῶν γεγονότων, ἐπειδὴ δὲν μποροῦμε νὰ κάνουμε διαφορετικά. Οὔτε πάλι ἡ ἀγχώδης, κατὰ κάποιο τρόπο, ἀναμονὴ μιᾶς ἀπολύτρωσης ἀπὸ τὴ δοκιμασία ποὺ ἐνδεχομένως περνοῦμε. Ἀλλὰ ὑπομονὴ εἶναι ἡ μυστικὴ προσδοκία τῆς ἀποκάλυψης τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή μας, τῆς φανέρωσής Του σὲ χώρους, χρόνους καὶ συνθῆκες ποὺ δὲν συνηγορεῖ ἡ λογικὴ καὶ ἡ φύση μας, ἡ ἐλπιδοφόρα ἀναμονὴ τῆς πειστικῆς μεταμόρφωσης τῆς δοκιμασίας σὲ θεϊκὴ εὐλογία.

Μᾶς συμβαίνει συχνὰ μιὰ δοκιμασία ποὺ μᾶς ὑπερβαίνει. Μιὰ κατεύθυνση τῆς σκέψης μας εἶναι νὰ παραδώσουμε τὰ ὄπλα καὶ νὰ ποῦμε: «καὶ τί μπορῶ νὰ κάνω ἐγώ;» Ἀναγκαστικὰ λοιπὸν δεχόμαστε τὸ συμβάν, μὲ μιὰ ἐλπίδα μήπως, μέρα μὲ τὴν ἡμέρα, κάτι συμβεῖ καὶ τελικὰ ἔλθει ἡ ἀπολύτρωση τόσο αὐτόματα, ὅσο μᾶς ἐπισκέφθηκε ἡ δοκιμασία. Αὐτὰ εἶναι ἡ κατώτερης ποιότητος ὑπομονή. Εἶναι μία ψυχολογικὴ ὑπομονή, ποὺ ἔχει τὴν ἀξία της, βοηθάει ἀλλὰ δὲν ἐλευθερώνει.

Ὑπάρχει ὅμως καὶ ἡ πνευματικὴ ὑπομονὴ καὶ γι᾿ αὐτὴν μιλοῦν τὰ ἐκκλησιαστικὰ βιβλία καὶ τὸ ἀλάθητο στόμα τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὴ ἡ ὑπομονὴ μᾶς βοηθᾷ νὰ διακρίνουμε πίσω ἀπὸ τὰ ἐπώδυνα περιστατικά, πίσω ἀπὸ τὶς δύσκολες συνθῆκες, πίσω ἀπὸ τὰ στραβὰ καὶ τὶς δυσκολίες τοῦ δικοῦ μας χαρακτῆρα. Μᾶς κάνει νὰ προσδοκοῦμε, πίσω ἀπὸ τὶς δυσκολίες πού μας παρεμβάλλουν οἰ αδελφοί, κάποια πολύτιμη ἀποκάλυψη τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ θέλει ὑπομονή. Τὸ νὰ δώσουμε λοιπὸν κάποιο χρόνο στὰ γεγονότα γιὰ νὰ δείξουν μόνα τους τὴν ταυτότητα καὶ τὸ λόγο τους, τὸ μυστικό τους, αὐτὸ εἶναι ἡ ὑπομονή. Τὸ νὰ περιμένει κανεὶς τὸ Θεό. Ἡ νοοτροπία τοῦ «ἐδῶ καὶ τώρα» ποὺ τόσο πολὺ καλλιεργεῖται στὶς μέρες μας, δὲν εἶναι χριστιανικὴ νοοτροπία, καὶ τὸ μόνο ποὺ ἀπεργάζεται εἶναι ἡ καλλιέργεια τοῦ ἐγωισμοῦ μας καὶ ἡ κυριαρχία τοῦ ἄγχους στὴν ψυχή μας. Ἀπεναντίας στὴ θέση τοῦ «ἐδῶ», ἐμεῖς βάζουμε τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ στὴ θέση τοῦ «τώρα» τὸ «ὅποτε θέλει ὁ Θεός» καὶ τὴν αἰωνιότητα.

Ἔτσι λειτουργεῖ ὁ ἀληθινὸς χριστιανὸς καὶ ἀντὶ νὰ προσπαθεῖ νὰ ἐλέγξει καθοριστικὰ τὰ γεγονότα μὲ ἐκεῖνα τὰ ἀπαιτητικὰ «γιατί;» πρὸς τὸ Θεό, τὰ ἀποδέχεται καὶ μάλιστα ὄχι παθητικά, ἀλλὰ μ᾿ ἕναν τρόπο πραγματικὰ παρηγορητικό, ὡς δῶρα καὶ εὐλογίες ἀπὸ τὸν Θεό.


...

,
Νικολάου, Μητροπολίτου Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς
«Ἀπὸ τὸ καθ᾿ ἡμέραν στὸ καθ᾿ ὁμοίωσιν» (ἀπόσπασμα)
Πηγή:http://www।phys.uoa.gr/



,

Σάββατο 2 Ιουλίου 2011

Ἡ Κατάθεση τῆς τιμίας Ἐσθῆτος τῆς Θεοτόκου

...

Στις ο2 Ιουλίου ἡ Ἐκκλησία μας, ἀγαπητοί ἀδελφοί, τελεῖ τήν ἀνάμνηση τῆς καταθέσεως τῆς τιμίας Ἐσθῆτος τῆς Ὑπεραγίας ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας στίς Βλαχέρνες. Πρόκειται γιά μία ἑορτή ἑνός γεγονότος πού ἀναφέρεται στήν Παναγία μας καί ἀφορᾶ ἕνα ἔνδυμά της πού εἶναι τό «ἐπανωφόριόν» της.
Σύμφωνα μέ τόν Συναξαριστή τῆς ἡμέρας, δύο Πατρίκιοι, ὁ Γάλβιος καί ὁ Κάνδιδος, ἐπί τῆς ἐποχῆς τοῦ Βασιλέως Λέοντος τοῦ Μεγάλου, στήν πορεία τους πρός τά Ἱεροσόλυμα γιά νά προσκυνήσουν τούς Ἁγίους Τόπους, ὅταν ἔφθασαν στήν Γαλατία, βρῆκαν μία εὐσεβεστάτη Ἑβραία, πού εἶχε μέσα στήν οἰκία της τήν ἁγία Ἐσθήτα, τό ἐπανωφόριον τῆς Παναγίας. Ἡ γυναίκα αὐτή προσευχόταν μέρα καί νύκτα μιμούμενη τήν προφήτιδα Ἄννα πού βρισκόταν στόν Ναό καί ἀξιώθηκε νά δῆ τόν Χριστό, ὅταν Τόν πῆγε ἐκεῖ ἡ Παναγία τεσσαράκοντα ἡμερῶν.
Οἱ δύο Πατρίκιοι, μετά ἀπό ἕνα τέχνασμα, κατόρθωσαν νά λάβουν τόν πολύτιμον αὐτό θησαυρό καί νά τόν φέρουν στήν Κωνσταντινούπολη, τόν ἐτοποθέτησαν στό κτῆμα τους, πού ὀνομαζόταν Βλαχέρναι, καί ἐκεῖ ἔκτισαν Ναό τῶν Ἀποστόλων Πέτρου καί Μάρκου. Ἀργότερα ὁ Βασιλεύς Λέων ὁ Μέγας, ὅταν πληροφορήθηκε αὐτό τό γεγονός, ἔκτισε Ναό τῆς Κυρίας Θεοτόκου, στόν ὁποῖο τοποθέτησε τήν θήκη ὅπου ἦταν ἀποθησαυρισμένη ἡ τιμία Ἐσθήτα, τήν ὁποία προσκυνοῦσαν οἱ Χριστιανοί καί ἔβλεπαν διάφορα θαύματα. Ὁ ἱερός ὑμνογράφος ὀνομάζει τήν ἁγίαν Ἐσθήτα «ἱεράν περιβολήν, φυλακτήριον ἄσυλον (τῆς Κωνσταντινουπόλεως), δῶρον τίμιον, ἀναφαίρετον πλοῦτον ἰαμάτων, ποταμόν πεπληρωμένον τῶν χαρισμάτων τοῦ πνεύματος».
Μέ τήν εὐκαιρία τοῦ γεγονότος τῆς καταθέσεως τῆς τιμίας Ἐσθῆτος τῆς Παναγίας, ἡ Ἐκκλησία μας ὑπενθυμίζει τό μεγάλο πρόσωπο τῆς Παναγίας, πού ἔγινε ἡ χαρά τῆς οἰκουμένης, γιατί ἦταν ἐκεῖνο τό πρόσωπο διά τοῦ ὁποίου εἰσῆλθε στόν κόσμο ὁ Χριστός πού ἐλευθέρωσε τό ἀνθρώπινο γένος ἀπό τήν ἁμαρτία, τόν διάβολο καί τόν θάνατο. Ὅλα τά τροπάρια τῆς Ἐκκλησίας, ξεκινώντας ἀπό τήν τιμία Ἐσθήτα, ὑμνοῦν τό πρόσωπο τῆς Παναγίας.
Τό ἀπολυτίκιο τῆς ἑορτῆς ἀναφέρεται στήν Παναγία καί μεταξύ τῶν ἄλλων γράφει: «Ἐπί σοὶ γάρ καί φύσις καινοτομεῖται καί χρόνος», δηλαδή στήν Παναγία γίνεται κανούργια καί ἡ φύση καί ὁ χρόνος. Αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ φύση καί ὁ χρόνος, πού πολλές φορές βασανίζουν τόν ἄνθρωπο, ἀποκτοῦν ἄλλο νόημα, ὑπερβαίνονται ἐν Χάριτι Θεοῦ. Στήν Παναγία, μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα, διατηρήθηκε ἡ παρθενία της, ἔγινε μητέρα χωρίς νά χάση τήν παρθενία της, καί παραμένει ζωντανή στούς αἰώνας, ἀφοῦ κατά τήν παράδοση καί αὐτό τό σῶμα της μετέστη πρός τόν οὐρανό.
Ἀλλά στήν ἑορτή βλέπουμε ὅτι ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ πού ἁγίασε τό σῶμα τῆς Παναγίας πέρασε καί στά ροῦχα πού φοροῦσε. Πράγματι, κατά τήν ὀρθόδοξη διδασκαλία, ἡ θεία Χάρη διά τῆς ψυχῆς διαπορθμεύεται στό σῶμα καί ἀπό ἐκεῖ προχέεται καί στά ροῦχα καί γενικά στήν ἄλογη φύση. Μέ αὐτόν τόν τρόπο δέν εἴμαστε εἰδωλολάτρες καί κτισματολάτρες, ἀλλά τιμοῦμε τήν ὕλη πού ἔχει τήν ἁγιοποιό ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι οἱ πιστοί, κατά τόν ἱερόν ὑμνογράφο, κατασπάζονται μέ πίστη τήν ἁγία Ἐσθήτα τῆς Παναγίας καί λαμβάνουν τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ πού ἐνοικεῖ σέ αὐτήν.
Μέ τήν εὐκαιρία της ἑορτῆς θά πρέπη νά προσευχηθοῦμε νά μᾶς βάλη ἡ Παναγία μας κάτω ἀπό τήν ἁγία της Ἐσθήτα, τό ἁγιασμένο ἐπανωφόριό της, καί νά μᾶς προστατεύη ἀπό κάθε κακό.

,