Ιερός Ναός Αγίων Πάντων Μακεδονίτισσας

Ιερός Ναός Αγίων Πάντων Μακεδονίτισσας
Άγιοι του Θεού πρεσβεύετε υπέρ ημών !

Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2015

Ο Όσιος Εφραίμ ο Σύρος εορτάζει στις 28 Ιανουαρίου.



Ο σοφός διδάσκαλος

Ο Όσιος Εφραίμ, ήταν το γένος Σύρος. Γεννήθηκε, όπως πιθανώς συμπεραίνεται, στην πόλη Νίσιβη της Μεσοποταμίας. Την εποχή εκείνη βασίλευε ο Διοκλητιανός κατά το έτος 306.
Οι γονείς του., που ήσαν πιστοί Χριστιανοί, ομολόγησαν γενναία την πίστη τους στον Ιησού Χριστό. Άπό νεαρής ηλικίας τον προσέλαβε κοντά του ο Επίσκοπος της πόλεως αυτής Ιάκωβος. Τον ανέθρεψε με μεγάλη επιμέλεια, διότι κατάλαβε την αγαθή διάθεση του παιδιού αυτού. Έμαθε πολλά γράμματα και έγινε σοφός διδάσκαλος! Στα θαυμάσια συγγράμματα του φαίνεται η σοφία του. Με αυτά μας διδάσκει κάθε ώρα ως σήμερα και μας νουθετεί, μας οδηγεί και μας συμβουλεύει. Τα συγγράμματά του τα έγραψε σε τρεις γλώσσες, Ελληνική, Λατινική και Συριακή. Τόσο δε πολυγραφότατος ήταν. Πολλά έργα του στη λατινική γλώσσα είναι αμετάφραστα. Και είναι πολύτιμα.

Το σπουδαιότερο κατόρθωμα του είναι, ότι δεν έλειψε από τα μάτια του το δάκρυ! Σε όλη, του τη ζωή θα έχυσε ένα ποτάμι δάκρυα σωτήρια. Τα δάκρυα αυτά έβγαιναν αυθόρμητα, και ακολουθούσαν στεναγμοί από τα βάθη της καρδιάς, σαν να έβγαινε φωτιά από τα σπλάχνα του. Αυτό μπορεί κάνεις να το καταλάβει από τα κατανυκτικά συγγράμματά του, όπου διηγείται πολλές φορές για τη δευτέρα, του Θεού Παρουσία, και την αδέκαστη κρίση της φοβερής εκείνης ώρας. Και τόσον τυπώνει στο νου μας, τον τρόμο της φοβερής εκείνης ημέρας, ώστε δειλιάζει κανείς, όταν τα διαβάζει, πως έκλαιε πικρά ο δίκαιος σαν να ήταν αξιοκατάκριτος. Με τέτοιους λογισμούς πάντοτε ο Όσιος στη σκέψη του, απόφευγε τους θορύβους, και πηγαίνοντας στην έρημο, περπατούσε από τόπο σε τόπο, προσπαθώντας να ωφελήσει, και να ωφεληθεί.
 
Τον διδάσκει η πόρνη
Την εποχή εκείνη η πατρίδα του η Νίσιβη παραδόθηκε στους Πέρσες. Τότε ο Όσιος έφυγε από την πατρίδα του και επήγε στην Έδεσσα της Μεσοποταμίας. Ήθελε να προσκύνηση τα Άγια λείψανα που βρίσκονταν σε αυτήν. Ακόμη, ήθελε να εύρη ένα ενάρετο και λόγιο άνθρωπο, για να μιλήσει μαζί του και να ωφεληθεί. Για να το επιτύχει αυτό έκαμε προσευχή προς τον Θεό. Καθώς λοιπόν έμπαινε στην πολιτεία κοίταξε με προσοχή να τύχει κανένας, όπως τον ήθελε. Έτσι περπατώντας και συλλογισμένος, τον απάντησε μια πόρνη.
Ο Όσιος, όταν την είδε έμεινε εκστατικός και περίλυπος. Του συνέβη εντελώς το αντίθετο από ότι εζήτησε. Η δε γυναίκα στάθηκε και τον κοίταζε ώρα πολλή.
Ο Άγιος, λοιπόν, για να την κάμει να ντραπεί της είπε:
—Γιατί τολμάς και με βλέπεις, ω γυναίκα, με αυτήν την αναίδεια και δε ντρέπεσαι;
—Εγώ, του απάντησε αυτή, δεν έχω τόσο άδικο να σε παρατηρώ, επειδή από την πλευρά σου έγινα, όταν μας έπλασε ο Κύριος. Εσύ όμως πρέπει να παρατηρείς στη γη, από την οποία βγήκες. Μάλιστα δε εφόσον είσαι Μονάχος και θεωρείσαι νεκρός στο σώμα, δεν έπρεπε να με κοιτάξεις καθόλου στο πρόσωπο.
Αυτά τα ανέλπιστα, όταν τα άκουσε ο Όσιος, την ευχαρίστησε ομολογώντας, ότι έλεγε την αλήθεια. Δόξασε δε και τον Κύριο, διότι αχούσε την δέηση του και ωφελήθηκε.
 
Η συνάντηση του με τον Μέγα Βασίλειο
Έπειτα από λίγο καιρό ο Όσιος Εφραίμ έφυγε από την Έδεσα και πήγε σε ένα κοντινό όρος και ασκήτευσε λίγο καιρό. Κατόπιν ξαναγύρισε στην Έδεσσα για να πάει στην Καισάρεια, να συναντήσει την πηγή των δογμάτων και πρόμαχο της ευσεβείας τον Μέγα Βασίλειο. Όταν ο θείος Εφραίμ είδε τον Μέγα Βασίλειο, εκείνος κήρυττε. Έβλεπε όμως μια περιστερά, που άστραφτε σαν τον ήλιο και η οποία καθόταν στον δεξιό ώμο του Μεγάλου Βασιλείου και του μιλούσε στο αυτί. Αυτός δε δίδασκε τον λαό, λέγοντας όσα η θεϊκή εκείνη περιστερά του έλεγε. Αυτή του φανέρωσε και τον θείο Εφραίμ. Αφού τον γνώρισε ποιος ήταν από την χάρι του Αγίου Πνεύματος, συνομίλησαν και ευχαριστήθηκαν πνευματικά, απολαμβάνοντας ο ένας τα λόγια του άλλου.
 
Το χάρισμα του λόγου
Αυτός ο Όσιος Εφραίμ δέχθηκε από τον Θεό το χάρισμα της διδασκαλίας, το οποίον φρόντισε με διάφορους τρόπους να το αυξήσει στις ψυχές των ανθρώπων, σαν δούλος του Θεού γεμάτος ευγνωμοσύνη σε αυτόν που του έδωσε αυτό το τάλαντο. Και αυτό ο ίδιος ο Εφραίμ το φανέρωσε μοναχός του. Ομολόγησε σε ένα ενάρετο πνευματικό, ένα όνειρο που είδε, όταν ήταν ακόμη μικρός. Ιδού το όνειρο: Είδα μια κληματαριά, που είχε αμέτρητα σταφύλια να φυτρώνει στη γλώσσα μου. Βγαίνοντας κατόπιν έξω από το στόμα μου άπλωσε τα κλήματα και σκέπασε όλη τη γη. Όλα τα πετεινά έρχονταν και έτρωγαν τα σταφύλια. Και όσο έτρωγαν τα πουλιά τους καρπούς, τόσο εκείνοι πλήθαιναν. Αυτά είπε ο Όσιος και τίποτε άλλο δεν φανέρωσε.
Όσοι όμως αξιώθηκαν να βλέπουν θεία Μυστήρια, είδαν πολλές αποκαλύψεις γι αυτόν. Ένας δε από αυτούς είπε, ότι είδε πλήθος Αγγέλων, οι οποίοι κατέβαιναν άνωθεν, με ένα βιβλίο χειρόγραφο. Και ρωτούσε ο ένας τον άλλον:
—Ποιος είναι άξιος να πάρει το βιβλίο στα χέρια του;
Ο ένας έλεγε τον ένα, ο άλλος έλεγε τον άλλον, αναφέροντας τους πλέον σώφρονες και ευλαβείς. Τέλος συμφώνησαν όλοι, ότι μόνος άξιος ήταν ο Όσιος Εφραίμ να το πάρει.
Και του το έδωσαν στα χέρια του. Αυτό είδε ο άνθρωπος. Ο ευλαβής αυτός άνθρωπος, όταν είδε το όραμα αυτό, καταφοβισμένος έτρεξε στην εκκλησία, όπου βρήκε τον Όσιο Εφραίμ να διδάσκει τον λαό με τα μελίρρυτα εκείνα λόγια και του φανέρωσε το όραμα. Από εκείνη την ώρα ξεχύθηκε η χάρι του Θεού στον Όσιο. Τα νοήματα έφθαναν στη γλώσσα του σαν κύματα. Δίδασκε με τόση ευκολία και γρηγοράδα, ώστε φαινόταν ότι τα έβλεπε στο χαρτί και τα διάβαζε! Δεν πρόφθανε η γλώσσα του να λέγει όσα ο νους του έφερνε με τόση ταχύτητα!
 
Το δάκρυ και η ακτημοσύνη του
Επίσης ο όσιος Εφραίμ είχε το σωτήριο δάκρυ, που δεν του έλειπε σχεδόν από τα μάτια. Ιδίως την νύκτα, όταν αγρυπνούσε για να προσευχηθεί με την ησυχία του και προσευχόταν ώρες κλαίοντας. Κοιμόταν τόσο μόνον, όσο χρειαζόταν για να μη ασθενήσει από τους πολλούς κόπους και πόνους, που του έδινε η σκληραγωγία από του να κοιμάται κατάχαμα, να νηστεύει και να εργάζεται στο καθήκον του ακούραστος. Είχε δε και την ακτημοσύνη. Τόση φτώχεια θεληματική, που κανένας δεν τον ξεπέρασε. Ο ίδιος το μαρτύρησε κατά την ώρα της κοιμήσεως του, λέγοντας την αλήθεια:
—Δεν απέκτησε ο Εφραίμ χρήματα, ή πορτοφόλι, ή σακκούλι, ή ραβδί, ούτε άλλο πράγμα επίγειο. Έναν πόθο μόνον είχα, τον πόθο στα ουράνια, από την ώρα, που άκουσα από το Άγιο Ευαγγέλιο, ότι πρόσταξε ο Δεσπότης τους Αποστόλους Του, να μη αποκτήσουν πράγμα επίγειο.
 
Η ηθική και πνευματική ελεημοσύνη του - Η ταπεινοφροσύνη του
Είχε δε τόση ταπεινοφροσύνη και μετριότητα ο Όσιος, ώστε έτρωγε με τη στάχτη το ψωμί του, και το νερό το έσμιγε με τα δάκρυα.
Επίσης ήταν πολύ φιλόξενος και εύσπλαχνος με τους πτωχούς. Όταν είχε, έδινε ελεημοσύνη, όσην μπορούσε. Όταν δε δεν είχε επειδή ήταν πτωχότατος και τον
περισσότερο καιρό δεν του βρισκόταν τίποτε, έπαιρνε τους ξένους και τους πτωχούς, και τους φίλευε, με την σωτήρια διδασκαλία του, που ήταν ανώτερη από τη σωματική τροφή και αναγκαιότερη. Ήταν δε τόσο σοφός και τόσο γλυκομίλητος, ώστε τα λόγια του μπορούσαν να μαλάξουν κάθε ψυχή, να παρηγορήσουν τον θλιβόμενο και να καταπραΰνουν τον οργιζόμενο. Αλλά και η όψη του, η ευταξία του, το ήθος του, έκανε καθένα να κατανύγεται η καρδιά του.
 
Αχρηστεύει τα βιβλία του αιρεσιάρχη
Ως προς την Ορθοδοξία, ήταν σφόδρα ζηλωτής και ακαταμάχητος πρόμαχος της ένθεης πίστεως. Ακούσατε ένα τέχνασμα που έκαμε ο σοφότατος, για να μη ζημιωθούν οι πιστοί.
Τον καιρό εκείνο ήταν ο δυσσεβής Απολλινάριος, ο οποίος διέστρεψε πολλά δόγματα των Αγίων Πατέρων και Διδασκάλων μας. Διέστρεψε αυτά στην μιαρά του γνώμη, και έγραψε πολλά φλυαρήματα κατά των Ορθοδόξων, ο κακόδοξος. Αφού σύνταξε με επιμέλεια δύο βιβλία με πολλούς κόπους και βάσανα τα είχε έτοιμα, για να αντιμάχεται με τους πιστούς, όταν εύρη καιρό κατάλληλο.
Είχε δε ο Απολλινάριος κάποια γυναίκα πολύ αγαπημένη, με την ίδια γνώμη με αυτόν και την ίδια πίστη, όχι μόνον στην αίρεση, αλλά και στις σαρκικές απολαύσεις, καθώς έλεγαν οι γείτονες. Σε αυτήν λοιπόν την γυναίκα ο Απολλινάριος είχε δώσει τα βιβλία να τα φυλάξει, για να μη του τα πάρουν οι Ορθόδοξοι. Αυτό το έμαθε ο Εφραίμ. Προσποιήθηκε, λοιπόν, ότι είναι και αυτός στην αίρεση του Απολλιναρίου, και πηγαίνοντας στο σπίτι της γυναίκας εκείνης, της έδωσε κάποιο δώρο από την έρημο χάριν ευλογίας. Έτσι πήγαινε πολλές φορές, όταν έλειπε ο Απολλινάριος. Όταν λοιπόν κατάλαβε ο Όσιος, ότι δεν είχε καμιά υποψία η γυναίκα γι αυτόν, της ζήτησε τα βιβλία για να τα διαβάσει, για να ξέρη να μάχεται με τους αιρετικούς (έτσι ονόμασε τους Ορθοδόξους ο πάνσοφος, όπως τους θεωρούσε ο Απολλινάριος) για να μη τον θεωρήσουν αμαθή και αγράμματο και τον νικήσουν στη συζήτηση. Πείσθηκε η γυναίκα με αυτό το τέχνασμα που της έστησε ο Μακάριος, του έδωσε τα βιβλία, με την υπόσχεση να τα επιστρέψει την άλλη ήμερα.
Όταν τα πήγε στο δωμάτιο του, διάβασε μερικές σελίδες, αλλά δε είχε τον καιρό να τα αντιγράψει, για να αναιρέσει τις αιρέσεις εκείνες. Η γυναίκα εκείνη ήθελε τα βιβλία γρήγορα. Τι μηχανεύεται λοιπόν ο Εφραίμ; Ετοίμασε ψαρόκολλα καλή και κόλλησε με αυτήν όλα τα φύλλα με μεγάλη προσοχή ταχτικότατα, το ένα με το άλλο, και τόσο καλά, ώστε δεν ήταν δυνατόν να ξεκολλήσουν πλέον, εκτός και αν σχίζονταν. Κατόπιν τα έδεσε απ’ έξω καθώς ήσαν πριν, και τα παράδωσε στη γυναίκα. Εκείνη ανύποπτη, δεν τα άνοιξε, αλλά τα φύλαξε στη θέση τους. Ύστερα από ήμερες παρακίνησε ο Όσιος τους Ορθοδόξους, να κάμουν Σύνοδο, η οποία να διαλεχτεί με τον Απολλινάριο, για να γνωρισθεί η αλήθεια.
Έγινε, λοιπόν, η Σύνοδος και προσκάλεσαν και τον Απολλινάριο. Πολύ γερασμένος και μη μπορώντας να ομιλεί πολλά λόγια, είπε προς τους Ορθοδόξους αυτά:
—Εγώ, Πατέρες Άγιοι, δεν μπορώ πλέον να φιλονικώ με πολλούς φωνάζοντας. Έχω όμως δύο βιβλία πολύτιμα, τα οποία έγραψα με μεγάλη επιμέλεια, και ας διαβασθούν στη Σύνοδο. Ότι γράφουν τα βιβλία αυτά ομολογώ και εγώ με το στόμα μου.
Τότε δοκίμασε να ανοίξει το ένα βιβλίο, και δεν μπόρεσε να εύρη ούτε αρχή, ούτε τέλος, ούτε μέση. Τα φύλλα είχαν γίνει ένα σώμα και ούτε να τα σχίσει μπορούσε. Παίρνοντας και το άλλο βιβλίο το βρήκε όμοιο με το πρώτο. Γι αυτό, που έπαθε, επήρε τόση λύπη και στενοχώρια και ντροπή, ώστε έφυγε από την Σύνοδο. Επειδή δε δεν μπορούσε να υποφέρει την συμφορά αυτή, κακώς ο κακός ξεψύχησε και πέθανε. Έτσι λυτρώθηκαν οι ευσεβείς από την βρωμερή αυτή αίρεση.
 
Η κοίμηση του
Ο Όσιος δεν ήθελε να ενταφιαστεί με πολυτελή ράσα. Το επανέλαβε και κατά την ώρα του θανάτου του, προσθέτοντας, εάν υπάρχει κανείς, που ετοιμάζει τέτοιο ένδυμα, ας το δώσει σε αυτόν, που έχει ανάγκη. Και πράγματι, ένας από τους επισημότερους και αγαπητότερους του ετοίμαζε ένα λαμπρό ένδυμα, και σκόπευε να ντύσει με αυτό το σώμα του Οσίου. Όταν όμως άκουσε την παραγγελία του, λυπήθηκε γιατί έχασε το σκοπό του. Σκέφθηκε δε να μη δώσει το ένδυμα στον ίδιο, αλλά να μοιράσει την αξία του στους πτωχούς, νομίζοντας, ότι έτσι ευχαριστεί τον Άγιο. Ενώ συλλογιζόταν αυτά πήρε την τιμωρία της παρακοής του. Εκείνη την στιγμή μπροστά σε όλους κυριεύεται από δαιμόνιο.
Πέφτει μπροστά στο κρεβάτι του Οσίου και αρχίζει να σπαράζει, διαστρεβλώνει τα χέρια του, να γυρίζει τα μάτια του ανάποδα, να βγάζει αφρούς από το στόμα., και εν γένει να κάνη όλα τα φοβερά που η μανία εκείνη, μπορεί να επιφέρει, στον άνθρωπο. Ο θείος Εφραίμ από Πνεύμα Άγιο κατάλαβε, ότι αυτό ήταν καρπός αμαρτίας, και άμα συνήλθε και έμαθε την κακή του σκέψη τον μάλωσε, αλλά και τον συγχώρησε. Έβαλε κατόπιν τα χέρια του επάνω στο δαιμονισμένο και με την προσευχή, έδιωξε το πονηρό πνεύμα και τον θεράπευσε με την τελευταία εντολή να εκτελέσει την παραγγελία του κατά γράμμα. Με αυτό το θαύμα. κατά το τέλος του βίου του ο Όσιος επισφράγισε τις πράξεις του! Έπειτα συμβούλεψε αρκετά τους παρόντες να εργάζονται την αρετή, τους ευλόγησε και είπε και μερικά από το μέλλον τα οποία εκπληρώθηκαν αργότερα. Έτσι παρέδωκε την αγία του ψυχή στα χέρια του Δεσπότου Χριστού με ειρήνη το έτος (379) και στεφανηφόρος έφυγε για τις αιώνιες Μονές, και την λαμπρότητα η οποία αναμένει όλους, όσοι αγωνίζονται και μιμούνται τη ζωή του.
 
 Στίχος
Ἤκουσε γλῶτταν ψαλμικῶς, ἣν οὐκ ἔγνω, Ἐφραίμ, ἄνω καλοῦσαν, ὁ γλῶσσαν Σῦρος. Εἰκάδι ὀγδοάτῃ Νόες Ἐφραὶμ θυμὸν ἀπηῦρον.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ΄. Θείας πίστεως
Ρεῖθρον ἄϋλον, ἐν τῇ ψυχῇ σου, τὸν ζωήρρυτον, πλουτήσας φόβον, κατανύξεως κρατὴρ ἀναδέδειξαι· ὅθεν ἡμᾶς πρὸς ἠθῶν τελειότητα, τοῖς ἱεροῖς σου ῥυθμίζεις διδάγμασιν. Ἐφραὶμ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ἦχος πλ. δ΄.
Ταῖς τῶν δακρύων σου ῥοαῖς, τῆς ἐρήμου τό ἄγονον ἐγεώργησας· καί τοῖς ἐκ βάθους στεναγμοῖς, εἰς ἑκατόν τούς πόνους ἐκαρποφόρησας· καί γέγονας φωστήρ τῇ οἰκουμένῃ, λάμπων τοῖς θαύμασιν, Ἐφραίμ Πατήρ ἡμῶν ὅσιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν.
Κοντάκιον. Ἦχος β΄. Τὰ ἄνω ζητῶν
Τὴν ὥραν ἀεί, προβλέπων τῆς ἐτάσεως, ἐθρήνεις Ἐφραίμ, δάκρυα κατανύξεως· πρακτικὸς δὲ γέγονας, ἐν τοῖς ἔργοις διδάσκαλος Ὅσιε. Ὅθεν Πάτερ παγκόσμιε, ῥαθύμους ἐγείρεις πρὸς μετάνοιαν.

Ἕτερον Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ΄. Τῇ ὑπερμάχῳ
Ὡς τῆς σοφίας ὑποφήτην θεορρήμονα καὶ μετανοίας ἀληθῶς σάλπιγγα ἔνθεον εὐφημοῦμέν σε οἱ δοῦλοί σου θεοφόρε. Ἀλλ’ ὡς θεῖος θεωρὸς Χριστοῦ τοῦ βήματος Ἐν τῇ κρίσει ἀκατάκριτόν μεφύλαξον, Ἵνα κράζω σοι, χαίροις Πάτερ Ἐφραὶμ σοφέ.
Κάθισμα Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον
Τὸν θησαυρὸν τῆς σοφίας τῶν μυστηρίων Χριστοῦ, τὸν κρατῆρα τὸν θεῖον τῆς κατανύξεως, ἀνυμνήσωμεν πιστοί, ἐν τῇ μνήμῃ αὐτοῦ· φερωνύμως γὰρ ἀεί, τὰς καρδίας τῶν πιστῶν, εὐφραίνει ἔπεσι θείοις, Ἐφραίμ, ὡς πράκτωρ καὶ μύστης, τῶν τοῦ Κυρίου ἀποκαλύψεων.
Μεγαλυνάριον
Σάλπιγγι τῶν λόγων σου τῶν σοφῶν, πρὸς ἔνθεον φόβον, διεγείρεις πᾶσαν ψυχήν· σὺ γὰρ τῆς δευτέρας, τοῦ Λόγου ἐμφανείας, τὸν τρόπον προσημαίνεις, Ἐφραὶμ Πατὴρ ἡμῶν.
 
 
 
 

Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2015

« Τετάρτη και Παρασκευή ! »

 
 
« Εγώ ονομάζομαι Τετάρτη και εγώ Παρασκευή ! »

Ο μοναχός Γαλακτίων Ιλίε, κοινοβιάτης στη μονή Συχάστρια της Ρουμανίας από το 1918, τηρούσε με ακρίβεια τη νηστεία.
Αν δεν τελείωνε τον μοναχικό του κανόνα, δεν έτρωγε τίποτα. Την Τετάρτη και την Παρασκευή νήστευε μέχρι το βράδυ, την ώρα που έβγαιναν τ' αστέρια.
Τότε έκανε τον σταυρό του, ζητούσε συγχώρηση απ' όλους, έπαιρνε αντίδωρο και ύστερα έτρωγε.
-Γέροντα, του είπε ο μαθητής του, η μέρα είναι μεγάλη, κι εσύ ηλικιωμένος και α...
δύνατος. Δεν είναι καλύτερα να τρως το φαγητό σου νωρίτερα;
-Κάποτε, αποκρίθηκε εκείνος, ένας άγιος είδε να πηγαίνουν κάποιο νεκρό στον τάφο. Μπροστά και πίσω των συνόδευαν δυο ωραίοι άγγελοι.
«Ποιοι είστε εσείς;» ρώτησε ο άγιος.
«Εγώ ονομάζομαι Τετάρτη και εγώ Παρασκευή!» απάντησαν οι άγγελοι. «Ήρθαμε εδώ, με εντολή του Κυρίου, να βοηθήσουμε αυτή την ψυχή, γιατί σ' όλη τη ζωή της νήστευε την Τετάρτη και την Παρασκευή για να τιμήσει τα Πάθη του Κυρίου.»
Από τότε, συμπλήρωσε ο π. Γαλακτίων, δεν έφαγα ποτέ πια αυτές τις μέρες, για να με βοηθήσουν κι εμένα η Τετάρτη και η Παρασκευή την ώρα του θανάτου μου.
 
 
( Απόσπασμα από το βιβλίο :Εμφανίσεις και θαύματα των Αγγέλων",Ι. Μ. Παρακλήτου Ωρωπού )
 
 
 
 
 

Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2015

Η αξία της Προσευχής προς τους Αγίους και η σημασία της Δοξολογίας προς τον Θεό

 
 
Ό Γέροντας μου είχε βάλει να κάνω κανόνα στο κελί μου· να λέω
30 φορές “Κύριε, Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με την αμαρτωλή”,
10 φορές το “Ύπεραγία Θεοτόκε, σώσον με”,
10 φορές το “Άγιε άγγελε φύλακα μου, πρέσβευε στον Θεό για μένα” και
10 φορές το “Άγιοι Πάντες πρεσβεύσατε υπέρ εμού”. Και πρόσθεσε: «Καθώς θα λες “Άγιοι Πάντες πρεσβεύσατε υπέρ εμού”, όλοι οι Άγιοι στον Παράδεισο θα λένε “Κύριε ελεησόν” και θα είναι αυτό ένα κέρδος για σένα».
 Τώρα κάθε φορά πού λέω “Άγιοι Πάντες πρεσβεύσατε υπέρ
εμού”, αναλογίζομαι πώς όλοι μαζί οι Άγιοι στον Παράδεισο γονατίζουν μπροστά στον θρόνο του Θεού και λένε “Κύριε ελεησόν”.
Ευχαριστία, δοξολογία
Υπενθύμιζε επανειλημμένως στα πνευματικά του τέκνα να ευχαριστούν τον Κύριο για όλα τα ελέη του. Σαν παράδειγμα ειλικρινούς ευγνωμοσύνης ανέφερε τον όσιο Ελεάζαρ της Σκήτης του Ανζέρσκ:

Ό Όσιος αυτός βγήκε μια νύχτα στον εξώστη του κελιού του και ατενίζοντας την ομορφιά και την γαλήνη της φύσεως της Σκήτης του Άνζέρσκ, πού τον περιέβαλλε, αισθάνθηκε συγκίνηση μέχρι του σημείου να δακρύσει. Και μέσα από την καρδιά του πού πλημμύρισε από θεία αγάπη, βγήκε ένας βαθύς αναστεναγμός: «”Ω Κύριε, τι ομορφιά είναι αυτή πού έχεις δημιουργήσει για μας! Με τι μέσα και τι τρόπους μπορώ εγώ, ένα αξιοκαταφρόνητο σκουλήκι, να σ’ ευχαριστήσω για όλα τα μεγάλα και πλούσια ελέη πού μου έχεις δώσει;».
Ή δύναμη του αναστεναγμού και ή προσευχή του οσίου άνοιξαν τους ουρανούς και μπροστά στα μάτια της ψυχής του εμφανίστηκαν μυριάδες Άγγελοι φωτεινοί, πού έψαλλαν την μεγάλη αγγελική δοξολογία “Δόξα εν  ύψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν άνθρώποις ευδοκία”, ενώ μια αόρατη φωνή είπε στον Όσιο:

-Και συ επίσης, Ελεάζαρ, να ευχαριστείς τον Πλάστη και Δημιουργό σου μ’ αυτά τα λόγια της δοξολογίας.
Και ό στάρετς Νεκτάριος υπογράμμισε αναστενάζοντας:
- Ή σημερινή γενιά έχει σταματήσει ν’ απευθύνει ευχαριστήριες
προσευχές προς τον Κύριο, και περιορίζεται να του απευθύνει συνεχώς μόνο αιτήματα σαν τον αχάριστο ζητιάνο.
 
Στάρετς Νεκταρίου της Όπτινας
Γράφει ή μοναχή Νεκταρία (Κοντσέβιτς)
 
 
 
 

Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2015

Η επικαιρότητα των Τριών Ιεραρχών


Οι Τρεις Ιεράρχες και γενικότερα οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας μας, που Την διακόνησαν κατά τον 4ον αιώνα, όπως ασφαλώς και οι υπόλοιποι των άλλων αιώνων, είναι πάντα επίκαιροι και φάροι για τη ζωή μας, παρά τα όσα υποστηρίζουν ορισμένοι. Και είναι επίκαιροι οι Τρεις Ιεράρχες γιατί με τη ζωή και το έργο τους, δίδαξαν αυτό που πρέπει να είναι πάντοτε η επιδίωξη όλων, δηλαδή το πώς βιώνεται το χριστιανικόν ήθος και πώς ακολουθείται η ασφαλής οδός της σωτηρίας του ανθρώπου. Δίδαξαν ακόμη πως στην Παιδεία και στην Εκπαίδευση σημασία έχει το ήθος και όχι το σύστημα. Δείτε πόσα εκπαιδευτικά συστήματα έχουν  περάσει από τη χώρα μας. Δεκάδες. Κάθε κυβέρνηση έφερνε τουλάχιστον ένα στην θητεία της. Κι όμως η Εκπαίδευση και γενικότερα η Παιδεία μας πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο και η κατηφόρα δεν λέγει να τελειώσει.



Οι Τρεις Ιεράρχες είχαν τρία σπουδαία κοινά γνωρίσματα. Το πρώτο είναι πως είχαν παρρησία και λόγο. Αγαπούσαν με όλη τους την ψυχή τον Χριστό και την Ορθοδοξία και ήσαν έτοιμοι να θυσιάσουν τα πάντα για την προάσπιση της Αλήθειας και του Δικαίου. Και τα θυσίασαν. Ο Μέγας Βασίλειος δεν κάμφθηκε από την πίεση της κοσμικής εξουσίας και τις απειλές του αυτοκράτορα Ουάλη και του υπάρχου του Μόδεστου. Ο διάλογος του Μεγάλου Βασιλείου με τον Μόδεστο σώθηκε στον επιτάφιο λόγο που εκφώνησε επί του σκηνώματος του ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος. Αναφέρω μόνο το τέλος του διαλόγου. Όταν ο Μόδεστος απείλησε τον Βασίλειο με δήμευση της περιουσίας του, με εξορία, με βασανιστήρια και με τον θάνατο και πήρε καθαρές και γενναίες απαντήσεις που τον καθήλωσαν, έκπληκτος είπε στον Μεγάλο Ιεράρχη:

- Έως τώρα, κανείς δεν μίλησε με τέτοιο τρόπο και με τόσο μεγάλη παρρησία σε εμένα τον Μόδεστο. Και ο Βασίλειος του απάντησε:

- Ίσως δεν έτυχε να συναντήσεις Επίσκοπο! Γιατί, αν συναντούσες επίσκοπο πραγματικό, που να αγωνίζεται για την ορθή πίστη, μ' αυτόν τον τρόπο θα απαντούσε. Εμείς, Ύπαρχε, σε όλα τα ζητήματα είμαστε επιεικείς και ταπεινότεροι από κάθε άλλον άνθρωπο, γιατί αυτήν την εντολή έχουμε από τον Κύριο. Και δεν σηκώνουμε τα μάτια μας με αυθάδεια, όχι μόνο πάνω σε άνθρωπο με τόσο μεγάλη εξουσία όπως η δική σου, αλλ' ούτε και στον πιο τυχαίο άνθρωπο. Όταν όμως πρόκειται για τον Θεό και όταν κινδυνεύει η πίστη προς Αυτόν, τότε όλα τα περιφρονούμε και μόνον Αυτόν λογαριάζουμε. Φωτιά και σπαθί και θηρία και νύχια που ξεσχίζουν τις σάρκες - αυτά για εμάς είναι μάλλον ευχαρίστηση, παρά φοβέρα. Λοιπόν, μπορείς να υβρίζεις, να φοβερίζεις, να κάμεις ό,τι θέλεις και να χρησιμοποιήσεις την εξουσία σου! Αυτή είναι η απάντησή μου - και ας την μάθει και ο βασιλιάς: ότι εμένα δεν πρόκειται να με υποτάξεις, ούτε να με πείσεις να πάω με το μέρος των αιρετικών και των ασεβών, έστω κι αν με φοβερίσεις με ακόμη τρομερότερα πράγματα.

Αυτή η απάντηση του Μεγάλου Βασιλείου στον εξουσιαστή του κόσμου τούτου δεν είναι επίκαιρη; Δεν αποτελεί πάντα πρότυπο αναφοράς και συμπεριφοράς του κάθε Επισκόπου προς τις Αρχές και τις Εξουσίες; Δεν πρέπει πάντα ο Επίσκοπος να έχει στην καρδιά του γενναιότητα και το θάρρος να υπερασπίζεται τα Δίκαια της Εκκλησίας; Το επιμύθιο της ιστορίας είναι ότι ο Μόδεστος γύρισε ντροπιασμένος στον Ουάλη και όταν τον είδε οι πρώτες του κουβέντες ήσαν: "Ενικηθήκαμε ω Βασιλεύ".


Ο Άγιος Γρηγόριος γνώρισε το μίσος των Αρειανών και τον φθόνο των συνεπισκόπων του Ορθοδόξων. Όταν πήγε στην Κωνσταντινούπολη  τα πράγματα εκεί ήσαν πολύ δυσάρεστα για την Εκκλησία. Ο Αρειανός Πατριάρχης Δημόφιλος ήλεγχε όλες τις εκκλησίες πλην αυτής της αγίας Αναστασίας, όπου πήγαιναν οι Ορθόδοξοι. Ο Γρηγόριος, ήδη Επίσκοπος Σασίμων, σε τέτοια κρίση ανέλαβε το δύσκολο ποιμαντικό έργο στη Βασιλεύουσα και εκεί εκφώνησε τους πέντε θαυμάσιους λόγους του, που ονομάζονται "Θεολογικοί" και από τους οποίους ο ίδιος πήρε την επωνυμία "Θεολόγος". Βλέποντας οι αιρετικοί ότι οι οπαδοί τους επιστρέφουν στην Ορθοδοξία οργάνωσαν επίθεση κατά του Γρηγορίου και επιχείρησαν να τον δολοφονήσουν λιθοβολώντας τον. Ο Άγιος εσώθη ως εκ θαύματος.

Το 380 και ενώ ο Μέγας Θεοδόσιος τον προόριζε για Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως ο Επίσκοπος Αλεξανδρείας Πέτρος Β' επιδίωξε να χειροτονήσει αθόρυβα και ύπουλα τον Μάξιμο, κυνικό φιλόσοφο από την Αίγυπτο και "φίλο" του Γρηγορίου. Το εκκλησιαστικό πραξικόπημα αποφεύχθηκε με αποφασιστική επέμβαση του λαού, αλλά ο Γρηγόριος είχε πληγωθεί από την προδοσία του "φίλου" του. Ο Αυτοκράτορας εκτιμώντας ο ίδιος τον Γρηγόριο και γνωρίζοντας την αγάπη και τον σεβασμό που του είχε ο λαός τον εγκατέστησε Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως το 380, ενώ προετοιμαζόταν η Β' Οικουμενική Σύνοδος, της οποίας οι εργασίες άρχισαν το 381.

Κατά την έναρξη της Συνόδου ορισμένοι Επίσκοποι υποστήριξαν ότι η εκλογή του Γρηγορίου ήταν αντικανονική, γιατί ήταν Επίσκοπος Σασίμων και οι μεταθέσεις των Επισκόπων απαγορεύονται από τους Ιερούς Κανόνες. Στη Σύνοδο υπήρξε αναταραχή και κίνδυνος διάλυσής της, αφού τα πάθη είχαν εξαρθεί μεταξύ των υποστηρικτών και των φθονούντων τον Γρηγόριο. Τότε ο Μεγάλος και στην ψυχή Πατήρ, δεν σκέφθηκε ότι το δίκιο είναι με το μέρος του, ότι ο Βασιλεύς είναι στο πλευρό του και ότι οι πολλοί συνεπίσκοποι τον υποστήριζαν. Σκέφθηκε μόνο τη γαλήνη της Εκκλησίας, με τη δική του θυσία. Όπως είπε στον λόγο της παραιτήσεως του: "Δεν είμαι σεμνότερος του προφήτου Ιωνά. Ρίξτε με στην θάλασσα για να σταματήσει ο κλυδωνισμός της Εκκλησίας". Και συνέχισε επί λέξει: "Αιρούμαι παθείν ό,τι αν βούλησθε, καίπερ αθώος ων, της υμών ομονοίας ένεκεν. Θρόνου εξώσατε, πόλεως απελάσατε. Μόνον την αλήθειαν και ειρήνην αγαπήσατε!". Με αυτά τα λόγια παραιτήθηκε του θρόνου της Βασιλεύουσας. Δεν είναι πάντα επίκαιρο το παράδειγμα του; Δεν πρέπει να αποτελεί πρότυπο η συμπεριφορά του; Πόσοι στην ιστορία και σήμερα Επίσκοποι παραιτούνται για το καλό και προς όφελος της Εκκλησίας, όταν δεν μπορούν να εκτελέσουν τα ποιμαντικά τους καθήκοντα ή/και όταν γίνονται αιτία σκανδαλισμού των αδελφών τους;

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ως Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, ανέπτυξε μεγάλη ιεραποστολική δραστηριότητα κατά των Αρειανών, αλλά και διοικητική σε βάρος αναξίων Ορθοδόξων συνεπισκόπων του. Έτσι το 401 συγκάλεσε  Σύνοδο στην Έφεσο, η οποία καταδίκασε για σιμωνία έξι επισκόπους. Η απόφαση αυτή προκάλεσε άσπονδο μίσος εναντίον του από αυτούς τους αναξίους Επισκόπους και τους ομοίους τους. Όσοι εχθρεύονταν τον Χρυσόστομο, με επικεφαλής τον Αλεξανδρείας Θεόφιλο, και έχοντας υποστηρικτές τους και τους  Βασιλείς Αρκάδιο και Ευδοξία συγκάλεσαν στην τοποθεσία Επί Δρυν, κοντά στην Χαλκηδόνα, Σύνοδο 36 Επισκόπων, από τους οποίους οι 29 από την ελεγχόμενη από τον Θεόφιλο Αίγυπτο, και κάλεσαν τον Χρυσόστομο σε απολογία επί φανταστικών κατηγοριών. Εκείνος αρνήθηκε να δώσει λόγο στην ψευτοσύνοδο και αυτή αποφάσισε να τον καθαιρέσει και να τον εξορίσει!

Η απόφαση ανακλήθηκε από την Βασίλισσα Ευδοξία, αλλά για λίγο. Η Βασίλισσα νόμισε ότι εξαγόρασε τη σιωπή του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, αλλά εκείνος, παρά την δαμόκλειο σπάθη της εξορίας που αιωρείτο πάνω από τον αυχένα του, εξακολούθησε να ομιλεί δημόσια και με παρρησία για τα αμαρτήματα της, που σκανδάλιζαν τον λαό. Την παραμονή του Πάσχα του 404 στρατιωτική δύναμη τον συνέλαβε και την Πεντηκοστή πήρε τον δρόμο της εξορίας. Μετά από ταξίδι έντεκα εβδομάδων έφτασε στο χωριό Κουκουσός, στα σύνορα Καππαδοκίας και Αρμενίας. Ήταν ασθενής και υπέφερε από το ψύχος, αλλά από τις επιστολές του φαίνεται ότι ήταν αποφασισμένος έως το τέλος της ζωής του να συνεχίσει το ποιμαντικό έργο του. Η αγάπη του λαού προς τον Μέγα Ιεράρχη φόβιζε πάντα τον αυτοκράτορα, που διέταξε την μεταφορά του στα Κόμανα του Πόντου. Από τις ταλαιπωρίες απεβίωσε στις 14 Σεπτεμβρίου 407 καθ' οδόν προς τον νέο τόπο της εξορίας του. Η ζωή του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου δεν είναι επίσης επίκαιρο παράδειγμα Ιεράρχου; Η παρρησία του ως Επισκόπου έναντι της πολιτικής εξουσίας, η υπεράσπιση της Ορθοδοξίας, με όλες τις συνέπειες που είχε σε βάρος του, η ποιμαντική του μέριμνα ακόμη και από την εξορία, η ιεραποστολική του δράση δεν είναι ζωντανά παραδείγματα προς μίμηση;

Το δεύτερο κοινό στοιχείο των Τριών Ιεραρχών είναι ότι προήρχοντο από ευσεβέστατες οικογένειες και ότι εξελίχθηκαν σε μεγάλες προσωπικότητες της εποχής τους, με ευρύτερη, οικουμενική απήχηση. Ο πατέρας του Βασιλείου, Βασίλειος ο παλαιός, ήταν ενάρετος, συνήγορος στο επάγγελμα, άνθρωπος με ευρεία μόρφωση. Η μητέρα του Εμμέλεια ήταν χριστιανή με βαθύτατη ευσέβεια, κόρη Χριστιανού, που πέθανε ως μάρτυρας στους διωγμούς του Διοκλητιανού. Οι γονείς του  Αγίου Γρηγορίου ήσαν επίσης ευσεβέστατοι. Ο πατέρας του, επίσης Γρηγόριος, χειροτονήθηκε Επίσκοπος Ναζιανζού και διακόνησε εκεί επί 45 χρόνια και έως τον θάνατό του, το 374. Η μητέρα του Νόννα ήταν ευσεβέστατη και βοηθός του συζύγου της στα επισκοπικά του καθήκοντα. Ο πατέρας του Χρυσοστόμου, Σεκούνδος,  ήταν ανώτερος αξιωματικός του στρατού στη Συρία και πέθανε λίγο μετά την γέννηση του υιού του. Η μητέρα του Ανθούσα ήταν ευσεβέστατη Χριστιανή και αν και έμεινε χήρα σε ηλικία 20 ετών δεν ξαναπαντρεύτηκε, αλλά επιδόθηκε στην ανατροφή του παιδιού της. Οι τρεις αυτές οικογένειες δεν είναι επίκαιρα παραδείγματα και σήμερα, όταν βάλλεται τόσο βάναυσα ο θεσμός της οικογένειας και όταν πάει αυτή να εξισωθεί με κάθε αρρωστημένη και διεστραμμένη σχέση;

Ως προς τις προσωπικότητες των Τριών Ιεραρχών. Και οι τρεις ήσαν μεγαλοφυίες στα γράμματα και σπουδαία ταλέντα στη συγγραφή, στην ομιλία, στην αξιοσύνη. Στις σπουδές τους ήσαν τόσο πετυχημένοι, που τους ζήλεψαν και οι ίδιοι οι καθηγητές τους, στην Αθήνα τους Βασίλειο και Γρηγόριο οι Ιμέριος και Προαιρέσιος και στην Αντιόχεια και στην Κωνσταντινούπολη τον Ιωάννη ο Λιβάνιος, ο οποίος μάλιστα στο τέλος του βίου του ομολόγησε ότι θα όριζε διάδοχό του στη σχολή της ρητορικής που είχε ιδρύσει  τον Ιωάννη, "εάν δεν τον είχαν συλήσει οι Χριστιανοί", όπως είπε. Δεν είναι επίκαιρο το παράδειγμα της προσωπικότητας των Τριών Ιεραρχών; Δεν δείχνουν ότι στην Εκκλησία πρέπει να παίρνουν τις θέσεις των Επισκόπων αυτοί που αντικειμενικά στην κοινωνία διακρίνονται όχι μόνο για το ήθος τους και για τα εκκλησιαστικά τους προσόντα, αλλά και για τα γενικότερα προτερήματά τους, που τους κάνουν αξιοσέβαστους και υπολογίσιμους όχι μόνο στο ποίμνιο τους, αλλά ακόμη και στους εχθρούς της Εκκλησίας;



Η παιδαγωγική των Τριών Ιεραρχών

Το τρίτο κοινό γνώρισμα είναι ότι και οι Τρεις Ιεράρχες αναδείχθηκαν άριστοι παιδαγωγοί. Και αυτό έχει τη σημασία του, όταν οι μετανεωτερική παρέα των θεολόγων επιζητεί να εισαγάγει στα θρησκευτικά του Δημοτικού και του Γυμνασίου προτεστάντικες και συγκρητιστικές μεθόδους διδασκαλίας.

Ο Ακαδημαϊκός Φαίδων Κουκουλές σε λόγο του, εκφωνηθέντα στις 30 Ιανουαρίου  1951 στην Αίθουσα Τελετών του Πανεπιστημίου Αθηνών, σημειώνει: "Σοφά και παιδαγωγικώς και ψυχολογικώς ορθά απεφήναντο  οι της οικουμένης διδάσκαλοι περί του τρόπου διδασκαλίας".

Για την ηλικία εισόδου στην εκπαίδευση και οι τρεις Πατέρες  συμφωνούν ότι είναι τα έξι με τα επτά χρόνια. Ως προς τη μάθηση ο Χρυσόστομος συνιστά ο μαθητής πρώτα να αποκτά ασφαλή και βεβαία γνώση των διδαχθέντων και έπειτα να προσδέχεται νέο μάθημα. Ο Βασίλειος υποστηρίζει ότι τα μαθήματα πρέπει να γίνονται κατά μικρόν και συμμέτρως και ο δάσκαλος να προχωρεί προσεκτικά από τα απλούστερα και πιο εύληπτα στα δυσκολότερα. Κατά τον Θεολόγο Γρηγόριο στους μικρούς σε ηλικία μαθητές πρέπει να προσφέρονται τα απλούστερα και στοιχειωδέστερα των διδαγμάτων. Από την πλευρά του ο Χρυσόστομος απαιτούσε ο δάσκαλος να μην φορτώνει με πολλά φορτία τους μαθητές του, πολλά και συνεχώς διδάσκων, αλλά μεθοδικά και τμηματικά, ώστε οι μαθητές του να μπορούν να κάνουν κτήμα τους τα διδαχθέντα, αλλιώς, όπως επισημαίνει, θα έχει την ευθύνη οι μαθητές του να γίνουν οκνηρότεροι και αδιάφοροι, επειδή δεν μπορούν να συγκρατήσουν στη μνήμη τους "τα αθρόως διδασκόμενα". Ο Γρηγόριος τονίζει ότι είναι προτιμότερο το ολίγο και ασφαλές, από το πολύ και επισφαλές. Και ο Βασίλειος φέρνει το παράδειγμα του στομαχιού και αναφέρει πως όπως αυτό δεν μπορεί να χωνέψει το υπερβολικό φαγητό, έτσι και το μυαλό δεν μπορεί να αφομοιώσει το πολύ μάθημα.

Οι Τρεις Ιεράρχες στην παιδαγωγική τους υπογραμμίζουν ακόμη ότι η διδασκαλία δεν πρέπει να είναι γενική και αφηρημένη, αλλά με παραδείγματα να διασαφηνίζονται τα λεγόμενα από τον δάσκαλο. Η εποπτική διδασκαλία, που πρώτοι οι Τρεις Ιεράρχες δίδαξαν, είναι βασικό στοιχείο της νεότερης παιδαγωγικής. Κατά τον Μέγα Βασίλειο η διδασκαλία πρέπει να είναι ευχάριστη και να μην προκαλεί στον μαθητή αρνητικά συναισθήματα. Μέχρι και για τον επαγγελματικό προσανατολισμό ενδιαφέρθηκαν οι Πατέρες. Ο Θεολόγος Γρηγόριος επισημαίνει τη σημασία που έχει ο διορατικός δάσκαλος, ο οποίος εγκαίρως διακρίνει τις κλίσεις των μαθητών του και τους υποδεικνύει ποιο επάγγελμα πρέπει να ακολουθήσουν για να είναι πετυχημένοι στη ζωή τους. Τι πιο επίκαιρο από τον έγκαιρο και πετυχημένο επαγγελματικό προσανατολισμό, που εισηγείται ο Άγιος Γρηγόριος;…

Να αναφερθεί και κάτι ακόμη. Οι Τρεις Ιεράρχες συνιστούν οι δάσκαλοι  να είναι άριστοι, για να είναι άριστοι οι μαθητές τους και ο βίος τους να είναι άψογος για να βλέπουν οι μαθητές την αρετή τους και να την έχουν παράδειγμα και πρότυπο στη ζωή τους, αλλά και να μπορούν οι δάσκαλοι με παρρησία να ελέγχουν τους μαθητές τους. Αυτά  είναι ζητούμενα στις ημέρες μας. Ο πρακτικός και ιδεολογικός σοσιαλισμός που επικράτησε στην Ελλάδα ισοπέδωσε τα πάντα και στην Παιδεία, σε διδάσκοντες και διδασκομένους. Η εξίσωση των διδασκόντων ήταν με τον ανικανότερο, τον πιο αστοιχείωτο, τον πιο ακατάλληλο… Μιλάμε για τάση ιλιγγιώδη προς τα κάτω χωρίς φρένο, χωρίς σταμάτημα. Και από την άλλη όποιος είναι κακός και αμελέστατος μαθητής δεν πρέπει να πληγωθεί… Και όποιος παραπονιέται για την αθλιότητα της κατάστασης στην Εκπαίδευση στιγματίζεται ως "οπισθοδρομικός"…

Ένα ακόμη κοινό χαρακτηριστικό γνώρισμα στην παιδαγωγική διδασκαλία των Τριών Ιεραρχών είναι η άποψή τους ότι όσοι διδάσκουν τα του Χριστιανισμού πρέπει, πέραν των άλλων ικανοτήτων και αρετών τους, να είναι πιστοί Ορθόδοξοι, ζέοντες στην Πίστη. Άλλο ένα ζητούμενο. Με το ισχύον σύστημα των εισαγωγικών εξετάσεων στις Θεολογικές Σχολές μπορεί να εισαχθεί σ' αυτές ο οποιοσδήποτε, ανεξάρτητα δηλαδή αν πιστεύει, αν είναι Ορθόδοξος Χριστιανός. Αποτέλεσμα; Σήμερα σε Γυμνάσια και σε Λύκεια της χώρας  θεολόγοι διακηρύσσουν πως είναι αγνωστικιστές και άθεοι! Τώρα τι θρησκευτικά μπορεί να διδάξει ένας άθεος αυτό μόνο οι γραφειοκράτες του Υπουργείου Παιδείας το γνωρίζουν.

Τελευταίως έχουμε και τους "προοδευτικούς", αριστερόστροφους ιδεολογικά θεολόγους, οι οποίοι προωθούν την αντίληψη τα θρησκευτικά να διδάσκονται με ολίγη Ορθοδοξία, με πολύ συγκρητισμό και με "μοντέρνες", προτεσταντικής έμπνευσης, ιδέες. Αυτοί οι μετανεωτερικοί θεολόγοι, μέσα στον φανατισμό και την ιδεολογική αλαζονική τους μονομέρεια δεν καταλαβαίνουν ότι η πρόταση τους για τα θρησκευτικά υποβαθμίζει το ρόλο του θεολόγου στο σχολείο και, επομένως, υπονομεύει την ύπαρξη των Θεολογικών Σχολών, δεν καταλαβαίνουν ότι κόβουν το κλαδί πάνω στο οποίο κάθονται. Γιατί αν το μάθημα γίνει θρησκειολογικό, όπως εισηγούνται, τότε ευλόγως οι Φιλοσοφικές Σχολές θα ζητήσουν να το διδάσκουν οι απόφοιτοί τους και τότε οι Θεολογικές Σχολές δεν θα έχουν λόγο ύπαρξης. Δηλαδή, αν επιβληθεί το θρησκειολογικό μάθημα δεν θα ζημιωθούν μόνο τα παιδιά, που δεν θα αποκτούν γνώση της Ορθοδοξίας, αλλά και οι θεολόγοι, που το επάγγελμά τους θα περάσει στην Ιστορία, όπως τόσα άλλα επαγγέλματα που εγκαταλείφθηκαν.

Οι Τρεις Ιεράρχες είναι και θα είναι πάντοτε επίκαιροι και εύχομαι να αποτελούν πάντα πρότυπα και υποδείγματα στη ζωή μας. Πρέπει να αντιληφθούμε την ευθύνη μας στο να διατηρήσουμε ζωντανή τη μνήμη των Τριών Ιεραρχών και γενικά των Πατέρων της Εκκλησίας. Οφείλουμε να εφαρμόσουμε ως λαός  τις αιώνιες αξίες που δίδαξαν και να μείνουμε ενωμένοι με τις ρίζες μας. Μόνον έτσι θα επιβιώσουμε ως Έθνος.

Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
 
 

Ο Όσιος Παϊσιος ο Αγιορείτης


Ο Γέροντας Παΐσιος υπήρξε μια από τις πιο φωτισμένες αγίες μορφές της Εκκλησίας μας, των τελευταίων δεκαετιών. Γεννήθηκε στα Φάρασα της Καππαδοκίας, που βρίσκεται στη Μικρά Ασία, στις 25 Ιουλίου του 1924 και προτού γίνει μοναχός ονομαζόταν Αρσένιος. Οι γονείς του, Πρόδρομος και Ευλαμπία Ενζεπίδη, ήταν πολύ ευσεβείς, ενώ ο Αρσένιος είχε άλλα 9 αδέλφια. Ο Αρσένιος από τη βρεφική κιόλας ηλικία, δέχτηκε την ευλογία από το Θεό να βαπτισθεί από έναν Αγιο που ζούσε στην περιοχή του, τον Αγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη. Ο Αγιος Αρσένιος προβλέποντας τον μελλοντικό αγιασμένο βίο του παιδιού, ζήτησε από την νονά του να το βαφτίσει Αρσένιο λέγοντας χαρακτηριστικά ότι ήθελε να αφήσει και αυτός καλόγερο στο πόδι του, δηλαδή που να έχει το όνομά του. Έναν μήνα σχεδόν μετά τη βάπτιση του Αρσενίου η οικογένεια του ακολούθησε το δρόμο της προσφυγιάς για την Ελλάδα, όπου και τελικά εγκαταστάθηκε στη Κόνιτσα. Ο μικρός Αρσένιος ζούσε έχοντας μεγάλη αγάπη στο Χριστό και την Παναγία μας και είχε πολύ μεγάλο πόθο να γίνει μοναχός. Πολύ του άρεσε να πηγαίνει στο δάσος όπου, κρατώντας έναν ξύλινο σταυρό, που είχε φτιάξει μόνος του, προσευχόταν. Σε ηλικία 21 ετών κατατάσσεται στο στρατό, όπου διακρίνεται για το ήθος και τη γενναιότητα του. Πάντα ζητούσε να πηγαίνει στην πρώτη γραμμή και στις πιο επικίνδυνες θέσεις, προτιμώντας έτσι να βρίσκεται εκείνος σε κίνδυνο και όχι κάποιος άλλος. Πάρα πολλές φορές κινδύνευσε να σκοτωθεί ο ίδιος, να γλυτώσει κάποιος άλλος συστρατιώτης του. Αφού τελείωσε το στρατό πήγε στο Αγιο Όρος γιατί είχε αποφασίσει να μονάσει εκεί.
Το 1954 γίνεται μοναχός με το όνομα Αβέρκιος και έπειτα Παΐσιος, όπου και μόνασε στην Ιερά Μονή Εσφιγμένου και κατόπιν στην Ιερά Μονή Φιλοθέου. Ως μοναχός είχε υποδειγματική υπακοή ενώ προσπαθούσε να βοηθήσει τους αδελφούς του μοναχούς όποτε και όπως μπορούσε. Από το έτος 1958 έως το 1964 ο Παΐσιος βρίσκεται εκτός του Αγίου Όρους, στην περιοχή της Κόνιτσας αρχικά για να στηρίξει χιλιάδες ψυχές, και να τις βοηθήσει να ξεφύγουν από την πλάνη των αιρετικών, ενώ αργότερα πηγαίνει στο ερημικό και δύσβατο Σινά στο κελί των Αγίων Γαλακτίωνος και Επιστήμης. Το 1964 επιστρέφει στο Αγιο Όρος. Εκεί μόνασε δίπλα σε χαρισματούχους γέροντες όπως ο παπά-Τύχωνας ο οποίος πολλές φορές έβλεπε την ώρα της Θείας Λειτουργίας, όπως ο ίδιος ομολογούσε, τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ να δοξολογούν το Θεό. Ο γέροντας πια Παΐσιος το 1979 μόνασε σε ένα κελάκι μόνος του στην περιοχή «Παναγούδα». Σιγά σιγά αρχίζει να γίνεται γνωστή η αγία μορφή του σε όλο και περισσότερους προσκυνητές. Όλη την ημέρα, από την ανατολή μέχρι την δύση, συμβουλεύει, παρηγορεί, διώχνει κάθε στενοχώρια, γεμίζει τις ψυχές με πίστη, ελπίδα και αγάπη για τον Θεό, ενώ τις νύχτες διαβάζει επιστολές που κατά δεκάδες του έστελναν καθημερινά και προσεύχεται στον Θεό επί ώρες για τους ανθρώπους που του ζητούν βοήθεια.
Σε όλη αυτήν την καθημερινή κούραση του γέροντος Παϊσίου έρχονται να προστεθούν και τα προβλήματα υγείας που τον ταλαιπωρούσαν από το 1966. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του οι πόνοι από τις διάφορες αρρώστιες και κυρίως από τον καρκίνο που του είχε διαγνωσθεί λίγα χρόνια πριν, γίνονταν όλο και περισσότεροι. Παρ' όλ' αυτα όμως αυτός ήταν ήρεμος και υπέμενε χωρίς να διαμαρτύρεται καθόλου. Αντιθέτως συνέχιζε να προσεύχεται για όλους. Οι τελευταίες του ημέρες ήταν οδυνηρές, γεμάτες αφόρητους πόνους, που ξεπερνούσε χάρη στην βαθιά πίστη και αγάπη του στο Θεό. Στις 12 Ιουλίου 1994 ο γέροντας Παΐσιος παρέδωσε την όσια ψυχή του ήρεμα και ταπεινά στον Κύριο, τον Οποίο τόσο αγάπησε και υπηρέτησε από τη νεαρή του ηλικία.
 
 Σε αγιοκατάταξη του μακαριστού Παΐσιου, προχώρησε η Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ύστερα από σχετική εισήγηση της Κανονικής Επιτροπής.

Ο Όσιος Παΐσιος o Αγιορείτης, κατά κόσμον Αρσένιος Εζνεπίδης -γεννήθηκε τον Ιούλιο του 1924 στα Φάρασα της Καππαδοκίας και «έφυγε» τον Ιούλιο του 1994- ήταν Έλληνας μοναχός που έγινε ευρέως γνωστός για τον βίο και το έργο του. Ο πατέρας του ονομαζόταν Πρόδρομος, ήταν πρόεδρος των Φαράσων, και η μητέρα του Ευλαμπία. Είχε ακόμη 8 αδέλφια. Στις 7 Αυγούστου του 1924, μια εβδομάδα πριν οι Φαρασιώτες φύγουν για την Ελλάδα, βαφτίστηκε από τον ιερέα της ενορίας Αρσένιο, τον οποίο η Ορθόδοξη Εκκλησία αναγνώρισε ως άγιο. Ο Αρσένιος επέμεινε και του έδωσε το δικό του όνομα «για να αφήσει καλόγερο στο πόδι του», όπως είχε πει.
Πέντε εβδομάδες μετά τη βάπτιση του μικρού τότε Αρσένιου, στις 14 Σεπτεμβρίου του 1924 η οικογένεια Εζνεπίδη, μαζί με τους υπόλοιπους πρόσφυγες, έφτασε στον Άγιο Γεώργιο στον Πειραιά και ακολούθως πήγε στην Κέρκυρα. Εκεί, τα μέλη της οικογένειας έμειναν για ενάμιση χρόνο. Κατόπιν μετέβησαν στην Ηγουμενίτσα και κατέληξαν στην Κόνιτσα, όπου ο Αρσένιος τελείωσε το δημοτικό σχολείο και πήρε το απολυτήριο του με «εξαίρετο διαγωγή». Από μικρός, δε, σημείωνε τα θαύματα του Αγίου Αρσενίου. Είχε ιδιαίτερη κλίση προς τον μοναχισμό και επιθυμούσε να μονάσει.
Ο Αρσένιος μπήκε για να μονάσει στο Άγιο Όρος το 1949, αμέσως μετά την απόλυσή του από τον στρατό, αλλά επέστρεψε στα κοσμικά για ένα χρόνο ακόμα, προκειμένου να αποκαταστήσει τις αδελφές του, και επέστρεψε στο ιερό άβατο. Έμεινε για ένα βράδυ στη Μονή Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στις Καρυές και ακολούθως κατέλυσε στη σκήτη του Αγίου Παντελεήμονος, στο κελί των Εισοδίων της Θεοτόκου, όπου γνώρισε τον πατέρα Κύριλλο, ηγούμενο της μονής, και τον ακολούθησε πιστά. Ύστερα από αρκετές «περιπλανήσεις» σε διάφορα ησυχαστήρια του Αγίου Όρους και στο Σινά, μετακινήθηκε στη Μονή Κουτλουμουσίου έως ότου αρρώστησε σοβαρά και «εκοιμήθη» το καλοκαίρι του 1994.
Ενταφιάστηκε στο Ιερό Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης. Έκτοτε, κάθε χρόνο στις 11 προς 12 Ιουλίου, στην επέτειο της κοίμησής του, τελείται αγρυπνία στο Ιερό Ησυχαστήριο, με συμμετοχή χιλιάδων πιστών.

Συνέγραψε 4 βιβλία, τα οποία έχουν εκδοθεί από το Ιερόν Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος» (Σουρωτή Θεσσαλονίκης).
Τιτλοφορούνται:
Ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης (1991)
Ο Γέρων Χατζη-Γεώργης ο Αθωνίτης, 1809-1886 (1986)
Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα (1993)
Επιστολές (1994).

 

Τετάρτη 7 Ιανουαρίου 2015

Νάμαι Κύριε... Δεν θέλω να ματώσουν τα πόδια Σου για μένα.

 


Δόξα ἐν ύψίστοις Θεώ καί ἐπί γής είρήνη ἐν ἀνθρώποις εύδοκία!! Ψάλλουν μέ τίς ούράνιες φωνές τους οί Ἀγγελοι καί γεμίζουν μέ ἐλπίδα οί καρδιές τών πιστών.

Χριστός γεννάται, δοξάσατε!!! Ψάλλουμε αύτές τίς ήμέρες καί γεμίζουν οί θόλοι τής Ἐκκλησίας μας ἀπό τούς γλυκύλαλους φθόγγους καί θαυμάσιες μελωδίες τών ψαλτάδων μας.

Όλοι μέ χαρά πλησιάζουν τό Θείο Βρέφος καί ό καθένας τους κάτι έχει νά τού προσφέρει.

Οί Άγγελοι τόν ύμνον, οί Ούρανοί τόν ἀστέρα, οί Μάγοι τά δώρα, οί Ποιμένες τό θαύμα, ή Γή τό σπήλαιον, ή ἐρημος τήν φάτνην, ήμείς δέ Μητέρα Παρθένον.

Καί ἐγώ;; στέκομαι παράμερα, ἀπορημένος καί ἐκστατικός καί μονολογώ.

-Ἀραγε... δέν θά πρέπει καί ἐγώ κάτι νά κάνω; Δέν πρέπει νά δώσω καί ἐγώ κάποιο δώρο στό μικρό Χριστό; Ἀλλά τί νά τού δώσω; Όσο καί νά ψάχνω, όσο καί νά σκέφτομαι, δέν μπορώ νά βρώ κάτι.

Μά...τί λέω τώρα!! Μού φαίνεται πώς ἀν σταθώ λίγο πιό προσεκτικά στή ζωή Του, στά λόγια Του καί σέ έναν ἀπό τούς σκοπούς πού τόν ἐφεραν κοντά μου καί μέ ψάχνει καί μέ γυρεύει, είναι «ἠλθε ζητήσαι καί σώσαι τό ἀπολωλός».

Νά'μαι Κύριε!! Ἐγώ δέν θέλω νά σέ κουράσω. Δέν θέλω νά ματώσουν τά πόδια Σου γιά μένα. Συγγνώμη Κύριε, ἀλλά δέν ἀντέχω άλλο νά σέ βλέπω σέ ρεματιές καί σέ λαγκάδια, σέ χαράδρες καί σέ γκρεμούς νά μέ ψάχνεις.

Νἀμαι Κύριε!! στέκομαι γονατιστός, ἐνδακρυς καί μέ ύψωμένα τά χέρια μπροστά στό βρεφικό λίκνο. Καί αύτά τά δάκρυα είναι τό δικό μου ταπεινό δώρο καί αύτά τά ύψωμένα χέρια είναι ή παντοτινή ίκεσία «Κύριε Ἰησού Χριστέ ἐλέησόν με τόν άμαρτωλό».

( Νύχτα Χριστουγέννων 2014 )

Αρχιμανδρίτης Ιγνάτιος
Πνευματικός.

 

Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2015

Τα Άγια Θεοφάνεια !

 
 
Μεγάλη εορτή του Χριστιανισμού, σε ανάμνηση της Βάπτισης του Ιησού Χριστού στον Ιορδάνη ποταμό από τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο (ή Βαπτιστή). Γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 6 Ιανουαρίου και είναι η τρίτη και τελευταία εορτή του Δωδεκαημέρου, που ξεκινά με τα Χριστούγεννα. Λέγεται, επίσης, Επιφάνεια και Φώτα.
Το όνομα της εορτής προκύπτει από τη φανέρωση των τριών προσ
ώπων της Αγίας Τριάδας, που σύμφωνα με τις Γραφές συνέβη κατά τη Βάπτιση του Ιησού.
Όταν βαπτιζόταν ο Χριστός άνοιξαν οι ουρανοί και το Άγιο Πνεύμα στάθηκε πάνω Του.
''ΙΔΟΥ Ο ΥΙΟΣ ΜΟΥ Ο ΑΓΑΠΗΤΟΣ ''
Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει ότι: « και στη δική μας βάπτιση ο Χριστός στέλνει το Άγιο Πνεύμα το οποίο μας καλεί στην ουράνια πατρίδα.
Και δε μας καλεί έτσι απλά, αλλά με την πιο μεγάλη τιμή.
Διότι δε μας έκανε αγγέλους και αρχαγγέλους, αλλά μας ανέδειξε υιούς του Θεού».
Ο Χριστός βαπτίσθηκε στον Ιορδάνη για να επαναφέρει τον άνθρωπο μέσα στον Παράδεισο από όπου είχε διωχθεί με την παρακοή του. Η επαναφορά μας αυτή στην Βασιλεία του Θεού γίνεται με το άγιο Βάπτισμα.

Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε
η της Τριάδος εφανερώθη προσκύνησις
του γαρ Γεννήτορος η φωνή προσεμαρτύρει Σοι
αγαπητόν Σε Υιόν ονομάζουσα
και το Πνεύμα εν είδει περιστεράς
εβεβαίου του λόγου το ασφαλές
Ο επιφανής Χριστέ ο Θεός
Και τον κόσμον φωτίσας δόξα Σοι.
 
Χρόνια Πολλά !!!