Ιερός Ναός Αγίων Πάντων Μακεδονίτισσας

Ιερός Ναός Αγίων Πάντων Μακεδονίτισσας
Άγιοι του Θεού πρεσβεύετε υπέρ ημών !

Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009

Ο Άγιος Κυπριανός και η Αγία Ιουστίνη

.
Στις 2 Οκτωβρίου η Εκκλησία μας εορτάζει την μνήμη του Ιερομάρτυρος Κυπριανού και της Παρθενομάρτυρος Ιουστίνης. Ο Κυπριανός ήταν μάγος, δηλαδή διώκτης του Χριστού και υπηρέτης των δαιμόνων. "Δαιμόνων ήν θεραπευτής και διώκτης Χριστού πικρότατος" (άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος). Έκανε όμως το έργο αυτό όχι συνειδητά, αλλά από άγνοια, επειδή νόμιζε ότι δεν υπάρχει ανώτερος και ισχυρότερος από τον διάβολο. Όταν αργότερα κατάλαβε, εξ αιτίας κάποιου περιστατικού, που θα διηγηθούμε παρακάτω, ότι ο Χριστός είναι πιο δυνατός και νικά και καταισχύνει τον διάβολο, τότε έκαψε τα μαγικά του βιβλία, βαπτίστηκε και στην συνέχεια χειροτονήθηκε, αλληλοδιαδοχικά, Διάκονος, Ιερεύς και Επίσκοπος. Μάλιστα αξιώθηκε να χύση και το αίμα του για τον Χριστό και γι'; αυτό ονομάζεται Ιερομάρτυς. Από υπηρέτης του σκότους και του ψεύδους έγινε κήρυκας του Φωτός και "μέγας της αληθείας αγωνιστής".
Η Ιουστίνη ήταν "μία παρθένος από άρχοντας και επισήμους, γνησία νύμφη του Χριστού, άγαλμα έμψυχον, αφιέρωμα ασύλητον, ιερόν απαραβίαστον, κήπος κλεισμένος και σφραγισμένος, πηγή που εφυλάσσετο μόνο για τον Χριστό" (άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος). Αυτήν, που ήταν σε όλα απόρθητη και σεμνή, ερωτεύθηκε ένας ειδωλολάτρης και επειδή ήταν αδύνατο να την κάνη δική του, εσκέφτηκε έναν τρόπο σατανικό για να μπορέση να την αποκτήση. Παρακάλεσε τον Κυπριανό να της αλλάξη τα μυαλά με τις μαγείες του και να την φέρη κοντά του. Ο Κυπριανός που είχε κάνει κι'; άλλα τέτοια, το θεώρησε εύκολο πράγμα, αφού πίστευε ότι η δύναμη των δαιμόνων είναι ακατανίκητη. Όμως παρά τις προσπάθειές του, αυτή την φορά απέτυχε. Η Ιουστίνη με την καθαρότητα της ζωής της και την δύναμη της προσευχής της έδιωχνε τους δαίμονες, οι οποίοι δεν μπόρεσαν να την βλάψουν στο ελάχιστο. Γύρισαν νικημένοι και ντροπιασμένοι και δήλωσαν στον Κυπριανό ότι δεν μπορούν τίποτε να κάνουν, αφού η κοπέλα αυτή προστατεύεται από δύναμη ανώτερη από την δική τους. Το γεγονός αυτό συγκλόνισε τον Κυπριανό και έγινε η αιτία να εγκαταλείψη τα είδωλα και την μαγεία, να γνωρίση και να βιώση την ζωή της Εκκλησίας και έτσι να απαλλαγή από την καταδυνάστευση του διαβόλου και να αισθανθή την πραγματική ελευθερία, "τήν ελευθερία των τέκνων του Θεού". Όποιος υπηρετεί τον Χριστό και τηρώντας τις εντολές Του προσπαθεί να νικήση και να μεταμορφώση τα πάθη του, αυτός ελευθερώνεται από την τυραννία των παθών και του διαβόλου και αποκτά την εσωτερική ελευθερία, που είναι και η αληθινή ελευθερία. Άλλωστε το έργο της Εκκλησίας είναι να καταργήση τα έργα του διαβόλου. Ο Χριστός, το δεύτερον πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, έγινε και τέλειος άνθρωπος, για να λυτρώση τον άνθρωπο από την καταδυναστεία του διαβόλου και του θανάτου. Η ενασχόληση με την μαγεία υποδουλώνει τον άνθρωπο στον διάβολο. Βέβαια, όσοι ασχολούνται με την μαγεία υποστηρίζουν ότι υπάρχει λευκή και μαύρη μαγεία, καλά και κακά πνεύματα. Όμως αυτό δεν ισχύει, αφού σύμφωνα με την διδασκαλία της Εκκλησίας δεν υπάρχουν καλοί και κακοί δαίμονες, αλλά οι δαίμονες είναι όλοι κακοί. Στην αρχή ήσαν άγγελοι, αφού ο Θεός δεν δημιούργησε το κακό. Λόγω της υπερηφάνειάς τους, "εξέπεσαν της ουρανίου φρονήσεως", απέβαλαν την αϋλία, απόκτησαν υλική παχύτητα και έγιναν νεκρά πνεύματα, που νεκρώνουν όσους τους πλησιάζουν. Σύμφωνα με την Πατερική διδασκαλία υπάρχουν πονηρά και πονηρότερα πνεύματα. Είναι οι λεπτότεροι δαίμονες που πολεμούν την ψυχή του ανθρώπου δια των λογισμών, των επιθυμιών κ.λ.π. και οι υλικότεροι που πολεμούν ιδιαιτέρως το σώμα με τα σαρκικά πάθη, ώστε με τον τρόπο αυτό να αιχμαλωτισθή η ψυχή.
Σήμερα είμαστε μάρτυρες πολλών εκδηλώσεων σατανισμού και σατανολατρείας. Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης αναφέρει πολλά είδη μαγείας, που μπορούν να χωριστούν σε τρία βασικά: 1) στον λεγόμενο σατανισμό, με τον οποίον οι άνθρωποι έρχονται σε επικοινωνία με τους δαίμονες, 2) στην οιωνοσκοπία, κατά την οποίαν εξετάζουν τα ζώα, τα πουλιά, τον ήλιο το φεγγάρι κ.λ.π., για να διακρίνουν το μέλλον των ανθρώπων και 3) στην αστρολογία με την οποία ασχολούνται δυστυχώς πάρα πολλοί άνθρωποι, αφού προβάλλεται και από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και αναφέρεται παραπλανητικά ως επιστήμη, ενώ στην πραγματικότητα είναι μαντική τέχνη. Επιστήμη είναι η αστρονομία που είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό.
Πολλοί επισκέπτονται τους αστρολόγους και άλλους διαφόρους μάγους από περιέργεια, άλλοι για να λύσουν, όπως νομίζουν, κάποια προβλήματά τους και άλλοι πάλι για να μάθουν το μέλλον. Πρέπει όμως να γνωρίζουμε ότι ο διάβολος δεν λύνει, αλλά αντίθετα δημιουργεί πολλά προβλήματα και προξενεί πολλούς και ποικίλους πειρασμούς, και ότι κανείς δεν γνωρίζει το μέλλον παρά μόνο ο Θεός. Η Εκκλησία είναι εκείνη που δίνει απάντηση σε όλα τα μεγάλα θέματα που απασχολούν τον άνθρωπο, και λύνει όλα του τα προβλήματα και κυρίως τα λεγόμενα υπαρξιακά, όπως είναι ο σκοπός της ζωής, το μυστήριο του θανάτου, η ύπαρξη κολάσεως και παραδείσου κ.λ.π. Και ο βασικός λόγος που πολλοί συνάνθρωποί μας πέφτουν θύματα των σατανιστών, των πνευματιστών, των μάγων, είναι η άγνοια της ζωής της Εκκλησίας και του πλούτου της Ορθοδόξου Παραδόσεως, καθώς και η έλλειψη εμπιστοσύνης στην αγάπη και την πρόνοια του Τριαδικού Θεού. Έχουμε ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί μια ζωντανή και πλούσια παράδοση και εμείς δυστυχώς την αγνοούμε ή αλαζονικά την περιφρονούμε και περιφερόμαστε σαν νηστικοί επαίτες ζητώντας να τραφούμε από τα ύποπτα παρασκευάσματα της υποκουλτούρας και τα ξυλοκέρατα της αμαρτίας. Στις ημέρες μας παρατηρείται και τούτο. Υπάρχει μια μαγική αντίληψη για όλα τα θέματα. Ο άνθρωπος θέλει να λύνη όλα του τα προβλήματα με μαγικό τρόπο, χωρίς να θέλη να καταβάλλη καμμιά προσπάθεια και κανένα κόπο. Ακόμη και τα Μυστήρια της Εκκλησίας τα αντιλαμβάνεται σαν μαγικές τελετές, που λύνουν όλα όσα τον απασχολούν χωρίς την δική του συμβολή και τον προσωπικό του αγώνα. Ο διάβολος εκδιώκεται με την προσευχή "ονόματι Ιησού μάστιζε πολεμίους", την βίωση των Μυστηρίων της Εκκλησίας και την εν χάριτι άσκηση. Δηλαδή με τον προσωπικό αγώνα για μεταμόρφωση των παθών και απόκτηση προσωπικής κοινωνίας με τον προσωπικό Θεό της Εκκλησίας. Η εμπιστοσύνη στην αγάπη και την πρόνοια του Θεού και η βίωση της ζωηφόρου παραδόσεως της Εκκλησίας χαρίζει την δυνατότητα της απαλλαγής από την τυραννία των παθών, την καταδυναστεία του διαβόλου και τον φόβο του θανάτου.
Οι εξορκισμοί τέλος,του Αγίου Κυπριανού,είναι απο τις πιό αποτελεσματικές προσευχές της Εκκλησίας μας σε περιπτώσεις δαιμονισμένων ανθρώπων,ενώ οι Άγιοι αυτοί,έχουν ιδιαίτερα το χάρισμα να προστατεύουν απέναντι σε μαγικά έργα και πονηρά πνεύματα .
..
Του Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα

Πηγή : Αντιαιρετικό Εγκόλπιον

.

Πρόγραμμα Ιερών Ακολουθιών Οκτωβρίου 2009

.
.
.
2.10.09 Παρασκευή

Κυπριανού ιερομάρτυρος και Ιουστίνης της Φιλοσόφου

4.10.09 Κυριακή


Του οσίου πατρός ημών Ιωάννου Λαμπαδιστή

6.10.09 Τρίτη

Θωμά Αποστόλου και Οσίου Κενδέα του θαυματουργού
.
.

11.10.09 Κυριακή

Αγίων Πατέρων Ζ’ Οικουμενικής Συνόδου,
Θα εορταστεί η μνήμη των Αγίων Ανδρονίκου και Αθανασίας

18.10.09 Κυριακή

Αποστόλου και Ευαγγελιστού Λουκά

20.10.09 Τρίτη

Αρτεμίου μεγαλομάρτυρος και Γερασίμου του εν Κεφαλληνίας

24.10.09 Σάββατο

Θα τελεστεί η αρχαία Θ. Λειτουργία του Αγίου Ιακώβου χοροστατούντος του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Μεσαορίας Γρηγορίου

25.10.09 Κυριακή

Μαρκιανού και Μαρτυρίου μαρτύρων, Μακαρίου Πάφου, Μακαρίου Πάφου, Ταβιθάς της εν Ιόππη

26.10.09 Δευτέρα

Αγίου Δημητρίου μεγαλομάρτυρος


Άλλες Ανακοινώσεις
.
Όρθρος Κυριακής: 6:45 πμ

Όρθρος καθημερινής: 6.30 πμ

Εσπερινός: 5:30 μμ

Εξομολόγηση : Μετά από συνεννόηση με τον Π. Κωνσταντίνο
.
Τηλ. επικοινωνίας:
.
Π. Νεόφυτος 22 354004
.
Π. Κωνσταντίνος 99 893332
. .
(για την καλύτερη εξυπηρέτηση σας αφήστε μήνυμα SMS)

http://www.ayioi-pantes.blogspot.com/, email: kstdsp@yahoo.gr


Υπενθυμίζουμε ότι κατά τον μήνα Οκτώβριο θα γίνει και η έναρξη της νέας κατηχητικής χρονιάς . Λεπτομέρειες του προγράμματος θα ανακοινωθούν αργότερα .

Ευχόμαστε σε όλους ένα όμορφο κι΄ ευλογημένο μήνα .




.

Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2009

O Όσιος Κυριάκος ο Aναχωρητής

.
Ήταν άνθρωπος που καλλιεργούσε "υπομονήν, πραότητα". Γι' αυτό και πέτυχε στην ασκητική του ζωή. Γεννήθηκε στην Κόρινθο το 5ο αιώνα, από Ιερέα πατέρα, τον Ιωάννη. Τη μητέρα του την έλεγαν Ευδοξία και είχε αδελφό τον Αρχιεπίσκοπο Κορίνθου Πέτρο. Από ιερατικό, λοιπόν, γένος ο Κυριάκος, σε νεαρή ηλικία πήγε στα Ιεροσόλυμα και από εκεί στη Λαύρα του Μεγάλου Ευθυμίου. Εκεί, ο Μέγας Ευθύμιος, τον έκανε μοναχό και τον έστειλε στον ασκητή Γεράσιμο. Όταν πέθανε ο Γεράσιμος, ο Κυριακός επέστρεψε στη Λαύρα του Ευθυμίου, όπου με ζήλο καλλιεργούσε τις αρετές του, ώσπου κάποια στάση που έγινε στη Λαύρα του Ευθυμίου τον ανάγκασε να πάει στη Λαύρα του Σουκά. Εκεί 40 χρονών χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και ανέλαβε την επιστασία του Σκευοφυλακίου. Εκείνο που τον διέκρινε απέναντι στους συμμοναστές του, ήταν ο γαλήνιος τρόπος με τον όποιο τους αντιμετώπιζε, γι' αυτό και ήταν παράδειγμα προς μίμηση από όλους. Εβδομήντα χρονών ο Κυριακός, έφυγε κι από εκεί και με υπομονή γύρισε πολλά μοναστήρια και σκήτες, όπου έζησε με αυστηρότατη άσκηση. Τελικά, πέθανε 107 χρονών, και σε όλους έμεινε η ενθύμηση του ασκητή, που έδειχνε "πραότητα προς πάντας ανθρώπους". Πραότητα, δηλαδή, σ' όλους ανεξαίρετα τους ανθρώπους.
Η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του στις 29 Σεπτεμβρίου.
.
Πηγή : " Άγιοι και Εκκλησία "
.

Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2009

Ο Άγιος Νεόφυτος ο έγκλειστος

.
Aυτός ο άγιος ήτανε βλάστημα της μοσκοβολημένης Kύπρου. Γεννήθηκε στα 1134 στο χωριό Λεύκαρα, που τώρα το λένε Kάτω Δρυ, κοντά στη Λάρνακα. H Kάτω Δρυ χτίσθηκε ύστερα από την κοίμηση του αγίου. H γενιά του λεγότανε Kαταμούτηδες και βρίσκεται ακόμα. Aπό μικρός ήτανε διαλεγμένος από το Θεό να γίνει άγιος. Γιατί δεν συνήθιζε σαν τ' άλλα τα παιδιά που παίζουνε και διασκεδάζουνε, παρά ο μονάχος πόθος του ήτανε να αφοσιωθεί στον Xριστό και τη θρησκεία του. Σαν γίνηκε 18 χρονών, οι γονιοί του τον αρραβωνιάσανε. Mα ο Nεόφυτος έφυγε από το πατρικό του σπίτι και πήγε στο μοναστήρι του Xρυσοστόμου στο βουνό Kουτζουβέντη. Ύστερα από δυο μήνες τον βρήκανε οι δικοί του και γύρισε στο σπίτι τους, μα δεν έστερξε να παντρευτεί, παρά ήθελε να καλογερέψει. Bλέποντας οι γονιοί του αυτή τη στερεή απόφασή του, τον αφήσανε λεύτερον. Bγαίνει λοιπόν πάλι από το σπίτι τους και πηγαίνει για δεύτερη φορά στο μοναστήρι του Kουτζουβέντη κ' έπεσε στα πόδια του ηγούμενου παρακαλώντας τον να τον κάνει δόκιμο. Kαι κείνος τον έκανε. Eπί πέντε χρόνια φύλαγε τ' αμπέλια του μοναστηριού και μάθαινε να λέγει απ' έξω το Ψαλτήρι και τάλλα τα γράμματα. Aλλά δεν τον ευχαριστούσε η ασκητική ζωή σ' αυτό το μοναστήρι, γιατί ήθελε πιο αυστηρή καλογερική, και μίσεψε από κει και πήγε στο Mελισσόβουνο κι' ασκήτεψε ένα χρόνο μέσα σ' ένα σπήλαιο. Ύστερα μπαρκάρησε και πήγε στον Άγιο Tάφο κι' απόμεινε έξι μήνες εκειπέρα. Mετά, γύρισε πάλι στην Kύπρο και πήγε στην Πάφο και τον πιάσανε οι στρατιώτες που φυλάγανε το κάστρο και τον βάλανε φυλακή ένα μερόνυχτο. Σαν τον λευτερώσανε, τράβηξε παραμέσα στο νησί για να βρει μέρος ήσυχο να ασκητέψει. Περπάτησε όπως τον φώτισε ο Θεός κ' έφταξε σ' ένα μέρος απόγκρεμνο, και έψαχνε από τον Iούνιο έως τον Σεπτέμβρη. Tέλος βρήκε ένα σπήλαιο που φωλιάζανε μέσα όρνια και φίδια κ' έπιασε και το βάθαινε. Ένα χρόνο δούλεψε σκληρά κι' αποτελείωσε τ' ασκηταριό του τη μέρα του Tιμίου Σταυρού. Aυτό το σπήλαιο το ονόμασε ο άγιος "Eγκλείστρα" κι' ο ίδιος είναι γραμμένος στο συναξάρι του με τόνομα "ο άγιος Nεόφυτος ο Έγκλειστος". H αγιωσύνη του ξακούσθηκε σέ όλη την Kύπρο και προστρέξανε πολλοί να μονάσουνε κοντά του. Tότε έπιασε κ' έχτισε μοναστήρι μεγάλο, τιμημένο εις μνήμην του Tιμίου Σταυρού. Όλα βρίσκουνται ώς τα σήμερα απείραχτα. H σπηλιά της Eγκλείστρας είναι καταζωγραφισμένη από τον καιρό του αγίου Nεοφύτου, με υποθέσεις από το Eυαγγέλιο και με οσίους σε σχήμα ήσυχο και απλό. Σ' ένα κελλί σκαμμένο στο παραμέσα μέρος του βράχου, βρίσκεται ο τάφος του αγίου. Mέσα σ' αυτό το σπήλαιο απόμεινε κατακλειδωμένος με νηστεία και με προσευχή επί πολλά χρόνια. Mονάχα κάθε Kυριακή κατέβαινε με μια σκάλα στην παρακάτω σπηλιά και δίδασκε τους μαθητές του. Σ' αυτή τη διαγωγή έζησε πενηνταπέντε χρόνια και μελετούσε την αγία Γραφή μέρα και νύχτα. Kαι με όλο που ήτανε λιγογράμματος ο μακάριος, έγραψε πολλά αγιασμένα γραψίματα, γεμάτα από την ευωδία του Aγίου Πνεύματος, σε δεκαέξι βιβλία συναθροισμένα. Προείδε τη μέρα της κοίμησής του και μάζεψε γύρω του τους μαθητές του και τους ορμήνεψε να ζούνε με αγάπη και ομόνοια, σύμφωνα με τον Kανόνα, που τους άφησε γραμμένον. Παράδωσε το πνεύμα του στον Kύριο στις 12 Aπριλίου κατά τα 1215 απάνω κάτω. Aυτός ο άγιος είναι από εκείνες τις απλές ψυχές που δεχτήκανε τον Xριστό σαν φυσική θροφή της ψυχής τους, δίχως να μάθουνε γράμματα πονηρά. Tο πρώτο βιβλίο, που έμαθε να το λέγει απέξω και που τ' αγάπησε πολύ, ήτανε το Ψαλτήρι του προφητάνακτα Δαυΐδ. Ύστερα αποστήθισε διάφορες ευχές και τροπάρια και λόγια των πατέρων της Eκκλησίας. Kανένας ζωντανός άνθρωπος δεν τον δίδαξε, γι' αυτό μπορεί να πει κανένας πως ο άγιος Nεόφυτος είναι "διδακτός Θεού". Ό,τι έγραψε είναι γραμμένο με το δικό του τον τρόπο, ευωδιασμένο από ευλάβεια κι' από φόβο Θεού. Έγραψε "Eρμηνείαν εις την Eξαήμερον" ήγουν για τη Δημιουργία του κόσμου, λόγους "εις την αρχήν του Iνδίκτου, εις τον Aρχάγγελον Γαβριήλ, εις τον άγιον μάρτυρα Mάμαντα, εις το Γενέσιον της Θεοτόκου, εις τον τίμιον και ζωοποιόν Σταυρόν, εις τον οσιομάρτυρα Πολυχρόνιον" και πολλούς άλλους. Έγραψε ακόμα "Περί της Aποκαλύψεως του Aγίου Iωάννου", "Περί σεισμών διαφόρων", "Eρμηνείαν των Ψαλμών" και άλλα. Aπ' αυτά σταχυολογήσαμε λιγοστά και τα βάζουμε παρακάτω. Στην Eρμηνεία της Eξαημέρου, γράφει πώς αποφάσισε να γράψει γι' αυτή τη μεγάλη υπόθεση: "Mου φαίνεται καλό να πω από ποια αιτία έφθασα στην απόφαση να συντάξω τούτο το βιβλίο. Tον καιρό λοιπόν που με φώτισε κάποια θεϊκή ανατολή άνωθεν και με έστρεψε μακριά από τις ματαιότητες της ζωής, κι' οδήγησε τα πόδια μου σε ίσιους δρόμους και σε οδόν ειρήνης, ώστε να ακολουθήσω το μοναχικό βίο, ξέφυγα κρυφά από τους γονιούς μου κι' από τα εφτά τ' αδέρφια μου, αρσενικά και θηλυκά, κ' έφθασα σε κάποιο άγιο μοναστήρι. Eκειπέρα έτυχε να ακούσω την προφητεία που λέγει "εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην" και τάλλα λόγια που έρχουνται κατόπι, και πολύ θαύμασα σαν τ' άκουσα· γιατί δεν είχα ακούσει ποτέ τέτοιον λόγο, επειδής ήμουνα αγράμματος και δεν ήξερα ούτε το άλφα κ' ήμουνα παιδί ως δεκαοχτώ χρονών στην ηλικία. Kαι τόσο θαύμασα από τα λόγια αυτά που άκουσα και τόσο πολύ τ' αγάπησε η ψυχή μου, που μακάρι έλεγα να διαβάζανε τέτοια αναγνώσματα και να τάκουγα, μ' όλο που δεν καταλάβαινα το νόημα που είχανε, εκτός το "εν αρχή εποίησεν ο Θεός και ότι είδεν ο Θεός ότι καλά λίαν" και τίποτα περισσότερο απ' αυτά δεν ένοιωθα. Aλλά δεν ήθελα να ρωτήσω και κανέναν να μου τα εξηγήσει, και μονάχα μέσα στης καρδιάς μου τον κρυφόν τόπο φύλαγα αυτό το θαύμα. Kαι σαν με βάλανε οι γέροντές μου να κλαδεύω τ' αμπέλια, έπιασα να μαθαίνω κάποια γράμματα με τη βοήθεια του Θεού και τις ευχές που λέγανε οι μοναχοί τη νύχτα και τη μέρα. Mα η θεία χάρη μού χάρισε περισσότερο κι' από αυτά, ώστε να μάθω να λέγω απ' έξω ολόκληρο το ιερό Ψαλτήρι. Kαι σαν μου ήρθε πάλι κάποια φώτιση να φύγω από το θόρυβο του κοινοβίου και να πάγω να ησυχάσω, τότε ήβρα καιρό ησυχίας, κ' επειδή είχα στη θύμησή μου αυτά τα θεϊκά λόγια που είπα, έψαχνα να βρω περισσότερο από κάθε άλλο βιβλίο εκείνο το προφητικό. Kαι σαν το βρήκα, το έμαθα απ' έξω με τη βοήθεια του Θεού, από τον πόθο που είχα για όσα έλεγε. K' έμαθα όχι μονάχα την εξαήμερη κοσμοκτισία, αλλά κι' όσα λέγει για τον Παράδεισο και για την παράβαση, για τον κατακλυσμό και για την πυργοποιΐα, έως το φίλο του Θεού τον Aβραάμ, κι' είχα πολύ θαυμασμό για τα θεϊκά λόγια αυτής της Γραφής". Για τις συμφορές της Kύπρου γράφει "Περί των κατά την χώραν Kύπρον σκαιών", κι' αρχίζει με τούτα τα λόγια: "Tο σύννεφο σκεπάζει τον ήλιο κ' η αντάρα τα όρη και τα βουνά, και μποδίζανε τη ζέστη και τη φωτεινή αχτίνα του ήλιου για λίγον καιρό. K' εμάς μας έχει σκεπασμένους δώδεκα χρόνια τώρα σύννεφο κι' αντάρα από βάσανα απανωδιαστά που πέσανε απάνω στη χώρα μας. Γιατί σαν πήρε την Iερουσαλήμ ο άθεος Σαλαχαντής και την Kύπρο ο Iσαάκιος ο Kομνηνός, σκεπάσανε τον τόπο χειρότερα από αντάρες και φουρτούνες, πολέμοι και ταραχές κι' ακαταστασίες, κουρσέματα κ' αιματοχυσίες. Γιατί να, ο ζωηφόρος τάφος του Kυρίου και τάλλα τα άγια δοθήκανε στους σκύλους Mουσουλμάνους για τις αμαρτίες μας και δακρύζει για τούτη τη συμφορά κάθε ψυχή π' αγαπά το Θεό. Σαν τα είδανε αυτά, ταραχθήκανε τα έθνη και τα βασίλεια, κατά το γραμμένο, ο Aλαμάνος λέγω κι' ο Eγκλινίας και σχεδόν κάθε έθνος κίνησε για να σώσει την Iερουσαλήμ και δεν μπορέσανε να κάνουνε τίποτα. Kαι να, δώδεκα χρόνια, και τα κύματα αγριεύουνε και ψηλώνουνε χειρότερα... Kι' αυτά συγχωρηθήκανε να γίνουνε για τις αμαρτίες μας τις μεγάλες, με δίκαια απόφαση του Θεού, για να ταπεινωθούμε κ' ίσως συγχωρεθούμε. Eίναι μια χώρα Iγκλιτέρρα, πιο μακριά από τη Pωμανία κατά το βοριά, κι' από δαύτη σύννεφο Iγκλίνων μαζί με τον άρχοντά τους μπήκανε σε κάτι καράβια μεγάλα που τα λένε νάκκες και ταξιδέψανε για τα Iεροσόλυμα. Tότε τράβηξε για τα Iεροσόλυμα κι' ο βασιλιάς των Aλαμάνων με εννιακόσιες χιλιάδες. Mα αυτός, περπατώντας κατά τα ανατολικά μέρη του Iκονίου, έχασε τα στρατεύματά του από το περπάτημα κι' από την πείνα κι' από τη δίψα κι' ο ίδιος ο βασιλιάς πνίγηκε μέσα σ' έναν ποταμό καβάλλα στ' άλογό του. Kι' ο Iγκλίτερ ήρθε στην Kύπρο και τη βρήκε σαν χαροκαμένη μάνα... H χώρα μας είναι σαν τη θάλασσα πούναι αγριεμένη από πολλή ανεμοζάλη. Kαι μάλιστα η συμφορά μας είναι χειρότερη κι' από την άγρια τη θάλασσα. Γιατί η θάλασσα, σαν περάσει η αγριάδα της, έρχεται η γαλήνη, ενώ σ' εμάς η φουρτούνα χειροτερεύει κάθε μέρα κ' η μανία της δεν έχει τέλος. Στο Λευϊτικό βιβλίο είναι γραμμένα όσα βρήκανε τη χώρα μας, πολέμοι, σπάρσιμο χωρίς απολαβή, φάγωμα των κόπων μας από τους οχτρούς μας. K' η δύναμή μας γίνηκε ένα τίποτα· κι' απομείναμε λιγοστοί. "Πορευθήκατε σε μένα πλάγια, μας λέγει ο Θεός, κ' εγώ θα πορευθώ σε σας με θυμό πλάγιον". Kι' αληθινά έτσι είναι· γιατί αν δεν κουτσαθεί κανένας, ούτε κι' ο γιατρός τον κόβει με το νυστέρι, κι' ούτε του καίει το πονεμένο μέρος. Λοιπόν είναι φανερό πως κ' εμείς, αν δεν πικραίναμε κάποτε τον πανάγαθο γιατρό μας και δεν πηγαίναμε σ' αυτόν πλάγια, κ' Eκείνος δε θα φερνότανε σε μας πλάγια και δε θα μας πίκραινε για να σωθούμε".
.
(από το Γίγαντες ταπεινοί, Aκρίτας 2000)

.

Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2009

Η Μετάσταση του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου

.

Αρκετοί είχαν την άποψη ότι ο Ιωάννης δεν πέθανε, αλλά μετατέθηκε στην άλλη ζωή, όπως ο Ενώχ και ο Ηλίας. Αφορμή γι' αυτή την άποψη έδωσε το γνωστό ευαγγελικό χωρίο, Ιωάννου κα’ 22. Όμως, ο αμέσως επόμενος στίχος κα' 23 διευκρινίζει τα πράγματα. Η παράδοση που ασπάσθηκε η Εκκλησία μας είναι η έξης: Ο Ιωάννης σε βαθειά γεράματα πέθανε στην Έφεσο και τάφηκε έξω απ' αυτή. Αλλά μετά από μερικές ήμερες, όταν οι μαθητές του επισκέφθηκαν τον τάφο, βρήκαν αυτόν κενό. Η Εκκλησία μας, λοιπόν, δέχεται ότι στον αγαπημένο μαθητή του Κυρίου συνέβη ότι και με την Παναγία μητέρα Του. Δηλαδή, ο Ιωάννης ναι μεν πέθανε και ετάφη, αλλά μετά τρεις ημέρες αναστήθηκε και μετέστη στην αιώνια ζωή, για την οποία ο ίδιος, να τί λέει σχετικά: "Ο έχων τον υιόν έχει την ζωήν, ο μη έχων τον υιόν του Θεού την ζωήν ουκ έχει". Εκείνος, δηλαδή, που είναι ενωμένος μέσω της πίστης με το Χριστό και τον έχει δικό του, έχει την αληθινή και αιώνια ζωή. Εκείνος, όμως, που δεν έχει τον Υιό του Θεού, να έχει υπ’ όψιν του πως δεν έχει και την αληθινή και αιώνια ζωή.

Η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του στις 26 Σεπτεμβρίου

.

Η Οσία Ευφροσύνη

.

Ήταν μοναχοκόρη και πολύ πλούσια. Ό πατέρας της Παφνούτιος ήταν ο πλουσιότερος της Αλεξάνδρειας και μαζί με τη σύζυγο του διακρίνονταν για τη θερμή πίστη τους στο Θεό. Δώδεκα χρονών η Ευφροσύνη έμεινε ορφανή από μητέρα, και ο πατέρας της αφοσιώθηκε ακόμα πιο φιλόστοργα στην επιμέλεια της κόρης του. Όταν η Ευφροσύνη έφθασε στο 18ο έτος της ηλικίας της, ο πατέρας της θέλησε να την παντρέψει με ένα νέο υψηλής κοινωνικής τάξης. Όμως την ψυχή της Ευφροσύνης είχε καταλάβει ο θείος έρωτας. Ο γάμος και οι κοσμικότητες θα της ήταν εμπόδιο να αφιερωθεί συστηματικά στην ελεημοσύνη και στην υπηρεσία του πλησίον. Γι’ αυτό κάποια μέρα, αφού διαμοίρασε τα υπάρχοντά της στους φτωχούς, έφυγε κρυφά από το σπίτι, και μετά από πολλές περιπέτειες, κατέληξε μεταμφιεσμένη ανδρικά σε κοινόβιο ανδρικό μοναστήρι. Εκεί πήρε το όνομα Σμάραγδος και όλοι οι μοναχοί θαύμαζαν τον πνευματικό της αγώνα και τη διακονία που πρόθυμα πρόσφερε σε όλους. Έζησε στο μοναστήρι 38 χρόνια. Στο τέλος της ζωής της συναντήθηκε και με τον πατέρα της, όταν και αυτός έγινε μοναχός στο ίδιο μοναστήρι. Έτσι, με τη ζωή της η Ευφροσύνη μας υπενθυμίζει τα λόγια της Αγίας Γραφής, που λένε: "αρνησάμενοι τας κοσμικάς επιθυμίας σωφρόνως και δικαίως και ευσεβώς ζήσωμεν εν τω νυν αιώνι". Δηλαδή, αφού αρνηθούμε τις επιθυμίες του ματαίου και αμαρτωλού αυτού κόσμου, να ζήσουμε στον παρόντα αιώνα με εγκράτεια στη ζωή μας, με δικαιοσύνη προς τους συνανθρώπους μας και με ευσέβεια προς το Θεό.

Η Εκκλησία μας τιμά την μνήμη της στις 25 Σεπτεμβρίου
.

Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2009

Η Αγία Θέκλα η Ισαπόστολος

.
Γεννήθηκε από ειδωλολατρική οικογένεια στο Ικόνιο.Μνηστεύθηκε με κάποιο νέο,το Θάμυρη,με τον οποίο έμελλε να συζευχθεί.Εν τω μεταξύ ήλθε στο Ικόνιο ο Απόστολος Παύλος και κήρυττε το λόγο του Θεού στο σπίτι ενός ευσεβή άνδρα,του Ονησιφόρου,μετέπειτα αποστόλου (+7 Σεπτεμβρίου). Η συνεχής προσέλευση στο θείο κήρυγμα προσείλκυσε την προσοχή της Θέκλας.Και κάποια νύκτα, μέσα στο ακροαζόμενο πλήθος ήταν και αυτή.Τα λόγια που άκουσε την τράβηξαν τόσο πολύ,ώστε την έκαναν να επανέλθει πολλές φορές να ακούσει τον Απ.Παύλο.Αυτό, όμως,όταν το έμαθαν η μητέρα της και ο μνηστήρας της, προκειμένου να την επαναφέρουν στην ειδωλολατρία συκοφάντησαν τον Απ. Παύλο, με αποτέλεσμα ο ηγεμών Καστίλλιος να τον φυλακίσει και στη συνέχεια να τον διώξει από την πόλη. Αλλά η Θέκλα είχε πάρει την απόφαση να δοθεί ολοκληρωτικά στη διακονία του Ευαγγελίου.Συγγενείς και πρώην φίλοι της την πολέμησαν ανελέητα. Αυτή όμως,είχε στη θύμηση της τα λόγια του διδασκάλου της Απ.Παύλου:"Θύρα μοι ανέωγε μεγάλη και ενεργής,και αντικείμενοι πολλοί".Μου ανοίχτηκε,δηλαδή,πόρτα μεγάλη,για καρποφόρα Ιεραποστολική δράση.Και γι'αυτό,λόγω του φθόνου που έχει ο σατανάς για κάθε καλό,πολλοί και τώρα παρουσιάζονται ενάντιοι και πολέμιοι.Τελικά η Θέκλα στην πορεία της Ιεραποστολικής της δράσης πέρασε πολλά μαρτύρια,από τα όποια, όμως,με θαυματουργικό τρόπο βγήκε άθικτη.Πέθανε 90 χρονών σε κάποιο όρος της Σελεύκειας.

Η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη της στις 24 Σεπτεμβρίου

Απολυτίκιο.Ήχος δ’.Ταχύ προκατάλαβε.

Του Παύλου συνέκδημος,ως καθαρά την ψυχήν,και πρώταθλος πέφηνας,εν γυναιξίν ευκλεώς, Χριστόν αγαπήσασα,συ γαρ της ευσέβειας,πτερωθείσα τω πόθω,ήθλησας υπέρ φύσιν, Ισαπόστελε Θέκλα διό σε ο Πανοικτίρμων νύμφην ηγάγετο.Κοντάκιον.Ήχος πλ.δ’.Ως απαρχάς.Της παρθενίας τω κάλλει εξέλαμψας,μαρτυρίου στεφάνω κεκόσμησαι,αποστολήν πιστεύη Παρθένε ως ένδοξος,και του πυρός μεν την φλόγα,εις δρόσον μετέβαλες,του ταύρου δε τον θυμόν,προσευχή σου ημέρωσας ως πρωτόαθλος.
.

Παναγία Μυρτιδιώτισσα

.

Ὕμνοι Δοξολογικοί καί Παρακλητικοίεἰς τήν Μυρτιδιώτισσαν, εἰς τύπον τῶν μεγαλυναρίων,*ὧν ἡ ἀκροστιχίς˙ Μητρόθεε διάσωσον

Μητρόθεε Ἄνασσα Οὐρανοῦ,ὄντως Πλατυτέρα, καί Ἀγγέλωνφωτοειδῶν, τῶν ἀκαταπαύστως,ὑμνούντων τήν σήν δόξαν, Δέ-σποινα καί Κυρία, Θεομακάριστε.

Ηλίου τῆς δόξης τοῦ νοητοῦ, τῆςΔικαιοσύνης ἀπαστράψαντος τοῖςἐν γῇ, τοῦ πάντων Δεσπότου, Κυρίουκαί Σωτῆρος, Μήτηρ ὑπάρχεις ὄντως,ἡ Παμμακάριστος.

Τεκοῦσα ἀφράστως τόν σόνΥἱόν, τόν Παντευεργέτην καί Σωτῆρακαί Λυτρωτήν τόν κόσμον λυτροῦσαι,παθῶν καί καχεξίας, ὡς πάντωνὑπερτέρα, Μυρτιδιώτισσα.


Ρᾶνον θείοις μύροις τόνσόν λαόν, ἡ ἐν μυρτιδίοις ἀνα-τείλασα θαυμαστῶς, ἁγίᾳ Εἰκό-νι, θαυματουργῷ καί θείᾳ, καίδίδου τήν σήν χάριν, Μυρτιδιώτισσα

Οἱ ἔχοντες σκέπην σήν κραταιάν,σεμνύνονται πάντες καί καυχῶνταικατά Θεόν, σέ ἔχοντες τεῖχος, καίθείαν προστασίαν, σεισμῶν πυρόςκαί βλάβης, διαφυλάττουσαν.

Θεράπευσον Κόρη σούς ὑμνητάς,ψυχῶν τε τάς νόσους, καί σωμάτωντάς χαλεπάς, καί ἴασαι Μῆτερ, κακῶνκαί ἀσθενείας, δεινῶν ἀρρωστημάτων,Μυρτιδιώτισσα.

Εκ πάσης ἀνάγκης καί πειρα-σμῶν, χαλεπῶν κινδύνων ἐπῃ-ρείας τοῦ πονηροῦ, ρῦσαι νεο-λαίαν δεινῶς κλονιζομένην, καίδοκιμαζομένην, Μυρτιδιώτισσα.

Εξελε τούς νέους Μῆτερ Θεοῦ,παθῶν καί κινδύνων πολυτρόπωνπαντοδαπῶν, κράτυνον τήν πίστιντά ἤθη καί τό σέβας, θείᾳ κληρο-νομίᾳ, Μυρτιδιώτισσα.

Δεσμῶν ἁμαρτίας φθοροποιῶν,καί πάσης κακίας καταχρήσεωνσυμφορῶν, καί λευκοῦ θανάτου,ἐκλύτρωσαι Παρθένε, φιλτάτηννεολαίαν, Μυρτιδιώτισσα.

Ιλέῳ σου ὄμματι στοργικῷ,καί σῇ εὐσπλαγχνίᾳ διαφύλαττεμητρικῇ, τάς νήσους Κυθήρωνκαί τῶν Ἀντικυθήρων, σεισμῶνπυρός μαχαίρας, Μυρτιδιώτισσα.

Αγάπην ὁμόνοιαν καί στοργήν,παράσχου συζύγοις καί γονεῦσιΜῆτερ Θεοῦ, καί δίδου πλουσίως,χαράν καί εὐφροσύνην, πιστότη-τα εἰρήνην, Μυρτιδιώτισσα.

Σεισμοῦ διασῴζουσα φυσικοῦ,σεισμικάς δονήσεις σύ ἀπότρεψονἠθικάς, καί ἐκ ναυαγίων, οἰκογε-νείας σῷζε, φρίκης διαζυγίων,Μυρτιδιώτισσα.

Ω Μῆτερ τοῦ Λόγου καί Λυ-τρωτοῦ, σήν χάριν αἰτοῦμεν ἐκκαρδίας τε καί ψυχῆς, μετάνοιανδοῦναι, σοῖς δούλοις ἀναξίοις,οἰνοποσίας πάθους, σύ ἀπαλλάτ-τουσα.

Σωτῆρα ἡ τέξασα καί Θεόν,παντοίων κινδύνων διασῴζειςκαί συμφορῶν, αἱρέσεως πλά-νης, σχίσματος τῆς μανίας,ἐν τάχει ἀπαλλάττεις, Μυρτιδιώτισσα.

Ο πάντων ἁγίων τάς ἀρετάς,ἀεί ὑπερβαίνων ὡς ὁ Κύριος καίΘεός, Μητέρα σου θείαν, σεμνήνὙπεραγίαν, πρόσδεξαι δυσωποῦ-σαν, Μυρτιδιώτισσαν.

Νεότητα σῴζουσα ὦ Ἁγνή,ἀνθρώπους ὡρίμους, οἴκουςνέους θεοσεβεῖς, καί τίμιονγῆρας, διαφυλάττειν σπεύδεις,Κυρία τῶν Ἀγγέλων, Μυρτιδιώτισσα.

.
Οἱ ὕμνοι οὗτοι, συντεθέντες χάριτι Θείᾳ καί εὐδοκίᾳ τῆς Παναχράντου διά τήν προστασίαν τοῦ λαοῦ ἐκ τῆς φοβερᾶς τοῦ σεισμοῦ ἀπειλῆς καί λοιπῶν κινδύνων, ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Κυθήρων Σεραφείμ (Ἰούνιος 2006), ψάλλονται μετά τά Μεγαλυνάρια τῆς Ἱερᾶς Παρακλήσεως καί κατά τάς ἱεράς λιτανεύσεις τῆς ἁγίας Εἰκόνος τῆς Μυρτιδιωτίσσης.


Το νησί των Κυθήρων σεμνύνεται για την προστάτιδά του « Παναγία τη Μυρτιδιώτισσα ».
Η χαριτόβρυτη εικόνα της, μεγαλοπρεπής και επιβλητική, ανακαλύφθηκε, καθώς λέει η παράδοση , στην τοποθεσία « Μυρτίδια » , περιοχή τότε έρημη και κατάφυτη από μυρσίνες. Κάποιος ευλαβέστατος βοσκός , την ώρα που προσευχόταν , άκουσε μέσα σε εκείνη την ερημιά μία φωνή να του λέει: - Αν ψάξεις εδώ τριγύρω, θα βρεις την εικόνα μου. Βρίσκομαι εδώ από πολύ καιρό, για να βοηθήσω τούτο τον τόπο. Πραγματικά, σε λίγη ώρα ο βοσκός ανακαλύπτει την πάνσεπτη εικόνα της Παναγίας μέσα σε κλαδιά μυρσίνης. Συγκινημένος την ασπάζεται και τη μεταφέρει στην καλύβα του. Το πρωί ,πράγμα παράδοξο, η εικόνα είχε εξαφανιστεί . Την ξαναβρίσκει όμως στο σημείο που για πρώτη φορά την είχε ανακαλύψει. Εκεί ακριβώς χτίζει ναό, ενθρονίζει μέσα σε αυτόν την ιερή εικόνα και την επονομάζει « Μυρτιδιώτισσα ». Επειδή βρέθηκε στην περιοχή « Μυρτίδια » και μέσα στις μυρσίνες. Στη θαυματουργή εικόνα της Μυρτιδιώτισσας εικονίζεται η Θεοτόκος σαν Βρεφοκρατούσα. Τα πρόσωπό της , καθώς και του Κυρίου, είναι τελείως μελανό και πλαισιωμένο από καθαρό χρυσάφι και πολύτιμους λίθους. Συνήθως δεν διακρίνεται σε αυτά κανένα απολύτως χαρακτηριστικό. Συμβαίνει όμως σε αραιά χρονικά διαστήματα το εξής παράδοξο: Το πρόσωπο της Παρθένου αλλάζει ξαφνικά χρώμα και γίνεται ρόδινο. Στα χείλη διαγράφεται ένα ανέκφραστα γλυκό μειδίαμα, ενώ τα μάτια της κοιτάζουν τον πιστό με ιλαρότητα . Αυτό διαρκεί για λίγα δευτερόλεπτα , οπότε η σεπτή μορφή της επανέρχεται στη συνηθισμένη κατάσταση. ]

Η εκκλησία μας γιορτάζει την Παναγία Μυρτιδιώτισσα στις 24 Σεπτεμβρίου .


Από το βιβλίο « Εμφανίσεις και θαύματα της Παναγίας » Ιερά Μονή Παρακλήτου.

.

Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2009

Προτρεπτικοί λόγοι Γέροντος Ιωσήφ Ησυχαστή

.
"Λοιπόν, όταν εσύ δεν αμαρτάνεις, δεν ψεύδεσαι, δεν κατακρίνεις, δεν πονηρεύεσαι κατά του πλησίον σου, τότε έχεις φόβο Θεού. Τότε είσαι σοφός και κατανοείς το Θεό, και για να μην Τον λυπήσεις δεν αμαρτάνεις. Και αυτή είναι η όραση του Θεού, και ο Θεός που βλέπει τα πάντα σε σκεπάζει από τις παγίδες του σατανά.
Όλες τις θλίψεις, παιδί μου, αν τις υπομένουμε, βρίσκουμε Χάρη παρά Κυρίου. Γι’ αυτό μας αφήνει ο Κύριος να πειραζόμαστε, για να μας δοκιμάζει και να μας πλέξει στεφάνους.
Παραιτήσου από το δικό σου θέλημα, για να βρεις ειρήνη ψυχής. Γιατί το θέλημα του ανθρώπου έχει γίνει χάλκινο τείχος και εμποδίζει το φωτισμό και την ειρήνη…
Όντως μέγα είναι, στ’ αλήθεια, το μυστήριο της υπακοής! Αφού ο γλυκύς μας Ιησούς πρώτος χάραξε το δρόμο και έγινε παράδειγμα για μας, πόσο μάλλον εμείς είμαστε οφειλέτες να Τον μιμηθούμε.
Ο μοναχός δεν αλλάζει τόπο κατοικίας, χρώμα ενδυμάτων και ιδίως νοημάτων. Ο μοναχός και η μοναχή αλλάζουν νουν και καρδιά μαζί. Δε σκέφτονται όπως οι κοσμικοί.
Όλη η δύναμη της ψυχής είναι η προσευχή. Και καθώς το σώμα δυναμώνει με τις τροφές και τα διάφορα καρυκεύματα που του προσφέρουμε, έτσι και η ψυχή μας θέλει ευχή, ανάγνωση, λόγο προφορικό, να βλέπει παράδειγμα και έτσι λίγο-λίγο ξυπνάει… Με πολλή απλότητα να πορεύεσαι, για να βρεις την καθαρότητα της ψυχής. Η απλότητα είναι μεγάλη ευτυχία για την ψυχή…
Τους μεν κανόνες οι άνθρωποι τους κατάργησαν, αλλά δεν τους κατάργησε ο Θεός. Μένουν, όπως τους έθεσαν οι Πατέρες και οι θείοι Απόστολοι. Επομένως να τους φυλάττουμε, αν θέλουμε να σώσουμε την ψυχή μας, για να μη βρούμε αντιμέτωπο το Θεό να υπερασπίζει τους νόμους των αγαπητών Του δούλων.
Το στόμα σου αδιαλείπτως να μελετά την ευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με»…
Με την ευχή, θα καθαρίσει ο νους σου και θα την κατεβάσει στην καρδιά και θα γίνει διαδρομή, ένωση νου, λόγου και καρδιάς, και θα γίνει Παράδεισος μέσα σου.
Από τη στιγμή που αρχίζουμε να διαπράττουμε την αμαρτία γινόμαστε δούλοι των δαιμόνων.
Ο φιλάνθρωπος Θεός έκανε τον άνθρωπο αυτεξούσιο και μας δίδαξε να μη μετέχουμε σε πράξεις αισχρές και δε σκεπτόμαστε σοβαρά τα θεία και σωτήρια λόγια Του.
Δεν υπάρχει άλλη θυσία τόσο ευώδης προς το Θεό, όσο η αγνότητα του σώματος.
Τίποτε άλλο δε μισεί τόσο ο Θεός, όσο την παράνομη ηδονική ακαθαρσία του σώματος.
Σ’ αυτή τη ζωή είναι αγώνας. Με τα ακάθαρτα πνεύματα πολεμάς, που δε σου ρίχνουν γλυκά και λουκούμια, αλλά σφαίρες οξείες που θανατώνουν ψυχή, όχι σώμα… "

(Από το ημερολόγιο «Ουρανοδείκτες Σωτηρίας» των εκδόσεων Ορθόδοξος Κυψέλη)

Πηγή : Χριστιανική Φοιτητική Δράση
.

Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2009

Η χάρη της ελεημοσύνης.

.

"Κάποτε που βάδιζα με τον άγιο στην πλατεία της πόλεως, βλέπω δεξιά μου έναν άνθρωπο κάτι να ψιθυρίζει. Τον ακολουθούσαν πολλοί φτωχοί ζητώντας του βοήθεια. Κι εκείνος κάνοντας τάχα ότι τους διώχνει, τους έβαζε στο χέρι την ελεημοσύνη του. Έτσι κρυβόταν από τους ανθρώπους. Μόλις το πρόσεξα, σκούντησα τον όσιο και του είπα για την αρετή του ανθρώπου αυτού. Κι εκείνος μού λέει:
- Στα μάτια του Θεού είναι μέγας. Τον ξέρω, γιατί αρκετές φορές βρεθήκαμε μαζί. Ύστερα από μερικές ημέρες τον ρώτησα σχετικά με αυτή την αρετή και μου διηγήθηκε ένα παράδοξο θαύμα. - Ήμουνα τότε, μού είπε, μικρό παιδί, δώδεκα χρονών περίπου, και είχα πάει στην εκκλησία του αποστόλου Θωμά να προσευχηθώ. Βρήκα εκεί ένα γέροντα να διδάσκει το λαό. Μεταξύ άλλων, μίλησε και για την ελεημοσύνη. Είπε ότι αυτός που δίνει κάτι στους φτωχούς είναι σαν να το καταθέτει στα χέρια του Κυρίου. Όταν το άκουσα αυτό παραξενεύθηκα και κατέκρινα τον άνθρωπο του Θεού ότι ήταν ψεύτης. Γιατί έλεγα μέσα μου: αφού ο Κύριος είναι στους ουρανούς στα δεξιά του Πατέρα του, πώς θα βρεθεί στη γη, για να πάρει αυτά που δίνουμε στους φτωχούς; Καθώς όμως βάδιζα και συλλογιζόμουν όσα άκουσα, βλέπω κατά σύμπτωση ένα κουρελιάρη φτωχό που πάνω από το κεφάλι του -τι θαύμα!- στεκόταν η μορφή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Εκεί που προχωρούσε ο φτωχός τον συνάντησε κάποιος ελεήμων και του έδωσε ένα κομμάτι ψωμί. Μόλις λοιπόν άπλωσε το χέρι του ο φιλόπτωχος εκείνος προς το ζητιάνο, άπλωσε και ο Κύριος το χέρι του από την εικόνα, πήρε το ψωμί και τον ευχαρίστησε. Έπειτα το έδωσε στον φτωχό. Ούτε αυτός όμως ούτε κι ο ελεήμων κατάλαβαν τίποτε. Θαύμασα και πίστεψα. Από τότε ήξερα ότι όποιος δίνει στους αδελφούς ό,τι έχουν ανάγκη, το βάζει πραγματικά στα χέρια του Χριστού. Αυτή την εικόνα του Χριστού τη βλέπω να στέκεται πάνω απ' όλους τους φτωχούς και γι' αυτό με δέος ασκώ όσο μπορώ, την αρετή της ελεημοσύνης που τόσο ευχαριστεί τον Κύριο. "

Αγ. Νήφων Κωνσταντιανής)

Αναδημοσίευση από "Ψήγματα Ορθοδοξίας "
.

Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2009

Με ποιον τρόπο πρέπει να φέρεται κανείς στον εαυτό του

.

1. Εξέτασε, αδελφέ, πώς φέρεσαι στον εαυτό σου, και πρώτα αν μισείς τον εαυτό σου σαν έναν επίβουλο, και σαν τον πλέον μεγαλύτερο εχθρό σου. Διότι αυτό το μίσος είναι άγιο, είναι σωτηριώδες, με το να σε κάνει να εναντιώνεσαι στο φρόνημα της σαρκός και στο θέλημα του διαβόλου, και απεναντίας να υποτάσσεσαι στο θέλημα του Θεού. Εάν δε εσύ κολακεύεις και αγαπάς τον εαυτό σου άτακτα, και πέρα από το μέτρο που πρέπει, αλίμονο σε σένα. Εσύ έτσι δε θα μπορέσεις ούτε να κοπιάσεις, ούτε να θλιβείς, ούτε να κακοπαθήσεις, ούτε πειρασμό να υπομείνεις, ούτε να υποταχθείς μέχρι θανάτου στο θέλημα και τις εντολές του Κυρίου, όπως απαιτεί το επάγγελμα του Χριστιανού. Και για να μιλήσω απλά, εσύ αν είσαι φίλαυτος και αγαπάς τον εαυτό σου, μισείς στ’ αλήθεια τον εαυτό σου και θα τον καταστρέψεις.
Αν πάλι μισείς τον εαυτό σου, τότε αγαπάς στ’ αλήθεια τον εαυτό σου και θα τον σώσεις, όπως είπε ο Κύριος «ο φιλών την ψυχήν αυτού, απολέσει αυτήν και ο μισών την ψυχήν αυτού εν τω κόσμω τούτω εις ζωήν αιώνιον φυλάξει αυτήν» (Ιω. 12:25). Γι’ αυτό όλοι οι θείοι πατέρες συμφωνούν και λένε ότι η φιλαυτία είναι η ρίζα και η πηγή όλων ομού των κακιών και των παθών. Και χωρίς αυτή από μόνος του ο διάβολος δεν μπορεί να βλάψει τον άνθρωπο ούτε στο παραμικρό.
Έπειτα, εξέτασε αν είσαι ένας από εκείνους που λογαριάζουν πως η ζωή αυτή μας δόθηκε από το Θεό για να παίζουμε και ξεφαντώνουμε, όπως το λέει ο Σολομώντας «ελογίσαντο παίγνιον είναι την ζωήν ημών, και τον βίον πανηγυρισμόν επικερδή» (Σοφ. 15:12), ώστε να μην έχει κανείς τίποτε άλλο να κάνει, παρά να χαίρεται στον κόσμο αυτό. Αλλά αν έχεις ένα παρόμοιο λογισμό, είσαι πολύ πλανεμένος και άκρως αφρονέστατος. Γιατί, επειδή εσύ βρέθηκες πταίστης της μεγαλειότητας του Θεού και θανάσιμα αμάρτησες, επειδή παρέβης την εντολή του, έπρεπε παρευθύς να σε θανατώσει ο Θεός και να σε καταδικάσει στην αιώνια κόλαση, όπως είναι το δίκαιο. Για τη φιλανθρωπία του, όμως, και για την ελπίδα της μετάνοιας σου, δε σε θανάτωσε, αλλά σου άφησε τη ζωή μετά την αμαρτία, όχι για άλλο σκοπό, παρά για να μετανοήσεις και να αναπληρώσεις με νέες υποταγές την περασμένη παρακοή σου, όπως λέει ο μέγας της Θεσσαλονίκης Γρηγόριος: «δι’ αυτό μεν τοι και την ζωήν ταύτην ο Θεός συνεχώρησεν ημίν, τόπον μετανοίας παρεχόμενος. Ει μη γαρ τούτο ηνμ ευθύς αμαρτών ο άνθρωπος και της ζωής ταύτης εστέρητο αν. Τι γαρ ην όφελος αυτής;».
Λοιπόν, εσύ που είσαι φταίχτης, εσύ πρέπει να γίνεσαι ομοίως και κριτής του εαυτού σου και πρέπει να τον παιδεύσεις, σαν παραβάτη των εντολών του Θεού, με μια ανάλογη των αμαρτιών σου ικανοποίηση και παιδεία. Γιατί αν εσύ εδώ δεν κάνεις σωστά αυτή την κρίση κατά του εαυτού σου, να ξέρεις ότι θα έρθει ο Θεός να την κάνει στη Δευτέρα Παρουσία με άκρα δικαιοσύνη και με τόσες τιμωρίες, ώστε να αποδεικνύουν ταυτόχρονα και την άπειρη αγιότητά του και το άπειρο μίσος που έχει στην αμαρτία.

2. Εξέτασε τον εαυτό σου για τη μετάνοια που κάνεις, πρώτον τι λογής είναι η εσωτερική σου διάθεση και μετάνοια, η οποία συνίσταται στο να μισείς τις αμαρτίες σου περισσότερο από κάθε άλλο κακό, όπως είναι γραμμένο «του ευρείν την ανομίαν αυτού και μισήσαι» (Ψαλμ. λε΄ 2). Δεύτερον, αν γυμνάζεσαι συχνά μ’ αυτές τις πράξεις και τα έργα της μετάνοιας, τα οποία είναι οι νηστείες, οι γονυκλισίες, οι αγρυπνίες, οι κόποι, τα δάκρυα και τα λοιπά. Τριτον, αν η αιτία της μετάνοιάς σου είναι μόνο για την αγάπη που χρωστάς στο Θεό και όχι για κάνενα άλλο καλό. Και αυτή είναι ένας κόπος τέλειος που δικαιώνει την ψυχή. Ή, αν αντίθετα η αιτία είναι η κόλαση ή η ζημιά που προξενεί η αμαρτία στην ψυχή, τόσο στην εδώ θεία χάρη όσο και στην εκεί θεία δόξα. Και αυτή είναι ένας κόπος ατελής που διαθέτει και ετοιμάζει την ψυχή στη δικαίωση, αλλά δεν τη δικαιώνει, όπως λένε πολλοί Θεολόγοι.
.
3. Εξέτασε ποια είναι η εξωτερική σου μετάνοια, πρώτον αν στερείς τον εαυτό σου από καμιά ηδονή θεμιτή που δεν είναι εμποδισμένη, ταπεινώνοντας σε κανένα πράγμα τις αισθήσεις σου. Δεύτερον, αν ταλαιπωρείς ποτέ το σώμα σου με καμιά νηστεία εκτός από τις διατεταγμένες ή με καμιά άλλη σκληραγωγία. Τρίτον, αν δέχεσαι με υπομονή εκείνες τις θλίψεις που σε ακολουθούν ή από δαίμονες, ή από ανθρώπους, ή από τη φύσημ ή από τον καιρό, ή από άλλη αιτία, τις οποίες αφήνει ο Θεός να σου έρχονται για να σε δοκιμάσει. Επειδή και αυτές οι θλίψεις μπορούν να γίνουν υλικό μετανοίας για μας, αν, παρόλο που πάσχουμε από αυτές, δε γογγύζουμε, αλλά ευχαριστούμε το Θεό που μας τις στέλνει με δικαιοσύνη σαν κανόνα των αμαρτιών μας, για να αποδώσουμε με αυτές στο Θεό την τιμή που του αφαιρέσαμε, όταν σφάλαμε ενάντια στο θείο του θέλημα.
.
4. Εξέτασε τον εαυτό σου στις ηδονές που παίρνεις από τα φαγητά, τα ποτά, τα ενδύματα, τα χρήματα και τη δόξα, πρώτον αν είναι επικίνδυνες και μπορούν να σε οδηγήσουν στην αμαρτία. Δεύτερον, αν είναι αναμεμιγμένες με τίποτα αθέμιτο και εμποδισμένο από το θείο νόμο. Τρίτον, αν γίνονται από κοινού με παράνομους ανθρώπους, που ή επαινούν το κακό ή μιλούν πάντοτε με αισχρολογίες, ματαιολογίες και χορατάδες, μοιάζοντας, όπως λέει ο προφήτης, με έναν τάφο ανοικτό, που βγάζει μια ανυπόφορο δυσωδία (η καρδία αυτών ματαία, τάφος ανεωγμένος ο λάρυγξ αυτών). Τέταρτον, αν στα φαγητά που δεν είναι εμποδισμένα ξοδεύεις όλη σχεδόν την ημέρα, χωρίς την πρέπουσα μετριότητα. Πέμπτον, αν προσηλώνεσαι σ’ αυτά με όλη σου την όρεξη, δίνοντας την καρδιά σου στην απόλαυσή τους και τα εκλαμβάνεις ως σκοπό και όχι ως μέσα (δηλαδή ζεις για να τρως, και όχι τρως για να ζεις), αλλά μόνο για να θεραπεύσεις σε κάθε τι την όρεξή σου, όπως θα έκανε ένας Επίκουρος και ένας Σαρδανάπαλος και όχι όπως πρέπει να κάνει ένας Χριστιανός, ο οποίος ακούει το αλίμονο από τον Κύριο και αν μόνο χορταίνει την κοιλιά του «ουαί οι εμπεπλησμένοι, ότι πεινάσετε» (Λουκ. στ΄ 25).

5. Εξέτασε συνολικά πώς μεταχειρίζεσαι το χρόνο, που είναι ένα από τα μεγαλύτερα χαρίσματα που σου έδωσε ο Κύριος, τόσο πολύτιμο, που μόνο τα περισσεύματα του καιρού, τα οποία εσύ σπαταλάς, θα τα αγόραζε (αν ήταν δυνατόν) μια κολασμένη ψυχή με εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια υπομονής σε όλες τις τιμωρίες. Στοχάσου λοιπόν πως για κάθε πράγμα ορίστηκε ξεχωριστός και αρμόδιος καιρός, όπως λέει ο Σολομώντας «παντί πράγματι εστι καιρός και κρίσις (Εκκλ. η΄ 6) και ο μεν καιρός της παρούσας ζωής είναι και ονομάζεται καιρός εργασίας, καιρός αγώνα και καιρός πολέμου, ο δε της μέλλουσας είναι και ονομάζεται καιρός ανταποδόσεως, καιρός απολαύσεως και καιρός ειρήνης (καιρός πολέμου και καιρός ειρήνης. Εκκλ. γ΄ 8).
.
Γι’ αυτό και τώρα στην παρούσα ζωή πρέπει να εργαστείς τις αρετές και τις εντολές του Θεού, τώρα πρέπει να αγωνιστείς κατά των παθών σου και τώρα να πολεμήσεις με τους εχθρούς για να στεφανωθείς στην άλλη ζωή, για να αναπαυθείς και να ειρηνεύσεις και να μη θέλεις να αντιστρέφεις τα πράγματα από την τάξη που διόρισε ο Θεός και να θέλεις να έχεις ανάπαυση και σ’ αυτό τον κόσμο και στον άλλο. Γι’ αυτό μη σπαταλάς σαν ανόητος τον καιρό αυτό, με τον οποίο μπορείς να πραγματευτείς τη σωτηρία σου, σε μια φανερή οκνηρία, η οποία από μόνη της είναι πηγή πολλών κακών, όπως το λέει ο Σειράχ «πολλήν κακίαν εδίδαξεν η αργία» (33:32).
.
Δεύτερον, εξέτασε αν αντίθετα φορτώνεις τον εαυτό σου με πολλές φροντίδες έργων, που δε σε αφήνουν να θυμάσαι τη σωτηρία σου. Όπως οι πολλοί κόποι των Εβραίων δεν τους έδιναν ευκαιρία να συλλογιστούν για να προσφέρουν θυσία στο Θεό (σχολάζουσι γαρ, διά τούτο κεκράγασι λέγοντες, εγερθώμεν και θύσωμεν τω Θεώ ημών. βαρυνέσθω τα έργα των ανθρώπων τούτων, και μεριμνάτωσαν ταύτα -Εξοδ. ε΄ 8).
.
Τρίτον, εξέτασε αν τα έργα σου τα κάνεις από αγάπη, ή αν υποχρεώνεσαι από τις καταστάσεις. Γιατί, αν είναι απλώς κοσμικά, τα οποία εσύ μεν τα ονομάζεις πραγματείες και πολύτιμα, οι δε άγιοι τα λένε αργά και χαμένα επειδή δε χρησιμεύουν στο σκοπό της σωτηρίας για τον οποίο μας έβαλε ο Θεός σ’ αυτό τον κόσμο, αν, λέω, είναι τέτοια μίσησέ τα και αποστρέψου τα και μεταχειρίσου μόνο εκείνα τα έργα και τις πράξεις από τις οποίες έχεις να λάβεις μισθό στον ουρανό. «Εκάστου γάρ φησι το έργον οποίον εστι, το πυρ δοκιμάσει, εί τινος το έργον μένει, ό επωκοδόμησε, μισθόν λήψεται» (Α΄ Κορ. γ΄ 13).

Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης

Πηγή : Χριστιανική Φοιτητική Δράση

.

Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2009

Τι είναι ο Θεός !

.

Πρέπει να γνωρίζουμε όμως πως όσο κι αν προσπαθήσει ο άνθρωπος μόνο με τις δικές του φτωχές δυνάμεις και δυνατότητες να εξερευνήσει και να καθορίσει το θείο, τη θεότητα, το Θεό, στο τέλος θα σηκώσει τα χέρια, θα βρεθεί μπροστά σε αδιέξοδο. Ακριβώς γιατί είναι κάτι που ξεπερνά την ανθρώπινη ικανότητα. Το να γνωρίσουμε και να κατανοήσουμε τον άπειρο Θεό είναι σαν να προσπαθούμε να χωρέσουμε σ’ ένα κουβαδάκι όλο τον ωκεανό. Όπως πολύ σωστά ελέχθη, αν ο άνθρωπος μπορούσε να γνωρίσει την ουσία του Θεού, δύο πράγματα θα συνέβαιναν: Ή ο Θεός θα έπαυε να είναι Θεός ή ο άνθρωπος θα γινόταν ανώτερος του Θεού. Όπως γράφει ο απόστολος Παύλος ο Θεός είναι αυτός που « μόνος έχει από τον εαυτό του ζωή αθάνατη και αιώνια και κατοικεί σε φως, στο οποίο κανένα από τα δημιουργήματα δεν μπορεί να πλησιάσει και τον οποίο, το Θεό, κανένας από τους ανθρώπους ούτε είδε ούτε μπορεί να δει » (Α΄ Τιμ. στ΄ 16).
Κανένας, λοιπόν, δεν μπορεί να πλησιάσει όχι μόνο το Θεό, αλλά ούτε το θείο φως που Τον περιβάλλει. Είναι αδύνατο ανθρώπινα μάτια να ατενίσουν τη λαμπρότητα της θείας δόξας. Όταν ο Μωυσής ζήτησε από το Θεό να του φανερωθεί, ο Κύριος του αποκρίθηκε: « Δε θα μπορέσεις να δεις το πρόσωπό μου· γιατί κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να με αντικρίσει σε όλη μου τη δόξα και να ζήσει » (Εξοδ. λγ΄ 20). Αν τον ήλιο, το φυσικό αυτό δημιούργημα του Θεού, δεν μπορούμε να ατενίσουμε με γυμνό οφθαλμό, πώς είναι δυνατόν να ατενίσουμε κατά πρόσωπο τον Ήλιο της Δικαιοσύνης; Αν θέλαμε να ανακεφαλαιώσουμε τη δυσκολία του πράγματος θα μπορούσαμε να την εκφράσουμε με τα λόγια του αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού: « Άπειρο το θείο και ακατάληπτο και το μόνο που είναι καταληπτό σχετικά με αυτό είναι η απειρία και η ακαταληψία του » .
Όλα αυτά φυσικά δε σημαίνουν και τέλεια αγνωσία του Θεού. Σχετική γνώση του Θεού είναι δυνατή στο μέτρο που ο ίδιος ο Θεός μας την αποκάλυψε και εξακολουθεί να μας την αποκαλύπτει. Πολύ σωστά είπαν, πως αν δεν μπορώ να αγκαλιάσω το βουνό, μπορώ όμως να το ψηλαφήσω. Και αν δεν μπορώ να ρουφήξω όλο τον ποταμό, μπορώ όμως να πιω αρκετό νερό και να ξεδιψάσω. Αν τώρα δεν έχω πλήρη γνώση, μπορώ να έχω μερική, τόσο από το θαύμα της δημιουργίας όσο και από την αγάπη και την πρόνοια του Θεού.
Ο απόστολος Παύλος, ο επουράνιος αυτός άνθρωπος και επίγειος άγγελος, που είχε προικισθεί με ειδικά χαρίσματα και έλαβε ιδιαίτερες αποκαλύψεις, που ηρπάγη στον Παράδεισο, δηλώνει αδυναμία για να περιγράψει « τα άρρητα ρήματα (που άκουσε) ά ουκ εξόν ανθρώπω λαλήσαι » (Β΄ Κορ. ιβ΄ 4). Καμιά ανθρώπινη γλώσσα δεν έχει τη δύναμη να τα περιγράψει. Ο άγιος του Θεού στέκεται με δέος και σεβασμό μπροστά στα μυστήρια του Υψίστου. Πώς να μιλήσει για τα ασύλληπτα « ά οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη » (Α΄ Κορ. β΄ 9); Όραση, ακοή, νόηση, συναίσθημα, τα μέσα αυτά της φυσικής γνώσης αδυνατούν να συλλάβουν τα μυστήρια του Θεού. Μόνο οι πνευματοκίνητοι άνθρωποι μπορούν να προγεύονται και να προαπολαμβάνουν τα αγαθά αυτά.
Αλλά αν ένας ολοφάνερος και κατανοητός στην ανθρώπινη διάνοια Θεός θα έπαυε να είναι Θεός, έτσι κι ένας κατασκότεινος Θεός, που δε θα μας είχε τίποτα αποκαλύψει, δε θα ήταν αληθινός Θεός. Ο ουράνιος, λοιπόν, Πατέρας μας δε μας άφησε στην άγνοια και στο σκοτάδι. Μας αποκαλύφθηκε διά του Μονογενή Υιού Του. Ο Χριστός μάς εξήγησε και μας γνώρισε το Θεό. « Το Θεό κανείς ποτέ δεν τον έχει δει· ο μονογενής του υιός, αυτός που βρίσκεται στην αγκαλιά του πατέρα, εκείνος μας εξήγησε » (Ιωάν. α΄ 18). Ο ευαγγελιστής Ιωάννης γράφει και πάλι: « Γνωρίζουμε καλά ότι ο Υιός του Θεού έχει έλθει και μας έδωσε νου φωτισμένο και ικανό να γνωρίζουμε τον αληθινό Θεό, διά του Υιού του, του Ιησού Χριστού. Και αυτός ο Ιησούς Χριστός, είναι ο αληθινός Θεός και η αιώνια ζωή » ( Α΄ Ιωάν. ε΄ 20).
Επομένως το πράγμα απλουστεύεται. Τώρα πια δε χανόμαστε στα σκοτάδια των δεισιδαιμονιών, ή στους λαβυρίνθους των φιλοσοφικών αναζητήσεων. Για να γνωρίσουμε τον αληθινό Θεό δεν έχουμε παρά να αναζητήσουμε και να γνωρίσουμε τον Ιησού Χριστό. Είναι ο ίδιος ο Θεός, που « φανερώθηκε ως άνθρωπος » . « Αυτός που έχει δει εμένα, έχει δει και τον πατέρα » (Ιωάν. ιδ΄ 9), είπε στο μαθητή Του Φίλιππο. Ο δρόμος που οδηγεί ασφαλώς στη γνώση του Θεού είναι αυτός που ανοίχτηκε με τον ερχομό του Χριστού στη γη.
Όποιος αναζητεί σήμερα το Θεό, δεν πρέπει να προσπαθήσει να Τον ανακαλύψει · απλά πρέπει να Τον ακούσει · Να Τον παρατηρήσει, όπως εμφανίζεται στη γήινη αναστροφή Του, όταν συμπορεύεται με τους ανθρώπους. Δεν πρόκειται τώρα πια εμείς να ζωγραφίσουμε ένα πρόσωπο του Θεού « κατ’ εικασίαν » . Πρόκειται να εμβαθύνουμε, όσο είναι δυνατόν, στα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, που μας αποκάλυψε ο Θεός:
Εϊναι « πνεύμα ο Θεός » (Ιωάν. δ΄ 24) και δεν μπορεί η άγνοια να Τον παραμορφώνει με τα ανόητα σχήματα και τις παιδαριώδεις παραχαράξεις της εξημμένης ειδωλολατρικής φαντασίας. Δεν επιτρέπεται να ασχημίζουμε την απερίγραπτη θεϊκή μορφή με εξεζητημένες ανθρωποπαθείς εκφράσεις και να την περιορίζουμε σε μακρινούς τόπους. Ως πνεύμα ο Θεός είναι πανταχού παρών και μας παρακολουθεί με το ακοίμητο βλέμμα Του και μας συμπαρίσταται στις δυσκολίες, στους πειρασμούς, στις θλίψεις μας.
« Ο Θεός είναι αγάπη », η Αγάπη, η σαρκωμένη αγάπη, που κατέβηκε στη γη μας και αναστράφηκε τους « κοπιώντας και πεφορτισμένους » (Ματθ. ια΄ 28) και θυσιάσθηκε πάνω στο Σταυρό για τους ανθρώπους. Δεν είναι ο « νεφεληγερέτης Δίας » που ατενίζει αδιάφορα από τις συννεφιασμένες κορυφές του Ολύμπου τα ανθρώπινα πλάσματα. Είναι η αγάπη που ξεχειλίζει και διατηρεί το σύμπαν και ευεργετεί την οικουμένη και προνοεί και δημιουργεί ελεύθερα και όχι άβουλα πλάσματα.
Ο Θεός είναι Πατέρας και εμείς είμαστε τα αγαπημένα παιδιά Του. Πατέρας του « άσωτου υιού », του καθενός μας, που μας ανέχεται και μας αγαπά, παρά τις ελλείψεις μας και μας περιμένει πάντα με ανοιχτή την αγκαλιά. Είμαστε παιδιά του Θεού. « Και αν είμαστε παιδιά, είμαστε και κληρονόμοι, κληρονόμοι μεν του Θεού, συγκληρονόμοι δε του Χριστού » (Ρωμ. η΄ 16-17).
Αλλά ο Θεός είναι και δικαιοσύνη. « Δίκαιος Κύριος και δικαιοσύνας ηγάπησεν » (Ψαλμ. ι΄ 8). Δεν είναι μόνο έλεος, ευσπλαχνία, συγγνώμη, στοργή. Αγαπάει ο Θεός. Δεν αγαπάει όμως τυφλά. Διαφορετικά δε θα υπήρχε καμιά ηθική τάξη. Αγάπη χωρίς δικαιοσύνη καταντάει ασυδοσία. Όμως και δικαιοσύνη χωρίς αγάπη γίνεται Νέμεσις σιδηρά και αδυσώπητη. Αυτή, λοιπόν, η δικαιοσύνη χαλιναγωγεί, προειδοποιεί, αναχαιτίζει, βραβεύει ή τιμωρεί. Επομένως και η δικαιοσύνη κατά βάθος δεν είναι τίποτε άλλο παρά πατρική και σοφή και αγνή αγάπη του Θεού, που αποστρέφεται την αμαρτία, χωρίς ποτέ να παύει να αγαπά τον αμαρτωλό.
Οι θείες ιδιότητες δεν είναι διαφορετικά πράγματα. Είναι ποικίλες όψεις του ίδιου πολύεδρου διαμαντιού, που ακτινοβολεί την ίδια λάμψη από όλες τις πλευρές του. Αυτή τη λάμψη τη βλέπουν καθαρά μονάχα « οι καθαροί τη καρδία » (Ματθ. ε΄ 8).+


Πηγή : Χριστιανική Φοιτητική Δράση

.

Η Θέα Του Προσώπου Του Ιησού

.

Διηγήθηκε ο Γέροντας στόν ιερομόναχο Γ.:

«Ένιωθα κάποια δυσκολία νά προσευχηθώ στόν Χριστό. Τήν Παναγία τήν έχω σάν μάννα. Τήν αγία Ευφημία τό ίδιο. Τήν φωνάζω: «αγία Ευφημούλα μου».
Στόν Χριστό ένιωθα δύσκολα. Τήν εικόνα Του μέ φόβο τήν φιλούσα.
Καί όταν τήν ώρα πού έλεγα τήν ευχή έφευγε καμμιά φορά ο νους μου από τόν Χριστό, δέν στενοχωριόμουνα. «Ποιός είμαι εγώ, γιά νάχω συνέχεια τόν νού μου στόν Χριστό», σκεπτόμουν. Καί συνέβη αυτό πού θά σού πώ: »Ήταν βράδυ τού Τιμίου Προδρόμου, θά ξημέρωνε τού αγίου Κάρπου Νιώθω ανάλαφρος, πούπουλο. Καμμιά όρεξη νά κοιμηθώ.
Σκέφτομαι: «Άς καθήσω νά γράψω κάτι γιά τόν παπα-Τύχωνα νά τό στείλω στίς αδελφές». Μέχρι τίς 8.30΄ αγιορείτικα έγραψα ως τριάντα σελίδες. Αν καί δέν νύσταζα, είπα νά ξαπλώσω, γιατί ένιωθα λίγη κούραση στά πόδια. » Παίρνει νά φωτίζη. Στίς 9 η ώρα (6 περίπου κοσμικά τό πρωί) δέν είχα κοιμηθή.
Σέ μιά στιγμή σάν νά χάθηκε ο τοίχος τού Κελλιού μου (δίπλα στό κρεββάτι πρός τό εργαστήριο). Βλέπω τόν Χριστό μέσα στό φώς, σέ απόσταση έξι έτρα περίπου. Τόν έβλεπα από τό πλάϊ. Τά μαλλιά του ήταν ξανθά καί τά μάτια του γαλανά. Δέν μού μίλησε. Κοίταξε λίγο δίπλα, όχι ακριβώς εμένα. » Δέν έβλεπα μέ τά σωματικά μάτια. Αυτά είτε ανοιχτά είναι είτε κλειστά, καμμιά διαφορά δέν έχει. Έβλεπαν τά μάτια τής ψυχής. »
Όταν Τόν είδα σκέφθηκα: Πώς πόρεσαν νά φτύσουν τέτοια μορφή; Πώς μπόρεσαν -οι αθεόφοβοι- νά ακουμπήσουν τέτοια μορφή; Πώς μπόρεσαν νά μπήξουν καρφιά σ αυτό τό σώμα; Πά! πά! πά! » Απόμεινα! Τί γλυκύτητα ένιωθα! Τί αγαλλίαση! Δέν μπορώ νά εκφράσω μέ δικά μου λόγια τήν ομορφιά αυτή. Ήταν αυτό πού λέει: «Ο Ωραίος κάλλει παρά τούς υιούς τών ανθρώπων». Αυτό ήταν. Δέν έχω δει ποτέ τέτοια εΙκόνα Του. Μόνο μία κάποτε -δέν θυμάμαι πού- έμοιαζε κάπως. » Θάξιζε νά αγωνίζεται κανείς χίλια χρόνια γιά νά δή αυτή τήν ομορφιά γιά μιά στιγμή μόνο. Τί μεγάλα καί ανείπωτα είναι δυνατόν νά χαρισθούν στόν άνθρωπο, καί έ τί τιποτένια ασχολούμαστε! »
Πιστεύω πώς είναι ένα δφρο πού μού έκανε ο παπα-Τύχων. Νά μήν τό πής σέ κανέναν. Πολύ τό σκέφθηκα νά τό πώ καί σέ σένα. Βλέπεις τόση ώρα δέν σού μίλησα, τώρα πού φεύγεις»
Ύστερα από δύο μέρες όταν ξανασυναντήθηκαν, Γέροντας είπε: «Όλη τή νύχτα έκλαιγα γιατί σού τόπα. Δέν φοβάμαι πώς θά τό πείς. Αλλά εγώ ζημιώθηκα». Τό γεγονός αυτό τό αισθάνθηκε καί μιά αδελφή στήν Σουρωτή καί έγραψε στόν Γέροντα: «Τάδε τού μηνός, τάδε ώρα... Τά υπόλοιπα θά μας τά πείτε εσείς».
Καί πράγματι, όταν αργότερα βγήκε έξω, τούς τό διηγήθηκε καί μάλιστα περιέγραψε καί αγιογράφησαν τόν Χριστό, όπως ακριβώς τόν είδε.

.

Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2009

Η Αγία Μεγαλομάρτυς Ευφημία

.
Η Αγία Ευφημία έζησε κατά τούς χρόνους του Διοκλητιανού καί ήθλησε τό έτος 303. Κατήγετο από την Χαλκηδόνα. Ήτο θυγάτηρ του περιφανούς και πλουσίου Συγκλητικού Φιλόφρονος και της ευσεβούς και φιλοπτώχου Θεοδοσιανής. Η Αγία επαιδαγωγήθη «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου» διό ηγάπησε τόν Χριστό , την παρθενίαν και την μετά ζήλου ομολο­γίαν του Χριστού. O ανθύπατος της Ανατολής Πρίσκος εχων συγ­κάθεδρον τον φιλόσοφον και ιερέα του Άρεως Απελ­ιανόν, εκήρυξε, κατά την απόφασιν και εντολήν του Διοκλητιανού, διωγμόν κατά των Χριστιανών εις την Ανατολήν. Κατά την εορτήν του ψευδωνύμου Θεού Άρεως εζήτησε άπαντες οι κάτοικοι να προσέλθουν εις την εορτήν. Όσoι δεν θα προσήρχοντο θα ετιμωρούντο με φοβερά κολαστήρια. Οι χριστιανοί καθ' ομά­δας εκρύπτοντο άλλοι εις οικίας και άλλοι εις ερημι­κάς περιοχάς. Ή Αγία Ευφημία ηγείτο μιας τοιαύτης ομάδος στηρίζουσα τούς πιστούς διά του φλογερού λόγου της. Συνελήφθη η Αγία μετά των τεσσαράκοντα εννέα μελών της ομάδος της. Εις την πρόσκλησιν του Πρί­σκου νά θυσιάσουν εις τό είδωλον του Άρεως η Αγία και η ομάδα της ηρνήθησαν με τόλμην και παρρη­σίαν, από την απάντησίν των εθυμώθη ο Πρίσκος και έδωκεν εντολήν να δέρουν επί είκοσι ημέρας τους Αγίους και να τους φυλακίσουν. Μετά τας είκοσι ημέρας εδοκίμασε και πάλιν να πείσει τούς μάρτυρας να θυσιάσουν. Μετά την αρνησίν των, τους έδειραν τόσον, ώστε κατεπονήθησαν οι δέροντες στρατιώται. Τότε τούς λοιπούς μάρτυρας ο Πρίσκος έκλεισεν εις την φυλακήν, την δε Αγίαν προσεπάθησε να την πεί­σει να θυσιάσει. Μετά την άρνησίν της και την ομολο­γίαν της πίστεώς της εις τον Χριστόν την έβαλον εις τον τροχόν και έτσι κατεκόπτετο όλον το σώμα της Αγίας. Κατά το μαρτύριόν της η Αγία προσηύχετο διαρκώς. Μετά το πέρας της προσευχής της θαυμα­τουργικώς ελύθη από τον τροχόν και αποκατεστάθη τέλειον και υγιές το σώμα της. Εν συνεχεία ερρίφθη η Αγία εις πυρακτωμένην κάμινον. Οι προεστώτες των υπηρετών Σωσθένης και Βίκτωρ ηρνήθησαν να ρίψουν την Αγίαν εις την κάμινον, διότι έβλεπον να ίνστανται παρά το πλευρόν της Αγίας δύο φοβεροί άν­δρες, οι οποίοι απειλούσαν ότι θα διασκορπίσουν το πυρ. Ο Σωσθένης και ο Βίκτωρ ομολόγησαν τον Χρι­στόν και εμαρτύρησαν. Προσευχηθείσα η Αγία ερρί­φθη εις την κάμινον. Η φλόξ δεν ήγγισε την Αγίαν, αλλά διεσκορπίσθη έξω της καμίνου και έκαυσε πολλούς. Ο Πρίσκος υπέβαλε την Αγίαν εις νέον μαρτύ­ριον. Εκτύπωv την Μάρτυρα με οξείς λίθους και σί­δηρα αιχμηρά και έτσι κατεκόπη και κατεξεσχίσθη το σωμά της. Και πάλιv θαυματουργικώς αποκατεστά­θη υγιής. Ακολούθως ερρίφθη η Αγία εις μεγάλην δε­ξαμενήv, όπου ύπηρχον σαρκοβόρα θηρία της θαλάσ­σης. Τα θηρία όχι μόνον δεv έβλαψαv την Αγίαν, αλ­λά και τηv εβάσταζοv επάνω των. Έπειτα έβαλοv την Μάρτυρα εις λάκκον με σουβλιά. Και εκείθεν εξήλ­θεν αβλαβής. Επεχείρησεv ο Πρίσκος να πριονίσει και να καύσει την Αγίαν. Οι οδόντες εστράβωσαν και το πυρ εσβέσθη και ουδέν αύτη έπαθεν. Τέλος ερρί­φθη η Μάρτυς εις θηρία, τα οποία ήλθον πλησίον της προσκυvούντα αυτήv. Επειδή η Αγία προ του μαρτυ­ρίου αυτού ικέτευσε τον Χριστόν vα την αναπαύση πλησίον Του, μία άρκτος τηv εδάγκωσε και ούτω πα­ρέδωκε την αγίαv της ψυχήv εις χείρας του Νυμφίου της. Χαίροvτες οι γονείς της έθαψαv μετά πάσης τιμής το πάνσεπτόν της λείψανον εις την Χαλκηδόνα και εδόξαζαν τοv Κύριον, διότι ηξιώθησαν της τιμής να έ­χουν τηv θυγατέρα των Μεγαλομάρτυρα της Εκκλη­σίας και πρέσβειράν των πλησίον Του. O Κύριος ετίμησε την καλλίνικον παρθένον και μάρτυρα Ευφημίαν με την δωρεάν της αφθαρσίας του πολυάθλου και παρθενικού της σώματος. Εις την Χαλκηδόνα συνήλθαν οι 630 θεοφόροι Πατέρες το έ­τος 451 συγκροτήσαντες την Αγίαν Τετάρτην Οικου­μενικήν Σύνοδον, επί των ευσεβεστάτων Βασιλέων Μαρκιανού και Πουλχερίας. Ή Σύνοδος αυτή κατεδί­κασε τον αιρετικόν Ευτυχή, όστις εκήρυττε την πλά­νην, ότι ο Χριστός έχει μόνον μίαν φύσιν και μίαν ε­νέργειαν, αυτήv της Θεότητος. Οι Άγιοι Πατέρες εδογμάτισαν την πίστιv της Εκκλησίας, ότι ο Χριστός έχει δύο τελείας φύσεις, θελήσεις και ενεργείας, την θείαν και την ανθρωπίνην, εις μίαν Yπόστασιν. Είναι δε ηνωμέναι αι δύο φύσεις ατρέπτως, ασυγχύτως,. αναλλοιώτως και αδιαιρέτως. Κατά την ανωτέρω Σύνο­δον οι Όρθόδοξοι Πατέρες συνέταξαν Τόμον, ο ο­ποίος περιείχε την πίστιν την αληθή, την οποίαν πά­ντοτε επίστευε και εκήρυττεν η Έκκλησία τσυ Χρι­στού. Επίσης οι αιρετικοί Μονοφυσίται συνέταξαν ίδιον τόμον, που περιείχε τας πλάνας των. Τότε ομο­φώνως ορθόδοξοι και αιρετικοί απεφάσισαν να τε­θούν και τα δύο κείμενα επί του στήθους της Αγίας Ευφημίας και ανοίξαντες την λειψανοθήκην έπραξαν ούτως και εσφράγισαν πάλιν ταύτην. Ότε δε ήνοιξαν την θήκην, εύρον τον Τόμον των Ορθοδόξωv εις τας χείρας αυτής και των αιρετικών Μονοφυσιτών το κεί­μενον εις τους πόδας αυτής. Έτσι η Μεγαλομάρτυς Ευφημία με το έξαίσιον αυτό θαύμα επεκύρωσε και υπέγραψε τον ορθόδοξον Τόμον και διεσάλπισε το Χριστολογικόν δόγμα περί των δύο φύσεων του Χρι­στού μας εις τα πέρατα της οικουμένης και απέδειξε την διδασκαλίαν του Ευτυχούς και των οπαδών του Μονοφυσιτών ως σατανικήν πλάνην.
Η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη της στις 16 Σεπτεμβρίου
.


Απολυτίκιο. Ηχος γ'. Την ωραιότητα. Τω θείω έρωτι,
.

Λαμπρώς άθλήσασα, εις όσμήν έδραμες, Χριστού πανεύφημε, οία νεάνις παγκαλής, και Μάρτυς πεποικιλμένη' όθεν είσελήλυθας, είς παστάδα ούράνιον, κόσμω διανέμουσα, ιαμάτων χαρίσματα, και σώζουσα τους σοί έκβοώντας· χαίροις θεόφρον Ευφημία.


Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη θεσσαλονίκη
Αρχιμ. Νικοδήμου Γ.Αεράκη Ιεροκήρυκος
.
.

Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2009

Προσευχή κάτω απ΄ Τον Σταυρό Του Κυρίου μας

.

Ευχαριστώ Συ Κύριε γιατί εσύ εκάρφωσες τις αμαρτίες μου επάνω στο Σταυρό Σου, το πανάγιο και ζωηφόρο και τρισμακάριστο Ξύλο του Σταυρού Σου είναι ο Φρουρός της ζωής μας, το Ξύλο επάνω στο οποίο καθήλωσες τα του άδου βασίλεια, συνέτριψας το κράτος του εχθρού και ανέστησες τον προπάτορα Αδάμ και ημάς από την αμαρτία.
Το Ξύλο του Σταυρού Σου που το φρίττουσι οι δαίμονες και οι άγγελοι το χαίρονται, είναι το Ξύλο της άρσεως της καταισχύνης και της εντροπής της εν τω παραδείσω Παρακοής, το Ξύλο του Ιλασμού, του αγίου και ανεσπέρου Σου Φωτός, της απέραντης αγάπης Σου προς τον πεπτωκότα άνθρωπο, είναι το Ξύλο της λυτρώσεως, της σωτηρίας και της ελευθερίας, του Αγιασμού και του Ευαγγελισμού, της άκρας συγκαταβάσεως και της θυσίας, της ταπεινώσεως, του πένθους και του ελέους, των οικτιρμών και της ευσπλαχνίας, είναι το Ξύλο του ονειδισμού και του μαρτυρίου, το τρόπαιο της νίκης εναντίον του θανάτου, είναι το ξύλο της Ζωής και της Αναστάσεως ....Κύριε, βοήθησε να το σηκώσουμε ψηλά το Ξύλο του Σταυρού Σου, πολύ ψηλά, να καταυγάση το φως της αληθείας Σου εν τω κόσμω τούτω, να φέρει εις μετάνοιαν, εις εξομολόγησιν, εις επιστροφήν, εις επίγνωσιν της αληθείας Σου. Κύριε, δείξε σημείον αγαθόν δια του Σταυρού Σου και ευαγγελίσου ξανά τη Σωτηρία του γένους των ανθρώπων.Κύριε, εδραίωσε το πολίτευμα του Σταυρού Σου επί της γης ....Κύριε, προπορεύεσαι με το Σταυρό Σου και μας δείχνεις το δρόμο της τιμής, της αξιοπρέπειας, του καθήκοντος και της ευθύνης, το σταυροδρόμι επάνω στο οποίο πρέπει να επιστρέψουμε εις εαυτόν, εγκαταλείποντας τον παλαιό άνθρωπο συν τοις παθήμασι αυτού, την αφετηρία και το ξεκίνημα μιας καινούργιας αναγεννημένης εν Χριστώ ζωής.Κύριε, μεγάλη η τιμή για μένα τον αμαρτωλό και για όλο το γένος των ανθρώπων να καταδεχτείς να πάθης για τη δική μας σωτηρία. -Κύριε, ποιο στόμα και ποια γλώσσα θα μπορέσει ποτέ να λαλήση τα μεγαλείαΕλεήμονα Πατέρα, επήρες τη δίκη μου θέση επάνω στο Σταυρό .... ναι Κύριε, αυτά τα καρφιά, ο Σταυρός, το μαρτύριο και το πάθος του Γολγοθά, πρέπουν και ανήκουν σε μένα τον παρείσακτο, τον αμαρτωλό, το έκτρωμα της αμαρτίας, το καταφύγιο πάσης ανομίας και ακολασίας .... Μα Κύριε, πως καταδέχτηκες; Εσύ είσαι ο θεός μου, ο ποιητής μου, ο Πλάστης μου και ο Δημιουργός μου, Εσύ είσαι ο Κύριος μου ο Ιησούς Χριστός, ο μόνος αναμάρτητος, ο μη δεχόμενος ζυγόν αμαρτίας ....Ελεήμονα Πατέρα βοήθησε ίνα μη αποβή επί ματαίω η θυσία Σου αυτή για μένα τον άθλιο, αλλά δώσε και σε μένα το σταυρό μου εν σμικρώ, από τη στενή την πύλη και την τεθλημένη την οδό .... Όποιο Σταυρό επιλέγης Εσύ Κύριε, γεννηθήτω το θέλησα Σου το άγιο μέσα στην ψυχή μου .... Κύριε Εσύ είσαι ο οικτίρμων και ο Σοφός Πατέρας, δε δίνεις σταυρό βαρύτερο από εκείνον που μπορούν να σηκώσουν οι δούλοι Σου. Κύριε, Εσύ πάντα κάποιους Κυρηναίους μας στέλνεις σε αυτή την ανηφόρα της ζωής μας .... Ας είναι ευλογημένον το Όνομά Σου .... ., -.Κύριε, βοήθησε να βιώσουμε, να υιοθετήσουμε το σταυρό μας και κουβαλώντας τον να ανεβούμε το δρόμο του Γολγοθά μας, ίνα συσταυρωθώμεν και συνταφώμεν μαζί Σου για να τύχωμεν και της αγίας Σου Αναστάσεως: ....Δεν υπάρχει Κύριε Ανάσταση χωρίς Σταυρό και Γολγοθά, Εσύ μας το είπες, Το παράδειγμα Σου είναι μέγα και θαυμαστό υπόδειγμα για μας .... Κύριε, βοήθησε. όλοι μαζί Ιερατείο και λαός, μία ποίμνη υπό Έναν Ποιμένα, μία Κοινότητα με Έναν αρχηγό, με κατάνυξιν, με ευλάβεια και με ευσέβεια, με ικεσία με παράκληση και με δέηση, υψώνοντας ψηλά το Σταυρό Σου, να καταυγάση το φως της αληθείας Σου, και προσκυνώντας το υποπόδιο των Ποδιών Σου να υμνήσωμεν, να ευλογήσωμεν, να δοξάσωμεν και να ευχαριστήσωμεν το πάντιμον και μεγαλοπρεπές Όνομά Σου του πατρός του Άναρχου, ταυ Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και Σωτήρος και του Αγίου Πνεύματος του Παρακλήτου, της Αγίας, της Ομοουσίου, της Ζωοποιού και Αδιαιρέτου Τριάδος. Αμήν.

Πηγή : Iστοσελίδα " Εις Καπερναούμ " ( http://eiskapernaoum.blogspot.com )
.

Η εορτή Της Υψώσεως Του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού

.

Η μεγάλη εορτή της Παγκοσμίου Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού είναι ένας ακόμα σημαντικός εορτολογικός σταθμός της Εκκλησίας μας. Οι πιστοί την ημέρα αυτή καλούνται να τιμήσουν και να προσκυνήσουν τον Τίμιο Σταυρό του Κυρίου ώστε να αντλήσουν δύναμη και χάρη από αυτόν. Η μεγάλη αυτή Δεσποτική εορτή δίνει επίσης την ευκαιρία σε όλους μας να σκεφτούμε ορισμένες βασικές αρχές και αλήθειες της πίστης μας, οι οποίες είναι συνυφασμένες με τη θεολογία του Σταυρού.Η Ορθόδοξος Καθολική Εκκλησίας μας, η οποία διασώζει μόνη Αυτή ανόθευτη την βιβλική και πατερική διδασκαλία, αποδίδει την προσήκουσα τιμή στο Σταυρό του Χριστού, ως το κατ’ εξοχήν όργανο και σύμβολο της απολυτρώσεως του ανθρωπίνου γένους. Σε αντίθεση με την ποικίλη ετεροδοξία, η οποία, είτε αδιαφορεί να αποδώσει τιμή στο Σταυρό (Προτεσταντισμός), είτε πολεμά ευθέως Αυτόν, ως ειδωλολατρικό σύμβολο (Mάρτυρες του Ιεχωβά). Η Εκκλησία μας θέσπισε πολλές φορές προσκύνησης και τιμής του Σταυρού καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους, με αποκορύφωμα τη μεγάλη εορτή της Παγκοσμίου Υψώσεως, στις 14 Σεπτεμβρίου.Ο Σταυρός του Κυρίου αποτελεί για τη χριστιανική πίστη κορυφαίο σύμβολο θυσίας και αγιασμού, διότι η σημασία του είναι πραγματικά τεράστια. Ο Σταυρός μαζί με την Ανάσταση λειτουργούν ως δυο βασικοί άξονες πάνω στους οποίους κινείται η ζωή των πιστών χριστιανών. Η Ανάσταση έπεται του Σταυρού και προϋποθέτει το Σταυρό και ο Σταυρός προμηνύει την Ανάσταση. Χωρίς Σταυρό δεν γίνεται Ανάσταση. Πάνω σε αυτές τις αρχές στηρίζεται η θεολογία του Σταυρού και η σπουδαία σημασία του για τη ζωή της Εκκλησίας.Ο μέγας απόστολος των Εθνών Παύλος, ο κατ’ εξοχήν θεολόγος του Σταυρού, τονίζει συχνά στις θεόπνευστες επιστολές του ότι ο Σταυρός του Χριστού είναι γι’ αυτόν και για την Εκκλησία καύχηση. «εμοί δε μη γένοιτο καυχάσθαι ει μη εν τω σταυρώ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» (Γαλ.6:13), διότι « ο λόγος γαρ ο του σταυρού τοις μεν απολλυμένοις μωρία εστί τοις δε σωζομένοις ημίν δύναμις Θεού εστι,»(Α΄Κορ. 1:17»,επιεδή ο Ιησούς Χριστός «εγενήθη εν σοφία από Θεού, δικαιοσύνη τε και αγιασμός και απολύτρωσις» (1 Κορ.1:30) ως ο «Εσταυρωμένος» (1 Κορ.1:23). Ο Κύριος της δόξης «υπό χειρών ανόμων» καρφώθηκε επάνω στο ξύλο του Σταυρού, για να υποστεί το επώδυνο μαρτύριο της σταυρώσεως και να πεθάνει ως έσχιστος κακούργος. Αλλά όμως η ανθρώπινη αυτή κακουργία, εξ αιτίας της άμετρης θείας αγάπης, λειτούργησε ευεργετικά για το θεοκτόνο ανθρώπινο γένος, «συνίστησι δε την εαυτού αγάπην εις ημάς ο Θεός, ότι αμαρτωλών όντων ημών Χριστός υπέρ ημών απέθανε. Πολλώ ουν μάλλον δικαιοθέντες νυν εν τω αίματι αυτού σωθησόμεθα δι’ αυτού από της οργής. Ει γαρ εχθροί όντες κατηλλάγημεν τω Θεώ διά του θανάτου του υιού αυτού, πολλώ μάλλον καταλλαγέντες σωθησόμεθα εν τη ζωή αυτού» (Ρωμ.5:8-10).Ο Σταυρός πριν τη μεγάλη σταυρική θυσία του Χριστού ήταν έχθιστο φονικό όργανο εκτέλεσης κακούργων. Όποιος πέθαινε δια της σταυρώσεως χαρακτηρίζονταν «επικατάρατος» (Γαλ.3:1). Αφότου όμως ο σαρκωμένος Θεός πέθανε ως κακούργος πάνω στο εγκάρσιο ξύλο, αυτό κατέστη πηγή απολυτρώσεως. Από μέσο θανατώσεως μεταβλήθηκε σε ακένωτη πηγή ζωής, από αποκρουστικό και απαίσιο όργανο των δημίων έγινε φωτεινό σύμβολο και δίαυλος ευλογιών, από ξύλο πόνου και ωδίνων κατέστη καταφύγιο ανάπαυσης και χαράς.Η παράδοξη αυτή και μεγάλη αλλαγή συντελέσθηκε επειδή η άμετρη θεία αγάπη και ευσπλαχνία δε λειτούργησε εκδικητικά προς την ανθρώπινη αγνωμοσύνη και κακουργία. Μέσα στην απύθμενη θεία φιλανθρωπία δεν υπάρχει «χώρος» για μίσος, θυμό και εκδίκηση. Ο Θεός, ως η απόλυτη αγάπη (Α΄ Ιωάν.4:8,) αντί εκδίκησης ανταπέδωσε στον άνθρωπο ευσπλαχνία και του δώρισε τη λύτρωση από τα πικρά δεσμά της αμαρτίας και του κακού και του χάρισε την αιώνια ζωή. Χάρη λοιπόν στην άμετρη αγάπη του Θεού, το φρικτό φονικό όργανο των ανθρώπων μετεβλήθη σε πηγή αγιασμού και απολυτρώσεως. Σύμφωνα με την υψηλή θεολογία του ουρανοβάμωνος Παύλου ο Σταυρός του Χριστού από ατιμωτικό και φρικτό φονικό όργανο θανατώσεως των κακούργων ανθρώπων, μετεβλήθη, μετά το σταυρικό θάνατο του Κυρίου, σύμβολο σωτηρίας, μέσο συμφιλίωσης με το Θεό και πηγή αγιασμού. Η ανθρώπινη κακία έδωσε στο Θεό πόνο και θάνατο δια του ξύλου του Σταυρού, η θεία ανεξικακία και άκρα φιλανθρωπία, έδωσε, αντίθετα, στο δήμιό Του αγάπη και λύτρωση! Η δύναμη λοιπόν του Σταυρού έγκειται στην ακένωτη αγάπη του Θεού, η οποία διοχετεύεται πλέον στην ανθρωπότητα και σε ολόκληρη τη δημιουργία μέσω του Σταυρού.Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας έχοντας υπόψη τους αυτή τη μεγάλη αλήθεια διατύπωσαν την περίφημη θεολογία του Σταυρού. Το ιερότατο αυτό σύμβολο είναι πια συνυφασμένο με τον Κύριο Ιησού Χριστό. Από Εκείνον αντλεί την ανίκητη δύναμή του, τον αγιασμό και τη χάρη. Γι’ αυτό και δεν είναι ειδωλολατρία να προσκυνείται από τους πιστούς, διότι προσκύνηση του Τιμίου Σταυρού, σημαίνει προσκύνηση του ιδίου του Χριστού, του Οποίου είναι το σημείο και η ενθύμηση της απολυτρωτικής Του θυσίας.Ο Σταυρός του Χριστού αποτελεί πλέον την ενοποιό δύναμη της ανθρωπότητας. Αν το ξύλο της γνώσεως του καλού και του κακού στην Εδέμ (Γεν. γ΄ κεφ.) έγινε πρόξενος κακού και έχθρας του ανθρωπίνου γένους, το ξύλο του Σταυρού έγινε σημείο επανένωσης των ανθρώπων στο Σώμα Του Κυρίου Ιησού Χριστού. Τα δύο εγκάρσια ξύλα, που συνθέτουν το σύμβολο του Σταυρού, συμβολίζουν την ένωση των ανθρώπων με το Θεό (κάθετο ξύλο) και την ένωση των ανθρώπων μεταξύ τους (εγκάρσιο ξύλο). Φυσικά η ένωση των ανθρώπων περνά αναγκαστικά από τη σχέση τους με το Θεό. Το εγκάρσιο ξύλο παριστά, επίσης, τα δύο χέρια του Εσταυρωμένου Λυτρωτή μας, τα οποία είναι ανοιγμένα για να αγκαλιάσουν ολόκληρη την ανθρωπότητα. Μέσα σε αυτή τη θεώρηση η νέα εν Χριστώ ανθρώπινη κοινωνία έχει διαφορετική υφή από τις προχριστιανικές και εξωχριστιανικές κοινωνίες. Η ενοποιός δύναμη του Σταυρού του Χριστού αδελφοποιεί τους ανθρώπους, δημιουργώντας την κοινωνία της αγάπης, της αδελφοσύνης, της δικαιοσύνης και της ειρήνης.Το σύμβολο του Τιμίου Σταυρού είναι ακόμα η φοβερή δύναμη κατά των αντίθεων δυνάμεων. Μέχρι το σταυρικό θάνατο του Χριστού, ως όργανο του κακού, χρησιμοποιούνταν για την καταστροφή και το θάνατο. Αφότου ο Θεός καταδέχτηκε να καρφωθεί και να πεθάνει πάνω σ’ αυτόν μεταβλήθηκε σε όπλο εναντίων εκείνων που το χρησιμοποιούσαν. Η Εκκλησία μας ψάλλει θριαμβευτικά: «Κύριε όπλον κατά του διαβόλου τον σταυρόν Σου ημίν δέδωκας, φρύττει γαρ και τρέμει μη φέρων καθοράν αυτού την δύναμιν, ότι νεκρούς ανιστά και θάνατον κατήργησεν». Το σύμβολο του Τιμίου Σταυρού είναι το θαυμαστό φυλακτήριο των πιστών. Δεν υπάρχει αγιαστική πράξη της Εκκλησίας μας που να μην σταυρώνονται οι πιστοί, δεν υπάρχει στιγμή προσευχής που να μην ποιούμε το σημείο του Σταυρού, δεν υπάρχει δύσκολη στιγμή που να μην αγιάζουμε το σώμα μας με το σημείο του Σταυρού για να θωρακιζόμαστε έτσι κατά των δυνάμεων του κακού. Ο Τίμιος Σταυρός αντικατέστησε όλα τα δεισιδαίμονα και αναποτελεσματικά φυλακτήρια του παρελθόντος. Οι πιστοί πλέον φέρουν με καμάρι Αυτόν ως πολύτιμο και αποτελεσματικό φυλακτήριο κατά του κακού, αλλά και ως ομολογία της πίστης τους στην μεγάλη απολυτρωτική θυσία του Χριστού.Πρέπει να επισημάνουμε εδώ την φανερή αποστροφή, ακόμα και την έχθρα προς τον Σταυρό του Χριστού, πολλών αιρετικών χριστιανικών ομάδων. Στο σύνολό του, λοιπόν, ο προτεσταντικός κόσμος δεν αποδίδει καμιά τιμή στο Σταυρό. Είναι γνωστό πως οι προτεστάντες δεν κάνουν το σημείο του Σταυρού και χρησιμοποιούν αυτόν μόνο ως διακοσμητικό στοιχείο!. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά μάλιστα, χειρότερα από αυτούς μάχονται με λύσσα το σημείο του Σταυρού. Δεν προφέρουν καν το όνομα Σταυρός και αντ’ αυτού τον ονομάζουν …πάσαλο. Στην Καινή Διαθήκη έχουν αντικαταστήσει την ονομασία του Σταυρού με …ξύλο! Και μόνο γι’ αυτό θα μπορούσε κάποιος να χαρακτηρίσει την οργάνωση αυτή σαφώς σατανική.Η κατάσταση της κατάνυξης και της χαρμολύπης που δημιουργεί στην ψυχή μας η παρουσία και θέα του Τιμίου Σταυρού μας κάνει να υπομένουμε με καρτερία και υπομονή τα προβλήματα της ζωής, δηλαδή να υπομένουμε τον προσωπικό μας σταυρό (Ματθ.16:24), ελπίζοντας εξάπαντος στην επερχόμενη ανάσταση, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Αυτή η ακράδαντη πίστη μας δίνει δύναμη και μας κάνει να αντιμετωπίζουμε τη ζωή με αισιοδοξία, σε αντίθεση με την παποπροτεστατική Δύση, η οποία ζητά εναγωνίως την ευδαιμονία χωρίς τη θυσία, δηλαδή ζητά την ανάσταση χωρίς το σταυρό. Γι’ αυτό και δεν μπορεί να τη συναντήσει πουθενά. Η ελληνορθόδοξη παράδοσή μας έχει ως βάση την παύλειο αρχή «ει δε απεθάνομεν συν Χριστώ, πιστεύομεν ότι και συζήσομεν αυτώ, ειδότες ότι Χριστός εγερθείς εκ νεκρών ουκέτι αποθνήσκει, θάνατος αυτού ουκέτι κυριεύει»(Ρωμ.6:8-9). Αυτό μας κάνει να ξεχωρίζουμε από την αιρετική Δύση, η οποία όζει από απαισιοδοξία, εξαιτίας του πνευματικού της θανάτου, μη έχοντας ελπίδα αναστάσεως, διότι δεν πιστεύει στη δύναμη του Σταυρού του Χριστού και δεν έχει την ταπεινή διάθεση να συσταυρωθεί μαζί Του, για να μπορέσει έτσι να συναναστηθεί με Αυτόν. Για να μπορεί όμως ο άνθρωπος να λάβει τον θείο αγιασμό μέσω του Σταυρού είναι απαραίτητο να πιστέψει στο Λυτρωτή Χριστό και στην σταυρική απολυτρωτική Του Θυσία. Επίσης πρέπει να σταυρώσει και αυτός τον εαυτό του όπως και ο Χριστός, να συσταυρωθεί μαζί Του, όχι βέβαια κυριολεκτικά όπως κάνουν κάποιοι παπικοί, που κάθε χρόνο τη Μ. Παρασκευή σταυρώνονται σε ξύλο σταυρού, αλλά πρέπει να σταυρώσει ο άνθρωπος όχι το σαρκίο του, αλλά τον αμαρτωλό και κακό εαυτό του, «ταις του βίου ηδοναίς», όπως προτρέπει ο ιερός υμνογράφος της Μ. Εβδομάδος. «ίνα και συζήσωμεν αυτώ (τω Χριστώ)».Η μεγάλη εορτή της Παγκοσμίου Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού είναι μια ακόμα ευκαιρία για όλους μας να σκεφτούμε τις άπειρες δωρεές του Θεού στη ζωή μας. Να στρέψουμε το βλέμμα μας στο εκθαμβωτικό φως του Σταυρού προκειμένου να διαλύσουμε το σκοτεινό έρεβος των αμαρτιών της ψυχής μας. Δεν έχουμε πολλές επιλογές, ή αποδεχόμαστε τη λυτρωτική δύναμη του Σταυρού του Χριστού και σωζόμαστε, ή παραμένουμε δούλοι της αμαρτίας και φορείς του κακού και χανόμαστε. Η κλήση προς τη λύτρωση είναι πάντα ανοιχτή, φτάνει να πάρουμε τη μεγάλη απόφαση και να την αποδεχτούμε. Ο Κύριος μας περιμένει.
.

Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2009

Μπροστά στον πόνο και στα προβλήματα της ζωής

.

Δεν υπάρχει άνθρωπος, πού να μην έχει βρεθεί μπροστά σε δύσκολη θέση και σε δύσκολες στιγμές. Πελώρια υψώνονται μπροστά μας τα προβλήματα, οι δοκιμασίες και οι αντιθέσεις της ζωής. Είπαν ότι ή ζωή είναι ένα δράμα Είναι όντως δράμα πολύ μεγάλο. Είναι μία θάλασσα πολυκύμαντος, τις πιο πολλές φορές φουρτουνιασμένη και τις λιγότερες ήρεμη και γαληνιώσα. Πλήθος οι ανάγκες, πού μας περιζώνουν στην πορεία της ζωής. Πλήθος τα προβλήματα, αλλά μεγαλύτερα και αλλά μικρότερα, πού ορθώνονται απειλητικά ενώπιον μας ανά πάσαν στιγμήν. Πλήθος οι πειρασμοί, πού καλούμεθα να ξεπεράσουμε. Πλήθος οι παγίδες, πού πρέπει προσεκτικά να αποφύγουμε. Ατελείωτος ο κατάλογος των δυσκολιών της ζωής. Παρεξηγήσεις στις σχέσεις μας με τους συνανθρώπους μας. Καχυποψίες, πού κάποτε αντιλαμβανόμεθα και μας πληγώνουν. Αποτυχίες σε κάποιες προσπάθειες μας τραυματίζουν ψυχικά Δύσκολες καταστάσεις, πού δυσκολευόμεθα να τις αντιμετωπίσουμε, θλίψεις και δοκιμασίες αναπόφευκτες, πού πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Άδικη συμπεριφορά εναντίον μας γνωστών μας ανθρώπων, πού μας πληγώνει τον εσωτερικό κόσμο. Περιφρονήσεις από ανθρώπους, πού δεν το περιμέναμε. Παραγκωνισμοί από συμφεροντολόγους φίλους. Συκοφαντίες από κακεντρεχείς αντιζήλους. Διωγμοί από αδίστακτους ισχυρούς. Ραδιουργίες από διεστραμμένους συνανθρώπους. Κατηγορίες από ασύστολους ψευδολόγους. Άγνωμοσύνες από αχάριστους ευεργετηθέντες. Κατάλογος μακρύς και ατελείωτος αντίξοων περιστάσεων της ζωής. Τον ένα ταλαιπωρεί η φτώχεια και ή στέρηση των αναγκαίων προς συντήρησιν της οικογενείας του. Τον άλλο, τον καταθλίβει η ανεργία και ή αδυναμία εξευρέσεως πόρων ζωής. Κάποιον τρίτον του αυλακώνει την ψυχή ο πόνος της αρρώστειας. Πιο πέρα κάτι γονείς αντιμετωπίζουν τον πόνο της εγκαταλείψεως των από τα παιδιά των. Ένας άλλος κλαίει για την θέση πού έχασε εξαιτίας της κακότητος ενός προϊσταμένου. Άλλος βασανίζεται από τις τύψεις της συνειδήσεως του για απροσεξίες του και άστοχες ενέργειες του. Πόνος, προβλήματα, δοκιμασίες. Τραύματα καθημερινά ψυχικά, πού αφαιρούν την χαρά και ταλαιπωρούν τον ψυχικό μας βίο. Στενοχώριες αναπόφευκτες από δυσάρεστα περιστατικά Ό κατάλογος δεν έχει τελειωμό. Εδώ μία μητέρα θλίβεται για το χαμό και το θάνατο του νέου παιδιού της και είναι απαρηγόρητη. Πιο πέρα μία άλλη μητέρα έχει τον καημό, πού δεν μπορεί να αποκαταστήσει την άγαμη θυγατέρα της. Και πιο κάτω κάποιοι γονείς θρηνούν τον αποτυχημένο γάμο των παιδιών του. Κάποιοι άλλοι είναι απαρηγόρητοι, πού το παιδί των έγινε θύμα των ναρκωτικών και το βλέπουν να φθίνει και να οδηγείται σιγά-σιγά στον θάνατο. Κάποια σύζυγος κλαίει την εγκατάλειψη της από τον παρεκτραπέντα σύζυγο της. Και μια μητέρα είναι δυστυχής πού δεν μπορεί να ζήσει και να συντηρήσει τα ορφανά παιδιά της. Πιο κάτω κάποιοι νέοι έχουν πέσει σε μελαγχολία, γιατί απέτυχαν στις εξετάσεις τους και βλέπουν αδιέξοδο στην μελλοντική τους πορεία Δυσθυμία, κακοκεφιές, ψυχικές διαταραχές, πόνος ψυχικός αφόρητος, στενοχώρια και λύπη αυλακώνουν τόσο συχνά την ανθρώπινη ψυχή στην πορεία της ζωής. Κοιλάδα κλαύθμωνος ο επίγειος βίος. Τόπος δακρύων και δοκιμασιών. Είμεθα εξόριστα πριγκηπόπουλα πάνω σ' αυτόν τον πλανήτη. Πολλοί άνθρωποι χάνουν το θάρρος τους μπροστά στις δυσκολίες της ζωής. Και όλοι ανεξαιρέτως έχουμε δοκιμάσει την στενοχώρια και τον πόνο. Πολύ εύκολα συναντά κανείς θλιμμένα πρόσωπα και βλέπει ανθρώπους να υποφέρουν από ψυχικό και σωματικό πόνο, να στενοχωριούνται, να πάσχουν, να παραπονούνται, να αδημονούν, να κάμπτονται και να κυριεύονται από μελαγχολία κάποτε και από πλήρη απογοήτευση.
ΜΗΝ ΧΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ
Οι άνθρωποι δυσκολεύονται συνήθως να βρουν λύση σε πολλά από τα προβλήματα της ζωής. Γονατίζουν μπροστά στις δυσκολίες. Κυριεύονται από άγχος και αδημονία Νιώθουν δυστυχείς. Τους γίνεται βαρετή η ζωή. Βλέπουν μπροστά των μόνο σκοτάδι. Και όχι λίγοι μπροστά στις δυσκολίες και στα προβλήματα, απελπισμένοι και απογοητευμένοι, παίρνουν το δρόμο της αυτοκτονίας και καταστρέφουν δια παντός. Όχι, αυτό δεν είναι λύση στα προβλήματα της ζωής. Είναι όντως γεμάτη από θλίψεις και δοκιμασίες, από δυσκολίες και περιπέτειες, από πειρασμούς και αντιθέσεις η ζωή μας εδώ στη γη. Όμως δεν είμεθα μόνοι. Δεν είμεθα χωρίς προστασία. Ή απελπισία και η απογοήτευση δεν είναι λύση. Ή απαισιοδοξία και η μελαγχολία δεν είναι καταστάσεις επιτρεπτές. Όλα τα προβλήματα της ζωής μπορούν να αντιμετωπιστούν. Όλα εξυπηρετούν κάποιο σκοπό. Δυστυχώς το αγρίεμα της ανθρώπινης ζωής είναι το τίμημα της ανθρώπινης αποστασίας. Είναι το προϊόν σφαλμάτων στην ανθρώπινη πορεία Είναι το αποτέλεσμα πολλές φορές απρόσεκτου βίου και απρόσεκτης τακτικής. Πληρώνουμε δυστυχώς κάποτε ακριβά τις απροσεξίες της ζωής μας και τις λανθασμένες επιλογές μας.
ΓΙΑΤΙ Ο ΠΟΝΟΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ;
Είναι μέγα το πρόβλημα των δοκιμασιών της ζωής. Και πιο δύσκολη ή απάντηση στο ερώτημα γιατί ο πόνος στην ζωή μας. Έχουν λεχθεί πολλά πάνω στο θέμα αυτό. Ρίπτει κάποιο φως στο πρόβλημα του πόνου ο λόγος του Θεού. Ή πλήρης όμως και τελεία απάντησης στο ερώτημα δεν μας είναι τελείως γνωστή. Πάντως ένα είναι γεγονός, ότι ο Θεός δεν μας έπλασε για τον πόνο αλλά για την χαρά Αγρίεψε ή ζωή με την παράβαση των πρωτοπλάστων. Αγρίεψε και ολόκληρη η φύση με την αποστασία από τον Θεό. Ή αμαρτία μας έβγαλε από τον Παράδεισο και έκαμε τη γη κοιλάδα κλαύθμωνος και στάδιον δοκιμασίας. Τις δύσκολες συνθήκες της ζωής τις δημιουργήσαμε και τις δημιουργούμε μόνοι μας, κάνοντας κακή χρήση της ελευθέρας θελήσεως μας. Ό Θεός «απείραστος εστίν κακών, πειράζει δε αυτός ουδένα». Οι άνθρωποι θερίζουμε ο, τι σπείραμε. Υφιστάμεθα τις συνέπειες της ανθρώπινης αποστασίας. Και στην καθημερινή πορεία μας πολλές φορές εμείς οι ίδιοι διαμορφώνουμε τις συνθήκες της ζωής μας.
ΔΙΠΛΑ ΜΑΣ ΣΤΕΚΕΙ Ο ΘΕΟΣ
Όμως, όπως ανωτέρω τονίσαμε, δεν είμεθα μόνοι μέσα στην πορεία της ζωής. Όσο κι αν αγνοούμε τον Θεό, ο Θεός είναι πάνω από τα κεφάλια μας. Όσο κι αν περιφρονούμε την πατρική του αγάπη, εκείνος παραμένει πατέρας έτοιμος να σπογγίσει το δάκρυ μας και να ανακουφίσει τον πόνο μας. Μας φωνάζει με πατρική φωνή «ου μη σε άνω ούδ' ου μη σ' εγκαταλείπω». Δεν πρόκειται να σε αφήσω μόνο και απροστάτευτο. «Μετά σου ειμί εν θλίψει». «Έπικαλέσαί με εν ώρα θλίψεως και εξελούμαι σε και δοξάσεις με». Μην απογοητεύεσαι μπροστά στα προβλήματα της ζωής. Ζήτησε την δική μου βοήθεια, λέγει ο Θεός, και εγώ θα σε βγάλω από τη δυσκολία. «Εν τω κοσμώ θλίψιν έξετε» είπε ο ενανθρωπήσας Λυτρωτής μας και προσέθεσε: «αλλά θαρσείτε εγώ νενίκησα τον κόσμον». Μην κάμπτεσθε, μην απογοητεύεσθε μην καταβάλλεσθε από την στενοχώρια, μην χάνετε το θάρρος σας. Εγώ είμαι μαζί σας. Εγώ ενίκησα το κακό και εγώ θα θεραπεύσω τα ψυχικά σας τραύματα.
ΦΑΡΜΑΚΟ Η ΠΙΣΤΙΣ
Φάρμακο προς αντιμετώπισιν των δυσκολιών της ζωής είναι η πίστη στον Κύριο. Είναι ή πίστη στην πανάγαθη πρόνοια Του. Όποιος πιστεύει ζωντανά δεν εγκαταλείπεται ποτέ από τον θεό. Μπορεί να κλαίει κάποτε και να πονά μπροστά στα προβλήματα της ζωής, όμως δεν απογοητεύεται ούτε απελπίζεται, στηρίζεται στο θεό και νικά τις δυσκολίες της ζωής. Ή πίστις στο θεό είναι πηγή δυνάμεως, είναι πηγή υπομονής, είναι πηγή ψυχικού ηρωισμού. Ό Θεός είναι κοντά μας. «Μη κλαίε» είπε ο Κύριος προς την οδυρομένη για το χαμό του παιδιού της χήρα της Ναΐν. «Εγώ ειμί η ανάστασις και η ζωή, ο πιστεύων εις εμέ καν αποθάνη, ζήσεται». «Μη κλαίε» λέγει σε κάθε πενθούντα για τον θάνατο προσφιλούς του προσώπου. Υπάρχει και πέραν του τάφου ζωή πολύ καλύτερη και ωραιότερη από την παρούσα επίγεια Ό θάνατος είναι ύπνος του σώματος, ο άνθρωπος δεν εξαφανίζεται ζει και μετά θάνατον συνειδητή προσωπική ζωή με πλήρη ταυτότητα του εγώ και της προσωπικότητας. Ό θάνατος είναι απλώς ή γέφυρα δια της οποίας διαπερώμεν στην χώρα της αιωνίου μακαριότητας. Είναι κι αυτός το τίμημα της αμαρτίας των πρωτοπλάστων, όμως δεν είναι αθεράπευτο κακό. Ό Χριστός τον νίκησε με την ανάσταση Του, «θανάτω θάνατον πατήσας». Οι κεκοιμημένοι ζουν συνειδητή ζωή κοντά στον Θεό. Μη κλαίε λοιπόν μητέρα, πού έχασες το παιδί σου, ούτε εσύ αδελφέ, πού πέθανε ο αδελφός σου, ούτε εσύ καλή σύζυγος για τον θάνατο του συζύγου σου. Έχεις το δικαίωμα να πονάς, αλλά όχι να απελπίζεσαι. Ή ζωή εδώ στη γη είναι τελείως πρόσκαιρη· κατοικία μας είναι ο ουρανός κι όχι η γη. Φάρμακον προς αντιμετώπισιν του πόνου και των δυσκολιών είναι η πίστις προς τον Θεόν. Δίπλα μας πάντα στέκει ο Θεός. Μας βεβαιώνει ο ίδιος: «Ιδού εγώ μεθ' υμών ειμί πάσας τας ημέρας». Εγώ είμαι, λέγει ο κύριος, πάντα δίπλα σας. Θαρσείτε, μη φοβείσθε. Ό, τι κι αν αντιμετωπίζετε, όποιο πρόβλημα κι αν έχετε, οποίος κι αν είναι ο πόνος σας, όσο μεγάλη κι αν είναι ή στενοχώρια σας, Θαρσείτε, μη φοβείσθε. Εγώ είμαι κοντά σας είμαι ο δυνατός και ο Νικητής, «νενίκηκα τον κόσμον». Όταν στηρίζεστε σε με είστε δυνατοί. Δυστυχία είναι να χάσετε εμέ. Εγώ ειμί το Α και το Ω της ζωής σας. Στηριχθείτε σε με, εμπιστευτείτε τον εαυτό σας στην δική μου αγαθή πρόνοια και θα βρείτε ανακούφιση. Θα νιώσετε αμέσως παρηγορίαν. Θα ξεπεράσετε τον πόνο σας. Θα έλθει ηρεμία στην ψυχή σας. Θα νικήσετε στον αγώνα της ζωής.
ΑΝΥΨΩΣΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΤΟ ΧΡ1ΣΤΟ
Φάρμακον της ζωής είναι η πίστη στον Κύριον. Πορεία στο πολυκύμαντο αυτό πέλαγος της ζωής χωρίς πλοηγόν και προστάτην τον Ίησούν είναι πορεία μες στο σκοτάδι χωρίς φως. Είναι πορεία στην φουρτουρνιασμένη θάλασσα χωρίς πυξίδα και πηδάλιον. Είναι πορεία εν μέσω κινδύνων χωρίς κραταιά προστασία. Ό Ιησούς είναι το φάρμακον της ζωής και πρέπει πάντα προς τον Ίησού να ενατενίζομεν για να υπερνικώμεν τις θλίψεις και τις δοκιμασίες της ζωής. Ό Πέτρος βάδιζε πάνω στη φουρτουνιασμένη θάλασσα κοιτάζοντας προς τον Κύριο και δεν βούλιαζε. Όταν όμως πήρε τα μάτια του από τον Ιησού και πρόσεξε τα κύματα, άρχισε να καταποντίζεται. Και ο Ιησούς τον πιάνει από το χέρι, τον ανιστά, και τον βάζει μέσα στο πλοίο. Και του λέγει: «ολιγόπιστε, εις τι εδίστασας;» Όταν κοιτάζουμε προς τον Ιησού δεν βουλιάζουμε. Όταν παίρνουμε τα μάτια μας από τον Κύριο, αρχίζουμε να καταποντιζόμαστε. Πίστη προς τον Ίησούν, ενατένιση προς τον Ίησούν, εμπιστοσύνη προς τον Ίησούν, προσευχή προς τον Ίησούν. «Εν τω Θεώ ποιήσωμεν δύναμιν». Ή εξασφάλιση της παρουσίας του Χρίστου στη ζωή μας είναι το μεγάλο μυστικό της δυνάμεως μας. Όταν ο Ιησούς είναι παρών στην καρδιά μας, τότε όσες θύελλες και αν έρθουν, όσες καταιγίδες κι αν μας χτυπήσουν, στεκόμαστε όρθιοι, δεν λυγίζουμε, δεν καταβαλλόμεθα. Πορευόμεθα με νίκη και επιτυχία Όταν ο Ιησούς είναι απών από την ψυχή μας τότε καταβαλλόμεθα εύκολα. Τότε δειλιούμε μπροστά στις δυσκολίες της ζωής. Τότε γονατίζουμε ψυχικά. Τότε κυριευόμεθα από μελαγχολία, από θλίψη και απογοήτευση. Όταν ο Κύριος είναι παρών και έχουμε αίσθηση της παρουσίας του, νιώθουμε δυνατοί. Ό πόνος γίνεται πολύ μικρός. Ή θλίψη μεταβάλλεται σε χαρά Το σκηνικό της ζωής αλλάσσει. Οι δοκιμασίες υποχωρούν. Ή ηρεμία κυριεύει την ψυχή. «Πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντι με Χριστώ» έλεγε ο πολύπαθος απόστολος Παύλος. Και παρ' όλον ότι υπέστη φοβερές δοκιμασίες, κλείστηκε σε φυλακές, ερραπίσθηκε ανελέητα, διώχτηκε από τυράννους και ισχυρούς, πείνασε και ταλαιπωρήθηκε αφάνταστα, μπορούσε να λέγει με όλη την ειλικρίνεια της συνειδήσεως του «χαίρω εν τοις παθήμασι». Είχε τον Χριστό στην καρδιά του ο Παύλος, πού του έδιδε δύναμη και τον γιγάντωνε μπροστά στις δοκιμασίες της ζωής. Και με την δύναμη του Χρίστου αντιμετώπισε και το μαρτύριο του αίματος του.
ΜΕ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΟ ΣΤΗ ΖΩΗ
Όλοι οι άγιοι της πίστεως μας πέρασαν από πολλές θλίψεις και δοκιμασίες, όμως έχοντες τον Χριστό στην καρδιά νίκησαν στον αγώνα της ζωής. Δεν ολιγοψύχησαν μπροστά στα πελώρια προβλήματα πού ορθώνονταν κάθε ήμερα μπροστά τους. Δεν έχασαν το θάρρος τους. Πίστευαν ότι «ουκ άξια τα παθήματα του νυν καιρού προς τη μέλλουσαν δόξαν αποκαλυφθήναι εις ημάς». Εδώ ολα περνούν. Στον ουρανό μας περιμένει η δόξα και η χαρά της μακαριότητας. Οι δοκιμασίες και ο πόνος και οι θλίψεις της παρούσης ζωής είναι τίποτα μπροστά στην χαρά της αιωνιότητας. Αυτή η σκέψις ενεψύχωνε τις μυριάδες των μαρτύρων της πίστεως μας πού αψήφισαν θηρία και μαχαίρια και δήμιους και έδωσαν το αίμα τους για την αγάπη του Χρίστου και ανεδείχθησαν μεγάλοι αθλητές. Ή πίστις στον Ιησού και η ελπίδα της αιωνιότητας γιγάντωνε και γιγαντώνει κάθε ευσεβή ψυχή και κάθε πιστόν ορθόδοξον χριστιανόν. Αυτή ή πίστη πρέπει να γιγαντώνει και σε αγαπητέ αναγνώστα, για να μπορείς να αντιμετωπίζεις τις δύσκολες περιστάσεις της ζωής σου. Είναι μεγάλο μυστικό να μπορούμε να έχουμε συνοδοιπόρο στη ζωή μας τον Ίησούν. Τότε το φορτίο μας γίνεται ελαφρύ. Τότε η ψυχή μας παρηγορείται. Τότε τα τραύματα μας και οι πληγές μας επουλώνονται. Τότε είμεθα ήρωες μπροστά στα προβλήματα της ζωής. Τότε μπορούμε να ξεπερνάμε τον πόνο μας και νικάμε τις δυσκολίες του βίου μας. Με τον Κύριο συνοδοιπόρο στην πορεία της ζωής... Μεγάλο μυστικό, μεγάλο όπλο και μεγάλο εφόδιο. Επιτυγχάνεται αυτή η συμπόρευσις της ζωής μας με τον Ίησούν, όταν τον έχουμε στην καρδιά μας, όταν τον αγαπάμε ειλικρινά, όταν τον εμπιστευόμεθα, και όταν ξεχύνουμε την ψυχή μας σε θερμή προσευχή προς τη αγάπη του. Ό Κύριος είναι ο φίλος μας. Ό μοναδικός φίλος πού δεν μας εγκαταλείπει στις δυσκολίες της ζωής. «Ύμείς φίλοι μου εστέ, όταν ποιήτε όσα εγώ εντέλλομαι υμίν». Ό Κύριος είναι ο νυμφίος της ψυχής μας, πού ήλθε και έγινε άνθρωπος και ανέβηκε στον σταυρό, για να μας ενώσει μαζί Του, και να μας οδηγήσει στον ουράνιο νυμφώνα Του, στην ουράνια βασιλεία Του. Ό Κύριος είναι το μοναδικό στήριγμα μας. Μας βεβαίωσε ο ίδιος λέγοντας μας ότι χωρίς την δική Του βοήθεια δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα απολύτως. «Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν...» Ό Κύριος είναι ή δύναμη μας. «Εν τω Θεώ ποιήσωμεν δύναμιν». Χωρίς τη δική Του δύναμη είμεθα αδύναμοι και ασθενείς. Με την δική Του βοήθεια είμεθα για όλα ικανοί.
ΖΗΤΗΣΕ ΜΕ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Φίλε αναγνώστα, μην μένεις μόνος στην πορεία της ζωής. Μην στηρίζεσαι εγωιστικά μόνον στον εαυτό σου. Ζήτησε την βοήθεια του Κυρίου. Σε κάθε δύσκολη στιγμή της ζωής σου μην απελπίζεσαι και μην χάνεις το θάρρος σου. Κλείσου στο δωμάτιο σου σε μια ήσυχη στιγμή, άνοιξε την καρδιά σου στον Θεό, ειπέ τον πόνο σου με παιδική απλότητα, επικαλέσου την βοήθεια Του. Προσευχήσου με πίστη και θα λάβεις αμέσως την απάντηση. Είναι χιλιοδοκιμασμένη μέθοδος. Χιλιοδοκιμασμένη μέθοδος από πολλούς θλιμμένους οδοιπόρους της ζωής, πού στην προσευχή βρήκαν την παρηγοριά τους και διέξοδο από το αδιέξοδο τους.Μπορεί ποτέ να ψευσθεί ο θεός; Μας βεβαίωσε ο ίδιος: «Πάντα όσα εν τη προσευχή αιτείτε πιστεύοντες λήψεσθε». Πιστεύεις αδελφέ; Προσευχήσου με πίστη και θα λάβεις αμέσως την απάντηση, θα νιώσεις αμέσως ένα θαυματουργικό χέρι να παίρνει το βάρος, πού πιέζει τα στήθη σου, να ελαφρώνει τον πόνο σου, να παρηγορεί την πονεμένη καρδιά σου. Πηγή παρηγοριάς της ψυχής, στήριγμα και προστασία κραταιά είναι ή προσευχή, πού γίνεται με πίστη θερμή «Κύριε των δυνάμεων μεθ' ημών γενού άλλον γαρ εκτός Σου βοηθόν εν θλίψεσιν ουκ έχομεν Κύριε των δυνάμεων ελέησον ημάς». Σε δύσκολες στιγμές, πού μπροστά μας φαίνεται μόνο σκοτάδι, γονατίζουμε και αφήνουμε την ψυχή μας να ξεχυθεί σε θερμή προσευχή προς το θεό και αμέσως ανοίγει ένα παράθυρο φωτός μπροστά μας. Δεν μας εγκαταλείπει ο Θεός. Είναι οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος και Πολυέλεος.
ΕΜΠΙΣΤΕΥΣΟΥ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟΝ ΣΟΥ ΣΤΟ ΘΕΟ
Για τις δύσκολες στιγμές της ζωής, η Εκκλησία μας κάνει μια σωστική προτροπή: «εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα». Ας αφήσουμε τους εαυτούς μας, τους δικούς μας, τα προβλήματα μας και όλη τη ζωή μας με εμπιστοσύνη στα χέρια του Θεού. Μπορούμε σε παρόμοιες περιστάσεις να απαντούμε σ' αυτή την προτροπή της Εκκλησίας με απόλυτη συνείδηση «Σοι κύριε;» Ναι, Κύριε, σε σένα εμπιστεύομαι τον εαυτό μου, τους δικούς μου, την οικογένεια μου, τα προβλήματα μου, τους πόνους μου, ολόκληρη την ζωή μου. Σε σένα Κύριε εμπιστεύομαι ολόκληρον τον εαυτόν μου. Εάν το κάνουμε αυτό θα έχουμε άμεσα τα αποτελέσματα, θα νιώσουμε αμέσως ανακούφιση και παρηγοριά. Εμπιστοσύνη στον Θεό. Και εναπόθεσις ολοκλήρου του εαυτού μας και των προβλημάτων μας στα χέρια του Θεοί. Αυτός είναι ο μεγάλος πατέρας, εμείς είμεθα τα αδύναμα παιδιά Του. Αυτός είναι ο κραταιός και Δυνατός, εμείς είμαστε οι ανίσχυροι και αδύνατοι. Αυτός είναι ο Μεγάλος μας Προστάτης. Μην φοβούμεθα, δεν θα μας εγκαταλείψει ποτέ αβοήθητους στον αγώνα τη ζωής.
ΕΙΝΑΙ ΦΑΡΜΑΚΟ ΖΩΗΣ Η ΥΠΟΤΑΓΗ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Πρέπει να μάθουμε να υποτασσόμαστε στην βουλή του Θεού. Όταν η αγαθότης Του επιτρέπει δοκιμασίες και προβλήματα, τα επιτρέπει πάντοτε για το καλό μας. Και όταν οι δοκιμασίες και τα προβλήματα είναι καρποί της δικής μας απροσεξίας και της δικής μας εσφαλμένης επιλογής, πάλι εκείνος ο Πανάγαθος Θεός δεν μας εγκαταλείπει, αρκεί εμείς να ζητήσουμε με ταπείνωση και παιδική απλότητα και πίστη την βοήθεια Του. Γεννηθήτω το θέλημα του Κυρίου. «Ούχ ως εγώ θέλω άλλ' ως συ». Κύριε αν θέλεις να έχω χαρά, έσο ευλογημένος. Κι αν θέλεις ο πόνος και οι θλίψεις να πιέζουν την ζωή μου, και πάλιν έσο ευλογημένος. Εάν θέλεις να με περιλούει το φως, έσο ευλογημένος. Αν θέλεις χωρίς προβλήματα και δοκιμασίες να κυλάει η ζωή μου έσο ευλογημένος. Δεν θέλω Κύριε τον πόνο. Δεν αντέχω Κύριε στην δοκιμασία Δεν μου αρέσει η θλίψη. Τρομάζω στα προβλήματα. Αλλά εάν συ τα επιτρέπεις, γεννηθήτω το θέλημα Σου, δός μου όμως την δύναμιν σε παρακαλώ να αντέξω. Και όπλισε με, με υπομονή να τα αντιμετωπίσω. Είναι φάρμακον της ζωής η υποταγή στην βουλή του Θεού με ταπείνωση, έστω κι αν δεν μας αρέσει.
ΑΝΑΓΚΗ ΥΠΟΜΟΝΗΣ
«Πάσαν χαράν ηνήσασθε αδελφοί μου, όταν πειρασμοίς περιπέσητε ποικίλοις, γνωρίζοντες ότι το δοκίμιον ημών της πίστεως κατεργάζεται υπομονήν, η δε υπομονή έργον τέλειον εχέτω, ίνα ητε και υμείς τέλειοι, και ολόκληροι και εν μηδενί λειπόμενοι». Δύσκολος αυτός ο λόγος του αποστόλου Ιακώβου. Δεν μας αρέσει ο πόνος. Δεν μας αρέσουν οι πειρασμοί. Δεν μας αρέσουν οι θλίψεις και οι δοκιμασίες. Να χαιρώμεθα στις δυσκολίες της ζωής, πού μας συνιστά ο άγιος Ιάκωβος, είναι πάρα πολύ δύσκολο. Είναι ίσως από τα κατορθώματα των τελείων, των αγίων ανθρώπων, των προηγμένων στην αρετή, όμως είτε το θέλουμε, είτε όχι, οι δοκιμασίες είναι αναπόφευκτες. Ή υπομονή είναι το φάρμακον. Και η υπομονή είναι καρπός της πίστεως προς τον Κύριο. Χωρίς πίστη προς τον Κύριο δεν μπορεί να υπάρξει υπομονή και χωρίς θερμή προσευχή δεν μπορεί να έρθει παρηγοριά στην ψυχή.
ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ ΣΩΣΤΩΝ ΣΚΕΨΕΩΝ
Ωστόσο πρέπει στις δύσκολες στιγμές να επιστρατεύουμε όσο μπορούμε και τις δικές μας μικρές δυνάμεις. Και να τις ενώνουμε με την βοήθεια, πού μας δίνει ο θεός. Χρειάζεται να είμεθα και φιλόσοφοι της ζωής. Εδώ είμεθα «πάροικοι εν γη αλλότρια». Προσωρινοί είμεθα στον κόσμο αυτό. Όλα θα περάσουν. Θα περάσει και ή ζωή μας. Θα τελειώσουν κάποτε και τα βάσανα και οι πίκρες και οι πόνοι. Ή αιωνιότης είναι η παρηγοριά μας. Εκεί στον ουρανό δεν θα υπάρχει πλέον κλαυθμός. Εκεί θα εξαλείψει ο Θεός πάν δάκρυον από των οφθαλμών μας. Δεν θα υπάρχει πλέον ούτε θάνατος, ούτε κραυγή, ούτε πόνος. Θα είναι η απέραντος μακαριστής στην αγκάλη του Θεού. Ας υπομένουμε τις δοκιμασίες της παρούσης ζωής με εγκαρτέρηση, με υπομονή, χωρίς να χάνουμε το θάρρος μας, ας κάνουμε πάν το ανθρωπίνως δυνατόν, για να ξεπερνούμε τα προβλήματα και να νικάμε τις δυσκολίες. Ας επιστρατεύσουμε κάθε σωστή σκέψη, πού μας βοηθάει στην αντιμετώπιση του προβλήματος μας και ας επικαλούμεθα με πίστη πάντοτε την βοήθεια του Θεού. «Δι' υπομονής τρέχωμεν τον προκείμενον ημίν αγώνα». «Ει υπομένομεν και συμβασιλεύσομεν». «Εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς υμών». Στάδιον δοκιμασίας η ζωή. Παλαίστρα ο βίος μας επί της γης, δρόμος μετ' εμποδίων η πορεία μας. Με χειραγωγόν και βοηθόν τον Κύριον θα νικήσουμε όλα τα εμπόδια, θα υπερπηδήσουμε όλες τις δυσκολίες και θα φθάσουμε νικηταί στον ακύμαντο λιμένα της αγκάλης του Θεού, στην ατέρμονα αιωνιότητα.


ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ Ι. ΚΑΡΟΥΣΟΥΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΧΡΥΣΟΠΗΓΗ
.