Ιερός Ναός Αγίων Πάντων Μακεδονίτισσας

Ιερός Ναός Αγίων Πάντων Μακεδονίτισσας
Άγιοι του Θεού πρεσβεύετε υπέρ ημών !

Παρασκευή 31 Αυγούστου 2012

Μετάνοια: αρχή νέας ζωής



Η 1η Σεπτεμβρίου είναι η αρχή του εκκλησιαστικού έτους. Αρχίζει η εποχή του Φθινοπώρου, ελπίζοντας στη σταδιακή πτώση της ψηλής θερμοκρασίας του Αυγούστου. Οι δουλειές μετά τις διακοπές αρχίζουν, τα σχολεία ανοίγουν. Μια αίσθηση μετάβασης σε κάτι νέο υπάρχει μέσα μας.
Νομίζω ότι στο βάθος υπάρχει η επιθυμία για “κάτι νέο”. Κι είναι ωραίο αυτό, γιατί δημιουργεί ελπίδα, ενεργοποιεί τις ψυχικές δυνάμεις, ζωντανεύει την ύπαρξη. Η χωρίς προσδοκία πορεία της ζωής φέρνει μιζέρια και θλίψη, που συντρίβει το πρόσωπο.
Ο Χριστός κήρυξε μετάνοια. Η Εκκλησία, στοιχώντας στο κήρυγμα του Κυρίου της, συνεχίζει αυτό το κήρυγμα, προσφέροντας δυνατότητα ζωής αιωνίου.
Αρκετοί νομίζουν ότι το κήρυγμα της μετάνοιας ανάγεται στο παρελθόν. Να το θυμηθούν δηλαδή και να το ονομάσουν με την εξομολόγηση ενώπιον του πνευματικού. Ένα είδος δηλαδή θλίψης για ό,τι έγινε που δε θα θέλαμε να γινόταν. Μπορεί δε αυτή η θλίψη να συνοδεύεται με ενοχές, οπότε η ανάγκη για εξάλειψη του «κακού παρελθόντος» να καθίσταται πιο επιτακτική, ώστε να επέλθει η χαμένη εσωτερική ειρήνη.
Η πιο πάνω κατάσταση μπορεί να γίνει η αρχή της μετάνοιας αλλά δεν είναι μετάνοια. Όταν ο Χριστός, οι Απόστολοι, οι άγιοι και οι κήρυκες της μετάνοιας, από τότε μέχρι σήμερα και μέχρι συντέλειας του αιώνος, κηρύσσουν και λένε «μετανοείτε, ήγγικε γαρ η Βασιλεία των ουρανών», μιλούν για κάτι ζωντανό, εδώ και τώρα. Το πριν είναι νεκρό, δεν υπάρχει πια. Η προσωπική μας ιστορία, όσο χάλια και να υπήρξε, ανάγεται στο παρελθόν. Εμείς ζούμε πια το παρόν! Αυτό είναι τώρα η “ζωντανή ιστορία μας”, αυτό τώρα ζούμε.
Η μετάνοια λοιπόν είναι μια στάση του νου και της καρδίας μας, που υπάρχει τώρα. Τώρα βλέπω τα πράγματα διαφορετικά από χθες. Τώρα ζω την «εντός ημών Βασιλεία» την οποία έφερε ο Χριστός στον κόσμο και την οποία κηρύσσει η εκκλησία πάντα.
Έτσι η μετάνοια γίνεται στάση ζωής, εσωτερική κατάσταση που εκφράζεται βέβαια με «έργα μετανοίας». Αυτή η αλλαγή, η επιθυμία για αλλαγή, είναι νέα ζωή. Αυτή τη νέα ζωή τη ζούμε και τη γνωρίζουμε οι ίδιοι. Γι’ αυτό και οι γύρω μας, που δεν καταλαβαίνουν ή δεν δέχονται την αλλαγή, δεν συγχωρούν ή δεν ξεχνούν το παρελθόν μας. Μένουν εκεί, νομίζοντας ότι ο άνθρωπος είναι πράγμα που όπου το τοποθετήσεις θα μείνει...
Όταν η εκκλησία μιλά για «αρχή εκκλησιαστικού έτους», στην πραγματικότητα μιλά για αρχή νέας ζωής, “αρχή μετανοίας”. Αυτή η δυνατότητα για να αλλάξουμε ό,τι μπορούμε στον εαυτό μας, με τη μετάνοια ως αλλαγή νοοτροπίας, είναι μια φοβερή δυνατότητα για ανανέωση της ύπαρξής μας. Εδώ υπάρχει ελπίδα, ζωντάνια, χαρά! Γιατί, αρχίζοντας να μετανοούμε, αρχίζει η χάρη του Θεού να μας επισκιάζει και ο Χριστός μας να γίνεται «οικείος».
Μακάρι όχι μόνο ο νέος χρόνος αλλά και η κάθε νέα μέρα να γίνεται υπόμνηση της ευλογίας για μετάνοια, όπως την αντιλαμβάνεται η εκκλησία, ώστε ό,τι και να μας συμβαίνει, όπως και να έχουμε ζήσει, να μπορούμε να ζούμε τη ζωή του Χριστού και να πορευόμαστε μαζί Του στην αιώνια ασάλευτη Βασιλεία Του.    
π. Ανδρέας Αγαθοκλέους

(Αναδημοσίευση από Ησυχαστήριο Αγίας Τριάδας Λυθροδόντα)




Τετάρτη 15 Αυγούστου 2012

Διδάγματα από την Κοίμηση της Θεοτόκου



Πολλά διδάγματα, αποκομίζουμε από την εορτή της Kοιμήσεως; Όσα θα σας πω, τα αντλούμε όχι από την Kαινή Διαθήκη, αλλ’ από την άλλη πηγή της Oρθοδοξίας, την ιερά παράδοση. Tι λέει λοιπόν η ιερά παράδοσης για την κοίμηση της Θεοτόκου; 

Mετά την ανάληψη του Xριστού η Παναγία ζούσε με τις αναμνήσεις του μονογενούς Yιού της, και είχε συνήθεια να επισκέπτεται τον τόπο της προσευχής του, τη Γεθσημανή.

Πολλές φορές πήγε εκεί. Αλλά κάποια μέρα πήγε για τελευταία φορά.

Tότε συνέβη κάτι έκτακτο. Ας μην πιστεύουν οι άπιστοι, εμείς πιστεύουμε. στο πέρασμα της Θεοτόκου, και μάλιστα όταν γονάτισε να προσευχηθεί, τα δέντρα έγειραν, λύγισαν τις κορυφές των προς τα κάτω. Σαν να έκαναν μετάνοια να την προσκυνήσουν. Kαι, όπως στον Eυαγγελισμό, ήρθε πάλι ο αρχάγγελος Γαβριήλ. Kρατούσε κλάδο φοίνικος, σύμβολο νίκης κατά του θανάτου. Xαιρέτισε την υπεραγία Θεοτόκο και την ειδοποίησε, ότι σε λίγο φεύγει πλέον από τη γη για να συναντήσει τον Yιό της.
Γεμάτη ιερά συγκίνηση η Θεοτόκος κατέβηκε από το λόφο της Γεθσημανή και ήλθε στο φτωχικό της. Γνωρίζοντας ότι έφθασε το τέλος της επιγείου ζωής της σκούπισε, όπως λέει η παράδοσης, και ευτρέπισε με τα χέρια της τον οικίσκο, έτοιμη να υποδεχθεί τον Kύριο, που ερχόταν να την παραλάβει. Kάλεσε δύο γειτόνισσες, χήρες με ορφανά, και τους μοίρασε τον φτωχικό της ιματισμό. Mετά ανήγγειλε στο περιβάλλον της, ότι σε τρεις ημέρες απέρχεται από τη γη. Tέλος ξάπλωσε στην κλίνη της, σταύρωσε τα άγια χέρια της, και βυθίστηκε σε προσευχή.


 

 

 

 

 

* * *

Tο ότι η υπεραγία Θεοτόκος προετοιμάστηκε για τον θάνατό της πόσο μας διδάσκει!
Eίναι ευλογία των εκλεκτών του Θεού να ειδοποιούνται για το θάνατό τους. Όταν οι άνθρωποι ζούσαν με αφοσίωση στο Θεό, προαισθάνονταν το θάνατό τους. Kαι όπως αυτός που πρόκειται να ταξιδέψει ετοιμάζεται από μέρες, έτσι και οι ευλαβείς ψυχές προετοιμάζονται για το αιώνιο ταξίδι.
Eίναι κακό ο αιφνίδιος θάνατος. Ακούσατε τι λέει η Εκκλησία; Nα μας φυλάξει ο Θεός από πολλά δεινά. Ποια δεινά; «Από λοιμού, λιμού, σεισμού…» και «…και αιφνιδίου θανάτου». Γιατί είναι κακό; Διότι δεν δίνει στον άνθρωπο ούτε λεπτό. Mοιάζει με το γεράκι… Oι κόττες βοσκούν στο γρασίδι, και νομίζουν ότι θα επιστρέψουν στο κοττέτσι. Αμ’ δεν θα επιστρέψουν. Από πάνω, ξαφνικά, το γεράκι πέφτει με ορμή κι αρπάζει την όρνιθα. Σαν γεράκι και ο θάνατος φτερουγίζει ορμητικός και πέφτει· στο δρόμο, στο πεζοδρόμιο, στο αεροπλάνο, στο γραφείο…, όπου να ‘νε. Αρπάζει τον άνθρωπο και του λέει, Όλα ‘δώ!… δεν τον αφήνει να πει το «Mνήσθητί μου…».
Αλλά προσέξτε κάτι ακόμη. Πρέπει ο Xριστιανός, προαισθανόμενος το θάνατό του, να κάνει και τούτο. Bλέπεις, ότι μεγάλωσες πλέον, τα χιόνια έπεσαν πάνω στο κεφάλι σου. O άγιος Kοσμάς ο Αιτωλός έλεγε· Tα σπαρτά, άμα ασπρίζουνε, τί περιμένουν; το δρεπάνι. Kι όταν ασπρίζουν τα μαλλιά, τί περιμένουμε, αδέλφια μου; Tο δρεπάνι του αρχαγγέλου. Προτού λοιπόν φτάσει το δρεπάνι, οι μητέρες και οι πατέρες που έχουν παιδιά να τακτοποιήσουν τα του σπιτιού των. Ό,τι έχουν, να τα μοιράσουν με δικαιοσύνη στα παιδιά τους. Nα μην αφήσουν εκκρεμότητες. Αν αγαπάτε τα παιδιά σας, μιμηθείτε το παράδειγμα της υπεραγίας Θεοτόκου, που ζωντανή μοίρασε ό,τι είχε. Διότι μετά το θάνατό σας, εάν αφήσετε εκκρεμότητες, τα παιδιά σας θα τρέχουν στα δικαστήρια…
Ακόμη η υπεραγία Θεοτόκος μάς διδάσκει και τούτο. Tην ελεημοσύνη μην την κάνετε μετά θάνατον. Όσο ζείτε, όσο τα χέρια αυτά μπορούν και κινούνται και μπαίνουν στο πορτοφόλι, τότε η ελεημοσύνη έχει μεγάλη αξία. Διότι μετά θάνατον δεν λέγεται πλέον ελεημοσύνη· είναι χρήματα που δεν οφείλονται σ’ εσάς. Ακούς, ότι ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα το έκτισαν μετά θάνατον. Απήλαυσαν δηλαδή τα χρήματά τους εν ζωή, τα γλέντησαν όσο ζούσαν, και μετά το θάνατο πλέον κάνουν την ελεημοσύνη. Γι’ αυτό να κάνουμε την ελεημοσύνη όπως την έκανε η Παναγία.

* * *

Αλλά προχωρούμε. Ήλθε και για τη Mητέρα του Θεού ο θάνατος. H υπεραγία Θεοτόκος είναι πλέον τώρα νεκρά επί της κλίνης της. Nεκρά εκείνη, που εγέννησε τόν αρχηγό της ζωής. Ποιοι τώρα θα την κηδεύσουν; Tα παιδιά κηδεύουν τους γονείς. Αλλ’ εκείνη είχε παιδιά; Eίχε. Tί παιδιά; Kατά σάρκα ένα και μόνο Yιόν είχε, τον Kύριον ημών Iησούν Xριστόν, και δεν παραδεχόμεθα την βέβηλο και ανίερο σκέψη των αιρετικών ότι είχε κι άλλα τέκνα. Αλλ’ ενώ δεν είχε κατά σάρκα τέκνα, είχε πνευματικούς υιούς. Kαι πνευματικά της παιδιά ήταν οι δώδεκα απόστολοι.
Πού ήταν όμως κατά την κοίμησή της οι απόστολοι; Έλειπαν μακριά. O Πέτρος στη Pώμη, ο Παύλος προς τη Mακεδονία, ο Ανδρέας στην Πάτρα, ο Θωμάς στις Iνδίες, ο Iωάννης στήν Έφεσο… Έλειπαν όλοι στην διασπορά. Πως να τους ειδοποιήσουν; Αυτό απορείτε; Πιστεύετε. Kαι εάν πιστεύετε, τότε θα πιστεύσετε και αυτό που έγινε στην κοίμηση της Θεοτόκου. 
Φτερωτοί άγγελοι πέταξαν σ’ όλα τα σημεία της υδρογείου και έσπευσαν να ειδοποιήσουν τους αποστόλους.
Kαι να. Επάνω στον ουρανό, σαν τα περιστέρια, σε φωτεινές νεφέλες ως επί ίππων, να και έρχεται ο Πέτρος, να και έρχεται ο Παύλος, ο Iωάννης και οι άλλοι απόστολοι. Hρθαν κοντά της. Kαι πάνω στην παράδοση αυτή στηρίζεται το γλυκύτατο και ωραιότατο εκείνο άσμα, «Απόστολοι εκ περάτων συναθροισθέντες ενθάδε…».
Nαί, μαζεύτηκαν οι απόστολοι. Kαι τί μας διδάσκει αυτό; Ότι όταν πεθαίνει κάποιος γνωστός μας, πρέπει να διακόπτουμε κάθε εργασία. 

Tο πρώτο καθήκον είναι να πάμε στο νεκρό, για να εκπληρώσουμε ένα χρέος ιερό. Πρώτον μεν προς εκείνον που έφυγε. Έπειτα πρός τους συγγενείς, που παρηγορούνται με την παρουσία μας. Προ παντός όμως προς τον εαυτό μας· να του υπενθυμίσουμε δηλαδή την αιωνιότητα. Όταν βλέπεις νεκρό αυτόν που μέχρι χθες ήταν μαζί σου, αυτό σου φωνάζει· «Mαταιότης!…» (Εκκλ. 1,2). 
Γι’ αυτό ο άγιος Kοσμάς έλεγε· Όταν πεθαίνει ο άνθρωπος, να μη τον θάβετε αμέσως, όχι· να τον κρατάτε εικοσιτέσσερις ώρες, και να μαζεύεστε γύρω του, να τον βλέπετε και να προσεύχεσθε· γιατί καλύτερος ιεροκήρυκας από το νεκρό δεν υπάρχει.
Mαζευτήκανε, λοιπόν, οι απόστολοι. Kρατούσαν το φέρετρο και το μετέφεραν εκτός της πόλεως. Eκείνη όμως τη στιγμή τί συνέβη; 

Mια οχιά, ένας Εβραίος, άπλωσε το βρωμερό του χέρι στο φέρετρο. Αλλ’ αμέσως, αστραπιαίως, κόπηκε το χέρι του κ’ έμεινε εκεί κρεμασμένο, όπως φαίνεται στις εικόνες.


* * *

Αυτό είναι, αδελφοί, με λίγες λέξεις το ιστορικό της εορτής της Kοιμήσεως. Kαι ακούγεται η φωνή του ουρανού να μάς λέει·
Mανάδες, ελάτε κοντά στο Πρότυπο των μητέρων. Παιδιά και προ παντός τα ορφανά, ελάτε κοντά στη γλυκειά Mάνα του κόσμου. 

Όσοι είστε παρθένοι, ελάτε κοντά στην Παρθένο, και φυλάξτε «την ωραιότητα της παρθενίας». 
Όσοι είστε αγράμματοι, ελάτε στην Παναγία για να μάθετε τη μεγαλύτερη φιλοσοφία. 
Όσοι είστε σοφοί, ελάτε στην Παναγία για να μάθετε, ότι σοφία είναι η ταπείνωσης. 
Όσοι είμεθα αμαρτωλοί, ας έλθουμε στην Θεοτόκο, για να μας οδηγήσει κοντά στο Xριστό. H Kοίμησης αυτά μας διδάσκει.
Tο σπουδαιότερο όμως μάθημα είναι, ότι ο θάνατος άλλαξε όνομα. Αφ’ ότου σταυρώθηκε ο Xριστός, ο θάνατος δεν εμπνέει πλέον φόβο, όπως πριν. στο εξής δεν λέμε, όπως προ Xριστού, ο θάνατος του Σωκράτους, του Αριστοτέλους, του Πλάτωνος. Αλλά τί λέμε; Θάνατος ίσον κοίμησις. Γι’ αυτό δεν λέμε, ο «θάνατος της Θεοτόκου», αλλά λέμε, η «Kοίμησης της Θεοτόκου». 
Αν πιστεύεις στο Xριστό, που είπε «Eγώ ειμι η ανάστασης και η ζωή» (Iωάν. 11,25), ο θάνατος είναι κοίμησης. δεν είναι ψέμα. Oι νεκροί θ’ αναστηθούν. Γι’ αυτό τα νεκροταφεία πρέπει να λέγωνται κοιμητήρια.
Αυτά μάς διδάσκει η εορτή. Λοιπόν ας προετοιμάσουμε κ’ εμείς τον εαυτό μας.


† επίσκοπος Αυγουστίνος
(παλαιά ομιλία του Mητροπολίτου Φλωρίνης Aυγουστίνου Kαντιώτου, εκφωνήθηκε στην Αθήνα, προ του 1967, σε αγρυπνία την παραμονή της εορτής, ημέρα Kυριακή)

 

***

Τρίτη 14 Αυγούστου 2012

Το Κομποσχοίνι



Αδιαλείπτως πρόσταξε
ο Παύλος το Θεό μας,
να τον υμνεί ο άνθρωπος
σαν  χρέος  ιδικό μας….
Πήρε το νήμα ο μοναχός
και  έμπλεξε με αγάπη
ένα εργαλείο προσευχής
να διώχνει την απάτη….
Θα πλέξει  πρώτα ένα σταυρό
τα χερουβείμ να υμνήσει
και άλλους οκτώ τα τάγματα
πώς να τα λησμονήσει!
Έτσι λοιπόν οι Αρχάγγελοι
μαζί στην προσευχή του
ύμνους να στέλνουν στο θεό
μαζί στην αίτησή του….
Ψέλλισε τότε την ευχή
να έχει την στήριξή Του
σαν θα ανεβεί τον Γολγοθά
να έχει την στοργή του….
Η μονολόγιστη ευχή
κλίμαξ, για τα επουράνια,
να ευχαριστεί τον Ύψιστο
για της ζωής τα (χάδια)
που του κρατεί τις μέριμνες,
στο φως και στα σκοτάδια…



Δέηση για το έλεος
που μόνο Εκείνος ξέρει,
να μην  αφήνει ούτε στιγμή
τρεμάμενο το χέρι….
Να στέλνει πλάι του άγγελους
στο κάθε μονοπάτι,
και να  στηρίζει όπου αυτός
χρήζει της παναγάπης…
Δοξολογία στον Θεό
με λόγια μόνον δύο
που έσωσε τον άνθρωπο
και έδιωξε το μαρτύριο…
Δίχως εικόνες εις το νου
να λέμε την ευχούλα
με συντριβή- κατάνυξη
και ευλάβεια στην καρδούλα,
δίχως βιασύνη- καθαρά
και μέσα απ,  τη ψυχούλα…
Πρώτα για όσους σε έβλαψαν
να ψέλνεις την ευχή,
αν θέλεις να έχει δύναμη
η νέα σου προσευχή….
Τα άχραντα μυστήρια
να έχεις στην ζωή σου
πιο δυνατή η προσευχή
να βγαίνει απ, τη ψυχή σου..
Η ταπεινή σου καρδιά
πρέπει να  γίνει θρόνος,
για να χωρέσει ο Χριστός
ο Βασιλεύς, ο Μόνος…
 

                                                     
                                                                  Μνάσων

                                   ( Αναδημοσίευση από Τρελλο-Γιάννης blogspot )





Δευτέρα 13 Αυγούστου 2012

Η Μάνα μας η Παναγιά !


 

« Η μητέρα του Θεού καλείται ‘έρκος των διαβόλων’, γιατί δεν είναι δυνατό ο διάβολος να καταστρέψει έναν άνθρωπο, εφόσον ο άνθρωπος αυτός καταφεύγει στη βοήθεια της Μητέρας του Θεού »

(Όσιος Σεραφείμ του Σαρώφ)


     Στην καύση του Αυγούστου υπάρχει η δροσιά της ουράνιας Μάνας που καλύπτει όλο το μήνα, λες και δεν θέλει να μας εγκαταλείψει ούτε στις δυσκολίες ούτε στις διακοπές μας... Είναι εκεί ως παρουσία που η αγάπη κι όχι ο έλεγχός της μας προστατεύει. Κοντά μας, κι ας είναι η Βασίλισσα των ουρανών. Οικεία, κι ας δοξάζεται πολύ πιο πάνω από τους Αγγέλους.
     « Όποιος δεν έζησε μάνα δεν μπορεί να νιώσει την Παναγία», μου είπε μια μέρα ο ποιητής Θεοδόσης Νικολάου. Είναι αλήθεια! Αλλά «το Πνεύμα όπου θέλει πνει» κι ανατρέπει τους ανθρώπινους υπολογισμούς. Άλλωστε, κι όσοι έχουν μάνα νιώθουν απαραίτητα και την Παναγία;
     Ο Κύριος μας βεβαίωσε ότι «αδελφοί Του και μάνα Του είναι όσοι εφαρμόζουν το θέλημα του ουράνιου Πατέρα Του» (Ματθ. 12,50). Μια άλλη συγγένεια και μια άλλη σχέση δημιουργείται με το Χριστό, την Θεοτόκο και τους Αγίους, όταν αρχίσουμε να ζούμε κατά το θέλημα του Θεού.
     Έτσι, η Παναγία γίνεται δική μας, όσο εμείς γινόμαστε δικοί τού Υιού Της. Να γιατί οι άγιοι είχαν ιδιαίτερη σχέση με τη «Μητέρα του Φωτός». Της έγραφαν ύμνους, τη χαιρετούσαν με τους Χαιρετισμούς, αγρυπνούσαν κουβεντιάζοντας μαζί Της. Είχαν την άνεση και την καλή παρρησία που έχουν τα υπάκουα παιδιά με τη μάνα τους. Αλλά και τα άτακτα, κι αυτά ως παιδιά Της, έτρεχαν σ’ αυτή με το θάρρος που πηγάζει από τη βεβαιότητα της στοργής της. Κι όλ’ αυτά όχι μόνο τότε, αλλά και τώρα και στους αιώνας.
     Γιατί, όπως ο Χριστός είναι ο ίδιος «χθες και σήμερον και εις τους αιώνας», έτσι και η Παναγία παραμένει για τους χριστιανούς, ως «Μητέρα του Θεού ημών», η καταφυγή και η δύναμή μας, η παρηγοριά και η ελπίδα μας.

 π. Ανδρέας Αγαθοκλέους


ΜΑΧΑΙΡΙΩΤΙΣΣΑ

 ***

Ὅλες οἱ εἰκόνες Σου στὴν Κύπρο, Παναγία μου,
δοξάζω τ’ ὄνομά Σου καὶ τὴ Χάρι Σου,
ἅγιες, προσκυνητὲς καὶ τιμημένες.
Καὶ ἡ Κυκκώτισσα ἡ Βασίλισσα,
κ’ ἡ Τρικουκκιώτισσα, κ’ ἡ Τροοδίτισσα,
ὅλες πολύχαρες, πανόμορφες καὶ ἄξιές Σου.
Μὰ τούτη ἡ εἰκόνα Σου στὸ Μαχαιρᾶ,
μὲ τὸ μεγάλο σοβαρὸ κεφαλομάντηλο,
τὰ μάτια τὰ συλλοϊσμένα καὶ θλιμμένα
καὶ τὸ ὕφος τὸ πολλὰ παρακαλεστικὸ
πρὸς τὸν Υἱόν Σου, θυμίζει μου,
δοξάζω τ’ ὄνομά Σου καὶ τὴ Χάρι Σου,
μάνα Λυσιώτισσα νὰ ἱκετεύῃ
γιὰ τὸν ὑγιόκα της τὸν ἀγνοούμενο
καὶ μαχαιρώνει τὴν καρδιά μου.

Μητροπολίτης Προικονήσου Ιωσήφ

( Αναδημοσίευση από Ιστοσελίδα Ησυχαστηρίου Αγίας Τριάδος - Λυθροδόντας )




Κυριακή 12 Αυγούστου 2012

Προσευχή προς Την Μητέρα Του Φωτός






«Μητέρα του Θεού μας και δική μας Μάνα, ποιος ύμνος μπορεί να υμνήσει το μεγαλείο Σου; ποια γλώσσα να μιλήσει για σένα; εσύ ως «τιμιωτέρα των Χερουβείμ και ενδοξοτέρα ασυγκρίτως των Σεραφείμ» θα μπορούσε να είσαι μακρυά μας, τέτοιοι που είμαστε... Όμως η αγάπη Σου συγκαταβαίνει στην αδυναμία μας και έρχεσαι, καθώς ο Υιός Σου! Έλα, λοιπόν, στην ταραγμένη μας ζωή και γαλήνεψέ την. Έλα στη νωθρότητά μας και ζωντάνεψέ μας. Έλα στον καρδιακό πόνο μας και παρηγόρησέ μας. Έλα στη θλίψη μας και χαροποίησέ μας. Έλα στις ασθένειές μας και θεράπευσέ μας. Έλα στο σκοτάδι μας και γέμισέ μας με το Φως το αληθινόν του Υιού Σου, για να’ ναι η ζωή Του ζωή μας, γευόμενοι «εν τω νυν αιώνι» την «ασάλευτη Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος». Αμήν!

π. Ανδρέας Αγαθοκλέους


Παρασκευή 3 Αυγούστου 2012

Η Μάνα μας η Παναγιά !



Η Παναγία είναι η κατά Χάρη Μητέρα μας! Αυτό που είπε ο Κύριός μας από τον Σταυρό για την Μητέρα Του στον αγαπημένο μαθητή τον Ιωάννη «ιδού η μήτηρ σου», το λέει κατ΄ επέκταση σε όλους τους  Χριστιανούς, σε όλους εμάς . Ο Κύριος μας δίνει την Μητέρα Του και για δική μας Μητέρα . Αυτό είναι μία «διαθήκη» σε μας , που την έγραψε ο Χριστός μας πάνω στον αιματοβαμμένο Του Σταυρό.

        Η προσευχή της Παναγίας έχει μεγάλη παρρησία στο Θεό. Και ποτέ δεν πρέπει να απουσιάζει από την προσευχή μας η Παναγία .  Όπως ο Χριστός για να κατεβεί ανάμεσά μας πέρασε από την Παναγία , έτσι και εμείς για να ανέλθουμε στον Oυρανό θα πρέπει να επικαλούμαστε συνεχώς την Παναγία . Το μυστήριο της Εκκλησίας κρύβεται στην Θεοτόκο. Πράγματι! Ότι λέγεται για την Εκκλησία λέγεται και για την Παναγία και αντιστρόφως ότι λέγεται για την Παναγία μπορεί να λεχθεί και για την Εκκλησία . Όσοι έχουν τον χρόνο ας κάνουν αυτή την μελέτη από τα λειτουργικά βιβλία της Εκκλησίας και θα εκπλαγούν. Θα παρατηρήσουν με έκπληξη ότι οι ιεροί υμνογράφοι ταυτίζουν τρία θέματα : Σταυρός – Εκκλησία – Παναγία . Ό,τι λέγεται για το ένα από αυτά λέγεται και για το άλλο.

       Ολόκληρος ο μήνας Αύγουστος είναι αφιερωμένος στην Παναγία . Είναι Θεομητορικός μήνας . Στο μέσον ακριβώς του μηνός , 15 Αυγούστου, εορτάζουμε την μεγάλη Θεομητορική εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Όπως γνωρίζουμε, πριν από κάθε μεγάλη εορτή έχουμε τα προεόρτια και μετά από αυτή έχουμε τα μεθεόρτια . Τα μεθεόρτια τελειώνουν στις 23 Αυγούστου και την ημέρα αυτή «αποδίδεται» η εορτή και λέμε ότι έχουμε την «απόδοση». Πάντοτε όμως στο παρελθόν υπήρχε η τάση να παρατείνουν τον εορτασμό της εορτής .
          Έτσι στα Μοναστήρια του Αγίου Όρους η εορτή αποδίδεται όχι στις 23 αλλά στις 28 Αυγούστου. Ένα δε διάταγμα του αυτοκράτορα Ανδρονίκου Β΄ του Παλαιολόγου όριζε να εορτάζεται η μνήμη της Θεοτόκου ολόκληρο το μήνα Αύγουστο μέχρι την 31η του μηνός . Έτσι και την 31η του μηνός καθορίστηκε εορτή της Θεοτόκου, η κατάθεση της Τιμίας Ζώνης Της . Όπως είναι γνωστό, ο μήνας Αύγουστος είναι ο τελευταίος μήνας του Εκκλησιαστικού έτους. Γιατί το Εκκλησιαστικό έτος δεν αρχίζει από τον Ιανουάριο αλλά από την 1η  Σεπτεμβρίου.Έτσι το έτος αρχίζει με την Εορτή της Γεννήσεως της Παναγίας μας στις  8 Σεπτεμβρίου και λήγει την 31η Αυγούστου με εορτή της Τιμίας Της Ζώνης. Σαν προεόρτια ετοιμασία για την εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου καθορίστηκε από την 1η του μηνός μέχρι τις 14 νηστεία και να ψάλλεται κάθε μέρα ένας παρακλητικός κανόνας στην Υπεραγία Θεοτόκο. Οι παρακλητικοί κανόνες που ψάλλονται στην περίοδο αυτή είναι δύο και  μας είναι γνωστοί με το όνομα Μικρός και  Μέγας Παρακλητικός Κανών εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον.
        Ο λαός τους κανόνες αυτούς τους γνωρίζει με τις εκφράσεις«Μικρή» και «Μεγάλη» Παράκληση. Και οι δύο Κανόνες έχουν την ίδια διάταξη. Αν παρακολουθήσουμε την διάταξή τους θα δούμε ότι είναι ένας μικρός Όρθρος . Όρθρο λέμε την πρωινή ακολουθία. Δηλαδή η δομή, η κατασκευή του Παρακλητικού κανόνα είναι ένας μικρός Όρθρος . Η Παράκληση προς την Υπεραγία Θεοτόκο, είτε η Μικρή είτε η Μεγάλη, δεν λέγεται μόνον την περίοδο του Δεκαπενταύγουστου, αλλά και σε οποιαδήποτε άλλη ημέρα. Γνωρίζουμε ευσεβείς Χριστιανούς, που λένε κάθε μέρα την Παράκληση στην Παναγία μας , κατά προτίμηση την Μικρή. Είναι εύκολο αυτό ; Και βέβαια είναι εύκολο.
        Ας κόψουμε χρόνο από τις φλυαρίες μας και από τα άλλα άσκοπα έργα μας για μία Παράκληση στην Παναγία μας . Αλλά , εάν δεν είναι εύκολο να κάνουμε κάθε μέρα την Παράκληση, ας την κάνουμε κάθε δεύτερη μέρα ή δύο φορές την εβδομάδα ή μία φορά την εβδομάδα . Η, ας διαβάζουμε από την Παράκληση μόνο δύο ωδές κάθε ημέρα , που δεν είναι καθόλου κουραστικό αυτό, και έτσι την εβδομάδα θα συμπληρώνουμε όλη την Παράκληση.

         Ας μάθουμε να προσευχόμαστε με τις ιερές ακολουθίες της Εκκλησίας , με την Παράκληση στην Παναγία μας. Πόσες και πόσες ευλαβείς ψυχές ψέλλισαν με πόθο και με πόνο τα ιερά Της τροπάρια . Αυτά τα τροπάρια στην Παναγία έλεγε ο άγιος Νεκτάριος , που τόσο πολύ Την αγαπούσε. Η σωτηρία μας είναι η Υπεραγία Θεοτόκος . Ας την επικαλούμαστε με την ακολουθία της Παρακλήσεως .Και οι γονείς ακόμη θα πρέπει να συνηθίσουν τα παιδιά τους από μικρή ηλικία να διαβάζουν μερικά αποσπάσματα από την Παράκληση στην Παναγία . Τουλάχιστον ας λένε τα Μεγαλυνάρια , που είναι τα πιο ωραία από όλη την Παράκληση και έτσι τα παιδιά μας θα νοιώθουν πολύ κοντά τους την Παναγία και θα αισθάνονται την προστασία Της.