Ιερός Ναός Αγίων Πάντων Μακεδονίτισσας

Ιερός Ναός Αγίων Πάντων Μακεδονίτισσας
Άγιοι του Θεού πρεσβεύετε υπέρ ημών !

Κυριακή 26 Ιουνίου 2016

Ποιοί είναι οι Άγιοι Πάντες που γιορτάζουν σήμερα 26 Ιουνίου;

 
 
Ποιούς, όμως, εννούμε όταν λέμε Άγιοι Πάντες;
 
Σήμερα, εορτάζουμε τους Άγιους Πάντες. Όσους δηλαδή αγίασε το Άγιο Πνεύμα, τους Προπάτορες και Πατριάρχες, τους Προφήτες και ιερούς Αποστόλους, τους Μάρτυρες και τους Ιεράρχες, τους Ιερομάρτυρες και Οσιομάρτυρες, τους Όσιους και Δίκαιους και όλες γενικά τις άγιες Γυναίκες και τους υπόλοιπους ανώνυμους Αγίους.
 
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α’. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.
(Ποίημα τοῦ ὁσίου Νικοδήμου τοῦ ῾Αγιορείτου)
Βλαστοὺς εὐαγγελίου καὶ καρποὺς ἀμαράντους, χοροὺς ἁγίων Πάντων εὐφημήσωμεν πάντες, ἐν ὕμνοις καὶ ᾠδαῖς πνευματικαῖς, μιμούμενοι αὐτῶν τὰς ἀρετάς, καὶ ἀγῶνας τοὺς γενναίους, ἀπὸ ψυχῆς συμφώνως ἀνακράζοντες· δόξα τῷ στεφανώσαντι ὑμᾶς· δόξα τῷ ἁγιάσαντι· δόξα τῷ ἐν τῇ γῇ καὶ οὐρανῷ ὑμᾶς δοξάσαντι.
 
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον λόγον.
(Ποίημα Κυρίλλου πατριάρχου Κων/πόλεως)
Τῶν ἁγίων Πάντων οἶκος ὁ πάνσεπτος, οὐρανὸς ὥς τις ἄλλος ἀστράπτει αἴθριος, ἐν μέσῳ ἔχων τὸν Χριστόν, ὥς περ ἥλιον λαμπρόν, τὴν παρθένον Μαριάμ, σελήνην ὡς πλησιφαῆ, καὶ κύκλῳ καθάπερ ἄστρα, χορούς τε πάντων ἁγίων, ἀεὶ πρεσβεύοντας σωθῆναι ἡμᾶς.
 
Κοντάκιον
Ἦχος γ΄. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Τῶν Ἁγίων σύμπαντες, τῶν ἀπ’ αἰῶνος τὴν μνήμην, Προφητῶν Δικαίων τε, καὶ Ἀποστόλων Μαρτύρων, ἅμα τε, σὺν Ἱεράρχαις καὶ τοῖς Ὁσίοις, σήμερον, ἐγκωμισάσωμεν θεοφρόνως, αὐτοὶ γὰρ σὺν τοῖς Ἀγγέλοις, ἀκαταπαύστως, ὑπὲρ ἡμῶν ἀεὶ πρεσβεύουσι.
 
Μεγαλυνάριον
Ἔνδοξοι Ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ, Μάρτυρες Κυρίου, καὶ πανθαύμαστοι Ἀθληταί, Προφητῶν ὁ δῆμος, Ἱεραρχῶν Ὁσίων, ποιήσατε πρεσβείαν, ὑπὲρ ἡμῶν πρὸς Θεόν.
 
 
«Πᾶς οὔν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοί ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω καγώ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς». Σέ αὐτό τό «πᾶς ὅστις», ἀγαπητοί χριστιανοί, πού ἀκούσαμε πρίν ἀπό λίγο ἀπό τόν ἴδιο τόν Κύριό μας, ἀνήκουν ὅλοι οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας πού σήμερα ἑορτάζουν. Ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ προφῆτες, οἱ ἀπόστολοι, οἱ μάρτυρες, οἱ δίκαιοι, οἱ ὅσιοι, οἱ ὁμολογητές, καί κάθε ἄνθρωπος πού διά μέσου τῶν αἰώνων βίωσαν ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ τόν Χριστό. Ὅλοι ἐκεῖνοι πού ἄκουσαν τόν λόγο τοῦ Θεοῦ καί τόν τήρησαν στήν ζωή τους. Ὅλοι ἐκεῖνοι πού ἀπέκτησαν πραγματική κοινωνία μαζί Του. Ὅλοι αὐτοί ἑορτάζουν καί ὁμολογοῦν μέ τόν τρόπο πού ἔζησαν τήν κοινωνία καί τήν ταύτισή τους μέ τόν ἠγαπημένο Κύριο.
Οἱ Ἅγιοι εἶναι αὐτοί πού ἔγιναν μάρτυρες τῆς δύναμης τοῦ Ἀναστάντος. Διότι πρίν ἀπό τήν ἔλευση τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, σημειώνει ὁ Ἅγιος Ἰουστίνος ὁ Πόποβιτς, στόν ἐπίγειο κόσμο μας ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι γνωρίζαμε μόνο τόν θάνατο καί ὁ θάνατος ἐμᾶς. Κάθε τί τό ἀνθρώπινο ἦταν διαποτισμένο μέ τόν θάνατο, αἰχμαλωτισμένο καί κατανικημένο ἀπό αὐτόν. Ὁ θάνατος μᾶς ἦταν πλησιέστερος καί ἀπό τόν ἑαυτό μας καί περισσότερο πραγματικός ἀπό ἐμᾶς τούς ἰδίους. Ἀσυγκρίτως δυνατώτερος ἀπό κάθε ἄνθρωπο χωριστά και ἀπό ὅλους τούς ἀνθρώπους μαζί. Ἡ γῆ ἦταν φρικαλέα φυλακή τοῦ θανάτου καί ἐμεῖς ἀνίσχυροι, δέσμιοι καί δοῦλοι του. Μόνο μέ τήν ἔλευση τοῦ θεανθρώπου Χριστοῦ «ἡ ζωή ἐφανερώθη»· ἐφανερώθη «ἡ ζωή ἡ αἰώνιος» στούς ἀπηλπισμένους θνητούς, στούς ἄθλιους δούλους τοῦ θανάτου, ἐμᾶς.
Αὐτό κατάλαβαν οἱ Ἅγιοι. Οἱ ἄνθρωποι δηλαδή μέσα στούς αἰῶνες πού ξύπνησαν ἀπό τήν λήθη καί ἀναζήτησαν τήν ὄντως ζωή, τόν Χριστό. Ἡ ἀληθινή ζωή πάνω στή γῆ ἀρχίζει ἀκριβῶς ἀπό τήν Ἀνάσταση τοῦ Σωτῆρος, διότι εἶναι ζωή πού δέν τελειώνει μέ τόν θάνατο. Καί μιά τέτοια ζωή ἔγινε δυνατότητα πάνω στή γῆ μόνο μέ τήν Ἀνάσταση τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ. Ἡ ζωή εἶναι ἀληθινή μόνο ὅταν βρίσκεται «ἐν τῷ Θεῷ». Διότι αὐτή εἶναι ἡ αἰώνια ζωή καί ἑπομένως ἡ ἀθάνατη ζωή. Μόνο μέ τήν πίστη στόν Ἀναστάντα Χριστό ὁ ἄνθρωπος ζεῖ τό πιό ἀποφασιστικό θαῦμα τῆς ὑπάρξεώς του: τήν μετάβαση ἀπό τόν θάνατο στήν ἀθανασία, ἀπό τό πεπερασμένο στήν αἰωνιότητα, ἀπό τόν ἅδη στόν παράδεισο.
Οἱ Ἅγιοι εἶναι οἱ περισσότερο τέλειοι Χριστιανοί διότι ἔχουν ἁγιασθεῖ στόν μέγιστο κατά τό δυνατόν βαθμό μέ τήν ἄσκηση τῆς πίστεως στόν Ἀναστάντα καί αἰωνίως ζῶντα Κύριον Ἰησοῦν. Οἱ Ἅγιοι εἶναι οἱ μοναδικοί καί ὄντως ἀθάνατοι μέσα στό ἀνθρώπινο γένος, διότι μέ ὅλο τό εἶναι τουςζοῦν «ἐν τῷ Ἀναστάντι» καί γιά τόν Ἀναστάντα Χριστό καί κανείς θάνατος δέν ἔχει ἐξουσία πάνω τους.
Ὁ Γέροντας Σωφρόνιος τόνιζε ὅτι ὁ Χριστός καλεῖ τόν ἄνθρωπο μέ τίς ἐντολές τῆς ἀγάπης νά ὑψωθεῖ στό Φῶς τῆς θείας Ἀγάπης τῶν Ὑποστάσεων, Ἀγάπης ἡ ὁποία «δέν εἶναι ἐκ τῆς γῆς, ἀλλά ἐκ τοῦ οὐρανοῦ». Ἡ κλήση αὐτή τοῦ Κυρίου ἀπευθύνεται στήν καρδιά, «τό πνευματικόν κέντρον τοῦ προσώπου», πού κατέχει τήν ἱκανότητα νά προσλάβει τήν αἰωνιότητα καί «νά γνωρίζει τό ἀρχέτυπον αὐτῆς, τόν Ζῶντα Θεόν».
Οἱ ἐντολές καί τό κάθε ρῆμα τοῦ Κυρίου φέρουν μέσα τους τό μυστήριο τοῦ σταυροῦ, τήν ἐνέργεια τῆς Ἁγίας Ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Ὅταν ἔλθει τό ρῆμα Θεοῦ στόν ἄνθρωπο καί τό ἀποδεχθεῖ, τό μυστήριο αὐτό γίνεται ἐνεργό καί ἡ θεία ἀγάπη ὡς «πῦρ» διαπερνᾶ τήν καρδιά του. Αὐτό τό «πῦρ» διαπέρασε ἀνά τούς αἰῶνες τήν καρδιά τόσων ἀνθρώπων, καρποφόρησε μέσα τους καί τούς ἀναγέννησε σέ μία νέα διάσταση ζωῆς.
Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὁ ἄνθρωπος δυσκολεύεται νά προσλάβει τήν ζωή τοῦ Θεοῦ. Καί αὐτό διότι ὁ ἀγώνας γιά τήν αὐτοθέωση εἶναι μεγάλος καί ὁ ἄνθρωπος δυσκολεύεται νά ὑπερβεῖ τόν ἑαυτό του. Ὅταν ὅμως ὁ ἄνθρωπος καταφέρει νά μπεῖ στήν προοπτική τῶν εὐαγγελικῶν ἐντολῶν καί νά ἀγαπήσει τίς ἐντολές αὐτές, ἀναγεννᾶται πλήρως. Ἔχει ἄλλα αἰσθήματα, ἄλλο νοῦ, ἄλλη καρδιά. Ἡ καρδιά του εὑρύνεται ὥστε νά περιπτυχθεῖ «ἐν ἀγάπῃ ἅπασαν τήν κτίσιν». Κατανοεῖ ὅτι σκοπός τοῦ ἐρχομοῦ του στή ζωή αὐτή, ὅπως καί κάθε ψυχῆς, εἶναι ἡ «διαμονή μετά τοῦ Θεοῦ, ἐν Αὐτῷ καί ἐν τῇ αἰωνιότητι Αὐτοῦ».
Ὁ Χριστός καί ὁλόκληρο τό στερέωμα τῶν Ἁγίων πού ἑορτάζει σήμερα, μᾶς καλοῦν σ’ αὐτό τό πανηγύρι τῆς ζωῆς. Δέν εἶναι εὔκολος δρόμος, ἀλλά ἔχει συνοδοιπόρο τόν Χριστό. Δέν εἶναι μακρινό ὄνειρο πού ἀφορᾶ μόνο σέ μερικούς. Ἀλλά πρόκληση καί πρόσκληση σέ μία ζωή πού «οὔκ ἔστι ἐκ τοῦ κόσμου τούτου». Ἔτσι στούς ἀνθρώπους πού ἐπέλεξαν νά ζήσουν κατ’ αὐτό τόν τρόπο εἶναι φυσική ἡ ὁμολογία πού δίνουν γιά τόν Χριστό, ἀφοῦ μέ τήν ἐλεύθερη ὁλοκληρωτική προσφορά τους στόν Θεό γίνονται δέκτες καί προβολεῖς τῆς θείας λαμπρότητας. Ἔτσι φυσική θά εἶναι καί ἡ ὁμολογία πού θά δώσει ὁ Χριστός γι’ αὐτούς στόν Πατέρα Του. Οἱ Ἅγιοι ὡς ἥλιοι θά λάμψουν στήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν διότι ἑνώθηκαν μέ τό Φῶς τόν Χριστό. Θά ἀκτινοβολήσουν, σημειώνει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, «ὡς θείου φωτός γεννήματα». Καί ὁ Χριστός θά εἶναι Αὐτός πού θά μαρτυρεῖ περί αὐτῶν καί θά γίνονται ἀγαπητοί στόν Πατέρα.
Ἀγαπητοί Χριστιανοί, ἄς ἐμπνευστοῦμε ἀπό τούς βίους τόσων Ἁγίων διότι αὐτοί οἱ βίοι εἶναι ἱερές μαρτυρίες περί τῆς θαυματουργικῆς δυνάμεως τοῦ Σωτῆρος μας.


 

Κυριακή 19 Ιουνίου 2016

Γιατί γονατίζουμε τρεις φορές στον Εσπερινό της Πεντηκοστής (Αγίου Πνεύματος);

 


«Θεέ μου…Είμαι πεσμένος… Σήκωσέ με.
Ανάστησέ με. Σώσε με!…»
 
Κατά την «έσχατη» και «μεγάλη» και «σωτήρια» ημέρα της Πεντηκοστής, κατά την οποία μας αποκαλύφθηκε και προσκυνούμε και δοξάζουμε το μέγα μυστήριο της Αγίας και Ομοουσίου και Ζωοποιού και Αδιαιρέτου και Ασυγχύτου Τριάδας, του Ενός και Μοναδικού Θεού του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, αμέσως μετά την πανηγυρική Θεία Λειτουργία, τελούμε τον «Εσπερινό της Γονυκλισίας», κατά τον οποίο ψάλλουμε ύμνους αφιερωμένους κατ’ εξοχήν στο Πανάγιο Πνεύμα, το τρίτο Πρόσωπο της Τρισηλίου Θεότητας, που είναι «φως και ζωή και ζώσα πηγή νοερά. Πνεύμα σοφίας, Πνεύμα συνέσεως, αγαθόν, ευθές, νοερόν, ηγεμονεύον, καθαίρον τα πταίσματα, Θεός και θεοποιούν, πυρ εκ πυρός προϊόν, λαλούν, ενεργούν, διαιρούν τα χαρίσματα».
Αμέσως μετά την «Είσοδο» του Εσπερινού, κι αφού ψαλεί το «Φως ιλαρόν» και το πανηγυρικό Μέγα Προκείμενο «Τίς Θεός Μέγας ως ο Θεός ημών; Συ ει ο Θεός, ο ποιών θαυμάσια μόνος!» σε ήχο βαρύ, μεγαλόπρεπο, αντάξιο του νοήματος και του μηνύματός του, ο Διάκονος μας καλεί, κλήρο και λαό, να γονατίσουμε και ν’ απευθύνουμε στο Θεό γονυπετείς λόγο ικεσίας:
Από τη λαμπροχαρμόσυνη αγία ημέρα του Πάσχα μέχρι και σήμερα, η γονυκλισία ήταν απαγορευμένη. Σύμφωνα με τους Ιερούς Κανόνες, και για να υπογραμμίζεται το χαρούμενο και σωτήριο μήνυμα των αναστάσιμων βιωμάτων της Εκκλησίας, η προσευχή των Ορθοδόξων γίνεται«ορθοστάδην». Σε όρθια δηλαδή στάση, και όχι με γονυκλισία. Όμως την ώρα τούτη το «ορθοστάδην» παραμερίζεται, όχι μόνο για να χαιρετίσουμε θεοπρεπώς το Πανάγιο Πνεύμα, «δι’ ου Πατήρ γνωρίζεται και Υιός δοξάζεται, και παρά πάντων γινώσκεται μία δύναμις, μία σύνταξις, μία προσκύνησις τής Αγίας Τριάδος», μα και για να πούμε κατά πως ταιριάζει σε παραστρατημένους, όπως είμαστε όλοι μας, χωρίς εξαίρεση, το «ημάρτομεν!», και να ζητήσουμε το έλεος του Θεού, την άφεση, την κάθαρση, τη συγγνώμη.«Έτι και έτι, κλίναντες τα γόνατα, του Κυρίου δεηθώμεν».
Τη γονυκλισία την ονομάζει ο λαός μας και «μετάνοια». Γιατί η στάση του μετανοούντος είναι το «κλίνειν τα γόνατα». Κάτω τα γόνατα, κάτω και το πρόσωπο.
σημαίνει απλούστατα: «Θεέ μου, βρίσκομαι κάτω. Είμαι πεσμένος. Έχω καταντήσει “γη και σποδός”. Σήκωσέ με. Ανάστησέ με. Σώσε με!…». Έτσι, σήμερα που ήρθε στον κόσμο ο Παράκλητος, το Πνεύμα της Αληθείας το «καθαίρον(που καθαρίζει)  τα πταίσματα», καλούμαστε να πάρουμε στάση (όχι μόνο σώματος, μα και ζωής!) μετανοούντος:
«Έτι και έτι, κλίναντες τα γόνατα, του Κυρίου δεη­θώμεν».
Στην Κρήτη λένε οι παλαιότεροι: «Και στην κορυφή του βουνού να βρεθείς τούτη την ημέρα ολομόναχος, θα πρέπει να γονατίσεις και να κάμεις το σταυρό σου». Και κρύβουν τα λόγια τούτα την αίσθηση της πραγματικής μετοχής στη ζωή του Ενός Σώματος της Εκκλησίας, ανεξάρτητα από εξωτερικές συνθήκες. Την αίσθηση της εν Θεώ τω εν Τριάδι οργανικής ενότητας των πιστών, όπου κι αν οι συγκυρίες της ζωής τους θέλουν να βρίσκονται… Και γονατίζει ο πιστός όπου κι αν είναι: Στην εκκλησιά του· στο σπίτι του ή στο νοσοκομείο, αν είναι άρρωστος·· στο πλοίο του, αν θαλασσοπορεί· στο βουνό στον κάμπο· στη στάνη· στο δάσος· στην ξενιτιά· στο κάτεργο· στη φυλακή… Όπου βρίσκεται!
«Έτι και έτι, κλίναντες τα γόνατα, του Κυρίου δεη­θώμεν».
Η πρώτη Ευχή της Γονυκλισίας απευθύνεται στον «Άχραντο, αμίαντο, άναρχο, αόρατο, ακατάληπτο, ανεξιχνίαστο, αναλλοίωτο, ανυπέρβλητο, αμέτρητο, ανεξίκακο Κύριο», τον «Πατέρατου Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού» και Τον παρακαλεί, με μόνο συνήγορό μας τη δική Του «συμπάθεια», να μας δεχθεί καθώς προσπέφτουμε ενώπιον Του μετανοημένοι και φωνάζοντας το «ημάρτομεν!». Του θυμίζει πως από τη μήτρα της μητέρας μας ήδη, Αυτόν μονάχα είχαμε για Θεό μας, αλλά, επειδή τη ζωή μας τη χαραμίσαμε στη ματαιότητα, μείναμε γυμνοί από τη βοήθειά Του και δεν έχουμε λόγια για ν’ απολογηθούμε. Όμως παίρνουμε Θάρρος από τους οικτιρμούς Του και κράζουμε: «Αμαρτίας νεότητος ημών και αγνοίας μη μνησθής, και εκ των κρυφίων ημών καθάρισον ημάς».(Μη θυμηθείς τις αμαρτίες που κάναμε στα νιάτα μας, όταν είχαμε άγνοια των εντολών Σου, και από τα κρυφά και ανομολόγητα κρίματα της καρδιάς μας καθάρισέ μας).  Του ζητά, πριν βρεθούμε πίσω στο χώμα, σ’ Αυτόν να μας αξιώσει να επιστρέψουμε! Να ζυγομετρήσει τις αμαρτίες μας με τους οικτιρμούς Του και ν’ αντιπαραθέσει την άβυσσο των οικτιρμών και του ελέους Του στο πλήθος των πλημμελημάτων μας! Να μας ρύσει, να μας γλυτώσει από την αβάσταχτη τυραννία του διαβόλου! Ν’ ασφαλίσει τη ζωή μας μέσα στους άγιους και ιερούς Του νόμους και να μας συνάξει όλους στη Βασιλεία Του. Και καταλήγει ικετευτικά: «Δος συγγνώμη σε όσους ελπίζουν σε Σένα… καθάρισέ μας με την ενέργεια του Αγίου Σου Πνεύματος».
Πρόκειται για προσευχή «αντρίκια»! Εξομολογητική, χωρίς προσπάθειες άσκοπης δικαιολογίας ή αποποιήσεως ευθυνών. «Ημάρτομεν!» «Αμαρτίας νεότητος ημών και αγνοίας μη μνησθής!» «Εκ των κρύφιων ημών καθάρισον ημάς!» «Δος συγγνώμην τοις ελπίζουσιν επί Σε!» Δεν είναι λόγια αυτά! Είναι βέλη που σαϊτεύουν την πατρική καρδιά του Ανεξίκακου και Πολυέλεου και Φιλάνθρωπου Θεού!…
«Έτι και έτι, κλίναντες τα γόνατα, του Κυρίου δεηθώμεν».
Η δεύτερη Ευχή απευθύνεται στο Κύριο ημών Ιησού Χριστό, το «απαύγασμα του Πατρός»( που πηγάζει από τον πατέρα), τον «της ουσίας και της φύσεως Αυτού απαράλλακτον και αμετακίνητον χαρακτήρα», την «πηγή της σωτηρίας και της χάριτος» και Του ζητά να μας ανοίξει Αυτός, ο «διδούς ευχήν τω εύχομένω»(αυτός που δίνει προσευχή στον προσευχόμενο), τα αμαρτωλά μας χείλη και να μας διδάξει «πώς δει και υπέρ ων χρή προσεύχεσθαι» – ρεαλιστική παραδοχή πως χωρίς Αυτόν, ούτε να Τον ζητήσουμε μπορούμε, ούτε να Του ζητήσουμε τα συμφέροντα ξέρουμε. Κι αφού Του δηλώσει με ταπείνωση πως περιμένουμε η ευσπλαχνία Του να νικήσει το άμετρο πλήθος των αμαρτιών μας. Του λέει πως με φόβο θείο στεκόμαστε μπροστά Του, έχοντας ρίξει την απελπισία της ψυχής μας μέσα στου ελέους Του το πέλαγος, και Του ζητάει για λογαριασμό μας: «Κυβέρνησε μου την ζωήν… και γνώρισέ μου το δρόμο που θα  πορευτώ». «Το Πνεύμα της Σοφίας Σου, χάρισε στη σκέψη μου. Πνεύμα συνέσεως δώρισε στην «αφροσύνη» μου. Τα έργα μου ας τα κατευθύνει πνεύμα θεοφοβίας. Πνεύμα ευθές και ηγεμονικό μη μου στερήσεις, για ν’ αξιωθώ, με του Αγίου Πνεύματος την καθοδήγηση, να εργάζομαι τις εντολές Σου και πάντοτε να νιώθω την παρουσία Σου». Και κορυφώνει: «Την Σην ικετεύω αγα­θότητα. Όσα ηυξάμην απόδος μοι εις σωτηρίαν»(την καλοσύνη Σου ικετεύω: Όσα σχετικά με τη σωτηρία μου Σου ζήτησα προσευχόμενος, χάρισέ μου), για να Του υπογραμμίσει πιο κάτω πως Αυτός είναι η μοναδική μας ελπίδα, παρά τις αμαρτίες μας: «Σε Σένα μόνο αμαρτάνουμε, αλλά και Σένα μόνο λατρεύουμε.
Δεν ξέρουμε να προσκυνούμε άλλο  Θεό, ούτε να υψώνουμε ικετευτικά τα χέρια μας σε κάποιο άλλο Θεό ». Κι αυτός ο τονισμός ότι Αυτός είναι ο μοναδικός μας Θεός, το μοναδικό μας, δηλαδή, και έσχατο καταφύγιο, θέλει -αν μπορούμε να το πούμε έτσι (χωρίς, πάντως, άσεβη διάθεση)- να κινήσει το φιλότιμο του Θεανθρώπου να μας δώσει χέρι βοηθείας, να μας χαρίσει την άφεση και τα προς σωτηρία αιτήματα, δεχόμενος τη γονυκλισία και την προσευχή μας, «ως θυμίαμα δεκτό, αναλαμβανόμενο ενώπιον της υπεράγαθης Βασιλείας Του».
Είναι και τούτη η ευχή μια προσευχή τολμηρή. «Σοι μόνω αμαρτάνομεν, αλλά και Σοι μόνω λατρεύομεν». Δεν ξέρουμε να προσκυνούμε ξένο θεό, ούτε να υψώνουμε χέρια ικετευτικά σ’ άλλο θεό έξω από Σένα! Ομολογία πτώσεως, φθοράς, εξαχρειώσεως, έσχατου κινδύνου! Αλλά ταυτόχρονα και ομολογία πίστεως, θεοφοβίας, ζωντανής ελπίδας σ’ Αυτόν που είναι «η ελπίς πάντων των περά­των της γης» (Ψαλμ. 64: 6), και αγάπης λατρευτικής γι’ Αυτόν που «πρώτος ηγάπησεν ημάς» (Α’ Ίωάν. 4: 19). Προσευχή δίχως φαρισαϊσμούς και υποκρισίες. Σωστό ξέσπασμα αληθινά ορθόδοξης καρδιάς!…
«Έτι και έτι κλίναντες τα γόνατα, του Κυρίου δεηθώμεν».
Ακολουθεί η τρίτη Ευχή, που απευθύνεται κι αύτη στο δεύτερο Πρόσωπο της Υπερουσίου Τριάδος, που είναι «η πηγή που πάντοτε και ασταμάτητα αναβλύζει ζωή και φως, η δημιουργική Δύναμη που είναι αιώνια όπως ο Πατέρας, Εσύ που εκπλήρωσες κατά τον καλύτερο τρόπο, πανέμορφα, ό,τι χρειαζόταν για τη σωτηρία των ανθρώπων», Ιησούς Χριστός, που έλυσε τους άλυτους δεσμούς του θανάτου και έσπασε του άδη τα κλειδιά και καταπάτησε τα πλήθη των πονηρών πνευμάτων, και πρόσφερε τον Εαυτό Του για χατίρι μας «άμωμον ιερείον»(αψεγάδιαστη θυσία) και θυσία άχραντη, και με θεόσοφο δόλωμα αγκίστρωσε τον «αρχέκακο και βύθιο δράκοντα» και τον δέσμευσε για πάντα, και τον κατέστησε αδύναμο κι ανίσχυρο, να περιμένει το «πυρ το άσβεστο» (Μάρκ. 9: 45) και το «σκότος το εξώτερο» (Ματθ. 25: 30).
Κι επισυνάπτεται σ’ αυτή και δεύτερη Ευχή υπέρ των τεθνεώτων, των νεκρών, απευθυνόμενη σ’ Αυτόν που είναι «της αναστάσεως ημών Αρχηγός και των βεβιωμένων(όσων πράξαμε) αδέκαστος και φιλάνθρωπος Κριτής και της μισθαποδοσίας Δεσπότης και Κύριος», ικετεύοντας Τον: «Ανάπαυσον πάντας, τους πατέρας εκάστου και μητέρας και αδελφούς και αδελφάς και τέκνα, και ει τι άλλον ομογενές και ομόφυλον, και πάσας τας προαναπαυσαμένας ψυχάς επ’ ελπίδι αναστάσεως, ζωής αιωνίου, και κατάταξον τα πνεύματα αυτών και τα ονόματα εν βίβλω ζωής», στην αγκαλιά του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ, στη Χώρα των Ζώντων, στη Βασιλεία των ουρανών, στον Παράδεισο. Και ανάστησε και τα σώματα όλων μας κατά την αγία ήμερα της επαγγελίας Σου. Γιατί είναι αλήθεια πως δεν υπάρχει θάνατος για τους δούλους του Θεού, μα φεύγουν απ’ το σώμα κι έρχονται σε Σένα, τον Κύριο. Φεύγουν από τα λυπηρά κι έρχονται «στα καλύτερα και τα πιο ευχάριστα», σε Σένα, που είσαι η ανάπαυση και η χαρά!Απευθύνεται στον Υιό που είναι «η μεγαλώνυμος Σοφία του Πατρός», «αΐδιον φως εξ αϊδίου φωτός. Ήλιος δικαιοσύνης» και Τον καθικετεύει:. Συ που μας αξίωσες να φτάσουμε σ’ αυτή τη μεγάλη ήμερα της Πεντηκοστής, δέξου ακόμα μια ικεσία μας. Όχι για μας τους ίδιους τούτη τη φορά, μα γι’ αυτούς που έφυγαν πριν από μας. Για τους κεκοιμημένους συγγενείς μας κατά σάρκα και όλους τους «οικείους της πίστεως». Συ που και κατ’ αυτή τήν «παντέλεια» και «σωτηριώδη» εορτή μας αξίωσες να δέχεσαι «ιλασμούς ικεσίους» γι’ αυτούς που βρίσκονται στον Αδη, δίνοντας μας μεγάλες ελπίδες, άκουσε τη φωνή μας που αξιοσυμπάθητα Σου απευθύνουμε: «Ανάπαυσον τας ψυχάς των δούλων Σου των προκεκοιμημένων», εκεί που υπάρχει, το φως κ’ η δροσιά κ’ η αναψυχή, εκεί που δεν υπάρχει πόνος, λύπη ή στεναγμός. Ανάπαυσε τα πνεύματά τους με τους δικαίους, γιατί αυτοί που βρίσκονται στον Άδη δεν μπορούν να Σου ζητήσουν συγγνώμη, αλλά μονάχα εμείς που ζούμε Σε ευλογούμε και Σε ικετεύουμε και τις εξιλαστήριες ευχές και ιερουργίες Σου προσφέρουμε για τις ψυχές τους!
Ζητά γι’ άλλη μια φορά συγχώρηση αμαρτημάτων για όλους, ζώντες και κεκοιμημένους, από τον μόνο Αναμάρτητο: «Δος μας συγγνώμη, άφεση και συγχώρηση για τα παραπτώματά μας, τα θεληματικά και τα αθέλητα, αυτά που κάναμε ξέροντας πως είναι κρίματα, και αυτά που κάναμε έχοντας άγνοια, τα φανερά, τα κρυφά, όσα διαπράξαμε με έργα, με το λογισμό μας και με λόγια, κάθε συναναστροφή και σε κάθε κίνησή μας… » και καταλήγει: «Και στους μεν αποβιώσαντες δώρισε  ελευθερία και άνεση δώρισε, και εμάς που είμαστε εδώ ευλόγησε, χαρίζοντας μας  το τέλος της ζωής μας  καλό και ειρηνικό».
Λέει κάποιος Άγιος πως τίποτε δεν συγκινεί τόσο το Θεό, όσο η προσευχή υπέρ των κεκοιμημένων. Επειδή «εν τω Άδη ουκ έστι μετάνοια», οι προαπελθόντες δεν έχουν πια τη δυνατότητα να βοηθήσουν τον εαυτό τους. Έτσι, μοναδική φωνή γι’ αυτούς είναι η φωνή μας! Μοναδική ικεσία τους η δική μας ικεσία! Μοναδική προσευχή τους η προσευχή μας! Για το λόγο αυτό , αυτή η τρίτη Ευχή της Γονυκλισίας έχει ξεχωριστή βαρύτητα και σημασία! Είναι προσευχή αγάπης και ελεημοσύνης και φιλαδελφίας και ευγνωμοσύνης, για πρόσωπα που βρίσκονται πια στα χέρια του Θεού!
«Έτι και έτι, κλίναντες τα γόνατα…»
Τί να προσθέσει κανείς στην τριπλή αυτή γονυκλινή ευχή της Εκκλησίας; Τί επί πλέον να ζητήσει από το Θεό; Μονάχα έναν ύμνο εκκλησιαστικό που είναι ιερή υπόσχεση με την  ευκαιρία της Πεντηκοστής, ύμνο του Εσπερινού της παραμονής, διαλέγω σαν επίλογο καί επιστέγασμα των ταπεινών τούτων γραμμών:
«Εν ταις αυλαίς Σου υμνήσω Σε τον Σωτήρα του κόσμου, και κλίνας γόνυ προσκυνήσω Σου την αήττητον δύναμιν, έν εσπέρα και πρωί και μεσημβρία, και εν παντί καιρώ ευλογήσω Σε, Κύριε»! Που θέλει να πει: «Στις εκκλησίες Σου μέσα θα Σε υμνήσω, τον Σωτήρα του κόσμου, και θα γονατίσω να προσκυνήσω την αήττητη δύναμή Σου, και βράδυ, και πρωί, και μεσημέρι, και κάθε ώρα και στιγμή θα Σε ευλογήσω, Κύριε».
 
(Μητροπολίτου Προικοννήσου Ιωσήφ, «Οσμή ζωής», εκδ. Άθως)
Πηγή :agiosmgefiras.blogspot.gr
 
 

Ο Εσπερινός της γονυκλισίας

 
 
"Σήμερα με την Λειτουργία επισυνάπτεται και ο Εσπερινός της Γονυκλισίας και διαβάζονται οι ευχές το πρωί.
Η πρώτη ευχή, είναι μια εξομολόγηση των αμαρτιών μας και ζητούμε συγχώρηση.
Στη δεύτερη γονυκλισία παρακαλούμε να μας διδάξει ο Θεός και να προσευχόμαστε και να μας χαρίσει Πνεύμα σοφίας.
Στην τρίτη γονυκλισία αναγιγνώσκεται ευχή υπέρ των κεκοιμημένων πατέρων (ιερέων, μοναχών), γονέων, αδελφών, τέκνων και παρακαλούμε για την άφεση των αμαρτιών τους και την κληρονομία της αιώνιας ζωής."
"Η εορτή λοιπόν της Πεντηκοστής προσκαλεί κάθε χριστιανική ψυχή να αναπέμψει ευχαριστήριους ύμνους στο Θεό Πατέρα, τον Υιόν του Θεού και λυτρωτή."
 
 
 
 
 

Παρασκευή 17 Ιουνίου 2016

Είμαι ψυχή, έχω φωνή και σου μιλώ

 
 
 
Λόγος Πρώτος

Είμαι ψυχή , έχω φωνή και σου μιλώ …
Καρτερώ τον κόμπο των ματιών σου σαν με θυμάσαι , τον στεναγμό της καρδιάς σου τον σύμπονο…
Δρόσος και ανάπαυση και Φως !
Ω τι Φως Ουρανού σαν με ανεβάζεις πιο ψηλά στις ηλιακτίνες απ τον θανατηφόρο βυθό τον σκοτασμένο !
Καρτερώ τα μνήσθητι και τα ανάπαυσόν σου , αναδεμένα με του κομποσκοινιού τις αγρύπνιες σου τις μεσονυκτικές !
Καρτερώ τις γροθιές σου τις σημαδεμένες απ τις μετάνοιες , στο λιβανισμένο ζυμάρι της μνήμης , στου Πλαστουργού το πλάσιμο , τα ξυλοσκάλιστα μερίσματα στην ανάγλυφη θύμηση , το ψιχουλάκι μου στην προσκομιδή και στο απόπλυνον το λυτρωτικό …
Καρτερώ το δίδραχμο του στερήματός σου , σαν μελισόκερο ιλαρό , του κάθε ελάχιστου αδελφού σου την παρηγοριά που προσφέρεις ,
μπουκιά και στάλα …
Είμαι ψυχή , έχω φωνή και σου μιλώ …
Δεν μετρώ τον χρόνο , δεν υπάρχει χθες και σήμερα εδώ , μήτε αύριο …
Μόνο το αιώνιο και η Ανάσταση που στα σίγουρα θα ρθει …
Ως τότε από σένα περιμένω …Μην με ξεχνάς !
Μην με σκεπάζεις με της λήθης το χώμα το ξερό …
Θυμήσου με τις μέρες τις πασίχαρες και τις δυσκολεμένες , στα Ψυχοσάββατά μας τα μοσχοβόλιστα με ελπίδα ,
στις Μέρες του Κυρίου της Ανάστασης τις μέρες ,
στα μεγαλυνάρια της Αειμακάριστης Κυράς ,
στα εσπερινά και στα ορθρινά τα ψυχοχάρτια…
Είμαι ψυχή , έχω φωνή και σου μιλώ …
Μη με ξεχνάς έστω κι αν δεν με γνώρισες ποτέ !
Αν δεν υπήρχα ο μακρινός σου πρόγονος εγώ ,
δε θα στεκες τώρα πάνω από το μνήμα μου το ξεθωριασμένο …
Βάλε με στην προσευχή σου , στην αλμύρα των ματιών σου !
Κράτα μου το φως αναμμένο , να θωρώ να μην φοβάμαι !
Τράβα με ψηλά , να λευτερωθώ , να ανασάνω τον Θεό !
Λύτρωσέ με ..Ανάπαυσέ με !
Από σένα περιμένω !
Είμαι ψυχή , έχω φωνή και σου μιλώ …
Και προσδοκώ !
Μην με ξεχνάς !

Λόγος Δεύτερος

 Είμαι ψυχή έχω φωνή και σου μιλώ!
Τα δάκρυά σου τα σύμπονα προσμένω , όχι το θρήνο και τον κοπετό σου ,
τις άναρθρες κραυγές σου πάνω από το άψυχο σώμα μου και το σταυρό στο κοιμητήρι …
Τι να τα κάνω τα ατέλειωτα τα μοιρολόγια , τις λιγοθυμιές , το μαυροφόρεμά σου ;
Και ενώ περιμένω συνέχεια να σε υποδεχτώ στης Μάνας Εκκλησιάς τις δεήσεις , να ικετεύεις και συ για μένα και να παρακαλάς τον λυτρωτή για την συγχώρεση και την ανάπαυσή μου , εσύ σταμάτησες να έρχεσαι γιατί λες ότι πενθείς ! Δεν είναι πένθος αυτό! Με το Θεό τα βάζεις και τον κατηγορείς και τον ρωτάς γιατί …
Ταράζεις τα νερά του ποθητού μου λιμανιού !
Κλαίω που δεν με παρηγορείς ! Οι στεναγμοί σου έρχονται και με συναντούν και σκοτεινιάζουν το φως μου …
Είμαι ψυχή έχω φωνή και σου μιλώ!
Νιώσε πως είμαι εδώ μαζί σου, στης χαρμολύπης σου τις προσευχές , στις μνημονεύσεις σου , στις Λειτουργιές ..
Δεν είναι χρέος σου το μαύρο , το πένθος και η οιμωγή ! Αυτά τα κάνουν εκείνοι που δεν γνωρίζουν τα μεγαλεία του Θεού , που τους νοιάζει μόνο του κόσμου το φρόνημα !
Χρέος σου είναι η μνήμη , η ευχή και το έλεος και η ενάρετη ζωή σου !
Δεν το εξοφλείς με της απελπισιάς το σκοτάδι την οργή και τα μόνιμα κλαμμένα μάτια!
Για λίγο χωριστήκαμε ! Τα χρόνια τα εδώ μπορείς να τα μετρήσεις !
Το αιώνιο δεν μετριέται ! Μπορείς ωστόσο να το ζήσεις μόνο αν το ζητήσεις και αγωνιστείς να το κερδίσεις !
Τότε χαρά θα αισθανθώ , θα ωφεληθώ , θα αναπαυθώ !
Είμαι ψυχή έχω φωνή και σου μιλώ!
Και καρτερώ ! Μη με ξεχνάς !
Χάρισε μου το Φως !
Διψάω τον Παράδεισο !

Λόγος Τρίτος

 Είμαι ψυχή έχω φωνή και σου μιλώ!
Ήρθε ο καιρός για να σου πω το ευχαριστώ !
Πως την καρτέραγα τη στιγμή της λύτρωσης !
Αχνό ήταν το Φως τόσους καιρούς !
Μα λίγο-λίγο σαν έπεφταν πάνω του τα δάκρυα της μετανοίας σου , σαν της παρηγοριάς οι ευχές , των ελεηθέντων από τα σπλάχνα των οικτιρμών σου τρυπούσαν το ημίφως , όλο και ξεθάμπωνε η ακτίνα της Δικαιοσύνης .
Κι έτσι δάκρυ το δάκρυ ανέβαινα , μέχρι που μια Κυριακή μ άρπαξε του σπλαχνικού Πατέρα το ροζιασμένο χέρι και μ έβγαλε στο Αιώνιο Φως , να μην το θολώνει τίποτα πια !
Δρόσος και κουφισμός απ τον δικό σου αγώνα , την δέηση την άπαυστη , την ικεσία την γεμάτη υπομονή και ελπίδα !
Είμαι ψυχή έχω φωνή και σου μιλώ !
Σ ευχαριστώ που δεν με ξέχασες ! Που θυμήθηκες εκείνο το δυσωπώ που με σπαραγμό σου φώναξα τότε στο τελευταίο αντάμωμά μας !
Συνέχισε όμως να παρηγορείς τις ψυχούλες !
Ακούγονται κι άλλων οι φωνές που σου μιλούν !
Αμέτρητες είναι κι αγωνίζονται να ανέβουν στον καθάριο φωτισμό του Πανοικτίρμονος Θεού !
  
Απόσπασμα από την εκπομπή με τίτλο
Από εμάς περιμένουν ( 3 μέρη)

του Νώντα Σκοπετέα
στην εκπομπή " Εν τω φωτί Σου οψόμεθα Φως ! "
 
 
Όσα δεν μου έμαθες καλέ μου όσο ζούσες , μου τα φανέρωσες όλα μετά! Μακάρι να αγγίξω έστω για λίγο την ταπείνωση σου ! Την απόσυρση σου ! Την ικανότητα σου να αρκείσαι με τα ελάχιστα , χωρίς να διεκδικείς ποτέ και τίποτα ! Μα να ` χεις μια ανοιχτή αγκαλιά , όπου συναντούσες την φροντίδα και την αγάπη ! Τόσα λίγα ζητούσες ! Τόσα άφθονα να απολαύσεις στην μακαρία ζωή!
Καλή αντάμωση!!!
 
+ + +
 
 
 
 

Τρίτη 14 Ιουνίου 2016

Ο Θεός θα αλλάξει το βιογραφικό σου



Δώσε το χέρι σου στον Θεό, που 'ναι ο Πατέρας ...και η Μάνα όλων μας. Πέρα από τους γονείς μας, ο Πατέρας όλων των πατέρων και η Μητέρα όλων των μητέρων είναι ο Θεός.
Συνεργάσου μαζί Του, ώστε να δημιουργήσει μέσα σου μια καινούργια βιολογία και μια καινούργια βιογραφία.
Και θα σου αλλάξει ο Θεός και τα κύτταρα του σώματος, χαρίζοντάς σου λαμπρότητα, ενεργητικότητα και ζωντάνια. Θα αλλάξει όμως και το βιογραφικό σου. Ετσι, αν και οι γονείς σου είναι μέσα στην αποτυχία, τη δυσκολία και τη στενοχώρια, εντούτοις εσύ θα καταφέρεις να κάνεις κάτι τελείως καινούργιο και φρέσκο. Κάτι τελείως αναγεννημένο κι αναστημένο.
Αυτό κάνει ο Χριστός όταν μπει στην καρδιά μας. Οταν το επιτρέψουμε. Κι όταν είμαστε διαθέσιμοι ενώπιόν Του. Δηλαδή, χρειάζεται να είσαι ανοιχτός στον Θεό, ώστε να μπορεί να μπει και να βάλει αυτό το φως, ώστε το μήνυμά Του να τονώνει την ψυχή σου.
Αυτά που λέω είναι πολύ απλά, φτωχά κι ασήμαντα. Μιλώ σ' εσένα που είσαι μεγάλος, μα πιστεύω ότι κι ένα παιδάκι του δημοτικού θα τα καταλάβει. Γιατί όμως να μην είναι αληθινό το απλό; Και γιατί να μην είναι απλό το αληθινό; Ετσι δεν πρέπει να 'ναι; Για να μπορούν να έχουν συμμετοχή και πρόσβαση όλοι. Για να μπορεί να προσεγγίζει όλος ο κόσμος αυτή την απλότητα και την ευτυχία. Γιατί η ευτυχία είναι για όλους μας.
Αρα, λογικά, θα πρέπει να 'ναι τόσο κατανοητή, που όλοι να μπορούμε να την καταλάβουμε. Γι' αυτό, άλλωστε, τα λόγια του Χριστού ήταν πάρα πολύ απλά. Εκρυβαν σίγουρα μεγάλο βάθος, αλλά τα καταλάβαιναν όλοι.
Δεν ήρθε ο Κύριος στη γη, για να μας πιάσει πονοκέφαλος απ' τη διδασκαλία Του και να πούμε: «Τώρα πρέπει να σπουδάσω, για να καταλάβω και Αυτόν και τη διδασκαλία Του. Και πρέπει να πάω 25-30 χρονών και να 'χω πάρει και πτυχία και μετά να Τον καταλάβω».
Ακόμα κι ένα παιδάκι που άκουγε τον Κύριο Τον καταλάβαινε. Απλά λογάκια έλεγε.
Σκέψου, λοιπόν, κι εσύ απλά και μην μπερδεύεσαι. Και μην ακούς τον νου σου, το μυαλό σου, που πάει να σε μπερδέψει κι όλο σου λέει: «Ναι, αλλά...» Αυτό το «ναι, αλλά...» είναι η αντίσταση στη χαρά, σαν να μη δέχεται την ευτυχία.
Είναι μερικοί άνθρωποι που, όταν τους λύσεις ένα πρόβλημα με ωραίο κι απλό τρόπο, δεν το θέλουν. Δηλαδή, σαν να μη θέλουν να συμφωνήσουν και να δεχθούν να γίνουν ευτυχισμένοι. «Ναι, αλλά...» Μα μη λες «ναι, αλλά...» όλη την ώρα. Πες μόνο «ναι». Δέξου τον λόγο που θα σε κάνει ευτυχισμένο. Χωρίς «αλλά». Αυτό το «αλλά» είναι η άμυνα του οργανισμού σου, της ψυχής σου, που κλοτσάει. Σαν να μη θες να το πάρεις απόφαση ότι και εσύ μπορεί να χαρείς. Εχεις συνηθίσει στο άλλο κλίμα, στην απογοήτευση. Γιατί να λες διαρκώς «ναι, αλλά...»; Δες το αισιόδοξα. «Ναι, αλλά δεν έχω δουλειά». Ναι, παιδί μου, δεν έχεις δουλειά σήμερα. Αλλά θα βρεις αύριο. «Ναι, αλλά...» Ε, καλά. Αμα ξεκινάς με «ναι, αλλά...», τότε πώς θα κάνει το θαύμα κι ο Θεός!
Δηλαδή, έλα λίγο στη θέση Του! Μπορείς να έρθεις στη θέση Του, γιατί κι εσύ είσαι σαν Θεός στα μάτια του παιδιού σου, με την έννοια ότι εσύ ξέρεις τα πάντα κι είσαι ο δυνατός. Λες του παιδιού σου: «Λύσε την άσκηση, παιδί μου, και, αν τη λύσεις, θα καταλάβεις και το επόμενο μάθημα, και θα πας καλά στο σχολείο». Και σου λέει: «Ναι, αλλά δεν γίνεται. Ναι, αλλά δεν μπορώ». Είδες πώς νιώθεις εκείνη τη στιγμή; Θες να πεις στο παιδί σου: «Παιδί μου, μη λες έτσι. Ταπεινώσου». Και το «ταπεινώσου» εδώ θα πει «εμπιστεύσου».


Tου π. Ανδρέα Κονάνου – Από την εφημερίδα "Ορθόδοξη Αλήθεια" που κυκλοφορεί στα περίπτερα

 

Παρασκευή 10 Ιουνίου 2016

Κατά την εκφορά του Αγίου Λουκά !

 

 
Ήλθε η Κυριακή 11η Ιουνίου 1961, μέρα που γιορτάζουν οι Άγιοι Πάντες, που έλαμψαν και αγίασαν στην Αγία Ρωσία. Ήταν επτά παρά τέταρτο το πρωί, όταν οι πιστοί ετοιμάζονταν για την πανηγυρική Θεία Λειτουργία. Ο Αρχιεπίσκοπος Λουκάς, ανάσαινε κάπως βαριά. Πήρε δύο φορές αναπνοή και άλλες δύο φορές πιό σιγά. Η ψυχή του φτερούγισε για τον Ουρανό. Ο Ομολογητής Αρχιεπίσκοπος έφυγε για να προλάβει να λειτουργήσει αυτή τη μεγάλη μέρα με τους Ρώσους Αγίους στο Επουράνιο Θυσιαστήριο.
 
...
 
Σύμφωνα με τη μαρτυρία της μοναχής Γκαλίνας (που υπηρέτησε τον Αρχιεπίσκοπο Λουκά στα δέκα τελευταία χρόνια της ζωής του και ζει σήμερα στη Σεβαστούπολη) κατά την ώρα της εκφοράς συνέβη κι ένα θαυμαστό περιστατικό. ''Καθώς άρχιζε η εκφορά και μαζί τα επεισόδια, εμφανίστηκε ένα σμήνος από αμέτρητα περιστέρια πάνω από το σκήνωμα του Αγίου. Έκαναν κύκλους πάνω απ' το λείψανό του, έπειτα πετούσαν κατά μήκος της λεωφόρου ως το Κοιμητήριο. Ξαναγύριζαν, έκαναν πάλι κύκλους, ακολουθο...ύσαν την πομπή, πετούσαν μέχρι το Κοιμητήριο και πάλι ξαναγύριζαν. Και αυτό επαναλαμβανόταν συνέχεια. Συμμετείχε κι αυτή η άλογη φύση στην κηδεία του Αγίου μας. Όταν φτάσαμε στο Κοιμητήριο, κάθησαν πάνω στη στέγη του Ναού των Αγίων Πάντων και έπειτα εξαφανίστηκαν. Το γεγονός αυτό έκανε μεγάλη εντύπωση σε όλους. Ακόμη και οι άθεοι προβληματίστηκαν. Δεν ήταν καθόλου τυχαίο γεγονός. Ποτέ δεν είχαμε δει τόσα περιστέρια...''
 
 
Από το βιβλίο του Μητροπολίτη Αργολίδος Νεκταρίου: ''Αρχιεπίσκοπος Λουκάς. Ένας Άγιος Ποιμένας και γιατρός χειρουργός''. Εκδόσεις ''Πορφύρα''
 
 
 
 
 

Παρασκευή 3 Ιουνίου 2016

Από πού προέρχεται η σημερινή κρίση;

 
 
 
Το κείμενο εγράφη πριν ογδόντα σχεδόν χρόνια! Τότε που η Αμερική και ο κόσμος όλος συγκλονιζόταν από το οικονομικό κραχ του 1929. Το κείμενο του Σέρβου τότε Ιεράρχου, Μητροπολίτου Αχρίδος, του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς είναι σαν να εγράφη σήμερα.

Από πού προέρχεται η σημερινή κρίση;

Με ρωτάς, άνθρωπε του Θεού, από που προέρχεται η σημερινή κρίση, και τι ση­μαίνει αυτή. Ποιος είμαι εγώ για να μ...
ε ρωτάς για ένα τόσο μεγάλο μυστικό; «Μίλα, όταν έχεις κάτι καλύτερο από τη σιωπή», λέει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος. Όμως παρό­λο που θεωρώ, ότι η σιωπή είναι τώρα κα­λύτερη από κάθε ομιλία, και όμως λόγω αγάπης προς εσένα, θα σου εκθέσω εκείνα που σκέπτομαι περί αυτού που ρώτησες.

Η κρίση είναι ελληνική λέξη, και σημαί­νει δίκη. Στην Αγία Γραφή αυτή η λέξη χρησιμοποιείται πολλές φορές. Έτσι ο ψαλ­μωδός λέει: «δια τούτο ουκ αναστήσονται ασεβείς εν κρίσει» (Ψαλμ. 1, 5). Σε άλλο μέ­ρος πάλι λέει: «έλεος και κρίσιν άσομαί σοι, Κύριε» (Ψαλμ. 100, 1). Ο σοφός Σολομώντας γράφει, ότι «παρά δε Κυρίου πάντα τα δίκαια». (Παρ. Σολ. 16, 33). Ο ίδιος ο Σωτή­ρας είπε, «αλλά την κρίσιν πάσαν δέδωκε τω υιώ» (Ιωάν. 5, 22), ενώ λίγο πιο κάτω λέγει πάλι «νυν κρίσις εστί του κόσμου τού­του» (Ιωάν. 12, 31). Ο απόστολος Πέτρος γράφει «ότι ο καιρός τού άρξασθαι το κρίμα από του οίκου του Θεού» (Α' Πετρ. 4, 17).

Αντικατάστησε τη λέξη «κρίση» με τη λέξη «δίκη» και διάβασε: «Δια τούτο ουκ αναστήσονται ασεβείς εν δίκη» ή «αλλά την δίκην πάσαν δέδωκε τω υιώ» ή «νυν δίκη εστί του κόσμου τούτου» ή ότι «αποδώσουσι λόγον τω ετοίμως έχοντι δικάσαι ζώντας και νεκρούς».

Έως τώρα οι ευρωπαϊκοί λαοί χρησιμο­ποιούσαν την λέξη «δίκη», αντί για τη λέ­ξη «κρίση», όποτε και να τους έβρισκε κά­ποια συμφορά. Τώρα η καινούργια λέξη αντικατέστησε την παλιά, και το κατανοη­τό έγινε ακατανόητο. Όταν γινόταν ξηρα­σία, πλημμύρα, πόλεμος ή έπεφτε επιδημία, όταν έρριχνε χαλάζι, γίνονταν σεισμοί, πνιγ­μοί και άλλες συμφορές, λέγανε «Θεία δί­κη!».

Και αυτό σημαίνει: κρίση μέσα από ξη­ρασίες, κρίση μέσα από πλημμύρες, μέσα από πολέμους, μέσα από επιδημίες κ.λπ. Και τη σημερινή χρηματικο-οικονομική δυ­σκολία ο λαός την θεωρεί ως Θεία δίκη, όμως δεν λέει η δίκη αλλά η κρίση. Έτσι ώστε η δυσκολία να πολλαπλασιάζεται με το να γίνεται ακατανόητη! Εφόσον όσο ονομαζόταν με την κατανοητή λέξη «δίκη», ήταν γνωστή και η αιτία, λόγω της οποίας ήρθε η δυσκολία, ήταν γνωστός και ο Δι­καστής, ο Οποίος επέτρεψε την δυσκολία, ήταν γνωστός και ο σκοπός τής επιτρεπό­μενης δυσκολίας. Μόλις όμως χρησιμοποι­ήθηκε η λέξη «κρίση», λέξη ακαταλαβίστι­κη σε όλους, κανείς δεν ξέρει πια να εξη­γήσει ούτε για ποιο λόγο, ούτε από Ποιόν, ούτε ως προς τι. Μόνο σ' αυτό διαφέρει η τωρινή κρίση από τις κρίσεις που προέρ­χονται από την ξηρασία ή την πλημμύρα ή τον πόλεμο ή την επιδημία ή τους πνιγμούς ή κάποιους άλλους πειρασμούς.

Με ρωτάς για την αιτία τής τωρινής κρί­σης, ή της τωρινής Θείας δίκης! Η αιτία είναι πάντα η ίδια. Η αιτία για τις ξηρασίες, τις πλημμύρες, τις επιδημίες και άλλα μαστιγώματα της γενιάς των ανθρώπων εί­ναι η αιτία και για την τωρινή κρίση. Η αποστασία των ανθρώπων από τον Θεό. Με την αμαρτία της Θεο-αποστασίας οι άνθρω­ποι προκάλεσαν αυτή την κρίση, και ο Θε­ός την επέτρεψε, ώστε να ξυπνήσει τους ανθρώπους, να τους κάνει ενσυνείδητους, πνευματικούς και να τους γυρίσει προς Εκείνον. Στις μοντέρνες αμαρτίες—μο­ντέρνα και η κρίση. Και όντως ο Θεός χρη­σιμοποίησε μοντέρνα μέσα ώστε να το συ­νειδητοποιήσουν οι μοντέρνοι άνθρωποι: χτύπησε τις τράπεζες, τα χρηματιστήρια, τις οικονομίες, το συνάλλαγμα των χρημά­των. Ανακάτωσε τα τραπέζια στις συναλ­λαγές σ' όλο τον κόσμο, όπως κάποτε στο ναό των Ιεροσολύμων. Προξένησε πρωτό­γνωρο πανικό μεταξύ εμπόρων και αυτών που ανταλλάσσουν το χρήμα. Προκάλεσε σύγχυση και φόβο. Όλα αυτά τα έκανε για να ξυπνήσουν τα υπερήφανα κεφαλάκια των σοφών της Ευρώπης και της Αμερικής, για να έλθουν εις εαυτούς και να πνευματικοποιηθούν. Και από την άνεση και το αγκυροβόλημα στα λιμάνια τής υλικής σι­γουριάς να θυμηθούμε τις ψυχές μας, να αναγνωρίσουμε τις ανομίες μας και να προ­σκυνήσουμε τον ύψιστο Θεό, τον ζωντανό Θεό.
Μέχρι πότε θα διαρκέσει η κρίση; Όσο το πνεύμα των ανθρώπων παραμείνει δίχως αλλαγή. Ώσπου οι υπερήφανοι υπαίτιοι αυτής της κρίσης να παραιτηθούν μπροστά στον Παντοδύναμο. Ώσπου οι άνθρωποι και οι λαοί να θυμηθούν, την ακαταλαβί­στικη λέξη «κρίση», να τη μεταφράσουν στη γλώσσα τους, ώστε με αναστεναγμό και με­τάνοια να φωνάξουν: «η Θεία δίκη»!
Πες και εσύ, τίμιε πατέρα, η Θεία δίκη, αντί η κρίση, και όλα θα σου γίνουν ξεκά­θαρα.

Χαιρετισμούς και ειρήνη


(Το κείμενο προέρχεται από το βιβλίο του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται...», Ιεραποστολικές επιστολές Α', εκδ. «Εν πλω», Αθήνα 2008, σσ. 33-36. Ο τίτ­λος του πρωτοτύπου είναι: «Στον παπα-Κάραν για την κρίση τού κόσμου»)
 
 

Χαρᾶς Εὐαγγέλια


 
 
 
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
 
Χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε, πάλιν ἐρῶ χαίρετε, καὶ τὴν χαρὰν αὐτὴν οὐδεὶς αἴρει ἀφ᾽ ἡμῶν, καὶ ἡ χαρὰ αὕτη νὰ πληροῖ τὶς καρδίες σας πάντοτε, καὶ αὐτὴ ἡ χαρὰ προέρχεται ἐκ τοῦ τάφου· ἐκ τοῦ τάφου ἀνέτειλε ἡ χαρά, καὶ δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο αὐτὴ ἡ χαρὰ παρὰ μόνο ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Αὐτὴν τὴν χαρὰν ἡ Ἐκκλησία μας τὴν ὑπενθυμίζει κάθε μέρα, ἰδιαιτέρως τὶς Κυριακές, ἐξαιρέτως δὲ τὴν ἡμέραν τοῦ Πάσχα καὶ μὲ σχετικὲς αὐξομειώσεις τῆς ἐντάσεως τοῦ πανηγυρισμοῦ γιὰ ἄλλες σαράντα ἡμέρες μέχρι τὴν Ἀνάληψιν. Ἡ Κυριακὴ εἶναι ἡ κατ᾽ ἐξοχὴν ἡμέρα τῆς χαρᾶς, καθότι εἶναι ἀφιερωμένη ἐξ αὐτῆς τῆς ἐπωνυμίας της στὸν Κύριον καὶ Θεόν μας, καὶ εἰς αὐτὴν πανηγυρίζουμε θριαμβευτικὰ καὶ ψάλλομε πολλάκις τὸν παιάνα τῆς νίκης, ὅτι Χριστὸς ἀνέστη ἐκ τοῦ τάφου χαρίζοντας σὲ μᾶς τὴν καταλλαγὴ μὲ τὸν Θεὸν καὶ τὴν υἱοθεσίαν. Μέσα στὴν χαρούμενη ἀτμόσφαιρα τῶν ὕμνων καὶ τῶν δοξολογιῶν, ὁ ἀναστὰς Κύριος μᾶς καλεῖ γιὰ νὰ λάβουμε ἐντός μας αὐτὴν τὴν χαράν, αὐτὸν τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, καὶ νὰ γίνουμε τέκνα Θεοῦ χαρούμενα. Ὄχι χαρούμενα μὲ τὴν κοσμικὴν ἔννοιαν, νὰ ξεφαντώσουμε, νὰ κάνουμε τὰ δικά μας, νὰ ἁμαρτήσουμε ζητῶντας τὴν χαράν, διότι αὐτὴ ἡ χαρὰ εἶναι πρόσκαιρη καὶ φευγαλέα, γρήγορα ἔρχεται καὶ γρήγορα φεύγει, εἶναι φτηνή. Ἀλλὰ νὰ εἴμαστε χαρούμενοι ἔχοντας τὴν χαρὰν τοῦ Θεοῦ μέσα μας, καὶ ἡ ὁποία δὲν εἶναι ἄλλη ἀπὸ τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν.
Ὁ Χριστός μας ἐπηγγέλθηκε σὲ μᾶς μέσῳ τῶν μαθητῶν του αὐτὴ τὴν χαρὰν πρὸ τοῦ πάθους του. Τοὺς προεῖπε ὅτι ὁ κόσμος θὰ χαρεῖ ὅταν θὰ τὸν συλλάβουν καὶ θὰ τὸν σταυρώσουν, ἐνῶ ἐκεῖνοι, οἱ μαθητές του, θὰ λυπηθοῦν. Ἀλλὰ ἡ λύπη τους θὰ εἶναι σύντομη, διότι μετὰ ἀπ᾽ αὐτὰ θὰ τὸν ξαναδοῦν καὶ θὰ χαροῦν καὶ τὴν χαρά τους αὐτὴν κανεὶς δὲν θὰ μπορέσει νὰ τοὺς τὴν ἀφαιρέσει. Ὁ λόγος τοῦ Κυρίου ἐκπληρώνεται μὲ τὴν ἀνάστασίν του, ὅπου τὰ σύμπαντα πληροῦνται χαρᾶς, εὐφροσύνης, ἀγαλλιάσεως· τὸ ἴδιο καὶ οἱ καρδιές μας οἱ ὁποῖες ἐκζητοῦν αὐτὴν τὴν χαρὰν καὶ κραυγάζουν: «Ἔρχου, Κύριε Ἰησοῦ». Ὁ δὲ Κύριος, ἐπειδή ἀγαπᾶ τὸ πλάσμα του, διαγγέλλει: «Ἰδού ἔρχομαι ταχύ».
Ἐμᾶς, ὅταν βρισκόμαστε στὴν Θεία Λειτουργία, μᾶς χαροποιεῖ ἡ ἐκφώνησις τοῦ ἱερέα «Μετὰ φόβου Θεοῦ, πίστεως καὶ ἀγάπης προσέλθετε». Ὁ Κύριος τάχυνε καὶ ἦλθε, καὶ μᾶς καλεῖ στὴν χαρὰν τοῦ γάμου καὶ στὴν χαρὰν τοῦ Δείπνου τῆς Βασιλείας του, ὅπου τρώγομεν καὶ πίνομεν τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ «ἵνα ὦμεν ἕν». Αὐτὴ ἡ χαρὰ δὲν δίνεται μετὰ θάνατον ἢ μόνον μετὰ θάνατον. Αὐτὴ ἡ χαρὰ δίνεται ἀπ᾽ ἐντεῦθεν. Εἶναι ὁ ἀρραβώνας τῆς μέλλουσας Βασιλείας· εἶναι ἡ σφραγίδα τῆς υἱοθεσίας· εἶναι τό σημεῖο τῆς θεοαγχιστείας. Ἂς θυμηθοῦμε τὸν Ἅγιον Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ, ὅπου τὸ ξεχείλισμα τῆς χαρούμενης καρδιᾶς του ἐκδηλωνόταν σὲ καθένα πρόσωπο ξεχωριστὰ μὲ τὸν χαιρετισμό: «Χριστὸς ἀνέστη, χαρά μου!»
Καὶ δὲν εἶναι μόνον ὁ Ἅγιος Σεραφεὶμ πεπληρωμένος τῆς χαρᾶς, τῆς μακαρίας ἐκείνης χαρᾶς τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ πάντες οἱ Ἅγιοι. Διότι οὐδεὶς Ἅγιος εὑρίσκεται, τῆς χαρᾶς ἀπούσης. Πάντες οἱ Ἅγιοι, ἔχοντες τὸν Χριστὸν μέσα στὴν καρδίαν τους, τὴν χαράν τους, εἰσῆλθαν εἰς τὸ στάδιον τῶν ἀγώνων καὶ ἐθριάμβευσαν, τοῦ Θεοῦ συνεργοῦντος. Ἀπόντος τοῦ Θεοῦ, ἀδύνατος ἡ νίκη. Παρόντος τοῦ Θεοῦ, βεβαία ἡ νίκη καὶ ὁ στέφανος καὶ ἡ τιμή. Ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος ἐκλαμβάνεται ἡ ἀρχή, καὶ ἐκ τῆς ἀρχῆς προεικάζεται τὸ ἀποτέλεσμα τοῦ ἀγῶνος. Ἐὰν τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι ὁ ἁγιασμός, τότε ἡ ἀρχὴ ἦταν ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς ἐν τῇ καρδίᾳ.
Αὐτὸ γίνεται ἐν πρώτοις μὲ τὸ βάπτισμα, ἀλλὰ δὲν ἀρκεῖ μόνο αὐτό. Ἐπιβάλλεται ὁ ἄνθρωπος νὰ θέλει τὸν Θεὸν ἐν τῇ καρδίᾳ του. Νὰ ποθεῖ τὸν ἀναστάντα Χριστόν. Ἡ ὀρθοφροσύνη θὰ προγραμματίσει τὴν ὀρθοπραξία καὶ ἡ ὀρθοπραξία θὰ ὁδηγήσει στὴν ὀρθοδοξία. Ἐὰν κάποιος, ἀπὸ τὴν ἀρχὴν τῆς εἰσόδου τοῦ Χριστοῦ στὴν καρδίαν του, ποιεῖ πάντα ὅσα δύναται, ὥστε νὰ εὐαρεστεῖ τὸν Χριστόν, νὰ τὸν ἀναπαύει καὶ νὰ τὸν δοξάζει, τότε ὅσους πειρασμοὺς καὶ θλίψεις καὶ στενοχωρίες καὶ νὰ περάσει δὲν θὰ τὸν βλάψουν σὲ τίποτε, μᾶλλον ὅλα αὐτὰ θὰ γίνουν αἰτία ὁ στέφανος τῆς δικαιοσύνης, ὁ στέφανος τοῦ ἁγιασμοῦ, νὰ εἶναι λαμπρότερος, τιμιώτερος, ἐνδοξότερος. Ἀπὸ τὴν ἄλλην, ἔστω καὶ ἐὰν κάποιος, ἀπὸ τὴν ἀρχὴν τῆς εἰσόδου τοῦ Χριστοῦ στὴν καρδίαν του, συνέχεια ἁμαρτάνει, ὅσες πτώσεις καὶ νὰ ἔχει, ἐὰν ἡ καρδία του στερεώθηκε στὴν πέτρα ποὺ εἶναι ὁ Χριστὸς («τὰ πάντα καὶ ἐν πᾶσι Χριστός»), μετανοῶντας βάλλει καινούργιαν πνευματικὴν ἀρχὴν στὴν ζωήν του. Τότε, ἔστω καὶ ἂν οἱ ἄνεμοι τοῦ πειρασμοῦ πνεύσουν, ἔστω καὶ ἂν οἱ θύελλες καὶ οἱ ἀνεμοστρόβιλοι τῶν θλίψεων διέλθουν, ἔστω καὶ ἂν οἱ καταιγίδες τῶν ἀρνητικῶν συμφορῶν καὶ ἐπιφορῶν ἐπέλθουν θέλοντας νὰ τὸν καταστήσουν γιὰ ἄλλην μίαν φορὰν ἀποστάτην καὶ ἀρνητὴν τοῦ Θεοῦ, ἐὰν μείνει σταθερὸς στὴν πίστη του στόν Χριστό διὰ μετανοίας καὶ ταπεινώσεως καὶ ἀγάπης, ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς παραμένει πάντοτε ὁ νικητής, ὅτι ἐπίστευσεν στόν Χριστόν ἄχρι θανάτου καὶ δέν κατακρίθηκε ὡς ἄπιστος, γι᾽ αὐτὸ λαμβάνει τὸν Χριστὸν ὡς ἔπαθλον, δωρεάν, λαμβάνει τὴν χαρὰν τὴν ὁποία κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ τοῦ τὴν ἀφαιρέσει.
Καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ Πάσχα. Διάβαση ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο τῆς ἁμαρτίας καὶ τῶν παθῶν στὴν γῆ τῆς ἐπαγγελίας, τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς χαρᾶς. Διάβαση ἀπὸ τὴν γῆ στὸν οὐρανό. Διάβαση ἀπὸ τὴν ἐξορία στὴν πατρικὴ ἑστία. Διάβαση ἀπὸ τὰ λυπηρὰ στὰ χαρούμενα. Διάβαση πρὸς τὸν Παράδεισο. Διάβαση πρὸς τὸν Χριστό, τὴν χαρὰν ὅλου τοῦ κόσμου.
 
Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Λήδρας κ. Ἐπιφανίου
Ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μαχαιρᾶ