Ιερός Ναός Αγίων Πάντων Μακεδονίτισσας

Ιερός Ναός Αγίων Πάντων Μακεδονίτισσας
Άγιοι του Θεού πρεσβεύετε υπέρ ημών !

Δευτέρα 25 Απριλίου 2016

Ποια είναι η συκιά του Ευαγγελίου που ξεράθηκε φαινομενικά παράλογα;

 
 
Ποια είναι η συκιά του Ευαγγελίου 
που ξεράθηκε φαινομενικά παράλογα; 
 
Όσιος Μάξιμος ο Ομολογητής
Επιμέλεια Σοφία Ντρέκου 

Ἕτεροι, εἰς τὴν ξηρανθεῖσαν Συκῆν
Τὴν Συναγωγήν, συκῆν Χριστός, Ἑβραίων,
Καρπῶν ἄμοιρον πνευματικῶν εἰκάζων,
Ἀρᾷ ξηραίνει, ἧς φύγωμεν τὸ πάθος.
 

ΕΡΩΤΗΣΗ: (Μάρκ. 11,12-14 , Ματθ. 21,18Ποια είναι η συκιά του Ευαγγελίου που ξεράθηκε φαινομενικά παράλογα; Και ποια είναι η ακρότατη πείνα που ζητούσε καρπό πριν από την ώρα; Και τι σημαίνει η κατάρα για ένα αναίσθητο πράγμα.
ΑΠΟΚΡΙΣΗ: Ο Θεός Λόγος που οικονομεί τα πάντα για χάρη της σωτηρίας των ανθρώπων, αφού παιδαγώγησε πρώτα τη φύση μας με το νόμο που περιέχει σωματικότερη λατρεία -γιατί δεν μπορούσε να δεχτεί την αλήθεια γυμνή από τυπικά προκαλύμματα εξαιτίας της άγνοιας και της αλλοτρίωσης που της προ­κλήθηκε προς τα αρχέτυπα θεία πράγματα- ύστερα, ερχόμενος στον κόσμο αφού έγινε φανερά από τον εαυτό του άνθρωπος παίρνοντας σάρκα που είχε νοερή, και λογική ψυχή, κι αφού ως Λόγος μετέφερε τη φύση μας στην άυλη, γνωστική, πνευματική λατρεία, δεν ήθελε, αφού πια φάνηκε στη ζωή η αλήθεια, να εξουσιάζει η σκιά, που τύπος της ήταν η συκιά.
Γι' αυτό λέει· επιστρέφοντας από τη Βηθανία στα Ιεροσόλυμα, [Ματθ. 21,18· Μάρκ. 11,11ε.] δηλαδή μετά την τυπική και σκιώδη και που ήταν κρυμμένη μέσα στο νόμο παρουσία του, ερχόμενος ξανά στους ανθρώπους με τη σάρκα -γιατί έτσι πρέπει να εκληφθεί το επιστρέφοντας -είδε στο δρόμο μια συκιά που είχε μόνο φύλλα, [Ματθ. 21,18· Μάρκ 11,13] που υπήρχε στη σκιά και στους τύπους, δηλαδή τη σωματική λατρεία του νόμου κατά την άστατη και παροδική -επειδή ήταν δίπλα στο δρόμο- παράδοση, τη λατρεία των τύπων μόνο και των θεσμών που περνούν.
Όταν ο Λόγος την είδε σαν συκιά ωραία και με­γαλοπρεπή και στολισμένη, ωσάν με φύλλα, με τα εξωτερικά περιβλήματα των σωματικών παραγγελμάτων του νόμου και μη βρίσκοντας καρπό, δηλαδή δικαιοσύνη, την καταράστηκε επει­δή δεν έδινε τροφή στο Λόγο, η καλύτερα πρόσταξε να μη κα­λύπτει πια δυναστεύοντας την αλήθεια με τους νομικούς τύ­πους, πράγμα που αποδείχτηκε στη συνέχεια με τα έργα, αφού καταξεράθηκε εντελώς η νομική ωραιότητα που είχε την ύπαρ­ξή της στα σχήματα μόνο και έσβησε η έπαρση των Ιουδαίων γι' αυτή.
Γιατί δεν ήταν εύλογο αλλά ούτε κι επίκαιρο, αφού πια είχε φανεί λαμπρή η αλήθεια των καρπών της δικαιοσύνης να παρασύρεται και να ξεγελιέται από τα φύλλα η όρεξη όσων παράτρεχαν σαν δρόμο την παρούσα ζωή και να αφήνουν τους πλούσιους φαγώσιμους καρπούς του Λόγου. Γι' αυτό λέει δεν ήταν ο καιρός των σύκων· [Μάρκ. 11,13] ο χρόνος δηλαδή κατά τον οποίο κυριαρχούσε στην ανθρώπινη φύση ο νόμος, δεν ήταν καιρός καρπών της δικαιοσύνης, αλλά εικόνιζε τους καρπούς της δικαιοσύνης και μυούσε ατά κάποιο τρόπο τη μέλλουσα θεία κι απόρρητη και σωτήρια όλων χάρη, στην οποία δεν είχε φτάσει από την απιστία του ο παλαιός λαός και γι' αυτό χάθηκε.
Γιατί ο Ισραήλ, λέει ο θείος απόστολος, με το να επιδιώκει το νόμο της δικαιοσύνης, δηλαδή το νόμο της σκιάς και των τύπων, δεν έφτασε στο νόμο της δικαιοσύνης,[Ρωμ. 9,31] δηλαδή το νόμο που ολοκληρώνεται με το Πνεύμα του Χριστού.
Ή πάλι˙ επειδή το πλήθος των ιερέων και γραμματέων και νομικών και Φαρισαίων, άρρωστοι από την κενή δόξα με την επίδειξη της πλαστής ευλάβειας των ηθών, φαινόμενοι ότι ασκούσαν δικαιοσύνη, έτρεφαν την έπαρση της οίησης, ο Λό­γος λέει ότι η οίηση αυτών που αναφέρθηκαν είναι συκιά άκαρ­πη πλούσια μόνο σε φύλλα, την οποία, αυτός που επιθυμεί τη σωτηρία όλων των ανθρώπων και πεινά τη θέωσή τους, την καταριέται ως άκαρπη και την ξεραίνει, ώστε, προκρίνοντας από το να φαίνονται το να είναι δίκαιοι, αφού ξεντυθούν το χιτώνα της ηθικής υπόκρισης και φορέσουν το γνήσιο χιτώνα της αρετής, όπως θέλει ο θείος Λόγος, να περάσουν μ' ευσέβεια τη ζωή τους παρουσιάζοντας στο Θεό της ψυχής μάλλον τη διάθε­ση, παρά την πλαστότητα των ηθών στους ανθρώπους.
Αν τώρα και μερικοί από τους Χριστιανούς είμαστε τέτοιοι  πλάθοντας την ευλάβειά μας με τους τρόπους χωρίς έργα δικαιοσύνης, αν δεχτούμε το Λόγο ως φιλάνθρωπο που πεινά τη σωτηρία μας, αποξηραίνει το σπέρμα της κακίας μέσα στην ψυχή, την οίηση, για να μη μας δίνει πια την ανθρωπαρέσκεια, καρπό της φθοράς.
Έχετε, σύμφωνα με τις δικές μου πενιχρές δυνάμεις, το νόημα του λόγου, που κατά την αφήγηση που έκανα έδειξε τον Κύριο να πεινά ορθά και χρήσιμα να καταριέται τη συκιά και να την ξεραίνει σε κατάλληλη ώρα, γιατί ήταν εμπόδιο στην αλήθεια, και που ήταν είτε η σύμφωνη με το νόμο παλαιά παρά­δοση των σωματικών τύπων είτε και η επαρμένη συμπεριφορά των Φαρισαίων και η δική μας.

Πηγή: «Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών», (Ερωτήσεις Α' - ΝΓ')
Μαξίμου Ομολογητού προς Θαλάσσιον περί Απόρων.
Κείμενο-Επιμέλεια Σοφία Ντρέκου / Αέναη επΑνάσταση


 

Κυριακή 17 Απριλίου 2016

«Βουβή Εβδομάδα»

 

 
Γιατί λέμε την εβδομάδα πριν τη Μεγάλη, «βουβή» η «κουφή»;
Η δική μας πορεία προς τα Ιεροσόλυμα 
 

 Περιεχόμενα:
1. Εισαγωγικά
2. Η «Κουφή» ΣΤ' Εβδομάδα Νηστειών - Εβδομάδα προ των Βαΐων
3. Γιατί λέμε την εβδομάδα πριν τη Μεγάλη, «βουβή» η «κουφή»;
4. Ποιό είναι το Τυπικό της Εκκλησίας μας;
5. Ο λόγος του π. Μωυσέως του Αγιορείτου
1. Εισαγωγικά

Εκκλησιαστικά, αγαπητοί αναγνώστες, διανύουμε τη λεγόμενη «
Κουφή ή Βουβή Εβδομάδα», την τελευταία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και προ της Μεγάλης Εβδομάδας. Είναι δική μας πορεία προς τα Ιεροσόλυμα. Πλησιάζει η δική μας ώρα ν' ακολουθήσουμε Τον Δρόμο Του Χριστού για τον δικό μας Γολγοθά.
Καλή Σταυραναστάσιμη Πορεία.
2. Η ΕΠΙΛΕΓΟΜΕΝΗ «ΚΟΥΦΗ» ΕΒΔΟΜΑΔΑ 
ΣΤ' Εβδομάδας των Νηστειών (πρό της Κυριακής των Βαΐων)

Η εβδομάδα που αρχίζει σήμερα αποκαλείται από την Εκκλησία «κουφή» επειδή δεν υπάρχουν ψαλμωδίες και Χαιρετισμοί εν αναμονή των Παθών.

Η έκτη και τελευταία εβδομάδα της Μεγάλης Σαρακοστής ονομάζεται «Εβδομάδα των Βαΐων».

Για έξι μέρες πριν το
Σάββατο του Λαζάρου και την Κυριακή των Βαΐων η λατρεία της Εκκλησίας μας ωθεί ν' ακολουθήσουμε το Χριστό καθώς πρώτος αναγγέλλει το θάνατο του φίλου Του και κατόπιν αρχίζει το ταξίδι Του στη Βηθανία και στην Ιερουσαλήμ. Το θέμα και ο τόνος αυτής της εβδομάδας δίνονται την Κυριακή το απόγευμα στον Εσπερινό:

Την έκτη(Στ') των σεπτών Νηστειών Εβδομάδα, προθύμως απαρχόμενοι, Κυρίω προεόρτιον ύμνον των Βαΐων άσωμεν πιστοί, ερχομένω εν δόξη δυνάμει Θεότητος, επί την Ιερουσαλήμ, νεκρώσαι τον θάνατον...

Στο κέντρο της προσοχής είναι ο Λάζαρος - η αρρώστεια του, ο θάνατός του, ο θρήνος των συγγενών του και η αντίδραση του Χριστού σ' όλα αυτά.
Έτσι τη Δευτέρα ακούμε: Σήμερον Χριστώ, πέραν Ιορδάνου διατρίβοντι, δηλούται η νόσος του Λαζάρου...

Την Τρίτη: Χθές και σήμερον η νόσος του Λαζάρου.

Την Τετάρτη: Σήμερον Λάζαρος, θανών θάπτεται, και θρήνον άδουσι αι τούτου σύγγονοι, ως δε προγνώστης Θεός...

Την Πέμπτη: Δισημερεύει σήμερον, θανών ο Λάζαρος...

Τέλος την Παρασκευή: Έρχεται ο Κύριος εις Βηθανία... εξαναστήσαι...

Η τελευταία εβδομάδα δηλαδή περνάει με πνευματική περισυλλογή πάνω στην ερχόμενη συνάντηση του Χριστού με το θάνατο - πρώτα στο πρόσωπο του φίλου Του Λαζάρου, έπειτα στο θάνατο του ίδιου του Χριστού. Πλησιάζει η «ώρα του Χριστού» για την οποία τόσο συχνά μιλούσε και προς αυτήν προσανατολιζόταν όλη η επίγεια διακονία Του.

Η ανάσταση του Λαζάρου έγινε για να βεβαιωθούμε για «Την κοινήν ανάστασιν» (τροπάρια της ημέρας).

Είναι κάτι το συναρπαστικό να γιορτάζουμε κάθε μέρα για μια ολόκληρη εβδομάδα αυτή τη συνάντηση ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο, που αργά αργά πλησιάζει, να γινόμαστε μέρος της, να νιώθουμε με όλο το είναι μας αυτό που υπονοεί ο Ιωάννης με τα λόγια του: «Ιησούς ως είδεν αυτήν κλαίουσαν και τους συνελθόντας... ενεβριμήσατο τω πνεύματι και ετάραξεν εαυτόν... και εδάκρυσεν» (Ιωάν. 11, 33-35).

Μέσα στη λειτουργική ορολογία, το Σάββατο του Λαζάρου και η Κυριακή των Βαΐων είναι η «έναρξη του Σταυρού». Η τελευταία εβδομάδα της Σαρακοστής, η προεόρτια αυτών των ημερών, είναι η τελική αποκάλυψη του νοήματος της Μεγάλης Σαρακοστής.

Ας το δούμε πιό αναλυτικά...


3. Γιατί λέμε την εβδομάδα πριν τη Μεγάλη, «βουβή» η «κουφή»;

H έκτη και τελευταία εβδομάδα της Μεγάλης Σαρακοστής ονομάζεται «Εβδομάδα των Βαΐων». Για έξι μέρες πριν το Σάββατο του Λαζάρου και την Κυριακή των Βαΐων η λατρεία της Εκκλησίας μας ωθεί ν' ακολουθήσουμε το Χριστό καθώς πρώτος αναγγέλλει το θάνατο του φίλου Του και κατόπιν αρχίζει το ταξίδι Του στη Βηθανία και στην Ιερουσαλήμ.

Στο κέντρο της προσοχής είναι ο Λάζαρος - η αρρώστεια του, ο θάνατός του, ο θρήνος των συγγενών του και η αντίδραση του Χριστού σ' όλα αυτά. Η τελευταία εβδομάδα δηλαδή περνάει με πνευματική περισυλλογή πάνω στην ερχόμενη συνάντηση του Χριστού με το θάνατο - πρώτα στο πρόσωπο του φίλου Του Λαζάρου, έπειτα στο θάνατο του ίδιου του Χριστού.

Πλησιάζει η «ώρα του Χριστού» για την οποία τόσο συχνά μιλούσε και προς αυτήν προσανατολιζόταν όλη η επίγεια διακονία Του.
Η ανάσταση του Λαζάρου έγινε για να βεβαιωθούμε για «Την κοινήν ανάστασιν». Είναι κάτι το συναρπαστικό να γιορτάζουμε κάθε μέρα για μια ολόκληρη εβδομάδα αυτή τη συνάντηση ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο, που αργά αργά πλησιάζει, να γινόμαστε μέρος της, να νιώθουμε με όλο το είναι μας αυτό που υπονοεί ο Ιωάννης με τα λόγια του: «Ιησούς ως είδεν αυτήν κλαίουσαν και τους συνελθόντας... ενεβριμήσατο τω πνεύματι και ετάραξεν εαυτόν... και εδάκρυσεν» (Ιωάν. 11, 33-35). Μέσα στη λειτουργική ορολογία, το Σάββατο του Λαζάρου και η Κυριακή των Βαΐων είναι η «έναρξη του Σταυρού».

Παρά ταύτα ο ευσεβής λαός μας αποκαλεί την εβδομάδα αυτή «κουφή» η «βουβή» με μοναδική δικαιολογία ότι την Εβδομάδα αυτή δεν τελούνται Ακολουθίες και ως εκ τούτου δεν σημαίνει ούτε η καμπάνα οπότε ούτε λέμε (Ακολουθία) ούτε ακούμε (Καμπάνα) αυτήν την Εβδομάδα.

Όμως η πραγματικότητα είναι άλλη. Αρκεί μια ματιά στα Λειτουργικά βιβλία της Εκκλησίας μας για να μας πείσει ότι, όχι «βουβή» και «κουφή» δεν είναι αυτή η Εβδομάδα αλλά αντίθετα, όπως είδαμε και πιο πάνω, είναι πλήρης μηνυμάτων και Θεολογικών εννοιών γύρω από το
Μυστήριο του θανάτου. Παλαιότερα αυτό καλλιεργείτο και από τους ίδιους τους ιερείς σαν μια δικαιολογημένη ίσως!! προσπάθεια για λίγη ξεκούραση λίγο πριν τον μεγάλο κόπο της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδος.
«Η Βαϊοφόρος»: Τοιχογραφία από την Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου στα Μετέωρα, δια χειρός Θεοφάνους του Κρητός, Κορυφαίου αγιογράφου του 16ου αιώνα.

4. Ποιό είναι το Τυπικό της Εκκλησίας μας;

Το Τυπικό της Εκκλησίας μας, υπαγορεύει και αυτήν την Εβδομάδα τις Ακολουθίες που τελούνται καθ’ όλη την Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Δηλ. Μεσονυκτικό, Όρθρο, Ώρες και Εσπερινό το πρωί, το Μεγάλο Απόδειπνο το απόγευμα, την Προηγιασμένη Θ.Λειτουργία την Τετάρτη και την Παρασκευή καθώς και το Μικρό Απόδειπνο με τον κανόνα του Αγίου Λαζάρου την Παρασκευή το απόγευμα. Η μοναδική Ακολουθία που απουσιάζει είναι η Ακολουθία των Χαιρετισμών της Παναγίας η οποία αποτελεί και την μοναδική χαρμόσυνη νότα στην πένθιμη περίοδο που διανύουμε. Το ότι δεν τελείται η χαρμόσυνη Ακολουθία των Χαιρετισμών την Εβδομάδα αυτή οδήγησε στην παρεξήγηση; Ίσως! 

Η τελευταία εβδομάδα της Σαρακοστής (αφού από την Κυριακή ξεκινά η Μεγάλη Εβδομάδα με την δική της νηστεία), είναι η τελική αποκάλυψη του νοήματος της Μεγάλης Σαρακοστής που είναι η μετάνοια, η νηστεία από την αμαρτία, η χαρμολύπη και η επαναβίωση του λατρευτικού στοιχείου της Εκκλησίας! Ας φροντίσουμε να μην χάσουμε τα όσα έχει να μας προσφέρει και αυτήν την Εβδομάδα η Εκκλησία μας ξεφεύγοντας από επιπόλαιες και ανυπόστατες συμβουλές γύρω από την Λατρευτική μας ζωή.
5. Ο λόγος του π. Μωυσέως του Αγιορείτου

Επίκαιρος και εύστοχος όπως πάντα ο λόγος του π.Μωυσέως του Αγιορείτου για τις Άγιες Αυτές και Μεγάλες Ημέρες. 

«Πάντα τη Μεγάλη Παρασκευή, να ‘σαι μόνος σαν το Χριστό προσμένοντας το τελευταίο καρφί, το ξύδι, τη λόγχη. Τις ζαριές ν’ ακούς ατάραχα στο μοίρασμα των υπαρχόντων σου, τις βλαστήμιες, τις προκλήσεις, την αδιαφορία. Πριν την Παρασκευή δεν έρχεται η Κυριακή, τότε λησμονάς τα μαρτύρια των δρόμων της Μεγάλης Παρασκευής της ζωής μας. Μην ξαφνιαστείς, μη φοβηθείς στ’ απρόσμενο σουρούπωμα. Οι μπόρες του ουρανού δε στερεύουν. Η ξαστεριά θα ’ρθεί το Σαββατόβραδο. Τότε λησμονάς τα μαρτύρια των δρόμων της μεγάλης Παρασκευής της ζωής μας».


Σοφία Ντρέκου
 
Ηλ. Πηγές
Ιερά Μονή Ασωμάτων Πετράκη
Ι.Ν. Αγίου Νικολάου του νέου, Θηβών
Ελληνικά και Ορθόδοξα
Ιερέας της Ανατολικής Εκκλησίας
Σοφία Ντρέκου / αέναη επΑνάσταση
 

 

Τρίτη 12 Απριλίου 2016

«Τη δύσκολη ώρα μη με αφήσεις να ξεχάσω»

 
 
Λέει η προσευχή των Πατέρων:
«Οποιες ειδήσεις κι αν λάβω σήμερα, δίδαξέ με να τις δεχτώ με ηρεμία και με την ακλόνητη πεποίθηση ότι τίποτε δεν συμβαίνει χωρίς να το επιτρέψεις Εσύ».
Ο,τι κι αν ακούσω σήμερα, Κύριε, να το δεχτώ με ηρεμία και να πιστεύω πως ό,τι κι αν συμβεί, το ξέρεις Εσύ και το επιτρέπεις Εσύ. Κι αφού το επιτρέπεις, κάτι καλό θα βγει. Πρόσεξε τι είπα: «Αφού το επιτρέπεις». Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα προσπαθήσω να αλλάξω εκείνο που συνέβη.
Πες ότι βγήκαν τα αποτελέσματα των εξετάσεων και κόπηκες. Δεν σημαίνει ότι, αφού το επέτρεψε ο Θεός, θα πεις: «Ε, ωραία, αφού κόπηκα, δεν θα ξαναπάω να δώσω εξετάσεις ούτε θα ξαναπάω στη σχολή. Κόπηκα. Αρα τα παρατάω». Δεν εννοεί αυτό. Θα ξαναδώσεις εξετάσεις. Αλλά όχι με νεύρα, αγωνία, θυμό και αγανάκτηση. Μα θα πεις: «Αφού κόπηκα, αρχικά το δέχομαι με ηρεμία. Αλλά το θέμα είναι από δω και πέρα τι θα κάνω. Κόπηκα. Λυπάμαι γι' αυτό που έγινε. Καταλαβαίνω το λάθος μου. Παραμένω ήρεμος και νηφάλιος. Και ξαναπροσπαθώ».
Δεν βοηθάμε, δηλαδή, την αλλαγή της ζωής μας γκρινιάζοντας για διάφορα προβλήματα που έρχονται. Πρέπει πρώτα να τα δούμε με ψυχραιμία, ηρεμία κι αποδοχή. Και μετά να προσπαθήσουμε πάλι.
Στη συνέχεια λέει: «Καθοδήγησε τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου σε όλα μου τα έργα και τα λόγια. Στις απρόοπτες περιστάσεις μη μ' αφήσεις να ξεχάσω ότι όλα παραχωρούνται από Σένα». Η φράση-κλειδί εδώ είναι «μη μ' αφήσεις να ξεχάσω».
Ξεχνάμε. Μου το 'χεις πει πολλές φορές: «Τι ωραία αυτά που λέμε! Τι ωραία αυτά που ακούμε! Τι γίνεται όμως μετά και τα ξεχνάμε;» Ο νους ξεχνά. Αφαιρείται ο άνθρωπος. Ξεχνιέται. Εχουμε ακούσει κι έχουμε ζήσει πολύ ωραίες στιγμές στη ζωή μας. Αλλά μετά τις ξεχάσαμε. Την ώρα τη δύσκολη του πειρασμού δεν τις θυμόμαστε. Εχουμε μιλήσει όλοι για αγάπη, συγχώρεση, ανεξικακία. Οταν ήρθε όμως το πρόβλημα, τα ξεχάσαμε όλα. Κι απορούμε μετά: «Καλά, τόσα βιβλία έχω διαβάσει. Πού πήγαν όλα αυτά;»
Μου λέει ένας: «Διάβασες τον τρίτο τόμο του Πατρός τάδε; Πήρες τον πέμπτο τόμο του άλλου Αγίου;» Ναι, τα διάβασα. Και τι έγινε; Εφτασα στον τρίτο τόμο, αλλά την πρώτη σελίδα του πρώτου τόμου την εφάρμοσα; Εστω μία σελίδα να εφαρμόσω.
Μία σελίδα, έστω μία! Τη θυμάμαι την ώρα του πειρασμού;
«Δίδαξέ με» λέει μετά «να συμπεριφέρομαι σε κάθε μέλος της οικογένειάς μου και σε όλους τους συνανθρώπους μου με ευθύτητα και σύνεση, ώστε να μη συγχύζω και στενοχωρώ κανέναν». Το κάνεις αυτό; Δηλαδή να ζεις έτσι, ώστε να μη πληγώνεις κανέναν; Μπορείς να πεις ότι «η χθεσινή ημέρα μου ήταν τέτοια, που δεν πλήγωσα κανέναν άνθρωπο, δεν έγινα εγώ αιτία να πληγωθεί κάποιος, να στενοχωρηθεί ή να συγχυστεί εξαιτίας μου»; Είναι ένας στόχος αυτό. Μα μη νομίσεις ότι είναι κι εύκολο. Και μη σε πιάνει απελπισία αν δεν το καταφέρεις.
Δυστυχώς, όλοι στενοχωρούμε κάποιους και γινόμαστε αιτία να προκληθεί μια παρεξήγηση. Ανθρώπινο. Το θέμα είναι να μη γίνεται και τόσο εύκολα αυτή η παρεξήγηση, και μάλιστα εξαιτίας μας. Να το προσπαθούμε και λιγάκι. Συγκρατήσου και λιγάκι με τη σκέψη του Θεού και την προσευχή σου. Μαλάκωσε και λίγο μέσα σου. Μην αρπάζεσαι με το παραμικρό.

του π. Ανδρέα Κονάνου – από την Ορθόδοξη Αλήθεια που κυκλοφορεί στα περίπτερα



 

Δευτέρα 11 Απριλίου 2016

Πιστεύω, Κύριε· γιάτρεψε την απιστία μου

 
 
 
Όλα σιγά-σιγά οδηγούνται προς μια κορύφωση. Για όσους μπήκαν με διάθεση και αποφασιστικότητα στον στίβο της Μ. Σαρακοστής, οι μέρες τους οδηγούν σταδιακά στην αποκάλυψη μιας γαλήνης και μιας διαφορετικής χαράς, που γεννιέται μέσα από την νηστεία, την εγκράτεια παρορμήσεων και ανεξέλεγκτων αντιδράσεων γενικότερα, αλλά και την περιστολή, το συμμάζεμα ας πούμε του εαυτού, την περισυλλογή και την αυτοκριτική του.
Την Κυριακή, ένας γονιός δυστυχισμένος θα φέρει το δαιμονισμένο παιδί του μπροστά στον Χριστό. Οι μαθητές Του δεν έχουν καταφέρει να το θεραπεύσουν. Εκείνος επιλέγει έναν μακρύ διάλογο, πριν επέμβει. Ρωτάει τον πατέρα, από πότε ο γιος του υποφέρει. «Από μικρός» του απαντά εκείνος και του περιγράφει με λεπτομέρειες όλα τα συμπτώματα της αυτοκαταστροφής, που τον βασανίζουν. Κι όταν ο Χριστός του μιλά για τη δύναμη της πίστης, ο δυστυχής πατέρας, με μια του φράση, συμπυκνώνει όλο τον διχασμό και όλο τον αγώνα του ανθρώπου, που ο πόνος τον φέρνει στα όρια των δυνάμεων και της αντοχής του:
«Πιστεύω Κύριε, βοήθει μου τη απιστία»
 
Το παιδί λυτρώνεται και ο Χριστός θέτει την προσευχή και τη νηστεία, ως προϋποθέσεις της θαυματουργικής ενέργειας, που αποπειράθηκαν και οι μαθητές Του να πραγματοποιήσουν. Πολύ ωραία, νομίζω αυτή η διάσταση προσευχής και νηστείας. Για τους περισσότερους αποτελεί μια προσωπική υπόθεση και θεωρούν πως αυτά τα δύο ωφελούν μόνο την ψυχή τους. Στη σημερινή περικοπή όμως, η προσωπική πνευματική ζωή αποδεικνύεται και ως προϋπόθεση μιας ευεργετικής παρουσίας για τους γύρω μας. Προσπάθησε σε παρακαλώ να καταλάβεις τη διαφορά: Προσευχόμαστε ή νηστεύουμε, όχι για να καταγράψουμε ατομικές πνευματικές επιδόσεις, αλλά για να διαμορφωθούμε σε ποιοτικές πνευματικές υπάρξεις, έτοιμες να δώσουν μαρτυρία του Θεού της αγάπης και να ενταχθούν στο λυτρωτικό Του έργο.
Ας έρθουμε τώρα και σε κάτι παράδοξο: Την ώρα της ίασης του παιδιού, την ώρα δηλαδή της απόλυτης εξουσίας πάνω σε ασύλληπτες και υπερφυσικές δυνάμεις, επιλέγει ο Χριστός να προαναγγείλει το πάθος και την Ανάστασή Του. Σα να λέει προς τους μαθητές Του, πως τα γεγονότα που πλησιάζουν, όσο αποκαρδιωτικά κι αν είναι, δεν πρέπει να τους οδηγήσουν στην κατάρρευση. Οι εικόνες που τους περιμένουν είναι σκληρές. Η σύλληψη, οι μαστιγώσεις, το αίμα στο σταυρό, δεν αποτελούν εμπειρίες, που μπορούν αγράμματοι ψαράδες να αποδεχτούν χωρίς σοκ και σκάνδαλο. Κι όμως, όλα πρέπει να αποτελέσουν κομμάτια μιας συνολικής εικόνας. Και η δύναμη απέναντι στα δαιμόνια και η αδυναμία πάνω στον σταυρό αποτελούν σύνολο ενιαίο, που θα αποκαλυφθεί μετά από πολύ πόνο, πολύ πίστη και πολύ υπομονή.
Αν μάλιστα θελήσεις να ρίξεις μια ματιά στο ακριβώς προηγούμενο περιστατικό, τη Μεταμόρφωση στο όρος Θαβώρ, θα διαπιστώσεις, πως αν και τα ευαγγέλια δίνουν την αίσθηση μιας τυχαίας συρραφής λόγων και γεγονότων, υπάρχει μια εσωτερική αλληλουχία, που μας οδηγεί σε πολύ συγκεκριμένα μηνύματα και συμπεράσματα. Γιατί το λέω αυτό; Η Μεταμόρφωση προϊδεάζει τους τρεις μαθητές για μια άρρητη δόξα μιας άλλης πραγματικότητας. Δεν εισακούεται όμως η επιθυμία τους να μείνουν εκεί για πάντα. Ο Χριστός τους κατεβάζει πάλι εκεί, κάτω, στο βασίλειο του ανθρώπινου πόνου και του σκοταδιού. Εκεί, που πολλές φορές όλα δείχνουν καταδικασμένα, χωρίς ελπίδα, χωρίς προοπτική. Εκεί, που σε λίγο ο πατέρας φέρνει το κυριευμένο από τις δυνάμεις του σκότους παιδί του.
 
 
Δυο είναι οι φράσεις σήμερα, που κατά τη γνώμη μου έρχονται να αγγίξουν την κάθε δεκτική καρδιά:
Η μια είναι του πατέρα:
«Διδάσκαλε, σου έφερα το παιδί μου»
Έχω την εντύπωση, πως στη φράση αυτή συμπυκνώνεται όλη η χριστιανική παιδαγωγία. Είναι η στιγμή που ο γονιός, ο δάσκαλος, ο κατηχητής, ο οποιοσδήποτε κρατά στα χέρια του παιδικές ψυχές, αντιλαμβάνεται, πως καμιά τεχνική, καμιά παιδαγωγική μέθοδος, καμιά εμπειρία, καμιά καλή πρόθεση, καμιά αγάπη, δεν αρκεί για να πλάσει έναν κατά Θεόν άνθρωπο, αν στο τέλος δεν συνειδητοποιείται μια απόλυτη ανεπάρκεια των ανθρωπίνων δυνάμεων. Φαντάζομαι τον πατέρα εκείνον, πόσους τρόπους δεν θα είχε δοκιμάσει για να ξαναδεί πάλι το παιδί του καλά. Και πόσο πόνο δεν θα είχε νιώσει, όταν μετά από κάθε προσπάθεια, όλα ξαναγυρνούσαν στα ίδια.
 
Κάποτε, η ελπίδα στερεύει. Πάντα η ελπίδα του κόσμου κάποτε στερεύει. Ξέρεις, η απελπισία έχει κι ένα καλό. Φέρνει μια περίεργη ελευθερία. Οι δυνάμεις σου έχουν πια εξαντληθεί, από τον κόσμο δεν περιμένεις πια τίποτα, δεν έχεις ανάγκη πια κανέναν. Κρίσιμη η στιγμή. Ο άνθρωπος χωρίς πίστη σε κάτι που ξεπερνάει την πραγματικότητα παραδίδεται στην απόγνωση, σε μια άρρωστη χαλαρότητα, σε ένα μηδέν, που δε βρίσκει διαφορά ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο.
Εκείνος όμως, που κράτησε έστω και μια μικρή σπίθα πίστης, παραδίδεται πια ολόψυχα στην πρόνοια και το έλεος του Θεού. Και ειδικά ο ρόλος του γονιού, στο σημείο αυτό, σε καλεί να παραδώσεις το παιδί σου, που πίστευες ίσως πως είναι δικό σου –με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό- να το αποθέσεις, όπως ο πατέρας της σημερινής περικοπής, μπροστά στα πόδια του Ιησού.
 
Τυχαίνει να κρατάω ανοιχτό το βιβλίο για τον Γέροντα Ιερώνυμο της Αιγίνης και διαβάζω:
«Στον Θεό θα παρουσίασης, ή το παιδί σου σεσωσμένο ή τις πληγές στα γόνατά σου».
Βλέπω καθημερινά τον φόβο, σχεδόν τον πανικό στα μάτια γονιών, που με κόπο πολύ και αγωνίες άλλες τόσες μεγαλώνουν τα παιδιά τους. Ίσως, ένας απ’ αυτούς να είμαι εγώ ή εσύ. Από τι να τα πρωτοπροφυλάξεις; Κλείνεις μια πόρτα κινδύνου και την ίδια στιγμή ανοίγονται άλλες δυο. Να μην ξέρεις με τι να πρωτοφοβηθείς. Μέχρι που ακούς τον Γέροντα Ιερώνυμο να σου λέει:
«Άκουσε, δεν είμαστε μόνοι μας. Ο Θεός θα μας βοηθήσει. Τα βλέπεις τα γυαλιά; Τα παίρνω, τα κρατάω στο χέρι μου και δεν πέφτουν. Αν τ’ αφήσω, θα πέσουν. Μας κρατάει το χέρι του Θεού και δεν πέφτουμε. Μη φοβάσαι».
Είναι τότε, που αφήνεσαι και καταλαβαίνεις, πως ο Θεός έχει το συνήθειο να εμφανίζεται, όταν όλες οι ελπίδες έχουν στερέψει.
 
Μία ακόμη φράση όμως έρχεται να αποκαλύψει μια εξίσου ανθρώπινη πτυχή, εκείνη της πάλης της πίστης με την απιστία.
«Πιστεύω Κύριε, βοήθα με στην απιστία μου».
Πόσο αληθινό, πόσο ανθρώπινο και πόσο τραγικό μαζί!
Ο διχασμός του ανθρώπου, που νιώθει να θέλει να ελευθερωθεί από τον κόσμο των αισθήσεων και να πετάξει προς μια άλλη πραγματικότητα. Και την ίδια στιγμή, μια άλλη τάση, εκείνη που ζητά τις αιτίες των πάντων μέσα στα στενά όρια αυτού του κόσμου, να τον κρατά βαρύ και παγιδευμένο σε ατέλειωτους συλλογισμούς και λογικές εξηγήσεις.
Με δάκρυα προφέρει ο πατέρας αυτή τη φράση. Μισά για το παιδί του και μισά για τον προσωπικό του διχασμό, που καταφέρνει όμως, μέσα από τον πολύ πόνο, να αποδεχτεί και τα δύο κομμάτια του και να τα παραδίδει στον Θεό να τα ενώσει και να τα γαληνέψει. Είναι η στιγμή, που ο άνθρωπος καταλαβαίνει πως δεν υπάρχει μία μόνο λογική. Η καρδιά του ανθρώπου είναι εκείνη που θα αποφασίσει, τι λογική θ’ ακολουθήσει το μυαλό.
 
Ο Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος λέει πως η καρδιά τραβάει το μυαλό προς τη δική της λογική.
Νομίζω όμως πως, τελικά, ακόμη και αυτή την πίστη, μόνο με δωρεά του Θεού μπορούμε να την αποκτήσουμε. Ο πατέρας αυτός, στα έσχατα του πόνου και της αντοχής του, μας αφήνει ακριβώς αυτό το διαχρονικό και πολύτιμο μυστικό.

Του Ηλία Λιαμή, δρ Θεολογίας, Αρχισυντάκτη της ιστοσελίδας Catichisis.gr
 
 

 

Παρασκευή 8 Απριλίου 2016

Η Δ΄ Στάσις των Χαιρετισμών της Παναγίας

 
 
 
Χαῖρε, ἡ τόν φθορέα τῶν φρενῶν καταργοῦσα. Χαῖρε, ἡ τόν σπορέα τῆς ἁγνείας τεκοῦσα᾽
 
Στήν τελευταία στάση τῶν Χαιρετισμῶν πού ἀκούγεται σήμερα, ἡ ᾽Εκκλησία μας συνεχίζει νά μᾶς προβάλλει τό πάντιμο πρόσωπο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, διά τῆς ὁποίας εἰσῆλθε τόν κόσμο ἡ σωτηρία τοῦ κόσμου, ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός μας, μ᾽ ἕναν καί πάλι καταιγισμό εἰκόνων καί συμβολισμῶν, παρμένων εἴτε ἀπό τό χῶρο τῆς Παλαιᾶς εἴτε ἀπό τό χῶρο τῆς Καινῆς Διαθήκης.
᾽Αφορμή γιά σήμερα θά μᾶς δώσει ὁ παραπάνω χαιρετισμός: Χαῖρε, Παναγία, πού καταργεῖς τόν καταστροφέα τῶν φρενῶν τοῦ ἀνθρώπου. Χαῖρε σύ πού γέννησες Αὐτόν πού ἔσπειρε τήν ἁγνότητα.
 1.Ποιές εἶναι οἱ φρένες τοῦ ἀνθρώπου καί ποιός ο φθορέας αὐτῶν τῶν φρενῶν;

Τό μυαλό τοῦ ἀνθρώπου, ἡ διάνοιά του, ὁ χῶρος τοῦ σκέπτεσθαι, ὁ χῶρος τῶν λογισμῶν, κάτι πού συνδέεται βεβαίως ἄμεσα μέ τό νοῦ του ἤ ἀλλιῶς μέ τήν καρδιά του. Καί φθορέας αὐτοῦ τοῦ χώρου εἶναι ὁ διάβολος, ὁ ἀπαρχῆς ἐχθρός τοῦ ἀνθρώπου, ὁ κατά τόν ἅγιο ᾽Ιωάννη τόν εὐαγγελιστή ἀνθρωποκτόνος.
Ὁ διάβολος λοιπόν προσπαθεῖ πάντοτε νά διαφθείρει, νά καταστρέψει τή διάνοια τοῦ ἀνθρώπου, (ἀπό ἐκεῖ ξεκινᾶ ἄλλωστε ὁποιαδήποτε ἁμαρτία: μέ τήν προσβολή τῶν λογισμῶν), ὥστε ἔτσι νά καταστρέψει καί τό κέντρο τῆς ὕπαρξής του, τό νοῦ καί τήν καρδιά του.
Μέ ποιό σκοπό; Νά ἀπομακρύνει τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν Θεό, ὁ Ὁποῖος ζεῖ καί ἐνεργεῖ κυρίως στήν καρδιά τοῦ βαπτισμένου καί ἐνσωματωμένου στήν ᾽Εκκλησία ἀνθρώπου.
Αἰτία γι᾽ αὐτό: τό μίσος τοῦ διαβόλου πρός τόν ἄνθρωπο, τόν κατ᾽ εἰκόνα καί καθ᾽ ὁμοίωσιν Θεοῦ δημιουργημένο, ὥστε νά μή μπορεῖ νά χαρεῖ αὐτός τήν παρουσία τοῦ Δημιουργοῦ του, συνεπῶς τή δική του ὁ διάβολος δυστυχία νά τήν κάνει καί δυστυχία τοῦ ἀνθρώπου.
Μή ξεχνᾶμε ὅτι ὁ διάβολος, κατά τούς ἁγίους μας, εἶναι τό πιό τραγικό καί δυστυχισμένο ὄν ὅλης τῆς δημιουργίας τοῦ Θεοῦ, μέ ἐπιλογή βεβαίως τοῦ ἴδιου καί ὄχι τοῦ Θεοῦ.
2. Τί συγκεκριμένα προσπαθεῖ νά φθείρει ὁ πονηρός ἐπιτιθέμενος στή διάνοια τοῦ ἀνθρώπου;
(1) ῾Ως πρός τόν Θεό: νά κλονίσει τήν ἐμπιστοσύνη του πρός Αὐτόν – ἄς θυμηθοῦμε τό περιστατικό στόν κῆπο τῆς ᾽Εδέμ: πῶς προσβάλλει τή διάνοια τῆς Εὔας, προκαλώντας ρήξη στήν πίστη της στόν Δημιουργό της.
(2) ῾Ως πρός τό συνάνθρωπο: νά χαλάσει τή σχέση τοῦ κάθε ἀνθρώπου μέ αὐτόν, προκαλώντας καχυποψίες, διαστρέβλωση τῶν λόγων του, παρερμηνεύοντας τήν ὅποια συμπεριφορά του.
(3) ῾Ως πρός τόν ἑαυτό μας: νά φέρνει πάντοτε δικαιολογίες γιά ἐμᾶς τούς ἴδιους, προκειμένου νά ἁμαρτήσουμε ἤ κι ἄν ἁμαρτήσουμε, νά μᾶς ὁδηγήσει στήν ἀπελπισία, στή μελαγχολία, στήν ὑπερηφάνεια.
3.Ἡ Παναγία λοιπόν εἶναι αὐτή πού κατήργησε καί καταργεῖ τόν φθορέα διάβολο, γιατί γέννησε Αὐτόν πού τόν συνέτριψε ὁριστικά. ῎Ας θυμηθοῦμε καί πάλι τό λεγόμενο πρωτευαγγέλιο: τήν ὑπόσχεση πού ἔδωσε ὁ Θεός στούς πρωτοπλάστους μετά τήν πτώση τους στήν ἁμαρτία, ὅτι θά ἔλθει κάποτε ἡ ἐποχή πού ὁ ἀπόγονος (Χριστός) τῆς γυναίκας (Παναγίας) θά συνέτριβε τήν κεφαλή τοῦ φιδιοῦ-διαβόλου!
Κι ὅπως τό λέει κι ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὁ Χριστός εἶναι ᾽Εκεῖνος πού ῾κατήργησε τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, τοὐτέστιν τόν διάβολο᾽!
Αὐτό σημαίνει ὅτι ὅσο πλησιάζουμε τόν Χριστό καί τήν Παναγία Μητέρα Του, ἄρα ὅσο ζοῦμε ἐκκλησιαστικά – στήν ᾽Εκκλησία, τό ζωντανό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ζοῦμε ἔντονα τήν παρουσία ᾽Εκείνου – τόσο χάνει ὁ πονηρός ὁποιαδήποτε δύναμη ἀπέναντί μας.
Καί χάνεται ἡ ὅποια δύναμη τοῦ διαβόλου, γιατί σταλάζει μέσα μας ὁ Χριστός, ὅπως λέει ὁ ὑπό ἐξέταση χαιρετισμός (῾ἡ τόν σπορέα τῆς ἁγνείας τεκοῦσα᾽), ἀκριβῶς τήν ἁγνεία, τήν ἁγνότητα, δηλ. τή χάρη Του, ἀφοῦ ᾽Εκεῖνος εἶναι ἡ πηγή της. ῾Αγνίζετε ἑαυτούς, καθώς ᾽Εκεῖνος ἁγνός ἐστι᾽ (ἅγιος ᾽Ιωάννης Θεολόγος).
Λέγοντας ἁγνότητα ἐννοοῦμε ὄχι μόνο τή σωματική ἀπό πλευρᾶς σαρκικῶν μολυσμῶν καθαρότητα, ἀλλ᾽ ὅλη τήν ἐγκάρδια στροφή τοῦ ἀνθρώπου, ψυχῆς καί σώματος, πρός τόν Χριστό, γεγονός πού σημαίνει καί πάλι:
(1) ὡς πρός τόν Θεό: πίστη καί ἀγάπη,
(2) ὡς πρός τόν συνάνθρωπο: ἀγάπη καί ὑπομονή,
(3) ὡς πρός τόν ἑαυτό μας: ταπείνωση καί σωφροσύνη καί ἐγκράτεια.
4. Μ᾽ αὐτόν τόν τρόπο ὁ πιστός ἄνθρωπος γίνεται κατοικητήριο τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί φθάνει στό σημεῖο νά γίνεται καί ἀληθινός θεολόγος. Δηλ. ζεῖ τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ καί καθοδηγεῖται μέ τό φωτισμό τοῦ Θεοῦ στήν πορεία του πάνω σ᾽ αὐτήν τή γῆ, ἔχοντας ὀρθή γνώση καί γιά τόν Θεό καί γιά τό συνάνθρωπο καί γιά τόν κόσμο ὅλο.
Μᾶς ἐπισημαίνει τήν πραγματικότητα αὐτή μεταξύ τῶν ἄλλων καί ὁ ἅγιος τῆς Σαρακοστῆς, ὁ ἅγιος ᾽Ιωάννης τῆς Κλίμακος: ῾Τέλος ἁγνείας, θεολογίας ὑπόθεσις᾽ λέει. Τότε δηλ. ὁ ἄνθρωπος ἀρχίζει νά θεολογεῖ σωστά, ὅταν φθάνει στό τέλος τῆς ἁγνότητας.
Κι ἁγνότητα σημαίνει, ὅπως εἴπαμε, ὀρθή στάση ζωῆς, κατά τό πρότυπο τοῦ Κυρίου μας ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ.
 
παπα Γιώργης Δορμπαράκης

 

Κυριακή 3 Απριλίου 2016

Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως !

 
 
Η σημερινή Κυριακή 3 Απριλίου, είναι τρίτη Κυριακή των Νηστειών. Ονομάζεται Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως και εορτάζεται έκαστο έτος 28 ημέρες πριν το Πάσχα.
Ονομάζεται Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως γιατί στην αγρυπνία ή στον ή στον Όρθρο αυτής της μέρας, μετά από τη μεγάλη Δοξολογία, ο Σταυρός μεταφέρεται σε μια σεμνή πομπή στο κέντρο του ναού και παραμένει εκεί όλη την υπόλοιπη εβδομάδα οπότε στο τέλος κάθε ακολουθίας γίνεται προσκύνηση του Σταυρού.
AdTech Ad
Αξίζει να σημειωθεί ότι το θέμα του Σταυρού, που κυριαρχεί στην υμνολογία αυτής της Κυριακής, παρουσιάζεται όχι μέσα στο πλαίσιο του πόνου, αλλά της νίκης και της χαράς. Ακόμα δε περισσότερο οι Ειρμοί του Κανόνα της Κυριακής είναι παραμένει από την πασχαλινή ακολουθία,«Αναστάσεως ημέρα», και ο Κανόνας είναι παράφραση του αναστάσιμου Κανόνα (Σταυροαναστάσιμος Κανόνας).
Ποιό, όμως, είναι το νόημα όλων αυτών; Βρισκόμαστε στη μέση της Μεγάλης Σαρακοστής. Από τη μια πλευρά η φυσική και πνευματική προσπάθεια, αν είναι συστηματική και συνεχής, αρχίζει να μας γίνεται αισθητή, το φόρτωμα να γίνεται πιο βαρύ, η κόπωση πιο φανερή.
Έχουμε ανάγκη από βοήθεια και ενθάρρυνση. Από την άλλη πλευρά, αφού αντέξουμε αυτή την κόπωση και έχουμε αναρριχηθεί στο βουνό μέχρι αυτό το σημείο, αρχίζουμε να βλέπουμε το τέλος της πορείας μας και η ακτινοβολία του Πάσχα γίνεται πιο έντονη.
Η Σαρακοστή είναι η σταύρωση του εαυτού μας, είναι η εμπειρία – περιορισμένη βέβαια – που αποκομίζουμε από την εντολή του Χριστού που ακούγεται στο ευαγγελικό ανάγνωσμα αυτής της Κυριακής: «όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθήτω μοι» (Μάρκ. 8,34). Αλλά δεν μπορούμε να σηκώσουμε το σταυρό μας και ν΄ ακολουθήσουμε το Χριστό αν δεν ατενίζουμε το Σταυρό που Εκείνος σήκωσε για να μας σώσει. Ο δικός Του Σταυρός, όχι ο δικός μας,είναι εκείνος που μας σώζει. Ο δικός Του Σταυρός είναι εκείνος που δίνει νόημα αλλά και δύναμη στους άλλους. Αυτό μας εξηγεί το συναξάρι της Κυριακής αυτής:
«Τη αυτή ημέρα Κυριακή τρίτη των Νηστειών, την προσκύνησιν εορτάζομεν του τιμίου και ζωοποιού Σταυρού». Επειδή στη διάρκεια της νηστείας των σαράντα ημερών, κατά κάποιο τρόπο, και μείς σταυρωνόμαστε, νεκρωνόμαστε από τα πάθη, έχουμε την πίκρα της ακηδίας και της πτώσης, γι΄ αυτό υψώνεται ο τίμιος και ζωοποιός Σταυρός, για αναψυχή και υποστήριξή μας· μας θυμίζει τα πάθη του Κυρίου Ιησού Χριστού και μας παρηγορεί... Είμαστε σαν τους οδοιπόρους σε δύσκολο και μακρινό δρόμο που κατάκοποι, αν βρούν κάποιο ευσκιόφυλλο δένδρο κάθονται για λίγο ν΄αναπαυθούν και ανανεωμένοι συνεχίζουν το δρόμο τους. Έτσι και τώρα τον καιρό της νηστείας και στο δύσκολο ταξίδι της προσπάθειας, ο ζωηφόρος Σταυρός φυτεύτηκε στο μέσον του δρόμου από τους αγίους Πατέρες για να μας δώσει άνεση και αναψυχή, για να μας ενθαρρύνει στην υπόλοιπη προσπάθειά μας.
Ή, για να δώσουμε και ένα άλλο παράδειγμα: όταν έρχεται ένας βασιλιάς, πριν απ’ αυτόν πορεύονται τα διακριτικά του γνωρίσματα, τα σκήπτρα, τα σύμβολα του και ύστερα εμφανίζεται ο ίδιος χαρούμενος για τη νίκη και μαζί του χαίρονται και όλοι οι υπήκοοί του· έτσι και ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, που σε λίγο θα μας δείξει τη νίκη Του κατά του θανάτου Του και θα εμφανιστεί μετά δόξης την ημέρα της αναστάσεως, μας στέλνει πρώτα το σκήπτρο Του, τη βασιλική σημαία, το ζωοποιό Σταυρό ώστε να μας προετοιμάσει να δεχτούμε και τον ίδιο τον Βασιλιά και να Τον δοξάσουμε για τη νίκη...
Με το ζωοποιό Σταυρό γλυκαίνει την πικρία που νοιώθουμε από τη νηστεία, μας ενισχύει στην πορεία μας στην έρημο έως ότου φτάσουμε στην πνευματική Ιερουσαλήμ με την ανάστασή Του... Επειδή ο Σταυρός λέγεται Ξύλον Ζωής και είναι εκείνο το ξύλο που φυτεύτηκε στον Παράδεισο,γι΄ αυτό και οι θείοι Πατέρες τοποθέτησαν τούτο στο μέσον της Σαρακοστής, για να μας θυμίζει του Αδάμ της ευδαιμονία και την πτώση του από αυτή· να μας θυμίζει ακόμα ότι με τη συμμετοχή μαςστο παρόν Ξύλο δεν πεθαίνουμε πια αλλά ζωογονούμαστε».
 
                                                                                  π. Αλεξάνδρου Σμέμαν
 
+ + +