.................................
Τετάρτη 28 Απριλίου 2010
Πέμπτη 22 Απριλίου 2010
Η Εκδρομή μας Στο Θεοβάδιστο Όρος Σινά . ( 15-18/4/2010 ) - Μια Όαση στις ψυχές μας !
..............................................
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Ζήσαμε τέσσερεις μέρες πνευματικής Όασης !
Φτάνοντας σε μια χώρα μουσουλμανική , εκεί όπου το Ισλάμ ανθίζει ,
ποτέ δεν περίμενα ότι θα μπορούσα να ζήσω τέτοια θαυμαστα γεγονότα .
Ούτε ποτέ το μυαλό μου φανταζόταν το Μεγαλείο που θα αντίκρυζε
η ψυχή μου μέσα στην καρδιά της ερήμου της Αιγύπτου και της χερσονήσου Του Σινά .
Οι εμπειρίες μας μοναδικές και ανεπανάληπτες . Τα λόγια μας φτωχά να τις περιγράψουν .
.
Φτάνοντας σε μια χώρα μουσουλμανική , εκεί όπου το Ισλάμ ανθίζει ,
ποτέ δεν περίμενα ότι θα μπορούσα να ζήσω τέτοια θαυμαστα γεγονότα .
Ούτε ποτέ το μυαλό μου φανταζόταν το Μεγαλείο που θα αντίκρυζε
η ψυχή μου μέσα στην καρδιά της ερήμου της Αιγύπτου και της χερσονήσου Του Σινά .
Οι εμπειρίες μας μοναδικές και ανεπανάληπτες . Τα λόγια μας φτωχά να τις περιγράψουν .
.
..
Μέρος 1
Μέρος 1
Παρασκευή , 16 Απριλίου 2010
.
Είδαμε την άθλια κατάσταση που που βιώνουν οι άραβες
και όλος ο μουσουλμανικός λαός σε όλη της την ένταση ,
περιδιαβαίνοντας την πόλη του Καϊρου , για να φτάσουμε
στην Ιερά Μονή Του Αγίου Γεωργίου Ροτόντα.
.
Ο ναός έχει σχήμα ροτόντα και τέτοιοι υπάρχουν τρεις σε όλο τον κόσμο: στη Ρώμη, στη Θεσσαλονίκη και στο Κάϊρο. Έχει 4 ορόφους, όπως ο πύργος της Βαβυλώνας γι αυτό ονομάζεται και Μοναστήρι της Βαβυλώνας. Το κτίσμα είναι του 4ου αι. και αποτελεί τόπο προσκυνήματος πιστών απ όλη την Αφρική.
Στο ναό υπάρχουν και οι φυλακές του Αγίου Γεωργίου του τροπαιοφόρου.
Εδώ είχαμε την ευλογία να φορέσουμε την Αλυσίδα
με την οποία αλυσόδεσαν τον Άγιο Γεώργιο , και να αισθανθούμε έστω και για μια
στιγμή τον Ιερό πόθο που βίωναν οι Άγιοί μας , για να θυσιάσουν την ζωή τους
για Τον Αγαπημένο τους διδάδασκαλο Ιησού Χριστό .
Εκατοντάδες είναι οι μουσουλμάνοι που επισκέπτονται την εκλλησία του Αγίου Γεωργίου,
και ευλαβούνται τη Χάρη Του, επειδή αγαπούν τον άγιο και πιστεύουν στη δύναμή του.
..
Σε κοντινό χώρο είχε καταφύγει η Παναγία με τον Ιωσήφ, όταν ο Ηρώδης είχε διατάξει τη σφαγή των νηπίων , και κατεβαίνοντας σε ένα υπόγειο χώρο , είδαμε το πηγάδι όπου άντλησε νερό η Παναγία μας , για να ξεδιψάσει Τον Μεσσία μας ,και να ξεδιψάσουν και Αυτή και ο Ιωσήφ .Στο πηγάδι , υπάρχει νερό , μέχρι σήμερα , δεν έχει στερέψει .
.
Επίσης εδώ , στις κατακόμβες της Μονής του Αγίου Γεωργίου ,λειτουργεί ακόμη το παρεκκλήσι των Αγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων.
.
Στην Ιερά Μονή του Αγίου Γεωργίου βρίσκονται επίσης και οι Τάφοι των Πατριαρχών ,
καθώς και ο τάφος του τελευταίου Κύπριου Πατριάρχη Πέτρου ,που κοιμήθηκε όταν κατέπεσε το ελικόπτερο που τους μετέφερε στο Άγιον Όρος ,και εδώ ο πάτερ Κωσταντίνος τέλεσε τρισάγιο στην μνήμη του .
.
Στην αυλή του ναού υπάρχει κοιμητήριο, όπου θάβονται οι ελάχιστοι εναπομείναντες Έλληνες της Αιγύπτου, αλλά και Άραβες Ορθόδοξοι.
Μέσα στο κοιμητήριο επίσης υπάρχει ο μικρός Ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου ,
που πάντα μένει ανοικτός για τους προσκυνητές του νεκροταφείου που απλώνεται ολόγυρα με πολλά παμπάλαια μεν, αλλά υπέροχα και αριστουργηματικά μνήματα.
.
Ο αριθμός των ορθοδόξων στην Αίγυπτο σήμερα , αριθμεί μόνο δυο χιλιάδες ψυχές ,
κοντά στα 80 εκατομύρια πλυθυσμού της Αιγύπτου .
Η καρδιά του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας μας κτυπά ,
κάθε φορά που κτυπούν τα σήμαντρα για μια ακολουθία ,
για μια Θεία Λειτουργία , για ένα εσπερινό !
Δεν είναι κάτι λίγο , όταν γνωρίζεις πως βρίσκεσαι μέσ΄ την
καρδιά του Μουσουλμανισμού .
.
Οι δυσκολίες των ανθρώπων αυτών , που φυλάνε θερμοπύλες ,
απερίγραπτες .
Κτυπούν την καμπάνα την Κυριακή , και περιμένουν με πόθο ,
δυο - τρεις ψυχές , να παρουσιαστούν , για να μπορέσουν
να τελέσουν την Θεία Λειτουργία , γιατί αν δεν πάει έστω και ένας ,
ο παπάς από μόνος του δεν μπορεί να τελέσει Λειτουργία .
.
( συνεχίζεται ) ...
.
.
Είδαμε την άθλια κατάσταση που που βιώνουν οι άραβες
και όλος ο μουσουλμανικός λαός σε όλη της την ένταση ,
περιδιαβαίνοντας την πόλη του Καϊρου , για να φτάσουμε
στην Ιερά Μονή Του Αγίου Γεωργίου Ροτόντα.
.
Ο ναός έχει σχήμα ροτόντα και τέτοιοι υπάρχουν τρεις σε όλο τον κόσμο: στη Ρώμη, στη Θεσσαλονίκη και στο Κάϊρο. Έχει 4 ορόφους, όπως ο πύργος της Βαβυλώνας γι αυτό ονομάζεται και Μοναστήρι της Βαβυλώνας. Το κτίσμα είναι του 4ου αι. και αποτελεί τόπο προσκυνήματος πιστών απ όλη την Αφρική.
Στο ναό υπάρχουν και οι φυλακές του Αγίου Γεωργίου του τροπαιοφόρου.
Εδώ είχαμε την ευλογία να φορέσουμε την Αλυσίδα
με την οποία αλυσόδεσαν τον Άγιο Γεώργιο , και να αισθανθούμε έστω και για μια
στιγμή τον Ιερό πόθο που βίωναν οι Άγιοί μας , για να θυσιάσουν την ζωή τους
για Τον Αγαπημένο τους διδάδασκαλο Ιησού Χριστό .
Εκατοντάδες είναι οι μουσουλμάνοι που επισκέπτονται την εκλλησία του Αγίου Γεωργίου,
και ευλαβούνται τη Χάρη Του, επειδή αγαπούν τον άγιο και πιστεύουν στη δύναμή του.
..
Σε κοντινό χώρο είχε καταφύγει η Παναγία με τον Ιωσήφ, όταν ο Ηρώδης είχε διατάξει τη σφαγή των νηπίων , και κατεβαίνοντας σε ένα υπόγειο χώρο , είδαμε το πηγάδι όπου άντλησε νερό η Παναγία μας , για να ξεδιψάσει Τον Μεσσία μας ,και να ξεδιψάσουν και Αυτή και ο Ιωσήφ .Στο πηγάδι , υπάρχει νερό , μέχρι σήμερα , δεν έχει στερέψει .
.
Επίσης εδώ , στις κατακόμβες της Μονής του Αγίου Γεωργίου ,λειτουργεί ακόμη το παρεκκλήσι των Αγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων.
.
Στην Ιερά Μονή του Αγίου Γεωργίου βρίσκονται επίσης και οι Τάφοι των Πατριαρχών ,
καθώς και ο τάφος του τελευταίου Κύπριου Πατριάρχη Πέτρου ,που κοιμήθηκε όταν κατέπεσε το ελικόπτερο που τους μετέφερε στο Άγιον Όρος ,και εδώ ο πάτερ Κωσταντίνος τέλεσε τρισάγιο στην μνήμη του .
.
Στην αυλή του ναού υπάρχει κοιμητήριο, όπου θάβονται οι ελάχιστοι εναπομείναντες Έλληνες της Αιγύπτου, αλλά και Άραβες Ορθόδοξοι.
Μέσα στο κοιμητήριο επίσης υπάρχει ο μικρός Ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου ,
που πάντα μένει ανοικτός για τους προσκυνητές του νεκροταφείου που απλώνεται ολόγυρα με πολλά παμπάλαια μεν, αλλά υπέροχα και αριστουργηματικά μνήματα.
.
Ο αριθμός των ορθοδόξων στην Αίγυπτο σήμερα , αριθμεί μόνο δυο χιλιάδες ψυχές ,
κοντά στα 80 εκατομύρια πλυθυσμού της Αιγύπτου .
Η καρδιά του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας μας κτυπά ,
κάθε φορά που κτυπούν τα σήμαντρα για μια ακολουθία ,
για μια Θεία Λειτουργία , για ένα εσπερινό !
Δεν είναι κάτι λίγο , όταν γνωρίζεις πως βρίσκεσαι μέσ΄ την
καρδιά του Μουσουλμανισμού .
.
Οι δυσκολίες των ανθρώπων αυτών , που φυλάνε θερμοπύλες ,
απερίγραπτες .
Κτυπούν την καμπάνα την Κυριακή , και περιμένουν με πόθο ,
δυο - τρεις ψυχές , να παρουσιαστούν , για να μπορέσουν
να τελέσουν την Θεία Λειτουργία , γιατί αν δεν πάει έστω και ένας ,
ο παπάς από μόνος του δεν μπορεί να τελέσει Λειτουργία .
.
( συνεχίζεται ) ...
.
.
Μέρος 2
Μέρος 2
Παρασκευή , 16 Απριλίου 2010
Συνέχεια στο μοναδικό μας προσκύνημα , και οι ψυχές δεν έπαψαν να αναζητούν τη γλύκα της Αναστάσιμης Χαράς ,
που σου χαρίζουν κάποια πράγματα μοναδικά .
Και κάτι τέτοιο συναντήσαμε πηγαίνοντας στον Ναό του Αγίου Νικολάου , ο οποίος είναι Μετόχι του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας .
Ο καθεδρικός ναός του Αγίου Νικολάου βρίσκεται στην καρδιά του ισλαμικού Καϊρου και θεωρείται ο παλιότερος ναός της Ορθοδοξίας στο Κάιρο.
Η ίδρυση του χρονολογείται από τον 14ο αιώνα.
Είναι έδρα του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, όπου γίνονταν πάντοτε οι λαμπρότερες λειτουργίες, οι χειροτονίες, οι νεκρώσιμες ακολουθίες των Πατριαρχών. Η απλή εξωτερική αρχιτεκτονική του ναού φιλοξενεί στο εσωτερικό της ένα μεγαλειώδη διάκοσμο με ανεκτίμητα χειροποίητα κομψοτεχνήματα, εικόνες και τοιχογραφίες.
.
Σ΄ ένα εξωτερικό από τον Ναό , ανώγειο σπιτάκι , είχαμε την ευλογία και είδαμε
τα προσωπικά πράγματα του Αγίου Νεκταρίου .
Απλό , ταπεινό σπιτάκι , είδαμε το γραφείο του , το δωμάτιό του , το κρεβάτι του ,
την Αγία Μήτρα που φορούσε ο Άγιος Νεκτάριος , όταν ήταν Επίσκοπος , στο κεφάλι του,
τον χώρο που προσευχόταν , πολλές φωτογραφίες του , και πολλά άλλα προσωπικά του αντικείμενα ,
που εκτείθονταν ταπεινά και όμορφα στον χώρο ,
και τα οποία γέμιζαν τις ψυχές μας με την ζωντανη παρουσία του Αγίου εκεί .
Άλλη μια φλογα της Ορθοδοξίας μας και τούτη αναμμένη ,
μες την καρδιά του Ισλαμισμού .
.
Συνεχίζουμε την εκδρομή μας , αναχωρόντας από το Κάϊρο , και καθοδόν είδαμε από λίγη απόσταση εξωτερικά τις πυραμίδες , και συνεχίσαμε για ολοήμερη εκδρομή στην Αλεξάνδρεια , την πόλη στην οποία μπορεί κάποιος να δει έντονα τον ελληνικό της χαρακτήρα, την πόλη την οποία έκτισε ο Μέγας Αλέξανδρος , στην είσοδο της οποίας είδαμε με θαυμασμό να αναγράφεται με κεφαλαία ελληνικά γράμματα το όνομά της: ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ !
.
( συνεχίζεται ... )
Μέρος 3
Παρασκευή , 16 Απριλίου 2010
Η Αλεξάνδρεια είναι σήμερα η δεύτερη σε πληθυσμό πόλη της Αιγύπτου με επτά περίπου εκατομμύρια κατοίκους. Είναι σπουδαίο εμπορικό, μορφωτικό και βιομηχανικό κέντρο, ενώ στη μνήμη όλων των Ελλήνων η πόλη ταυτίζεται με το Μεγαλο Αλέξανδρο και τον Καβάφη. Το ελληνικό της χρώμα το συναντά ο σημερινός επισκέπτης σε πλήθος μνημείων.
Πρώτη μας επίσκεψη στην Αλεξάνδρεια , ο Μεγαλοπρεπής Ναός Του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου , όπου μας μίλησε ο Παριαρχικός Επίτροπος πάτερ Παντελεήμων , για συγκλονιστικά γεγονότα τα οποία βιώνει σήμερα Το Παρτριαρχείο και η Ιεραποστολή στην Αφρικανική Ήπειρο.
Πρώτη τους έγνοια η ίδρυση σχολείων , η σίτιση των παιδιών που πεθαίνουν καθημερινά από την πέινα . Δέκα Ευρώ χρειάζονται για να σωθεί ένα παιδάκι για ένα μήνα ...
κι΄ εμέις ζούμε στην εθελούσια άγνοια και την καλοπέρασή μας .
.
.
" Υπάρχουν Κυριακές , που κτυπάω την καμπάνα , και περιμένω ένα - δυό πιστούς ,
για να μπορέσω να κάνω την Θεία Λειτουργία , και κάποτε έρχεται ένας , κάποτε δύο ,
και κάποτε κανένας , και όταν δεν έρθει κανένας , δεν μπορώ να κάνω Λειτουργία , κλείνω Τον Ναό και φεύγω . Είναι φορές που έχουμε ένα - δυο ή και τρεις πιστούς , και είμαστε πολύ ευτυχισμένοι , και ευχαριστούμε Τον Θεό . Είναι φορές που τελώ την Θεία Λειτουργία και ο Πατριάρχης κάθεται και μου κάνει τον ψάλτη , γιατί δεν έχουμε κάποιο άλλο .
Είναι φορές , που δεν έχουμε λάδι , να ανάψουμε τα καντύλια , που δεν έχουμε καρβουνάκι για το θυμίαμα , που δεν έχουμε κρασί για Την Θεία Κοινωνία , που δεν έχουμε Πρόσφορο για Το Μυστήριο Των Μυστηρίων ... " ,
.
αυτά και πολλά άλλα συγκλονιστικά , μας εξομολογήθηκε με πολύ πόνο ψυχής ο πάτερ Παντελεήμων .
.
Συγκλονηστήκαμε !
.
Στην συνέχεια πήγαμε Στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας , και είδαμε το μικρό Μουσείο με εκθέματα από τη ζωή του Μακαριστού Πατριάρχη Πέτρου .
Όλα πανέμορφα και μοναδικά κειμήλια . Και όλα με άρωμα Ελληνικού και Κυπριακού Πολιτισμού , καθ΄ ότι ο Πατριάρχης Πέτρος ήταν Κύπριος στην καταγωγή .
.
.
Ο επόμενος προορισμός μας ήταν η μοναδική και ξακουστή στο είδος της , η Βιβλιοθήκα της Αλεξάνδρειας , η οποία αποτελεί την πολιτισμική και πνευματική βάση του Ελληνισμού , και τη γέφυρα Ανατολής και Ευρώπης , και την πύλη προς την Αφρική .
Μοναδικό κομψοτέχνημα , η βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας !
Αυτή η Βιβλιοθήκη είναι το πρώτο μεγάλο έργο της τρίτης χιλιετίας που χαρακτηρίζεται για την πνευματικότητα και την τεχνολογική πρωτοπορία του. Πρόκειται για μια επιβλητική κατασκευή γεμάτη σύμβολα που συνδέουν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Βρίσκεται στην περιοχή όπου ήταν χτισμένη και η αρχαία βιβλιοθήκη. Το κτίριο έχει το σχήμα ηλιακού δίσκου, ο οποίος από τη μια πλευρά κλίνει προς τη Μεσόγειο κι από την άλλη υψώνεται προς τον ουρανό. "Ο δίσκος συμβολίζει τον Ήλιο, ο οποίος γεννιέται, πεθαίνει και ξαναγεννιέται, διαγράφοντας έναν αέναο κύκλο. "
Η οροφή της βιβλιοθήκης έχει το σχήμα μικροτσίπ, δίνοντας την αίσθηση ότι το συγκρότημα ατενίζει το μέλλον, γεγονός που επιβεβαιώνεται κι από την παρουσία σημαντικών τεχνολογικών καινοτομιών. Η επιθυμία να συνδεθεί το παρελθόν με το παρόν συνοδεύει και την προσπάθεια προώθησης ενός διαλόγου μεταξύ των διαφορετικών πολιτισμών. Διόλου τυχαία, το οικονομικό βάρος της κατασκευής επωμίστηκαν, υπό την αιγίδα της UNESCO, μεγάλες δυτικές χώρες αλλά και πολλές αραβικές.
Ήταν για όλους μας κάτι πολύ αξιοθαύμαστο !
.
Έξω από την Βιβλιοθήκη , υπάρχει προτομή του Μεγάλου Αλεξάνδρου .
.
Ακολούθως είχαμε μια προεραιτική επίσκεψη στο σπίτι του Έλληνα ποιητή Κωνσταντίνου Καβάφη , σ΄ ένα από τα στενά δρομάκια της Αλεξάνδρειας , που έχει και το όνομα του ποιητή .
Είναι σαν μουσείο , και φυλάγονται εκεί πολλά από τα προσωπικά αντικείμενα του Καβάφη ,
ακόμα και το κρεβάτι του , το γραφείο του , οι κουρτίνες του στα παράθυρα , αλλά και πολλά άλλα αξιόλογα που μαρτυρούν το έργο του . Ήταν και αυτή μια πολύ αξιόλογη επίσκεψη , στην πόλη με τον ελληνικό πολιτισμό .
Ο δρόμος για την επιστροφή αό Αλεξάνδρεια προς Κάϊρο , ήταν πολύ κουραστικός και μακρύς. Διάρκεσε πάνω από τρεις ώρες , αλλά οι εντυπώσεις μας απίστευτα μοναδικές .
( συνεχίζεται ... )
Μέρος 4
Σάββατο , 17 Απριλίου 2010
...
Διασχίζοντας τις μεγάλες εκτάσεις της Ερήμου της Αιγύπτου , αφήσαμε πίσω μας της Αφρικανική Ήπειρο , και περνόντας από το θαυμαστο τούνελ της Διόρυγας Του Σουέζ , άλλη απέραντη έρημος απλώνεται μπροστά μας .
Η Έρημος της Χερσονήσου του Σινά .
Οδεύουμε τώρα στην Ασιάτική Ήπειρο , με προορισμό μας κάποιες ψηλές και επιβλητικές βουνοκορφές !
Κάποιες άλλες ζωντανές φλόγες της Ορθοδοξίας μας , μέσα στην καρδιά του Ισλαμισμού και πάλιν .
.
.
Απέραντη έρημος , και μακρύ , κουραστικό , το ταξίδι μας...
Όμως οι ψυχές μας λακταρούσαν ν΄ αντικρύσουν κάποιες Oάσεις .
Κάποιες Oάσεις , που να μην είναι κατ΄ ανάγκην οάσεις
στην γη , αλλά οάσεις πνευματικές , που να μας ξεδιψούσαν
λιγάκι της ψυχής μας την δίψα , και να μας φώτιζαν το πνευματικό σκότος .
Τέτοια ταξίδια , εκείνο το άλλο που κάνουν είνα να σε εξασκούν στην υπομονή .
Περιμένεις , περιμένεις , να φανεί να ξεπροβάλλει μια Όαση ,
μέσα στην απεραντοσύνη της ερήμου ...
Κάνεις υπομονή , προσεύχεσαι , περιμένεις ...
Που και που συναντάς κάπιους Βεδουϊνους , να πορεύονται με τις καμήλες τους ,
μη ξέροντας που , και αρχίζει σιγά σιγά το τοπίο ,
από απέραντη ερημική πεδιάδα , να αλλάζει .
Τα επιβλητικά βουνά βουνά του Σινά , αρχίζουν σιγά σιγά να κάνουν
την εμφάνισή τους .
Μετά από τεσσεράμισι ώρες ταξίδι με το λεωφορείο , ξεπροβάλλει μπροστά μας η Όασις Φαράν .
Η Όαση Φαράν υπήρξε από τον 4ον αιώνα το μεγαλύτερο Χριστιανικό κέντρο στη χερσόνησο του Σινά και έδρα Επισκόπου. Σήμερα διασώζονται τα ερείπια της παλαιάς επισκοπικής πεντάκλιτης Βασιλικής, όπου πλησίον της σήμερα λειτουργεί Γυναικείο Ησυχαστήριο , με πέντε μοναχές , και μικρό ιατρείο για τους Βεδουΐνους της περιοχής.
Το Ησυχαστήριο ευρίσκεται μέσα σε ένα ευφορότατο κήπο, όπου και ο Ναός του Προφήτου Μωυσέως , που είναι ο μοναδικός στον κόσμο Ναός , αφιερωμένος στον Προφήτη Μωϋσή .
Στον ίδιο χώρο υπάρχουν τα Παρεκκλήσια της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και των Αγίων Κοσμά και Δαμιανού , των Αναργύρων .
Μια από τις αδελφές μας μίλησε για την ιστορία του μοναστηριού , και συνεχίσαμε το ταξίδι μας για τον τελικό προορισμό στης σημερινής μας διαδρομής .
Ήταν ήδη τρεις το απόγευμα , και έπρεπε να φτάσουμε στην Αγία Αικατερίνα , μέχρι τις τέσσερεις , για να ακολουθήσουμε το τυπικό του Μοναστηριού και να προλάβουμε τον εσπερινό , που ήταν στις τέσσερεις .
Η μία ώρα δρόμου που μας απέμενε , δεν ήταν τίποτα , μπροστά στην ολοήμερη , κουραστική μας διαδρομή , από το Κάϊρο μέχρι την Όαση της Φαράν .
( συνεχίζεται ... )
Μέρος 5
Σάββατο , 17 Απριλίου 2010
......
Το τελευταίο μέρος της διαδρομής μας προς την Μονή της Αγίας Αικατερίνης στο Σινά δεν ήταν πολύ δύσκολο .
Μετά από τον σταθμό μας στην φιλόξενη Μονή της Φαράν , πήραμε δυνάμεις , και έτσι , σε μιά ώρα φτάσαμε στην Μονή της Αγίας Αικατερίνης , λιγάκι προτού ξεκινήσει ο εσπερινός .
Δεν αισθανόμαστε την κούραση της ημέρας , διψούσαμε για πνευματική ξεκούραση , και αυτό αναζητήσαμε , μέσα στο μοναστήρι .
Προχωρήσαμε κατ΄ ευθείαν στον Ναό . . .
.
Η σιωπή , το μισοσκόταδο , τα αναμμένα κεριά ,
οι γλυκειές ψαλμωδιές των Σιναϊτών Μοναχών ,που έψελναν χαμηλόφωνα ,
άπλωναν στον Ιερό τούτο χώρο μια κατάνυξη και μια γλυκειά ευωδία .
Ήταν μια ατμόσφαιρα μοναδική και ανεπανάληπτη .
Ήταν μια γλυκειά ευωδία Θείας Χάριτος που πλημμύρισε τις ψυχές μας .
Ήταν μια πρώτη ακτίνα Θείου Φωτός που απλώθηκε στις καρδιές μας .
Δεν ήθελες να τελειώσει με τίποτα εκείνος ο εσπερινός .
Ήθελες ν΄ αφήσεις τη ψυχή σου να ξεχειλίσει από δοξολογία και ευχαριστία
προς Τον Κύριο , και να απορροφήσει όσο περισσότερη από αυτή τη γλύκα
της Θείας και Ουράνιας παρουσίας σου χάριζε αυτός ο κατανυκτικός εσπερινός .
.
Και τα Θεία Δώρα δεν τελειώνουν με το τέλος του εσπερινού .
Θεία Τροφή , το κύρηγμα του γέροντα Παύλου που ακολούθησε .
Στην συνέχεια , άλλο ένα Δώρο για τις ψυχές μας .
Μεγάλη ευλογία,η προσκύνηση των Αγίων Λειψάνων της Αγίας Αικατερίνας .
Της Αγίας Χειρός Της και Της Αγίας Κάρας Της .
Και ταυτόχρονα , ένας μοναχός έδωσε σε όλους μας από ένα δακτυλίδι της Αγίας Αικατερίνας, που συμβολίζει το δακτυλίδι που φόρεσε σε αυτήν ο Άγγελος .
.
Περνόντας από ένα στενό διάδρομο αριστερά από Το Ιερό Βήμα ,
βγήκαμε πίσω από το Ναό , ακριβώς εκεί όπου βρίσκεται η Αγία Βάτος .
Και πάλιν εδώ ήρθε ο γέροντας Παύλος και μας μίλησε για την Αγία Βάτο .
Η Αγία και Φλεγόμενη Βάτος, από την οποία ο Μωυσής έλαβε τις δέκα εντολές, και η οποία είναι περικλεισμένη μέσα στα τείχη της μονής, δεν μπορεί να μεταφυτευτεί σε οποιοδήποτε άλλο μέρος του Σινά. Όλες οι προσπάθειες για να την μετακινήσουν σε άλλες περιοχές που έχουν αποτύχει. Και η Φλεγόμενη Βάτος έχει ακόμη μια θαυματουργή διεκδίκηση που συνδέεται με αυτήν. Η πηγή που αναβλύζει στη βάση της Βάτου θεωρείται ότι εγγυάται την συζυγική ευτυχία για όποιον πιει από αυτή.
Επίσης η Αγία Βάτος , που ένώ φλεγόταν , δεν καιγόταν στην ουσία ,
ταυτίζεται με την Αειπαρθενία της Θεοτόκου ,
η οποία παρόλο ότι δέχθηκε στα σπλάχνα της Τον Υιό Του Θεού , εντούτοις έμεινε
Αειπάρθενος και μετά την γέννηση Του Ιησού , και εις τους Αιώνες .
.
.
Ακολόυθως πήγαμε και είδαμε την βιβλιοθήκη της Μονής ,
η οποία περιέχει γύρω στους 3.500 σπουδαίους χειρογράφους κώδικες, παπύρινους, περγαμηνούς και χαρτώους, που διαιρούνται σε δέκα συλλογές, σύμφωνα με την γλώσσα στην οποία είναι γραμμένοι .
Η βιβλιοθήκη θεωρείται η μεγαλύτερη βιβλιοθήκη με ελληνικά χειρόγραφα στον κόσμο μετά από εκείνη του Βατικανού !
.
.
( συνεχίζεται ... )
Μέρος 6
Σάββατο , 17 Απριλίου 2010
Μετά από το νόστιμο δείπνο που μας προσφέρθηκε από τη Μονή ,
θα επιχειρούσαμε την ανάβαση στην Αγία Κορυφή .
Η Αγία Κορυφή ή το Όρος του Μωυσέως , είναι ο ιερός τόπος όπου ο Μωυσής έλαβε από τον Θεό τις Δέκα Εντολές και συνομίλησε επανειλημμένα με Αυτόν.
Έχει ύψος 2.240 μέτρων και απέχει από τη Μονή τρισίμισι ώρες περίπου με τα πόδια.
Η προσέγγιση στο χώρο γίνεται ως ένα σημείο και με καμήλες τις οποίες οδηγούν Βεδουίνοι. Υπάρχουν δύο δρόμοι προς την Αγία Κορυφή. Ο παραδοσιακός αποτελείται από 3.750 περίπου πέτρινα σκαλοπάτια. Ο άλλος είναι πιο ομαλός, αυτόν τον οποίον ακολουθήσαμε, ο οποίος στο τελευταίο μέρος του ,για την Αγία Κορυφή έχει 750 πέτρινα σκαλοπάτια.
Συνήθως η ανάβαση στην Αγία Κορυφή γίνεται κατά τις πρώτες πρωινές ώρες, προ της Ανατολής του Ηλίου, ώστε οι προσκυνητές να βλέπουν την υπέροχη θέα της Ανατολής.
Η ιστορία της Αγίας Κορυφής και η ευλάβεια των προσκυνητών ανά τους αιώνες αποτυπώνεται στο Παρεκκλήσιο της Αγίας Τριάδος όπου βρίσκεται στην Αγία Κορυφή .
.
Εμείς όμως ξεκινήσαμε την ανάβασή μας , γύρω στις 8.30 μμ , γιατί θέλαμε να προλάβουμε και την Θεία Λειτουργία το πρωί στη Μονή .
Το σκοτάδι ήταν πολύ πυκνό . Πήραμε τα φανάρια μας , και με την συνοδεία ενόε Βεδουίνου , για να μας δείχνει το δρόμο ξεκινήσαμε .
Η οδοιπορία δεν ήταν και τόσο εύκολη . Υπήρχαν πολλές μεγάλες πέτρες , και έπρεπε να ήμαστε πολύ προσεκτικοί . Στην μισή ώρα χρειάστηε να σταματήσουμε να ξεκουραστούμε λιγάκι . Ήδη το μονοπάτι είχε αρχίσει να γίνεται ανηφορικό και πιο κακοτράχαλο .
Ξεκουραστήκαμε με μερικούς ψαλμούς και λίγη προσευχή , και ξαναξεκινήσαμε την ανάβαση.
Ήδη , πολλοί από τους οδοιπόρους προχώρησαν αρκετά πιο μπροστά από μας ,
και βλέπαμε το φως των φαναριών τους που ανηφόριζε κι΄ αυτό πάνω στο βουνό .
.
Καθώς προχωρήσαμε ακόμα λίγο είδαμε σε ένα βουνό στα αριστερά μας ένα φως .
Ο Βεδουϊνος που μας συνόδευε , ο οποίος ήξερα αρκετά καλά αγγλικά ,
μας εξήγησε ότι εκεί ήταν μια σκήτη στην οποία ασκήτευε για περισσότερα από 17 χρόνια,
ένας γέροντας από τη Μονή της Αγίας Αικατερίνας , ο γέροντας Μωϋσής .
Στον οποίο πέρνουν τροφή μια φορά τη βδομάδα περίπου , οι Βεδουϊνοι ,
και ο ίδιος δεν κατεβαίνει σχεδόν καθόλου κάτω στο μοναστήρι .
.
Μας είπε επίσης ότι η Σκήτη αυτή , ήταν η Σκήτη στην οποία ασκήτεψε
ο γέροντας Παϊσιος όταν ήταν στο Σινά .
Καθήσαμε λίγο εκεί , κοιτάζοντας εκείνο το γλυκό φως πάνω στο βουνό ,
σκεφτόμενοι όλοι μας , πόσες προσευχές κατευθήνθηκαν προς Τον Ουρανό
σ΄ εκείνο το μέρος , τόσα χρόνια , τόσα βράδια . . .
Το νοιώσαμε σαν μια άσβεστη φλόγα προσευχής για όλους μας .
Σιωπήσαμε για λίγο , και κάναμε όλοι μας τη δική μας προσευχή ,
σ΄ αυτόν τον Άγιο χώρο ,που ήταν τόσο έντονη η παρουσία Του Θεού γύρω .
.
Αφού προχωρήσαμε ακόμα λίγο , είδαμε ότι οι δυνάμεις μας και οι αντοχές μας δεν μας βοηθούσαν για την ανάβαση .
Αποφασίσαμε να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής , προς το μοναστήρι .
Η πρώτη ομάδα των οδοιπόρων συνέχισε , εμείς επιστρέψαμε .
Ήταν πραγματικά μια όμορφη , γλυκειά εμπειρία , που άφησε
αξέχαστες και μοναδικές στιγμές στις ψυχές όλων μας .
Οι οδοιπόροι που κατάφεραν και έφτασαν στην Αγία κορυφή ,
επέστρεψαν πίσω στο Μοναστήρι , γύρω στις τρεις τα ξημερώματα ,
και οι εμπειρίες τους ήταν μοναδικές !
.
.
( συνεχίζεται ...)
Μέρος 7
Συνέχεια στο μοναδικό μας προσκύνημα , και οι ψυχές δεν έπαψαν να αναζητούν τη γλύκα της Αναστάσιμης Χαράς ,
που σου χαρίζουν κάποια πράγματα μοναδικά .
Και κάτι τέτοιο συναντήσαμε πηγαίνοντας στον Ναό του Αγίου Νικολάου , ο οποίος είναι Μετόχι του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας .
Ο καθεδρικός ναός του Αγίου Νικολάου βρίσκεται στην καρδιά του ισλαμικού Καϊρου και θεωρείται ο παλιότερος ναός της Ορθοδοξίας στο Κάιρο.
Η ίδρυση του χρονολογείται από τον 14ο αιώνα.
Είναι έδρα του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, όπου γίνονταν πάντοτε οι λαμπρότερες λειτουργίες, οι χειροτονίες, οι νεκρώσιμες ακολουθίες των Πατριαρχών. Η απλή εξωτερική αρχιτεκτονική του ναού φιλοξενεί στο εσωτερικό της ένα μεγαλειώδη διάκοσμο με ανεκτίμητα χειροποίητα κομψοτεχνήματα, εικόνες και τοιχογραφίες.
.
Σ΄ ένα εξωτερικό από τον Ναό , ανώγειο σπιτάκι , είχαμε την ευλογία και είδαμε
τα προσωπικά πράγματα του Αγίου Νεκταρίου .
Απλό , ταπεινό σπιτάκι , είδαμε το γραφείο του , το δωμάτιό του , το κρεβάτι του ,
την Αγία Μήτρα που φορούσε ο Άγιος Νεκτάριος , όταν ήταν Επίσκοπος , στο κεφάλι του,
τον χώρο που προσευχόταν , πολλές φωτογραφίες του , και πολλά άλλα προσωπικά του αντικείμενα ,
που εκτείθονταν ταπεινά και όμορφα στον χώρο ,
και τα οποία γέμιζαν τις ψυχές μας με την ζωντανη παρουσία του Αγίου εκεί .
Άλλη μια φλογα της Ορθοδοξίας μας και τούτη αναμμένη ,
μες την καρδιά του Ισλαμισμού .
.
Συνεχίζουμε την εκδρομή μας , αναχωρόντας από το Κάϊρο , και καθοδόν είδαμε από λίγη απόσταση εξωτερικά τις πυραμίδες , και συνεχίσαμε για ολοήμερη εκδρομή στην Αλεξάνδρεια , την πόλη στην οποία μπορεί κάποιος να δει έντονα τον ελληνικό της χαρακτήρα, την πόλη την οποία έκτισε ο Μέγας Αλέξανδρος , στην είσοδο της οποίας είδαμε με θαυμασμό να αναγράφεται με κεφαλαία ελληνικά γράμματα το όνομά της: ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ !
.
( συνεχίζεται ... )
Μέρος 3
Παρασκευή , 16 Απριλίου 2010
Η Αλεξάνδρεια είναι σήμερα η δεύτερη σε πληθυσμό πόλη της Αιγύπτου με επτά περίπου εκατομμύρια κατοίκους. Είναι σπουδαίο εμπορικό, μορφωτικό και βιομηχανικό κέντρο, ενώ στη μνήμη όλων των Ελλήνων η πόλη ταυτίζεται με το Μεγαλο Αλέξανδρο και τον Καβάφη. Το ελληνικό της χρώμα το συναντά ο σημερινός επισκέπτης σε πλήθος μνημείων.
Πρώτη μας επίσκεψη στην Αλεξάνδρεια , ο Μεγαλοπρεπής Ναός Του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου , όπου μας μίλησε ο Παριαρχικός Επίτροπος πάτερ Παντελεήμων , για συγκλονιστικά γεγονότα τα οποία βιώνει σήμερα Το Παρτριαρχείο και η Ιεραποστολή στην Αφρικανική Ήπειρο.
Πρώτη τους έγνοια η ίδρυση σχολείων , η σίτιση των παιδιών που πεθαίνουν καθημερινά από την πέινα . Δέκα Ευρώ χρειάζονται για να σωθεί ένα παιδάκι για ένα μήνα ...
κι΄ εμέις ζούμε στην εθελούσια άγνοια και την καλοπέρασή μας .
.
.
" Υπάρχουν Κυριακές , που κτυπάω την καμπάνα , και περιμένω ένα - δυό πιστούς ,
για να μπορέσω να κάνω την Θεία Λειτουργία , και κάποτε έρχεται ένας , κάποτε δύο ,
και κάποτε κανένας , και όταν δεν έρθει κανένας , δεν μπορώ να κάνω Λειτουργία , κλείνω Τον Ναό και φεύγω . Είναι φορές που έχουμε ένα - δυο ή και τρεις πιστούς , και είμαστε πολύ ευτυχισμένοι , και ευχαριστούμε Τον Θεό . Είναι φορές που τελώ την Θεία Λειτουργία και ο Πατριάρχης κάθεται και μου κάνει τον ψάλτη , γιατί δεν έχουμε κάποιο άλλο .
Είναι φορές , που δεν έχουμε λάδι , να ανάψουμε τα καντύλια , που δεν έχουμε καρβουνάκι για το θυμίαμα , που δεν έχουμε κρασί για Την Θεία Κοινωνία , που δεν έχουμε Πρόσφορο για Το Μυστήριο Των Μυστηρίων ... " ,
.
αυτά και πολλά άλλα συγκλονιστικά , μας εξομολογήθηκε με πολύ πόνο ψυχής ο πάτερ Παντελεήμων .
.
Συγκλονηστήκαμε !
.
Στην συνέχεια πήγαμε Στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας , και είδαμε το μικρό Μουσείο με εκθέματα από τη ζωή του Μακαριστού Πατριάρχη Πέτρου .
Όλα πανέμορφα και μοναδικά κειμήλια . Και όλα με άρωμα Ελληνικού και Κυπριακού Πολιτισμού , καθ΄ ότι ο Πατριάρχης Πέτρος ήταν Κύπριος στην καταγωγή .
.
.
Ο επόμενος προορισμός μας ήταν η μοναδική και ξακουστή στο είδος της , η Βιβλιοθήκα της Αλεξάνδρειας , η οποία αποτελεί την πολιτισμική και πνευματική βάση του Ελληνισμού , και τη γέφυρα Ανατολής και Ευρώπης , και την πύλη προς την Αφρική .
Μοναδικό κομψοτέχνημα , η βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας !
Αυτή η Βιβλιοθήκη είναι το πρώτο μεγάλο έργο της τρίτης χιλιετίας που χαρακτηρίζεται για την πνευματικότητα και την τεχνολογική πρωτοπορία του. Πρόκειται για μια επιβλητική κατασκευή γεμάτη σύμβολα που συνδέουν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Βρίσκεται στην περιοχή όπου ήταν χτισμένη και η αρχαία βιβλιοθήκη. Το κτίριο έχει το σχήμα ηλιακού δίσκου, ο οποίος από τη μια πλευρά κλίνει προς τη Μεσόγειο κι από την άλλη υψώνεται προς τον ουρανό. "Ο δίσκος συμβολίζει τον Ήλιο, ο οποίος γεννιέται, πεθαίνει και ξαναγεννιέται, διαγράφοντας έναν αέναο κύκλο. "
Η οροφή της βιβλιοθήκης έχει το σχήμα μικροτσίπ, δίνοντας την αίσθηση ότι το συγκρότημα ατενίζει το μέλλον, γεγονός που επιβεβαιώνεται κι από την παρουσία σημαντικών τεχνολογικών καινοτομιών. Η επιθυμία να συνδεθεί το παρελθόν με το παρόν συνοδεύει και την προσπάθεια προώθησης ενός διαλόγου μεταξύ των διαφορετικών πολιτισμών. Διόλου τυχαία, το οικονομικό βάρος της κατασκευής επωμίστηκαν, υπό την αιγίδα της UNESCO, μεγάλες δυτικές χώρες αλλά και πολλές αραβικές.
Ήταν για όλους μας κάτι πολύ αξιοθαύμαστο !
.
Έξω από την Βιβλιοθήκη , υπάρχει προτομή του Μεγάλου Αλεξάνδρου .
.
Ακολούθως είχαμε μια προεραιτική επίσκεψη στο σπίτι του Έλληνα ποιητή Κωνσταντίνου Καβάφη , σ΄ ένα από τα στενά δρομάκια της Αλεξάνδρειας , που έχει και το όνομα του ποιητή .
Είναι σαν μουσείο , και φυλάγονται εκεί πολλά από τα προσωπικά αντικείμενα του Καβάφη ,
ακόμα και το κρεβάτι του , το γραφείο του , οι κουρτίνες του στα παράθυρα , αλλά και πολλά άλλα αξιόλογα που μαρτυρούν το έργο του . Ήταν και αυτή μια πολύ αξιόλογη επίσκεψη , στην πόλη με τον ελληνικό πολιτισμό .
Ο δρόμος για την επιστροφή αό Αλεξάνδρεια προς Κάϊρο , ήταν πολύ κουραστικός και μακρύς. Διάρκεσε πάνω από τρεις ώρες , αλλά οι εντυπώσεις μας απίστευτα μοναδικές .
( συνεχίζεται ... )
Μέρος 4
Σάββατο , 17 Απριλίου 2010
...
Διασχίζοντας τις μεγάλες εκτάσεις της Ερήμου της Αιγύπτου , αφήσαμε πίσω μας της Αφρικανική Ήπειρο , και περνόντας από το θαυμαστο τούνελ της Διόρυγας Του Σουέζ , άλλη απέραντη έρημος απλώνεται μπροστά μας .
Η Έρημος της Χερσονήσου του Σινά .
Οδεύουμε τώρα στην Ασιάτική Ήπειρο , με προορισμό μας κάποιες ψηλές και επιβλητικές βουνοκορφές !
Κάποιες άλλες ζωντανές φλόγες της Ορθοδοξίας μας , μέσα στην καρδιά του Ισλαμισμού και πάλιν .
.
.
Απέραντη έρημος , και μακρύ , κουραστικό , το ταξίδι μας...
Όμως οι ψυχές μας λακταρούσαν ν΄ αντικρύσουν κάποιες Oάσεις .
Κάποιες Oάσεις , που να μην είναι κατ΄ ανάγκην οάσεις
στην γη , αλλά οάσεις πνευματικές , που να μας ξεδιψούσαν
λιγάκι της ψυχής μας την δίψα , και να μας φώτιζαν το πνευματικό σκότος .
Τέτοια ταξίδια , εκείνο το άλλο που κάνουν είνα να σε εξασκούν στην υπομονή .
Περιμένεις , περιμένεις , να φανεί να ξεπροβάλλει μια Όαση ,
μέσα στην απεραντοσύνη της ερήμου ...
Κάνεις υπομονή , προσεύχεσαι , περιμένεις ...
Που και που συναντάς κάπιους Βεδουϊνους , να πορεύονται με τις καμήλες τους ,
μη ξέροντας που , και αρχίζει σιγά σιγά το τοπίο ,
από απέραντη ερημική πεδιάδα , να αλλάζει .
Τα επιβλητικά βουνά βουνά του Σινά , αρχίζουν σιγά σιγά να κάνουν
την εμφάνισή τους .
Μετά από τεσσεράμισι ώρες ταξίδι με το λεωφορείο , ξεπροβάλλει μπροστά μας η Όασις Φαράν .
Η Όαση Φαράν υπήρξε από τον 4ον αιώνα το μεγαλύτερο Χριστιανικό κέντρο στη χερσόνησο του Σινά και έδρα Επισκόπου. Σήμερα διασώζονται τα ερείπια της παλαιάς επισκοπικής πεντάκλιτης Βασιλικής, όπου πλησίον της σήμερα λειτουργεί Γυναικείο Ησυχαστήριο , με πέντε μοναχές , και μικρό ιατρείο για τους Βεδουΐνους της περιοχής.
Το Ησυχαστήριο ευρίσκεται μέσα σε ένα ευφορότατο κήπο, όπου και ο Ναός του Προφήτου Μωυσέως , που είναι ο μοναδικός στον κόσμο Ναός , αφιερωμένος στον Προφήτη Μωϋσή .
Στον ίδιο χώρο υπάρχουν τα Παρεκκλήσια της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και των Αγίων Κοσμά και Δαμιανού , των Αναργύρων .
Μια από τις αδελφές μας μίλησε για την ιστορία του μοναστηριού , και συνεχίσαμε το ταξίδι μας για τον τελικό προορισμό στης σημερινής μας διαδρομής .
Ήταν ήδη τρεις το απόγευμα , και έπρεπε να φτάσουμε στην Αγία Αικατερίνα , μέχρι τις τέσσερεις , για να ακολουθήσουμε το τυπικό του Μοναστηριού και να προλάβουμε τον εσπερινό , που ήταν στις τέσσερεις .
Η μία ώρα δρόμου που μας απέμενε , δεν ήταν τίποτα , μπροστά στην ολοήμερη , κουραστική μας διαδρομή , από το Κάϊρο μέχρι την Όαση της Φαράν .
( συνεχίζεται ... )
Μέρος 5
Σάββατο , 17 Απριλίου 2010
......
Το τελευταίο μέρος της διαδρομής μας προς την Μονή της Αγίας Αικατερίνης στο Σινά δεν ήταν πολύ δύσκολο .
Μετά από τον σταθμό μας στην φιλόξενη Μονή της Φαράν , πήραμε δυνάμεις , και έτσι , σε μιά ώρα φτάσαμε στην Μονή της Αγίας Αικατερίνης , λιγάκι προτού ξεκινήσει ο εσπερινός .
Δεν αισθανόμαστε την κούραση της ημέρας , διψούσαμε για πνευματική ξεκούραση , και αυτό αναζητήσαμε , μέσα στο μοναστήρι .
Προχωρήσαμε κατ΄ ευθείαν στον Ναό . . .
.
Η σιωπή , το μισοσκόταδο , τα αναμμένα κεριά ,
οι γλυκειές ψαλμωδιές των Σιναϊτών Μοναχών ,που έψελναν χαμηλόφωνα ,
άπλωναν στον Ιερό τούτο χώρο μια κατάνυξη και μια γλυκειά ευωδία .
Ήταν μια ατμόσφαιρα μοναδική και ανεπανάληπτη .
Ήταν μια γλυκειά ευωδία Θείας Χάριτος που πλημμύρισε τις ψυχές μας .
Ήταν μια πρώτη ακτίνα Θείου Φωτός που απλώθηκε στις καρδιές μας .
Δεν ήθελες να τελειώσει με τίποτα εκείνος ο εσπερινός .
Ήθελες ν΄ αφήσεις τη ψυχή σου να ξεχειλίσει από δοξολογία και ευχαριστία
προς Τον Κύριο , και να απορροφήσει όσο περισσότερη από αυτή τη γλύκα
της Θείας και Ουράνιας παρουσίας σου χάριζε αυτός ο κατανυκτικός εσπερινός .
.
Και τα Θεία Δώρα δεν τελειώνουν με το τέλος του εσπερινού .
Θεία Τροφή , το κύρηγμα του γέροντα Παύλου που ακολούθησε .
Στην συνέχεια , άλλο ένα Δώρο για τις ψυχές μας .
Μεγάλη ευλογία,η προσκύνηση των Αγίων Λειψάνων της Αγίας Αικατερίνας .
Της Αγίας Χειρός Της και Της Αγίας Κάρας Της .
Και ταυτόχρονα , ένας μοναχός έδωσε σε όλους μας από ένα δακτυλίδι της Αγίας Αικατερίνας, που συμβολίζει το δακτυλίδι που φόρεσε σε αυτήν ο Άγγελος .
.
Περνόντας από ένα στενό διάδρομο αριστερά από Το Ιερό Βήμα ,
βγήκαμε πίσω από το Ναό , ακριβώς εκεί όπου βρίσκεται η Αγία Βάτος .
Και πάλιν εδώ ήρθε ο γέροντας Παύλος και μας μίλησε για την Αγία Βάτο .
Η Αγία και Φλεγόμενη Βάτος, από την οποία ο Μωυσής έλαβε τις δέκα εντολές, και η οποία είναι περικλεισμένη μέσα στα τείχη της μονής, δεν μπορεί να μεταφυτευτεί σε οποιοδήποτε άλλο μέρος του Σινά. Όλες οι προσπάθειες για να την μετακινήσουν σε άλλες περιοχές που έχουν αποτύχει. Και η Φλεγόμενη Βάτος έχει ακόμη μια θαυματουργή διεκδίκηση που συνδέεται με αυτήν. Η πηγή που αναβλύζει στη βάση της Βάτου θεωρείται ότι εγγυάται την συζυγική ευτυχία για όποιον πιει από αυτή.
Επίσης η Αγία Βάτος , που ένώ φλεγόταν , δεν καιγόταν στην ουσία ,
ταυτίζεται με την Αειπαρθενία της Θεοτόκου ,
η οποία παρόλο ότι δέχθηκε στα σπλάχνα της Τον Υιό Του Θεού , εντούτοις έμεινε
Αειπάρθενος και μετά την γέννηση Του Ιησού , και εις τους Αιώνες .
.
.
Ακολόυθως πήγαμε και είδαμε την βιβλιοθήκη της Μονής ,
η οποία περιέχει γύρω στους 3.500 σπουδαίους χειρογράφους κώδικες, παπύρινους, περγαμηνούς και χαρτώους, που διαιρούνται σε δέκα συλλογές, σύμφωνα με την γλώσσα στην οποία είναι γραμμένοι .
Η βιβλιοθήκη θεωρείται η μεγαλύτερη βιβλιοθήκη με ελληνικά χειρόγραφα στον κόσμο μετά από εκείνη του Βατικανού !
.
.
( συνεχίζεται ... )
Μέρος 6
Σάββατο , 17 Απριλίου 2010
Μετά από το νόστιμο δείπνο που μας προσφέρθηκε από τη Μονή ,
θα επιχειρούσαμε την ανάβαση στην Αγία Κορυφή .
Η Αγία Κορυφή ή το Όρος του Μωυσέως , είναι ο ιερός τόπος όπου ο Μωυσής έλαβε από τον Θεό τις Δέκα Εντολές και συνομίλησε επανειλημμένα με Αυτόν.
Έχει ύψος 2.240 μέτρων και απέχει από τη Μονή τρισίμισι ώρες περίπου με τα πόδια.
Η προσέγγιση στο χώρο γίνεται ως ένα σημείο και με καμήλες τις οποίες οδηγούν Βεδουίνοι. Υπάρχουν δύο δρόμοι προς την Αγία Κορυφή. Ο παραδοσιακός αποτελείται από 3.750 περίπου πέτρινα σκαλοπάτια. Ο άλλος είναι πιο ομαλός, αυτόν τον οποίον ακολουθήσαμε, ο οποίος στο τελευταίο μέρος του ,για την Αγία Κορυφή έχει 750 πέτρινα σκαλοπάτια.
Συνήθως η ανάβαση στην Αγία Κορυφή γίνεται κατά τις πρώτες πρωινές ώρες, προ της Ανατολής του Ηλίου, ώστε οι προσκυνητές να βλέπουν την υπέροχη θέα της Ανατολής.
Η ιστορία της Αγίας Κορυφής και η ευλάβεια των προσκυνητών ανά τους αιώνες αποτυπώνεται στο Παρεκκλήσιο της Αγίας Τριάδος όπου βρίσκεται στην Αγία Κορυφή .
.
Εμείς όμως ξεκινήσαμε την ανάβασή μας , γύρω στις 8.30 μμ , γιατί θέλαμε να προλάβουμε και την Θεία Λειτουργία το πρωί στη Μονή .
Το σκοτάδι ήταν πολύ πυκνό . Πήραμε τα φανάρια μας , και με την συνοδεία ενόε Βεδουίνου , για να μας δείχνει το δρόμο ξεκινήσαμε .
Η οδοιπορία δεν ήταν και τόσο εύκολη . Υπήρχαν πολλές μεγάλες πέτρες , και έπρεπε να ήμαστε πολύ προσεκτικοί . Στην μισή ώρα χρειάστηε να σταματήσουμε να ξεκουραστούμε λιγάκι . Ήδη το μονοπάτι είχε αρχίσει να γίνεται ανηφορικό και πιο κακοτράχαλο .
Ξεκουραστήκαμε με μερικούς ψαλμούς και λίγη προσευχή , και ξαναξεκινήσαμε την ανάβαση.
Ήδη , πολλοί από τους οδοιπόρους προχώρησαν αρκετά πιο μπροστά από μας ,
και βλέπαμε το φως των φαναριών τους που ανηφόριζε κι΄ αυτό πάνω στο βουνό .
.
Καθώς προχωρήσαμε ακόμα λίγο είδαμε σε ένα βουνό στα αριστερά μας ένα φως .
Ο Βεδουϊνος που μας συνόδευε , ο οποίος ήξερα αρκετά καλά αγγλικά ,
μας εξήγησε ότι εκεί ήταν μια σκήτη στην οποία ασκήτευε για περισσότερα από 17 χρόνια,
ένας γέροντας από τη Μονή της Αγίας Αικατερίνας , ο γέροντας Μωϋσής .
Στον οποίο πέρνουν τροφή μια φορά τη βδομάδα περίπου , οι Βεδουϊνοι ,
και ο ίδιος δεν κατεβαίνει σχεδόν καθόλου κάτω στο μοναστήρι .
.
Μας είπε επίσης ότι η Σκήτη αυτή , ήταν η Σκήτη στην οποία ασκήτεψε
ο γέροντας Παϊσιος όταν ήταν στο Σινά .
Καθήσαμε λίγο εκεί , κοιτάζοντας εκείνο το γλυκό φως πάνω στο βουνό ,
σκεφτόμενοι όλοι μας , πόσες προσευχές κατευθήνθηκαν προς Τον Ουρανό
σ΄ εκείνο το μέρος , τόσα χρόνια , τόσα βράδια . . .
Το νοιώσαμε σαν μια άσβεστη φλόγα προσευχής για όλους μας .
Σιωπήσαμε για λίγο , και κάναμε όλοι μας τη δική μας προσευχή ,
σ΄ αυτόν τον Άγιο χώρο ,που ήταν τόσο έντονη η παρουσία Του Θεού γύρω .
.
Αφού προχωρήσαμε ακόμα λίγο , είδαμε ότι οι δυνάμεις μας και οι αντοχές μας δεν μας βοηθούσαν για την ανάβαση .
Αποφασίσαμε να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής , προς το μοναστήρι .
Η πρώτη ομάδα των οδοιπόρων συνέχισε , εμείς επιστρέψαμε .
Ήταν πραγματικά μια όμορφη , γλυκειά εμπειρία , που άφησε
αξέχαστες και μοναδικές στιγμές στις ψυχές όλων μας .
Οι οδοιπόροι που κατάφεραν και έφτασαν στην Αγία κορυφή ,
επέστρεψαν πίσω στο Μοναστήρι , γύρω στις τρεις τα ξημερώματα ,
και οι εμπειρίες τους ήταν μοναδικές !
.
.
( συνεχίζεται ...)
Μέρος 7
Κυριακή , 18 Απριλίου 2010
......
Το βράδυ πέρασε ήσυχα και γαλήνια μέσα στο Μοναστήρι .
Άλλες σκέψεις δεν μας επισκέφθηκαν τούτο το βράδυ .
Μονάχα η παρουσία Του Θεού ήταν αρκετά για να χαρίσουν ανάπαυση και ειρήνη στη ψυχή μας .
Νωρίς το πρωί , προτού ακόμα χαράξει το φως ,
μια αόρατη δύναμη μας έλκυσε , και αφού ετοιμαστήκαμε , πήγαμε στον Ναό , όπου ήδη ο Όρθρος είχε κιόλας αρχίσει .
.
Το λιγοστό φως των καντυλιών και των κεριών ,
οι χαμηλόφωνες και γλυκύτατες ψαλμωδίες των Σιναϊτών Μοναχών ,
γέμιζαν τον Ναό με κατάνυξη και δέος ,
και ωθούσαν την κάθε ψυχή στο ξεκίνημα της δικής της προσευχής ,
της δικής της ακατάπαυστης ευχαριστίας και δοξολογίας προς
Τον Ουράνιο Θεό Πατέρα , προς Της Παναγία Μητέρα όλων μας ,
προς Την Αγία Νύμφη Του Χριστού Αικατερίνα .
Δεν υπήρχε περίπτωση να μην ξεχειλίσει η ψυχή από μιαν ανέκφραστη
Ουράνια χαρά , που ήταν το απόσταγμα Της Θείας Χάριτος που έπλεε
πλουσιοπάροχα μέσα στο πάνσεμνο Μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνας .
.
Με μια μοναδική Αναστάσιμη χαρά στο πρόσωπό του ,
ο Αρχιεπίσκοπος Σινά , Φαράν και Ραϊθώ , κ. Δαμιανός ,
μας κάλεσε όλους στην Αγάπη Του Χριστού , στην συγχώρεση , στην ενότητα ,
όχι στην κατάκριση , όχι στην καταλαλιά , όχι στην αμαρτία .
Με δέος , σιωπή , συγκίνηση και κατάνυξη παρακολουθήσαμε τον κάθε του λόγο ,
παρακολουθήσαμε την Μοναδική τούτη Θεία Λειτουργία ,
με το Πανάκριβο Δώρο για όλους όσους κοινωνήσαμε . . .
Το Θείο Μάννα Τ΄ Ουρανού , Την Θεία Κοινωνία ,
να τρέφει και να ξεδιψά για ακόμη μια φορά τις πεινασμένες
και διψασμένες μας ψυχές και υπάρξεις .
Ίσως απ΄ όλα ήταν τον πιο Μοναδικό και το πιο πανάκριβο
απ΄ όλα τα Δώρα που πήραμε απ΄ αυτό το προσκύνημα .
.
Τέλειωσε η Θεία Λειτουργία , και δεν θέλαμε να φύγουμε απ΄ Τον Ναό .
Εκείνη η κατάνυξη που γέμισε τις ψυχές μας τούτο το πρωινό ,
έτρεφε κάθε μας ανάγκη , και ό,τιδήποτε άλλο δεν μας ήταν απαραίτητο
αυτή τη στιγμή .
Μονάχα τη Χάρη να τα κρατήσουμε όλα αυτά που πήραμε .
Τα Άγια τούτα Θεία Δώρα , που τόσο πλουσιοπάροχα ο Κύριος , μας χάρισε .
.
Γλυκειά ευγνωμοσύνη , ευχαριστία και δοξολογία ανάβλυζαν από τις ψυχές μας
προς τα Ουράνια .
.
Πήραμε Το Αντίδωρο και την Ευλογία του γέροντα και Αρχιεπισκόπου Δαμιανού ,
και αναχωρήσαμε από αυτό το πανέμορφο πνευματικό περιβόλι της Ερήμου Του Σινά ,
προς τον τελευταίο προορισμό της εκδρομής μας , άλλη μια γλυκειά Όαση της Ερήμου ,
μα και της ψυχής μας , το Μοναστήρι Του Αγίου Γεωργίου Ραϊθώ .
.
.
( συνεχίζεται ... )
Μέρος 8
Κυριακή , 18 Απριλίου 2010
.
Αφήσαμε πίσω μας την Πνευματική Όαση της Ερήμου του Σινά , την Μονή της Αγίας Αικατερίνας ,και κατηφορίσαμε ακολουθώντας μιαν άλλη απέραντη έρημο , περνόντας μέσα από τα μικρά φτωχοχωριουδάκια των Βεδουϊνων ,
προς την ιστορική παραθαλάσσια πόλη της Ραϊθώ , περιοχή δίπλα από την Ερυθρά Θάλασσας , με το ιστορικό Σιναϊτικο Μετόχι,του Αγίου Γεωργίου Ραϊθώ , με λιγοστούς Μοναχούς , που φυλάγουν κι΄ αυτοί ,άσβεστη την φλόγα της Ορθόδοξης πίστης μας σε μια Μουσουλμανική χώρα .
.
.
Η Ραϊθώ είναι παλιό λιμάνι των Φοινίκων στην Ερυθρά Θάλασσα.
Στην γλώσσα τους σημαίνει " Τόπος Καρπών " λόγω των πολλών φοινικόδενδρων.
Σήμερα είναι η πρωτεύουσα του Νοτίου Σινά στην οποία κατοικεί και μικρό ποίμνιο Ελληνοορθόδοξων Χριστιανών που ανήκουν πνευματικά στην Ιερά Αρχιεπισκοπή Σινά.
Πρόκειται για το μέρος όπου ο Μωυσής με τους Ισραηλίτες βρήκαν τα εβδομήκοντα στελέχη των Φοινίκων και τις Δώδεκα Πηγές. Από τον 4ο αιώνα η πόλη έγινε Χριστιανική.
Εδώ ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακας , έγραψε στο Σπήλαιο του , το γνωστό βιβλίο της Κλίμακος μετά από προτροπή του Ηγουμένου .
Στην Μονή , φυλάγεται άφθαρτο Το Άγιο Σκήνωμα Του Αγίου Γρηγορίου του Σιναϊτη .
.
Σήμερα υπάρχουν τα ερείπια της Μονής που έκτισε εδώ ο Ιουστινιανός, της περίφημης Λαύρας της Ραϊθώ.
Στη Λαύρα της Ραϊθώ γύρω στο 373 μ.Χ. σφαγιάσθηκαν από τους Βλέμμυες 40 Μοναχοί εκ των οποίων γνωρίζουμε τα ονόματα μόνον των επτά.
Στη θέση που συνάντησαν οι Ισραηλίτες και ο Μωυσής τα στελέχη των εβδομήκοντα φοινίκων και τις Πηγές , σήμερα υπάρχει ανακαινισμένο Κάθισμα και κήπος με φοινικόδενδρα.
Στα Δυτικά παράλια της ίδιας περιοχής υπάρχουν μερικά παλαιά ασκητήρια που φέρουν έντονα τα σημάδια του χρόνου.
.
Με μια ορθάνοικτη αγκαλιά , κι΄ ένα ολόχαρο " Χριστός Ανέστη " , μας υποδέχθηκε γύρω στο μεσημέρι , στην Μονή , ο γέροντας Αρσένιος , ο οποίος μ΄ ένα χαρούμενο και φιλόξενο τρόπο μας αγκάλιασε με την αγάπη και την καλοσύνη του .
Θέρμανε κι΄ αυτός τις ψυχές μας με τα λόγια του , και τις δυο συγκινητικές Ιστορίες απ΄ το Σιναϊτικο Συναξάρι που τόσο παραστατικά μας διηγήθηκε .
.
Ακολούθως , με βαθιά συγκίνηση και δέος προσκυνήσαμε το πάνσεμνο και άφθαρτο σκήνωμα του Αγίου Γρηγορίου του Σιναϊτη , κτήτορα της Μονής , που βρίσκεται σε ξεχωριστό παρεκκλησάκι εφαπτόμενο με τον Ναό του Αγίου Γεωργίου .
.
Δεν ήθελες τίποτε άλλο εκείνη την ώρα , παρά από το να κλίνεις τα γόνατα της ψυχής και του σώματός ενώπιων του Αγίου , ενώπιων αυτού του θαύματος που αντίκρυζες μπροστά σου , και να πεις δυο λόγια προσευχής , για σένα και για όλο τον κόσμο , και να πεις ένα μεγάλο ευχαριστώ , Στον Πλάστη και Δημιουργό σου , που γίνεται καθημερινός Δωρεοδότης τόσων Μεγάλων και θαυμαστών γεγονότων !
.
Ακολούθως , η Σιναϊτικη κι΄ εδώ φιλοξενία δεν έχει τέλος .
Ο γέροντας παράθεσε σε όλους μας , το νοστιμότατο γεύμα που ετοίμασαν ,
ειδικά για μας , εδώ στην τραπεζαρία του Μοναστηριού .
Τα πάντα ήταν ευλογημένα και όμορφα !
Ο χώρος , η όλη ατμόσφαιρα , το νερό , το φαγητό , τα πάντα .
Δεν μας έκανε καρδιά να φύγουμε ούτε από αυτό το Άγιο Μέρος .
Ίσως γιατί γνωρίζαμε ότι ήταν ο επίλογος του προσκυνήματός μας ,
και δεν θέλαμε να τελειώσει αυτό το πνευματικό κεφάλαιο που ζήσαμε
όλοι μας αυτές τις τέσσερεις μέρες .
.
( συνεχίζεται ... )
Μέρος 9
......
Το βράδυ πέρασε ήσυχα και γαλήνια μέσα στο Μοναστήρι .
Άλλες σκέψεις δεν μας επισκέφθηκαν τούτο το βράδυ .
Μονάχα η παρουσία Του Θεού ήταν αρκετά για να χαρίσουν ανάπαυση και ειρήνη στη ψυχή μας .
Νωρίς το πρωί , προτού ακόμα χαράξει το φως ,
μια αόρατη δύναμη μας έλκυσε , και αφού ετοιμαστήκαμε , πήγαμε στον Ναό , όπου ήδη ο Όρθρος είχε κιόλας αρχίσει .
.
Το λιγοστό φως των καντυλιών και των κεριών ,
οι χαμηλόφωνες και γλυκύτατες ψαλμωδίες των Σιναϊτών Μοναχών ,
γέμιζαν τον Ναό με κατάνυξη και δέος ,
και ωθούσαν την κάθε ψυχή στο ξεκίνημα της δικής της προσευχής ,
της δικής της ακατάπαυστης ευχαριστίας και δοξολογίας προς
Τον Ουράνιο Θεό Πατέρα , προς Της Παναγία Μητέρα όλων μας ,
προς Την Αγία Νύμφη Του Χριστού Αικατερίνα .
Δεν υπήρχε περίπτωση να μην ξεχειλίσει η ψυχή από μιαν ανέκφραστη
Ουράνια χαρά , που ήταν το απόσταγμα Της Θείας Χάριτος που έπλεε
πλουσιοπάροχα μέσα στο πάνσεμνο Μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνας .
.
Με μια μοναδική Αναστάσιμη χαρά στο πρόσωπό του ,
ο Αρχιεπίσκοπος Σινά , Φαράν και Ραϊθώ , κ. Δαμιανός ,
μας κάλεσε όλους στην Αγάπη Του Χριστού , στην συγχώρεση , στην ενότητα ,
όχι στην κατάκριση , όχι στην καταλαλιά , όχι στην αμαρτία .
Με δέος , σιωπή , συγκίνηση και κατάνυξη παρακολουθήσαμε τον κάθε του λόγο ,
παρακολουθήσαμε την Μοναδική τούτη Θεία Λειτουργία ,
με το Πανάκριβο Δώρο για όλους όσους κοινωνήσαμε . . .
Το Θείο Μάννα Τ΄ Ουρανού , Την Θεία Κοινωνία ,
να τρέφει και να ξεδιψά για ακόμη μια φορά τις πεινασμένες
και διψασμένες μας ψυχές και υπάρξεις .
Ίσως απ΄ όλα ήταν τον πιο Μοναδικό και το πιο πανάκριβο
απ΄ όλα τα Δώρα που πήραμε απ΄ αυτό το προσκύνημα .
.
Τέλειωσε η Θεία Λειτουργία , και δεν θέλαμε να φύγουμε απ΄ Τον Ναό .
Εκείνη η κατάνυξη που γέμισε τις ψυχές μας τούτο το πρωινό ,
έτρεφε κάθε μας ανάγκη , και ό,τιδήποτε άλλο δεν μας ήταν απαραίτητο
αυτή τη στιγμή .
Μονάχα τη Χάρη να τα κρατήσουμε όλα αυτά που πήραμε .
Τα Άγια τούτα Θεία Δώρα , που τόσο πλουσιοπάροχα ο Κύριος , μας χάρισε .
.
Γλυκειά ευγνωμοσύνη , ευχαριστία και δοξολογία ανάβλυζαν από τις ψυχές μας
προς τα Ουράνια .
.
Πήραμε Το Αντίδωρο και την Ευλογία του γέροντα και Αρχιεπισκόπου Δαμιανού ,
και αναχωρήσαμε από αυτό το πανέμορφο πνευματικό περιβόλι της Ερήμου Του Σινά ,
προς τον τελευταίο προορισμό της εκδρομής μας , άλλη μια γλυκειά Όαση της Ερήμου ,
μα και της ψυχής μας , το Μοναστήρι Του Αγίου Γεωργίου Ραϊθώ .
.
.
( συνεχίζεται ... )
Μέρος 8
Κυριακή , 18 Απριλίου 2010
.
Αφήσαμε πίσω μας την Πνευματική Όαση της Ερήμου του Σινά , την Μονή της Αγίας Αικατερίνας ,και κατηφορίσαμε ακολουθώντας μιαν άλλη απέραντη έρημο , περνόντας μέσα από τα μικρά φτωχοχωριουδάκια των Βεδουϊνων ,
προς την ιστορική παραθαλάσσια πόλη της Ραϊθώ , περιοχή δίπλα από την Ερυθρά Θάλασσας , με το ιστορικό Σιναϊτικο Μετόχι,του Αγίου Γεωργίου Ραϊθώ , με λιγοστούς Μοναχούς , που φυλάγουν κι΄ αυτοί ,άσβεστη την φλόγα της Ορθόδοξης πίστης μας σε μια Μουσουλμανική χώρα .
.
.
Η Ραϊθώ είναι παλιό λιμάνι των Φοινίκων στην Ερυθρά Θάλασσα.
Στην γλώσσα τους σημαίνει " Τόπος Καρπών " λόγω των πολλών φοινικόδενδρων.
Σήμερα είναι η πρωτεύουσα του Νοτίου Σινά στην οποία κατοικεί και μικρό ποίμνιο Ελληνοορθόδοξων Χριστιανών που ανήκουν πνευματικά στην Ιερά Αρχιεπισκοπή Σινά.
Πρόκειται για το μέρος όπου ο Μωυσής με τους Ισραηλίτες βρήκαν τα εβδομήκοντα στελέχη των Φοινίκων και τις Δώδεκα Πηγές. Από τον 4ο αιώνα η πόλη έγινε Χριστιανική.
Εδώ ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακας , έγραψε στο Σπήλαιο του , το γνωστό βιβλίο της Κλίμακος μετά από προτροπή του Ηγουμένου .
Στην Μονή , φυλάγεται άφθαρτο Το Άγιο Σκήνωμα Του Αγίου Γρηγορίου του Σιναϊτη .
.
Σήμερα υπάρχουν τα ερείπια της Μονής που έκτισε εδώ ο Ιουστινιανός, της περίφημης Λαύρας της Ραϊθώ.
Στη Λαύρα της Ραϊθώ γύρω στο 373 μ.Χ. σφαγιάσθηκαν από τους Βλέμμυες 40 Μοναχοί εκ των οποίων γνωρίζουμε τα ονόματα μόνον των επτά.
Στη θέση που συνάντησαν οι Ισραηλίτες και ο Μωυσής τα στελέχη των εβδομήκοντα φοινίκων και τις Πηγές , σήμερα υπάρχει ανακαινισμένο Κάθισμα και κήπος με φοινικόδενδρα.
Στα Δυτικά παράλια της ίδιας περιοχής υπάρχουν μερικά παλαιά ασκητήρια που φέρουν έντονα τα σημάδια του χρόνου.
.
Με μια ορθάνοικτη αγκαλιά , κι΄ ένα ολόχαρο " Χριστός Ανέστη " , μας υποδέχθηκε γύρω στο μεσημέρι , στην Μονή , ο γέροντας Αρσένιος , ο οποίος μ΄ ένα χαρούμενο και φιλόξενο τρόπο μας αγκάλιασε με την αγάπη και την καλοσύνη του .
Θέρμανε κι΄ αυτός τις ψυχές μας με τα λόγια του , και τις δυο συγκινητικές Ιστορίες απ΄ το Σιναϊτικο Συναξάρι που τόσο παραστατικά μας διηγήθηκε .
.
Ακολούθως , με βαθιά συγκίνηση και δέος προσκυνήσαμε το πάνσεμνο και άφθαρτο σκήνωμα του Αγίου Γρηγορίου του Σιναϊτη , κτήτορα της Μονής , που βρίσκεται σε ξεχωριστό παρεκκλησάκι εφαπτόμενο με τον Ναό του Αγίου Γεωργίου .
.
Δεν ήθελες τίποτε άλλο εκείνη την ώρα , παρά από το να κλίνεις τα γόνατα της ψυχής και του σώματός ενώπιων του Αγίου , ενώπιων αυτού του θαύματος που αντίκρυζες μπροστά σου , και να πεις δυο λόγια προσευχής , για σένα και για όλο τον κόσμο , και να πεις ένα μεγάλο ευχαριστώ , Στον Πλάστη και Δημιουργό σου , που γίνεται καθημερινός Δωρεοδότης τόσων Μεγάλων και θαυμαστών γεγονότων !
.
Ακολούθως , η Σιναϊτικη κι΄ εδώ φιλοξενία δεν έχει τέλος .
Ο γέροντας παράθεσε σε όλους μας , το νοστιμότατο γεύμα που ετοίμασαν ,
ειδικά για μας , εδώ στην τραπεζαρία του Μοναστηριού .
Τα πάντα ήταν ευλογημένα και όμορφα !
Ο χώρος , η όλη ατμόσφαιρα , το νερό , το φαγητό , τα πάντα .
Δεν μας έκανε καρδιά να φύγουμε ούτε από αυτό το Άγιο Μέρος .
Ίσως γιατί γνωρίζαμε ότι ήταν ο επίλογος του προσκυνήματός μας ,
και δεν θέλαμε να τελειώσει αυτό το πνευματικό κεφάλαιο που ζήσαμε
όλοι μας αυτές τις τέσσερεις μέρες .
.
( συνεχίζεται ... )
Μέρος 9
Κυριακή , 18 Απριλίου 2010
.....
Στην συνέχεια , με το καλάθι της ψυχής γεμάτο πλούσια πνευματικά δώρα ,πήραμε το δρόμο της επιστροφής μας προς το αεροδρόμιο του Καϊρου ,
για την αναχώρησή μας προς την Κύπρο , διά μέσου και πάλιν της θαυμαστής Διόρυγας του Σουέζ , και διά μέσου των απέραντων εκτάσεων της άγονης ερήμου , της Χερσονήσου του Σινά και της Αιγύπτου .
Οι εντυπώσεις μας από αυτό το προσκύνημα , απίστευτα Μοναδικές και αξέχαστες.
Τα πνευματικά οφέλη που αποκομίσαμε πλούσια και Μοναδικά !
Είχαμε τέσσερεις μέρες πνευματικής ευφορίας , και πνευματικής ανασυγκρότησης .
.
Ο Κύριος , ήταν για ακόμη μια φορά πολύ γενναιόδωρος μαζί μας ,
Τον Οποίο εκ βάθους καρδίας θερμά ευχαριστούμε και αδιάλειπτα δοξολογούμε .
Θάταν παράλειψή μας όμως ,να μην ευχαριστήσουμε και όσους άλλους συνέτειναν ,στην ολοκλήρωση και επιτυχία αυτού του προσκυνήματος , της όμορφης εκδρομής .
Τον Πάτερ Κωσταντίνο και την πρεσβυτέρα Δέσποινα που μας συνόδευσαν ,
και με τις γνώσεις τους συνέτειναν και στη δική μας επιμόρφωση ,
κατά την διάρκεια των μακρυνών μας διαδρομών με το λεωφορείο .
.
Την πρόεδρο του Χριστιανικού συνδέσμου , κυρία Ειρήνη , που ήταν και αυτή μαζί μας ,όλους τους συνταξιδιώτες μας , και τους καινούργους φίλους που γνωρίσαμε,και κυρίως τον κύριο Χρίστο Στυλιανού ,
και το " Theotokos Travel " , για την άψογη διοργάνωση της εκδρομής ,
και που με πολλή υπομονή , μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια ,
και που μέχρι και την τελευταία στιγμή , ήταν μαζί με όλους μας ,
και με προθυμία μας βοήθησε σε ότι τον χρειαστήκαμε ,
ολοκληρώνοντας έτσι το ταξίδι μας με επιτυχία .
Ένα μεγάλο " Ευχαριστώ " , σε όλους σας .
Ο Θεός να σας ανταμείβει με πλούσια πνευματικά αγαθά και Θεία Δώρα ,
και να χαρίζει σε όλους τέτοιες πνευματικές ευκαιρείες πνευματικής οικοδομής .
.
( Σημειώσεις από το προσωπικό μου ημερολόγιο ,
.....
Στην συνέχεια , με το καλάθι της ψυχής γεμάτο πλούσια πνευματικά δώρα ,πήραμε το δρόμο της επιστροφής μας προς το αεροδρόμιο του Καϊρου ,
για την αναχώρησή μας προς την Κύπρο , διά μέσου και πάλιν της θαυμαστής Διόρυγας του Σουέζ , και διά μέσου των απέραντων εκτάσεων της άγονης ερήμου , της Χερσονήσου του Σινά και της Αιγύπτου .
Οι εντυπώσεις μας από αυτό το προσκύνημα , απίστευτα Μοναδικές και αξέχαστες.
Τα πνευματικά οφέλη που αποκομίσαμε πλούσια και Μοναδικά !
Είχαμε τέσσερεις μέρες πνευματικής ευφορίας , και πνευματικής ανασυγκρότησης .
.
Ο Κύριος , ήταν για ακόμη μια φορά πολύ γενναιόδωρος μαζί μας ,
Τον Οποίο εκ βάθους καρδίας θερμά ευχαριστούμε και αδιάλειπτα δοξολογούμε .
Θάταν παράλειψή μας όμως ,να μην ευχαριστήσουμε και όσους άλλους συνέτειναν ,στην ολοκλήρωση και επιτυχία αυτού του προσκυνήματος , της όμορφης εκδρομής .
Τον Πάτερ Κωσταντίνο και την πρεσβυτέρα Δέσποινα που μας συνόδευσαν ,
και με τις γνώσεις τους συνέτειναν και στη δική μας επιμόρφωση ,
κατά την διάρκεια των μακρυνών μας διαδρομών με το λεωφορείο .
.
Την πρόεδρο του Χριστιανικού συνδέσμου , κυρία Ειρήνη , που ήταν και αυτή μαζί μας ,όλους τους συνταξιδιώτες μας , και τους καινούργους φίλους που γνωρίσαμε,και κυρίως τον κύριο Χρίστο Στυλιανού ,
και το " Theotokos Travel " , για την άψογη διοργάνωση της εκδρομής ,
και που με πολλή υπομονή , μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια ,
και που μέχρι και την τελευταία στιγμή , ήταν μαζί με όλους μας ,
και με προθυμία μας βοήθησε σε ότι τον χρειαστήκαμε ,
ολοκληρώνοντας έτσι το ταξίδι μας με επιτυχία .
Ένα μεγάλο " Ευχαριστώ " , σε όλους σας .
Ο Θεός να σας ανταμείβει με πλούσια πνευματικά αγαθά και Θεία Δώρα ,
και να χαρίζει σε όλους τέτοιες πνευματικές ευκαιρείες πνευματικής οικοδομής .
.
( Σημειώσεις από το προσωπικό μου ημερολόγιο ,
Αργυρούλα Γεωργίου )
.
.
Τετάρτη 21 Απριλίου 2010
Μονή Αγίας Αικατερίνας Σινά
.........................................................
Εις τον τόπο ακριβώς αυτό όπου ο Μωυσής είδε το όραμα της Αγίας Βάτου ενώ ποίμαινε τα πρόβατα του Ιοθώρ, στους πρόποδες του ίδιου όρους στην κορυφή του οποίου ο Θεός του παρέδωσε αργότερα και το Νόμο, ευρίσκεται η Ιερά Μονή του Θεοβαδίστου Όρους Σινά, το αρχαιότερο εν λειτουργία Χριστιανικό μοναστικό καθίδρυμα με αδιάσπαστη ζωή δέκα επτά τουλάχιστον αιώνων, προ κάθε διαιρέσεως του Χριστιανικού Κόσμου, έχοντας μάλιστα κατά το παρελθόν παράλληλη επί αιώνες λειτουργία με τους αρχαίους Ελληνικούς και Αιγυπτιακούς ναούς και μαντεία, όλες τις φιλοσοφικές σχολές της ύστερης αρχαιότητας, τον Θεσμό των Αρχαίων Ολυμπιακών Αγώνων, όπως επίσης και με τη μεγάλη Βιβλιοθήκη της Αλεξανδρείας. Από τους ελληνορωμαϊκούς χρόνους έως σήμερα διατηρείται εδώ αναλλοίωτος ο οικουμενικός ελληνορθόδοξος χαρακτήρας της Μονής, καθώς δεν έχει γνωρίσει ποτέ σοβαρή καταστροφή ή βίαιη αλλαγή στην ταυτότητα του έμψυχου δυναμικού της, γεγονός το οποίο αποδεικνύει το λάθος πού έχουν οι έστω και σπάνιες αναφορές σύμφωνα με τις οποίες Μονή έχει αποκλειστική σχέση με τη Ρουμανική, τη Ρωμαιοκαθολική, τη Ρωσική ή και με την Κοπτική παράδοση. Αν και η επίσημη ονομασία της είναι «Ιερά Μονή του Θεοβαδίστου Όρους Σινά», ανά τους αιώνες αναφέρεται και ως «Μονή του Αγίου Όρους Σινά», «Μονή της Παναγίας της Βάτου», «Μονή του Σωτήρος Χριστού», μεταγενέστερα δε και κατά κανόνα σήμερα: «Μονή της Αγίας Αικατερίνης».
Από τις μορφές των πλέον των εκατόν εβδομήντα Σιναϊτών Αγίων διακρίνονται για την καθολική τους αποδοχή σε όλο τον χριστιανικό κόσμο, πέραν της Πολιούχου της Μονής Αγίας Αικατερίνης, οι Άγιοι: Ιωάννης ο συγγραφέας της περίφημης Κλίμακος, οι Αναστάσιοι, οι νηπτικοί Νείλος, Ησύχιος και Φιλόθεος, ο Γρηγόριος ο Σιναΐτης, που διέδωσε τη νηπτική παράδοση στο Σλαβικό κόσμο. Τέλος την ευλάβεια της Αγίας Αικατερίνης μετέφερε στη Δύση ο Άγιος Συμεών ο Πεντάγλωσσος.
Με την Ιερά Μονή Σινά, ως Κιβωτού του Χριστιανικού Κόσμου, πέρα από τα σημαντικά προσκυνήματα της Αγίας Κορυφής και της Αγίας Βάτου, συνδέεται ο Περίφημος Σιναϊτικός Κώδικας, το πληρέστερο και αρχαιότερο χειρόγραφο για την παράδοση του κειμένου της Βίβλου και κυρίως Διαθήκης η οποία είναι πλήρης. Η Βιβλιοθήκη της Μονής αποτελεί την πλουσιότερη Χριστιανική μοναστηριακή Βιβλιοθήκη στον κόσμο, και δεύτερη μετά την αντίστοιχη του Βατικανού, τουλάχιστον ως προς τα ελληνικά χειρόγραφα και παλαιά έντυπα. Μεταξύ των φορητών εικόνων που φυλάσσονται εδώ, περιλαμβάνονται οι περισσότερες και οι παλαιότερες σωζόμενες που εικονίζουν το Χριστό, την Παναγία, και άλλους Αγίους. Παράλληλα διαθέτει μία από τις διεθνώς σημαντικότερες και πλουσιότερες συλλογές Χριστιανικών κειμηλίων.
Στο πέρασμα των αιώνων όχι μόνον απλοί προσκυνητές, αλλά και μεγάλοι θρησκευτικοί και πολιτικοί ηγέτες Ανατολής και Δύσης, προστάτευσαν τη Μονή, όπως η Αγία Ελένη, Πάπες και Πατριάρχες, ο Αυτοκράτορας Ιουστινιανός, ο ιδρυτής του Ισλάμ Μωάμεθ, ο Σουλτάνος Σελίμ ο Α΄, η Μεγάλη Αικατερίνη της Ρωσίας, ο Μέγας Ναπολέων και άλλοι. Το ίδιο ενδιαφέρον εκδηλώνουν και σήμερα όλοι οι σύγχρονοι μεγάλοι ηγέτες.
Ο θρησκευτικός και ευρύτερα πνευματικός, πολιτιστικός της χαρακτήρας και η φιλανθρωπική της δραστηριότητα έχουν προσδώσει στην Ιερά Μονή Σινά ιδιαίτερη ακτινοβολία, καθώς αποτελεί σημείο αναφοράς των πιστών όχι μόνο του Χριστιανικού Κόσμου, αλλά και του Κόσμου των άλλων δύο μεγάλων θρησκειών της Βίβλου, του Ιουδαϊσμού, και του Μωαμεθανισμού.
Προσφάτως η Διεθνής κοινότητα δια της UNESCO, του πολιτιστικού φορέα του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών, έχει εντάξει την Ιερά Μονή Σινά με όλα τα κινητά και ακίνητα μνημεία της, όπως επίσης και την ευρύτερή της περιοχή, στον κατάλογο των Μνημείων της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς.
Οι Σιναΐτες Πατέρες, από την ύστερη αρχαιότητα έως σήμερα, διακονούν αδιάλειπτα μία παράδοση φιλανθρωπίας, ασκήσεως και προσευχής. Διαβιούν διακριτικά και ειρηνικά με τους Βεδουΐνους κατοίκους της περιοχής, τους προσκυνητές και τους επισκέπτες, αφιερωμένοι στην προστασία της μεγάλης Σιναϊτικής Παραδόσεως, των Προσκυνημάτων, των Μνημείων της και των Μετοχίων της στην Αίγυπτο και το διεθνή χώρο. Με τον τρόπο αυτό, δια μέσου των αιώνων, διατηρείται ο χώρος αυτός ως ένας ιερός βιβλικός τόπος, όπου μέχρι σήμερα το νόημα των γεγονότων της Νομοδοσίας και όλης της Παλαιάς Διαθήκης, φωτίζεται και ερμηνεύεται με την εποχή της Καινής Διαθήκης στο πρόσωπο του Κυρίου Ιησού Χριστού, την τιμή προς τη Θεοτόκο, και όλους τους Αγίους, ιδίως δε προς την Αγία Αικατερίνα.
Εις τον τόπο ακριβώς αυτό όπου ο Μωυσής είδε το όραμα της Αγίας Βάτου ενώ ποίμαινε τα πρόβατα του Ιοθώρ, στους πρόποδες του ίδιου όρους στην κορυφή του οποίου ο Θεός του παρέδωσε αργότερα και το Νόμο, ευρίσκεται η Ιερά Μονή του Θεοβαδίστου Όρους Σινά, το αρχαιότερο εν λειτουργία Χριστιανικό μοναστικό καθίδρυμα με αδιάσπαστη ζωή δέκα επτά τουλάχιστον αιώνων, προ κάθε διαιρέσεως του Χριστιανικού Κόσμου, έχοντας μάλιστα κατά το παρελθόν παράλληλη επί αιώνες λειτουργία με τους αρχαίους Ελληνικούς και Αιγυπτιακούς ναούς και μαντεία, όλες τις φιλοσοφικές σχολές της ύστερης αρχαιότητας, τον Θεσμό των Αρχαίων Ολυμπιακών Αγώνων, όπως επίσης και με τη μεγάλη Βιβλιοθήκη της Αλεξανδρείας. Από τους ελληνορωμαϊκούς χρόνους έως σήμερα διατηρείται εδώ αναλλοίωτος ο οικουμενικός ελληνορθόδοξος χαρακτήρας της Μονής, καθώς δεν έχει γνωρίσει ποτέ σοβαρή καταστροφή ή βίαιη αλλαγή στην ταυτότητα του έμψυχου δυναμικού της, γεγονός το οποίο αποδεικνύει το λάθος πού έχουν οι έστω και σπάνιες αναφορές σύμφωνα με τις οποίες Μονή έχει αποκλειστική σχέση με τη Ρουμανική, τη Ρωμαιοκαθολική, τη Ρωσική ή και με την Κοπτική παράδοση. Αν και η επίσημη ονομασία της είναι «Ιερά Μονή του Θεοβαδίστου Όρους Σινά», ανά τους αιώνες αναφέρεται και ως «Μονή του Αγίου Όρους Σινά», «Μονή της Παναγίας της Βάτου», «Μονή του Σωτήρος Χριστού», μεταγενέστερα δε και κατά κανόνα σήμερα: «Μονή της Αγίας Αικατερίνης».
Από τις μορφές των πλέον των εκατόν εβδομήντα Σιναϊτών Αγίων διακρίνονται για την καθολική τους αποδοχή σε όλο τον χριστιανικό κόσμο, πέραν της Πολιούχου της Μονής Αγίας Αικατερίνης, οι Άγιοι: Ιωάννης ο συγγραφέας της περίφημης Κλίμακος, οι Αναστάσιοι, οι νηπτικοί Νείλος, Ησύχιος και Φιλόθεος, ο Γρηγόριος ο Σιναΐτης, που διέδωσε τη νηπτική παράδοση στο Σλαβικό κόσμο. Τέλος την ευλάβεια της Αγίας Αικατερίνης μετέφερε στη Δύση ο Άγιος Συμεών ο Πεντάγλωσσος.
Με την Ιερά Μονή Σινά, ως Κιβωτού του Χριστιανικού Κόσμου, πέρα από τα σημαντικά προσκυνήματα της Αγίας Κορυφής και της Αγίας Βάτου, συνδέεται ο Περίφημος Σιναϊτικός Κώδικας, το πληρέστερο και αρχαιότερο χειρόγραφο για την παράδοση του κειμένου της Βίβλου και κυρίως Διαθήκης η οποία είναι πλήρης. Η Βιβλιοθήκη της Μονής αποτελεί την πλουσιότερη Χριστιανική μοναστηριακή Βιβλιοθήκη στον κόσμο, και δεύτερη μετά την αντίστοιχη του Βατικανού, τουλάχιστον ως προς τα ελληνικά χειρόγραφα και παλαιά έντυπα. Μεταξύ των φορητών εικόνων που φυλάσσονται εδώ, περιλαμβάνονται οι περισσότερες και οι παλαιότερες σωζόμενες που εικονίζουν το Χριστό, την Παναγία, και άλλους Αγίους. Παράλληλα διαθέτει μία από τις διεθνώς σημαντικότερες και πλουσιότερες συλλογές Χριστιανικών κειμηλίων.
Στο πέρασμα των αιώνων όχι μόνον απλοί προσκυνητές, αλλά και μεγάλοι θρησκευτικοί και πολιτικοί ηγέτες Ανατολής και Δύσης, προστάτευσαν τη Μονή, όπως η Αγία Ελένη, Πάπες και Πατριάρχες, ο Αυτοκράτορας Ιουστινιανός, ο ιδρυτής του Ισλάμ Μωάμεθ, ο Σουλτάνος Σελίμ ο Α΄, η Μεγάλη Αικατερίνη της Ρωσίας, ο Μέγας Ναπολέων και άλλοι. Το ίδιο ενδιαφέρον εκδηλώνουν και σήμερα όλοι οι σύγχρονοι μεγάλοι ηγέτες.
Ο θρησκευτικός και ευρύτερα πνευματικός, πολιτιστικός της χαρακτήρας και η φιλανθρωπική της δραστηριότητα έχουν προσδώσει στην Ιερά Μονή Σινά ιδιαίτερη ακτινοβολία, καθώς αποτελεί σημείο αναφοράς των πιστών όχι μόνο του Χριστιανικού Κόσμου, αλλά και του Κόσμου των άλλων δύο μεγάλων θρησκειών της Βίβλου, του Ιουδαϊσμού, και του Μωαμεθανισμού.
Προσφάτως η Διεθνής κοινότητα δια της UNESCO, του πολιτιστικού φορέα του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών, έχει εντάξει την Ιερά Μονή Σινά με όλα τα κινητά και ακίνητα μνημεία της, όπως επίσης και την ευρύτερή της περιοχή, στον κατάλογο των Μνημείων της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς.
Οι Σιναΐτες Πατέρες, από την ύστερη αρχαιότητα έως σήμερα, διακονούν αδιάλειπτα μία παράδοση φιλανθρωπίας, ασκήσεως και προσευχής. Διαβιούν διακριτικά και ειρηνικά με τους Βεδουΐνους κατοίκους της περιοχής, τους προσκυνητές και τους επισκέπτες, αφιερωμένοι στην προστασία της μεγάλης Σιναϊτικής Παραδόσεως, των Προσκυνημάτων, των Μνημείων της και των Μετοχίων της στην Αίγυπτο και το διεθνή χώρο. Με τον τρόπο αυτό, δια μέσου των αιώνων, διατηρείται ο χώρος αυτός ως ένας ιερός βιβλικός τόπος, όπου μέχρι σήμερα το νόημα των γεγονότων της Νομοδοσίας και όλης της Παλαιάς Διαθήκης, φωτίζεται και ερμηνεύεται με την εποχή της Καινής Διαθήκης στο πρόσωπο του Κυρίου Ιησού Χριστού, την τιμή προς τη Θεοτόκο, και όλους τους Αγίους, ιδίως δε προς την Αγία Αικατερίνα.
.
Αναδημοσίευση από διαδικτυακό χώρο Ιεράς Μονής Σινά
...
...
Το Μοναστήρι του Σινά - Ένα λουλούδι στην Έρημο !
..........................................................
Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Θεοβαδίστου Όρους Σινά είναι ο Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπος Σινά, Φαράν και Ραϊθώ κ. Δαμιανός (23/12/1973), όστις διοικεί αυτήν μετά της Ιεράς Συνάξεως των Πατέρων. “Οι συγκροτούντες αυτήν Μοναχοί δεν έχουν προορισμόν μόνον την πραγμάτωσιν του μοναχικού ιδεώδους. Είναι συνάμα και διακονηταί και φύλακες ιερού Προσκυνήματος, όπως είναι και οι του Τάγματος της Αγιοταφίτικης Αδελφότητος”.
Ο Αρχιεπίσκοπος Σιναίου χειροτονείται εν Ιερουσαλήμ υπό του Πατριάρχου Ιεροσολύμων.
Εις το τρίγωνον, το οποίον σχηματίζεται ανάμεσον του κόλπου του Σουέζ και της Άκαμπα καθώς και της ερήμου Τιχ απλώνονται όχι μόνο ερημικαί εκτάσεις αλλά και απρόσιτα όρη. Εις την άγονον αυτήν χερσόνησον, εντύπωσιν προκαλούν οι ονομαστοί ορεινοί όγκοι, το Όρος Σινά (2.244 μ.), το όρος της Αγίας Αικατερίνης (2.602), το Σερμπάλ, το Ούμ Σωμάρ και αυτό της αγίας Επιστήμης. Μέσω αυτής της ερήμου ωδήγησε ο Μωϋσής τον Ισραηλίτικον λαόν εις την επιστροφήν προς την Γην της Επαγγελίας. Δέον ήτο να ξεπεράση όλα τα εμπόδια υπερνικών τους εχθρούς “Αμαληκίτας”, νομάδες της Αραβίας, οι οποίοι τότε τους επολεμούσαν συνεχώς.
Εις την κορυφήν του Σινά, κατά την Παλαίαν Διαθήκην, ο Μωϋσής ελάβε από τον Θεόν τας δέκα εντολάς. Εις τον έρημον αυτόν τόπον εσυναντήθη ξανά ο Θεός και ο άνθρωπος. Έξοδ.31,18. Έτσι, η άνυδρος και άγονος αυτή έρημος γίγνεται τόπος ιερός και άγιος δια όλην την ανθρωπότητα, αναδεικνύουσα μεγάλα ηθικά αναστήματα. Εις τους πρόποδας του όρους της Αγίας Αικατερίνης είναι η ιστορική Ιερά Μονή Σινά, η οποία ιδρύθη υπό του αυτοκράτορος Ιουστινιανού, ο οποίος αποδέχεται αίτημα των Σιναϊτών και κτίζει μεγαλόπρεπη εκκλησίαν, την οποίαν μάλιστα περιβάλλει με ισχυρόν τείχος, το οποίον είναι εις θέσιν να προφυλάσση τους μοναχούς από επιδρομάς των Αγαρηνών. Ο Ναός είναι ρυθμού τρικλίτου Βασιλικής, διαθέτει νάρθηκα και αι διαστάσεις φθάνουν τα 40 μ. μήκος και 19,20 μ. πλάτος. Εις τας διαστάσεις αυτάς περιλαμβάνονται και τα παρεκκλήσια οπίσω από το καθολικόν, ήτοι της Αγίας Βάτου, του Αγίου Ιακώβου, και των Αγίων Σιναϊτών Πατέρων. Ο κύριος ναός του καθολικού εσωτερικώς είναι 25 μέτρα μήκος και 12 μέτρα πλάτος. Η αρχαία ξύλινη στέγη του καθολικού εσκεπάσθη με οριζόντιον ξύλινον φάτνωμα, το οποίον κατεσκευάσθη τον 18ον αιώνα επί αρχιεπισκόπου Κυρίλλου Β΄ του Κρητός. Εις τους πλαϊνούς τοίχους ανοίγονται δυο σειραί από οκτώ δίλοβα παράθυρα και επτά ορθογώνια. Το ιερόν βήμα ευρίσκεται εις υψηλότερον επίπεδον από το δάπεδον του κυρίως ναού και χωρίζεται από αυτό με τέμπλον, εις τα θωράκια είναι μαρμάρινον, ενώ εις το επάνω μέρος είναι ξυλόγλυπτον. Κατεσκευάσθη το 1612 επί Αρχιεπισκόπου Λαυρεντίου, εις το Σιναϊτικόν Μετόχιον της Κρήτης.
Ωραιόταται είναι αι ξυλόγλυπται πύλαι του κυρίως Ναού από κέδρους του Λιβάνου, των οποίων η αρχική κατασκευή γίγνεται εις τον 6ον αιώνα. Αι πύλαι εξάλλου του νάρθηκος κατασκευάσθηκαν υπό των Σταυροφόρων του 12ου αιώνος. Από τας επιγραφάς, αι οποίαι διεσώθησαν μνημονεύεται το όνομα του Ιουστινιανού και της Θεοδώρας και διαπιστώνεται ότι ο τοίχος και ο Ναός εκτίσθησαν το 577 μ.Χ. μετά τον θάνατον της αυτοκράτειρος. Από τας επιγραφάς επίσης μανθάνουμε ότι αρχιτέκνων του φρουρίου και του καθολικού ήτο ο Στέφανος Αίλιστος από την Αιλά, το σημερινό Ειλάτ.
Τον 7ον και 8ον αιώνα, η Μονή του Σινά επέρασε από μεγάλους κινδύνους και βαθείαν κρίσιν λόγω κυρίως της Αραβικής κατακτήσεως. Αναφέρεται ότι όταν ο Σουλτάνος Σελήμ ο Α΄ κατέλαβε την Αίγυπτον και το Σινά το 1517, είδε τον Αχτιναμέ του Μωάμεθ, τον επήρε μαζί του και άφησε αντίγραφον εις τους Σιναΐτας Πατέρας. Από τον 11ον αιώνα άρχεται νέα περίοδος δια τους Σιναΐτας μοναχούς. Η μεταφορά λειψάνων της Αγίας Αικατέρινης εις την Γαλλίαν αυξάνει το ενδιαφέρον των Ευρωπαίων Χριστιανών δια την ασφάλειαν, ανεξαρτησίαν των μοναχών και την προστασίαν της Μονής ανά τον κόσμον, Αίγυπτον, Παλαιστίνην, Συρίαν, Κρήτην,
Κύπρον, Κωνσταντινούπολιν. Την εποχήν της φραγκοκρατίας εις την Συρίαν οι Σταυροφόροι ίδρυσαν ειδικόν Τάγμα Σιναϊτών, με σκόπον την προστασίαν και την οικονομικήν ενίσχυσιν της Μονής. Οι Πάπες με διάφορα διατάγματα επροστάτευσαν κατά καιρούς τα δικαιώματα της Μονής: Ο Πάπας Ονώριος ο 3ος το 1217, ο Γρηγόριος ο 10ος (1271-1276), ο Βενέδικτος ο 12ος το 1338, ο Ιννοκέντιος ο 6ος το 1360 κ.ά. Οι Δόγηδες της Βενετίας με επίσημα έγγραφα τους ρυθμίζουν την στάσιν των δουκών της Κρήτης έναντι των σιναϊτικών μετοχίων απαλλάσοντες αυτά από φορολογίας και αποδίδοντες δικαιοσύνην υπέρ των σιναϊτικών συμφερόντων. Παρά το ότι το Σινά ευρίσκετο εις μουσουλμανικήν περιοχήν, εν τούτοις μεγάλη και συχνή ήτο η επικοινωνία και η σύνδεσις του με την Κωνσταντινούπολιν. Ο Εμμανουήλ Κομνηνός, ο Μιχαήλ Παλαιολόγος αλλά και Πατριάρχαι του Οικουμενικού Θρόνου Κωνσταντινουπόλεως έδειξαν έμπρακτον ενδιαφέρον δια τα ζητήματα του μοναστηριού. Άλλωστε, η συχνή επικοινωνία Σινά και αυτοκρατορίας μέσω σπουδαίων προσωπικοτήτων όπως ο άγιος Γεώργιος ο Αρσελάς, ο άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης, ο συγγραφεύς της Κλίμακος, ο Γρηγόριος ο Σιναΐτης, φανερώνει την πνευματικήν γέφυραν, η οποία συνδέει τα δύο κέντρα της Ορθοδοξίας.
Τούρκοι Σουλτάνοι, ο Σελήμ ο Α΄ και ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής εξέδωσαν προνόμια, τα οποία πολλάς φοράς εβοήθησαν το Σινά να αποκτήση μεγάλην οικονομικήν δύναμιν και να απαλλαγή από τελωνειακούς φόρους. Το 1798 όταν ο Ναπολέων κατέλαβε την Αίγυπτον ύστερον από παράκλησιν των Σιναϊτών έλαβε υπό την προστασίαν του το μοναστήριον και την γύρω περιοχήν. Με το “Ασφαλιστήριον Έγγραφον” του ενίσχυσε και εστερέωσε την αυτονομίαν της Μονής του Σινά και της περιοχής αναγνωρίζων παλαιοτέρας οικονομικάς παραχωρήσεις. Το Σινά έγινε ιδιαιτέρως γνωστόν εις την Ευρώπην με την διάδοσιν της φήμης αλλά και της ευλάβειας δια την αγίαν Αικατερίνην.
Σημαντικόν ρόλον διεδραμάτισε ο Συμεών ο Μεταφραστής, ο οποίος τον 10ον αιώνα γράφων δια το μαρτύριον της Αγίας και Καλλινίκου Μεγαλομάρτυρος του Χριστού Αικατερίνης συνέβαλε αποφασιστικώς εις την εξάπλωσιν του βίου της αγίας. Η σοφή κόρη είχε σπουδάσει όλας τας επιστήμας της εποχής εκείνης φιλοσοφίαν, ιατρικήν, ρητορικήν, μαθηματικά, αστρονομίαν, μουσικήν και φυσικήν. Η αριστοκρατική της καταγωγή, το κάλλος της, η εκπληκτική δια την εποχήν της μόρφωσις και το ήθος της δεν την εμπόδισαν να γνωρίση “Τον Νυμφίον των ψυχών”, τον Ιησούν Χριστόν και να βαπτισθή χριστιανή. Κατά την διάρκεια των διωγμών, την περίοδον του Μαξιμιανού, αρχαί 4ου αιώνος, η αγία κατηγόρησε δημοσίως τον αυτοκράτορα δια τας θυσίας εις τα είδωλα ομολογούσα αφόβως την πίστην της. Ο αυτοκράτωρ έδωσε εντολήν εις πεντήκοντα σοφούς να συζητήσουν δημοσίως, προκειμένου να ανατρέψουν τα χριστιανικά της επιχειρήματα. Η προσπάθεια τους εναυάγησε και πολλοί σοφοί, ακόμα και από το στενόν περιβάλλον του αυτοκράτορος, επίστευσαν εις το Χριστόν. Όταν η πειθώ απέτυχε, ο Μαξιμιανός κατέφυγε εις το μαρτυρίον. Διέταξε να κατασκευάσουν τροχούς και να τοποθετηθούν καρφιά και μύται μαχαιριών εις τον καθένα εξ αυτών. Αλλά κατά το φρικαλέον μαρτύρον η αγία άντεξε, δεν υπέκυψε και δι΄ αυτό στρατιώτης την αποκεφάλισε.
Εις την Δύσιν, η προσωπικότης της, το μαρτύριον και η σχέσις της αγίας με το Σινά ήρχισε να διαδίδεται, όταν ο Συμεών ο πεντάγλωσσος, μετέφερε το λείψανον της εις την Rouen και εις τας Treves της Γαλλίας. Καμιά αγία δεν εγίνε τόσο αγαπητή εις την δύσιν όσο η αγία Αικατερίνη. Μεγάλοι ζωγράφοι όπως ο Fra Angeliko, ο Corregio, ο Rubens, o Murillo απαθανάτισαν ηρωικάς ή τραγικάς σκηνάς από τους αγώνας υπέρ της πίστεως και από το μαρτύριον της αγίας. Αλλά και εις την Ανατολήν διεδόθη η βασιλικήν, περιστοιχιζόμενη από τα αντικείμενα της μελέτης της, όπως γραφίδα, σφαίραν, βιβλία και από το όργανον μαρτυρίου, τον τροχόν. Οι Βυζαντινοί αγιογράφοι εις όλα αυτά προσθέτουν τα όρη Σινά, Χωρήβ και αγίας Αικατερίνης. Νωρίς, κατεσκευάσθη λάρναξ από μάρμαρον το έτος 1231 όπου εναπέθεσαν το λείψανόν της. Το έτος 1688 η παλαιά μαρμάρινος λάρναξ αντικατεστάθη με αργυρή, δώρον των τσάρων της Ρωσίας, αλλά τα λείψανα της παρέμειναν εις την παλαιάν λειψανοθήκην.Βιβλιογραφία: Α. Ιερά Μονή Σινά, εκδ. Ιερά Μονή Σινά, Ε. Τζαφέρη Α.Ε. 1985
Τα Προσκυνητάρια του Σινά σώζονται εις δέκα χειρόγραφα, τα οποία κατανέμονται εις εξ μονάς του Αγίου Όρους ως εξής: Τρία των Ιβήρων, από δύο εις την Μεγίστην Λαύραν και Κουτλουμουσίου και από εν εις τας μονάς Διονυσίου, Ξηροποτάμου και Δοχειαρίου. Τα χειρόγραφα είναι μικρού σχήματος και χρονολογούνται εις τους 16ον και 17ον αιώνας και χαρακτηρίζονται ως σύμμικτοι κώδικες με ποικίλον περιεχόμενον. Εις την πλεινότητά τους τα κείμενα των εν λόγω Προσκυνηταρίων ξεκινούν τας περιγραφάς τους με τον γεωγραφικόν προσδιορισμόν του Όρους Σινά και της αποστάσεως τους από την πόλιν της Ιερουσαλήμ, καθώς και με την αναφοράν ότι είς αυτό είδε ο Μωυσής την Αγίαν Βάτον εντός των φλογών, χωρίς όμως να καίγεται. Εις την συνέχειαν περιγράφουν με αναλυτικόν τρόπον την Μονήν του Σινά, την οποίαν έκτισε ο γνωστός αυτοκράτωρ του Βυζαντίου Ιουστινιανός (527-565). Αρχίζουν με τον μολυβοσκέπαστον καθολικόν της, το οποίον στηρίζεται εις δώδεκα κίονας και το Άγιον βήμα, εις το οποίον υπάρχει το περίφημον ψηφιδωτόν της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Χριστού. Κατόπιν περνούν εις το τέμπλον ή εικονοστάσιον, εις το οποίον σώζονται αι εξής εικόνες: α) Του Χριστού ως Μεγάλου Αρχιερέως, β) της Παναγίας, γ) του Μωϋσή δ) της αγίας Αικατερίνης. Το δεύτερον μέρος κλείνει με την μνείαν της μαρμαρίνου λάρνακας του λειψάνου της αγίας Αικατερίνης, εις το δεξιόν μέρος του ιερού βήματος, η οποία αναδίδει άγιον μύρον και ευωδιάζει.
Εις την συνέχειαν, γίγνεται λόγος δια τρία κανδήλια της αγίας τραπέζης, τα οποία ευρίσκονται εις την θέσιν της Αγίας Βάτου, δια την θαυματουργικήν εικόνα της Θεοτόκου, η οποία ωμίλησε κάποτε εις ένα μοναχόν, δια τον ναόν του αγίου Ιακώοβυ του Πέρσου εκ δεξιών η εξ αριστερών της Αγίας Βάτου και δια το πηγάδι του Προφήτου Μωϋσή, το οποίον σώζεται έξωθεν του καθολικού. Μνημονέυονται ενσωματωμένως εις το καθολικόν και τα εξ παρεκκλήσια. Ακολουθεί επίσης η περιγραφή τηε Αγίας Κορυφής του Σινά εις την οποίαν οδηγούν πέτρινα σκαλοπάτια. Κατονομάζονται με την σειράν οι ναοί των αγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων, των Αγίων Αποστόλων, των Αγίων Αναργύρων και του Δαβίδ, καθώς και η πέτρα του Μωυσή και το σπήλαιον του αγίου Ιωάννου της Κλίμακος.
Επίσης περιγράφεται η έρημος της Ραϊθού, η οποία ευρίσκεται εις απόστασιν “δύο ημερών διάστημα” από το Σινά. Εκεί περιγράφονται τα αλμυρά Ύδατα, αι δώδεκα πηγαί των Υδάτων, και άλλα αξιοθέατα. Ακόμα, αναφέρονται εν μοναστήριον επάνω εις το όρος και το σιναϊτικόν μετόχιον του αγίου Γεωργίου. Εκτός όμως από τας κυρίας αφηγήσεις, εις ορισμένα χειρόγραφα περιγράφονται κάποιαι περιοχαί, πόλεις και κάστρα της Αιγύπτου. Εις άλλα επίσης χειρόγραφα κατονομάζονται αι πόλεις της Ιερουσαλήμ, Γάζας, Λύδδας και Ιόπτης. Εις άλλα επίσης καταγράφονται και τα θαύματα, τα οποία συνέβησαν εις το Σινά. Εις τας ιδίας, καθώς και είς άλλας βιβλιοθήκας του Αγίου Όρους, σώζεται ακόμη εις αριθμός χειρογράφων, τα οποία σχετίζονται με το Όρος Σινά, χωρίς όμως να το περιγράφουν.
.
Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Θεοβαδίστου Όρους Σινά είναι ο Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπος Σινά, Φαράν και Ραϊθώ κ. Δαμιανός (23/12/1973), όστις διοικεί αυτήν μετά της Ιεράς Συνάξεως των Πατέρων. “Οι συγκροτούντες αυτήν Μοναχοί δεν έχουν προορισμόν μόνον την πραγμάτωσιν του μοναχικού ιδεώδους. Είναι συνάμα και διακονηταί και φύλακες ιερού Προσκυνήματος, όπως είναι και οι του Τάγματος της Αγιοταφίτικης Αδελφότητος”.
Ο Αρχιεπίσκοπος Σιναίου χειροτονείται εν Ιερουσαλήμ υπό του Πατριάρχου Ιεροσολύμων.
Εις το τρίγωνον, το οποίον σχηματίζεται ανάμεσον του κόλπου του Σουέζ και της Άκαμπα καθώς και της ερήμου Τιχ απλώνονται όχι μόνο ερημικαί εκτάσεις αλλά και απρόσιτα όρη. Εις την άγονον αυτήν χερσόνησον, εντύπωσιν προκαλούν οι ονομαστοί ορεινοί όγκοι, το Όρος Σινά (2.244 μ.), το όρος της Αγίας Αικατερίνης (2.602), το Σερμπάλ, το Ούμ Σωμάρ και αυτό της αγίας Επιστήμης. Μέσω αυτής της ερήμου ωδήγησε ο Μωϋσής τον Ισραηλίτικον λαόν εις την επιστροφήν προς την Γην της Επαγγελίας. Δέον ήτο να ξεπεράση όλα τα εμπόδια υπερνικών τους εχθρούς “Αμαληκίτας”, νομάδες της Αραβίας, οι οποίοι τότε τους επολεμούσαν συνεχώς.
Εις την κορυφήν του Σινά, κατά την Παλαίαν Διαθήκην, ο Μωϋσής ελάβε από τον Θεόν τας δέκα εντολάς. Εις τον έρημον αυτόν τόπον εσυναντήθη ξανά ο Θεός και ο άνθρωπος. Έξοδ.31,18. Έτσι, η άνυδρος και άγονος αυτή έρημος γίγνεται τόπος ιερός και άγιος δια όλην την ανθρωπότητα, αναδεικνύουσα μεγάλα ηθικά αναστήματα. Εις τους πρόποδας του όρους της Αγίας Αικατερίνης είναι η ιστορική Ιερά Μονή Σινά, η οποία ιδρύθη υπό του αυτοκράτορος Ιουστινιανού, ο οποίος αποδέχεται αίτημα των Σιναϊτών και κτίζει μεγαλόπρεπη εκκλησίαν, την οποίαν μάλιστα περιβάλλει με ισχυρόν τείχος, το οποίον είναι εις θέσιν να προφυλάσση τους μοναχούς από επιδρομάς των Αγαρηνών. Ο Ναός είναι ρυθμού τρικλίτου Βασιλικής, διαθέτει νάρθηκα και αι διαστάσεις φθάνουν τα 40 μ. μήκος και 19,20 μ. πλάτος. Εις τας διαστάσεις αυτάς περιλαμβάνονται και τα παρεκκλήσια οπίσω από το καθολικόν, ήτοι της Αγίας Βάτου, του Αγίου Ιακώβου, και των Αγίων Σιναϊτών Πατέρων. Ο κύριος ναός του καθολικού εσωτερικώς είναι 25 μέτρα μήκος και 12 μέτρα πλάτος. Η αρχαία ξύλινη στέγη του καθολικού εσκεπάσθη με οριζόντιον ξύλινον φάτνωμα, το οποίον κατεσκευάσθη τον 18ον αιώνα επί αρχιεπισκόπου Κυρίλλου Β΄ του Κρητός. Εις τους πλαϊνούς τοίχους ανοίγονται δυο σειραί από οκτώ δίλοβα παράθυρα και επτά ορθογώνια. Το ιερόν βήμα ευρίσκεται εις υψηλότερον επίπεδον από το δάπεδον του κυρίως ναού και χωρίζεται από αυτό με τέμπλον, εις τα θωράκια είναι μαρμάρινον, ενώ εις το επάνω μέρος είναι ξυλόγλυπτον. Κατεσκευάσθη το 1612 επί Αρχιεπισκόπου Λαυρεντίου, εις το Σιναϊτικόν Μετόχιον της Κρήτης.
Ωραιόταται είναι αι ξυλόγλυπται πύλαι του κυρίως Ναού από κέδρους του Λιβάνου, των οποίων η αρχική κατασκευή γίγνεται εις τον 6ον αιώνα. Αι πύλαι εξάλλου του νάρθηκος κατασκευάσθηκαν υπό των Σταυροφόρων του 12ου αιώνος. Από τας επιγραφάς, αι οποίαι διεσώθησαν μνημονεύεται το όνομα του Ιουστινιανού και της Θεοδώρας και διαπιστώνεται ότι ο τοίχος και ο Ναός εκτίσθησαν το 577 μ.Χ. μετά τον θάνατον της αυτοκράτειρος. Από τας επιγραφάς επίσης μανθάνουμε ότι αρχιτέκνων του φρουρίου και του καθολικού ήτο ο Στέφανος Αίλιστος από την Αιλά, το σημερινό Ειλάτ.
Τον 7ον και 8ον αιώνα, η Μονή του Σινά επέρασε από μεγάλους κινδύνους και βαθείαν κρίσιν λόγω κυρίως της Αραβικής κατακτήσεως. Αναφέρεται ότι όταν ο Σουλτάνος Σελήμ ο Α΄ κατέλαβε την Αίγυπτον και το Σινά το 1517, είδε τον Αχτιναμέ του Μωάμεθ, τον επήρε μαζί του και άφησε αντίγραφον εις τους Σιναΐτας Πατέρας. Από τον 11ον αιώνα άρχεται νέα περίοδος δια τους Σιναΐτας μοναχούς. Η μεταφορά λειψάνων της Αγίας Αικατέρινης εις την Γαλλίαν αυξάνει το ενδιαφέρον των Ευρωπαίων Χριστιανών δια την ασφάλειαν, ανεξαρτησίαν των μοναχών και την προστασίαν της Μονής ανά τον κόσμον, Αίγυπτον, Παλαιστίνην, Συρίαν, Κρήτην,
Κύπρον, Κωνσταντινούπολιν. Την εποχήν της φραγκοκρατίας εις την Συρίαν οι Σταυροφόροι ίδρυσαν ειδικόν Τάγμα Σιναϊτών, με σκόπον την προστασίαν και την οικονομικήν ενίσχυσιν της Μονής. Οι Πάπες με διάφορα διατάγματα επροστάτευσαν κατά καιρούς τα δικαιώματα της Μονής: Ο Πάπας Ονώριος ο 3ος το 1217, ο Γρηγόριος ο 10ος (1271-1276), ο Βενέδικτος ο 12ος το 1338, ο Ιννοκέντιος ο 6ος το 1360 κ.ά. Οι Δόγηδες της Βενετίας με επίσημα έγγραφα τους ρυθμίζουν την στάσιν των δουκών της Κρήτης έναντι των σιναϊτικών μετοχίων απαλλάσοντες αυτά από φορολογίας και αποδίδοντες δικαιοσύνην υπέρ των σιναϊτικών συμφερόντων. Παρά το ότι το Σινά ευρίσκετο εις μουσουλμανικήν περιοχήν, εν τούτοις μεγάλη και συχνή ήτο η επικοινωνία και η σύνδεσις του με την Κωνσταντινούπολιν. Ο Εμμανουήλ Κομνηνός, ο Μιχαήλ Παλαιολόγος αλλά και Πατριάρχαι του Οικουμενικού Θρόνου Κωνσταντινουπόλεως έδειξαν έμπρακτον ενδιαφέρον δια τα ζητήματα του μοναστηριού. Άλλωστε, η συχνή επικοινωνία Σινά και αυτοκρατορίας μέσω σπουδαίων προσωπικοτήτων όπως ο άγιος Γεώργιος ο Αρσελάς, ο άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης, ο συγγραφεύς της Κλίμακος, ο Γρηγόριος ο Σιναΐτης, φανερώνει την πνευματικήν γέφυραν, η οποία συνδέει τα δύο κέντρα της Ορθοδοξίας.
Τούρκοι Σουλτάνοι, ο Σελήμ ο Α΄ και ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής εξέδωσαν προνόμια, τα οποία πολλάς φοράς εβοήθησαν το Σινά να αποκτήση μεγάλην οικονομικήν δύναμιν και να απαλλαγή από τελωνειακούς φόρους. Το 1798 όταν ο Ναπολέων κατέλαβε την Αίγυπτον ύστερον από παράκλησιν των Σιναϊτών έλαβε υπό την προστασίαν του το μοναστήριον και την γύρω περιοχήν. Με το “Ασφαλιστήριον Έγγραφον” του ενίσχυσε και εστερέωσε την αυτονομίαν της Μονής του Σινά και της περιοχής αναγνωρίζων παλαιοτέρας οικονομικάς παραχωρήσεις. Το Σινά έγινε ιδιαιτέρως γνωστόν εις την Ευρώπην με την διάδοσιν της φήμης αλλά και της ευλάβειας δια την αγίαν Αικατερίνην.
Σημαντικόν ρόλον διεδραμάτισε ο Συμεών ο Μεταφραστής, ο οποίος τον 10ον αιώνα γράφων δια το μαρτύριον της Αγίας και Καλλινίκου Μεγαλομάρτυρος του Χριστού Αικατερίνης συνέβαλε αποφασιστικώς εις την εξάπλωσιν του βίου της αγίας. Η σοφή κόρη είχε σπουδάσει όλας τας επιστήμας της εποχής εκείνης φιλοσοφίαν, ιατρικήν, ρητορικήν, μαθηματικά, αστρονομίαν, μουσικήν και φυσικήν. Η αριστοκρατική της καταγωγή, το κάλλος της, η εκπληκτική δια την εποχήν της μόρφωσις και το ήθος της δεν την εμπόδισαν να γνωρίση “Τον Νυμφίον των ψυχών”, τον Ιησούν Χριστόν και να βαπτισθή χριστιανή. Κατά την διάρκεια των διωγμών, την περίοδον του Μαξιμιανού, αρχαί 4ου αιώνος, η αγία κατηγόρησε δημοσίως τον αυτοκράτορα δια τας θυσίας εις τα είδωλα ομολογούσα αφόβως την πίστην της. Ο αυτοκράτωρ έδωσε εντολήν εις πεντήκοντα σοφούς να συζητήσουν δημοσίως, προκειμένου να ανατρέψουν τα χριστιανικά της επιχειρήματα. Η προσπάθεια τους εναυάγησε και πολλοί σοφοί, ακόμα και από το στενόν περιβάλλον του αυτοκράτορος, επίστευσαν εις το Χριστόν. Όταν η πειθώ απέτυχε, ο Μαξιμιανός κατέφυγε εις το μαρτυρίον. Διέταξε να κατασκευάσουν τροχούς και να τοποθετηθούν καρφιά και μύται μαχαιριών εις τον καθένα εξ αυτών. Αλλά κατά το φρικαλέον μαρτύρον η αγία άντεξε, δεν υπέκυψε και δι΄ αυτό στρατιώτης την αποκεφάλισε.
Εις την Δύσιν, η προσωπικότης της, το μαρτύριον και η σχέσις της αγίας με το Σινά ήρχισε να διαδίδεται, όταν ο Συμεών ο πεντάγλωσσος, μετέφερε το λείψανον της εις την Rouen και εις τας Treves της Γαλλίας. Καμιά αγία δεν εγίνε τόσο αγαπητή εις την δύσιν όσο η αγία Αικατερίνη. Μεγάλοι ζωγράφοι όπως ο Fra Angeliko, ο Corregio, ο Rubens, o Murillo απαθανάτισαν ηρωικάς ή τραγικάς σκηνάς από τους αγώνας υπέρ της πίστεως και από το μαρτύριον της αγίας. Αλλά και εις την Ανατολήν διεδόθη η βασιλικήν, περιστοιχιζόμενη από τα αντικείμενα της μελέτης της, όπως γραφίδα, σφαίραν, βιβλία και από το όργανον μαρτυρίου, τον τροχόν. Οι Βυζαντινοί αγιογράφοι εις όλα αυτά προσθέτουν τα όρη Σινά, Χωρήβ και αγίας Αικατερίνης. Νωρίς, κατεσκευάσθη λάρναξ από μάρμαρον το έτος 1231 όπου εναπέθεσαν το λείψανόν της. Το έτος 1688 η παλαιά μαρμάρινος λάρναξ αντικατεστάθη με αργυρή, δώρον των τσάρων της Ρωσίας, αλλά τα λείψανα της παρέμειναν εις την παλαιάν λειψανοθήκην.Βιβλιογραφία: Α. Ιερά Μονή Σινά, εκδ. Ιερά Μονή Σινά, Ε. Τζαφέρη Α.Ε. 1985
Τα Προσκυνητάρια του Σινά σώζονται εις δέκα χειρόγραφα, τα οποία κατανέμονται εις εξ μονάς του Αγίου Όρους ως εξής: Τρία των Ιβήρων, από δύο εις την Μεγίστην Λαύραν και Κουτλουμουσίου και από εν εις τας μονάς Διονυσίου, Ξηροποτάμου και Δοχειαρίου. Τα χειρόγραφα είναι μικρού σχήματος και χρονολογούνται εις τους 16ον και 17ον αιώνας και χαρακτηρίζονται ως σύμμικτοι κώδικες με ποικίλον περιεχόμενον. Εις την πλεινότητά τους τα κείμενα των εν λόγω Προσκυνηταρίων ξεκινούν τας περιγραφάς τους με τον γεωγραφικόν προσδιορισμόν του Όρους Σινά και της αποστάσεως τους από την πόλιν της Ιερουσαλήμ, καθώς και με την αναφοράν ότι είς αυτό είδε ο Μωυσής την Αγίαν Βάτον εντός των φλογών, χωρίς όμως να καίγεται. Εις την συνέχειαν περιγράφουν με αναλυτικόν τρόπον την Μονήν του Σινά, την οποίαν έκτισε ο γνωστός αυτοκράτωρ του Βυζαντίου Ιουστινιανός (527-565). Αρχίζουν με τον μολυβοσκέπαστον καθολικόν της, το οποίον στηρίζεται εις δώδεκα κίονας και το Άγιον βήμα, εις το οποίον υπάρχει το περίφημον ψηφιδωτόν της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Χριστού. Κατόπιν περνούν εις το τέμπλον ή εικονοστάσιον, εις το οποίον σώζονται αι εξής εικόνες: α) Του Χριστού ως Μεγάλου Αρχιερέως, β) της Παναγίας, γ) του Μωϋσή δ) της αγίας Αικατερίνης. Το δεύτερον μέρος κλείνει με την μνείαν της μαρμαρίνου λάρνακας του λειψάνου της αγίας Αικατερίνης, εις το δεξιόν μέρος του ιερού βήματος, η οποία αναδίδει άγιον μύρον και ευωδιάζει.
Εις την συνέχειαν, γίγνεται λόγος δια τρία κανδήλια της αγίας τραπέζης, τα οποία ευρίσκονται εις την θέσιν της Αγίας Βάτου, δια την θαυματουργικήν εικόνα της Θεοτόκου, η οποία ωμίλησε κάποτε εις ένα μοναχόν, δια τον ναόν του αγίου Ιακώοβυ του Πέρσου εκ δεξιών η εξ αριστερών της Αγίας Βάτου και δια το πηγάδι του Προφήτου Μωϋσή, το οποίον σώζεται έξωθεν του καθολικού. Μνημονέυονται ενσωματωμένως εις το καθολικόν και τα εξ παρεκκλήσια. Ακολουθεί επίσης η περιγραφή τηε Αγίας Κορυφής του Σινά εις την οποίαν οδηγούν πέτρινα σκαλοπάτια. Κατονομάζονται με την σειράν οι ναοί των αγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων, των Αγίων Αποστόλων, των Αγίων Αναργύρων και του Δαβίδ, καθώς και η πέτρα του Μωυσή και το σπήλαιον του αγίου Ιωάννου της Κλίμακος.
Επίσης περιγράφεται η έρημος της Ραϊθού, η οποία ευρίσκεται εις απόστασιν “δύο ημερών διάστημα” από το Σινά. Εκεί περιγράφονται τα αλμυρά Ύδατα, αι δώδεκα πηγαί των Υδάτων, και άλλα αξιοθέατα. Ακόμα, αναφέρονται εν μοναστήριον επάνω εις το όρος και το σιναϊτικόν μετόχιον του αγίου Γεωργίου. Εκτός όμως από τας κυρίας αφηγήσεις, εις ορισμένα χειρόγραφα περιγράφονται κάποιαι περιοχαί, πόλεις και κάστρα της Αιγύπτου. Εις άλλα επίσης χειρόγραφα κατονομάζονται αι πόλεις της Ιερουσαλήμ, Γάζας, Λύδδας και Ιόπτης. Εις άλλα επίσης καταγράφονται και τα θαύματα, τα οποία συνέβησαν εις το Σινά. Εις τας ιδίας, καθώς και είς άλλας βιβλιοθήκας του Αγίου Όρους, σώζεται ακόμη εις αριθμός χειρογράφων, τα οποία σχετίζονται με το Όρος Σινά, χωρίς όμως να το περιγράφουν.
.
Τρίτη 13 Απριλίου 2010
Ταπείνωση !
.............................................................................
Mακάριοι είναι εκείνοι οι άνθρωποι που κατόρθωσαν να μιμηθούν την ταπεινή γη, η οποία, ενώ πατιέται από όλους, όμως όλους τους σηκώνει με την αγάπη της και τους τρέφει με στοργή σαν καλή μάννα, η οποία έδωσε και το υλικό για την σάρκα μας στην πλάση. Δέχεται επίσης με χαρά και ό,τι της πετάμε, από καλούς καρπούς μέχρι ακάθαρτα σκουπίδια, τα οποία επεξεργάζεται αθόρυβα σε βιταμίνες και τις προσφέρει πλουσιοπάροχα με τους καρπούς της αδιακρίτως σε καλούς και κακούς ανθρώπους.
Ο ταπεινός άνθρωπος, όπως φαίνεται, είναι ο δυνατότερος του κόσμου, διότι και νικάει, αλλά και σηκώνει πολλά ξένα βάρη με ελαφριά την συνείδησή του. Ενώ ζει περιφρονημένος και αδικημένος για τα ξένα σφάλματα που οικειοποιείται από αγάπη, εσωτερικά νιώθει την μεγαλύτερη χαρά του κόσμου, γιατί είναι περιφρονημένος πια από αυτόν ο μάταιος τούτος κόσμος. Οι ύβρεις, οι αδικίες κ.λ.π. είναι τα καλύτερα νυστέρια για όσους έφταιξαν, διότί με αυτά καθαρίζουν οι παλιές πληγές. Για εκείνους όμως που δεν έφταιξαν είναι μαχαίρια δημίου, και Μάρτυρες θεωρούνται αυτοί που τα δέχονται χαρούμενοι για την αγάπη του Χριστού.
Οι μεγάλοι στην ηλικία που δεν δέχονται ύβρεις και αυστηρές παρατηρήσεις, για να θεραπευθούν ή για να λάβουν μισθό (όταν δεν φταίνε), είναι πιο ανόητοι και από τα μωρά παιδιά, που δεν θέλουν ούτε να ακούσουν τον γιατρό, διότι φοβούνται την ένεση (μην τους τρυπήσει με την βελόνα), και υποφέρουν τον πυρετό συνέχεια και τον βήχα.
Περισσότερη ευγνωμοσύνη οφείλουμε σ’ αυτούς που μας κέντησαν και βγήκαν τα αγκάθια της ψυχής μας, παρά σ’ εκείνους που θα έσκαβαν δωρεάν την περιοχή μας και θα μας φανέρωναν τον κρυμμένο μας άγνωστο θησαυρό.
Δεν ωφελεί να τρίβει κανείς τα γόνατά του με αμέτρητες μετάνοιες, εάν δεν τρίβει παράλληλα και την μούρη του με την ταπείνωση (την εσωτερική μετάνοια).
Εκείνος που ζητάει ταπείνωση από τον Θεό, αλλά δεν δέχεται τον άνθρωπο που του στέλνει ο Θεός, για να τον ταπεινώσει, δεν ξέρει τι ζητάει, διότι οι αρετές δεν αγοράζονται τα ψώνια στον μπακάλη (όσα κιλά θέλουμε), αλλά μας στέλνει ο Θεός ανθρώπους να δοκιμαστούμε, να εργαστούμε, να την αποκτήσουμε και να στεφανωθούμε.
Όποιος σκύβει ταπεινά και δέχεται τα χτυπήματα από τους άλλους, διώχνει τα δικά του εξογκώματα, ομορφαίνει πνευματικά σαν Άγγελος και έτσι χωράει από την στενή πύλη του Παραδείσου.
Μακάριος εκείνος ο άνθρωπος που έδωσε τα εξογκώματά του και βαδίζει την τεθλιμμένη οδό του Κυρίου με ξένο βάρος (συκοφαντίες κλπ) και αφήνει τους ανθρώπους να του πλέκουν αμαράντινα στεφάνια με τις κατηγορίες, διότι αυτό φανερώνει την γνήσια ταπεινοφροσύνη που δεν εξετάζει τι λένε οι άνθρωποι, αλλά τι θα πει ο Θεός την ημέρα της Κρίσεως.
Εκείνος που μιλάει λογικά σε φιλοκατήγορο ή σε ολιγόμυαλο και έχει την απαίτηση να βρει κατανόηση, φανερώνει ότι και ο ίδιος δεν είναι καλά, διότι ο κακότροπος είναι χειρότερος από τον ολιγόμυαλο, γιατί είναι σκοτισμένο το μυαλό του από την κακία και τον εγωισμό.
Όσοι όμως έχουν ταπείνωση, έχουν και καλοσύνη και θείο φωτισμό και δεν σκοντάφτουν ποτέ στη πνευματική τους πορεία από τα εμπόδια του πονηρού.
Τους περισσότερους πειρασμούς, τις περισσότερες φορές, τους δημιουργεί ο ίδιος μας ο εαυτός μας, όταν βάζουμε τον εαυτό μας στις συνεργασίες μας μαζί με τους άλλους, όταν δηλαδή θέλουμε να υψώνουμε τον εαυτό μας. Στον Ουρανό δεν ανεβαίνει κανείς με το κοσμικό ανέβασμα αλλά με το πνευματικό κατέβασμα. Όποιος βαδίζει χαμηλά, βαδίζει πάντα με σιγουριά και ποτέ δεν πέφτει.
Εκείνος που δεν συμβουλεύεται στην πνευματική του πορεία, μπερδεύει τους δρόμους και κουράζεται πολύ και καθυστερεί. Εάν δεν ταπεινωθεί να ρωτήσει έστω και αργότερα, δύσκολα θα φτάσει στον προορισμό του. Ενώ αυτοί που συμβουλεύονται βαδίζουν ξεκούραστα, με σιγουριά, και σκεπάζονται με την Χάρη του Θεού και φωτίζονται επειδή ταπεινώνονται.
Όσοι κινούνται όλο απλά με καλούς λογισμούς, και λένε όλους τους λογισμούς τους και πιστεύουν από πολλή ταπείνωση ότι δεν έχουν τίποτα το καλό, ενώ αγωνίζονται με φιλότιμο πολύ, αυτοί κρύβουν τον μεγαλύτερο πνευματικό θησαυρό μέσα τους, χωρίς να τον γνωρίζουν ούτε οι ίδιοι ούτε οι άλλοι άνθρωποι, και έτσι δεν σπαταλιέται από τους ίδιους και δεν κλέβεται από τους άλλους.
Στον πολύ ταπεινό και ευαίσθητο άνθρωπο όταν ταπεινώνεται κανείς, βοηθιέται πολύ˙ ενώ στον άνθρωπο που αγνοεί την ταπείνωση, εάν ταπεινωθείς – τον συμβουλευθείς ή πεις τα ελαττώματά σου-, τον κάνεις πιο περήφανο και αναιδή.
Ο άνθρωπος που δεν έχει ταπείνωση και καλούς λογισμούς, είναι γεμάτος από αμφιβολίες και ερωτηματικά. Κι επειδή θα βρίσκεται συνέχεια ζαλισμένος, έχει ανάγκη στις αρχές από Γέροντα με μεγάλη υπομονή, για να του δίνει συνέχεια εξηγήσεις, μέχρι να καθαρίσει ο νους και η καρδιά, για να μπορεί να βλέπει καθαρά.
Ο ταπεινός και καλοκάγαθος άνθρωπος, επειδή έχει την καθαρότητα και την εσωτερική και εξωτερική ηρεμία, έχει και βάθος πνευματικό και βλέπει βαθιά τα θεία νοήματα και βοηθιέται περισσότερο, και αυξάνεται και η πίστη του πιο πολύ, ζώντας τα μυστήρια του Θεού.
Ο υπερήφανος, εκτός που είναι σκοτισμένος, είναι και συνέχεια εσωτερικά και εξωτερικά ταραγμένος από την ελαφρότητα του εγωισμού στέκεται πάντα στην επιφάνεια των πραγμάτων και δεν μπορεί να προχωρήσει στο βάθος, όπου βρίσκονται τα θεία μαργαριτάρια, για να πλουτίσει πνευματικά.
γέροντας Παϊσιος
Mακάριοι είναι εκείνοι οι άνθρωποι που κατόρθωσαν να μιμηθούν την ταπεινή γη, η οποία, ενώ πατιέται από όλους, όμως όλους τους σηκώνει με την αγάπη της και τους τρέφει με στοργή σαν καλή μάννα, η οποία έδωσε και το υλικό για την σάρκα μας στην πλάση. Δέχεται επίσης με χαρά και ό,τι της πετάμε, από καλούς καρπούς μέχρι ακάθαρτα σκουπίδια, τα οποία επεξεργάζεται αθόρυβα σε βιταμίνες και τις προσφέρει πλουσιοπάροχα με τους καρπούς της αδιακρίτως σε καλούς και κακούς ανθρώπους.
Ο ταπεινός άνθρωπος, όπως φαίνεται, είναι ο δυνατότερος του κόσμου, διότι και νικάει, αλλά και σηκώνει πολλά ξένα βάρη με ελαφριά την συνείδησή του. Ενώ ζει περιφρονημένος και αδικημένος για τα ξένα σφάλματα που οικειοποιείται από αγάπη, εσωτερικά νιώθει την μεγαλύτερη χαρά του κόσμου, γιατί είναι περιφρονημένος πια από αυτόν ο μάταιος τούτος κόσμος. Οι ύβρεις, οι αδικίες κ.λ.π. είναι τα καλύτερα νυστέρια για όσους έφταιξαν, διότί με αυτά καθαρίζουν οι παλιές πληγές. Για εκείνους όμως που δεν έφταιξαν είναι μαχαίρια δημίου, και Μάρτυρες θεωρούνται αυτοί που τα δέχονται χαρούμενοι για την αγάπη του Χριστού.
Οι μεγάλοι στην ηλικία που δεν δέχονται ύβρεις και αυστηρές παρατηρήσεις, για να θεραπευθούν ή για να λάβουν μισθό (όταν δεν φταίνε), είναι πιο ανόητοι και από τα μωρά παιδιά, που δεν θέλουν ούτε να ακούσουν τον γιατρό, διότι φοβούνται την ένεση (μην τους τρυπήσει με την βελόνα), και υποφέρουν τον πυρετό συνέχεια και τον βήχα.
Περισσότερη ευγνωμοσύνη οφείλουμε σ’ αυτούς που μας κέντησαν και βγήκαν τα αγκάθια της ψυχής μας, παρά σ’ εκείνους που θα έσκαβαν δωρεάν την περιοχή μας και θα μας φανέρωναν τον κρυμμένο μας άγνωστο θησαυρό.
Δεν ωφελεί να τρίβει κανείς τα γόνατά του με αμέτρητες μετάνοιες, εάν δεν τρίβει παράλληλα και την μούρη του με την ταπείνωση (την εσωτερική μετάνοια).
Εκείνος που ζητάει ταπείνωση από τον Θεό, αλλά δεν δέχεται τον άνθρωπο που του στέλνει ο Θεός, για να τον ταπεινώσει, δεν ξέρει τι ζητάει, διότι οι αρετές δεν αγοράζονται τα ψώνια στον μπακάλη (όσα κιλά θέλουμε), αλλά μας στέλνει ο Θεός ανθρώπους να δοκιμαστούμε, να εργαστούμε, να την αποκτήσουμε και να στεφανωθούμε.
Όποιος σκύβει ταπεινά και δέχεται τα χτυπήματα από τους άλλους, διώχνει τα δικά του εξογκώματα, ομορφαίνει πνευματικά σαν Άγγελος και έτσι χωράει από την στενή πύλη του Παραδείσου.
Μακάριος εκείνος ο άνθρωπος που έδωσε τα εξογκώματά του και βαδίζει την τεθλιμμένη οδό του Κυρίου με ξένο βάρος (συκοφαντίες κλπ) και αφήνει τους ανθρώπους να του πλέκουν αμαράντινα στεφάνια με τις κατηγορίες, διότι αυτό φανερώνει την γνήσια ταπεινοφροσύνη που δεν εξετάζει τι λένε οι άνθρωποι, αλλά τι θα πει ο Θεός την ημέρα της Κρίσεως.
Εκείνος που μιλάει λογικά σε φιλοκατήγορο ή σε ολιγόμυαλο και έχει την απαίτηση να βρει κατανόηση, φανερώνει ότι και ο ίδιος δεν είναι καλά, διότι ο κακότροπος είναι χειρότερος από τον ολιγόμυαλο, γιατί είναι σκοτισμένο το μυαλό του από την κακία και τον εγωισμό.
Όσοι όμως έχουν ταπείνωση, έχουν και καλοσύνη και θείο φωτισμό και δεν σκοντάφτουν ποτέ στη πνευματική τους πορεία από τα εμπόδια του πονηρού.
Τους περισσότερους πειρασμούς, τις περισσότερες φορές, τους δημιουργεί ο ίδιος μας ο εαυτός μας, όταν βάζουμε τον εαυτό μας στις συνεργασίες μας μαζί με τους άλλους, όταν δηλαδή θέλουμε να υψώνουμε τον εαυτό μας. Στον Ουρανό δεν ανεβαίνει κανείς με το κοσμικό ανέβασμα αλλά με το πνευματικό κατέβασμα. Όποιος βαδίζει χαμηλά, βαδίζει πάντα με σιγουριά και ποτέ δεν πέφτει.
Εκείνος που δεν συμβουλεύεται στην πνευματική του πορεία, μπερδεύει τους δρόμους και κουράζεται πολύ και καθυστερεί. Εάν δεν ταπεινωθεί να ρωτήσει έστω και αργότερα, δύσκολα θα φτάσει στον προορισμό του. Ενώ αυτοί που συμβουλεύονται βαδίζουν ξεκούραστα, με σιγουριά, και σκεπάζονται με την Χάρη του Θεού και φωτίζονται επειδή ταπεινώνονται.
Όσοι κινούνται όλο απλά με καλούς λογισμούς, και λένε όλους τους λογισμούς τους και πιστεύουν από πολλή ταπείνωση ότι δεν έχουν τίποτα το καλό, ενώ αγωνίζονται με φιλότιμο πολύ, αυτοί κρύβουν τον μεγαλύτερο πνευματικό θησαυρό μέσα τους, χωρίς να τον γνωρίζουν ούτε οι ίδιοι ούτε οι άλλοι άνθρωποι, και έτσι δεν σπαταλιέται από τους ίδιους και δεν κλέβεται από τους άλλους.
Στον πολύ ταπεινό και ευαίσθητο άνθρωπο όταν ταπεινώνεται κανείς, βοηθιέται πολύ˙ ενώ στον άνθρωπο που αγνοεί την ταπείνωση, εάν ταπεινωθείς – τον συμβουλευθείς ή πεις τα ελαττώματά σου-, τον κάνεις πιο περήφανο και αναιδή.
Ο άνθρωπος που δεν έχει ταπείνωση και καλούς λογισμούς, είναι γεμάτος από αμφιβολίες και ερωτηματικά. Κι επειδή θα βρίσκεται συνέχεια ζαλισμένος, έχει ανάγκη στις αρχές από Γέροντα με μεγάλη υπομονή, για να του δίνει συνέχεια εξηγήσεις, μέχρι να καθαρίσει ο νους και η καρδιά, για να μπορεί να βλέπει καθαρά.
Ο ταπεινός και καλοκάγαθος άνθρωπος, επειδή έχει την καθαρότητα και την εσωτερική και εξωτερική ηρεμία, έχει και βάθος πνευματικό και βλέπει βαθιά τα θεία νοήματα και βοηθιέται περισσότερο, και αυξάνεται και η πίστη του πιο πολύ, ζώντας τα μυστήρια του Θεού.
Ο υπερήφανος, εκτός που είναι σκοτισμένος, είναι και συνέχεια εσωτερικά και εξωτερικά ταραγμένος από την ελαφρότητα του εγωισμού στέκεται πάντα στην επιφάνεια των πραγμάτων και δεν μπορεί να προχωρήσει στο βάθος, όπου βρίσκονται τα θεία μαργαριτάρια, για να πλουτίσει πνευματικά.
γέροντας Παϊσιος
.
Παρασκευή 9 Απριλίου 2010
Κυριακή του Θωμά
.
Αργά το απόγευμα της ημέρας της Αναστάσεως οι δέκα μαθητές χωρίς τον Θωμά είναι συγκεντρωμένοι σ’ ένα σπίτι στην Ιερουσαλήμ. Κι ενώ οι καρδιές τους είναι βαθιά πληγωμένες από τα γεγονότα της Παρασκευής και οι θύρες του σπιτιού κλειδαμπαρωμένες, ξαφνικά εμφανίζεται ο αναστημένος Κύριος ανάμεσά τους και τους λέει: «Εἰρήνη ὑμῖν». κι αμέσως τους δείχνει τα σημάδια των πληγών του, για να πεισθούν ότι είναι ο ίδιος ο Διδάσκαλός τους που αναστήθηκε. Πόσο γρήγορα άλλαξαν όλα, πώς τόσο ξαφνικά η χαρά πλημμύρισε τις καρδιές τους! Και ο Κύριος τους ξαναλέει: «Εἰρήνη ὑμῖν»· όπως με απέστειλε ο Πατέρας μου στον κόσμο για το έργο της σωτηρίας των ανθρώπων, έτσι κι εγώ στέλνω εσάς να συνεχίσετε το έργο μου. Και τους μετέδωσε πνοή ουράνιας ζωής εμφυσώντας στο πρόσωπό τους και λέγοντας: «Λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον». Όσων ανθρώπων τις αμαρτίες θα συγχωρείτε, θα είναι συγχωρημένες από τον Θεό, και όποιων δεν τις συγχωρείτε, θα μένουν ασυγχώρητες.
Σε λίγο ο Κύριος έγινε άφαντος. Η ημέρα όμως εκείνη χαράχθηκε ανεξίτηλα στην καρδιά τους ως η ιερότερη της ζωής τους. Ήταν η ημέρα εκείνη, η μία των Σαββάτων, η Κυριακή της Αναστάσεως. Αυτήν ακριβώς τη σημασία της ημέρας θέλει να τονίσει ο ιερός ευαγγελιστής Ιωάννης. Γι’ αυτό και επαναλαμβάνει: «τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων».
Βέβαια οι άγιοι Απόστολοι δεν είχαν καταλάβει αμέσως τη σημασία εκείνης της πρώτης Κυριακής στην ιστορία του Κόσμου. Όμως ο ίδιος ο Κύριος κατέδειξε την ιερή θέση της ευθύς εξαρχής. Αυτός την ευλόγησε με την Ανάστασή του. Αυτός οικονόμησε έτσι τα πράγματα, ώστε να είναι συναγμένοι την ημέρα εκείνη οι άγιοι Απόστολοι για να τους προσφέρει τα αγαθά της Αναστάσεώς του. Ημέρα Κυριακή πάλι, μετά από οκτώ μέρες, εμφανίζεται στους ένδεκα. Ημέρα Κυριακή κατόπιν αποστέλλει το Άγιο Πνεύμα στους μαθητές του. Ημέρα Κυριακή αργότερα αποκαλύπτεται στην Πάτμο στον ευαγγελιστή Ιωάννη. Βέβαια ο Αναστάς είναι παρών μέσα στο λαό του κάθε μέρα, ιδιαιτέρως όμως κάθε Κυριακή ζητά από τους πιστούς όλων των αιώνων να είμαστε συναγμένοι για να Τον δούμε με τα μάτια της ψυχής μας και να Τον ψηλαφήσουμε. Κι εκείνος να μας ευλογήσει και να μας μεταδώσει την ειρήνη του. Να εγκαταστήσει μέσα μας ανάπαυση και χαρά. Να μας προσφέρει διά των λειτουργών του τη συγχώρηση των αμαρτιών μας. Θέλει να μας κάνει συνδαιτυμόνες στο δείπνο του. Να μας προσφέρει τα ακριβότερα δώρα του, το Τίμιο Σώμα του και το Άχραντο Αίμα του. Μας περιμένει κάθε Κυριακή να μας δώσει δύναμη νέας ζωής. Ώστε να σκορπιστούμε στα σπίτια μας, να μεταδώσουμε την εμπειρία που ζούμε στο Ναό κάθε Κυριακή. Ώσπου να γίνει όλη η ζωή μας μια Κυριακή αιώνια, αληθινή. Μην απουσιάζουμε λοιπόν καμία Κυριακή από το Ναό του Θεού.
Όχι απομόνωση
.
Ο Θωμάς δυστυχώς απουσίαζε από τη σύναξη αυτή της Κυριακής. Κι όταν τον είδαν κάποια άλλη στιγμή οι μαθητές και γεμάτοι ενθουσιασμό του είπαν: «τον είδαμε τον Κύριο!», αυτός έλεγε: Εάν δεν Τον δω με τα μάτια μου και δεν βάλω το δάκτυλό μου στο σημάδι των καρφιών, δεν πρόκειται να πιστεύσω. Οκτώ μέρες μαρτυρικές πέρασε ο Θωμάς. Μέχρι την επόμενη Κυριακή· όταν ήταν και πάλι συναγμένοι οι μαθητές, μαζί τώρα με τον Θωμά. Οι θύρες του σπιτιού και πάλι κλειστές και ξαφνικά ήλθε και πάλι ο Ιησούς ανάμεσά τους λέγοντας: «Εἰρήνη ὑμῖν». Κι έπειτα στράφηκε στον Θωμά και του είπε: Έλα, Θωμά, φέρε το δάχτυλό σου εδώ στα σημάδια των πληγών μου, δες τα χέρια μου, βάλε το χέρι σου στην πλευρά μου, και μην αφήνεις τον εαυτό σου να κυριευθεί από απιστία, αλλά γίνε πιστός. Τότε ο Θωμάς σε μία έκρηξη χαράς αναφώνησε: Είσαι ο Κύριός μου και ο Θεός μου! Και ο Κύριος του απαντά: Πιστεύεις επειδή με είδες! Είναι μακάριοι αυτοί που θα πιστεύσουν σε μένα χωρίς να με έχουν δει.
Γιατί όμως ο Θωμάς έδειξε τέτοια δυσπιστία; Πώς δεν θυμήθηκε τις προρρήσεις του Κυρίου για την Ανάστασή του; Πώς δεν θυμήθηκε την ανάσταση του υιού της χήρας της Ναΐν και του Λαζάρου που τις είχε δει με τα μάτια του; Και τώρα γιατί, ενώ οι άλλοι μαθητές τον διαβεβαίωναν, παρέμεινε δύσπιστος;
Ο Θωμάς βέβαια είχε κάποια δυσκολία. Ήταν ένας χαρακτήρας συναισθηματικός, ευαίσθητος και μελαγχολικός. Ο θάνατος του λατρευτού του Κυρίου ασφαλώς τον είχε βυθίσει σε κατάσταση απογοητεύσεως και μελαγχολίας. Εδώ όμως ακριβώς έκανε ένα τραγικό λάθος, απομονώθηκε από τους άλλους μαθητές. Γι’ αυτό και ταλανίστηκε πολύ τόσες μέρες. Οι άλλοι πανηγύριζαν κι αυτός υπέφερε. Δεν ήταν βέβαια άπιστος, αλλά βρισκόταν σε κατάσταση κρίσιμη. Κινδύνευε πολύ.
Και ο Κύριος συγκαταβαίνει στην ολιγοπιστία του Θωμά. Κι έρχεται την ίδια μέρα και ώρα, στον ίδιο τόπο, με τον ίδιο τρόπο, λέγοντας τα ίδια λόγια, για να επαναφέρει το Θωμά στην πίστη. Και με μία τρυφερότητα μοναδική του δείχνει ότι γνωρίζει το δράμα που πέρασε και θέλει να τον οδηγήσει σε πίστη και μετάνοια. Διδάσκει όμως ταυτόχρονα κι αυτόν και όλους μας να μην απομονωνόμαστε ποτέ όταν μας ζώνουν λογισμοί αμφιβολιών και απογοητεύσεων. Διότι έτσι κινδυνεύουμε. Αλλά να προστρέχουμε στο έλεος του Κυρίου, μέσα στην κοινωνία των πιστών, στην αγία μας Εκκλησία, για να λάβουμε πίστη και δύναμη, χαρά κι ελπίδα. Και να αναφωνούμε μαζί με τον Θωμά: «Ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου»!
Πηγή : Χριστιανική Φοιτητική Δράση
Αργά το απόγευμα της ημέρας της Αναστάσεως οι δέκα μαθητές χωρίς τον Θωμά είναι συγκεντρωμένοι σ’ ένα σπίτι στην Ιερουσαλήμ. Κι ενώ οι καρδιές τους είναι βαθιά πληγωμένες από τα γεγονότα της Παρασκευής και οι θύρες του σπιτιού κλειδαμπαρωμένες, ξαφνικά εμφανίζεται ο αναστημένος Κύριος ανάμεσά τους και τους λέει: «Εἰρήνη ὑμῖν». κι αμέσως τους δείχνει τα σημάδια των πληγών του, για να πεισθούν ότι είναι ο ίδιος ο Διδάσκαλός τους που αναστήθηκε. Πόσο γρήγορα άλλαξαν όλα, πώς τόσο ξαφνικά η χαρά πλημμύρισε τις καρδιές τους! Και ο Κύριος τους ξαναλέει: «Εἰρήνη ὑμῖν»· όπως με απέστειλε ο Πατέρας μου στον κόσμο για το έργο της σωτηρίας των ανθρώπων, έτσι κι εγώ στέλνω εσάς να συνεχίσετε το έργο μου. Και τους μετέδωσε πνοή ουράνιας ζωής εμφυσώντας στο πρόσωπό τους και λέγοντας: «Λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον». Όσων ανθρώπων τις αμαρτίες θα συγχωρείτε, θα είναι συγχωρημένες από τον Θεό, και όποιων δεν τις συγχωρείτε, θα μένουν ασυγχώρητες.
Σε λίγο ο Κύριος έγινε άφαντος. Η ημέρα όμως εκείνη χαράχθηκε ανεξίτηλα στην καρδιά τους ως η ιερότερη της ζωής τους. Ήταν η ημέρα εκείνη, η μία των Σαββάτων, η Κυριακή της Αναστάσεως. Αυτήν ακριβώς τη σημασία της ημέρας θέλει να τονίσει ο ιερός ευαγγελιστής Ιωάννης. Γι’ αυτό και επαναλαμβάνει: «τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων».
Βέβαια οι άγιοι Απόστολοι δεν είχαν καταλάβει αμέσως τη σημασία εκείνης της πρώτης Κυριακής στην ιστορία του Κόσμου. Όμως ο ίδιος ο Κύριος κατέδειξε την ιερή θέση της ευθύς εξαρχής. Αυτός την ευλόγησε με την Ανάστασή του. Αυτός οικονόμησε έτσι τα πράγματα, ώστε να είναι συναγμένοι την ημέρα εκείνη οι άγιοι Απόστολοι για να τους προσφέρει τα αγαθά της Αναστάσεώς του. Ημέρα Κυριακή πάλι, μετά από οκτώ μέρες, εμφανίζεται στους ένδεκα. Ημέρα Κυριακή κατόπιν αποστέλλει το Άγιο Πνεύμα στους μαθητές του. Ημέρα Κυριακή αργότερα αποκαλύπτεται στην Πάτμο στον ευαγγελιστή Ιωάννη. Βέβαια ο Αναστάς είναι παρών μέσα στο λαό του κάθε μέρα, ιδιαιτέρως όμως κάθε Κυριακή ζητά από τους πιστούς όλων των αιώνων να είμαστε συναγμένοι για να Τον δούμε με τα μάτια της ψυχής μας και να Τον ψηλαφήσουμε. Κι εκείνος να μας ευλογήσει και να μας μεταδώσει την ειρήνη του. Να εγκαταστήσει μέσα μας ανάπαυση και χαρά. Να μας προσφέρει διά των λειτουργών του τη συγχώρηση των αμαρτιών μας. Θέλει να μας κάνει συνδαιτυμόνες στο δείπνο του. Να μας προσφέρει τα ακριβότερα δώρα του, το Τίμιο Σώμα του και το Άχραντο Αίμα του. Μας περιμένει κάθε Κυριακή να μας δώσει δύναμη νέας ζωής. Ώστε να σκορπιστούμε στα σπίτια μας, να μεταδώσουμε την εμπειρία που ζούμε στο Ναό κάθε Κυριακή. Ώσπου να γίνει όλη η ζωή μας μια Κυριακή αιώνια, αληθινή. Μην απουσιάζουμε λοιπόν καμία Κυριακή από το Ναό του Θεού.
Όχι απομόνωση
.
Ο Θωμάς δυστυχώς απουσίαζε από τη σύναξη αυτή της Κυριακής. Κι όταν τον είδαν κάποια άλλη στιγμή οι μαθητές και γεμάτοι ενθουσιασμό του είπαν: «τον είδαμε τον Κύριο!», αυτός έλεγε: Εάν δεν Τον δω με τα μάτια μου και δεν βάλω το δάκτυλό μου στο σημάδι των καρφιών, δεν πρόκειται να πιστεύσω. Οκτώ μέρες μαρτυρικές πέρασε ο Θωμάς. Μέχρι την επόμενη Κυριακή· όταν ήταν και πάλι συναγμένοι οι μαθητές, μαζί τώρα με τον Θωμά. Οι θύρες του σπιτιού και πάλι κλειστές και ξαφνικά ήλθε και πάλι ο Ιησούς ανάμεσά τους λέγοντας: «Εἰρήνη ὑμῖν». Κι έπειτα στράφηκε στον Θωμά και του είπε: Έλα, Θωμά, φέρε το δάχτυλό σου εδώ στα σημάδια των πληγών μου, δες τα χέρια μου, βάλε το χέρι σου στην πλευρά μου, και μην αφήνεις τον εαυτό σου να κυριευθεί από απιστία, αλλά γίνε πιστός. Τότε ο Θωμάς σε μία έκρηξη χαράς αναφώνησε: Είσαι ο Κύριός μου και ο Θεός μου! Και ο Κύριος του απαντά: Πιστεύεις επειδή με είδες! Είναι μακάριοι αυτοί που θα πιστεύσουν σε μένα χωρίς να με έχουν δει.
Γιατί όμως ο Θωμάς έδειξε τέτοια δυσπιστία; Πώς δεν θυμήθηκε τις προρρήσεις του Κυρίου για την Ανάστασή του; Πώς δεν θυμήθηκε την ανάσταση του υιού της χήρας της Ναΐν και του Λαζάρου που τις είχε δει με τα μάτια του; Και τώρα γιατί, ενώ οι άλλοι μαθητές τον διαβεβαίωναν, παρέμεινε δύσπιστος;
Ο Θωμάς βέβαια είχε κάποια δυσκολία. Ήταν ένας χαρακτήρας συναισθηματικός, ευαίσθητος και μελαγχολικός. Ο θάνατος του λατρευτού του Κυρίου ασφαλώς τον είχε βυθίσει σε κατάσταση απογοητεύσεως και μελαγχολίας. Εδώ όμως ακριβώς έκανε ένα τραγικό λάθος, απομονώθηκε από τους άλλους μαθητές. Γι’ αυτό και ταλανίστηκε πολύ τόσες μέρες. Οι άλλοι πανηγύριζαν κι αυτός υπέφερε. Δεν ήταν βέβαια άπιστος, αλλά βρισκόταν σε κατάσταση κρίσιμη. Κινδύνευε πολύ.
Και ο Κύριος συγκαταβαίνει στην ολιγοπιστία του Θωμά. Κι έρχεται την ίδια μέρα και ώρα, στον ίδιο τόπο, με τον ίδιο τρόπο, λέγοντας τα ίδια λόγια, για να επαναφέρει το Θωμά στην πίστη. Και με μία τρυφερότητα μοναδική του δείχνει ότι γνωρίζει το δράμα που πέρασε και θέλει να τον οδηγήσει σε πίστη και μετάνοια. Διδάσκει όμως ταυτόχρονα κι αυτόν και όλους μας να μην απομονωνόμαστε ποτέ όταν μας ζώνουν λογισμοί αμφιβολιών και απογοητεύσεων. Διότι έτσι κινδυνεύουμε. Αλλά να προστρέχουμε στο έλεος του Κυρίου, μέσα στην κοινωνία των πιστών, στην αγία μας Εκκλησία, για να λάβουμε πίστη και δύναμη, χαρά κι ελπίδα. Και να αναφωνούμε μαζί με τον Θωμά: «Ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου»!
Πηγή : Χριστιανική Φοιτητική Δράση
Πέμπτη 8 Απριλίου 2010
Πάσχα = Διάβαση !
................................................................................
Η Ανάσταση είναι «η εορτή των εορτών και η πανήγυρις των πανηγύρεων». Και οι πλέον αδιάφοροι τη νύχτα της Αναστάσεως, θυμούνται, ότι είναι χριστιανοί.
Η Ανάσταση είναι το πιο δυνατό γεγονός στην παγκόσμια ιστορία. Μέσα στην ταραγμένη θάλασσα του κόσμου στέκει βράχος αμετακίνητος.
♦ Η Ανάσταση δείχνει τη δύναμι του Ιησού.
♦ Με την Ανάσταση νίκησε το μεγαλύτερο τρομοκράτη, το θάνατο.
Ο θάνατος φάνηκε πως κέρδισε και τον Ιησού. Αλλ’ απατήθηκε. Ο Ιησούς, πεθαίνοντας, πήγε στο άντρο του Άδη, κρατώντας την «ατομική» βόμβα, που ονομάζεται Θεότητα. Και μ’ αυτή τίναξε το κράτος του θανάτου. «Ότε κατήλθες προς τον θάνατον η Ζωή η αθάνατος, τότε τον Άδην ενέκρωσας τη αστραπή της Θεότητος» (απολυτίκιο ήχου β’).
♦ Το λιοντάρι όταν κοιμάται, μπορεί να το φυλάνε. Αλλά σαν ξυπνήσει, οι φύλακες απ’ το φόβο αποχωρούν.
Ο Χριστός είναι ο «λέων εκ της φυλής του Ιούδα», αφού ξάπλωσε κοιμήθηκε σαν λιοντάρι». Τη νύχτα της Αναστάσεως το θεανδρικό λιοντάρι, που λέγεται Ιησούς Χριστός, ξυπνάει. Ανασταίνεται. Και oι εχθροί Του «από του φόβου απενεκρώθησαν».
♦ Ο ήλιος είναι ισχυρότερος απ’ τα άλλα άστρα. Ο Χριστός είναι ασύγκριτα ανώτερος από όλα τα αστέρια του κόσμου, πολιτικά, στρατιωτικά, καλλιτεχνικά, επιστημονικά, αθλητικά.
Όλοι πεθαίνουν, δύουν και εξαφανίζονται. Ένα άστρο δεν θα δύση ποτέ. Θα μεσουρανεί στην επικαιρότητα των αιώνων, στις καρδιές των πιστών. Είναι ο ήλιος, που λέγεται Χριστός.
♦ Ο ήλιος φαίνεται ότι χάνεται κατά τη δύση του. Στην πραγματικότητα πηγαίνει να φωτίσει το άλλο ημισφαίριο της γης. Και το πρωί ανατέλλει ξανά.
Και ο ήλιος Χριστός τη νύχτα της Μεγ. Παρασκευής έδυσε, αλλά δεν χάθηκε. Πήγε και φώτισε το άλλο ημισφαίριο του κόσμου, το σκοτεινό Αδη.
Τη νύχτα του Μεγάλου Σαββάτου ετοιμάζονται οι πιστοί να υποδεχτούν την ανατολή Του. Με την Ανάσταση λαμπρότερος γίνεται ο ήλιος Χριστός. «Και Χριστόν οψόμεθα δικαιοσύνης ήλιον, πάσι ζωήν ανατέλλοντα» (Ωδή ε΄ αναστάσιμου κανόνα).
Πάσχα = Διάβαση
Ο Χριστός περνάει απ’ τη δύση στην ανατολή.
Κι εμείς, μαζί Του περνάμε απ’ τη λύπη στη χαρά. Απ’ τη μάχη στη νίκη. Νικητήρια γιορτάζουμε. «Σήμερον ημών τα λαμπρά νικητήρια γέγονεν» (Χρυσόστομος. Ε.Π.Ε. 36,74).
Αυτό το πέρασμα ονομάζεται Πάσχα. Η λέξις «Πάσχα», εβραϊκή, σημαίνει διάβαση. Γιόρταζαν οι Εβραίοι το δικό τους Πάσχα, που ήταν συμβολικό και προτυπωτικό του δικού μας Πάσχα. Γιόρταζαν το Πάσχα για τις δύο θαυμαστές διαβάσεις, που τους έκανε ο Θεός.
♦ Η μια διάβαση:
Άγγελος Κυρίου κατέβηκε όταν ήσαν αιχμάλωτοι στην Αίγυπτο οι Εβραίοι. Σκοπός του να μπει σε κάθε σπίτι αιγυπτιακό, να τιμωρήσει τους τυράννους του λαού του Θεού. Αλλά πώς θα καταλάβαινε, ποιά σπίτια ήσαν των Εβραίων, για να τα προσπεράσει; Υπήρχε ένα κόκκινο σημάδι στην εξώπορτα κάθε εβραϊκού σπιτιού. Ήταν το αίμα απ’ τον αμνό που είχαν σφάξει (κεφάλαιο ιβ’ Εξόδου).
Κάποιο κόκκινο σημάδι σώζει και το νέο Ισραήλ, τους πιστούς χριστιανούς. Είναι το Αίμα το λυτρωτικό του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού.
Ο θάνατος θερίζει μικρούς και μεγάλους. Ένας δεν φοβάται το θάνατο, ο χριστιανός, που έχει στη καρδιά του το σημάδι του αίματος του Χριστού. Πιστεύει στο Αίμα του Ιησού Χριστού. Πιστεύει στην Ανάσταση.
Και η Ανάσταση είναι διάβαση από το θάνατο στη ζωή. «Πάσχα Κυρίου, Πάσχα· εκ γαρ θανάτου προς ζωήν ημάς διεβίβασεν» (α’ ωδή κανόνα του Πάσχα).
♦ Η άλλη διάβαση:
Οι Ισραηλίτες βάδιζαν προς τη γη της επαγγελίας. Κυνηγημένοι απ’ το Φαραώ, βρέθηκαν μπροστά στην Ερυθρά θάλασσα. Εμπόδιο μεγάλο. Πώς θα την διαβούν; Το θαύμα έγινε.
Το αδιάβατο των ανθρώπων είναι η διάβαση του Θεού. Το αδιέξοδο των ανθρώπων είναι η διέξοδος του Θεού.
Ανοίγει δρόμους ο Θεός εκεί που καμία ανθρώπινη τεχνική δεν μπορεί να ανοίξει.
Άνοιξε δρόμο μέσα στην Ερυθρά θάλασσα. Και διάβηκε ο λαός του Θεού.
Με την ανάστασή Του ο Χριστός άνοιξε δρόμο να διαβούμε από τη θάλασσα της παρούσας ζωής, χωρίς να καταποντιστούμε.
♦ Αν δεν πνιγόμαστε στο πέλαγος της απελπισίας, είναι διότι υπάρχει η ελπίδα της Αναστάσεως.
♦ Με την Ανάστασή Του ο Χριστός άνοιξε το δρόμο προς τον ουρανό.
♦ Αν με τα σύγχρονα μέσα γινόμαστε αεροπόροι, με τη δύναμη της Αναστάσεως γινόμαστε ουρανοπόροι. «Εκ γης προς ουρανόν ημάς διεβίβασεν».
Ας κυνηγά ο νοητός Φαραώ, ο Διάβολος. Ας μας κυνηγούν οι περιπέτειες της ζωής και τα βάσανα, Μια μέρα θα ξεφύγουμε. Θ’ απογειωθούμε για τον ουρανό.
( Αρχ. Δανιήλ Γ. Αεράκη, «Πάσχα Κυρίου»)
Η Ανάσταση είναι το πιο δυνατό γεγονός στην παγκόσμια ιστορία. Μέσα στην ταραγμένη θάλασσα του κόσμου στέκει βράχος αμετακίνητος.
♦ Η Ανάσταση δείχνει τη δύναμι του Ιησού.
♦ Με την Ανάσταση νίκησε το μεγαλύτερο τρομοκράτη, το θάνατο.
Ο θάνατος φάνηκε πως κέρδισε και τον Ιησού. Αλλ’ απατήθηκε. Ο Ιησούς, πεθαίνοντας, πήγε στο άντρο του Άδη, κρατώντας την «ατομική» βόμβα, που ονομάζεται Θεότητα. Και μ’ αυτή τίναξε το κράτος του θανάτου. «Ότε κατήλθες προς τον θάνατον η Ζωή η αθάνατος, τότε τον Άδην ενέκρωσας τη αστραπή της Θεότητος» (απολυτίκιο ήχου β’).
♦ Το λιοντάρι όταν κοιμάται, μπορεί να το φυλάνε. Αλλά σαν ξυπνήσει, οι φύλακες απ’ το φόβο αποχωρούν.
Ο Χριστός είναι ο «λέων εκ της φυλής του Ιούδα», αφού ξάπλωσε κοιμήθηκε σαν λιοντάρι». Τη νύχτα της Αναστάσεως το θεανδρικό λιοντάρι, που λέγεται Ιησούς Χριστός, ξυπνάει. Ανασταίνεται. Και oι εχθροί Του «από του φόβου απενεκρώθησαν».
♦ Ο ήλιος είναι ισχυρότερος απ’ τα άλλα άστρα. Ο Χριστός είναι ασύγκριτα ανώτερος από όλα τα αστέρια του κόσμου, πολιτικά, στρατιωτικά, καλλιτεχνικά, επιστημονικά, αθλητικά.
Όλοι πεθαίνουν, δύουν και εξαφανίζονται. Ένα άστρο δεν θα δύση ποτέ. Θα μεσουρανεί στην επικαιρότητα των αιώνων, στις καρδιές των πιστών. Είναι ο ήλιος, που λέγεται Χριστός.
♦ Ο ήλιος φαίνεται ότι χάνεται κατά τη δύση του. Στην πραγματικότητα πηγαίνει να φωτίσει το άλλο ημισφαίριο της γης. Και το πρωί ανατέλλει ξανά.
Και ο ήλιος Χριστός τη νύχτα της Μεγ. Παρασκευής έδυσε, αλλά δεν χάθηκε. Πήγε και φώτισε το άλλο ημισφαίριο του κόσμου, το σκοτεινό Αδη.
Τη νύχτα του Μεγάλου Σαββάτου ετοιμάζονται οι πιστοί να υποδεχτούν την ανατολή Του. Με την Ανάσταση λαμπρότερος γίνεται ο ήλιος Χριστός. «Και Χριστόν οψόμεθα δικαιοσύνης ήλιον, πάσι ζωήν ανατέλλοντα» (Ωδή ε΄ αναστάσιμου κανόνα).
Πάσχα = Διάβαση
Ο Χριστός περνάει απ’ τη δύση στην ανατολή.
Κι εμείς, μαζί Του περνάμε απ’ τη λύπη στη χαρά. Απ’ τη μάχη στη νίκη. Νικητήρια γιορτάζουμε. «Σήμερον ημών τα λαμπρά νικητήρια γέγονεν» (Χρυσόστομος. Ε.Π.Ε. 36,74).
Αυτό το πέρασμα ονομάζεται Πάσχα. Η λέξις «Πάσχα», εβραϊκή, σημαίνει διάβαση. Γιόρταζαν οι Εβραίοι το δικό τους Πάσχα, που ήταν συμβολικό και προτυπωτικό του δικού μας Πάσχα. Γιόρταζαν το Πάσχα για τις δύο θαυμαστές διαβάσεις, που τους έκανε ο Θεός.
♦ Η μια διάβαση:
Άγγελος Κυρίου κατέβηκε όταν ήσαν αιχμάλωτοι στην Αίγυπτο οι Εβραίοι. Σκοπός του να μπει σε κάθε σπίτι αιγυπτιακό, να τιμωρήσει τους τυράννους του λαού του Θεού. Αλλά πώς θα καταλάβαινε, ποιά σπίτια ήσαν των Εβραίων, για να τα προσπεράσει; Υπήρχε ένα κόκκινο σημάδι στην εξώπορτα κάθε εβραϊκού σπιτιού. Ήταν το αίμα απ’ τον αμνό που είχαν σφάξει (κεφάλαιο ιβ’ Εξόδου).
Κάποιο κόκκινο σημάδι σώζει και το νέο Ισραήλ, τους πιστούς χριστιανούς. Είναι το Αίμα το λυτρωτικό του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού.
Ο θάνατος θερίζει μικρούς και μεγάλους. Ένας δεν φοβάται το θάνατο, ο χριστιανός, που έχει στη καρδιά του το σημάδι του αίματος του Χριστού. Πιστεύει στο Αίμα του Ιησού Χριστού. Πιστεύει στην Ανάσταση.
Και η Ανάσταση είναι διάβαση από το θάνατο στη ζωή. «Πάσχα Κυρίου, Πάσχα· εκ γαρ θανάτου προς ζωήν ημάς διεβίβασεν» (α’ ωδή κανόνα του Πάσχα).
♦ Η άλλη διάβαση:
Οι Ισραηλίτες βάδιζαν προς τη γη της επαγγελίας. Κυνηγημένοι απ’ το Φαραώ, βρέθηκαν μπροστά στην Ερυθρά θάλασσα. Εμπόδιο μεγάλο. Πώς θα την διαβούν; Το θαύμα έγινε.
Το αδιάβατο των ανθρώπων είναι η διάβαση του Θεού. Το αδιέξοδο των ανθρώπων είναι η διέξοδος του Θεού.
Ανοίγει δρόμους ο Θεός εκεί που καμία ανθρώπινη τεχνική δεν μπορεί να ανοίξει.
Άνοιξε δρόμο μέσα στην Ερυθρά θάλασσα. Και διάβηκε ο λαός του Θεού.
Με την ανάστασή Του ο Χριστός άνοιξε δρόμο να διαβούμε από τη θάλασσα της παρούσας ζωής, χωρίς να καταποντιστούμε.
♦ Αν δεν πνιγόμαστε στο πέλαγος της απελπισίας, είναι διότι υπάρχει η ελπίδα της Αναστάσεως.
♦ Με την Ανάστασή Του ο Χριστός άνοιξε το δρόμο προς τον ουρανό.
♦ Αν με τα σύγχρονα μέσα γινόμαστε αεροπόροι, με τη δύναμη της Αναστάσεως γινόμαστε ουρανοπόροι. «Εκ γης προς ουρανόν ημάς διεβίβασεν».
Ας κυνηγά ο νοητός Φαραώ, ο Διάβολος. Ας μας κυνηγούν οι περιπέτειες της ζωής και τα βάσανα, Μια μέρα θα ξεφύγουμε. Θ’ απογειωθούμε για τον ουρανό.
( Αρχ. Δανιήλ Γ. Αεράκη, «Πάσχα Κυρίου»)
.
Η ερμηνεία του Κατηχητικού Λόγου του Ιωάννου του Χρυσοστόμου
........................................................................
Εἰ τίς εὐσεβής καί φιλόθεος, ἀπολαυέτω τῆς καλῆς ταύτης καί λαμπρᾶς πανηγύρεως.
Εἰ τίς εὐγνώμων, εἰσελθέτω χαίρων εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου αὐτοῦ.
Εἰ τίς ἔκαμε νηστεύων, ἀπολαυέτω νῦν τό δηνάριον.
Εἰ τίς ἀπό τῆς πρώτης ὥρας εἰργάσατο, δεχέσθω σήμερον τό δίκαιον ὄφλημα.
Εἰ τίς μετά τήν τρίτην ἦλθεν, εὐχαρίστως ἐορτασάτω.
Εἰ τίς μετά τήν ἕκτην ἔφθασε, μηδέν ἀμφιβαλλέτω? καί γάρ οὐδέν ζημειοῦται.
Εἰ τίς…ὑστέρησεν εἰς τήν ἐνάτην, προσελθέτω, μηδέν ἐνδοιάζων.
Εἰ τίς εἰς μόνην ἔφθασε τήν ἑνδεκάτην, μή φοβηθῆ τήν βραδύτητα; φιλότιμος γάρ ὧν ὁ Δεσπότης, δέχεται τόν ἔσχατον καθάπερ καί τόν πρῶτον? ἀναπαύει τόν τῆς ἑνδεκάτης, ὡς τόν ἐργασάμενον ἀπό τῆς πρώτης; καί τόν ὕστερον ἐλεεῖ καί τόν πρῶτον θεραπεύει κακείνω δίδωσι καί τούτω χαρίζεται καί τά ἔργα δέχεται καί τήν γνώμην ἀσπάζεται καί τήν πράξιν τιμᾶ καί τήν πρόθεσιν ἐπαινεῖ. Οὐκοῦν εἰσέλθετε πάντες εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου ὑμῶν καί πρῶτοι καί δεύτεροι τόν μισθόν ἀπολαύετε. Πλούσιοι καί πένητες μετ’ ἀλλήλων χορεύσατε ἐγκρατεῖς καί ράθυμοι τήν ἡμέραν τιμήσατε νηστεύσαντες καί μή νηστεύσαντες, εὐφράνθητε σήμερον. Ἡ τράπεζα γέμει, τρυφήσατε πάντες. Ὁ μόσχος πολύς, μηδείς ἐξέλθη πεινῶν. Πάντες ἀπολαύσατε τοῦ συμποσίου τῆς πίστεως πάντες ἀπολαύσατε τοῦ πλούτου τῆς χρηστότητος. Μηδείς θρηνείτω πενίαν ἐφάνη γάρ ἡ κοινή Βασιλεία. Μηδείς ὀδυρέσθω πταίσματα συγνώμη γάρ ἐκ τοῦ τάφου ἀνέτειλε. Μηδείς φοβείσθω θάνατον ἠλευθέρωσε γάρ ἠμᾶς ὁ τοῦ Σωτῆρος θάνατος. Ἔσβεσεν αὐτόν, ὑπ’ αὐτοῦ κατεχόμενος. Ἐσκύλευσε τόν ἄδην ὁ κατελθῶν εἰς τόν ἄδην. Ἐπικρανεν αὐτόν, γευσάμενον τῆς σαρκός αὐτοῦ. Καί τοῦτο προλαβῶν Ἠσαΐας ἐβόησεν ὁ ἅδης φησίν, ἐπικράνθη, συναντήσας σοί κάτω.
Ἐπικράνθη˙καί γάρ κατηργήθη.
Ἐπικράνθη˙ καί γάρ ἐνεπαίχθη.
Ἐπικράνθη˙ καί γάρ ἐνεκρώθη.
Ἐπικράνθη˙ καί γάρ καθηρέθη.
Ἐπικράνθη˙καί γάρ ἐδεσμεύθη.
Ἔλαβε σῶμα καί Θεῶ περιέτυχεν.
Ἔλαβε γῆν καί συνήντησεν οὐρανῶ.
Ἔλαβεν ὅπερ ἔβλεπε καί πέπτωκεν ὅθεν οὐκ ἔβλεπε.
Ποῦ σου, θάνατε, τό κέντρον;
Ποῦ σου, ἅδη, τό νίκος;
Ἀνέστη Χριστός καί σύ καταβέβλησαι.
Ἀνέστη Χριστός καί πεπτώκασι δαίμονες.
Ἀνέστη Χριστός καί χαίρουσιν ἄγγελοι.
Ἀνέστη Χριστός, καί ζωή πολιτεύεται.
Ἀνέστη Χριστός καί νεκρός οὐδείς ἐπί μνήματος.
Χριστός γάρ ἐγερθεῖς ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο.
Αὐτῶ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων.
Ἀμήν.
Απόδοση
Όποιος είναι ευσεβής και φιλόθεος, ας απολαύσει την ωραία τούτη και φαιδρή πανήγυρη. Όποιος είναι δούλος ευγνώμων, ας εισέλθει χαίροντας στην χαρά του Κυρίου του. Όποιος κοπίασε νηστεύοντας, ας απολαύσει τώρα την αμοιβή. Όποιος εργάστηκε από την πρώτη ώρα, ας λάβει σήμερα την δίκαιη πληρωμή. Όποιος ήρθε μετά την τρίτη, ας εορτάσει μ’ ευφροσύνη. Όποιος έφθασε μετά την έκτη, μη αμφιβάλλει καθόλου· δεν πρόκειται να ζημιωθεί. Όποιος καθυστέρησε μέχρι την ενάτη, ας προσέλθει χωρίς ενδοιασμό.
Όποιος έφθασε έστω και την ενδέκατη, μη φοβηθεί την αργοπορία· γιατί ο Δεσπότης είναι φιλότιμος και δέχεται τον έσχατο, όπως και τον πρώτο. Αναπαύει τον της ενδεκάτης, όπως αυτόν, που εργάστηκε από την πρώτη. Και τον ύστερο ελεεί και τον πρώτο βραβεύει. Και σ’ εκείνον δίνει και σ’ αυτόν χαρίζει. Και τα έργα δέχεται και την γνώμη ασπάζεται. Και την πράξη τιμά και την πρόθεση επαινεί.
Εισέλθετε, λοιπόν, όλοι στην χαρά του Κυρίου μας· και πρώτοι και δεύτεροι απολαύστε τον μισθό. Πλούσιοι και φτωχοί χορέψτε μαζί. Εγκρατείς και ράθυμοι, την ημέρα τιμήστε. Όσοι νηστέψατε κι όσοι δεν νηστέψατε, ευφρανθείτε σήμερα. Το τραπέζι είναι γεμάτο, τρυφήστε οι πάντες. Ο μόσχος πολύς, κανείς μη φύγει πεινασμένος.
Όλοι απολαύστε το συμπόσιο της πίστεως. Όλοι απολαύστε τον πλούτο της χρηστότητος. Κανείς μη θρηνεί για πενιά· γιατί φανερώθηκε η κοινή βασιλεία. Κανείς μη οδύρεται για πταίσματα· γιατί ανέτειλε συγγνώμη από τον τάφο. Κανείς μη φοβάται τον θάνατο· γιατί μας ελευθέρωσε του Σωτήρος ο θάνατος. Τον έσβησε, όταν κρατήθηκε απ’ αυτόν. Λαφυραγώγησε τον Άδη. Τον πίκρανε, όταν γεύτηκε την σάρκα Του· και τούτο προφητεύοντας ο Ησαΐας κήρυξε:
Ο Άδης, λέει, πικράθηκε, όταν σε συνάντησε κάτω. Πικράθηκε, γιατί καταργήθηκε. Πικράθηκε, γιατί περιπαίχτηκε. Πικράθηκε, γιατί νεκρώθηκε. Πικράθηκε, γιατί καθαιρέθηκε. Πικράθηκε, γιατί αλυσοδέθηκε. Δέχθηκε σώμα και του έλαχε Θεός. Δέχθηκε γη και συνάντησε ουρανό. Δέχθηκε αυτό, που έβλεπε, κι έπεσε από εκείνο, που δεν έβλεπε. Πού είναι θάνατε το κεντρί σου; Πού είναι Άδη η νίκη σου;
Αναστήθηκε ο Χριστός και συ κατανικήθηκες. Αναστήθηκε ο Χριστός και κατατροπώθηκαν οι δαίμονες. Αναστήθηκε ο Χριστός και χαίρουν οι Άγγελοι. Αναστήθηκε ο Χριστός και ζωή βασιλεύει. Αναστήθηκε ο Χριστός και κανείς νεκρός πια στα μνήματα. Γιατί ο Χριστός, που αναστήθηκε από τους νεκρούς, έγινε η αρχή, για ν’ αναστηθούν οι κεκοιμημένοι. Σ’ αυτόν η δόξα και το κράτος στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.
Μετάφραση από το βιβλίο:
«Προσευχητάριον υπέρ των κεκοιμημένων»
του Αρχιμ. Παύλου Κ. Ντανά
Εἰ τίς εὐγνώμων, εἰσελθέτω χαίρων εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου αὐτοῦ.
Εἰ τίς ἔκαμε νηστεύων, ἀπολαυέτω νῦν τό δηνάριον.
Εἰ τίς ἀπό τῆς πρώτης ὥρας εἰργάσατο, δεχέσθω σήμερον τό δίκαιον ὄφλημα.
Εἰ τίς μετά τήν τρίτην ἦλθεν, εὐχαρίστως ἐορτασάτω.
Εἰ τίς μετά τήν ἕκτην ἔφθασε, μηδέν ἀμφιβαλλέτω? καί γάρ οὐδέν ζημειοῦται.
Εἰ τίς…ὑστέρησεν εἰς τήν ἐνάτην, προσελθέτω, μηδέν ἐνδοιάζων.
Εἰ τίς εἰς μόνην ἔφθασε τήν ἑνδεκάτην, μή φοβηθῆ τήν βραδύτητα; φιλότιμος γάρ ὧν ὁ Δεσπότης, δέχεται τόν ἔσχατον καθάπερ καί τόν πρῶτον? ἀναπαύει τόν τῆς ἑνδεκάτης, ὡς τόν ἐργασάμενον ἀπό τῆς πρώτης; καί τόν ὕστερον ἐλεεῖ καί τόν πρῶτον θεραπεύει κακείνω δίδωσι καί τούτω χαρίζεται καί τά ἔργα δέχεται καί τήν γνώμην ἀσπάζεται καί τήν πράξιν τιμᾶ καί τήν πρόθεσιν ἐπαινεῖ. Οὐκοῦν εἰσέλθετε πάντες εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου ὑμῶν καί πρῶτοι καί δεύτεροι τόν μισθόν ἀπολαύετε. Πλούσιοι καί πένητες μετ’ ἀλλήλων χορεύσατε ἐγκρατεῖς καί ράθυμοι τήν ἡμέραν τιμήσατε νηστεύσαντες καί μή νηστεύσαντες, εὐφράνθητε σήμερον. Ἡ τράπεζα γέμει, τρυφήσατε πάντες. Ὁ μόσχος πολύς, μηδείς ἐξέλθη πεινῶν. Πάντες ἀπολαύσατε τοῦ συμποσίου τῆς πίστεως πάντες ἀπολαύσατε τοῦ πλούτου τῆς χρηστότητος. Μηδείς θρηνείτω πενίαν ἐφάνη γάρ ἡ κοινή Βασιλεία. Μηδείς ὀδυρέσθω πταίσματα συγνώμη γάρ ἐκ τοῦ τάφου ἀνέτειλε. Μηδείς φοβείσθω θάνατον ἠλευθέρωσε γάρ ἠμᾶς ὁ τοῦ Σωτῆρος θάνατος. Ἔσβεσεν αὐτόν, ὑπ’ αὐτοῦ κατεχόμενος. Ἐσκύλευσε τόν ἄδην ὁ κατελθῶν εἰς τόν ἄδην. Ἐπικρανεν αὐτόν, γευσάμενον τῆς σαρκός αὐτοῦ. Καί τοῦτο προλαβῶν Ἠσαΐας ἐβόησεν ὁ ἅδης φησίν, ἐπικράνθη, συναντήσας σοί κάτω.
Ἐπικράνθη˙καί γάρ κατηργήθη.
Ἐπικράνθη˙ καί γάρ ἐνεπαίχθη.
Ἐπικράνθη˙ καί γάρ ἐνεκρώθη.
Ἐπικράνθη˙ καί γάρ καθηρέθη.
Ἐπικράνθη˙καί γάρ ἐδεσμεύθη.
Ἔλαβε σῶμα καί Θεῶ περιέτυχεν.
Ἔλαβε γῆν καί συνήντησεν οὐρανῶ.
Ἔλαβεν ὅπερ ἔβλεπε καί πέπτωκεν ὅθεν οὐκ ἔβλεπε.
Ποῦ σου, θάνατε, τό κέντρον;
Ποῦ σου, ἅδη, τό νίκος;
Ἀνέστη Χριστός καί σύ καταβέβλησαι.
Ἀνέστη Χριστός καί πεπτώκασι δαίμονες.
Ἀνέστη Χριστός καί χαίρουσιν ἄγγελοι.
Ἀνέστη Χριστός, καί ζωή πολιτεύεται.
Ἀνέστη Χριστός καί νεκρός οὐδείς ἐπί μνήματος.
Χριστός γάρ ἐγερθεῖς ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο.
Αὐτῶ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων.
Ἀμήν.
Απόδοση
Όποιος είναι ευσεβής και φιλόθεος, ας απολαύσει την ωραία τούτη και φαιδρή πανήγυρη. Όποιος είναι δούλος ευγνώμων, ας εισέλθει χαίροντας στην χαρά του Κυρίου του. Όποιος κοπίασε νηστεύοντας, ας απολαύσει τώρα την αμοιβή. Όποιος εργάστηκε από την πρώτη ώρα, ας λάβει σήμερα την δίκαιη πληρωμή. Όποιος ήρθε μετά την τρίτη, ας εορτάσει μ’ ευφροσύνη. Όποιος έφθασε μετά την έκτη, μη αμφιβάλλει καθόλου· δεν πρόκειται να ζημιωθεί. Όποιος καθυστέρησε μέχρι την ενάτη, ας προσέλθει χωρίς ενδοιασμό.
Όποιος έφθασε έστω και την ενδέκατη, μη φοβηθεί την αργοπορία· γιατί ο Δεσπότης είναι φιλότιμος και δέχεται τον έσχατο, όπως και τον πρώτο. Αναπαύει τον της ενδεκάτης, όπως αυτόν, που εργάστηκε από την πρώτη. Και τον ύστερο ελεεί και τον πρώτο βραβεύει. Και σ’ εκείνον δίνει και σ’ αυτόν χαρίζει. Και τα έργα δέχεται και την γνώμη ασπάζεται. Και την πράξη τιμά και την πρόθεση επαινεί.
Εισέλθετε, λοιπόν, όλοι στην χαρά του Κυρίου μας· και πρώτοι και δεύτεροι απολαύστε τον μισθό. Πλούσιοι και φτωχοί χορέψτε μαζί. Εγκρατείς και ράθυμοι, την ημέρα τιμήστε. Όσοι νηστέψατε κι όσοι δεν νηστέψατε, ευφρανθείτε σήμερα. Το τραπέζι είναι γεμάτο, τρυφήστε οι πάντες. Ο μόσχος πολύς, κανείς μη φύγει πεινασμένος.
Όλοι απολαύστε το συμπόσιο της πίστεως. Όλοι απολαύστε τον πλούτο της χρηστότητος. Κανείς μη θρηνεί για πενιά· γιατί φανερώθηκε η κοινή βασιλεία. Κανείς μη οδύρεται για πταίσματα· γιατί ανέτειλε συγγνώμη από τον τάφο. Κανείς μη φοβάται τον θάνατο· γιατί μας ελευθέρωσε του Σωτήρος ο θάνατος. Τον έσβησε, όταν κρατήθηκε απ’ αυτόν. Λαφυραγώγησε τον Άδη. Τον πίκρανε, όταν γεύτηκε την σάρκα Του· και τούτο προφητεύοντας ο Ησαΐας κήρυξε:
Ο Άδης, λέει, πικράθηκε, όταν σε συνάντησε κάτω. Πικράθηκε, γιατί καταργήθηκε. Πικράθηκε, γιατί περιπαίχτηκε. Πικράθηκε, γιατί νεκρώθηκε. Πικράθηκε, γιατί καθαιρέθηκε. Πικράθηκε, γιατί αλυσοδέθηκε. Δέχθηκε σώμα και του έλαχε Θεός. Δέχθηκε γη και συνάντησε ουρανό. Δέχθηκε αυτό, που έβλεπε, κι έπεσε από εκείνο, που δεν έβλεπε. Πού είναι θάνατε το κεντρί σου; Πού είναι Άδη η νίκη σου;
Αναστήθηκε ο Χριστός και συ κατανικήθηκες. Αναστήθηκε ο Χριστός και κατατροπώθηκαν οι δαίμονες. Αναστήθηκε ο Χριστός και χαίρουν οι Άγγελοι. Αναστήθηκε ο Χριστός και ζωή βασιλεύει. Αναστήθηκε ο Χριστός και κανείς νεκρός πια στα μνήματα. Γιατί ο Χριστός, που αναστήθηκε από τους νεκρούς, έγινε η αρχή, για ν’ αναστηθούν οι κεκοιμημένοι. Σ’ αυτόν η δόξα και το κράτος στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.
Μετάφραση από το βιβλίο:
«Προσευχητάριον υπέρ των κεκοιμημένων»
του Αρχιμ. Παύλου Κ. Ντανά
.
Τετάρτη 7 Απριλίου 2010
Καταδικασμένοι στην Αθανασία !
...................................................................
Oι άνθρωποι καταδίκασαν το Θεό σε θάνατο• ο Θεός όμως με την ανάστασή Του "καταδικάζει" τους ανθρώπους στην αθανασία. Για τα χτυπήματα τους ανταποδίδει τους εναγκαλισμούς• για τις ύβρεις τις ευλογίες• για τον θάνατο την αθανασία. Ποτέ δεν έδειξαν οι άνθρωποι τόσο μίσος προς το Θεό, όσο όταν Τον σταύρωσαν• και ποτέ δεν έδειξε ο Θεός τόση αγάπη προς τους ανθρώπους, όση όταν αναστήθηκε. Οι άνθρωποι ήθελαν να καταστήσουν το Θεό θνητό, αλλά ο Θεός με την ανάστασή Του κατέστησε τους ανθρώπους αθάνατους. Αναστή-θηκε ο σταυρωμένος Θεός και συνέτριψε το θάνατο. Δεν υπάρχει πλέον ο θάνατος!
Mέχρι την ανάσταση του Θεανθρώπου Χριστού ο θάνατος ήταν η δεύτερη φύση του ανθρώπου. Η πρώτη ήταν η ζωή και ο θάνατος η δεύτερη. Αλλά με την ανάστασή Του ο Κύριος άλλαξε τα πάντα:η αθανασία έγινε η δεύτερη φύση του ανθρώπου, η φυσική συνέχεια και ο θάνατος κατέστη αφύσικος! Μεταξύ των θαυμάτων η Ανάσταση είναι το μεγαλύτερο θαύμα! Αυτό είναι που καμία θρησκεία δεν έχει! O άνθρωπος γεννάται αληθινά όχι όταν τον φέρει στον κόσμο η μητέρα του, αλλά όταν πιστεύσει στον Αναστημένο Σωτήρα Χριστό, διότι τότε γεννάται στην αθάνατη και αιώνια ζωή. Με την πίστη στην ανάσταση του Κυρίου γεννιέται ο άνθρωπος για την αιωνιότητα.
"Aυτό είναι αδύνατον!" παρατηρεί ο δύσπιστος. Και ο Αναστημένος Θεάνθρωπος απαντά: " Πάντα δυνατά τω πιστεύοντι". Και πιστεύει όποιος με όλη του την καρδιά, με όλη του την ψυχή, με όλο του το είναι ζει κατά το Ευαγγέλιο του Αναστημένου Κυρίου Ιησού. Όταν η σφήκα κεντρίσει τον άνθρωπο, αυτός καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να βγάλει το κεντρί της από το σώμα του. Όταν δε τον κεντρίσει η αμαρτία (το κέντρο του θανάτου) τι πρέπει να κάνει; Πρέπει με πίστη και προσευχή να επικαλεσθεί τον Αναστημένο Σωτήρα για να βγάλει Αυτός το κεντρί του θανάτου από την ψυχή του.
Oι άνθρωποι καταδίκασαν το Θεό σε θάνατο• ο Θεός όμως με την ανάστασή Του "καταδικάζει" τους ανθρώπους στην αθανασία. Για τα χτυπήματα τους ανταποδίδει τους εναγκαλισμούς• για τις ύβρεις τις ευλογίες• για τον θάνατο την αθανασία. Ποτέ δεν έδειξαν οι άνθρωποι τόσο μίσος προς το Θεό, όσο όταν Τον σταύρωσαν• και ποτέ δεν έδειξε ο Θεός τόση αγάπη προς τους ανθρώπους, όση όταν αναστήθηκε. Οι άνθρωποι ήθελαν να καταστήσουν το Θεό θνητό, αλλά ο Θεός με την ανάστασή Του κατέστησε τους ανθρώπους αθάνατους. Αναστή-θηκε ο σταυρωμένος Θεός και συνέτριψε το θάνατο. Δεν υπάρχει πλέον ο θάνατος!
Mέχρι την ανάσταση του Θεανθρώπου Χριστού ο θάνατος ήταν η δεύτερη φύση του ανθρώπου. Η πρώτη ήταν η ζωή και ο θάνατος η δεύτερη. Αλλά με την ανάστασή Του ο Κύριος άλλαξε τα πάντα:η αθανασία έγινε η δεύτερη φύση του ανθρώπου, η φυσική συνέχεια και ο θάνατος κατέστη αφύσικος! Μεταξύ των θαυμάτων η Ανάσταση είναι το μεγαλύτερο θαύμα! Αυτό είναι που καμία θρησκεία δεν έχει! O άνθρωπος γεννάται αληθινά όχι όταν τον φέρει στον κόσμο η μητέρα του, αλλά όταν πιστεύσει στον Αναστημένο Σωτήρα Χριστό, διότι τότε γεννάται στην αθάνατη και αιώνια ζωή. Με την πίστη στην ανάσταση του Κυρίου γεννιέται ο άνθρωπος για την αιωνιότητα.
"Aυτό είναι αδύνατον!" παρατηρεί ο δύσπιστος. Και ο Αναστημένος Θεάνθρωπος απαντά: " Πάντα δυνατά τω πιστεύοντι". Και πιστεύει όποιος με όλη του την καρδιά, με όλη του την ψυχή, με όλο του το είναι ζει κατά το Ευαγγέλιο του Αναστημένου Κυρίου Ιησού. Όταν η σφήκα κεντρίσει τον άνθρωπο, αυτός καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να βγάλει το κεντρί της από το σώμα του. Όταν δε τον κεντρίσει η αμαρτία (το κέντρο του θανάτου) τι πρέπει να κάνει; Πρέπει με πίστη και προσευχή να επικαλεσθεί τον Αναστημένο Σωτήρα για να βγάλει Αυτός το κεντρί του θανάτου από την ψυχή του.
Πλάκες που στέκατε βαριές
στα μνήματα και στις καρδιές
σας έσπασε ο Χριστός μου!
(αποσπάσματα από το βιβλίο "Άνθρωπος και Θεάνθρωπος"
του π. Ιουστίνου Πόποβιτς)
στα μνήματα και στις καρδιές
σας έσπασε ο Χριστός μου!
(αποσπάσματα από το βιβλίο "Άνθρωπος και Θεάνθρωπος"
του π. Ιουστίνου Πόποβιτς)
.
Κυριακή 4 Απριλίου 2010
Πάσχα Κυρίου Πάσχα !
.
Πάσχα σημαίνει πέρασμα, διάβαση, πορεία. Από το θάνατο στη ζωή το Πάσχα είναι η μεγαλύτερη εορτή της Ορθοδοξίας. Η Ανάσταση του Χριστού νίκησε τη φθορά και το θάνατο. “Χριστός ανέστη εκ νεκρών θανάτω θάνατον πατήσας”. Ο πρώτος λόγος του Χριστού στις μυροφόρες ήταν το “χαίρετε”. Η χαρά χαρακτηρίζει τη ζωή των αληθινών χριστιανών. Το “χαίρετε” είναι ο καλύτερος και ωραιότερος χαιρετισμός για παντού και πάντοτε. Ο αναστηθείς Χριστός χάρισε την αφοβία του θανάτου στον κόσμο. Δεν είναι διόλου μικρό αυτό το γεγονός. Ο σύγχρονος άνθρωπος από το φόβο του μην πεθάνει πεθαίνει πριν πεθάνει. Η αγωνία του θανάτου που πνίγει τον κόσμο βρίσκει διέξοδο στην πίστη στην ανάσταση του Χριστού. Με την Ανάστασή του ο Χριστός χαρίζει αληθινή χαρά στον άκοσμο κόσμο, ειρήνη στον ανειρήνευτο άνθρωπο, ζωή στην ψευτοζωή και παλιοζωή, ελπίδα στα πολλά αδιέξοδα, βεβαιότητα χαράς ουράνιας. Τα κόκκινα αυγά, οι άσπρες λαμπάδες, τα σουβλιστά αρνιά, οι ασπασμοί, οι ευχές, η εορταστική ατμόσφαιρα, θέλουν όλα κάτι να φανερώσουν από την αλήθεια της Αναστάσεως του Χριστού. Η ελληνορθόδοξη παράδοση έχει ζωντανά στοιχεία που είναι δύσκολο να εξοβελίσει μια ορθολογιστική διανόηση, επηρμένα ακατήχητη στα της πίστης. Ο λαός επί ένα σαρανταήμερο λέγοντας “Χριστός Ανέστη” και απαντώντας “Αληθώς Ανέστη” ομολογεί την πίστη στην Ανάσταση. Τα ελληνικά έθιμα έχουν μια κρυμμένη θεολογία. Το φιλί της αγάπης, στο πρώτο “Χριστός Ανέστη” τη νύχτα της Αναστάσεως, μαρτυρεί την αγάπη του αναστάντος Χριστού στον κόσμο. Σημαίνει κατάργηση της εχθρότητας, της αντιπαλότητας, της εξουσιαστικότητας, της αδιαλλαξίας. Στη λήθη απόψε κάθε διαφορά, πικρία και ψυχρότητα. Ο ιερός υμνωδός στοργικά προτρέπει όλους: “Συγχωρήσωμεν πάντα τη αναστάσει” και έτσι τότε “αλλήλους περιπτυξώμεθα”. Το τσούγκρισμα των κόκκινων αυγών δηλώνει τσάκισμα της κακίας, ευκαιρία επικοινωνίας, διαπροσωπικών αγαθών σχέσεων, ανοιχτού διαλόγου, έξαρση χαράς. Χαίρεται και όποιος νικά και όποιος χάνει κατά το τσούγκρισμα των αυγών. Ο εσπερινός του Πάσχα λέγεται Αγάπη. Το ευαγγέλιο λέγεται σε όλες τις γλώσσες. Η Ορθοδοξία δεν είναι ελληνική αλλά οικουμενική. Ο Χριστός δεν ήλθε στον κόσμο μόνο για τους Ιουδαίους ή τους Έλληνες, αλλά για όλους τους ανθρώπους, τους οποίους θέλει να φέρει στο φως το αληθινό της πραγματικής επιγνώσεως, διά της αληθινής αγάπης. Στο Άγιον Όρος δεν έχει βεγγαλικά, οβελίες, μουσικές και φωνές. Στην εαρινή ησυχία, στην καταπληκτική σιγή της αναστάσιμης νύχτας, στη λαμπρή μεταμεσονύχτια θεία λειτουργία, στο φως των κεριών, που άναψαν από το “ανέσπερον φως”, μυστικά εορτάζεται η μεγάλη πανηγύρι της μοναδικής και ανεπανάληπτης αυτοανάστασης. Ψάλουμε τη νίκη του θανάτου διά του θανάτου του Χριστού. Ο μεγάλος δογματικός θεολόγος της εκκλησίας μας, ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, διαλαλεί πανευφρόσυνα: “Ως όντως ιερά και πανέορτος αύτη η σωτήρος νυξ και φωταυγής της λαμπροφόρου ημέρας της εγέρσεως”. Στο Άγιον Όρος το Πάσχα εορτάζεται μυστικά στα βάθη των καρδιών. Οι μοναχοί προετοιμασμένοι με τη νηστεία, την προσευχή, την ελεήμονα καρδία και την καρδιακή κατάνυξη της μεγάλης σαρακοστής και της μεγαλοβδομαδιάτικης ανάτασης ψάλλουν το “Χριστός Ανέστη” σιγά, αργά, κατανοητά, δοξολογικά και ευχαριστιακά. Ο Χριστός δεν είναι του παρελθόντος, της ιστορίας και της θρησκείας αλλά της καρδιάς τους, του τώρα. Η χάρη και χαρά καλύπτει τον ταπεινό τους αγώνα, η αγωνία υποχωρεί και η Ανάσταση δίνει ανάταση και αναψυχή. Πάσχα Κυρίου Πάσχα, πέρασμα σε έναν άλλο τρόπο σκέψεως και ζωής, ελευθερίας, ειρήνης και χάριτος.
Πάσχα σημαίνει πέρασμα, διάβαση, πορεία. Από το θάνατο στη ζωή το Πάσχα είναι η μεγαλύτερη εορτή της Ορθοδοξίας. Η Ανάσταση του Χριστού νίκησε τη φθορά και το θάνατο. “Χριστός ανέστη εκ νεκρών θανάτω θάνατον πατήσας”. Ο πρώτος λόγος του Χριστού στις μυροφόρες ήταν το “χαίρετε”. Η χαρά χαρακτηρίζει τη ζωή των αληθινών χριστιανών. Το “χαίρετε” είναι ο καλύτερος και ωραιότερος χαιρετισμός για παντού και πάντοτε. Ο αναστηθείς Χριστός χάρισε την αφοβία του θανάτου στον κόσμο. Δεν είναι διόλου μικρό αυτό το γεγονός. Ο σύγχρονος άνθρωπος από το φόβο του μην πεθάνει πεθαίνει πριν πεθάνει. Η αγωνία του θανάτου που πνίγει τον κόσμο βρίσκει διέξοδο στην πίστη στην ανάσταση του Χριστού. Με την Ανάστασή του ο Χριστός χαρίζει αληθινή χαρά στον άκοσμο κόσμο, ειρήνη στον ανειρήνευτο άνθρωπο, ζωή στην ψευτοζωή και παλιοζωή, ελπίδα στα πολλά αδιέξοδα, βεβαιότητα χαράς ουράνιας. Τα κόκκινα αυγά, οι άσπρες λαμπάδες, τα σουβλιστά αρνιά, οι ασπασμοί, οι ευχές, η εορταστική ατμόσφαιρα, θέλουν όλα κάτι να φανερώσουν από την αλήθεια της Αναστάσεως του Χριστού. Η ελληνορθόδοξη παράδοση έχει ζωντανά στοιχεία που είναι δύσκολο να εξοβελίσει μια ορθολογιστική διανόηση, επηρμένα ακατήχητη στα της πίστης. Ο λαός επί ένα σαρανταήμερο λέγοντας “Χριστός Ανέστη” και απαντώντας “Αληθώς Ανέστη” ομολογεί την πίστη στην Ανάσταση. Τα ελληνικά έθιμα έχουν μια κρυμμένη θεολογία. Το φιλί της αγάπης, στο πρώτο “Χριστός Ανέστη” τη νύχτα της Αναστάσεως, μαρτυρεί την αγάπη του αναστάντος Χριστού στον κόσμο. Σημαίνει κατάργηση της εχθρότητας, της αντιπαλότητας, της εξουσιαστικότητας, της αδιαλλαξίας. Στη λήθη απόψε κάθε διαφορά, πικρία και ψυχρότητα. Ο ιερός υμνωδός στοργικά προτρέπει όλους: “Συγχωρήσωμεν πάντα τη αναστάσει” και έτσι τότε “αλλήλους περιπτυξώμεθα”. Το τσούγκρισμα των κόκκινων αυγών δηλώνει τσάκισμα της κακίας, ευκαιρία επικοινωνίας, διαπροσωπικών αγαθών σχέσεων, ανοιχτού διαλόγου, έξαρση χαράς. Χαίρεται και όποιος νικά και όποιος χάνει κατά το τσούγκρισμα των αυγών. Ο εσπερινός του Πάσχα λέγεται Αγάπη. Το ευαγγέλιο λέγεται σε όλες τις γλώσσες. Η Ορθοδοξία δεν είναι ελληνική αλλά οικουμενική. Ο Χριστός δεν ήλθε στον κόσμο μόνο για τους Ιουδαίους ή τους Έλληνες, αλλά για όλους τους ανθρώπους, τους οποίους θέλει να φέρει στο φως το αληθινό της πραγματικής επιγνώσεως, διά της αληθινής αγάπης. Στο Άγιον Όρος δεν έχει βεγγαλικά, οβελίες, μουσικές και φωνές. Στην εαρινή ησυχία, στην καταπληκτική σιγή της αναστάσιμης νύχτας, στη λαμπρή μεταμεσονύχτια θεία λειτουργία, στο φως των κεριών, που άναψαν από το “ανέσπερον φως”, μυστικά εορτάζεται η μεγάλη πανηγύρι της μοναδικής και ανεπανάληπτης αυτοανάστασης. Ψάλουμε τη νίκη του θανάτου διά του θανάτου του Χριστού. Ο μεγάλος δογματικός θεολόγος της εκκλησίας μας, ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, διαλαλεί πανευφρόσυνα: “Ως όντως ιερά και πανέορτος αύτη η σωτήρος νυξ και φωταυγής της λαμπροφόρου ημέρας της εγέρσεως”. Στο Άγιον Όρος το Πάσχα εορτάζεται μυστικά στα βάθη των καρδιών. Οι μοναχοί προετοιμασμένοι με τη νηστεία, την προσευχή, την ελεήμονα καρδία και την καρδιακή κατάνυξη της μεγάλης σαρακοστής και της μεγαλοβδομαδιάτικης ανάτασης ψάλλουν το “Χριστός Ανέστη” σιγά, αργά, κατανοητά, δοξολογικά και ευχαριστιακά. Ο Χριστός δεν είναι του παρελθόντος, της ιστορίας και της θρησκείας αλλά της καρδιάς τους, του τώρα. Η χάρη και χαρά καλύπτει τον ταπεινό τους αγώνα, η αγωνία υποχωρεί και η Ανάσταση δίνει ανάταση και αναψυχή. Πάσχα Κυρίου Πάσχα, πέρασμα σε έναν άλλο τρόπο σκέψεως και ζωής, ελευθερίας, ειρήνης και χάριτος.
.
Γράφει ο μοναχός Μωυσής αγιορείτης
Αναδημοσίευση από : http://anestixristos.blogspot.com/
.
Σάββατο 3 Απριλίου 2010
Ο Νικητής Του Θανάτου !
..
Σήμερα λοιπόν ο Κύριός μας περιοδεύει στον Άδη. Σήμερα συνέτριψε τις χάλκινες πύλες και τους σιδερένιους μοχλούς του. Πρόσεξε την ακριβολογία. Δεν είπε, άνοιξε τις πύλες, αλλά «συνέτριψε τις χάλκινες πύλες», για να αχρηστεύσει το δεσμωτήριο.Δεν αφαίρεσε τους μοχλούς, αλλά τους συνέτριψε, για να αχρηστεύσει τη φυλακή. Όπου βέβαια δεν υπάρχει ούτε μοχλός ούτε θύρα, και αν κάποιος εισέλθει, δεν εμποδίζεται να εξέλθει. Όταν λοιπόν συντρίψει ο Χριστός, ποιος θα μπορέσει να διορθώσει; Οι βασιλείς όταν πρόκειται να αφήσουν ελεύθερους τους φυλακισμένους, δεν κάνουν αυτό που έκανε ο Χριστός, αλλά δίνουν διαταγές και αφήνουν στη θέση τους και τις πόρτες και τους φύλακες, δείχνοντας μ’ αυτό πώς θα χρειαστεί να μπουν πάλι εκεί μέσα ή εκείνοι που αποφυλακίστηκαν ή κάποιοι άλλοι στη θέση τους. Αλλά ο Χριστός δεν ενεργεί μ’ αυτόν τον τρόπο. Θέλοντας να δείξει ότι καταργήθηκε ο θάνατος, συνέτριψε τις χάλκινες πύλες του. Και τις ονόμασε χάλκινες όχι επειδή ήταν από χαλκό, αλλά για να δηλώσει τη σκληρότητα και την αδιαλλαξία του θανάτου. Και για να μάθεις ότι ο χαλκός και ο σίδηρος εκφράζουν την ακαμψία και τη σκληρότητα, άκουσε τι λέει σε κάποιον αδιάντροπο: «Τα νεύρα σου είναι από σίδηρο και ο τράχηλος και το μέτωπό σου από χαλκό». Και εκφράστηκε έτσι όχι διότι είχε σιδερένια νεύρα ή χάλκινο μέτωπο, αλλά επειδή έδειχνε πως είναι αυστηρός, αδιάντροπος και σκληρός.
Θέλεις να μάθεις πόσο αυστηρός και άκαμπτος και ασυγκίνητος είναι ο θάνατος; Κανένας δεν τον κατάφερε ποτέ ν’ αφήσει ελεύθερο κάποιον από τους αιχμαλώτους του, έως ότου ήρθε και τον ανάγκασε ο Κύριος των αγγέλων. Πρώτα λοιπόν συνέλαβε και φυλάκισε εκείνον (το θάνατο) και ύστερα του πήρε ό,τι του ανήκε. Γι’ αυτό προσθέτει: «Θησαυροί που βρίσκονται στο σκοτάδι και είναι κρυμμένοι και δεν φαίνονται». Αν και αναφέρεται σε ένα πράγμα, η σημασία του είναι διπλή. Υπάρχουν, δηλαδή, τόποι σκοτεινοί, οι οποίοι μπορεί πολλές φορές να φωτιστούν, αν τοποθετήσουμε μέσα τους λυχνία και φως. Οι χώροι όμως του Άδη ήταν πολύ σκοτεινοί και θλιβεροί και ποτέ δεν μπήκαν μέσα του ακτίνες φωτός, γι’ αυτό και τους χαρακτήρισε σκοτεινούς και αόρατους. Επειδή ήταν στην πραγματικότητα σκοτεινοί μέχρι τη στιγμή που κατέβηκε σ’ αυτούς ο Ήλιος της δικαιοσύνης και τους κατελάμπρυνε με το φως του και έκανε τον Άδη ουρανό. Γιατί όπου βρίσκεται ο Χριστός, ο τόπος μεταβάλλεται σε ουρανό. Εύλογα ονομάζει τον Άδη σκοτεινό θησαυροφυλάκιο, γιατί εκεί υπήρχε σωρευμένος πολύς πλούτος. Πραγματικά, όλο το ανθρώπινο γένος που αποτελούσε πλούτο του Θεού ληστεύτηκε από τον διάβολο που εξαπάτησε τον πρωτόπλαστο και τον υποδούλωσε στο θάνατο. Το ότι το ανθρώπινο γένος αποτελούσε πλούτο του Θεού, το αποδεικνύει και ο Παύλος με όσα λέει: «Ο Κύριος είναι πλούσιος σε όλους και ιδιαίτερα σ’ εκείνον που τον επικαλείται». Όπως, λοιπόν, ένας βασιλιάς, όταν συλλάβει κάποιον ληστή, που λήστευε τις πόλεις, που άρπαζε από παντού, που κρυβόταν μέσα σε σπηλιές και αποθήκευε εκεί τα κλεμμένα πλούτη, αφού φυλακίσει τον ληστή, εκείνον μεν τον παραδίνει σε τιμωρία, τους δε θησαυρούς του μεταφέρει στα βασιλικά ταμεία, έτσι έκανε και ο Χριστός, με το θάνατό Του φυλάκισε τον ληστή και τον δεσμοφύλακα, δηλαδή τον διάβολο και το θάνατο, και μετέφερε όλα τα πλούτη, εννοώ το ανθρώπινο γένος, στα βασιλικά ταμεία. Αυτό δηλώνει και ο Παύλος λέγοντας: «Ο Κύριος μάς λύτρωσε απ’ την υποδούλωσή μας στο σκοτάδι και μάς μετέφερε στο βασίλειο της αγάπης του». Και το πιο σπουδαίο είναι ότι ασχολήθηκε με το γεγονός αυτό ο Ίδιος ο βασιλιάς, τη στιγμή που κανένας άλλος βασιλιάς δεν κατδέχτηκε να κάνει κάτι παρόμοιο, αλλά δίνει εντολή στους υπηρέτες του να ελευθερώσουν τους φυλακισμένους. Εδώ όμως δεν συνέβη έτσι, αλλά ήρθε ο Ίδιος ο βασιλιάς στους φυλακισμένους και δε ντράπηκε ούτε τη φυλακή ούτε τους φυλακισμένους. Γιατί ήταν αδύνατο να ντραπεί το πλάσμα Του. Και συνέτριψε τις πύλες και διέλυσε τους μοχλούς και κυριάρχησε στον Άδη και εξαφάνισε όλη τη φρουρά και, αφού συνέλαβε δέσμιο τον δεσμοφύλακα (τον θάνατο), επανήλθε σ’ εμάς. Ο τύραννος μεταφέρθηκε αιχμάλωτος, ο ισχυρός δεμένος. Ο ίδιος ο θάνατος πέταξε τα όπλα του και έτρεξε άοπλος και δήλωσε υποταγή στο βασιλιά.
Είδες τι αξιοθαύμαστη νίκη; Είδες τα κατορθώματα του σταυρού; Να σου πω και κάτι άλλο πιο αξιοθαύμαστο; Αν μάθεις με ποιον τρόπο νίκησε ο Χριστός, ο θαυμασμός σου θα γίνει μεγαλύτερος. Με τα όπλα δηλαδή που νίκησε ο διάβολος, με τα ίδια τον υπέταξε ο Χριστός. Αφού του άρπαξε (ο Χριστός) τα όπλα του, με εκείνα τον κατετρόπωσε. Και άκουσε πώς; Παρθένος, ξύλο και θάνατος ήταν τα σύμβολα της ήττας μας. Παρθένος ήταν η Εύα, γιατί δεν είχε γνωρίσει ακόμα τον άνδρα της. ξύλο ήταν το δέντρο και θάνατος η τιμωρία του Αδάμ. Αλλά να, και πάλι Παρθένος και ξύλο και θάνατος, αυτά τα σύμβολα της ήττας έγιναν σύμβολα της νίκης. Γιατί αντί της Εύας έχουμε τη Μαρία, αντί του ξύλου της γνώσεως του καλού και του κακού, το ξύλο του σταυρού, και αντί του θανάτου ως τιμωρία του Αδάμ, το θάνατο του Χριστού. Βλέπεις ότι ο διάβολος νικήθηκε με τα όπλα που νίκησε άλλοτε; Τον Αδάμ πολέμησε ο διάβολος και τον νίκησε κοντά στο δέντρο, τον διάβολο νίκησε ο Χριστός πάνω στο σταυρό. Το ξύλο την πρώτη φορά έστελνε απ’ τον Άδη στη ζωή ακόμη κι όσους είχαν πάει εκεί. Το ξύλο επίσης την πρώτη φορά έκρυψε τον αιχμάλωτο που ήταν γυμνός, τη δεύτερη έδειχνε σ’ όλους γυμνό το νικητή (το Χριστό) που ήταν κρεμασμένος ψηλά. Και ακόμη, ο πρώτος θάνατος (του Αδάμ) καταδίκασε κι όλους εκείνους που γεννήθηκαν μετά από αυτόν, ενώ ο δεύτερος (του Χριστού) ανάστησε κι εκείνους ακόμη που έζησαν πριν από Εκείνον. «Ποιος μπορεί να περιγράψει με λόγια τη δύναμη του Κυρίου; Από νεκροί που ήμασταν, γίναμε αθάνατοι. Αυτά είναι τα κατορθώματα του σταυρού. Έμαθες για τη νίκη; Έμαθες με ποιον τρόπο επιτεύχθηκε; Δες τώρα πώς επιτεύχθηκες χωρίς κόπο. Δεν βάψαμε τα όπλα μας στο αίμα, δεν παραταχθήκαμε σε θέση μάχης, δεν τραυματιστήκαμε, ούτε είδαμε κανέναν πόλεμο, κι όμως νικήσαμε. Αγωνίστηκε ο Κύριος και μεις στεφανωθήκαμε. Επειδή λοιπόν είναι και δική μας η νίκη, ας ψάλλουμε όλοι σήμερα σαν στρατιώτες ύμνο επινίκιο: «Κατανικήθηκε ο θάνατος και κατατροπώθηκε. Πού είναι θάνατε η νίκη σου; Πού είναι Άδη το κεντρί σου;».
Σήμερα λοιπόν ο Κύριός μας περιοδεύει στον Άδη. Σήμερα συνέτριψε τις χάλκινες πύλες και τους σιδερένιους μοχλούς του. Πρόσεξε την ακριβολογία. Δεν είπε, άνοιξε τις πύλες, αλλά «συνέτριψε τις χάλκινες πύλες», για να αχρηστεύσει το δεσμωτήριο.Δεν αφαίρεσε τους μοχλούς, αλλά τους συνέτριψε, για να αχρηστεύσει τη φυλακή. Όπου βέβαια δεν υπάρχει ούτε μοχλός ούτε θύρα, και αν κάποιος εισέλθει, δεν εμποδίζεται να εξέλθει. Όταν λοιπόν συντρίψει ο Χριστός, ποιος θα μπορέσει να διορθώσει; Οι βασιλείς όταν πρόκειται να αφήσουν ελεύθερους τους φυλακισμένους, δεν κάνουν αυτό που έκανε ο Χριστός, αλλά δίνουν διαταγές και αφήνουν στη θέση τους και τις πόρτες και τους φύλακες, δείχνοντας μ’ αυτό πώς θα χρειαστεί να μπουν πάλι εκεί μέσα ή εκείνοι που αποφυλακίστηκαν ή κάποιοι άλλοι στη θέση τους. Αλλά ο Χριστός δεν ενεργεί μ’ αυτόν τον τρόπο. Θέλοντας να δείξει ότι καταργήθηκε ο θάνατος, συνέτριψε τις χάλκινες πύλες του. Και τις ονόμασε χάλκινες όχι επειδή ήταν από χαλκό, αλλά για να δηλώσει τη σκληρότητα και την αδιαλλαξία του θανάτου. Και για να μάθεις ότι ο χαλκός και ο σίδηρος εκφράζουν την ακαμψία και τη σκληρότητα, άκουσε τι λέει σε κάποιον αδιάντροπο: «Τα νεύρα σου είναι από σίδηρο και ο τράχηλος και το μέτωπό σου από χαλκό». Και εκφράστηκε έτσι όχι διότι είχε σιδερένια νεύρα ή χάλκινο μέτωπο, αλλά επειδή έδειχνε πως είναι αυστηρός, αδιάντροπος και σκληρός.
Θέλεις να μάθεις πόσο αυστηρός και άκαμπτος και ασυγκίνητος είναι ο θάνατος; Κανένας δεν τον κατάφερε ποτέ ν’ αφήσει ελεύθερο κάποιον από τους αιχμαλώτους του, έως ότου ήρθε και τον ανάγκασε ο Κύριος των αγγέλων. Πρώτα λοιπόν συνέλαβε και φυλάκισε εκείνον (το θάνατο) και ύστερα του πήρε ό,τι του ανήκε. Γι’ αυτό προσθέτει: «Θησαυροί που βρίσκονται στο σκοτάδι και είναι κρυμμένοι και δεν φαίνονται». Αν και αναφέρεται σε ένα πράγμα, η σημασία του είναι διπλή. Υπάρχουν, δηλαδή, τόποι σκοτεινοί, οι οποίοι μπορεί πολλές φορές να φωτιστούν, αν τοποθετήσουμε μέσα τους λυχνία και φως. Οι χώροι όμως του Άδη ήταν πολύ σκοτεινοί και θλιβεροί και ποτέ δεν μπήκαν μέσα του ακτίνες φωτός, γι’ αυτό και τους χαρακτήρισε σκοτεινούς και αόρατους. Επειδή ήταν στην πραγματικότητα σκοτεινοί μέχρι τη στιγμή που κατέβηκε σ’ αυτούς ο Ήλιος της δικαιοσύνης και τους κατελάμπρυνε με το φως του και έκανε τον Άδη ουρανό. Γιατί όπου βρίσκεται ο Χριστός, ο τόπος μεταβάλλεται σε ουρανό. Εύλογα ονομάζει τον Άδη σκοτεινό θησαυροφυλάκιο, γιατί εκεί υπήρχε σωρευμένος πολύς πλούτος. Πραγματικά, όλο το ανθρώπινο γένος που αποτελούσε πλούτο του Θεού ληστεύτηκε από τον διάβολο που εξαπάτησε τον πρωτόπλαστο και τον υποδούλωσε στο θάνατο. Το ότι το ανθρώπινο γένος αποτελούσε πλούτο του Θεού, το αποδεικνύει και ο Παύλος με όσα λέει: «Ο Κύριος είναι πλούσιος σε όλους και ιδιαίτερα σ’ εκείνον που τον επικαλείται». Όπως, λοιπόν, ένας βασιλιάς, όταν συλλάβει κάποιον ληστή, που λήστευε τις πόλεις, που άρπαζε από παντού, που κρυβόταν μέσα σε σπηλιές και αποθήκευε εκεί τα κλεμμένα πλούτη, αφού φυλακίσει τον ληστή, εκείνον μεν τον παραδίνει σε τιμωρία, τους δε θησαυρούς του μεταφέρει στα βασιλικά ταμεία, έτσι έκανε και ο Χριστός, με το θάνατό Του φυλάκισε τον ληστή και τον δεσμοφύλακα, δηλαδή τον διάβολο και το θάνατο, και μετέφερε όλα τα πλούτη, εννοώ το ανθρώπινο γένος, στα βασιλικά ταμεία. Αυτό δηλώνει και ο Παύλος λέγοντας: «Ο Κύριος μάς λύτρωσε απ’ την υποδούλωσή μας στο σκοτάδι και μάς μετέφερε στο βασίλειο της αγάπης του». Και το πιο σπουδαίο είναι ότι ασχολήθηκε με το γεγονός αυτό ο Ίδιος ο βασιλιάς, τη στιγμή που κανένας άλλος βασιλιάς δεν κατδέχτηκε να κάνει κάτι παρόμοιο, αλλά δίνει εντολή στους υπηρέτες του να ελευθερώσουν τους φυλακισμένους. Εδώ όμως δεν συνέβη έτσι, αλλά ήρθε ο Ίδιος ο βασιλιάς στους φυλακισμένους και δε ντράπηκε ούτε τη φυλακή ούτε τους φυλακισμένους. Γιατί ήταν αδύνατο να ντραπεί το πλάσμα Του. Και συνέτριψε τις πύλες και διέλυσε τους μοχλούς και κυριάρχησε στον Άδη και εξαφάνισε όλη τη φρουρά και, αφού συνέλαβε δέσμιο τον δεσμοφύλακα (τον θάνατο), επανήλθε σ’ εμάς. Ο τύραννος μεταφέρθηκε αιχμάλωτος, ο ισχυρός δεμένος. Ο ίδιος ο θάνατος πέταξε τα όπλα του και έτρεξε άοπλος και δήλωσε υποταγή στο βασιλιά.
Είδες τι αξιοθαύμαστη νίκη; Είδες τα κατορθώματα του σταυρού; Να σου πω και κάτι άλλο πιο αξιοθαύμαστο; Αν μάθεις με ποιον τρόπο νίκησε ο Χριστός, ο θαυμασμός σου θα γίνει μεγαλύτερος. Με τα όπλα δηλαδή που νίκησε ο διάβολος, με τα ίδια τον υπέταξε ο Χριστός. Αφού του άρπαξε (ο Χριστός) τα όπλα του, με εκείνα τον κατετρόπωσε. Και άκουσε πώς; Παρθένος, ξύλο και θάνατος ήταν τα σύμβολα της ήττας μας. Παρθένος ήταν η Εύα, γιατί δεν είχε γνωρίσει ακόμα τον άνδρα της. ξύλο ήταν το δέντρο και θάνατος η τιμωρία του Αδάμ. Αλλά να, και πάλι Παρθένος και ξύλο και θάνατος, αυτά τα σύμβολα της ήττας έγιναν σύμβολα της νίκης. Γιατί αντί της Εύας έχουμε τη Μαρία, αντί του ξύλου της γνώσεως του καλού και του κακού, το ξύλο του σταυρού, και αντί του θανάτου ως τιμωρία του Αδάμ, το θάνατο του Χριστού. Βλέπεις ότι ο διάβολος νικήθηκε με τα όπλα που νίκησε άλλοτε; Τον Αδάμ πολέμησε ο διάβολος και τον νίκησε κοντά στο δέντρο, τον διάβολο νίκησε ο Χριστός πάνω στο σταυρό. Το ξύλο την πρώτη φορά έστελνε απ’ τον Άδη στη ζωή ακόμη κι όσους είχαν πάει εκεί. Το ξύλο επίσης την πρώτη φορά έκρυψε τον αιχμάλωτο που ήταν γυμνός, τη δεύτερη έδειχνε σ’ όλους γυμνό το νικητή (το Χριστό) που ήταν κρεμασμένος ψηλά. Και ακόμη, ο πρώτος θάνατος (του Αδάμ) καταδίκασε κι όλους εκείνους που γεννήθηκαν μετά από αυτόν, ενώ ο δεύτερος (του Χριστού) ανάστησε κι εκείνους ακόμη που έζησαν πριν από Εκείνον. «Ποιος μπορεί να περιγράψει με λόγια τη δύναμη του Κυρίου; Από νεκροί που ήμασταν, γίναμε αθάνατοι. Αυτά είναι τα κατορθώματα του σταυρού. Έμαθες για τη νίκη; Έμαθες με ποιον τρόπο επιτεύχθηκε; Δες τώρα πώς επιτεύχθηκες χωρίς κόπο. Δεν βάψαμε τα όπλα μας στο αίμα, δεν παραταχθήκαμε σε θέση μάχης, δεν τραυματιστήκαμε, ούτε είδαμε κανέναν πόλεμο, κι όμως νικήσαμε. Αγωνίστηκε ο Κύριος και μεις στεφανωθήκαμε. Επειδή λοιπόν είναι και δική μας η νίκη, ας ψάλλουμε όλοι σήμερα σαν στρατιώτες ύμνο επινίκιο: «Κατανικήθηκε ο θάνατος και κατατροπώθηκε. Πού είναι θάνατε η νίκη σου; Πού είναι Άδη το κεντρί σου;».
.
Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος
.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)