Όταν αδικείσαι . . .

 

 

 

 

Η Αγία Αικατερίνα Πολιούχος της Ιεράς Μονής Σινά

 

( Φώτο : Από την Εκδρομή μας στο Σινά

τον Απρίλιο του 2010 )

 

Αξιοζήλευτο δώρο του Θεού στη Μονή αποτελούν τα Ιερά Λείψανα της αγίας Αικατερίνης, τα οποία βρέθηκαν στο Παρεκκλήσιο της κορυφής του όρους που φέρει σήμερα το όνομά της. Γεννήθηκε στη Αλεξάνδρεια το 294 μ.Χ. από αριστοκρατική ειδωλολατρική οικογένεια και πήρε το όνομα Δωροθέα. Σπούδασε στις εθνικές σχολές της εποχής φιλοσοφία, ρητορική, ποίηση, μουσική, μαθηματικά, αστρονομία και ιατρική. Το απαράμιλλο σωματικό της κάλλος, η εκπληκτική της μόρφωση, η αριστοκρατική της καταγωγή και η αρετή με τη οποία ήταν στολισμένη, την έκαναν περιζήτητη νύφη. Αυτή όμως αρνιόταν κάθε παρόμοια πρόταση, έως ότου κάποιος Μοναχός της γνώρισε το αληθινό Νυμφίο των ψυχών, τον Ιησού Χριστό. Βαπτίσθηκε και ονομάσθηκε Αικατερίνα, που κατά μία εκδοχή σημαίνει Στεφανία ή Πολυστεφανία.
Κατά τη διάρκεια των διωγμών του Αυτοκράτορα Μαξιμίνου, στις αρχές του 4^ου αιώνα, ομολόγησε την πίστη της στον Ιησού Χριστό και δημοσίως κατηγόρησε τον Αυτοκράτορα για τις θυσίες του προς τα είδωλα. Εκείνος διέταξε πενήντα ρήτορες από όλη τη αυτοκρατορία να τη μεταπείσουν, αλλά αντιθέτως αυτοί πείσθηκαν από εκείνη, από τα ρητά των αρχαίων ελλήνων φιλοσόφων, τα σχετικά με το αληθινό Θεό, και επίστευσαν στο Ιησού Χριστό. Μετά από αυτό η Αγία βασανίσθηκε σκληρά, αλλά αντί να καμφθεί το ηθικό της κατόρθωσε με το ένθεο παράδειγμά της να προσελκύσει στη Χριστιανική πίστη τη σύζυγο του Αυτοκράτορα και άλλα μέλη της Αυτοκρατορικής Αυλής. 

Κατά την παράδοση, μετά από το αποκεφαλισμό της, άγγελοι παρέλαβαν το σώμα της και το μετέφεραν στην κορυφή του υψηλότερου όρους του Σινά, το οποίο σήμερα φέρει και το όνομά της. Ανάμεσα στον 8^ο με 9^ο αιώνα η ύπαρξη του αγίου λειψάνου αποκαλύφθηκε σε όνειρο Μοναχών της Μονής, οπότε και έγινε η ανακομιδή και η τοποθέτησή του στο Άγιο Βήμα του Καθολικού της Μονής, μέσα σε μία μαρμάρινη λάρνακα. Το μύρο που ανάβλυζε και ακόμη αναβλύζει από τη Αγία Κάρα της αγίας είναι ένα συνεχές θαύμα. Η ευλάβεια προς τη αγία Αικατερίνα και το όνομά της διαδόθηκε στη Δύση από τους Σταυροφόρους, και από τον 11^ο αιώνα και μετά η Μονή του Θεοβαδίστου Όρους Σινά άρχισε να γίνεται γνωστή και ως Μονή της αγίας Αικατερίνης . 

 Πηγή :  http://www.sinaimonastery.com/index.php?lid=29

Νουθεσίες

 

 

" Εσύ που είσαι στο Μοναστήρι, όταν πλησιάσεις τον αδελφό σου, εσύ που είσαι σύζυγος, όταν πλησιάσεις τον ή την σύζυγό σου, εσύ που είσαι πατέρας, μητέρα, όταν πλησιάσεις το παιδί σου... ό,τι θα του πεις, ό,τι σκέφτεσαι να του πεις, πες το, α...φού πρώτα του πεις δυο κουβέντες που θα του δώσουν χαρά, παρηγοριά, μια ανάσα. Να τον κάνεις να πεί, ανακουφίσθηκα, χάρηκα! Να κάνετε τους άλλους να σας καμαρώνουν, να σας αγαπούν , να χοροπηδούν από τη χαρά τους, όταν σας συναντούν. Διότι όλοι οι άνθρωποι στην ζωή τους, στο σπίτι τους, στο σώμα τους και στην ψυχή τους έχουν πόνο, αρρώστιες, δυσκολίες, βάσανα, και ο καθένας κρύβει τον πόνο μέσα στο πουγγί του το κρυφό, μέσα στην καρδιά του, στο σπίτι του, για να μην το ξέρουν οι άλλοι. Έτσι εγώ δεν ξέρω τι πόνο έχεις εσύ και εσύ δεν ξέρεις τι πόνο έχω εγώ. Μπορεί να γελώ και να φωνάζω, να παίζω, αλλά κατά βάθος πονώ, και γελώ και φωνάζω, για να σκεπάσω την λύπη μου. Γι' αυτό δώσε στον άλλον πρώτα ένα χαμόγελο. "

                                                          Γέρων Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

 

 

Ο Ιησούς της χαράς !

 

 

Με συγκινεί πολύ που ο Χριστός μας
έτρωγε με ¨αμαρτωλούς, τελώνες και πόρνες¨.
Αυτοί ήταν οι φίλοι Του, οι άνθρωποί Του, οι κοντινοί Του.
Μ’ αυτούς πέρναγε το απόγευμά Του, και τις νύχτες Του.
...
Πριν πέσει μπρούμυτα στο όρος των Ελαιών
για την ολονύκτια προσευχή Του,
έπινε κι έτρωγε μαζί τους,
και πήγαινε στη Γεθσημανή
ήδη μεθυσμένος απ’ την αγάπη Του
για τα ¨παιδιά του δρόμου¨
που Τον λάτρευαν.
Τους άγγιζε χωρίς να σιχαίνεται ή να αποστρέφεται κανέναν,
χωρίς να προσβάλει ή να διορθώνει ενοχλητικά,
χωρίς ζόρισμα και υψωμένο δάκτυλο διδασκαλίας.

Και έλεγε δημόσια,
χωρίς ντροπή, ότι ήρθε γι’ αυτούς!

Να τους καλέσει σε μετάνοια.
Σε αλλαγή σκέψης.
Σε έμπνευση ζωής.
Δεν τους κάλεσε σε κατάθλιψη,
μα σε μια αισιόδοξη οπτική
και ζωογόνο προοπτική ζωής.
Και κυρίως,
ο Χριστός μας,
τραγούδησε τη χαρά της ζωής!
Λουλούδια, θάλασσες,
ποτάμια και πουλιά,
όλα,
έκαναν ¨ποιητή¨,
τον Ποιητή των πάντων!

Γι’ αυτό όλοι Τον ερωτεύτηκαν.
Άντρες – γυναίκες.
Δεν τους τρόμαζε
ο υιός της Παρθένου.

Διότι η Μορφή Του δεν έβγαζε μομφή.

Ο Ιησούς:
Που μαγνητίζει
τους όμορφους αμαρτωλούς.
Εσένα. Εμένα.
Όλους μας.

 

                                                                π. Ανδρέας Κονάνος

 

 

 

 

 

 

 

 

Έχουν οι χριστιανοί χαρά;

 

 

 

« Ο Θεός δεν θέλει κλαψουρίσματα και κακομοιριές. Θέλει χαρά, ειρήνη και δοξολογία με αγαλλίαση και αγάπη ».

 

Ο λόγος αυτός του Γέροντα Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτη, από το βιβλίο «Λόγος περί νήψεως», δίνει μια νέα διάσταση της πνευματικής ζωής.

Όταν το μίζερο εκλαμβάνεται ως ταπείνωση και η χαρά έκπτωση από τη μετάνοια, τότε έχουμε διαστρέβλωση της χριστιανικής ζωής, με φοβερές προεκτάσεις τόσο για τον ίδιο τον άνθρωπο, όσο και για το μήνυμα της Εκκλησίας προς τον κόσμο.

Ο π. Αλέξανδρος Σμέμαν έγραφε ότι τη μεγαλύτερη κατηγορία κατά του Χριστιανισμού την είπε ο Μαρξ: «Οι χριστιανοί δεν έχουν χαρά». Το είπε με βάση τις δικές του παρατηρήσεις που στηρίζονταν, βέβαια, στο περιβάλλον που έζησε. Όμως υπάρχει κάποια δόση αλήθειας, αν δούμε και ’μεις το δικό μας περιβάλλον.

Ωστόσο, νομίζω πως δεν χρειάζεται να μιλούμε για αρρωστημένες καταστάσεις, παρά μόνο για να τονίσουμε την αλήθεια που η Εκκλησία μάς καλεί να ζήσουμε. Στην προκειμένη περίπτωση, είναι ξεκάθαρο πως μέσα από τα Ευαγγέλια και τις Επιστολές, αλλά και τα Πατερικά συγγράμματα, υπάρχει η χαρά ως κλήση νέας ζωής. Άλλωστε, η λέξη «Ευαγγέλιο» σημαίνει χαρούμενη είδηση – αγγελία που συνίσταται στην αποκάλυψη ενός άλλου τρόπου ζωής, πέρα από τον εαυτό μας, την αδυναμία μας, την αμαρτωλότητά μας.

Η ενασχόληση με τον αμαρτωλό εαυτό μας, η συνεχής προσπάθεια να γίνουμε καλύτεροι και ηθικότεροι, κρύβει τον «εγωισμό της αγιότητος». Όχι πως δεν πρέπει ν’ αγωνιζόμαστε να νικήσουμε την αμαρτία που υπάρχει μέσα μας, αλλά είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε, κατά τον Γέροντα Σωφρόνιο του Essex, ότι «η αμαρτία υπερνικάται μόνο και αποκλειστικά από τον Χριστό και το Άγιο Πνεύμα… Ο άνθρωπος χωρίς Χριστό δεν είναι σε θέση να διακρίνει στον ίδιο τον εαυτό του την παρουσία της αμαρτίας. Αλλά και όταν την διακρίνει δεν είναι σε θέση να την υπερνικήσει».

Στη δοξολογία ψάλλουμε το «εν τω φωτί σου οψόμεθα φως», πράγμα που σημαίνει πως η θέα του εαυτού μας επιτυγχάνεται με το φως του Θεού. Τότε η χαρά γεμίζει την ύπαρξή μας ως έκφραση ευγνωμοσύνης και ευχαριστίας ότι «επέβλεψεν επί την ταπείνωσιν ημών». Αν και είμαστε ένα τίποτα, όμως υπάρχει Αυτός ο Ένας που μας αγαπά και μας χαρίζει τον εαυτό Του «θυσία ζώσα». Δεν είναι αυτή η εμπειρία ικανή να μας κάνει να χαιρόμαστε;

Αλήθεια, ποιοι θα χαρούν αληθινά και τέλεια την ώρα της Δευτέρας παρουσίας του Κυρίου; Όσοι κοιτάζουν τον αμαρτωλό εαυτό τους, σκεφτόμενοι πώς θα καταφέρουν να μπουν στον Παράδεισο ή όσοι χαίρονται για το γεγονός ότι έρχεται ο Κύριος «εν πάση τη δόξη αυτού»;

Σημασία δεν έχει ο εαυτός μας αλλά ο Κύριος και Θεός μας. Η θέα Εκείνου κι όχι του εαυτού μας δίνει «χαρά, ειρήνη και δοξολογία με αγαλλίαση και αγάπη». Κι αν έχουμε δει Εκείνον, τότε μπορεί ο κόσμος γύρω μας να Τον δει διά μέσου μας και να χαρεί.

«Ιδού ευαγγελίζομαι υμίν χαρά μεγάλη», είπε ο άγγελος στου βοσκούς, μιλώντας για την ενανθρώπιση του Κυρίου. «Χαίρετε» είπε ο Χριστός στις Μυροφόρες μετά την Ανάσταση, ολοκληρώνοντας το έργο Του για τη σωτηρία του κόσμου. Αρχίζει και τελειώνει με χαρά. Όσοι την έχουν στην καρδιά τους γνώρισαν τη σωτηρία και τη λύτρωση του Θεού μας.

 

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

 

Προσευχή Δευτέρας και κάθε μέρας !

 

 

" Κύριε,
κι αυτή τη βδομάδα
χάρισέ μου δύναμη, όρεξη,
ζωή και ευεξία....
Να μπορώ να στέκομαι
στα πόδια μου,
να βλέπω το φως
και την ελπίδα
παντού.
Να μη λυγίζω στα προβλήματα.
Να διώχνω σκέψεις θλιβερές
και δυσάρεστες.
Να προσπερνώ
τα λυπηρά.
Να κοιτώ μπροστά,
με νέες αντοχές
και τη δική Σου Χάρη.
Και κυρίως να νιώθω
ότι Εσύ με αγαπάς πολύ,
και μου δίνεις αξία,
δύναμη,
ελευθερία,
ασφάλεια
και χαρά μεγάλη.
Ευχαριστώ
που όλα αυτά
μου τα προσφέρεις
και τώρα,
και σήμερα,
και αύριο,
και πάντα.
Αμήν ! "

 

                                                                               ( π. Ανδρέας Κονάνος )

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

To Πρόσφορο

 

 

To Πρόσφορο, είναι το ψωμί που προσφέρουμε στον Ναό, για να τελεσθεί η Θεία Ευχαριστία. Μαζί με το κρασί, ως Τίμια Δώρα προτού μεταφερθούν με τη Μεγάλη Είσοδο στην Αγία Τράπεζα, τοποθετούνται στην Πρόθεση όπου με την τελετή της Προσκομιδής θα προετοιμασθούν για τη Θεία Λειτουργία. Στην Προσκομιδή τμήματα του Προσφόρου θα τοποθετηθούν τελετουργικά στο Δισκάριο και λίγο κρασί στο Άγιο Ποτήριο.Το στρογ...γυλό σχέδιο του Προσφόρου συμβολίζει την κοιλιά της Παρθένου Μαρίας, απ’ όπου προήλθε (γεννήθηκε) ο μονογενής Υιος της. Πάνω στο Πρόσφορο υπάρχει ανάγλυφο σχέδιο, που σχηματίζεται από σφραγίδα.Από το κέντρο του Προσφόρου βγαίνει ο Αμνός, δηλ. το κεντρικό τετράγωνο του σχεδίου με τα γράμματα: ΙΣ ΧΣ ΝΙ ΚΑ .Τα γράμματα αυτά πρέπει να είναι ευδιάκριτα και να φαίνονται καθαρά. Λέγεται Αμνός, γιατί ο προφήτης Ησαϊας προφήτευσε ότι ο Μεσσίας σαν ένα άκακο αρνάκι θα οδηγηθεί στη θυσία. Το σχέδιο του Προσφόρου περιέχει επίσης τη μερίδα της Παναγίας με τα γράμματα Μ και Θ, δηλ. Μήτηρ Θεού. Η Παναγία στη Βασιλεία του Θεού έχει το πρωτείο τιμής.Από τα εννέα τριγωνάκια, που βρίσκονται στο δεξί μέρος του προσφόρου, εξάγονται οι μερίδες των αγγέλων και όλων των αγίων και τοποθετούνται αριστερά του Αμνού. Οι άγιοι που μνημονεύονται είναι οι Προφήτες, οι Απόστολοι, οι Ιεράρχες, οι Μάρτυρες, οι Όσιοι, οι Ανάργυροι, οι Θεοπάτορες μαζί με τον άγιο της ημέρας και τελευταίος ο Πατέρας της Εκκλησίας που συνέγραψε την τελούμενη Θεία Λειτουργία.Από άλλα τμήματα του Προσφόρου εξάγονται οι μερίδες υπέρ των ζώντων και των κεκοιμημένων, οι οποίοι ανήκουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Αυτές τοποθετούνται εμπρός από τον Αμνό και, όταν πριν τη Θεία Κοινωνία κατά τη συστολή (ένωση) Σώματος και Αίματος ο Λειτουργός τις ρίχνει στο Δισκοπότηρο, λέει συγχρόνως τα ακόλουθα αξιοπρόσεκτα λόγια:”Απόπλυνον, Κύριε,τα αμαρτήματα των ενθάδε μνημονευθέντων δούλων σου τω Αίματί σου τω Αγίω• πρεσβείαις της Θεοτόκου και πάντων σου των αγίων. Αμήν”. Στήν αρχή της Προσκομιδής ο Ιερουργός υψώνει το Πρόσφορο μέχρι το μέτωπο και μ αυτή την κίνηση συμβολίζει την ύψωση του Χριστού στον Σταυρό, όπου έχυσε το τίμιο Αίμα Του για τη σωτηρία των ανθρώπων.

 

 

Έλα στο σπίτι μου στην Αίγινα !

 

 

 

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου :

" Στην αυλή ενός Αγίου "

της Σοφίας Ξένη

 

( Σκέψεις και βιώματα από το προσκύνημα

του Αγίου Νεκταρίου στην Αίγινα. )

 

 

 

 

Τα εμπόδια της Προσευχής και η κατανίκησή τους

 

 

 

Το να προσεύχεται κανείς και να αφοσιώνεται στο έργο της προσευχής είναι αγώνισμα. Πρόκειται για έναν κοπιώδη αγώνα. Όπως αναφέρει και ο γέροντας Σωφρόνιος…

…“ενίοτε η προσευχή ρέει μέσα μας σαν ισχυρός ποταμός και άλλοτε ή καρδιά μας αποβαίνει αποξηραμένη”. Ό αγωνιζόμενος στο άθλημα της προσευχής χριστιανός έχει να αντιμετωπίσει ένα πλήθος εμποδίων, τα όποια ορθώνονται εμπρός του εξαιτίας του αόρατου πολέμου του διαβόλου, αλλά κι εξαιτίας της αμαρτωλότητάς του. Τα εμπόδια αυτά θα μπορούσαμε να τα αναφέρουμε ως εξής:

Η φυσική οκνηρία:

Πρόκειται για την κούραση και τον κόπο της καθημερινής μας ζωής. Συντετριμμένος ο άνθρωπος από την καθημερινή βιοπάλη, αδυνατεί να αφιερώσει χρόνο προς συγκέντρωση και προσευχή, γιατί, λέγει στον εαυτό του, η κούραση δεν του επιτρέπει την συγκέντρωση του νοός στο ταμείον του. Ο όσιος Παλάμων, ο γέροντας του οσίου Παχωμίου, όταν έβλεπε πώς ο νεαρός υποτακτικός του νύσταζε τη νύκτα πού προσευχόταν, τον έπαιρνε κι ανέβαιναν πάνω στο γειτονικό αμμόλοφο. Κρατούσε ο καθένας τους ένα ζεμπίλι και κουβαλούσαν άμμο από το ένα μέρος στο άλλο. Τον συνήθιζε έτσι ν’ αντιστέκεται στον ύπνο και να γίνεται πιο πρόθυμος στην προσευχή.

Η έλλειψη συγκέντρωσης:

Ο νους περισπάται κατά την ώρα της προσευχής σε βιοτικές μέριμνες, σε συμβάντα της ημέρας πού πέρασε ή ταξιδεύει στο μέλλον σχεδιάζοντάς το. Έτσι, ή ώρα της προσευχής είναι μία τυπική επανάληψη κάποιων αναγνωσμάτων, χωρίς νόημα και αξία. Το πρόβλημα στην περίπτωση αυτή είναι πώς το τέλος της προσευχής συνοδεύεται με αισθήματα κενού.

Η προσευχή ως τυπική συνήθεια:

Πολλοί προσεύχονται για να προσεύχονται, ίσα ίσα για να “βγουν από τη σειρά”, δίχως συνείδηση, δίχως περίσκεψη, δίχως να αντιλαμβάνονται το γιατί και πώς προσεύχονται.

Η εγωιστική προσευχή που περιορίζεται στο “εγώ”:

Πολλοί συνηθίζουν να προσεύχονται εντελώς ατομικιστικά, ζητώντας από το Θεό να τούς προφυλάσσει από κάθε κακό, υπονοώντας ότι το κακό ας βρει τούς άλλους. Άλλοι πάλι ζητούν από το Θεό χρήματα, περιουσίες, επαγγελματική καταξίωση, έχοντας την εντύπωση πως ο Θεός δεν γνωρίζει το τι είναι καλό για την ψυχή τους, ή αντιλαμβανόμενοι την προσευχή σαν μία ανταποδοτική σχέση: “εγώ Θεέ μου σού δίνω τον χρόνο μου, εσύ να μου δώσεις όλα τα αγαθά που σου ζητάω, γιατί εγώ είμαι οπαδός σου. Κι αν μου τα δώσεις εγώ θα (συνεχίσω να σε προσκυνάω. Αν όχι πρόσεξε Θεέ μου, μπορεί και να μη … σου δίδω σημασία”). Ας θυμηθούμε την προσευχή τού Κολοκοτρώνη ή του Μακρυγιάννη πού είχε ως περιεχόμενο την ελευθερία του Γένους. Αγνοώντας τον εαυτό τους οι αγωνιστές προσεύχονταν για το καλό ολάκερης της πατρίδας. Αν ο Θεός έκρινε καλό ας έχαναν εκείνοι τη ζωή τους.
Η αντίληψη της προσευχής ως υποχρέωση:

Σε καμία περίπτωση δε θα πρέπει να θεωρούμε την προσευχή υποχρέωση. Αντιθέτως, πρόκειται για δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο και συνεπώς είναι δικαίωμα του ανθρώπου. Αν κανείς θέλει το αποδέχεται το δικαίωμα αυτό, αν πάλι δεν το επιθυμεί ποιός είναι ο λόγος να προσευχόμαστε έχοντας μία στρεβλή αντίληψη για την προσευχή; Βέβαια, δε θα πρέπει να αποτρέπεται ο άνθρωπος από το να προσεύχεται, όπως αυτός νομίζει. Η παραπάνω περίπτωση αφορά σε όσους ενσυνείδητα θεωρούν την προσευχή υποχρέωση. Είναι ένα θέμα προς συζήτηση με τον πνευματικό τους.

Η οίηση και η υπερηφάνεια κατά την προσευχή:

Πρόκειται για τον φαρισαϊκό τρόπο προσευχής με μεγαλαυχίες και ηχηρές κουβέντες προς εντυπωσιασμό και ημών των ιδίων αλλά και όλων των άλλων που μας ακούν και μας βλέπουν. Αλήθεια, την θέλει μια τέτοιου είδους προσευχή ο Θεός;

Οι άσεμνες σκέψεις κατά την προσευχή και οι λογισμοί:

Εδώ πρόκειται καθαρά για μεθοδεύσεις και διαβολικούς μηχανισμούς. Την ώρα της προσευχής στο μυαλό μας περνούν υβρεολόγια, ακάθαρτοι λογισμοί για εμάς, το συνάνθρωπο, τούς Αγίους μας, την Παναγία, το Θεό. Είναι ο αόρατος πόλεμος. Εδώ χρειάζεται προσοχή. Μόλις η μολυσμένη σκέψη γίνει αντιληπτή από τη συνείδηση μας, εκεί χρειάζεται να μη δοθεί έδαφος για να αναπτυχτεί. Ο τρόπος είναι η απόλυτη συγκέντρωση στην προσευχή, η επίκληση του ονόματος του Χριστού. Εκεί θα δοθεί η μάχη. Βέβαια, για όλα τούτα οι πνευματικοί μας πατέρες και ο πνευματικός του καθενός μπορούν να μεθοδεύσουν τον αγώνα του προσευχομένου χριστιανού σε προσωπικό επίπεδο. “Εκείνος που έχει συμμαζεμένο το νου του, όταν προσεύχεται και προσέχει σ’ αυτά πού λέγει, απομακρύνει με τη φλόγα της προσευχής του τους δαίμονες”, λέγει ο Όσιος Εφραίμ ο Σύρος. Εκείνος όμως που μετεωρίζεται, που σκορπίζει το νου σε ανώφελες σκέψεις, περιπαίζεται από αυτούς”. Όλα τα παραπάνω εμπόδια μπορούν να ξεπεραστούν.

Με μία μόνο λέξη. ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ. Αυτό είναι το κλειδί της προσευχής. Ο γέρων Σωφρόνιος του Έσσεξ το λέγει ξεκάθαρα: “Προσευχή σημαίνει πολλές φορές να ομολογούμε στο Θεό την άθλια μας κατάσταση: αδυναμία, φόβο, ακηδία, αμφιβολία, φόβο, απόγνωση, με ένα λόγο οτιδήποτε συνδέεται με την ύπαρξή μας. Να τα ομολογούμε όλα τούτα, δίχως να επιζητούμε καλλιεπείς εκφράσεις, ούτε ακόμη κι ένα λογικό ειρμό…”.

Επιλογικά: Η προσευχή στις προκλήσεις του σύγχρονου κόσμου.

Ο σύγχρονος κόσμος μας έχει ανάγκη την προσευχή όσο τίποτε άλλο. Δε χρειάζονται διασκέψεις ηγετών για να λυθούν τα προβλήματα του κόσμου, δε χρειάζονται διεθνείς οργανισμοί για να παγιωθεί η ειρήνη, δε χρειάζονται ακόμη και κυβερνήσεις για να λυθούν τα κρατικά προβλήματα. Αυτό πού χρειάζεται πάνω από όλα είναι προσευχή προς το Θεό κι όλα τα άλλα ο Θεός θα βρει τρόπο να τα οικονομήσει προς συμφέρον της ανθρώπινης ψυχής, του δημιουργήματός του που τόσο αγαπάει. Κι όσο κι αν απογοητευόμαστε από τις προκλήσεις των καιρών, όσο κι αν η πείνα θερίζει τον τρίτο κόσμο, όσο κι αν πεθαίνουν συνάνθρωποι μας από ασθένειες, όσο κι αν αθώοι άνθρωποι σκοτώνονται από τρομοκρατικά χτυπήματα, όσο κι αν νέες εστίες πολέμου αναφύονται καθημερινά, μία αλήθεια δεν πρέπει να ξεχνάμε: ο Θεός μπορεί να λύσει όλα τα προβλήματα, αρκεί να του το ζητήσουμε από βάθους καρδίας και δίχως ίχνη ιδιοτέλειας.
Στα παλαιότερα χρόνια, όταν οι αγρότες αντιμετώπιζαν προβλήματα ξηρασίας έπεφταν στα γόνατα και μέχρι να τελειώσει η προσευχή τους άνοιγαν οι ουρανοί. Ο Θεός άκουγε άμεσα την προσευχή τους. Σήμερα όμως οι «πολιτισμένοι» άνθρωποι του κόσμου τούτου δε στρέφουν το βλέμμα τους προς τον ουρανό, για να ζητήσουν με ειλικρίνεια βοήθεια. Αντίθετα, πέφτουν στην παγίδα και νομίζουν πώς μόνοι τους μπορούν να λύσουν τα προβλήματα. Το αποτέλεσμα; οι πόλεμοι συνεχίζονται, η αδικία διευρύνεται, η δυστυχία κυριαρχεί, η αλαζονεία θριαμβεύει και ο κόσμος μας ζει την παραζάλη της ασυναρτησίας, όσες αποφάσεις κι αν λαμβάνονται από τούς ισχυρούς. Για όλους τούτους τούς λόγους οι χριστιανοί πρέπει να προσεύχονται με πνεύμα αγάπης. Και η προσευχή τους να αναπληρώνει την προσευχή των συνανθρώπων μας που ξεχασμένοι στην ευτέλεια της καθημερινότητας παραμέρισαν από τη ζωή τους το Θεό.
Η προσευχή η δική μας πρέπει να είναι διπλή, τριπλή, δεκαπλή, προσευχή καρδιάς, αγάπης προς το συνάνθρωπο. Πρέπει τελικώς να είναι προσευχή αδιάλειπτη, όπως αυτή του Δαβίδ, που το πρωί βασίλευε και πολεμούσε και όλο το βράδυ το αφιέρωνε στο Θεό. Στην καρδιακή αδιάλειπτη προσευχή πρέπει να ασκηθούμε ώστε αυτή να ασκήσουμε. Και όλη ή ζωή μας θα αλλάξει για έναν και μόνο λόγο. Ο Θεός θα δει τον αγώνα μας, θα μας αγκαλιάσει και το Πανάγιο Πνεύμα θα μας συντροφεύει. Μπορούμε και στον κόσμο να γίνουμε σκεύη χάριτος, αγιασμένες προσωπικότητες που θα δίνουμε με το παράδειγμά μας το μαρτύριο της χριστιανικής ορθοπραξίας. Κι όλα τούτα επιτυγχάνονται με τη δύναμη της προσευχής. Έλεγε κάποιος γέροντας: “τούτα τα τέσσερα έχει ανάγκη πιότερο η ψυχή του ανθρώπου, να φοβάται την κρίση του Θεού, να μισεί την αμαρτία, να αγαπά την αρετή και να προσεύχεται αδιαλείπτως”. Άλλωστε, ο χριστιανός που θυμάται να συνομιλήσει με το Θεό μόνο όταν φτάσει μια καθορισμένη ώρα της προσευχής δεν έχει ακόμη μάθει να προσεύχεται.

 ( απόσπασμα από “Ασκητική λαικών” )

 

Πρόσκληση σε Ομιλία

 

 

 

 

Με ιδιαίτερη χαρά σας προσκαλούμε  ,

την Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2014

στην ομιλία που θα πραγματοποιηθεί

στην Εκκλησία των Αγίων Πάντων

στην Μακεδονίτισσα .

 

Θέμα : " Θλίψη και Χαρά στη Διδασκαλία Της Εκκλησίας "

 

Ωρα Έναρξης : 5.15 μ.μ.

 

Ομιλητής : Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βόστρων κ. Τιμόθεος

Ηγούμενος της Εξαρχίας του Παναγίου Τάφου στην Κύπρο
 

 

Είστε όλοι ευπρόσδεκτοι !
 

 

 

 

 

 

 

Οι Άγιοι Ανάργυροι Κοσμάς και Δαμιανός εκ της Ασίας

 

Οἱ Ἅγιοι αὐτοὶ κατάγονταν ἀπὸ τὴν Ἀσία. Οἱ γονεῖς τους ἦταν ἄριστο πρότυπο χριστιανῶν συζύγων. Ὅταν ἡ μητέρα τους Θεοδότη ἔμεινε χήρα, ἀφιέρωσε κάθε προσπάθειά της στὴν χριστιανικὴ ἀνατροφὴ τῶν δύο παιδιῶν της, Κοσμᾶ καὶ Δαμιανοῦ.

Τοὺς δύο ἀδελφοὺς διέκρινε μεγάλη εὐφυΐα καὶ ἐπιμέλεια, γι’ αὐτὸ καὶ σπούδασαν πολλὲς ἐπιστῆμες. Ἰδιαίτερα ὅμως, ἐπιδόθηκαν στὴν ἰατρικὴ ἐπιστήμη, τὴν ὁποία ἐξασκοῦσαν σὰν διακονία φιλανθρωπίας πρὸς τὸν πλησίον. Θεράπευαν τὶς ἀσθένειες τῶν ἀνθρώπων, καὶ ἰδιαίτερα τῶν φτωχῶν, χωρὶς νὰ παίρνουν χρήματα, γι’ αὐτὸ καὶ ὀνομάστηκαν Ἀνάργυροι. 

Πολλοὶ ἀσθενεῖς ποὺ θεραπεύθηκαν ἤθελαν νὰ τοὺς εὐχαριστήσουν. Ἀλλὰ αὐτοί, δὲν δέχονταν τὶς εὐχαριστίες καὶ ἀπαντοῦσαν μὲ τὸν ὀρθὸ λόγο τῆς Ἁγίας Γραφῆς:«Ἡ εὐλογία καὶ ἡ δόξα καὶ ἡ σοφία καὶ ἡ εὐχαριστία καὶ ἡ τιμὴ καὶ ἡ δύναμης καὶ ἡ ἰσχὺς τῷ Θεῷ ἡμῶν εἰς τοὺς αἰώνας τῶν αἰώνων». Δηλαδή, ὅλος ὁ ὕμνος καὶ ἡ δόξα καὶ ἡ σοφία καὶ ἡ εὐχαριστία καὶ ἡ τιμὴ καὶ ἡ δύναμη καὶ ἡ ἰσχύς, ἀνήκει στὸ Θεό μας, στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων. 

Ἔτσι ταπεινὰ ἀφοῦ διακόνησαν σὲ ὅλη τους τὴ ζωὴ τὸν πλησίον, πέθαναν εἰρηνικὰ καὶ ἐτάφησαν στὴν τοποθεσία Φερεμά.

Η μνήμη τους εορτάζεται την 1η Νοεμβρίου.

«Θαυμαστός ο Θεός εν τοις αγίοις αυτού». 
 

Τα όσα γράφονται αφιερώνονται προς δόξαν και τιμήν των Αγίων Αναργύρων ιατρών Κοσμά και Δαμιανού. Για δυο χρόνια (1943-45) ήμουν άρρωστος από «ίλιγγο». Όταν ξυπνούσα έπρεπε να κάθομαι 3-5 λεπτά ακίνητος στο κρεβάτι και μετά να σηκωθώ, να ντυθώ και να κάνω τα πρώτα βήματα με πολλή προσοχή για να μην πέσω κάτω από πονοκέφαλο. Εάν έστρεφα το βλέμμα μου απότομα προς την οροφή του δωματίου ή σε ένα σημείο ψηλότερο μου φαινόταν ότι στριφογύριζε οτιδήποτε έβλεπα και κινδύνευα να πέσω κάτω στο πάτωμα χάνοντας την ισορροπία μου. 

Πολλές φορές από τη ζάλη αισθανόμουν ανακάτωμα στο στομάχι με πόνους με αποτέλεσμα να κάνω εμετό. Όταν αυτό συνέβαινε δύο φορές την ημέρα βρισκόμουν σε κατάσταση ατονίας.

Μεταχειρίστηκα διάφορα θεραπευτικά μέσα, ρώτησα και ιατρούς αλλά και μετά την εφαρμογή των συμβουλών τους δεν είδα βελτίωση. Η κατάσταση αυτή συνεχιζόταν για δύο χρόνια.

Κατά την αγρυπνία της 1ης Νοεμβρίου 1945 των Αγίων Αναργύρων, που επιτελεί η Μονή αφού έψαλλα ότι μπορούσα, κατά την λειτουργία, κατέβηκα στο παρεκκλήσι των Αγίων Αναργύρων, που είχα την επιμέλεια, για να ανάψω τα καντήλια. Επικαλούμενος τότε νοερά τη βοήθεια των Αγίων Ιατρών, ω του θαύματος! Μετά από αυτό, σταμάτησε όλη ακαταστασία της ασθένειας μου, που την διαπίστωσα μετά την παρέλευση μιας εβδομάδας.
Από τότε και μέχρι σήμερα, που γράφω τις γραμμές αυτές, 4 Δεκεμβρίου 1954, ουδέποτε επανήλθε η ασθένεια. Γι’ αυτό ευχαριστώ και ευγνωμονώ τους Αγίους ιατρούς και θεράποντές μου, Κοσμάν και Δαμιανόν εις αιώνα τον άπαντα. Αμήν.

2. Άλλο θαύμα  από τους Αγίους Αναργύρους.
 

Θα αφηγηθώ άλλο θαύμα που έγινε σε μένα πρόσφατα (1954). Κατά το έτος 1916 προσβλήθηκα από ελονοσία. Ήμουν τότε αρχάριος μοναχός και εργαζόμουν ως κελλάρης στο μετόχι της Μονής μας, που λεγόταν Δεβελήκια, στην περιφέρεια Γομάτι Χαλκιδικής
Τόσον εξασθένησε ο οργανισμός μου, ώστε κατάντησα σχεδόν σε ημιπαραλυσία. Με την πάροδο του χρόνου έγινα καλά  αλλά προσβλήθηκα  από ρευματική πολυαρθρίτιδα  στην κνήμη του δεξιού μου ποδιού, στο οποίο και σχηματίσθηκαν κιρσοί από φλεβίτιδα. Η κατάστασή μου μέρα με τη μέρα χειροτέρευε, οι πόνοι πολλαπλασιάζονταν και η κνήμη έγινε κατακόκκινη από εσωτερική φλόγωση. Διέκοψα περισσότερο από ένα μήνα τις ακολουθίες  στην εκκλησία, επειδή δεν μπορούσα να σταθώ ούτε όρθιος, ούτε καθήμενος· μόνον ξαπλωμένος στο κρεβάτι ανακουφιζόμουν και δεν πονούσα.

Έφθασε η εορτή των Αγίων Αναργύρων της 1ης Νοεμβρίου 1954, κατά την οποίαν έκαμα κουράγιο και ανέβηκα  στο Καθολικό για να παρακολουθήσω την αγρυπνία. Καθ΄ όλην τη διάρκεια της ακολουθίας οι πόνοι διαρκώς με ενοχλούσαν. Σουβλιές δυνατές από το γόνατο μέχρι το κάτω άκρο της κνήμης και γύρω από αυτήν.

Μετά την ακολουθία του όρθρου, ο πνευματικός παπα-Διονύσιος τέλεσε τη λειτουργία στο παρεκκλήσι των Αγίων Αναργύρων με μεγάλη ευλάβεια και λαμπρότητα, οι δε αδελφοί Ιωακείμ και Θεόκλητος έψαλλαν με πολλή κατάνυξη και φαιδρότητα.

Κατόπιν επακολούθησε πανηγυρικό κέρασμα με τα συνηθισμένα: κονιάκ, λουκούμι, καφές, κόλλυβα. Μετά, με την βοήθεια του Θεού, αποσυρθήκαμε για τρεις ώρες στα κελιά μας για ξεκούραση μέσρι την ώρα του φαγητού.
 

«Θαυμαστός ο Θεός εν τοις Αγίοις αυτού»  πρέπει να φωνάξω δυνατά! Οι Άγιοι Ανάργυροι λόγω της μεγάλης τους ευσπλαχνίας και αγάπης, αόρατα με επισκέφτηκαν και με θεράπευσαν τελείως. Από την ώρα που άρχισε η θεία λειτουργία, δεν αισθάνθηκα ούτε τον ελάχιστον πόνο πλέον. Οι συνηθισμένες σουβλιές εξαφανίσθηκαν, το πόδι μου ήλθε στη φυσική του κατάσταση, έφυγε, χάθηκε η κοκκινίλα, ξεπρίσθηκαν οι φλέβες και επανήλθα πάλιν στην προηγουμένη υγιή κατάσταση με τη βοήθεια και επίσκεψη των Αγίων Ιατρών μου, Κοσμά και Δαμιανού, τους οποίους από ψυχής και καρδίας ευχαριστώ.
Συνέθεσα δε προς τιμήν τους και το ακόλουθο μεγαλυνάριο, που πολλές φορές το ψάλλω μπροστά στην αγία εικόνα τους με ευλάβεια και ευγνωμοσύνη όσες φορές ανάβω τα κανδήλια.
 

«Από των εγκάτων μου της ψυχής, ο πτωχός οικέτης, ευγνωμόνως ευχαριστώ, υμάς τους Αναργύρους Κοσμάν Δαμιανόν τε,διά την θεραπείαν ην μοι παρέσχετε».

Η Εκκλησία μας τιμά την μνήμη τους την 1η του μηνός Νοεμβρίου .


( Σημείωση : Ἐπειδή ἔχουμε τρία ζεύγη ἁγίων Ἀναργύρων μὲ τὸ ὄνομα Κοσμᾶς καὶ Δαμιανός πρός ἀποφυγήν συγχύσεως, ὅταν ἀκοῦμε τὰ ὀνόματά τους, καλό εἶναι νὰ κάνουμε μὶα σύντομη διευκρίνηση. Μία συζυγία εἶναι, λοιπόν, οἱ ἅγιοι Ἀνάργυροι Κοσμᾶς καὶ Δαμιανός οἱ ἐκ τῆς Ἀσίας, πού ἑορτάζουν τὴν 1η Νοεμβρίου, ἄλλη συζυγία εἶναι οἱ ἅγιοι Κοσμᾶς καὶ Δαμιανός οἱ ἐκ τῆς Ἀραβίας, πού ἐορτάζουν τὴν 17ην Ὀκτωβρίου καὶ ἡ τρίτη συζυγία εἶναι οἱ ἅγιοι Ἀνάργυροι Κοσμᾶς καὶ Δαμιανός οἱ ἐκ τῆς Ρώμης, οἱ ὁποίοι ἑορτάζουν τήν 1η Ἰουλίου . )









 

Προσευχή Μαγική !

 

 

Μοιράζομαι μαζί σας  μια στιχομυθία-μια συζήτηση πνευματική που είχα εχθές το βράδυ :

- Πάτερ μου καλέ,έχω πολλά βάσανα και σε παρακαλώ,
σε ικετεύω,ποιά προσευχή να διαβάζω,μια προσευχή που να κάνει ...
θαύματα! Δεν αντέχω άλλο από το πρόβλημα και τις δοκιμασίες που με
ταλανίζουν! Είμαι στο ....αμήν!
- Ακου παιδί μου ευλογημένο,δεν υπάρχει κάποια ευχή "μαγική",
στο έχω ξαναπεί.Θαύματα επιτελεί η πίστη μας και η δύναμη η εσωτερική
που πηγάζει από την καρδιά,με φλόγα,δάκρυ,πόνο,επιθυμία σφοδρή.
Προσευχές για να διαβάζεις υπάρχουν πλήθος!
Πάρε ένα ορθόδοξο προσευχητάρι και ακολούθησε ό,τι έχει εκεί μέσα.
Δηλαδή μεσονυκτικό,όρθρο,εσπερινό,απόδειπνο,παρακλήσεις της Παναγίας,Χαιρετισμούς,ακόμα και ψαλτήρι.Τόσα πολλά,τόσες προσευχές.
- Ναι πάτερ μου,αυτό το κάνω αλλά θέλω κάτι πιό σύντομο.
- Μα,παιδί μου,οι προσευχές δεν παίζει ρόλο αν είναι σύντομες ή με πιό πολλά λόγια αλλά η ζέση της πίστεως είναι το κλειδί.
Λέγε τότε, το "Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ελέησόν με".
- Ολόκληρο ,πάτερ;
- Εεεμ τι; το μισό; κι αυτό πολύ είναι;;
Η ευχή αυτή κανονικά είναι: "Κύριε Ιησού Χριστέ ,Υιέ του Θεού του Ζώντος,
ελέησόν με τον αμαρτωλό και ελεεινό",μην σου πω και πιο πολλά.
Αντε έστω ,λέγε "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με".
Η έστω ...κραύγαζε ..το "Κύριέ μου και Θεέ μου βοήθησέ με",κι αυτό πολύ είναι;
Τι άλλο θες;
- Οχι πατέρα μου,είναι μάλλον η αδυναμία μου.Εγώ φταίω!
Εύχου παππούλη μου καλέ.
- Αυτό και τελευταίο,παιδί μου.Τηλεφώνησα σήμερα μια ευλογημένη ψυχούλα,
γυναίκα χήρα,με παιδιά,εγγόνια,αλλά ζει μόνη της επειδή όλοι τους έχουν τις
δουλειές τους και τα σπίτια τους.Είναι γύρω στα 68 ετών,απλή γυναίκα,
από ένα χωριό ορεινό από την Ερυμάνθεια της Αχαίας.Δεν έχει πάει σχολείο.
Εβοσκε πρόβατα από τα 7 της χρόνια πάνω στα βουνά,ψηλά στον Ερύμανθο,
ωστόσο,μεγαλείο η απλότητά της.
- Τι κάνεις θεία; της είπα (έχουμε συγγένεια).
-Καλά παιδάκι μου,καλά παλικάρι μου,παππούλη μου.
Δοξάζω το Θεό,μέρα και νύχτα.
Ασταμάτητα ,κάθε στιγμή συνεχώς λέω σαν προσευχή από το
"πάτερ ημών".......το "...δώσε μας σήμερα και άφησέ μας αύριο!".
- Με έπιασαν κάτι γέλια,.......θαυμάζοντας βέβαια την απλότητα
της ψυχής της. Μου θύμισε αμέσως αυτό από το γεροντικό το "¨Κύριε Ιησού Χριστέ
μη με ελεήσεις" που το έλεγε εκείνος στραβά-λάθος και όταν πήγε
ο δεσπότης να τον διορθώσει και τον είδε να βαδίζει πάνω από τα νερά
του ποταμού......του είπε....."λέγε το,όπως το λες!!!".
Ηταν σε μέτρα αγιότητας ο άνθρωπος εκείνος!
Να,παιδί μου καλό, ποιά προσευχή κάνει θαύματα!
Δεν είναι το τι θα πεις,αλλά το πως θα το νιώθει η καρδιά!
Πως θα βγαίνει από μέσα σου,ποιά θα είναι η φλόγα της
αγάπης σου για το Θεό.Εκεί έγκειται το μυστικό!

πάτερ Ιγνάτιος

Αγία Ιερουσαλήμ

22/10/2014

 

 

 

Πως να ξεκινάς πνευματικά την μέρα σου

 

 

Πίεζε τον εαυτό σου να ξυπνάς νωρίς το πρωί με σταθερό ωράριο. Μόλις ξυπνήσεις, στρέψε το νου σου στο Θεό:

 

Κάνε το Σημείο του Σταυρού και ευχαρίστησε Τον για τη νύχτα που πέρασε και όλους τους οικτιρμούς Του προς εσένα.

Ζήτησε Του να καθοδηγεί όλες σου τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις επιθυμίες, ώστε οτιδήποτε λες ή κάνεις να είναι ευάρεστο σε Αυτόν.
Καθώς ντύνεσαι, να θυμάσαι ότι είναι παρών ο Κύριος και ο Φύλακας Άγγελός σου. Ζήτησε από τον Κύριο Ιησού Χριστό να σου φορέσει το χιτώνα της σωτηρίας.

 

Αφού πλυθείς, ξεκίνα την πρωινή προσευχή. Να προσεύχεσαι γονατιστός, με συγκέντρωση, σεβασμό και πραότητα, όπως αρμόζει μπροστά στα μάτια του Παντοδύναμου. Ζήτησε Του να σου δώσει πίστη, ελπίδα και ευσπλαχνία, καθώς και την ήρεμη δύναμη για να αποδεχθείς όλα όσα μπορεί να σου φέρει η νέα ημέρα – τις δυσκολίες και τα προβλήματα. Ζήτησε Του να ευλογεί τους κόπους σου.

Ζήτησε βοήθεια, για να ολοκληρώσεις κάποιο συγκεκριμένο έργο που εκτελείς, για να καταφέρεις να μείνεις αλώβητος από κάποια συγκεκριμένη αμαρτία.

 

Αν γνωρίζεις ανάγνωση, διάβασε κάτι από την Αγία Γραφή, ειδικά από την Καινή Διαθήκη και τους Ψαλμούς. Διάβασε με προσήλωση για να λάβεις τον πνευματικό φωτισμό, που θα φέρει την καρδιά σου στη μετάνοια.

Αφού διαβάσεις λίγο, να σταματάς και να συλλογίζεσαι αυτά που διάβασες, και έπειτα να συνεχίζεις παρακάτω και να αφουγκράζεσαι όσα ο Κύριος λέει στην καρδιά σου.
Προσπάθησε να αφιερώσεις τουλάχιστον δεκαπέντε λεπτά συλλογιζόμενος τις διδασκαλίες της Πίστης μας και την ψυχική ωφέλεια από αυτά που διάβασες.

 

Πάντοτε να ευχαριστείς τον Κύριο που δε σε άφησε να χαθείς μέσα στις αμαρτίες σου, αλλά φροντίζει για σένα και με κάθε πιθανό τρόπο σε οδηγεί στη Βασιλεία των Ουρανών.
Με αυτά που σου είπα, να ξεκινάς κάθε πρωί σαν μόλις εκείνη τη στιγμή να αποφάσισες να γίνεις Χριστιανός και να ζήσεις σύμφωνα με τις εντολές του Θεού.

 

 

Αναδημοσίευση από : Αγιορείτικο Βήμα

 

 

 

 

Η εγκατάλειψη από τους αγαπημένους

 

 

 

Μια από τις στιγμές που η ψυχή του ανθρώπου κατεβαίνει στον Άδη, είναι η συνειδητοποίηση πως το αγαπημένο μας πρόσωπο μάς εγκατέλειψε. Αυτή η εγκατάλειψη μπορεί να γίνει είτε με το βιολογικό του θάνατο είτε με την απόρριψή του. Όπως και να γίνει είναι θάνατος, χωρισμός.

Βέβαια, στην περίπτωση του βιολογικού θανάτου μένουν οι αγαθές αναμνήσεις, ενώ στην απόρριψη ο πόνος της καρδιάς – που δεν είναι μικρός. Μένει η πίκρα, το γιατί, που μόνο η υπομονή και η ταπείνωση θα γλυκάνουν τον πόνο και θα προχωρήσει ο άνθρωπος.

Οι μορφές εγκατάλειψης που σηματοδοτούν μορφές θανάτου μπορεί να είναι:

• Των γονιών: στους Ψαλμούς του Δαυΐδ διαβάζουμε «ο πατήρ μου και η μήτηρ μου εγκατέλειπόν με, ο δε Κύριος προσελάβετό μοι» (Ψαλ.26,10). Η εγκατάλειψη εδώ δεν είναι η φυσιολογική πορεία από την οικογένεια των γονιών στη δημιουργία της δικής μας οικογένειας, αλλά η αδιαφορία για τα προβλήματά μας. Αφού η έννοια των γονιών για τα παιδιά είναι φυσική κατάσταση, γίνεται κατανοητό πόσο πονεί η εγκατάλειψή της.
• Των φίλων: αν η φιλία στην εφηβεία και στη νεότητα υπερνικά την ανάγκη της οικογένειας, είναι γιατί ο άνθρωπος χρειάζεται το άνοιγμα, την κοινωνικοποίηση, την ανάπτυξη. Η φιλία, ως μια δυνατή σχέση που αγγίζει όλες τις ηλικίες, γίνεται η άλλη γεύση ζωής. Γι’ αυτό και η απόρριψη του φίλου γίνεται γεύση θανάτου. Μένεις μετέωρος σ’ ένα «άφιλο» κόσμο, αναζητώντας κάπου να πιαστείς.
• Των ερωτευμένων: το δώρο του έρωτα, δοσμένο από το Θεό που αγαπά και αγαπιέται, ζωντανεύει τον άνθρωπο, του δίνει νόημα ζωής, του δείχνει την ομορφιά της και τον κάνει χαρούμενο. Η απόρριψη του αγαπημένου φέρνει τη θλίψη, το σκοτάδι της ζωής, την εμπειρία του θανάτου.
• Είναι για τον πνευματικό πατέρα, μια άλλη μορφή εγκατάλειψης, εκείνων των πνευματικών παιδιών που τα λόγια και τα έργα τους βεβαιώνουν την πιστότητά τους. Ο πόνος δεν προέρχεται από το ότι «χάσαμε οπαδούς», αλλά από τη συνειδητοποίηση πως η ασωτία κυριαρχεί στην ύπαρξη των αγαπημένων, για τους οποίους έκλαψες, πόνεσες, προσευχήθηκες, έδωσες την καρδιά σου πασχίζοντας να «μορφωθεί» ο Χριστός μέσα τους.

Αν «πίσω από κάθε πόνο στέκει ένα δικό μας λάθος» (Αριστοτέλης), τότε η εγκατάλειψη μπορεί να μας οδηγήσει στην αυτογνωσία που ωριμάζει και προσγειώνει στην πραγματικότητα του εαυτού μας.

Αν «τίποτα τυχαίο δεν υπάρχει στη ζωή μας», τότε η αποδοχή των γεγονότων που πονούν, μας δείχνει τη νέα ζωή που αρχίζει ν’ ανατέλλει στην πορεία μας.

Αν ο δικός μας Θεός πέρασε τον πόνο της εγκατάλειψης από αυτούς που αγάπησεν «έως τέλους», ακόμα κι από τον ουράνιο Πατέρα Του, τότε έχουμε ένα σύντροφο δυνατό την ώρα του δικού μας πόνου από την εγκατάλειψη των αγαπημένων μας.

Αν ο πόνος από την εγκατάλειψη προηγήθηκε του Σταυρού, κι αν ο Σταυρός του Χριστού προηγήθηκε της Ανάστασής Του, είναι σίγουρο πως κι ο δικός μας πόνος από την εγκατάλειψη των αγαπημένων, που δείχνει ένα σταυρό, θα φέρει την προσωπική μας ανάσταση, αν «ακολουθήσουμε τοις ίχνεσιν Αυτού, του Χριστού».

Τελικά, τα όποια θλιβερά γεγονότα που βρίσκουμε απρόσμενα και ξαφνικά στην πορεία μας, γίνονται μέσα για να γνωρίσουμε την αδυναμία μας και τη δύναμη του Θεού μας. Για να μάθουμε πως κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να θεοποιείται κι άρα να στηριζόμαστε απόλυτα. Κι έτσι να γνωρίσουμε τη δύναμη που πηγάζει από το Σταυρό και την Ανάσταση του Χριστού, ώστε να γίνεται για μας πηγή ζωής.

π. Ανδρέας Αγαθοκλέους

Μήν ἀπελπίζεσαι

Στή χορεία τῶν δώδεκα μικρῶν προφητῶν καταλέγεται ὁ γιός τοῦ Βαθουήλ, ᾿Ιωήλ (19 ᾿Οκτωβρίου). ῾Η διδαχή του, σέ πεῖσμα ἐκείνων πού καταφέρονται ἐναντίον τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, φθάνει στίς μέρες μας δυνατή καί ἐπίκαιρη. Δυόμισυ καί πλέον δεκαετίες αἰώνων δέν ἐμποδίζουν τό φῶς τῆς ἐλπίδος πού ἀναδίδει ὁ λόγος του νά γλυκάνει καί τή δική μας ἐποχή, σηματοδοτώντας καί γιά μᾶς, ὅπως γιά τούς συγχρόνους του, τό δρόμο πρός ἀνόρθωση καί ἀνανέωση.
    ῏Ηταν ὁλότελα ἀφοσιωμένος στήν ὑπηρεσία τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ ὁ ᾿Ιωήλ, ὅπως διακηρύττει καί τό ὄνομά του, πού σημαίνει «ὁ Γιαχβέ (=Κύριος) εἶναι ὁ Θεός». Μέ τή θεϊκή ἔμπνευση καί καθοδήγηση ἀπευθύνει στό λαό «λόγον Κυρίου», τά λόγια πού ὁ Κύριος τοῦ ὑπαγορεύει. ῾Η προφητική του φωνή ἠχεῖ σέ μία ἐξαιρετικά δύσκολη περίοδο· Οἱ ἀλλεπάλληλες ἐπιδρομές τῶν ἀκρίδων, ἡ ξηρασία καί οἱ ἐχθροπραξίες τῶν γειτόνων εἶχαν προξενήσει πρωτοφανῆ ἐρήμωση στόν τόπο, στέρηση στούς ἀνθρώπους, ἀπόγνωση στίς καρδιές. Καλεῖ τούς ἰουδαίους νά ἀναλογισθοῦν τήν αἰτία ὅλων τῶν δεινῶν τους, τήν ἁμαρτία τους. ῾Ωστόσο, τούς ἐνθαρρύνει. ῾Υπάρχει ἐλπίδα! Θά λείψουν τά δεινά καί ὁ Κύριος θά ἐπισκεφθεῖ τό λαό του. Θά ἐπανορθώσει τίς ἀπώλειες, ὑλικές καί πνευματικές. Μάλιστα, ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ δέν θά περιορισθεῖ μόνο στήν ἀποκατάσταση τῶν ἰουδαίων, ἀλλά θά ἁπλωθεῖ σέ ὅλη τή γῆ. Σέ ὅλο τόν κόσμο θά χαρίσει ὁ Θεός τό ἔλεος καί τή χάρη του καί ὅλους θά τούς ἐπισκιάσει τό Πνεῦμα του τό ἅγιο.
    Εἶναι ὁ προφήτης τῆς Πεντηκοστῆς ὁ ᾿Ιωήλ. Τή δική του προφητεία ἐπικαλεῖται ὁ κορυφαῖος ἀπόστολος Πέτρος ἑρμηνεύοντας τό γεγονός τῆς ἐκχύσεως τοῦ ἁγίου Πνεύματος κατά τήν Πεντηκοστή (Πρξ 2,17-22), ὅταν ἡ εὐλογημένη βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἡ ᾿Εκκλησία, κάνει τά πρῶτα βήματά της πάνω στή γῆ. Γιά νά συντελεσθεῖ ἡ ποθητή κοσμοσωτήρια ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ, γιά νά ἔρθει στόν κόσμο τό ἅγιο Πνεῦμα, τονίζει ὁ ᾿Ιωήλ, πρέπει νά προηγηθεῖ ἡ μετάνοια.
    Στό ἀδιέξοδο τῆς ἁμαρτίας καί στό σκοτάδι τῆς ἀποτυχίας ὁ προφητικός λόγος ἀνοίγει τήν ποθητή διέξοδο, ἁπλώνει τό οὐράνιο τόξο τῆς ἐλπίδος, τήν ἀδιάψευστη ὑπόσχεση τῆς εὐσπλαγχνίας τοῦ Θεοῦ· «ἐπιστράφητε πρός Κύριον τόν Θεόν ὑμῶν, ὅτι ἐλεήμων καί οἰκτίρμων ἐστί, μακρόθυμος καί πολυέλεος καί μετανοῶν ἐπί ταῖς κακίαις» (᾿Ιλ 2,13). ῞Ολες μας τίς κακίες, πού βαραίνουν τήν καρδιά καί μαυρίζουν τή ζωή μας, τίς συγχωρεῖ ὁ Θεός, ἀρκεῖ νά μετανοήσουμε. Νά τοῦ προσφέρουμε μετάνοια βαθειά καί συγκλονιστική· «διαρρήξατε τάς καρδίας ὑμῶν καί μή τά ἱμάτια», ξεσχίστε τίς καρδιές σας κι ὄχι τά ροῦχα σας, συμβουλεύει ὁ προφήτης.
    Μή μᾶς ἀπελπίζει ἡ ἀσχήμια τοῦ κόσμου, ἡ μιζέρια τῆς ζωῆς, ἡ φτώχεια τῆς ψυχῆς μας! Μᾶς ἀγαπᾶ ὁ Θεός καί θέλει νά μᾶς σώσει. Ζητᾶ νά κάνει δική μας τή χάρη, τή χαρά, τήν εὐλογία του· νά πνεύσει στήν καρδιά μας τό Πνεῦμα του τό ἅγιο. Μά ἐμεῖς θά τοῦ ἀνοίξουμε τό δρόμο· μέ τή μετάνοια. Αὐτή εἶναι ὁ σίγουρος τρόπος γιά τήν ἀνόρθωση τῆς ψυχῆς καί τοῦ κόσμου μας, τό μήνυμα γιά τό μήνα πού διανύουμε καί, μακάρι, γιά τή ζωή μας ὅλη.

Στέργιος Ν. Σάκκος

 

Αναδημοσίευση από :  http://www.apolytrosis.gr/index.php/component/k2/item/357-min-apelpizesai