Ἡ πίστη

 

 

Πιστεύω στὸν Θεὸ σημαίνει ἀποδέχομαι ἐλεύθερα καὶ ἀβίαστα τὴν ὕπαρξή του. Τὸν δέχομαι ὡς δημιουργὸ τοῦ σύμπαντος καὶ τὸν ἐμπιστεύομαι. Ἡ ἐμπιστοσύνη αὐτὴ δίνει ἕνα ἄλλο νόημα στὴ ζωή, ἕνα νέο τρόπο ζωῆς, ποὺ μὲ ὠθεῖ νὰ ζῶ σύμφωνα μὲ τὸ ἅγιο θέλημά του.         

Ὁρισμένοι μιλοῦν γιὰ μία ἀνώτερη δύναμη, δίχως νὰ θέλουν νὰ ἀγωνιστοῦν, γιὰ νὰ τὸν γνωρίσουν καλύτερα, ὥστε νὰ τὸν ἀγαπήσουν καὶ νὰ αἰσθανθοῦν τὴ μεγάλη ἀγάπη του. Νομίζουν ὅτι ἡ ἐνασχόλησή τους μὲ τὸν Θεὸ θὰ τοὺς δυσκολέψει τὴ ζωή, θὰ περιορίσει τὴν ἐλευθερία τους, θὰ τοὺς γεμίσει ἐνοχὲς κι ἔτσι τὸν ἀφήνουν στὸ περιθώριο.         

Ἡ πίστη δὲν εἶναι ἁπλὰ λογική, δὲν εἶναι παράλογη, ἀλλὰ εἶναι ὑπέρλογη. Ὁ Θεὸς εἶναι ἄπειρος, ἀπερινόητος, πέρα ἀπὸ τὶς αἰσθήσεις καὶ τὴν ψυχρὴ λογική. Εἶναι ἀόρατος καὶ ὅμως αἰσθητός. Δὲν ἀποδεικνύεται ἡ ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ. Ἡ πίστη εἶναι δῶρο, εἶναι καὶ κατόρθωμα, εἶναι ἀποτέλεσμα ταπεινῆς καλλιέργειας ἀλλὰ καὶ δωρεὰ τῆς θείας χάριτος στὶς καθαρὲς καρδιές. Ἡ πίστη εἶναι τελικὰ ἕνα ὡραῖο ρίσκο.

Ἡ ὀρθόδοξη πίστη δὲν εἶναι μία θρησκεία ἀνάμεσα στὶς ἄλλες θρησκεῖες. Εἶναι ἀποκάλυψη ζῶντος Θεοῦ, δὲν εἶναι ἀνθρώπινη ἐπινόηση καὶ κατασκευὴ ἀλλὰ φανέρωση τοῦ μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ. Ἀπὸ ἀγάπη στὸ πλάσμα του ὁ Θεὸς δὲν ἐμφανίζεται. Δὲν θέλει ποτὲ νὰ τρομοκρατήσει κανέναν. Δὲν θέλει νὰ τὸν ἀκολουθοῦμε ἀπὸ φόβο ἀλλὰ ἀπὸ ἀγάπη. Ὁ Θεὸς εἶναι ἀρκετὰ εὐγενής, δὲν ἐπιβάλλεται, δὲν ἐξαγοράζεται, ἀλλὰ δίνεται ἁπλόχερα σὲ ὅσους πραγματικὰ Τὸν θέλουν καὶ Τὸν ζητοῦν.       

Ὁ Θεὸς δὲν ἀποδεικνύεται λογικά, ἀλλὰ βιώνεται ἐγκάρδια. Δὲν θὰ πίστευα σὲ ἕναν Θεὸ ποὺ θὰ ἀποδεικνυόταν. Δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι τυχαία ὅλη αὐτὴ ἡ καταπληκτικὴ ἁρμονία τοῦ σύμπαντος. Θὰ λέγαμε πὼς ἡ ἀνάγκη τῆς πίστης ἀποτελεῖ φυσικὴ ἀναζήτηση τοῦ κάθε ἀνθρώπου. Δὲν εἶναι ματαιοπονία ἡ πίστη. Ὅσοι πιστεύουν πιστεύουν ἄδολα. Ἔχουν ἀσφάλεια, ἐνίσχυση, εὐλογία, παρηγοριά, κουράγιο καὶ ἐλπίδα. Ἕνας ἄπιστος νοσεῖ. Ἔχει ἄχαρη ζωή. Σήμερα ἡ ἀπιστία εἶναι μόδα. Οἱ ἄπιστοι ὅμως δὲν εἶναι ἀληθινὰ χαρούμενοι καὶ ἐλεύθεροι καὶ αὐτὸ πρέπει νὰ τοὺς προβληματίσει ἰσχυρά.         

Ὁ σοφὸς καὶ χαριτωμένος, μακαριστὸς Γέροντας Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης ἔλεγε πὼς «ὅλα τὰ θέματα τὰ συζητῶ ἐκτὸς τῆς ὑπάρξεως τοῦ Θεοῦ. Εἶναι σὰν νὰ μοῦ λὲς ὅτι δὲν γεννήθηκες ἀπὸ μητέρα ἢ ὅτι τὸ ράσο μου δὲν εἶναι μαῦρο. Τί συζήτηση νὰ κάνουμε;». Τὴν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ τὴ θεωροῦσε δεδομένη, αὐταπόδεικτη. Δίχως ταπείνωση ὅμως ὁ ἄνθρωπος ἀδυνατεῖ νὰ πιστεύσει καὶ μάλιστα κάποτε εἰρωνεύεται καὶ βλασφημεῖ.

Εἶναι δικαίωμα τοῦ καθενὸς νὰ πιστεύει ἢ νὰ μὴν πιστεύει. Ἕνας ποὺ πιστεύει νὰ χαίρεται, νὰ μὴν αἰσθάνεται μειονεκτικὰ καὶ ἀπομονωμένα. Ἕνας ποὺ δὲν πιστεύει εἶναι ἐλεύθερη ἐπιλογή του, ἂς μὴν ἐνοχλεῖ ὅμως ὅσους θέλουν νὰ πιστεύουν. Ἡ ἀπιστία θωρεῖται πρόοδος. Ἡ πίστη χαρακτηρίζεται ὀπισθοδρόμηση, ἀσθένεια, φανατισμός. Δὲν εἶναι ἔτσι. Ἂν ὑπάρχουν λαθεμένες καὶ νοσηρὲς καταστάσεις τῆς πίστεως, δὲν ἐπιτρέπεται νὰ γενικεύονται καὶ μεγεθύνονται. Ἡ πίστη εἶναι ἡ ἀνάγκη τῆς ψυχῆς. Ὡραιοποιεῖ, νοηματίζει καὶ φρονηματίζει τὴ ζωή. Εἶναι τυχεροὶ ὅσοι ἀληθινὰ πιστεύουν.

Μοναχὸς Μωυσῆς, Ἁγιορείτης

ἐφημ. «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ», 20.01.13