Το Τώρα Του Θεού !

Δεν χάρηκαν τη ζωή τους με τρόπο ουσιαστικό, δεν έζησαν την κάθε τους μέρα με απλότητα ενώπιον του Χριστού, παρά έτρεμαν και προσδοκούσαν φοβισμένα κι άρρωστα κάτι που τελικά δεν έγινε.
Μιλάμε για προφητείες, απειλές και σενάρια καταστροφής.

Από το 1983 τα θυμάμαι εγώ, τότε που ήμουν παιδί, στο γυμνάσιο.

Δεν ήταν λίγες οι φορές που κράταγα τη λαμπάδα της Ανάστασης, κι αντί να χαρώ σαν παιδί την Ανάσταση και τη Ζωή, σκεφτόμουν φοβισμένος αυτό που είχε πρόσφατα προφητέψει ο τάδε γνωστός ή άγνωστος κι αόρατος αγιορείτης, ή άλλος πνευματικός άνθρωπος, ή το ημερολόγιο των Μάγια, των Ίνκας, του Νοστράδαμου και άλλων παρόμοιων, ότι ¨μετά το Πάσχα, ετοιμαστείτε, θα γίνει πόλεμος¨, ¨θα συγκρουστούμε με πλανήτες, κομήτες και άλλα πετούμενα¨!

Οράματα, θαύματα, αποκαλύψεις, αγγελοφάνειες κλπ, ήταν το φόντο όλων αυτών των καταστάσεων, που έρχονταν να τις κάνουν πιο ισχυρές, και να δώσουν κύρος αδιαμφισβήτητο.
Άντε να τολμήσεις να πεις ότι όλα αυτά δεν στέκουν ή είναι πλάνη ή είναι γέννημα αρρωστημένων μυαλών! Θα σε θεωρούσαν αυτόματα αιρετικό και πλανεμένο.
Και εννοείται ότι, κανείς απ’ αυτούς που τρομοκράτησαν τόσο και τόσο κόσμο με απειλές και υποσχέσεις προφητικές, δεν ζήτησε μετά την πανηγυρική του διάψευση δημοσίως συγγνώμη.
Κανείς απ’ αυτούς τους ανθρώπους που έλεγαν ¨αυτό είναι το τελευταίο μας ειρηνικό Πάσχα¨, ¨έρχεται πόλεμος¨, ¨μαζέψτε κονσέρβες¨, ¨αγοράστε κανα οικοπεδάκι να έχετε καμία κοτούλα¨ κλπ κλπ άπειρα, δεν κρίθηκε, δεν απολογήθηκε, δεν υπέστη συνέπειες.

Κανείς!!!
Γιατί όλα αυτά;

Διότι ο άνθρωπος αρέσκεται στις ελπίδες της επιφάνειας, που δεν αγγίζουν τις βαθιές χορδές και πτυχές της ψυχής του.

Θέλει σώνει και καλά στην εποχή του να γίνουν μεγάλα και τρομερά πράγματα, και μαζί με το δικό του βιολογικό τέλος να σημάνει και το τέλος του σύμπαντος.
¨Πεθαίνω εγώ, πεθαίνει ο κόσμος όλος¨.

Αυτό που κυκλοφορεί υποσυνείδητα στα έγκατα του ψυχισμού μου είναι αυτή η έννοια: ¨Ο κόσμος υπάρχει όσο υπάρχω εγώ¨.

Δεν μπορεί να χωνέψει ότι ¨ναι, κι εγώ θα πεθάνω, όπως τόσοι και τόσοι πέθαναν και πεθαίνουν, και η ζωή θα συνεχιστεί κανονικά, και θα υπάρχει μέλλον και συνέχεια για πολλές γενιές ακόμα. Χωρίς εμένα!! Το δέχομαι ταπεινά, μπαίνω στην ουρά, χαίρομαι τη ζωή μου όσο πάει ακόμα, και μετά θα παραδοθώ κι εγώ όπως οι πρόγονοί μου. Στη γη σωματικά, και στο Θεό ψυχικά¨.

Μια φορά, γύρω στο 2000, κάποιος πολύ θερμόαιμος με όλα αυτά τα θέματα με είχε τρομοκρατήσει πάλι, για το επερχόμενο τέλος, για καταστροφές και για το χάραγμα, και για κάθε λογής συμφορά.
Όμως ο ίδιος εκείνο ακριβώς τον καιρό, παραδόξως, έχτιζε σπίτι αρκετών εκατομμυρίων!!

Τη μισή μέρα την πέρναγε στα τηλέφωνα μιλώντας για απειλές πολέμων και παρόμοια σενάρια τρόμου, και την άλλη μισή μέρα έψαχνε μάρμαρα Πεντέλης για το μπάνιο, και φανταχτερούς πολυέλεους για το σαλόνι. Εκεί άρχισα κάπου να ψιλιάζομαι ότι κάτι δεν πάει καλά σε όλη αυτή την ιστορία, την αντιφατικότητα και σχιζοφρένεια που κρύβεται πίσω απ’ αυτές τις ¨αγωνίες¨.

Συμπέρασμα δικό μου, μα όχι υποχρεωτικά και δικό σου:
Ας χαρούμε την κάθε μέρα.

Ας είμαστε έτοιμοι να φύγουμε αν θέλει ο Θεός την κάθε μέρα.
Ακόμα και σήμερα.

Με ευγνωμοσύνη για το τώρα, απολαμβάνοντας τον άρτον ημών τον επιούσιον.
Προσευχή, εκκλησιαστική ζωή εσωτερικής καλλιέργειας και οχι διασπαστικής εξωστρέφειας.
Ταπείνωση, αγάπη, ένωση με το Χριστό δια των Μυστηρίων Του.

Νομίζω αυτά τα κλειδιά μάς άφησε ο Χριστός.
Και είναι αρκετά.
Κι όταν γίνει ό, τι γίνει, (δεν λέμε ότι δεν θα γίνει ό,τι είπε ο Χριστός), όποια κι αν είναι αυτή η στιγμή, θα κάνω ό, τι καλυτερο και φωτισμένο μπορώ, ζώντας μέσα στην κοινωνία και την Εκκλησία του Χριστού.

Για μένα, και για όσους αγαπώ.

 

π. Ανδρέας Κονάνος