Μοναχός Μωυσής 1952-2014

 

 

 

Μέσα στη νύχτα ζητούσες το φως
Βάδισμα Ουράνιο σεμνού Αγιορείτη …
Δεν αποζήτησες ποτέ σου το πώς ...
Το ακατάληπτο βίωνες ψυχών του Ηδύτη…

 

Πάντα εξέπεμπες πραεία φωνή
Μακάριος με δίψα ελέους Κυρίου
Πως αγαπούσες να μιλάς με σιωπή
Εύλαλη σάλπιγγα ,κραυγή ησυχίου …

 

Λέξεις που αγίασαν , στολή η λαμπρή σου…
Σκιά Αθωνίτικη ,ευωδιά στο κελλί σου …
Σαν ήλιος ταξίδεψαν στον κόσμο τις χάρες
Φτωχών Γεροντάδων λευκόχρυσες κάρες …

 

Ένα προσκύνημα , μια αγρύπνια η ζωή σου
Στρωτή η μετάνοια , το έκπαγλο δέος
Μνήμη αιώνια , Χριστού η αλήθεια
Μνήσθητι Κύριε , Αγαθού Μωυσέως …

 

Καλό Παράδεισο Γλυκύτατε Γέροντα …
Πρέσβευε τω Ελεήμονι Θεώ ίνα πταισμάτων άφεσιν παράσχει ταις ψυχαίς ημών…

 

                                                      (  Νώντας Σκοπετέας 01-06-2014 )

 

***

 

 

 

Εκοιμήθη σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες πριν από λίγο ο λόγιος γέροντας Μωυσής ο Αγιορείτης, ο οποίος τον τελευταίο καιρό αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα με την υγεία του.

Ο μακαριστός Γέροντας Μωυσής τον τελευταίο καιρό μετά από επιθυμία του,  φιλοξενούταν στο Επισκοπείο της Ιεράς Μητροπόλεως Καστορίας όπου και εκοιμήθη.

Ο μοναχός Μωυσής γεννήθηκε στην Αθήνα το 1952,  και μόναζει στο Άγιον Όρος από τριακονταπενταετίας.

Ασχολείθηκε με την αγιογραφία, την ποίηση, την κριτική και τη συγγραφή.

Έχει εκδώσει 52 βιβλία κι έχει γράψει περισσότερα από χίλια άρθρα. Έργα του έχουν μεταφρασθεί σε άλλες γλώσσες κι έχουν βραβευθεί.

Έχει σειρά ομιλιών, κατόπιν προσκλήσεων μητροπόλεων, Πανεπιστημιών και συλλόγων, στην Ελλάδα και το Εξωτερικό.

Έχει λάβει μέρος ως εισηγητής σε 80 συνέδρια. Έχει διατελέσει αρχιγραμματεύς της Ιεράς Κοινότητος του Αγίου Όρους.

Είναι από εικοσαετίας αρχισυντάκτης του αγιορειτικού περιοδικού «Πρωτάτον» και μέλος επιφανών συλλόγων.

Ήταν Γέροντας από 25ετίας της Καλύβης Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου της Ιεράς Σκήτης Αγίου Παντελεήμονος - Κουτλουμουσίου,της οποίας διετέλεσε Δικαίος.

Θεωρούταν ο πολυγραφότερος σύγχρονος Αγιορείτης Γέροντας.

 

 

Μετά των Αγίων ανάπαυσον, Χριστέ, την ψυχήν του δούλου , ένθα ούκ έστι πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός, αλλὰ ζωὴ ατελεύτητος.