Λέει η προσευχή των Πατέρων:
«Οποιες ειδήσεις κι αν λάβω σήμερα, δίδαξέ με να τις δεχτώ με ηρεμία και με την ακλόνητη πεποίθηση ότι τίποτε δεν συμβαίνει χωρίς να το επιτρέψεις Εσύ».
Ο,τι κι αν ακούσω σήμερα, Κύριε, να το δεχτώ με ηρεμία και να πιστεύω πως ό,τι κι αν συμβεί, το ξέρεις Εσύ και το επιτρέπεις Εσύ. Κι αφού το επιτρέπεις, κάτι καλό θα βγει. Πρόσεξε τι είπα: «Αφού το επιτρέπεις». Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα προσπαθήσω να αλλάξω εκείνο που συνέβη.
Πες ότι βγήκαν τα αποτελέσματα των εξετάσεων και κόπηκες. Δεν σημαίνει ότι, αφού το επέτρεψε ο Θεός, θα πεις: «Ε, ωραία, αφού κόπηκα, δεν θα ξαναπάω να δώσω εξετάσεις ούτε θα ξαναπάω στη σχολή. Κόπηκα. Αρα τα παρατάω». Δεν εννοεί αυτό. Θα ξαναδώσεις εξετάσεις. Αλλά όχι με νεύρα, αγωνία, θυμό και αγανάκτηση. Μα θα πεις: «Αφού κόπηκα, αρχικά το δέχομαι με ηρεμία. Αλλά το θέμα είναι από δω και πέρα τι θα κάνω. Κόπηκα. Λυπάμαι γι' αυτό που έγινε. Καταλαβαίνω το λάθος μου. Παραμένω ήρεμος και νηφάλιος. Και ξαναπροσπαθώ».
Δεν βοηθάμε, δηλαδή, την αλλαγή της ζωής μας γκρινιάζοντας για διάφορα προβλήματα που έρχονται. Πρέπει πρώτα να τα δούμε με ψυχραιμία, ηρεμία κι αποδοχή. Και μετά να προσπαθήσουμε πάλι.
Στη συνέχεια λέει: «Καθοδήγησε τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου σε όλα μου τα έργα και τα λόγια. Στις απρόοπτες περιστάσεις μη μ' αφήσεις να ξεχάσω ότι όλα παραχωρούνται από Σένα». Η φράση-κλειδί εδώ είναι «μη μ' αφήσεις να ξεχάσω».
Ξεχνάμε. Μου το 'χεις πει πολλές φορές: «Τι ωραία αυτά που λέμε! Τι ωραία αυτά που ακούμε! Τι γίνεται όμως μετά και τα ξεχνάμε;» Ο νους ξεχνά. Αφαιρείται ο άνθρωπος. Ξεχνιέται. Εχουμε ακούσει κι έχουμε ζήσει πολύ ωραίες στιγμές στη ζωή μας. Αλλά μετά τις ξεχάσαμε. Την ώρα τη δύσκολη του πειρασμού δεν τις θυμόμαστε. Εχουμε μιλήσει όλοι για αγάπη, συγχώρεση, ανεξικακία. Οταν ήρθε όμως το πρόβλημα, τα ξεχάσαμε όλα. Κι απορούμε μετά: «Καλά, τόσα βιβλία έχω διαβάσει. Πού πήγαν όλα αυτά;»
Μου λέει ένας: «Διάβασες τον τρίτο τόμο του Πατρός τάδε; Πήρες τον πέμπτο τόμο του άλλου Αγίου;» Ναι, τα διάβασα. Και τι έγινε; Εφτασα στον τρίτο τόμο, αλλά την πρώτη σελίδα του πρώτου τόμου την εφάρμοσα; Εστω μία σελίδα να εφαρμόσω.
Μία σελίδα, έστω μία! Τη θυμάμαι την ώρα του πειρασμού;
«Δίδαξέ με» λέει μετά «να συμπεριφέρομαι σε κάθε μέλος της οικογένειάς μου και σε όλους τους συνανθρώπους μου με ευθύτητα και σύνεση, ώστε να μη συγχύζω και στενοχωρώ κανέναν». Το κάνεις αυτό; Δηλαδή να ζεις έτσι, ώστε να μη πληγώνεις κανέναν; Μπορείς να πεις ότι «η χθεσινή ημέρα μου ήταν τέτοια, που δεν πλήγωσα κανέναν άνθρωπο, δεν έγινα εγώ αιτία να πληγωθεί κάποιος, να στενοχωρηθεί ή να συγχυστεί εξαιτίας μου»; Είναι ένας στόχος αυτό. Μα μη νομίσεις ότι είναι κι εύκολο. Και μη σε πιάνει απελπισία αν δεν το καταφέρεις.
Δυστυχώς, όλοι στενοχωρούμε κάποιους και γινόμαστε αιτία να προκληθεί μια παρεξήγηση. Ανθρώπινο. Το θέμα είναι να μη γίνεται και τόσο εύκολα αυτή η παρεξήγηση, και μάλιστα εξαιτίας μας. Να το προσπαθούμε και λιγάκι. Συγκρατήσου και λιγάκι με τη σκέψη του Θεού και την προσευχή σου. Μαλάκωσε και λίγο μέσα σου. Μην αρπάζεσαι με το παραμικρό.
Πες ότι βγήκαν τα αποτελέσματα των εξετάσεων και κόπηκες. Δεν σημαίνει ότι, αφού το επέτρεψε ο Θεός, θα πεις: «Ε, ωραία, αφού κόπηκα, δεν θα ξαναπάω να δώσω εξετάσεις ούτε θα ξαναπάω στη σχολή. Κόπηκα. Αρα τα παρατάω». Δεν εννοεί αυτό. Θα ξαναδώσεις εξετάσεις. Αλλά όχι με νεύρα, αγωνία, θυμό και αγανάκτηση. Μα θα πεις: «Αφού κόπηκα, αρχικά το δέχομαι με ηρεμία. Αλλά το θέμα είναι από δω και πέρα τι θα κάνω. Κόπηκα. Λυπάμαι γι' αυτό που έγινε. Καταλαβαίνω το λάθος μου. Παραμένω ήρεμος και νηφάλιος. Και ξαναπροσπαθώ».
Δεν βοηθάμε, δηλαδή, την αλλαγή της ζωής μας γκρινιάζοντας για διάφορα προβλήματα που έρχονται. Πρέπει πρώτα να τα δούμε με ψυχραιμία, ηρεμία κι αποδοχή. Και μετά να προσπαθήσουμε πάλι.
Στη συνέχεια λέει: «Καθοδήγησε τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου σε όλα μου τα έργα και τα λόγια. Στις απρόοπτες περιστάσεις μη μ' αφήσεις να ξεχάσω ότι όλα παραχωρούνται από Σένα». Η φράση-κλειδί εδώ είναι «μη μ' αφήσεις να ξεχάσω».
Ξεχνάμε. Μου το 'χεις πει πολλές φορές: «Τι ωραία αυτά που λέμε! Τι ωραία αυτά που ακούμε! Τι γίνεται όμως μετά και τα ξεχνάμε;» Ο νους ξεχνά. Αφαιρείται ο άνθρωπος. Ξεχνιέται. Εχουμε ακούσει κι έχουμε ζήσει πολύ ωραίες στιγμές στη ζωή μας. Αλλά μετά τις ξεχάσαμε. Την ώρα τη δύσκολη του πειρασμού δεν τις θυμόμαστε. Εχουμε μιλήσει όλοι για αγάπη, συγχώρεση, ανεξικακία. Οταν ήρθε όμως το πρόβλημα, τα ξεχάσαμε όλα. Κι απορούμε μετά: «Καλά, τόσα βιβλία έχω διαβάσει. Πού πήγαν όλα αυτά;»
Μου λέει ένας: «Διάβασες τον τρίτο τόμο του Πατρός τάδε; Πήρες τον πέμπτο τόμο του άλλου Αγίου;» Ναι, τα διάβασα. Και τι έγινε; Εφτασα στον τρίτο τόμο, αλλά την πρώτη σελίδα του πρώτου τόμου την εφάρμοσα; Εστω μία σελίδα να εφαρμόσω.
Μία σελίδα, έστω μία! Τη θυμάμαι την ώρα του πειρασμού;
«Δίδαξέ με» λέει μετά «να συμπεριφέρομαι σε κάθε μέλος της οικογένειάς μου και σε όλους τους συνανθρώπους μου με ευθύτητα και σύνεση, ώστε να μη συγχύζω και στενοχωρώ κανέναν». Το κάνεις αυτό; Δηλαδή να ζεις έτσι, ώστε να μη πληγώνεις κανέναν; Μπορείς να πεις ότι «η χθεσινή ημέρα μου ήταν τέτοια, που δεν πλήγωσα κανέναν άνθρωπο, δεν έγινα εγώ αιτία να πληγωθεί κάποιος, να στενοχωρηθεί ή να συγχυστεί εξαιτίας μου»; Είναι ένας στόχος αυτό. Μα μη νομίσεις ότι είναι κι εύκολο. Και μη σε πιάνει απελπισία αν δεν το καταφέρεις.
Δυστυχώς, όλοι στενοχωρούμε κάποιους και γινόμαστε αιτία να προκληθεί μια παρεξήγηση. Ανθρώπινο. Το θέμα είναι να μη γίνεται και τόσο εύκολα αυτή η παρεξήγηση, και μάλιστα εξαιτίας μας. Να το προσπαθούμε και λιγάκι. Συγκρατήσου και λιγάκι με τη σκέψη του Θεού και την προσευχή σου. Μαλάκωσε και λίγο μέσα σου. Μην αρπάζεσαι με το παραμικρό.
του π. Ανδρέα Κονάνου – από την Ορθόδοξη Αλήθεια που κυκλοφορεί στα περίπτερα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου