Στις 9 Μαΐου 2009 ο σύζυγός μου Γ.Χ., 42 ετών, είχε πάει στο σπίτι μας στο χωριό για κάποιες επιδιορθώσεις. Εκεί έχασε τις αισθήσεις του και όταν συνήλθε ένιωθε μεγάλη αδυναμία. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Λεμεσού, όπου έγινε αξονικός και φάνηκε ότι υπήρχε ρήξη ανευρύσματος ανιούσης αορτής. Όταν πήγαμε στις πρώτες βοήθειες, η γιατρός που τον είχε εξετάσει μας εξήγησε ότι η κατάστασή του ήταν κρίσιμη και έπρεπε να μεταφερθεί σε ιδιωτική κλινική για μια πολύ λεπτή επέμβαση από αγγειοχειρούργο, μιας και το τοπικό νοσοκομείο δεν είχε γιατρό αυτής της ειδικότητας.Ο γιατρός της ιδιωτικής κλινικής όμως απουσίαζε σε συνέδριο στο εξωτερικό κι έτσι κρίθηκε απαραίτητο να μεταφερθεί με ασθενοφόρο στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας. Στο δρόμο επικοινώνησα τηλεφωνικά με την οικογενειακή μας γιατρό, η οποία προσπάθησε να με καθησυχάσει, τονίζοντάς μου ότι οι γιατροί θα μας λένε πάντα το χειρότερο σενάριο, γι’ αυτό κι εμείς δε θα έπρεπε να απελπιστούμε, ούτε να χάσουμε την πίστη μας.
Όταν φτάσαμε, γύρω στις 11 το βράδυ, μας υποδέχτηκε ο αγγειοχειρούργος, επικεφαλής της ομάδας που θα διενεργούσε την εγχείριση και μας παρέθεσε τα στατιστικά στοιχεία για περιπτώσεις όπως αυτήν του συζύγου μου. Από αυτούς που παθαίνουν ρήξη ανιούσης αορτής το 50% καταλήγει σε θάνατο πριν καν φτάσει στο νοσοκομείο. Από το υπόλοιπο 50% που υποβάλλεται σε εγχείριση μόνο το 1% - 2% βγαίνουν από το χειρουργείο ζωντανοί. Μας πρότεινε να πάμε σε ιδιωτική κλινική στη Λ., με έξοδα του κράτους, όπου εργαζόταν άλλος αγγειοχειρούργος με περισσότερη πείρα από τον ίδιο. Όταν όμως επικοινώνησε με την κλινική τον ενημέρωσαν ότι ο συνάδελφος του συμμετείχε και εκείνος στο συνέδριο.
Μας επέτρεψαν να δούμε το Γ. για μερικά λεπτά προτού μεταφερθεί στο χειρουργείο. Μόλις βγήκαμε από το θάλαμο προετοιμασίας, ξαναπήρα τηλέφωνο τη γιατρό μας και της επανέλαβα αυτά που μας είχε πει ο αγγειοχειρούργος. Με καθησύχασε και μου μίλησε για το νέο άγιο Λουκά τον ιατρό, το ρώσο. «Μην ανησυχείς», μου είπε, «να προσεύχεστε στον άγιο Λουκά, που είναι χειρούργος, να βοηθήσει το γιατρό που θα τον χειρουργεί. Θα προσεύχομαι κι εγώ». Πρώτη φορά άκουγα για τον άγιο αυτό.
Να σημειώσω εδώ ότι ήμουν τότε 6 μηνών έγκυος το τέταρτο μας παιδί. Αμέσως έταξα το μωρό στον άγιο Λουκά και παρακαλούσα με όλη μου τη δύναμη να την αξιώσει να γνωρίσει τον πατέρα της.
Η επέμβαση άρχισε τα μεσάνυχτα Σαββάτου προς Κυριακή και μας ενημέρωσαν ότι θα ήταν πολύωρη. Μια νοσοκόμα, γνωστή της πεθεράς μου, αναγνώρισε το Γ. και κάθε τόσο έβγαινε από το χειρουργείο και μας ενημέρωνε για την πορεία της εγχείρισης. Στις 7 το πρωί της Κυριακής, όταν η επέμβαση έφτανε προς το τέλος, βγήκε ο γιατρός ιδρωμένος και μας είπε ότι ενώ όλα είχαν πάει καλά μέχρι εκείνο το σημείο, είχε αρχίσει αιμορραγία και δεν μπορούσαν να την ελέγξουν. «Αν δεν σταματήσει η αιμορραγία, θα τον χάσουμε», μας είπε χαρακτηριστικά. «Εμείς κάναμε ό,τι έπρεπε και ό,τι μπορούσαμε. Από δω κι εμπρός, μόνο ο Θεός».
Πήραμε τηλέφωνο συγγενείς και φίλους και τους παρακαλέσαμε να πάνε στη λειτουργία και να κάνουν παράκληση για το Γ. Δόξα τω Θεώ, μετά από τρία τέταρτα, ξαναβγήκε η νοσοκόμα και μας είπε ότι κατάφεραν να σταματήσουν την αιμορραγία και ετοιμάζονταν να τον μεταφέρουν στην εντατική, όπου θα παρέμενε διασωληνωμένος και σε καταστολή για περίπου μια βδομάδα.
Έφυγα από το νοσοκομείο και πήγα σε ένα συγγενικό μας σπίτι, για να κάνω ένα ντους και να ξεκουραστώ λίγο. Πήρα ξανά τηλέφωνο τη γιατρό μας και την ενημέρωσα για το θαύμα. Μου είπε ότι όλο το βράδυ προσευχόταν και άκουγε τον άγιο Λουκά να της λέει: «Πλύσου κι έλα να με βοηθήσεις. Χρειάζομαι τις προσευχές όλων σας».
Επέστρεψα στο νοσοκομείο το μεσημέρι και έξω από την εντατική επικρατούσε αναβρασμός. Η πεθερά μου κλαμένη μου λέει: «Βγήκε ο γιατρός πριν λίγο, μας είπε ότι άνοιξε πάλι αιμορραγία και θα ξαναμπούν στο χειρουργείο». Νέα επέμβαση άλλες πέντε ώρες. Με τη βοήθεια του Θεού, όλα πήγαν και πάλι κατ’ ευχήν και είχαμε το δεύτερο θαύμα.
Την επόμενη μέρα πήγαμε στο γραφείο του γιατρού να τον ευχαριστήσουμε. Μας είπε ξανά, τονίζοντας τις λέξεις:
«Δεν είναι εμένα που πρέπει να ευχαριστήσετε, αλλά το Θεό, που λυπήθηκε τα παιδιά του».
Όπως προανέφερα, ο Γ. θα έπρεπε να μείνει σε καταστολή για μια βδομάδα, ώστε να αποφευχθεί ο κίνδυνος νέας αιμορραγίας. Όταν πέρασαν πέντε έξι μέρες, οι γιατροί άρχισαν τις προσπάθειες να μειώσουν τη δόση των κατασταλτικών, για να μπορέσει να «ξυπνήσει». Όμως κάθε φορά που προσπαθούσαν, η αναπνοή του γινόταν ακανόνιστη και ανέβαινε η πίεσή του. Έτσι αναγκάζονταν να συνεχίσουν τη χορήγηση των κατασταλτικών. Ο διευθυντής της εντατικής μας κάλεσε στο γραφείο του και μας είπε ότι οι ενδείξεις ήταν αρνητικές και πιθανότατα υπήρχε κάποια εγκεφαλική βλάβη. Έγινε αξονική τομογραφία και πράγματι φάνηκε ότι υπήρχε έμφρακτο στη δεξιά μέση εγκεφαλική αρτηρία, αυξημένη ενδοκρανιακή πίεση και μετατόπιση της μέσης γραμμής του εγκεφάλου με κίνδυνο να υποστεί ζημιά και το αριστερό ημισφαίριο.
Κλήθηκε νευροχειρουργός, ο οποίος έκανε καθετηριασμό και τοποθέτησε όργανο για συνεχή μέτρηση της ενδοκρανιακής πίεσης. Αρχικά οι γιατροί προσπάθησαν να ελέγξουν την ενδοκρανιακή πίεση με φαρμακευτική αγωγή.
Στην ενημέρωσή μας από τους εντατικολόγους μας λέχθηκε ότι η κατάσταση ήταν και πάλι κρίσιμη. Όπως μας εξήγησαν, ο Γ. είτε θα παρέμενε όπως ήταν (δηλαδή φυτό και θα ζούσε με μηχανική υποστήριξη), είτε θα χειροτέρευε και θα πέθαινε. Όταν ρωτήσαμε αν υπήρχε περίπτωση να βελτιωθεί, η απάντηση των γιατρών ήταν μόνο με θαύμα.
Ζητήσαμε από τον ιερέα του νοσοκομείου να κάνει ευχέλαιο και παράλληλα κάναμε και παράκληση στο παρεκκλήσιο του αγίου Λουκά στο χωριό Ερήμη. Ο ιερέας μας έδωσε βαμβάκι που σταύρωσε στα λείψανα του αγίου και σταυρώσαμε με αυτό το Γ.
Ξημερώματα της 21ης Μαΐου μου τηλεφώνησε ο νευροχειρουργός για να μου πει ότι ήταν αδύνατο πλέον να ελεγχθεί φαρμακευτικά η ενδοκρανιακή πίεση και, μπροστά στον κίνδυνο θανάτου ή εκτεταμένης εγκεφαλικής βλάβης, ήταν υποχρεωμένος να ζητήσει τη συγκατάθεσή μου για να προχωρήσει σε κρανιοεκτομή. Του την έδωσα και ξεκινήσαμε για το νοσοκομείο.
Μετά την επέμβαση-κρανιοεκτομή ο Γ. θα έπρεπε να συνεχίσει να παραμένει σε καταστολή για άλλη μια βδομάδα, ώστε να αποφευχθεί μια νέα αιμορραγία, στο κρανίο αυτή τη φορά. Τότε επικοινώνησε μαζί μας στενό συγγενικό μας πρόσωπο και μας είπε ότι στην εκκλησία των Αγίων Πάντων στη Μακεδονίτισσα, στη Λευκωσία, υπάρχει τεμάχιο από το ιερό λείψανο του αγίου Λουκά και έχει κάποιο γνωστό της θεολόγο, ο οποίος ζήτησε από τον ιερέα να φέρει στην εντατική το λείψανο και να κάνει παράκληση. Πράγματι, το Σάββατο πριν τον εσπερινό ήρθαν ο ιερέας και ο θεολόγος, έκαναν παράκληση στον άγιο Λουκά και ο ιερέας σταύρωσε το Γ. με το λείψανο.
Από το απόγευμα εκείνο η κατάσταση του Γ. άρχισε να παρουσιάζει σταθερή βελτίωση. Σταμάτησε η χορήγηση κατασταλτικών και άρχισε σιγά σιγά να έχει και πάλι επαφή με το περιβάλλον. Σε δέκα μέρες μπορούσε να τρώει μαλακά φαγητά και αφαιρέθηκε ο στοματογαστρικός σωλήνας, οπότε μπόρεσε και να κοινωνήσει των αχράντων μυστηρίων.
Συνολικά ο Γ. παρέμεινε στην εντατική για σαράντα μέρες. Μετά μεταφέρθηκε στο θάλαμο του αγγειοθωρακοχειρουργικού για άλλες δέκα μέρες και στη συνέχεια σε κέντρο αποκατάστασης. Εκεί παρέμεινε για πέντε σχεδόν μήνες, ακολουθώντας πρόγραμμα εντατικής φυσιοθεραπείας, για να αντιμετωπιστεί η αριστερή ημιπληγία, συνεπεία της βλάβης στη δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου, και να μπορέσει να σηκωθεί από το αναπηρικό καροτσάκι.
Επέστρεψε στο σπίτι στις 4 Δεκεμβρίου 2009. Σήμερα μπορεί να περπατά στηριγμένος σε μπαστούνι και να αυτοεξυπηρετείται. Στο μεσοδιάστημα, τον Αύγουστο, γεννήθηκε και η Λουκία μας. Η χάρη του Θεού και του αγίου Λουκά επέτρεψε στο Γ. να χαίρεται τα τέσσερα παιδιά μας και στα παιδιά να συνεχίσουν να μεγαλώνουν μαζί με τον πατέρα τους.
Κλείνοντας, θέλω να σημειώσω τα λόγια που είπε ο νευροχειρουργός στον κουμπάρο μας, όταν τον συνάντησε, λίγο πριν βγει ο Γ. από την εντατική:
«Κάθε φορά που περνώ από αυτό το κρεβάτι ανατριχιάζω, γιατί αυτός ο άνθρωπός πέθανε και αναστήθηκε τρεις φορές».
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου