Συμεών ο Θεοδόχος, ήταν ένας δίκαιος, ευλαβής και ηλικιωμένος ιερέας. Ονομάζεται Θεοδόχος επειδή πήρε στην αγκαλιά του τον Χριστό στην Υπαπαντή. Σύμφωνα με την παράδοση όταν ο Συμεών μελετούσε μαζί με άλλους διδασκάλους τον Προφήτη Ησαΐα, διάβασαν το χωρίο "Ιδού η Παρθένος εν γαστρί έξει, και τέξεται υιόν, και καλέσουσι το όνομα αυτού Εμμανουήλ" αναρωτήθηκε πώς είναι δυνατόν να γίνει αυτό, και είπε ότι αυτός δεν πίστευε ότι αυτά θα γίνουν ποτέ. Τότε ο Συμεών δέχτηκε ένα αόρατο ράπισμα και άκουσε μία φωνή να του λέει "Και να τον ιδής τον Χριστόν, και να τον πιάσεις με τα χέρια σου". Κι όμως ο Συμεών δεν ήθελε να πιστέψει την προφητεία και δεν μπορούσε να κατανοήσει ότι "τα αδύνατα παρά ανθρώποις, δυνατά παρά τω Θεώ εστίν". Την ίδια μέρα, προχωρώντας δίπλα σε ένα ποτάμι, ο Συμεών βγάζει το δαχτυλίδι του, το ρίχνει στο ποτάμι και σκέφτεται ότι θα πιστέψει την προφητεία του Ησαΐα αν ξαναβρεί ποτέ το δαχτυλίδι του. Το βράδυ, ο Συμεών και οι διδάσκαλοι που ήταν μαζί του, αγόρασαν ψάρια για το γεύμα τους από κάποιους ψαράδες της περιοχής. Καθώς έπιασε ο Συμεών το ψάρι στα χέρια του για να το κόψει, βλέπει μέσα στο ψάρι το δαχτυλίδι που είχε πετάξει στο ποτάμι εκείνο το πρωί. Μόλις το είδε πίστεψε στην προφητεία και διηγήθηκε στους υπόλοιπους διδασκάλους όλο το περιστατικό. Από τότε ο Συμεών περίμενε στην Ιερουσαλήμ, στο Ιερό του Ναού του Σολομώντος, να έρθει ο Χριστός σαν βρέφος, για να αφιερωθεί κατά τον Μωσαϊκό Νόμο. Όταν γέρασε τόσο πολύ που δεν μπορούσε πλέον να περπατάει, σε ηλικία άνω των 110 ετών, αξιώθηκε να δει αυτό που ζητούσε η ψυχή του. Με θεία φώτιση, βγήκε και περίμενε στην είσοδο του Ναού, όπου προϋπάντησε τον Ιησού, την Παναγία και τον Ιωσήφ.
Ο άγιος Συμεών ονομάζεται Θεοδόχος, επειδή προϋπάντησε στον Ναό τον Χριστό και Τον δέχθηκε στην αγκάλη του. Σαράντα ημέρες μετά την Γέννηση του Χριστού, η Παναγία και ο Ιωσήφ Τον προσήγαγαν στον Ναό, σύμφωνα με τον Νόμο, και όταν ο Θεοδόχος Συμεών Τον εβάστασε στην αγκάλη του είπε: “Νύν απολύεις τον δούλον σου, Δέσποτα, κατά το ρήμα σου εν ειρήνη· ότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριόν σου ό ητοίμασας κατά πρόσωπον πάντων των λαών, φως εις αποκάλυψιν εθνών και δόξαν λαού σου Ισραήλ”.
Ο Θεοδόχος Συμεών περίμενε υπομονετικά τον Μεσσία μέχρι τα βαθειά του γεράματα με αταλάντευτη πίστη. Γνώριζε πολύ καλά, όπως του είχε προφητευθή από το Άγιον Πνεύμα, ότι δεν θα γευθή θάνατον πριν ιδή “τό σωτήριον του Θεού” και γι’ αυτό όταν εβάστασε στην αγκάλη του τον Χριστό ζήτησε την απόλυση από την ζωή, και ενώ απέθνησκε δεν ήταν ανήσυχος και ταραγμένος, αλλά αισθανόταν πνευματική αγαλλίαση και βαθειά ειρήνη. Χαρακτηριστικοί είναι και οι λόγοι του προς την Παναγία: “ιδού ούτος κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών εν τω Ισραήλ και εις σημείον αντιλεγόμενον και σου δε αυτής την ψυχήν διελεύσεται ρομφαία, όπως αν αποκαλυφθώσιν εκ πολλών καρδιών διαλογισμοί”.Ο βίος και οι λόγοι του Θεοδόχου Συμεών μας δίνουν αφορμή να τονίσουμε τα παρακάτω:Πρώτον, ότι ο Θεοδόχος Συμεών εμαρτύρησε περί του Χριστού ότι δεν είναι άνθρωπος, έστω μεγάλος και σημαντικός, αλλά ο Θεάνθρωπος Κύριος, ο σαρκωθείς Θεός Λόγος, το σωτήριον του Θεού. Ότι είναι όχι απλώς ένας φωτισμένος διδάσκαλος, αλλά το Φως του κόσμου, “Φως εις αποκάλυψιν εθνών”. Επροφήτευσεν ακόμη ότι ο Χριστός είναι προορισμένος για την πτώση και ανύψωση πολλών και “εις σημείον αντιλεγόμενον” και ότι την καρδιά της Παναγίας θα την διαπεράση η ρομφαία του πόνου, για να φανερωθούν οι λογισμοί πολλών καρδιών. Πράγματι, ο Χριστός είναι το Πρόσωπο εκείνο, το οποίο εχώρισε στα δύο την ανθρώπινη ιστορία. Είναι σημείο αντιλεγόμενο ο Ίδιος, οι εντολές Του και οι λόγοι Του. Κάποιοι τον δέχονται και κάποιοι άλλοι τον απορρίπτουν. Αυτοί που Τον αγαπούν και αποδέχονται τον χρηστό ζυγό και το ελαφρύ φορτίο Του είναι συνήθως οι λίγοι. Οι πολλοί δεν αντέχουν το κήρυγμα της αγάπης και είναι απρόθυμοι για αυταπάρνηση. Κανείς όμως δεν μένει αδιάφορος μπροστά στο μυστήριο της εσταυρωμένης Αγάπης. Ο Σταυρός του Χριστού, που για την Παναγία ήταν ρομφαία, θα είναι πάντοτε η αιτία της αποκάλυψης των λογισμών των ανθρωπίνων καρδιών και θα αποτελή για μεν τους άγευστους της αυθεντικής αγάπης και προσκολλημένους στο γράμμα του νόμου που αποκτείνει, σκάνδαλο, για δε τους “λογικούς” και σοφούς του αιώνος τούτου, μωρία. Αλλά για όλους εκείνους που βιώνουν την αγάπη ως σταυρό και τον σταυρό ως αγάπη, για όσους έχουν αυτή την λογική τρέλα, που όμως έχει την δύναμη να θεραπεύη των “λογικών” την άλογη τρέλα, για τους σωζομένους, θα είναι πάντοτε “Θεού δύναμις και Θεού σοφία”.Δεύτερον, όταν ο Πρεσβύτης Συμεών φωτισμένος από το Άγιον Πνεύμα αναγνώρισε στο πρόσωπο του παιδίου τον Σωτήρα πάντων των λαών, ζητούσε την έξοδο από την παρούσα ζωή. Και παρ’ όλον ότι απέθνησκε εν τούτοις διατηρούσε την εσωτερική ειρήνη της ψυχής του, γιατί ήξερε ότι θα συνεχίση να ζη και να έχη κοινωνία με τον Θεό σε μια άλλη διάσταση ζωής. Είχε υπερβή τον θάνατο στα όρια της προσωπικής του ζωής, παρά το ότι δεν είχε ακόμη καταργηθή οντολογικά ο θάνατος με την Ανάσταση του Χριστού. Αυτό είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα των Αγίων. Δεν φοβούνται τον θάνατο, αντίθετα μάλιστα τον επιθυμούν, επειδή γνωρίζουν εμπειρικά ότι η εκδημία της ψυχής από το σώμα και η προς τον Θεόν ενδημία δεν είναι θάνατος, αλλά μετάβαση “εκ του θανάτου εις την ζωήν”. Φεύγουν από την πρόσκαιρη αυτή ζωή με την βεβαιότητα της αιωνίου ζωής “εν τω Φωτί” και γι’ αυτό έχουν στην ψυχή βαθειά ειρήνη. Κάποτε ένας Ορθόδοξος μοναχός απέθνησκε και τον ερώτησε κάποιος συνασκητής του: “πώς αισθάνεσαι, πάτερ, τώρα που φεύγεις από την πρόσκαιρη ζωή και πορεύεσαι στην αιωνιότητα”; Και εκείνος γεμάτος ηρεμία και γαλήνη απάντησε με τον δικό του χαρακτηριστικό και απλό τρόπο: “Και εδώ με τον Θεό και εκεί με τον Θεό, παντού καλά είναι”.Όταν ο άνθρωπος είναι υποδουλωμένος στα πάθη, προσκολλημένος στα υλικά πράγματα και έχη άγνοια της αιωνίου Θείας ζωής, μπροστά στο φάσμα του θανάτου αισθάνεται φόβο και ταραχή. “Ψυχή αμαρτωλός, αιχμάλωτος των παθών, δεν δύναται να έχη ειρήνην και χαράν εν τω Κυρίω έστω και αν κατέχη όλα τα πλούτη της γης, έστω και αν βασιλεύη εφ’ όλου του κόσμου. Εάν εις τοιούτον βασιλέα, ενώ εύθυμος διασκεδάζει εις συμπόσιον μετά των πριγκήπων του, καθήμενος επί του θρόνου εις όλην την δόξαν του, είπωμεν αίφνης: "Βασιλεύ, αποθνήσκεις εντός ολίγου", τότε η ψυχή του θα εταράττετο και θα έτρεμεν από τον φόβον και θα έβλεπε την αδυναμίαν του... Υπάρχουν πτωχοί, οίτινες δεν φοβούνται τον θάνατον, αλλά συναντούν αυτόν εν ειρήνη, ως ο Συμεών ο Θεοδόχος... Οποία ειρήνη υπήρχεν εις την ψυχή του Δικαίου Συμεών, δύνανται να καταλάβουν μόνον εκείνοι, οι οποίοι απέκτησαν την ειρήνη του Θεού, ή τουλάχιστον εδοκίμασαν αυτήν” (Όσιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, έκδ. α', σελ. 318).Η εσωτερική ειρήνη της ψυχής συνδέεται άμεσα με την υποδοχή και αποδοχή του Χριστού, με την τήρηση όλων των εντολών Του και την υπέρβαση του θανάτου στα όρια της προσωπικής ζωής.
Ο άγιος Συμεών ονομάζεται Θεοδόχος, επειδή προϋπάντησε στον Ναό τον Χριστό και Τον δέχθηκε στην αγκάλη του. Σαράντα ημέρες μετά την Γέννηση του Χριστού, η Παναγία και ο Ιωσήφ Τον προσήγαγαν στον Ναό, σύμφωνα με τον Νόμο, και όταν ο Θεοδόχος Συμεών Τον εβάστασε στην αγκάλη του είπε: “Νύν απολύεις τον δούλον σου, Δέσποτα, κατά το ρήμα σου εν ειρήνη· ότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριόν σου ό ητοίμασας κατά πρόσωπον πάντων των λαών, φως εις αποκάλυψιν εθνών και δόξαν λαού σου Ισραήλ”.
Ο Θεοδόχος Συμεών περίμενε υπομονετικά τον Μεσσία μέχρι τα βαθειά του γεράματα με αταλάντευτη πίστη. Γνώριζε πολύ καλά, όπως του είχε προφητευθή από το Άγιον Πνεύμα, ότι δεν θα γευθή θάνατον πριν ιδή “τό σωτήριον του Θεού” και γι’ αυτό όταν εβάστασε στην αγκάλη του τον Χριστό ζήτησε την απόλυση από την ζωή, και ενώ απέθνησκε δεν ήταν ανήσυχος και ταραγμένος, αλλά αισθανόταν πνευματική αγαλλίαση και βαθειά ειρήνη. Χαρακτηριστικοί είναι και οι λόγοι του προς την Παναγία: “ιδού ούτος κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών εν τω Ισραήλ και εις σημείον αντιλεγόμενον και σου δε αυτής την ψυχήν διελεύσεται ρομφαία, όπως αν αποκαλυφθώσιν εκ πολλών καρδιών διαλογισμοί”.Ο βίος και οι λόγοι του Θεοδόχου Συμεών μας δίνουν αφορμή να τονίσουμε τα παρακάτω:Πρώτον, ότι ο Θεοδόχος Συμεών εμαρτύρησε περί του Χριστού ότι δεν είναι άνθρωπος, έστω μεγάλος και σημαντικός, αλλά ο Θεάνθρωπος Κύριος, ο σαρκωθείς Θεός Λόγος, το σωτήριον του Θεού. Ότι είναι όχι απλώς ένας φωτισμένος διδάσκαλος, αλλά το Φως του κόσμου, “Φως εις αποκάλυψιν εθνών”. Επροφήτευσεν ακόμη ότι ο Χριστός είναι προορισμένος για την πτώση και ανύψωση πολλών και “εις σημείον αντιλεγόμενον” και ότι την καρδιά της Παναγίας θα την διαπεράση η ρομφαία του πόνου, για να φανερωθούν οι λογισμοί πολλών καρδιών. Πράγματι, ο Χριστός είναι το Πρόσωπο εκείνο, το οποίο εχώρισε στα δύο την ανθρώπινη ιστορία. Είναι σημείο αντιλεγόμενο ο Ίδιος, οι εντολές Του και οι λόγοι Του. Κάποιοι τον δέχονται και κάποιοι άλλοι τον απορρίπτουν. Αυτοί που Τον αγαπούν και αποδέχονται τον χρηστό ζυγό και το ελαφρύ φορτίο Του είναι συνήθως οι λίγοι. Οι πολλοί δεν αντέχουν το κήρυγμα της αγάπης και είναι απρόθυμοι για αυταπάρνηση. Κανείς όμως δεν μένει αδιάφορος μπροστά στο μυστήριο της εσταυρωμένης Αγάπης. Ο Σταυρός του Χριστού, που για την Παναγία ήταν ρομφαία, θα είναι πάντοτε η αιτία της αποκάλυψης των λογισμών των ανθρωπίνων καρδιών και θα αποτελή για μεν τους άγευστους της αυθεντικής αγάπης και προσκολλημένους στο γράμμα του νόμου που αποκτείνει, σκάνδαλο, για δε τους “λογικούς” και σοφούς του αιώνος τούτου, μωρία. Αλλά για όλους εκείνους που βιώνουν την αγάπη ως σταυρό και τον σταυρό ως αγάπη, για όσους έχουν αυτή την λογική τρέλα, που όμως έχει την δύναμη να θεραπεύη των “λογικών” την άλογη τρέλα, για τους σωζομένους, θα είναι πάντοτε “Θεού δύναμις και Θεού σοφία”.Δεύτερον, όταν ο Πρεσβύτης Συμεών φωτισμένος από το Άγιον Πνεύμα αναγνώρισε στο πρόσωπο του παιδίου τον Σωτήρα πάντων των λαών, ζητούσε την έξοδο από την παρούσα ζωή. Και παρ’ όλον ότι απέθνησκε εν τούτοις διατηρούσε την εσωτερική ειρήνη της ψυχής του, γιατί ήξερε ότι θα συνεχίση να ζη και να έχη κοινωνία με τον Θεό σε μια άλλη διάσταση ζωής. Είχε υπερβή τον θάνατο στα όρια της προσωπικής του ζωής, παρά το ότι δεν είχε ακόμη καταργηθή οντολογικά ο θάνατος με την Ανάσταση του Χριστού. Αυτό είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα των Αγίων. Δεν φοβούνται τον θάνατο, αντίθετα μάλιστα τον επιθυμούν, επειδή γνωρίζουν εμπειρικά ότι η εκδημία της ψυχής από το σώμα και η προς τον Θεόν ενδημία δεν είναι θάνατος, αλλά μετάβαση “εκ του θανάτου εις την ζωήν”. Φεύγουν από την πρόσκαιρη αυτή ζωή με την βεβαιότητα της αιωνίου ζωής “εν τω Φωτί” και γι’ αυτό έχουν στην ψυχή βαθειά ειρήνη. Κάποτε ένας Ορθόδοξος μοναχός απέθνησκε και τον ερώτησε κάποιος συνασκητής του: “πώς αισθάνεσαι, πάτερ, τώρα που φεύγεις από την πρόσκαιρη ζωή και πορεύεσαι στην αιωνιότητα”; Και εκείνος γεμάτος ηρεμία και γαλήνη απάντησε με τον δικό του χαρακτηριστικό και απλό τρόπο: “Και εδώ με τον Θεό και εκεί με τον Θεό, παντού καλά είναι”.Όταν ο άνθρωπος είναι υποδουλωμένος στα πάθη, προσκολλημένος στα υλικά πράγματα και έχη άγνοια της αιωνίου Θείας ζωής, μπροστά στο φάσμα του θανάτου αισθάνεται φόβο και ταραχή. “Ψυχή αμαρτωλός, αιχμάλωτος των παθών, δεν δύναται να έχη ειρήνην και χαράν εν τω Κυρίω έστω και αν κατέχη όλα τα πλούτη της γης, έστω και αν βασιλεύη εφ’ όλου του κόσμου. Εάν εις τοιούτον βασιλέα, ενώ εύθυμος διασκεδάζει εις συμπόσιον μετά των πριγκήπων του, καθήμενος επί του θρόνου εις όλην την δόξαν του, είπωμεν αίφνης: "Βασιλεύ, αποθνήσκεις εντός ολίγου", τότε η ψυχή του θα εταράττετο και θα έτρεμεν από τον φόβον και θα έβλεπε την αδυναμίαν του... Υπάρχουν πτωχοί, οίτινες δεν φοβούνται τον θάνατον, αλλά συναντούν αυτόν εν ειρήνη, ως ο Συμεών ο Θεοδόχος... Οποία ειρήνη υπήρχεν εις την ψυχή του Δικαίου Συμεών, δύνανται να καταλάβουν μόνον εκείνοι, οι οποίοι απέκτησαν την ειρήνη του Θεού, ή τουλάχιστον εδοκίμασαν αυτήν” (Όσιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, έκδ. α', σελ. 318).Η εσωτερική ειρήνη της ψυχής συνδέεται άμεσα με την υποδοχή και αποδοχή του Χριστού, με την τήρηση όλων των εντολών Του και την υπέρβαση του θανάτου στα όρια της προσωπικής ζωής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου