Ιερός Ναός Αγίων Πάντων Μακεδονίτισσας

Ιερός Ναός Αγίων Πάντων Μακεδονίτισσας
Άγιοι του Θεού πρεσβεύετε υπέρ ημών !

Παρασκευή 30 Ιουλίου 2010

Ταπείνωση: Οδός σωτηρίας και απάθειας.

...
Τα στάδια της ταπεινώσεως.

Η ταπείνωση είναι μία σκάλα με εκατομμύρια σκαλοπάτια. Το πρώτο σκαλοπάτι πατά στη γη, και το τελευταίο, αν υπάρχει, ακουμπά στον ουρανό. Το πρώτο είναι η στοιχειώδης ταπείνωση, και το τελευταίο είναι η “τελεία” ταπείνωση, που είχε η Παναγία.

Η στοιχειώδης ταπείνωση περιλαμβάνει: την πίστη στον Τριαδικό Θεό, στη διδασκαλία της Γραφής και της Εκκλησίας. Να πιστεύεις δηλαδή σ’ όσα λέει το “πιστεύω” κι όχι όπως εσύ νομίζεις. Την ταπείνωση αυτή την έχουν όλοι οι ορθόδοξοι χριστιανοί. Μετά το πρώτο σκαλοπάτι αρχίζει η γνήσια ταπείνωση, που συνεχώς ανέρχεται.

Διαφορετική είναι η ταπείνωση των αρχαρίων και διαφορετική των τελείων. “Άλλη η ταπείνωση, όταν επικρατεί ο χειμώνας των παθών, άλλη, όταν έρθει η άνοιξη των καρπών, κι άλλη, όταν έρθει το θέρος των αρετών” Λόγος 25. Άλλη η ταπείνωση, όταν κανείς βρίσκεται στο πεδίο της καθάρσεως, άλλη, όταν βρίσκεται στο στάδιο του φωτισμού, κι άλλη στο στάδιο της θεώσεως.
Την προοδευτική αυτή πορεία της ταπείνωσης την παραθέτουμε συνοπτικά, έχοντες ως οδηγό πάντοτε τον όσιο Ιωάννη της Κλίμακος Λόγος.
.
Πρώτο στάδιο.

“Όταν αρχίζει να ανθίζει μέσα μας, μισούμε αμέσως μετά πόνου κάθε ανθρώπινη δόξα και ευφημία” Λόγος 25.8 και “υποδεχόμαστε την ατιμία με ανοικτά τα χέρια και την αγκαλιάζουμε ως “φάρμακο” καθαρτικό των αμαρτιών μας” Λόγος 25.27. Ταυτόχρονα εξορίζουμε το θυμό και την οργή.

Δεύτερο.
.
“Η καρδιά δεν περιφρονεί τους αμαρτάνοντες, ούτε και τους κατακρίνει”, ακόμα και στη διάνοια.

Τρίτο.
.
“Η αναμφίβολη αμφιβολία για την δύναμη των καλών μας έργων”, όπως χαρακτηριστικά λέει ο όσιος Ιωάννης, “και η συνεχής έφεση για μάθηση” γύρω από την πνευματική ζωή.

Τέταρτο.
.
“Προχωρώντας στην πνευματική ηλικία κάθε καλό που κάνουμε το θεωρούμε μηδέν ή βδέλυγμα. Κάθε μέρα που περνά, νοιώθουμε πως αυξάνεται το βάρος των αμαρτιών μας, εξαιτίας των κρυφών και ασυναίσθητων αμαρτιών και αμελειών, που σκορπίζουν τον πλούτο της ψυχής. Το δε πλήθος των χαρισμάτων που χορηγεί ο Θεός το βλέπουμε σαν αιτία μεγαλύτερης τιμωρίας, γιατί δε μας αξίζει. Λόγος 26.28.

Πέμπτο.
.
Εισήλθες στην τροχιά της τελείας ταπείνωσης. “Θα γνωρίσεις ότι απέκτησες μέσα σου την οσία αυτή ουσία, από τον κατακλυσμό του αρρήτου φωτός και τον απερίγραπτο έρωτα της προσευχής”.

Β. Πέρασες το πρώτο σκαλοπάτι;

α. Όταν δεν καυχιέσαι για φυσικά χαρίσματα.

Πώς θα καταλάβεις, αν ξεπέρασες τη στοιχειώδη μορφή της ταπείνωσης; Να, το σημείο: “Αν ο λογισμός δεν καυχάται πλέον για φυσικά προτερήματα αυτό είναι σημάδι, ότι αρχίζει να έρχεται η υγεία. Καυχάσαι με τη διάνοια, ότι είσαι ρήτορας, καλλικέλαδο αηδόνι, ευφυής, εύρωστος, ωραίος; Μάθε, ότι είσαι ακόμα στο πρώτο σκαλοπάτι της μεγάλης κλίμακας της ταπείνωσης! Έχεις ακόμα ν’ ανεβείς χιλιάδες σκαλοπάτια.

β. Όταν υπακούς.

”Ο ταπεινόνους”, λέει ο όσιος μας, “θεωρεί το θέλημά του πεπλανημένο και το αποστρέφεται με βδελυγμία. Υπακούει στους δασκάλους του, χωρίς να εξετάζει και να περιεργάζεται τη ζωή τους”. Αν δεν υπακούς στον ιερέα σου, επειδή τον θεωρείς αμαρτωλό, πατάς ακόμα το πρώτο σκαλοπάτι! Με την ευκαιρία: Γιατί δεν υπακούς; Από ταπείνωση ή από εγωισμό;

γ. Όταν έχεις αυτομεμψία.

”Η ταπεινοφροσύνη είναι θεϊκή σκέπη, που σκεπάζει τα μάτια μας να μη βλέπουμε τα κατορθώματα μας” και έτσι ανάβει μέσα μας το θείο φως, και βλέπομε τα σφάλματα μας. Οπότε συνεχώς καταδικάζομε τον εαυτό μας.
Γράφει το βιβλίο της “Κλίμακος”: “Η οσία ταπείνωση δεν καταδικάζει τους άλλους”, αλλά καταδικάζει στη διάνοια συνεχώς και ειλικρινώς τον εαυτό μας” και μόνο τον εαυτό μας. Κι αυτό σημαίνει στη πράξη:

Φιλονίκησες με κάποιον. Ακούτε και οι δύο σας το ίδιο κήρυγμα· ότι αιτία της φιλονικίας είναι ο εγωισμός. Αν έχεις αυτομεμψία, θα πεις: “φιλονίκησα με τον αδελφό μου, επειδή έχω εγωισμό. Αν δεν έχεις, θα πεις, φιλονίκησε μαζί μου, επειδή έχει εγωισμό. Καλά του τα λέει ο κήρυκας!..”.

Αυτομεμψία, όχι ταπεινολογία.

Η αληθινή αυτομεμψία έχει μέσα της την ανόθευτη ταπείνωση. Λες: “είμαι ο χειρότερος αμαρτωλός”. Αν το πιστεύεις, ό,τι και να σου πει εις βάρος σου ο άλλος, δεν εξεγείρεσαι. Σου είπε αυτό που πιστεύεις. Και αν αρχίζει να σε επαινεί, ούτε καν σε συγκινεί ο έπαινός του. Επειδή ακριβώς δεν σε εκφράζει.
Αν όμως δεν πιστεύεις, ότι είσαι ο χειρότερος αμαρτωλός, ό,τι και να σου πει εις βάρος σου ο άλλος, θυμώνεις. Και αν αρχίσει να σε επαινεί, μέσα σου θα ευχαριστιέσαι. Γιατί σε εκφράζουν οι έπαινοί του. Πού είναι λοιπόν η ταπείνωση σου; Ταπεινολογούσες!…

Γράφει ο μεγάλος γιατρός μας, ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος: “όποιος λέει ότι οσφράνθηκε καλά την ευωδία ενός τέτοιου μύρου (δηλ. της ταπεινώσεως) και συγχρόνως, όταν ακούει επαίνους, συγκινείται κάπως η καρδιά του, ή βλέπει ότι δονείται από τη δύναμη των επαινετικών λόγων η καρδιά του, αυτός, ας μην απατάται, έχει πλανηθεί”. Η καρδιά του, (κατά τον Προφήτη Ησαΐα), έχει στάχτη και αυτός νομίζει πως έχει χρυσάφι.

Γ. Ταπείνωση και έργα.

Είναι γνωστή η παραβολή του Τελώνη και του Φαρισαίου. Ο Φαρισαίος ήταν ακριβής τηρητής του νόμου. Νήστευε, προσεύχονταν, έκανε ελεημοσύνες. Αντίθετα ο Τελώνης ήταν περιφρονητής του θείου νόμου, “έπινε το αίμα τού φτωχού λαού”. Αυτοί οι δύο ήταν τα δύο άκρα της εποχής εκείνης. Και πήγαν στο Ιερό για προσευχή. Και ο Θεός δέχτηκε ως ευωδιαστό θυμίαμα την προσευχή του Τελώνη! Ο άδικος Τελώνης νίκησε το δίκαιο Φαρισαίο.
Τα καλά έργα έφεραν στο Φαρισαίο υπερηφάνεια “μυίαι θανατούσαι σαπριούσι ελαίου ηδύσματος”, δηλ. όταν ψοφήσουν οι μύγες στο μυρωμένο λάδι, βρωμίζουν όλο το λάδι. Η υπερηφάνεια αχρήστεψε όλα τα καλά έργα του Φαρισαίου. “Όταν απουσιάζει το φως, όλα είναι σκοτεινά. Και όταν απουσιάζει η ταπείνωση, όλα τα κατορθώματά μας είναι άχρηστα”.

Αντίστροφα τα αμαρτωλά έργα έφεραν στο Τελώνη συντριβή, ταπείνωση. Και αυτή η ταπείνωση ήταν τόσο ισχυρό καλλυντικό, ώστε μετέτρεψε σε ευωδία τη δυσωδία των ακάθαρτων έργων του. “Καλλίτερα ένας νέος φτωχός και συνετός από βασιλιά ασύνετο και άφρονα”, λέει η Γραφή.

Στην περίπτωση μας ο φτωχός και συνετός νέος είναι ο Τελώνης, ενώ ο ασύνετος βασιλιάς είναι ο Φαρισαίος.Δηλαδή, καλλίτερα αρέσει στο Θεό ένας αμαρτωλός με ταπείνωση και συντριβή, παρά ένας ενάρετος με εγωισμό.

Με άλλα λόγια: ο Θεός δε θέλει αμαρτίες με ταπείνωση. Θέλει έργα με ταπείνωση. Θέλει τα έργα του Φαρισαίου και την ταπείνωση του Τελώνη. “Του Φαρισαίου τας αρετάς σπεύσωμεν μιμείσθαι και ζηλούν την του Τελώνου ταπείνωσιν” (Τριώδιον, Κυριακή του Τελώνου, ωδή ε.)

Δ. Ταπείνωση: Ο θησαυρός των αγαθών.

α. “Εταπεινώθην και έσωσέ με” Ψαλμ. 114.6.

Ο Μέγας Αντώνιος είδε σε όραμα την οδό που οδηγεί στη βασιλεία του Θεού. Την είδε γεμάτη από παγίδες και… συγκλονίστηκε! Γιατί άραγε; Είδε παγίδες εκεί που δεν περίμενε να δει. Εκεί που αυτός ο μεγάλος έμπειρος των παγίδων του διαβόλου, ούτε καν τις υποψιαζόταν! Κύριος γνωρίζει, τι είδε!!! Και τρομαγμένος λέει στο Θεό: “αν ο δρόμος αυτός κρύβει τέτοιες παγίδες, ποιος θα τις ξεπεράσει;” Και η απάντηση τού Θεού ήταν “Η ταπείνωση!” (Γεροντικό).

Ο Κύριος “τους ταπεινούς τω πνεύματι σώσει” (Ψαλμ. 33). Θα σώσει τον ταπεινό στο πνεύμα, αυτόν που δεν θεωρεί τον εαυτό του σοφό, αλλά φτωχό. Και γι αυτό δεν ακολουθεί τον λογισμό του, όσο καλός και αν του φαίνεται. “Ο ταπεινόνους”, λέει ο όσιος Ιωάννης, “και όταν ακόμα όλα τα σκέπτεται και τα πράττει κατά Θεό και τότε ακόμα δεν δίνει εμπιστοσύνη στον εαυτό του”. Και τη συμβουλή που θα πάρει αμέσως την εφαρμόζει, γιατί είναι φτωχός “τω πνεύματι”.
Είπεν ο Αβάς Ησαΐας: “η απλότητα του χαρακτήρα και το να μη θεωρεί κανείς τον εαυτό του σπουδαίο αγιάζουν την καρδιά του ανθρώπου και τον καθιστούν απρόσβλητο από το διάβολο”. Και οδηγείται ολοταχώς προς τη βασιλεία του Θεού! Στενή η οδός που οδηγεί στη βασιλεία του Θεού. Και η πύλη του παραδείσου είναι και στενή αλλά και χαμηλή. Και για να την περάσεις πρέπει να “ξεφουσκώσεις”, από τον εγωισμό και να ταπεινωθείς. “Χωρίς ταπείνωση κανείς δεν πρόκειται να εισέλθει στον ουράνιο νυμφώνα”.

β. “Επί τίνα επιβλέψω;”

Ο Θεός φαίνεται να μονολογεί και να λέει: «και επί τίνα επιβλέψω, αλλ’ επί τον ταπεινόν και ησύχιον και τρέμοντα τους λόγους μου» (Ησ. 66.2).Που θα πει: Ποιόν άνθρωπο πάνω στη γη να συμπαθήσω; Ποιόν άλλο, παρά τον ταπεινό, τον ήσυχο και τον τρέμοντα τους λόγους μου. Πρώτα βάζει τον ταπεινό. «Ιδού λοιπόν, τι ο άνθρωπος δύναται να προσφέρει εις τον Θεόν εις ανάπαυσιν και κατοικίαν. Την συντετριμμένην και τεταπεινωμένην καρδίαν του. Ούτε οι μεγαλοπρεπείς ναοί, ούτε άλλο τι εις την άψυχον δημιουργίαν, ούτε τα αφιερώματα, τα εις τους ναούς προσφερόμενα, αρέσκουν εις τον Κύριον του ουρανού και της γης όσον η καρδία η ταπεινή και η μετά φόβου επιμελουμένη την τήρησιν των εντολών του. Χριστιανέ! Αυτόν τον οποίον δεν χωρεί ο κόσμος ολόκληρος, δύναται να χωρέσει η πτωχή σου καρδία. Και να εύρη ο αυτάρκης και πάμπλουτος Θεός ανάπαυσιν εις την γυμνήν καρδίαν σου.» (Τρεμπέλα Υπόμνημα εις τον Ησαία)

Με άλλα λόγια ο ίδιος ο Θεός μας λέει ότι η συμπάθειά Του είναι ο ταπεινός! Απ’ αυτόν μαγεύεται και σαγηνεύεται. Και γι’ αυτό σ’ αυτόν δίνει τη χάρη Του. “Ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν”.

Το έδειξε άλλωστε εμπράκτως με την παραβολή του Τελώνη και του Φαρισαίου.

γ. Ταπείνωση: Μητέρα χαρισμάτων.

Εφόσον η ταπείνωση σαγηνεύει το Θεό, είναι λογικό να εμφανίζεται ο Θεός σε ταπεινές ψυχές. “Απλότητι δε και ταπεινώσει ο Θεός εμφανίζεται και ου κόποις” (Όσιος Πέτρος ο Δαμασκηνός). “Η γάρ σωματική γύμνασις προς ολίγον εστίν ωφέλιμος” (Α’ Τιμ. 4.8). Πολλοί ασκητές προκειμένου να αποκτήσουν πλούτο χαρισμάτων, αγάπη, θαυματουργικό και προορατικό χάρισμα, λιώνουν τη σάρκα τους στην άσκηση. Αδίκως βασανίζονται διότι λησμόνησαν οι ταλαίπωροι, λέει ο όσιος Ιωάννης, ότι κυρίως η ταπείνωση είναι η μητέρα αυτών των χαρισμάτων και όχι ο κόπος.

Ε. Πως αποκτάται.

”Εράσθητι αυτής και δοξάσθητι” (Παροιμ. 4.6). Το αγιογραφικό αυτό χωρίο χρησιμοποιεί ο Μέγας Βασίλειος, όταν ομιλεί για την απόκτηση της ταπεινώσεως. Να επιδιώκεις, λέει, την ταπείνωση σαν να την έχεις ερωτευθεί.
Για την απόκτησή της απαιτείται και η κατά δύναμη σωματική άσκηση. Προπαντός δε η πολύπλευρη εσωτερική άσκηση. Και να ένας τρόπος:
Έλεγε Γέρων: “Συνήθισε να λες σιγά – σιγά από την καρδιά σου για τους αδελφούς: “Πραγματικά αυτοί είναι ανώτεροί μου στην εκτέλεση των εντολών του Θεού. Και πάλι: Είναι σπουδαιότεροί μου. Έτσι θα θεωρείς τον εαυτό σου κατώτερο όλων. Και θα κατοικήσει το πνεύμα του Θεού μέσα σου. Ο Μ. Βασίλειος λέει κάτι πιο “τολμηρό”: “Να μην υπερηφανεύεσαι ποτέ εις βάρος του άλλου ούτε ακόμα και αυτών των υπερβολικά αμαρτωλών!” Να μην επιτρέψεις δηλαδή ποτέ στο λογισμό σου να καυχηθεί, ότι είσαι καλύτερος και από τον χειρότερο εγκληματία! Σου κακοφαίνεται; Άρα έχεις καλή ιδέα για τον εαυτό σου! Ένας λόγος παραπάνω να εφαρμόσεις την σοφή παραίνεση του Μ. Βασιλείου. Ο Απ. Παύλος το έλεγε και το πίστευε: “Είμαι ο πρώτος αμαρτωλός του κόσμου”(Α’ Τιμ. 1.15).
.
Πηγή :
http://vatopaidi.wordpress.com
( 28 Ιουλίου 2010 )


.

Πέμπτη 29 Ιουλίου 2010

Τα αποτελέσματα της καρδιακής προσευχής

...
Η νοερά προσευχή είναι το ισχυρότερο όπλο, όταν συνοδεύεται από την τήρηση των εντολών του Θεού, διότι διώχνει τα πάθη και τους δαίμονες. Η νοερά εγρήγορση μας βοηθεί να μην υποκύπτουμε σε διάφορα αμαρτήματα και μας παρέχει τη βοήθεια να αντιπαλέσουμε τους εχθρούς της ψυχής μας και να διαφύγουμε τις παγίδες του πονηρού. Ο αθλούμενος στη νοερά αυτή εργασία αυξάνει με το χρόνο το φόβο του Θεού και συνειδητοποιεί την πανταχού παρουσία Του. Το όνομα του Ιησού, που γλυκαίνει την ψυχή από την αίσθηση της χάριτος του Αγίου Πνεύματος, προσφέρει κατάνυξη και δάκρυα και την ανυψώνει πνευματικά, ζώντας αισθητά την παρουσία του ζωοδότη Θεού.
Η προσευχόμενη ψυχή, η οποία ζει στη χαρά του Θεού από τις θείες ενέργειες, αποφεύγει μετά πόθου να στενοχωρεί το Ζωοδότη Θεό με την παρακοή των εντολών Του, αλλά προσπαθεί με κάθε τρόπο ο νους να παραμένει καθαρός από κάθε μολυσμό, προσδεδεμένος στο βάθος της καρδιάς από το όνομα του Ιησού Χριστού. Ο προσεκτικός άνθρωπος παρατηρεί με τα άγρυπνα μάτια της ψυχής του κάθε επίθεση του πονηρού, που θέλει να του προξενήσει ψυχρότητα και ταραχή μέσα του, αλλά επικαλούμενος τον Ιησού Χριστό, βυθίζοντας το νου του στην καρδιά του καταπολεμεί τα κύματα των πειρασμών, περιμένοντας καρτερικά την ειρήνη των λογισμών από την ενέργεια της Θείας Χάριτος. Πάντοτε, μετά από μια τρικυμία έρχεται η γαλήνη και η ηρεμία· έτσι και μετά από ένα πλήθος πειρασμών έρχεται η γαλήνη του νου μαζί με την ευφροσύνη της Χάριτος του Θεού. Γι’ αυτό, ο αξίως αγωνισάμενος, αξίως γεύεται και τους καρπούς του αγώνος του. Συνέπεια αυτών είναι ότι ο σκοπός της νοεράς προσευχής είναι να ενωθούμε με το Θεό και να γευθούμε τα θεία χαρίσματα σε όλη την πληρότητά τους.
Όσο εμβαθύνουμε στη νοερά προσευχή, τόσο αισθανόμαστε τη δύναμή της, η οποία εκφράζεται με θέρμη καρδίας και κατάνυξη πνευματική. Όλη η ζωή μας είναι ανάγκη να ποτίζεται από τη διαρκή επανάληψη του Ονόματος του Ιησού, χωρίς να αλλάζουμε τη σειρά των λέξεων, γιατί χρειάζεται να ριζωθεί μέσα μας με το να γίνει κτήμα μας. Όλη η ύπαρξή μας να αγαπήσει τον Κύριό μας, όπως η νύμφη αγαπά και δεν αποχωρίζεται το νυμφίο της από την υπερβολική αγάπη γι’ αυτόν. Ο εραστής της νοεράς προσευχής οποιοδήποτε έργο και αν κάνει, συνέχεια σκέπτεται το Θεό και γίνεται ένα με την ευχή. «Ο δε κολλώμενος τω Κυρίω έν πνεύμα εστι» (Α΄ Κορ. στ΄ 17). Η αδιάκοπος μνημόνευση του ονόματος του Ιησού προσφέρει τη θερμότητα της χάριτος του Θεού στην καρδιά μας και η ψυχή μας αρχίζει να μεταμορφώνεται με το νέο τρόπο ζωή μας. Η θερμότητα γίνεται φωτιά που κατακαίει τα πάθη της ψυχής μας και επικρατεί η χάρη του Θεού, το φως της αλήθειας, η ζωογόνος δύναμη της πανταχού παρουσίας του ελεήμονος Θεού. Από αυτή τη στιγμή αρχίζει η κατάσταση της καθαρότητας της καρδιάς μας.
Ένα από τα σημεία ότι προχωρούμε σωστά στην άσκηση της νοεράς προσευχής φαίνεται από το αίσθημα της αμαρτωλότητας που νιώθουμε μέσα μας, ζητώντας το έλεος του πολυεύσπλαγχνου Ιησού και αναγνωρίζοντας ότι είμαστε αχρείοι δούλοι του, σποδός και χώμα και άλλα λόγια που μας δίνουν την αίσθηση της αμαρτωλότητάς μας. Πολλοί έχουν ασχοληθεί με αυτό το έργο της νοεράς προσευχής, δίνοντας σημασία στα εξωτερικά στοιχεία, χωρίς να συντρίβουν την καρδιά τους με πόνο για τα αμαρτήματά τους και δεν ζουν όπως μια τίκτουσα γυναίκα σε ώρα τοκετού. Αυτοί, βέβαια, δεν μπορούν να επιτύχουν στον σκοπό του έργου αυτού. Πόσο μακάριος είναι ο άνθρωπος που ζει και αισθάνεται την αμαρτωλότητά του με πένθος καρδιάς και άφθονα δάκρυα μετανοίας! Η θερμότητα της καρδιάς σε μια προσευχόμενη ψυχή είναι αυξημένη όταν έχει συνειδητοποιήσει την αμαρτωλότητά της και η κατάνυξη που γεννάται από αυτήν προσφέρει στην ποθούσα ψυχή την καθαρότητα της καρδιάς.
Όλη η πρόοδος ξεκινά από τη στιγμή που βαδίζουμε στο δρόμο της συναίσθησης της αμαρτωλότητάς μας και έχουμε κάθε στιγμή την προσοχή του νου συγκεντρωμένη στις αισθήσεις μας και μελετούμε τους εισερχομένους και εξερχομένους λογισμούς από τις παγίδες του πονηρού και του κόσμου. Το έργο δεν είναι δύσκολο, γιατί εκείνος που αγαπά και ποθεί τον Κύριο, δεν αφήνει τον εαυτό του να τον στενοχωρεί και να τον θλίβει με τους λογισμούς και τις πράξεις του, αλλά προσπαθεί να προσέχει να διατηρήσει καθαρή την καρδιά του από αυτά. Όμως, ως άνθρωποι αμαρτωλοί και επιρρεπείς στην αμαρτία, πέφτουμε εύκολα σ’ αυτήν, γι’ αυτό ας προστρέχουμε ως ικέτες και ταπεινόφρονες στον Κύριό μας ζητώντας το έλεός Του και απαριθμώντας κάθε βράδυ στην προσευχή μας το πλήθος των αμαρτιών μας. Τότε η χάρη του Θεού θα μας επισκιάζει και θα αισθανόμαστε ότι ο Θεός μας ελέησε με την κατάνυξη και τη θερμότητα που θα ζούμε εκείνες τις στιγμές! Ω, πόση χαρά θα νιώθουμε και πόση ζωντάνια πνευματική θα μας παρασύρει σε περισσότερη προσευχή! Τότε θα ειπωθεί αληθινά: «ουκέτι εγώ ζω, αλλά ζη εν εμοί ο Χριστός» (Γαλ. β΄ 20).
Όλη η προσπάθειά μας ευρίσκεται εις το πώς θα συγκεντρώσουμε το νου στην καρδιά μας με ζήλο πνευματικό, ώστε να πληρωθεί αυτή από τις ενέργειες της Θείας Χάριτος. Τότε όλη η ύπαρξή μας θα αισθάνεται και θα ζει την αγάπη και το έλεος του Θεού μέχρι να σταθεροποιηθεί η παρουσία του Θεού μέσα μας. Σιγά-σιγά θα αντιληφθούμε από τη συνεχή μνήμη του Θεού, πόση δύναμη κρύβει το όνομα του Ιησού Χριστού, γιατί θα αυξανόμαστε σε χάρη πνευματική και θα ανερχόμαστε σε βαθμίδες πνευματικής τελείωσης. Ενώ η ψυχή μας θα νιώθει την έλξη του Θεού με τα θεία συναισθήματα της γλυκυτάτης χαράς και της πνευματικής αγαλλιάσεως, αυτή θα ζει και μία ιδιαίτερη ζωή από τις ανταύγειες της θείας χάριτος, οι οποίες θα είναι όλο καλωσύνη, αγάπη, φιλαδελφία και κάθε τι καλό θα πλημμυρίσει την καρδιά μας. Θα νιώθουμε ότι ζούμε μέσα στη Βασιλεία του Θεού, όπου το κάθε τι θα μαρτυρεί το πνευματικό κάλλος του Θεού και την καθαρότητα των Μυστηρίων Του και την ελευθερία του Πνεύματός Του μέσα σε μια κατάσταση χαράς. Η ψυχή μας θα ζει την κατάσταση της χαράς της ουράνιας Βασιλείας και όλος ο πόθος μας θα είναι να διατηρήσουμε αυτή την ένωση με την προσευχή μας, με τη συντριβή της καρδιάς μας, παραδίδοντας τον εαυτό μας στο θέλημα του Θεού «εν πνεύματι Αγίω». Ας αναζητήσουμε αδιάκοπα το Θεό μέσα στην καρδιά μας μετά κόπου και πόνου εργαζόμενοι το έργο της σωτηρίας μας με «πνεύμα συντετριμμένο και καρδία τεταπεινωμένη».
Ο κάθε χριστιανός οφείλει να ενδυθεί το Χριστό, όπως ο ίδιος ενεδύθη τη σάρκα μας για τη δική μας σωτηρία. Γι’ αυτό η ζωή μας είναι ανάγκη να είναι σύμφωνη προς το θέλημα του Κυρίου μας και να ζούμε μέσα στο Φως Εκείνου με τη συμμετοχή μας στα Θεία Μυστήρια της Εκκλησίας, που μας χαρίζει άφθονα τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος. Η επίκληση του Ονόματος του Ιησού μας βοηθεί τόσο να ζούμε την αφθονία της χάριτός Του, όσο και να καρποφορούμε στις πνευματικές αρετές διατηρώντας την ψυχική καθαρότητά μας και λαμβάνοντας πείρα των Θείων Μυστηρίων του Θεού από την τακτική θεία μετάληψη του Σώματος και Αίματος του Ιησού Χριστού και την εξομολόγηση, ώστε να «μορφωθή Χριστός εν ημίν» (Γαλ. δ΄ 20). Τα πάθη δεν μπορούν πλέον να παραμείνουν μέσα μας, αλλά θα εγκαταλείπουν το χώρο της καρδιάς μας, διότι θα κατοικεί η κραυγή προς τον Κύριο και Θεό μας και η ενέργεια της Θείας Χάριτος θα κατακαίει κάθε πάθος και πειρασμό του πονηρού. Η επίσκεψη του Κυρίου στην ψυχή μας γίνεται πολύ έντονα, όπου θερμαίνει τη καρδιά μας και όλη την ύπαρξή μας από τη ζωηφόρο δύναμή Του και δεν μπορεί να πλησιάσει τίποτε ξένο, γιατί θα καεί και δεν θα μπορεί να αντέξει τη φωτιά του Κυρίου που είναι Φως και όλος αγάπη, γεμάτος έλεος για το πλάσμα Του. Όταν αναχωρήσει ο Κύριος, η ψυχή θλίβεται και στενάζει για την απουσία Του και παρακαλεί με δάκρυα και πόνο να επανέλθει στην καρδιά ο γλυκύτατος Ιησούς, που είναι η κάθαρση του νου, η θεραπεία των τραυμάτων της ψυχής και ο φωτισμός και ο γλυκασμός αυτής.
Ένας αγιορείτης ερημίτης ομολογεί πώς αισθάνεται μια προσευχόμενη ψυχή που ζει το φως του Αγίου Πνεύματος: «εκείνος που έχει στην καρδιά του το φως του Παναγίου Πνεύματος, μη δυνάμενος να υπομείνει την «άστεκτον» ενέργειά του, πέφτει κάτω στη γη, «κράζει και βοά» από έκπληξη και φόβο, που βλέπει και «πάσχει» μια πνευματική κατάσταση υπερλογική και υπερφυσική. Και ομοιάζει με άνθρωπο που του καίονται ως από φωτιά τα εντός του. Μη δυνάμενος να υποφέρει την ανέκφραστον πνευματική ηδνή από την ερωτική καύση, φαίνεται σαν εκστατικός. Τα δάκρυα τον περιβρέχουν, χωρίς να ημπορεί να κυριαρχήσει στον εαυτό του. Και όσο τον δροσίζουν, τόσο η φωτιά του πόθου ανάβει περισσότερο και τα δάκρυα αυξάνουν, τον πλένουν και αυτός αστράφτει πιο πολύ. Και όταν γίνει πλέον Φως, τότε εκπληρούται ο λόγος του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου «Θεός θεοίς ενούμενός τε και γνωριζόμενος» (Αθωνικοί Διάλογοι, Θεολογία της Νοεράς Προσευχής, Θεοκλήτου μοναχού, Θεσσαλονίκη 1975,σελ. 72). Όταν ο Θεός είναι μαζί μας, όλα είναι φωτεινά και καθαρά· ζωοποιώντας την ψυχή μας με τη θεία Χάρη και με το άπλετο έλεός Του, φυλάσσει αυτήν από κάθε φθοροποιό δύναμη του πονηρού. Πόσο ευλογημένη είναι μια τέτοια ψυχή που περιπατεί μέσα στο Φως του Χριστού τηρώντας το θέλημά Του! Αυτό είναι το έργο και ο σκοπός του ανθρώπου, πώς να απαλλαγεί από τα σαρκικά φρονήματα και να κατοικήσει το Φως του Θεού μέσα στην καρδιά του.
Έργο μας είναι να αγρυπνούμε για να καταστρέφουμε με τη δύναμη του Θεού τα έργα του πονηρού και με πλήρη επίγνωση του εαυτού μας και του θελήματος του Θεού να προσδοκούμε την έλευση του Χριστού στην καρδιά μας. Εάν γνωρίζουμε καλά την κατάσταση της ψυχής μας, δύσκολα παρασυρόμεθα σε αυταπάτες που καταστρέφουν τον άνθρωπο πνευματικά και ψυχικά. Όποιος φυλάττεται από τις επιθέσεις του πονηρού και του κόσμου, έχοντας στο νου του την ευχή του Ιησού, με το χρόνο εξαγνίζεται από άσχημα πράγματα και προσελκύει τη Θεία Χάρη με την προσοχή του νου στις κινήσεις της ψυχής του. Πόσο εύκολα η δύναμη του Ονόματος του Ιησού μας οδηγεί σε δρόμους ασφαλείς, όπου δεν υπάρχουν ληστές να ερημώσουν την ψυχή μας! Και όσο διατηρούμε δυνατό το δεσμό της αγάπης με το Θεό, τόσο και η φλόγα της προσευχής μας ανάπτει περισσότερο και γίνεται πύρινος στύλος που κατακαίει κάθε κακό και φουντώνει μέσα μας η θέρμη της καρδιάς μας από την αγαπητική σχέση με το Θεό. Η ζωντανή προσευχή μας οδηγεί στο δρόμο της αρετής της ταπείνωσης. Η προσευχή μας οδηγεί στην περιοχή του Θεού, όπου λαμβάνουμε την αληθινή ταπεινοφροσύνη (Γέροντος Κλήμεντος, «Η νοερά άθληση», σ. 187, παρ. 315, «Κατουνάκια Αγίου Όρους», 1976). Όταν η προσευχή γίνεται με κατάνυξη και θέρμη καρδιάς, η ψυχή του ανθρώπου ζει την αιωνιότητα του Θεού, που κρύβει Μυστήρια θεία και αποκτά μερική γνώση του Θεού. Αυτή η πνευματική αλλοίωση μέσα μας επιφέρει πολλές αλλαγές στη ζωή μας και στον τρόπο κοινωνίας μετά των ανθρώπων.

(Από το βιβλίο "Η άσκηση της Νοεράς Προσευχής του Ονόματος ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ", του Αρχιμ. Δαμιανού Ζαφείρη, εκδόσεις "Τήνος", Αθήνα 1997).
.

Τετάρτη 28 Ιουλίου 2010

Νουθεσίες από τον γέροντα Αμβρόσιο .

...
Ό Χριστός είναι εδώ! Γιατί δεν πιστεύεις; Πίστεψε και θα πάνε όλα καλά. Μόνο πίστεψε. Περίμενε! Μη φοβάσαι! Ή Χάρις του Θεού σε σκεπάζει. Περίμενε! Συγχωράμε τους ανθρώπους, δεν μαλώνουμε μαζί τους. Να χαίρεστε! Μα αγαπάτε ο ένας τον άλλον! Να συγχωρείστε! Να προσεύχεστε! Να αγαπάτε τον Θεό και την Παναγία, όπως και όλους τους Αγίους μας! Να ζητάς αγάπη από τον Κύριο. Μέσα στην αγάπη κρύβονται όλες οι αρετές. Να μην είσαι προσκολλημένος στα γήινα. Να Βλέπεις ψηλά, τον Πα ράδεισο, κι Εκείνος θα σε περιμένει. και να ξέρεις ότι δεν τα καταφέρ νουμε μόνοι μας. Ή Χάρις του Κυρίου θα μας βοηθήσει. Απ' το στόμα πού βγαίνει προσευχή δεν πρέπει να βγαίνει κατάρα. Ή πραγματική ζωή είναι σαν θωρηκτό, πού δεν το προσβάλλει τίποτα. Έρχονται οι φουρτούνες κι εσύ δεν παθαίνεις τίποτα. Ενώ το αντίθετο γίνεται, όταν δεν αγωνίζεσαι. · Ό,τι καλό κάνεις και αγώνα πνευματικό, τον κρατάς στη χούφτα σου και πας επάνω. Δεν στον παίρνει κανείς. · Τίποτα δεν αφήνει ο Θεός απλήρωτο, ούτε το καλό ούτε το κακό. Και μάλιστα το καλό το πληρώνει πολλαπλάσια. Εμείς δεν εξουθενώνουμε τους ανθρώπους. Τους βάζουμε ιώδιο στις πληγές. · Παιδί μου, αν μπορούσαμε να δούμε πόσο μας αγαπάει ο Θεός, πό σο καλός είναι ο Θεός, θα τρελαινόμασταν. · (Παραμονή Χριστουγέννων) Σήμερα γεννιέται ο Χριστός, κι άλλοι τραγουδάνε και χορεύουν σε τραπέζια και θυσιάζουν το βρέφος. · Δεν μπορούμε να είμαστε και με τον Χριστό κα[ με τον πονηρό. Πρέ πει ν' αποφασίσουμε. · Τι θέλει ο Κύριος; Αλήθεια, δικαιοσύνη και πίστη. Κι αυτά πού έχει ή καρδιά μας να τα έχουν και τα χείλη μας - όχι άλλα τα χείλη και άλλα ή καρδιά. · Αν δείτε άνθρωπο ειλικρινή, με αγάπη και πίστη, φιλάτε του τα πό δια. Να μου τον φέρετε, να σκύψω να του τα φιλήσω κι εγώ. · Τον βλέπετε αυτόν τον πεύκο απέναντι; Δεν φτάνει πού δεν καρποφο ρεί, είναι και καμένος. Αυτό το κούτσουρο είμαι εγώ. Μου έδωσε τό σα χρόνια ο Θεός, και τίποτε δεν έκανα. Σύντομα πεθαίνω και δεν είμαι έτοιμος. · Αλίμονο από μένα, αν δεν μετανοήσω και δεν κλάψω για τις αμαρτίες μου. Ερχόσαστε για τον Αμβρόσιο; Όχι! Για την Παναγία να ερχόσαστε και, αν Αυτή το επιτρέψει, θα πάρετε την ευχή κι από εμένα. · Χρειάζεται μετάνοια, όπως αυτή πού έδειξαν οι Νινευίτες, για ν' αλλάξουν οι βουλές του Κυρίου. Διαφορετικά, έρχονται πολλά δεινά στον κόσμο. · Να έχεις πίστη δυνατή. Ό Κύριος είναι εδώ, δεν είναι στον Ουρανό. Ή πίστη δίνει σταθερότητα στη ζωή του ανθρώπου. Ό Κύριος μας σώζει καθημερινά, μας βοήθα. Ή ολιγοπιστία είναι αμαρτία. · Ή Γραφή είναι μία και αιώνια και αληθινή. Δεν μπορούμε να παίρνου με κομμάτια και να τη χρησιμοποιούμε όπως μας βολεύει. Έχουμε κάνει τον δικό μας Θεό. Κόβουμε και ράβουμε ότι μας συμφέρει. · Δεν θα κριθούμε από τις πράξεις μας, αλλά από την προαίρεση και το έλεος του Θεού. · Νομίζουμε ότι αυτή ή ζωή δεν περνάει. Περνάει πάρα πολύ γρήγορα και σημασία έχει που θα βρεθείς μετά. · Αν είσαι μοιχός, πόρνος, ψεύτης, κλέφτης, πρόστυχος, δεν θα δεις Θεού πρόσωπο. · Την πορνεία την πληρώνουμε με αίμα ή με μεγάλο πόνο. · Προσοχή από την πορνεία. Να μη θέλει ο ένας να πάρει τη γυναίκα του άλλου. Να διώχνετε τέτοιους λογισμούς. Όταν ζητάς τη γυναίκα του άλλου, φεύγει ή αγάπη από τη δική σου και έρχεται το διαζύγιο. · Ό Θεός δεν μας κατηγορεί επειδή πέφτουμε, αλλά επειδή δεν σηκωνόμαστε. Ή ανθρώπινη φύσις, βλέπεις, είναι εύόλισθος. · Την κοπριά θα την πετάς στα χωράφια, μην την κρατάς μέσα. Μην τη φυλάς για σένα. Να την πετάς στα χωράφια για λίπασμα. · Να μετανοείτε και να εξομολογείστε, γιατί ή ζωή είναι σύντομη και χωρίς αυτά πάς στην κόλαση. · Ή μετάνοια είναι δώρο του Θεού. Πρέπει να τη ζητάμε, για να γίνουμε σκεύη εκλογής. · Άσε τα παλιά. Να τα ξεχάσεις όλα! Από εδώ και πέρα! · Αυτή ή κοπέλα φαίνεται, δεν έχει ψωμί να φάει, κι εσύ έχεις όλα σου τα αγαθά. Να ανοίξεις την καρδιά σου και να πεις: «Γιατί να τρώω όλο εγώ; Γιατί να μη δίνω και μια δεκάρα σε μια κοπέλα πού πεινάει και βασανίζεται μέσα στη ζωή;». Ακούς; Τον πλησίον, δηλαδή. Γιατί όλοι είμεθα κατά την απόφαση του Χρίστου μας· αδέλφια θα βρε θούμε εκείνη την ήμερα. Εδώ έχομε διακρίσεις, αλλά εκεί όλοι οι σω ζόμενοι είναι αδέλφια του Χριστού και θα είναι μια ψυχή, μια καρδιά. · Τώρα ο Χριστός έχει κατέβει εδώ κάτω, δίπλα σου. Εγώ τον βλέπω.Εσύ δεν τον βλέπεις, γιατί δεν έχεις πίστη. Μου είπε ότι θα σου δώσει αυτά πού θέλεις, αλλά ζητάει για αντάλλαγμα να κάνεις, έστω τρεις φορές τον χρόνο, φιλανθρωπίες σε παιδάκια πού είναι άρρωστα στο νοσοκομείο. Ξέρεις Τι είναι να δίνεις χρήματα για ένα φτωχό παιδάκι πού είναι άρρωστο; Μεγάλο μισθό παίρνεις από τον Θεό. · Δώστε όσο περισσότερα μπορείτε. Ένα πράγμα πού σώζει τις ψυχές είναι ή ελεημοσύνη. Εσείς κοιτάτε να φτιάχνετε εδώ τα σπίτια. Φτια χτέ κι ένα σπιτάκι στον Ουρανό, να σας περιμένει... · Να κάνετε ελεημοσύνες στους γειτόνους και σε όλους πού έχουν ανάγκη. Που είναι ή αγάπη, όταν δεν κάνουμε ελεημοσύνη; · Από αυτά πού παίρνετε να δίνετε και στους φτωχούς, σ' αυτούς πού δεν έχουν. Όχι να δίνετε από τα περισσεύματα σας ή τις κληρονο μιές. Αυτό δεν έχει καμιά αξία. · Δεν είναι καιρός για ξεφαντώματα και πανηγύρια. Να προσπαθείτε να αποθηκεύετε στην ψυχή σας. Να κάνετε ελεημοσύνες και προσευχή. · Μα μην είστε φιλάργυροι, αλλά φιλεύσπλαχνοι. · Ή ελεημοσύνη σκεπάζει ένα βουνό αμαρτίες ίσαμε τον Παρνασσό. · Να ξέρεις κάτι, παιδάκι μου: Τσιγκούνης στην τσέπη, τσιγκούνης και στα αισθήματα. · Ό θεός δεν επιτρέπει σ' εμάς να βλέπουμε τον κόσμο των αοράτων, γιατί, αν τον βλέπαμε, θα τρελαινόμασταν. Αν βλέπαμε γύρω μας τι υπάρχει και κινείται, θα τρελαινόμασταν. · Να πάς τώρα στον Θεό; Που θα πας με άδεια βαλίτσα; Πρέπει να γε μίσεις τη βαλίτσα σου. Αυτόν τον καιρό είναι άδεια. Πώς θα πας στον Κύριο; · Το πόσο θα ζήσουμε είναι σφραγίδα από την ώρα πού γεννιόμαστε. · Πολλοί έρχονται εδώ, γιατί πρέπει να έρθουν κι όχι από αγάπη γιατην Παναγία. Εγώ είμαι ένας αμαρτωλός, αλλά αγαπάω την Πανα γία και τον Χριστό. · Εγώ δουλεύω για του Κύριο!Ή αγάπη για τον θεό είναι απόλυτη. Για να μας βοηθήσει ο Χριστός, πρέπει κι εμείς να κοπιάσουμε - για να λάβουμε. Όπως ο γεωργός κουράζεται και μετά απολαμβάνει τους καρπούς, έτσι κι ο Χριστός θέλει κόπο, προσευχή και προσοχή.
.
Γέροντας Αμβρόσιος
Μονή Δαδίου
.
Αναδημοσίευση από : http://sotiriapsixis.blogspot.com/
.

.

Τρίτη 27 Ιουλίου 2010

Ο Άγιος και Ιαματικός Παντελεήμονας

...
Σήμερα, η Ορθόδοξη Εκκλησία μας , τιμά και στεφανώνει με ύμνους και ωδές πνευματικές , τον μεγαλομάρτυρα Του Χριστού και τον γενναίο της πίστεως αθλητή Παντελεήμονα τον ιαματικό και ανάργυρο.
Υπήρξεν ο Άγιος Παντελεήμων , και παραμένει για όλες τις νέες των ανθρώπων πρότυπον ενάρετου βίου και δράσεως ιεραποστολικής και παράδειγμα ευθαρσούς ομολογητού και υπερασπιστού της διωκομένης αγίας χριστιανικής πίστεως. «Εξ απαλών ονύχων» η ευσεβής μητέρα του Ευβούλη επέδρασε στην εύπλαστη ψυχή του και εφύτευσε το χριστιανικό σπόρο, ο όποιος χωρίς καθόλου να ενοχληθή από ειδωλολάτρη πατέρα του ερίζωσεν, εβλάστησεν, άνθισε και εκαρποφόρησε και σε πίστι και σε έργα χριστιανικά».
Ιδιαίτερα όμως επέδρασε στην ψυχή του ο άγιος ιερέας Ερμόλαος, ο όποιος και τον εβάπτισε, χωρίς να το ξέρη ο πατέρας του όταν ετελείωνε τις ιατρικές σπουδές. Μετά τις σπουδές του επρόσφερε τις επιστημονικές του γνώσεις και τις υπηρεσίες του απολύτως δωρεάν στους πάσχοντες από βαρείες ασθένειες ανθρώπους και γι΄ αυτό ανάργυρος βραβεύτηκεν από το Θεό με το χάρισμα να γιατρεύη δια της προσευχής του και θαυματουργικά τις ανίατες ασθένειες, τις οποίες αδυνατούσεν η ιατρική επιστήμη να θεραπεύση.
Και με το χάρισμα του το ιαματικό προσείλκυσε στο Χριστό και ειδωλολάτρη πατέρα του όταν μπροστά του εθεράπευσεν ένα παιδί τυφλό. Έτσι ο πατέρας με τον υιό συναγωνίζονταν σε έργα αγάπης φιλανθρωπίας και εμοίρασαν τη μεγάλη τους περιουσία στους φτωχούς. Το χάρισμα του όμως το ιαματικό και θαυματουργικό επειδή πολύ εθαυμαζόταν και συζητιόταν από τους «τεθεραπευμένους» ετράβηξε και την προσοχή του οργίλου και μανιακού διώκτη των χριστιανών αυτοκράτορα Διοκλητιανού, ο όποιος και καθυπέβαλε τον άγιο σε μαρτύρια και «ανοίπιστα» κολαστήρια.
Επίεζε στην αρχή τον άγιο να ειπή ότι τα θαύματα του τα ενεργεί με τη δύναμι και τη βοήθεια του Ασκληπιού του ειδωλολατρικού θεού και τον παρακινούσε με κολακείες και υποσχέσεις να επιστρέψη στην ειδωλολατρική θρησκεία, άλλ' ο «γενναιόφρων» αγέροχα και με παρρησία απαντούσε στον αυτοκράτορα με τα λόγια του αγίου Πολυκάρπου: «κάλει αμετάθετος γαρ ημίν ή από των κρειττόνων επί τα χείρω μετάνοια καλόν δε μετατίθεσθαι από των χαλεπών επί τα δίκαια».
Ας μας προσκαλής — του είπε —όσο θέλεις μάταια, γιατί εμείς οι χριστιανοί είναι αδύνατο να στραφούμε από τα καλλίτερα στα χειρότερα, είναι δε σωστό να στρέφεται κανείς από τα κακά στα καλά και τα δίκαια.
Και αφού και οι θωπείες και οι κολακείες και οι υποσχέσεις και οι εντολές του αυτοκράτορα δεν έπιασαν, διέταξε βασανιστήρια σωματικά πιστεύοντας ότι έτσι θα έσπαγε την ακαμψία και αγερωχία του νεαρού χριστιανού γιατρού και ότι έτσι θα εκέρδιζε στην ειδωλολατρία ένα ικανό στέλεχος.
Ο άγιος όμως διετήρησεν άσβεστη τη φλόγα της αγάπης του προς το Χριστό και συνεχώς σ' εκείνον έστρεφε τα μάτια της ψυχής του, και τον αισθανόταν πλησίον του και μεγάλην από εκείνον έπαιρνε δύναμι και καρτερία ώστε και θαρραλέα υπέφερε τα βασανιστήρια και θαυματουργικά σώθηκε από την κατακρεούργησι του σώματος του με σιδερένια νύχια και από την κατάκαυσι των σαρκών του με αναμμένες λαμπάδες και από το καζάνι με το βραστό λάδι και από τα πεινασμένα θηρία στα οποία τον έρριξαν. Τελευταία δε καταδικάστηκε στον δι' αποκεφαλισμού θάνατο και η αγία του κεφαλή αποκόπηκε από το τίμιο του σώμα αφού — ω του θαύματος — έτρεξεν όχι αίμα από το λαιμό του άλλα γάλα προς κατάπληξιν όλων των παρευρισκομένων.
Αυτός υπήρξεν αγαπητοί μου αδελφοί, σε λίγες και αδρές γραμμές ο άγιος και ένδοξος μεγαλομάρτυς και ιαματικός Παντελεήμων. Ας αποφασίσωμεν όμως όχι μόνο το θαυμασμό και τον εορτασμό της μνήμης και των θαυμάτων του, αλλά τη μίμησι του παραδείγματος του.
Όπως εκείνος δηλαδή αγαπούσε το Χριστό περισσότερο και από τη ζωή του έτσι και εμείς ας αγαπούμε το Χριστό και το άγιο θέλημα Του, και τη νηστεία και την προσευχή, και την ελεημοσύνη και τη λατρεία και κάθε αρετή να πραγματώνωμε και μάλιστα με αγώνα και κόπο και θυσία για να δείξωμε στο Θεό ότι προς χάρι του θυσιάζομε το δικό μας αμαρτωλό θέλημα, και όταν ακούμε τους άλλους να υβρίζουν τα θεία και το υπερύμνητο του Χριστού μας όνομα ας παίρνωμε το θάρρος και ας υπερασπίζωμε την προσβαλλόμενη πίστι μας, υμνώντας μάλιστα το βλασφημούμενο του Κυρίου όνομα.
Δυστυχώς και σήμερα και καθημερινά ακούμε ύβρεις και βλασφημίες και όταν εμείς στις συζητήσεις μας ομολογούμε με θάρρος την πίστι μας προς τον βλασφημούμενο Κύριο μαρτυρούμε και εμείς προς χάριν του, και όταν στο έγκλημα, την απάτη και την κακότητα εμείς αντιτάσσωμε το φωτεινό μας παράδειγμα, πάλι μαρτυρούμε χάριν του Χριστού και αναδεικνυόμεθα ομολογηταί και απολογηταί και άξιοι εορτασταί του Μεγαλομάρτυρα αγίου Παντελεήμονα,
Μας βεβαιώνει για τούτο ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς: «ει τοίνυν — λέγει — η προς Θεόν ομολογία μαρτυρία εστί, πάσα η καθαρώς πολιτευσαμένη ψυχή μετ' επιγνώσεως Θεού η ταις εντολαίς επακηκοϋία μάρτυς εστί και βίω και λόγω». Δηλαδή, αφού η ομολογία του Θεού είναι σαν το μαρτύριο, κάθε άνθρωπος πού ζή ορθά, με θείον επίγνωσι και έχει τηρήσει τις εντολές είναι μάρτυς και με τη ζωή του και με τους λόγους του.
Ας αγαπήσωμε λοιπόν αδελφοί από ψυχής, όπως ο άγιος Παντελεήμονας το Χριστό, και ας βλέπωμε πάνω από το συμφέρον μας το συμφέρον των πολλών

Αρχιμ. Νικοδήμου Παυλόπουλου
Καθηγουμένου Ι. Μ. Αγίου Ιγνατίου - Λειμώνος Λέσβου
από το βιβλίο του «Εορτοδρόμιον»

.

Παρασκευή 23 Ιουλίου 2010

Ό,τι συμβαίνει στη ζωή ...

...

Ό,τι μας συμβαίνει στη ζωή μας δεν είναι τυχαίο, δεν είναι μακριά από το μάτι του Θεού. Έτσι αν δείτε κάποιον να σας προσβάλει, να σας εξευτελίζει ή να σας βρίζει, μη θυμώσετε αμέσως μαζί του. Ψάξτε μέσα σας και θα βρείτε να φυτρώνει η τσουκνίδα της υπερηφάνειας. Ο Θεός λοιπόν μας στέλνει τους υβριστές μας για να μας κάνει προσεκτικούς ενδοσκόπους και να προλάβουμε το κακό που φυτρώνει και φουντώνει μέσα μας.

.
π. Μωυσής Αγιορείτης
.
.

Πέμπτη 22 Ιουλίου 2010

Αγία Μαρία η Μαγδαληνή, η Ισαπόστολος

...
Ποια ήταν στ΄ αλήθεια η Μαρία από τα Μάγδαλα ;
.
Ανήκε στον κύκλο των γυναικών εκείνων που ακολουθούσαν τον Χριστό και τους αποστόλους Του, βοηθώντας με πολλούς τρόπους την σωτηριολογική τους αποστολή. Ο ευαγγελιστής Λουκάς διασώζει την πληροφορία ότι πολλές από εκείνες τις μαθήτριες του Κυρίου συντηρούσαν οικονομικά μεγάλο μέρος του ιεραποστολικού του έργου και συνεισέφεραν στη συντήρηση, μετακίνηση και διαμονή της συνοδείας του Ιησού (Λκ. 8,3)1. Η συγκεκριμένη Μαρία καταγόταν από τα Μάγδαλα, παραλιακή πόλη της Γαλιλαίας. Γι’ αυτό και ονομάζεται Μαγδαληνή. Η επισήμανση της καταγωγής της μάς ενημερώνει αφενός για το ότι δεν ταυτίζεται με τις υπόλοιπες Μαρίες που ακολουθούσαν τον Ιησού, αλλά και αφετέρου μας πληροφορεί ότι δεν είχε σύζυγο, αφού διαφορετικά θα αναφερόταν με το όνομα του συζύγου της (π.χ. η Μαρία του Κλωπά).
Α. Στη Δύση, η Μαρία η Μαγδαληνή ταυτίστηκε με την μετανοημένη ιερόδουλη του Ευαγγελίου που άλειψε με ακριβό μύρο τα πόδια του Ιησού και τα σκούπισε με τα μαλλιά της (Λουκ. 7, 36-50 & Ματθ. 26,6-16), στο σπίτι του Σίμωνα του φαρισαίου.
Β. Στη σύγχρονη εποχή, η Μαρία η Μαγδαληνή έγινε πρωταγωνίστρια σε ευφάνταστα κινηματογραφικά έργα και ανιστόρητα μυθιστορήματα που την συνδέουν με την δήθεν ερωτική ζωή του Ιησού, ενώ την παρουσιάζουν νεότατη και προκλητική7 . Γ. Στον Κώδικα Da Vinci παρουσιάζονται οι υποτιθέμενες αλήθειες: (α) πως ο Χριστός και η Μαρία η Μαγδαληνή δεν ήσαν μόνο παντρεμένοι, αλλά ότι είχαν αποκτήσει και παιδιά, (β) ότι η «αλήθεια» αυτή εκδιώχθηκε από τα ευαγγέλια, αργότερα, από τον Μ. Κωνσταντίνο, και (γ) ότι οι «αλήθειες» αυτές του Dan Brown διασώζονται στα «γνωστικά ευαγγέλια» και στα χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας3 .
Τι ισχύει όμως ιστορικά και θεολογικά από τα αμέσως προηγούμενα; Τίποτε απολύτως!
Α. Η παρεξήγηση ότι η Μαγδαληνή υπήρξε ιερόδουλη, προέκυψε γιατί συνδέθηκαν ορισμένα παρόμοια περιστατικά με διαφορετικούς όμως πρωταγωνιστές, όπως φαίνεται καθαρά στα Ευαγγέλια: Είναι γεγονός ότι όχι μόνο η προαναφερθείσα μετανοημένη ιερόδουλη, αλλά και η Μαρία, αδελφή του Λαζάρου, μετά την ανάστασή του από τον Ιησού, άλειψε από τη χαρά της και αισθανόμενη μεγάλη ευγνωμοσύνη, τα πόδια του Ιησού με μύρο (Ιωάννης 12,1-11). Οι δύο αυτές Μαρίες της Καινής Διαθήκης θεωρήθηκε εσφαλμένα ότι είναι το ίδιο πρόσωπο με τη Μαρία τη Μαγδαληνή, επειδή: (α) από την τελευταία έβγαλε ο Χριστός «επτά δαιμόνια» (που λανθασμένα θεωρήθηκε ότι προέρχονταν από πορνεία, ενώ η Αγία Γραφή και οι Πατέρες της Εκκλησίας εννοούν έτσι τα πάθη της ψυχής που αντιτίθενται στο Πνεύμα του Θεού), (β) πέφτει και η Μαγδαληνή ως Μυροφόρος στα πόδια του Ιησού, αμέσως μετά την ανάστασή Του, (γ) επειδή μύρωσε με τις άλλες μυροφόρες το άπνουν σώμα του Ιησού, ταυτίστηκε με την ανώνυμη πόρνη που μύρωσε τό κεφάλι και τα πόδια του Ιησού, (δ) ο κοινός για πρώτη φορά εορτασμός από τη Δυτική Εκκλησία, στις 4 Μαϊου, της ανακομιδής των αγίων λειψάνων του αγίου Λαζάρου από την Κύπρο και της αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής από την Έφεσο, είχε ως αποτέλεσμα στη Δύση να θεωρηθεί η Μαγδαληνή το ίδιο πρόσωπο με την αδελφή του Λαζάρου, τη Μαρία (1,2,5,6)
Β. Πόσο νέα ήταν στην πραγματικότητα η Μαρία η Μαγδαληνή την εποχή της δράσης του Χριστού για να υποθέσουμε ότι θα μπορούσε να διακατέχεται από ερωτικά συναισθήματα για το πρόσωπό Του; Αν και στα Ευαγγέλια δεν αναφέρεται κάτι για την ηλικία της, οι ειδικοί ερευνητές συμπεραίνουν ότι πρέπει να ήταν τότε 50-60 ετών. Αυτό εξάγεται από το ότι οι μαθήτριες του Χριστού (ανάμεσα στις οποίες την πρώτη θέση κατείχε η Μαγδαληνή) είχαν ηλικία ως μητέρες που ήσαν γύρω στα 50 με 60 χρόνια, αφού ήσαν μητέρες των μαθητών του Χριστού, που και εκείνοι θα ήσαν περίπου στα 30-35 τους χρόνια. Επομένως, η Μαρία η Μαγδαληνή ήταν η ώριμη και συνετή μαθήτρια του Κυρίου, που μονάχα από ευσέβεια και ευεργετημένη καθώς ήταν από τον Θείο Διδάσκαλο, παρέμεινε δίπλα του και αφοσιώθηκε στη διακονία του έργου Του, μαζί με τις άλλες μαθήτριες7 .
Γ. Ο Χριστός είχε συνάψει οικογένεια με την Μαρία την Μαγδαληνή; Αρχικά λέμε ότι καμμία πηγή των χρόνων του Ιησού, βιβλική ή εξωβιβλική, δεν προσφέρει έστω και μια εμπεριστατωμένη απόδειξη για τη υπόθεση ότι ήταν παντρεμένος. Εάν κάτι τέτοιο συνέβαινε δεν υπήρχε λόγος να το αποκρύψουν οι ευαγγελιστές και ο απ. Παύλος, διότι απλούστατα δεν απαγορευόταν να παντρεύονται οι ιερείς, οι προφήτες και οι διδάσκαλοι. Άλλωστε και ο Πέτρος είχε οικογένεια και αρκετοί άλλοι απόστολοι. Εξάλλου, λίγο πριν να παραδώσει το πνεύμα του ο Θεάνθρωπος, ανέθεσε την φροντίδα της μητέρας του στον ευαγγελιστή Ιωάννη. Δεν θα ανέθετε την προστασία της, σύμφωνα με τους νόμους της εποχής, στην Μαγδαληνή, αν ήταν παντρεμένος; Ακόμη, ενώ σε διάφορα αποσπάσματα της Καινής Διαθήκης αναφέρονται τα μέλη της οικογένειας του Ιησού (η μητέρα του, οι αδελφοί και αδελφές του), πουθενά δεν αναφέρεται σύζυγος, ούτε φυσικά αναφέρεται πιθανή κατάσταση χηρείας Του. Τέλος, το ότι ο ίδιος ο Χριστός κηρύττει ως ιδεώδη τρόπο χριστιανικής ζωής έναν ηθελημένο και καρδιακό ασκητισμό (χωρίς φυσικά να μειώνει το γάμο) για την είσοδο στην Βασιλεία των Ουρανών (Ματθ. 19,10-12), οδηγεί στο συμπέρασμα πως ο ίδιος υπήρξε άγαμος. Κάτι επίσης πολύ σημαντικό: Ο Χριστός υπήρξε επί γης ο ενσαρκωμένος Θεός. Η σύντομη αποστολή Του δεν ήταν να παντρευτεί και να κάνει οικογένεια, αλλά από αγάπη και δια του σταυρού Του να σώσει όλο τον κόσμο.
Οι αλήθειες που περιγράφουν και διδάσκουν τα ευαγγέλια είναι εφεύρεση του Μ. Κωνσταντίνου; Όχι βέβαια! Στην εποχή του Μ. Κωνσταντίνου η Εκκλησία γνώριζε τι πίστευε αναφορικά με τον Τριαδικό Θεό, το πρόσωπο και την θεανθρώπινη φύση του Κυρίου κ.λπ. Και εκατομμύρια άνθρωποι είχαν ήδη πεθάνει, βασανιζόμενοι στα αμφιθέατρα και τις ρωμαϊκές αρένες, γιατί πίστευαν στον Χριστό ως Θεό.
Και ερχόμαστε να εξακριβώσουμε τι είδους ‘αλήθειες’ διδάσκουν τα χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας και τα Γνωστικά Ευαγγέλια, σύμφωνα με τον Dan Brown. Άραγε ανατρέπουν τις αυθεντικές αλήθειες της Αγίας Γραφής; Σαφώς όχι! Τα Χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας δεν περιέχουν τίποτε το χριστιανικό, παρά μόνο τμήματα της Παλαιάς Διαθήκης και άλλα αποσπασματικά κείμενα, χωρίς αναφορά στον Χριστό, ούτε φυσικά στο υποτιθέμενο ‘άγιο δισκοπότηρο’. Τα γνωστικά τώρα «ευαγγέλια» (του Θωμά, του Φιλίππου, της Μαρίας, των Αιγυπτίων και της Αληθείας) χρονολογούνται από τον 3ο αιώνα κ.ε., δεν γράφτηκαν από τους αποστόλους (αν και δανείζονται τα ονόματά τους για να προσδώσουν κύρος στα γραφόμενά τους), είναι γεμάτα φανταστικές επινοήσεις για τον κόσμο του Θεού και για τον Χριστό, ενώ παραποιούν την Καινή Διαθήκη και διαστρέφουν το νόημά της4 .

Ποια υπήρξε όμως πραγματικά η Μαρία η Μαγδαληνή;
.
Ενώ κάθε λουλούδι τρέφεται από τη γη και τον ήλιο8, η Μαρία η Μαγδαληνή, το ζωντανό λουλούδι του πνεύματος, αξιώθηκε να χαριτωθεί και να αγιάσει από την ίδια την πηγή της ζωής, τον Θεάνθρωπο Ιηοού. Αξιώθηκε ακόμη να συναντηθεί πρώτη με τον αναστημένο Χριστό, και στη συνέχεια τιμήθηκε από τον Κύριο με το να γίνει απόστολος στους αποστόλους Του, κήρυκας στους μαθητές Του, ευαγγελίστρια στους Ευαγγελιστές. Γνωστοποίησε πρώτη δηλαδή στον κύκλο των μαθητών Του την ζωηφόρα έγερσή Του από τον τάφο (Ι. Χρυσοστόμου, Ερμηνεία στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, Ομιλία Πστ'). Αυτό όμως παραχωρήθηκε ύστερα από θεία Οικονομία. Διό­τι, αφού από μια γυναίκα (την Εύα) ήλθε η λύπη στον κόσμο, από μία γυ­ναίκα (την Παναγία) κυοφορήθηκε ως άνθρωπος ο ίδιος ο Υιός του Θεού, και από μια γυναίκα και πάλι (την Μαρία την Μαγδαληνή) διακηρύχθηκε το μέγιστο και λυτρωτικό μήνυμα της Αναστάσεως (βλ. Κοντάκιον, Κυριακής Μυροφόρων, ήχος β')6 .
Η Ορθόδοξη Εκκλησία κληρονόμησε μια εντελώς διαφορετική παράδοση για το βίο και την πολιτεία της Μαρίας της Μαγδαληνής. Η ίδια υπήρξε δια βίου παρθένος. Και η καθαρότητα της ψυχής της φαινόταν όπως μέσα από καθαρό κρύσταλλο (Μοδέστου, αρχιεπισκ. Ιεροσολύμων «Εις τας Μυροφό­ρους» εκ της Βιβλιοθήκης Φωτίου, αρχιεπισκόπου Κων/πόλεως και Ρ.G. 104, 244). Οι Πατέρες της Εκκλησίας, αρχής γενομένης από τον Ιωάννη το Χρυσόστομο, την εκτιμούν βαθύτατα (αυτό βέβαια ισχύει τόσο στην Ορθόδοξη όσο και στην Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία) και αναφέρουν ότι ταξίδεψε στη Ρώμη, ομολόγησε την θεότητα του Χριστού στον ίδιο τον αυτοκράτορα Τιβέριο, επέστρεψε στην Παλαιστίνη, συντρόφευσε την Θεοτόκο μέχρι την Κοίμησή της, συνεργάστηκε με τον απόστολο Πέτρο, εξορίστηκε και κύρυξε το ευαγγέλιο στη Μασσαλία, έδρασε ως απόστολος στην Αίγυπτο, Συρία και Φοινίκη, και κατέληξε στην Έφεσο, μαζί με τον Θεολόγο και Ευαγγελιστή Ιωάννη, όπου και κοιμήθηκε και απ’ όπου μεταφέρθηκε άφθαρτο το λείψανό της στην Κωνσταντινούπολη, το 890, από τον αυτοκράτορα Λέοντα τον Σοφό2 .
Στη μονή της Σιμωνόπετρας στο Άγιο Όρος φυλάσσεται άφθαρτο το χέρι της, που διατηρείται για αιώνες σε φυσική κατάσταση, ελαστικό, και σε θερμοκρασία ζωντανού σώματος2 . Η εκκλησία μας την τιμά ως ισαπόστολο και Μυροφόρο και γιορτάζει τη μνήμη της στις 22 Ιουλίου και στις 4 Μαΐου ημέρα ανακομιδής (δηλ. μεταφοράς) των λειψάνων της. Επίσης την συνεορτάζει μαζί με τις άλλες Μυροφόρες Άγιες Γυναίκες, την τρίτη Κυρια­κή μετά το Πάσχα, την Κυριακή των Μυροφόρων.

ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ:

1. Βικιπαίδεια, ‘Μαρία Μαγδαληνή’
2. Θεόδωρου Ρηγινιώτη, «Τα απόκρυφα ευαγγέλια και ο σχηματισμός της Κ.Δ.», Εκδ. Πύρρα
3. Μιχαήλ Χούλη, «Ιησούς, ο Χριστός», Ιεράς Μητροπόλεως Σύρου, εκδ. Πανελληνίου Ιερού Ιδρύματος Ευαγγελιστρίας Τήνου, 2006
4. Μιχαήλ Χούλη, ‘Η αλήθεια για τον Κώδικα ντα Βίντσι’, περιοδικό Διάλογος, τ. 42, Αθ. 2005
5. antiairetikos.blogspot.com/2008/04/blog-post_29.html, ‘Μαρία η Μαγδαληνή: Μια παρεξηγημένη αγία’
6. www.impantokratoros.gr/C92EE7A9.el.aspx ‘Βίος της Αγίας ενδόξου Μυροφόρου και Ισαποστόλου Μαρίας της Μαγδαληνής’
7. aktines.blogspot.com/2010/04/blog-post_8541.html ‘Στέργιος Σάκκος, Μαρία Μαγδαληνή, Τό ἀληθινό της πρόσωπο’
8. Γιώργη Κρόκου, ‘Το ημερολόγιο της αιωνιότητας’, Αθ. 1992

Μιχαήλ Χούλης,
Θεολόγος καθηγητής
.
.

Τρίτη 20 Ιουλίου 2010

Ο Προφήτης Ηλίας

...
Έζησε γύρω στα 816 π.Χ. και προφήτευσε εικοσιπέντε χρόνια. Καταγόταν από την φυλή του Ααρών και από την πόλη Θέσβη, η οποία είχε δοθή από τον Θεό στους Ιερείς. Ήταν ζηλωτής, και με την προσευχή του έκανε πολλά θαύματα. Όταν ο Χριστός μετεμορφώθη στο Όρος Θαβώρ, ήταν εκεί παρών μαζί με τον Μωϋσή. “Και ιδού δύο άνδρες συνελάλουν αυτώ, οίτινες ήταν Μωϋσής και Ηλίας, οι οφθέντες εν δόξη έλεγον την έξοδον αυτού, ήν έμελλε πληρούν εν Ιερουσαλήμ” (Λουκ. θ’, 30-31).

Ο Προφήτης Ηλίας ήταν ζηλωτής και πυρίπνους. Είχε ζήλο Θεού “κατ’ επίγνωσιν”, διότι υπάρχει και ζήλος χωρίς επίγνωση, ο οποίος δημιουργεί μεγάλα προβλήματα στο Σώμα της Εκκλησίας και γενικότερα της κοινωνίας. Ο αληθινός ζήλος είναι αυτός που συνδέεται με την πνευματική ζωή και τον εσωτερικό αγώνα που κάνει ο άνθρωπος για να καθαρθή από τα πάθη, να συναντήση τον Θεό και να αποκτήση κοινωνία μαζί Του. Αυτή η διδασκαλία φαίνεται καθαρά στα Πατερικά κείμενα και στην Ορθόδοξη υμνογραφία. Στο πρώτο κάθισμα της Λιτής του Εσπερινού της Εορτής του Προφήτη Ηλία ψάλλουμε: “Ηλίας ο ζηλωτής και των παθών αυτοκράτωρ ... ούτος γαρ εν σώματι άγγελος και άσαρκος άνθρωπος δέδεικται τοις κατορθώμασιν ...”. Ο αληθινός ζηλωτής είναι εκείνος που μπορεί να κυβερνά τα πάθη του και όχι αυτός που άγεται και φέρεται από αυτά. Αυτός που με τα πνευματικά του κατορθώματα έχει γίνει εφάμιλλος των αγίων αγγέλων και, ενώ ζη στην γή, πολιτεύεται στον ουρανό. Είναι άγγελος με σώμα και άνθρωπος χωρίς σάρκα, δηλαδή χωρίς το σαρκικό φρόνημα. Τί σημαίνει σαρκικό φρόνημα μας το εξηγεί ο Απόστολος Παύλος στην Α’ προς Κορινθίους επιστολή του: “Έτι γαρ σαρκικοί εστε· όπου γαρ εν υμίν ζήλος (=ζήλεια) και έρις, ουχί σαρκικοί εστε και κατά άνθρωπον περιπατείτε;” (Α’ Κορ. γ’, 3). Ζήλεια, διχόνοιες, θυμοί και καυγάδες δεν μπορούν να έχουν σχέση με τον Θεό, διότι ο Θεός είναι Αγάπη, είναι Θεός της ειρήνης. Ο Προφήτης Ηλίας, ζώντας στην εποχή και το πνεύμα της Παλαιάς Διαθήκης, εφόνευσε, όπως είναι γνωστό, τους “ιερείς της αισχύνης”, ο Θεός όμως του έδωσε να καταλάβη ότι έκανε λάθος με το παράδειγμα του δυνατού αέρα, του σεισμού, της φωτιάς και της λεπτής αύρας, λέγοντάς του ότι ο Θεός δεν ευρίσκεται στον άνεμο ή στον σεισμό και την φωτιά, αλλά “εν τη φωνή της λεπτής αύρας”, ότι δηλαδή δεν αγαπά την βία, αλλά την ηρεμία, την ειρήνη και την πραότητα (Γ’, Βασιλ. 11-12).

Ο φανατισμός δεν μπορεί να έχη σχέση με τους Ορθοδόξους Χριστιανούς, ούτε με τον πραγματικό ζήλο για τον Θεό. Ο φανατισμός επικρατεί στις θρησκείες και τις οργανώσεις ανθρωποκεντρικού χαρακτήρα, που δημιουργούν κλίμα φανατισμού και πόλωσης, για να δημιουργούν και να διατηρούν οπαδούς. Η Ορθοδοξία δεν είναι θρησκεία, με την έννοια των ανθρωποκεντρικών θρησκειών, αλλά Εκκλησία. Είναι αποκάλυψη του Θεού και όχι ανακάλυψη του ανθρώπου. Δεν έχει οπαδούς, αλλά μέλη, τα οποία είναι όλοι “οι βεβαπτισμένοι και βεβαιόπιστοι”, όσοι έχουν βαπτισθεί στο Όνομα της Αγίας Τριάδος και ζουν ή αγωνίζονται να ζουν σύμφωνα με το θέλημα του Θεού.

Η ομαδική αποστασία από τον Θεό, που παρατηρείται και στις ημέρες μας, αλλά και η παρουσία πολλών αιρέσεων μας κάνει μερικές φορές να απελπιζόμαστε και να τα βλέπουμε όλα μαύρα, με αποτέλεσμα να οδηγούμαστε στην εξαγωγή λανθασμένων συμπερασμάτων. Ένα από αυτά είναι ότι δεν υπάρχουν σήμερα άγιοι, αυτό όμως δεν είναι αληθινό. Σε κάθε εποχή υπάρχουν άνθρωποι του Θεού, επομένως και στις ημέρες μας. Πάντα υπάρχουν οι αληθινοί προσκυνητές, αυτοί που ζουν με την προσευχή, την ανιδιοτελή αγάπη, την προσφορά και την θυσία. Όταν ο Προφήτης Ηλίας ολιγοψύχησε βλέποντας πολύ κόσμο να τρέχη πίσω από τον ψεύτικο θεό Βάαλ και νόμισε ότι έμεινε μόνος αυτός πάνω στην γη λάτρης και Προφήτης του αληθινού Θεού, ο Θεός του αποκάλυψε ότι υπάρχουν επτά χιλιάδες άνδρες που δεν προσκύνησαν τον Βάαλ, αλλά παρέμειναν πιστοί στον Θεό των Πατέρων τους. Επομένως, χρειάζεται πάντοτε ψυχραιμία και απόλυτη εμπιστοσύνη στον Θεό.

Αληθινοί ζηλωτές είναι αυτοί που συνδυάζουν, όπως ο Προφήτης Ηλίας, τον ζήλο και την αγάπη προς τον Θεό με την προσευχή και την ησυχαστική ζωή. Αυτοί που αποφεύγουν τις ακρότητες, αφού βιώνουν την ταπείνωση του Χριστού, την πραότητα και την εσωτερική ειρήνη. Αυτοί που αισθάνονται πραγματικά και αληθινά την παρουσία του Θεού “εν τη φωνή της λεπτής αύρας”.
.,
Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα
Πηγή : http://www.parembasis.gr/1997/97_07_06.htm
.

Σάββατο 17 Ιουλίου 2010

Η Αγία Μαρίνα και το θαύμα

...
Η Αγία Μαρίνα καταγόταν από την Αντιόχεια της Πισιδίας και έδρασε την εποχή του αυτοκράτορα Κλαυδίου. Ήταν μοναχοκόρη και μάλιστα ο πατέρας της ήταν ιερέας των ειδώλων. Δεν είχε συμπληρώσει το δωδέκατο έτος της ηλικίας της όταν πέθανε η μητέρα της και ο πατέρας της ανέθεσε την ανατροφή της σε κάποια χριστιανή γυναίκα. Η Αγία Μαρίνα τότε διδάχθηκε το Χριστιανισμό και άνοιξε την ψυχή της για να δεχτεί το Σωτήρα της Χριστό. Όταν ο έπαρχος Ολύμβριος πληροφορήθηκε τα σχετικά με αυτή, διέταξε να την οδηγήσουν μπροστά του και προσπάθησε με κάθε μέσο να τη μεταπείσει. Μάλιστα, θαμπωμένος από την ομορφιά της, της ζήτησε να γίνει γυναίκα του. Εκείνη αρνήθηκε και συνέχισε να ομολογεί την πίστη της. Γι΄ αυτό και υπέστη φρικτά βασανιστήρια. Αφού της καταξέσκισαν τις σάρκες με σιδερένια νύχια, την έριξαν στη φυλακή. Όταν την ανέκρινε για δεύτερη φορά και διαπίστωσε ότι παρέμενε ακλόνητη την έκαψε με αναμμένες λαμπάδες. Τότε όμως συνέβη μέγα θαύμα: Οι πληγές της έκλεισαν και όσοι βρίσκονταν εκεί έγιναν αμέσως χριστιανοί. Ο έπαρχος εξοργισμένος διέταξε να την αποκεφαλίσουν και έτσι η Αγία έλαβε το αμάραντο στεφάνι του μαρτυρίου.

.
Άπολυτίκιον. Ήχος πλ. α'. Τον συνάναρχον Λόγον.


Μνηστευθείσα τω Λόγω Μαρίνα ένδοξε, των επίγειων την σχέσιν πάσαν κατέλιπες, και ένήθλησας λαμπρώς ως καλλιπάρθενος· τον γαρ άόρατον έχθρόν, κατεπάτησας στερρώς, όφθέντα σοι Άθληφόρε. Και νυν πηγάζεις τω κόσμω, των ίαμάτων τα χαρίσματα.


.
Θαύμα Αγίας Μαρίνας


.
Πολλές φορές στην ζωή μας, σαν συνειδητοί Χριστιανοί, επικαλούμεθα τον Θεό και τούς Αγίους Του.
Αυτό λοιπόν έκανε και μια οικογένεια από την Κύπρο, γνωστή από τις τηλεοπτικές εκκλήσεις της πριν δύο χρόνια, για την εξεύρεση δότη προκειμένου να βρεθεί μόσχευμα για εγχείρηση στο μικρό παιδί τους, τον Ανδρέα που έπασχε από λευχαιμία.
Μόσχευμα βρέθηκε και οι γονείς ετοιμάσθηκαν για να ταξιδεύσουν στις ΗΠΑ, όπου θα γινόταν η λεπτή χειρουργική επέμβαση μεταμόσχευσης μυελού.
Όλοι θυμόμαστε τότε την αγωνία της οικογένειας του Βάσου Βασιλείου από τη Λεμεσό και τις καθημερινές εκκλήσεις τους στον Χριστό μας για να σώσει το παιδί τους. Πριν λοιπόν ξεκινήσουν για την εγχείρηση οι γονείς άκουσαν για τα θαύματα της Αγίας Μαρίνας και πήραν την πρωτοβουλία να τηλεφωνήσουν στο μοναστήρι τής Αγίας Μαρίνας στην Άνδρο και να ζητήσουν την ευλογία Της.
Στο τηλέφωνο ο ηγούμενος της Μονής αρχιμανδρίτης Κυπριανός υποσχέθηκε πως θα προσευχηθεί στην Αγία και ευχήθηκε στους γονείς να έχει το παιδί την Αγία Μαρίνα στο χειρουργείο για βοήθεια. Πράγματι με την ευχή του ηγουμένου Κυπριανού στις αποσκευές τους και με ακράδαντη την πίστη για τη βοήθεια της Αγίας Μαρίνας οι δύο γονείς και ο μικρός Ανδρέας μετέβησαν στις ΗΠΑ.
Μετά τις καθιερωμένες προκαταρκτικές εξετάσεις προετοιμασίας ο μικρός Ανδρέας εισήλθε για την πραγματικά πολύ σοβαρή και λεπτή εγχείρηση.
Λίγη ώρα πριν το χειρουργείο παρουσιάστηκε στον ιατρό που θα χειρουργούσε τον μικρό Ανδρέα μία γυναίκα.
Είπε πως είναι γιατρός και παρακάλεσε να παρακολουθήσει την εγχείρηση, επειδή ήταν προσωπική ιατρός του μικρού Ανδρέα. Η συζήτηση της γυναίκας με τον χειρούργο έδειχνε πως κατείχε την ιατρική επιστήμη και δεν άφηνε καμιά αμφιβολία στο χειρούργο να σκεφτεί πως δεν είναι ιατρός.
Εκείνος πάντως της είπε πως δεν επιτρέπεται να βρίσκεται στο χειρουργείο ξένος ιατρός και πως αποτελούσε πρακτική της ιατρικής του ομάδας να μην μετέχουν άλλοι στις λεπτές αυτές εγχειρήσεις.
Η επιμονή όμως της γυναίκας έκαμψε την αρχική αδιαλλαξία του χειρούργου.
Της ζήτησε να αφήσει τα στοιχεία της στη γραμματεία και να εισέλθει στη συνέχεια στο χειρουργείο μαζί του.
Έτσι και έγινε.Η άγνωστη ιατρός εισήλθε στο χειρουργείο και όχι απλώς παρακολουθούσε αλλά συμμετείχε ενεργά στην εγχείρηση του μικρού Ανδρέα. Αρκετές φορές μάλιστα έδωσε τις κατευθύνσεις για το πώς έπρεπε να προχωρήσει η επέμβαση.
Όλα πήγαν καλά και ο γιατρός αφού την ευχαρίστησε εξήλθε του χειρουργείου.
Το ζεύγος Βασιλείου έτρεξε να πληροφορηθεί για το πώς πήγε η εγχείρηση.
«Όλα πήγαν πολύ καλά» τους είπε. Και πρόσθεσε:
«Δεν μπορώ όμως να καταλάβω πως είχατε μια τέτοια γιατρό για το παιδί σας και ήλθατε σε μένα;»
Οι γονείς έκπληκτοι του απάντησαν ότι δεν είχαν φέρει κάποια γιατρό και δεν γνωρίζουν κάτι σχετικό. Ο χειρούργος όμως επέμενε και τους είπε πως όταν εξήλθε από το χειρουργείο η γιατρός του μικρού Ανδρέα, παρέμεινε για λίγο μέσα με την υπόλοιπη ιατρική ομάδα.
Ως εκ τούτου κάπου εκεί γύρω έπρεπε να είναι και τους προέτρεψε να τη συναντήσουν.
Μάταια όμως έψαχναν να τη βρουν. Η γιατρός είχε εξαφανισθεί...
Σκέφθηκαν πως θα έφυγε και πήγαν μετά την προτροπή του χειρούργου στη γραμματεία να ζητήσουν τα στοιχεία της προκειμένου να την ευχαριστήσουν. Πίστευαν πως ίσως κάποια γιατρός από την Ελλάδα, ή την Κύπρο ευαισθητοποιήθηκε και ταξίδευσε στις ΗΠΑ για να συμβάλλει στην λεπτή χειρουργική επέμβαση.
Με έκπληξη διαπίστωσαν πως η άγνωστη γυναίκα ιατρός είχε υπογράψει με το όνομα Μαρίνα από την Άνδρο (Marina from Andros).
Δεν πίστευαν αυτό που έβλεπαν.
Στέκονταν επί αρκετή ώρα αμήχανοι μπροστά στο θαύμα της Αγίας Μαρίνας.
Τα δάκρυα ευγνωμοσύνης και χαράς πλημμύρισαν τα μάτια τους.
Θυμήθηκαν αυτό που τους είχε πει ο σεβαστός γέροντας και ηγούμενος της ομώνυμης Ιεράς Μονής.
" Πηγαίνετε στην Αμερική και εύχομαι η Αγία Μαρίνα να είναι μέσα στο χειρουργείο "
Την απερίγραπτη χαρά τους για την επιτυχή έκβαση της εγχείρησης και την επαναφορά της υγείας του μικρού Ανδρέα τη μετέφεραν στα ΜΜΕ μιλώντας για το αληθινό θαύμα.
Από τότε έβαλαν ως τάμα να βρίσκονται πάντοτε οικογενειακώς στην Άνδρο την ημέρα της μνήμης της Αγίας Μαρίνας.
Έτσι και πράττουν, ενώ όπως ανέφερε μοναχός της Μονής με τον οποίο συνομιλήσαμε δύο φορές, στα χρόνια που μεσολάβησαν από τότε, η οικογένεια Βασιλείου μεταβαίνει τακτικά από τη Λεμεσό κάθε καλοκαίρι στην Άνδρο για να ευχαριστήσει την Αγία Μαρίνα, που έσωσε τον μικρό Ανδρέα.
Ουδέποτε λοιπόν απουσίασαν τα θαύματα των Αγίων από τη ζωή τής Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, και είθε ο Πανάγαθος Θεός, ό Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός, να μας ενισχύει την πίστη μας με τα θαύματα των Αγίων μας.
Ευχαριστούμε θερμώς την κ. Κυριακοπούλου Σπυριδούλα, συνταξιούχο ιατρό, που είχε την ευγενή καλοσύνη να μας ενημερώσει για το ανωτέρω θαύμα. Θερμές ευχαριστίες στον ηγούμενο της Ιεράς Μονής και στην αδελφότητα για τις διευκρινίσεις και τις απαντήσεις στα ερωτήματα που τους θέσαμε.
Το τηλέφωνο της Ιεράς Μονής, Αγίας Μαρίνης Άνδρου είναι : 2282024074.

Πηγή: Το θαύμα από http://www.athos.gr/


.

Παρασκευή 16 Ιουλίου 2010

Θαύμα Αγίου Λουκά της Κριμαίας ( του Ιατρού )

...
Στις 9 Μαΐου 2009 ο σύζυγός μου Γ.Χ., 42 ετών, είχε πάει στο σπίτι μας στο χωριό για κάποιες επιδιορθώσεις. Εκεί έχασε τις αισθήσεις του και όταν συνήλθε ένιωθε μεγάλη αδυναμία. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Λεμεσού, όπου έγινε αξονικός και φάνηκε ότι υπήρχε ρήξη ανευρύσματος ανιούσης αορτής. Όταν πήγαμε στις πρώτες βοήθειες, η γιατρός που τον είχε εξετάσει μας εξήγησε ότι η κατάστασή του ήταν κρίσιμη και έπρεπε να μεταφερθεί σε ιδιωτική κλινική για μια πολύ λεπτή επέμβαση από αγγειοχειρούργο, μιας και το τοπικό νοσοκομείο δεν είχε γιατρό αυτής της ειδικότητας.
Ο γιατρός της ιδιωτικής κλινικής όμως απουσίαζε σε συνέδριο στο εξωτερικό κι έτσι κρίθηκε απαραίτητο να μεταφερθεί με ασθενοφόρο στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας. Στο δρόμο επικοινώνησα τηλεφωνικά με την οικογενειακή μας γιατρό, η οποία προσπάθησε να με καθησυχάσει, τονίζοντάς μου ότι οι γιατροί θα μας λένε πάντα το χειρότερο σενάριο, γι’ αυτό κι εμείς δε θα έπρεπε να απελπιστούμε, ούτε να χάσουμε την πίστη μας.
Όταν φτάσαμε, γύρω στις 11 το βράδυ, μας υποδέχτηκε ο αγγειοχειρούργος, επικεφαλής της ομάδας που θα διενεργούσε την εγχείριση και μας παρέθεσε τα στατιστικά στοιχεία για περιπτώσεις όπως αυτήν του συζύγου μου. Από αυτούς που παθαίνουν ρήξη ανιούσης αορτής το 50% καταλήγει σε θάνατο πριν καν φτάσει στο νοσοκομείο. Από το υπόλοιπο 50% που υποβάλλεται σε εγχείριση μόνο το 1% - 2% βγαίνουν από το χειρουργείο ζωντανοί. Μας πρότεινε να πάμε σε ιδιωτική κλινική στη Λ., με έξοδα του κράτους, όπου εργαζόταν άλλος αγγειοχειρούργος με περισσότερη πείρα από τον ίδιο. Όταν όμως επικοινώνησε με την κλινική τον ενημέρωσαν ότι ο συνάδελφος του συμμετείχε και εκείνος στο συνέδριο.
Μας επέτρεψαν να δούμε το Γ. για μερικά λεπτά προτού μεταφερθεί στο χειρουργείο. Μόλις βγήκαμε από το θάλαμο προετοιμασίας, ξαναπήρα τηλέφωνο τη γιατρό μας και της επανέλαβα αυτά που μας είχε πει ο αγγειοχειρούργος. Με καθησύχασε και μου μίλησε για το νέο άγιο Λουκά τον ιατρό, το ρώσο. «Μην ανησυχείς», μου είπε, «να προσεύχεστε στον άγιο Λουκά, που είναι χειρούργος, να βοηθήσει το γιατρό που θα τον χειρουργεί. Θα προσεύχομαι κι εγώ». Πρώτη φορά άκουγα για τον άγιο αυτό.
Να σημειώσω εδώ ότι ήμουν τότε 6 μηνών έγκυος το τέταρτο μας παιδί. Αμέσως έταξα το μωρό στον άγιο Λουκά και παρακαλούσα με όλη μου τη δύναμη να την αξιώσει να γνωρίσει τον πατέρα της.
Η επέμβαση άρχισε τα μεσάνυχτα Σαββάτου προς Κυριακή και μας ενημέρωσαν ότι θα ήταν πολύωρη. Μια νοσοκόμα, γνωστή της πεθεράς μου, αναγνώρισε το Γ. και κάθε τόσο έβγαινε από το χειρουργείο και μας ενημέρωνε για την πορεία της εγχείρισης. Στις 7 το πρωί της Κυριακής, όταν η επέμβαση έφτανε προς το τέλος, βγήκε ο γιατρός ιδρωμένος και μας είπε ότι ενώ όλα είχαν πάει καλά μέχρι εκείνο το σημείο, είχε αρχίσει αιμορραγία και δεν μπορούσαν να την ελέγξουν. «Αν δεν σταματήσει η αιμορραγία, θα τον χάσουμε», μας είπε χαρακτηριστικά. «Εμείς κάναμε ό,τι έπρεπε και ό,τι μπορούσαμε. Από δω κι εμπρός, μόνο ο Θεός».
Πήραμε τηλέφωνο συγγενείς και φίλους και τους παρακαλέσαμε να πάνε στη λειτουργία και να κάνουν παράκληση για το Γ. Δόξα τω Θεώ, μετά από τρία τέταρτα, ξαναβγήκε η νοσοκόμα και μας είπε ότι κατάφεραν να σταματήσουν την αιμορραγία και ετοιμάζονταν να τον μεταφέρουν στην εντατική, όπου θα παρέμενε διασωληνωμένος και σε καταστολή για περίπου μια βδομάδα.
Έφυγα από το νοσοκομείο και πήγα σε ένα συγγενικό μας σπίτι, για να κάνω ένα ντους και να ξεκουραστώ λίγο. Πήρα ξανά τηλέφωνο τη γιατρό μας και την ενημέρωσα για το θαύμα. Μου είπε ότι όλο το βράδυ προσευχόταν και άκουγε τον άγιο Λουκά να της λέει: «Πλύσου κι έλα να με βοηθήσεις. Χρειάζομαι τις προσευχές όλων σας».
Επέστρεψα στο νοσοκομείο το μεσημέρι και έξω από την εντατική επικρατούσε αναβρασμός. Η πεθερά μου κλαμένη μου λέει: «Βγήκε ο γιατρός πριν λίγο, μας είπε ότι άνοιξε πάλι αιμορραγία και θα ξαναμπούν στο χειρουργείο». Νέα επέμβαση άλλες πέντε ώρες. Με τη βοήθεια του Θεού, όλα πήγαν και πάλι κατ’ ευχήν και είχαμε το δεύτερο θαύμα.
Την επόμενη μέρα πήγαμε στο γραφείο του γιατρού να τον ευχαριστήσουμε. Μας είπε ξανά, τονίζοντας τις λέξεις:
«Δεν είναι εμένα που πρέπει να ευχαριστήσετε, αλλά το Θεό, που λυπήθηκε τα παιδιά του».

Όπως προανέφερα, ο Γ. θα έπρεπε να μείνει σε καταστολή για μια βδομάδα, ώστε να αποφευχθεί ο κίνδυνος νέας αιμορραγίας. Όταν πέρασαν πέντε έξι μέρες, οι γιατροί άρχισαν τις προσπάθειες να μειώσουν τη δόση των κατασταλτικών, για να μπορέσει να «ξυπνήσει». Όμως κάθε φορά που προσπαθούσαν, η αναπνοή του γινόταν ακανόνιστη και ανέβαινε η πίεσή του. Έτσι αναγκάζονταν να συνεχίσουν τη χορήγηση των κατασταλτικών. Ο διευθυντής της εντατικής μας κάλεσε στο γραφείο του και μας είπε ότι οι ενδείξεις ήταν αρνητικές και πιθανότατα υπήρχε κάποια εγκεφαλική βλάβη. Έγινε αξονική τομογραφία και πράγματι φάνηκε ότι υπήρχε έμφρακτο στη δεξιά μέση εγκεφαλική αρτηρία, αυξημένη ενδοκρανιακή πίεση και μετατόπιση της μέσης γραμμής του εγκεφάλου με κίνδυνο να υποστεί ζημιά και το αριστερό ημισφαίριο.
Κλήθηκε νευροχειρουργός, ο οποίος έκανε καθετηριασμό και τοποθέτησε όργανο για συνεχή μέτρηση της ενδοκρανιακής πίεσης. Αρχικά οι γιατροί προσπάθησαν να ελέγξουν την ενδοκρανιακή πίεση με φαρμακευτική αγωγή.
Στην ενημέρωσή μας από τους εντατικολόγους μας λέχθηκε ότι η κατάσταση ήταν και πάλι κρίσιμη. Όπως μας εξήγησαν, ο Γ. είτε θα παρέμενε όπως ήταν (δηλαδή φυτό και θα ζούσε με μηχανική υποστήριξη), είτε θα χειροτέρευε και θα πέθαινε. Όταν ρωτήσαμε αν υπήρχε περίπτωση να βελτιωθεί, η απάντηση των γιατρών ήταν μόνο με θαύμα.
Ζητήσαμε από τον ιερέα του νοσοκομείου να κάνει ευχέλαιο και παράλληλα κάναμε και παράκληση στο παρεκκλήσιο του αγίου Λουκά στο χωριό Ερήμη. Ο ιερέας μας έδωσε βαμβάκι που σταύρωσε στα λείψανα του αγίου και σταυρώσαμε με αυτό το Γ.
Ξημερώματα της 21ης Μαΐου μου τηλεφώνησε ο νευροχειρουργός για να μου πει ότι ήταν αδύνατο πλέον να ελεγχθεί φαρμακευτικά η ενδοκρανιακή πίεση και, μπροστά στον κίνδυνο θανάτου ή εκτεταμένης εγκεφαλικής βλάβης, ήταν υποχρεωμένος να ζητήσει τη συγκατάθεσή μου για να προχωρήσει σε κρανιοεκτομή. Του την έδωσα και ξεκινήσαμε για το νοσοκομείο.
Μετά την επέμβαση-κρανιοεκτομή ο Γ. θα έπρεπε να συνεχίσει να παραμένει σε καταστολή για άλλη μια βδομάδα, ώστε να αποφευχθεί μια νέα αιμορραγία, στο κρανίο αυτή τη φορά. Τότε επικοινώνησε μαζί μας στενό συγγενικό μας πρόσωπο και μας είπε ότι στην εκκλησία των Αγίων Πάντων στη Μακεδονίτισσα, στη Λευκωσία, υπάρχει τεμάχιο από το ιερό λείψανο του αγίου Λουκά και έχει κάποιο γνωστό της θεολόγο, ο οποίος ζήτησε από τον ιερέα να φέρει στην εντατική το λείψανο και να κάνει παράκληση. Πράγματι, το Σάββατο πριν τον εσπερινό ήρθαν ο ιερέας και ο θεολόγος, έκαναν παράκληση στον άγιο Λουκά και ο ιερέας σταύρωσε το Γ. με το λείψανο.
Από το απόγευμα εκείνο η κατάσταση του Γ. άρχισε να παρουσιάζει σταθερή βελτίωση. Σταμάτησε η χορήγηση κατασταλτικών και άρχισε σιγά σιγά να έχει και πάλι επαφή με το περιβάλλον. Σε δέκα μέρες μπορούσε να τρώει μαλακά φαγητά και αφαιρέθηκε ο στοματογαστρικός σωλήνας, οπότε μπόρεσε και να κοινωνήσει των αχράντων μυστηρίων.
Συνολικά ο Γ. παρέμεινε στην εντατική για σαράντα μέρες. Μετά μεταφέρθηκε στο θάλαμο του αγγειοθωρακοχειρουργικού για άλλες δέκα μέρες και στη συνέχεια σε κέντρο αποκατάστασης. Εκεί παρέμεινε για πέντε σχεδόν μήνες, ακολουθώντας πρόγραμμα εντατικής φυσιοθεραπείας, για να αντιμετωπιστεί η αριστερή ημιπληγία, συνεπεία της βλάβης στη δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου, και να μπορέσει να σηκωθεί από το αναπηρικό καροτσάκι.
Επέστρεψε στο σπίτι στις 4 Δεκεμβρίου 2009. Σήμερα μπορεί να περπατά στηριγμένος σε μπαστούνι και να αυτοεξυπηρετείται. Στο μεσοδιάστημα, τον Αύγουστο, γεννήθηκε και η Λουκία μας. Η χάρη του Θεού και του αγίου Λουκά επέτρεψε στο Γ. να χαίρεται τα τέσσερα παιδιά μας και στα παιδιά να συνεχίσουν να μεγαλώνουν μαζί με τον πατέρα τους.
Κλείνοντας, θέλω να σημειώσω τα λόγια που είπε ο νευροχειρουργός στον κουμπάρο μας, όταν τον συνάντησε, λίγο πριν βγει ο Γ. από την εντατική:
«Κάθε φορά που περνώ από αυτό το κρεβάτι ανατριχιάζω, γιατί αυτός ο άνθρωπός πέθανε και αναστήθηκε τρεις φορές».
.

Πέμπτη 15 Ιουλίου 2010

Ν η σ ί μ ο υ . . .

...

Με το σίδερο έκοψαν τη μέρα στα δυο.
.
Με τ' άδικο έκοψαν την Κύπρο στα δυο.
.
Εκείνη δε μίλησε.
.
Έσταξε μόνο καυτές σταγόνες
.
από αίμα σκοτωμένου παλικαριού
.
και κράτησε το κεφάλι στις απαλάμες.
.
Κι ο ήλιος απαράτησε τον ουρανό
.
κι έσκυψε να της δέσει την πληγή
.
μ' ένα γλυκόλαλο τραγούδι
.
που μίλαγε για Λευτεριά.
.
Κι ο Τεύκρος . . .
.
κι ο Κίμωνας . . .
.
κι ο Ευαγόρας . . .
.
σμίξαν τους αιώνες τους
.
μες στα δεμένα φρύδια τους
.
και κάθονται και συλλογιούνται
.
τα περασμένα και τα μελλούμενα.
.
Ανηφορίζουν τη ματιά στον Πενταδάκτυλο
.
και σφίγγουν τη γροθιά. . .
.

Πηγή : http://durabond.ca/gdouridas/stavrou.html

( ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΝΘΕΣΗ « ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ ΜΟΥ » )

.

Τετάρτη 14 Ιουλίου 2010

Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης

...
Ο μεγάλος αυτός διδάσκαλος της Ορθοδοξίας και του Γένους μας, γεννήθηκε στο νησί της Νάξου το έτος 1749 από ευσεβείς και ενάρετους γονείς, τον Αντώνιο και την Αναστασία Καλλιβρούτση. Κατά την βάπτισή του έλαβε το όνομα Νικόλαος. Νηπιόθεν γαλουχήθηκε με τα ζωογόνα νάματα της ευσεβείας και της πίστεως και ανετράφη "εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου", όπως παραγγέλλει ο θείος Παύλος
(Εφεσ. ΣΤ' 4).

Την έμφυτη προς τα θεία κλήση του, αύξησε η χριστιανική αγάπη πού πήρε από το οικογενειακό του περιβάλλον και μάλιστα από την εκλεκτή του μητέρα, την δε ευφυΐα του εκαλλιέργησε και πολλαπλασίασε η μελέτη και η σπουδή.

Προώδευε στην αρετή και στην γνώση κατά τρόπο θαυμαστό. Κατ' αρχήν, φοίτησε στην γενέτειρά του και στην Σχολή Αγίου Γεωργίου περιοχής Γρόττας, Χώρας Νάξου, με διδάσκαλο τον Αρχιμανδρίτη Χρύσανθο, αυτάδελφο του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού.

Τις γνώσεις του συμπλήρωσε στην περίφημη Ευαγγελική Σχολή τής Σμύρνης, όπου φοίτησε για πέντε χρόνια, με διδάσκαλο τον Ιερόθεο Βουλισμά, διευθυντή της Σχολής αυτής. Τόσο διέπρεψε ο Άγιος Νικόδημος στις σπουδές του, ώστε, ενώ σπούδαζε, εδίδασκε τους συμμαθητές του. Και ο Ιερόθεος αργότερα τον παρακαλούσε να έρθει στην Σμύρνη για να τον διαδεχθεί στη διεύθυνση της Σχολής αυτής.

Στην Σμύρνη έλαβε ο Νικόδημος πληθωρική μόρφωση, που εκτός από τη θεολογική επιστήμη περιελάμβανε ακόμα γνώσεις φιλοσοφικές, οικονομικές, ιατρικές, αστρονομικές και στρατιωτικές.

Μελετούσε πολύ την Αγία Γραφή, τους Πατέρες, και όλους τους ποιητές. Ήταν άριστος χειριστής του λόγου, γνώριζε την Κλασσική Φιλολογία και την Ιαμβική Γλώσσα. Μιλούσε άριστα την γαλλική, ιταλική και λατινική γλώσσα επίσης.

Είχε προικιστεί από τον Πανάγαθο με σπάνια χαρίσματα, όπως είναι η ισχυρότατη μνήμη, η οξύτατη νοημοσύνη, η αστραποβόλα αντίληψη κ.λπ. Ό,τι μελετούσε μια φορά μπορούσε να το θυμάται και να το απαγγέλει απ’ έξω σε όλη του τη ζωή. Ολόκληρα κεφάλαια της Γραφής απήγγειλε από στήθους και θυμόταν όλους τους κώδικες των Βιβλιοθηκών των Μονών του Αγίου Όρους. Υπήρξε ένα πραγματικό φαινόμενο για την εποχή του και το κέντρο του θαυμασμού και τού παραδειγματισμού.

Το έτος 1770, αφού απεφοίτησε από την Σχολή, επέστρεψε στην Νάξο. Τότε, για μια πενταετία περίπου εργάστηκε ως Γραμματέας της Μητροπόλεως Παροναξίας με την εποπτεία και την καθοδήγηση του Μητροπολίτου Παροναξίας Ανθίμου του Γ (1742-1779).

Η μητέρα του εμόνασε στην Ιερά Μονή Χρυσοστόμου Νάξου, με το όνομα Αγάθη.

Ο Νικόδημος ήταν λάτρης της μοναστικής πολιτείας. Αυτή την έμφυτη επιθυμία του γιγάντωσε η γνωριμία του με σπουδαίους μοναχούς του Αγίου Όρους και με άλλες προσωπικότητες, όπως είναι ο Άγιος Μακάριος Νοταράς Επίσκοπος Κορίνθου κ.λπ.

Το έτος 1775 ήρθε στην Μονή Διονυσίου του Αγίου Όρους. Εκεί εκάρη μοναχός με το όνομα Νικόδημος.

Ως μοναχός διεκρίθη για την οσιότητα του βίου του, τους πνευματικούς του αγώνες και για την ασκητικότητά του. Πνευματοφόρος, Θεοχαρίτωτος και γνήσιος Πατέρας και ορθόδοξος θεολόγος διδάσκαλος, δυναμικά απέκρουσε τις αιρέσεις και τις κακοδοξίες των ημερών του. Είναι ο πρύτανης των "Κολυβάδων", αυτών που ήθελαν δηλαδή τα Ιερά Μνημόσυνα των νεκρών να γίνονται Σάββατο και όχι Κυριακή. Ένεκα της εμμονής του στις παραδόσεις και στο Πνεύμα των Ιερών κανόνων της Εκκλησίας μας, υπέστη ταπεινώσεις και διωγμούς. Όμως, αυτά του χάρισαν και τον στέφανο του ομολογητού.

Ακτημοσύνη, παρθενία και υπακοή είναι τα μεγέθη τα οποία έφθασε και εβίωσε σε πληρότητα.

Υπήρξε ένας αετός του Πνεύματος, πού πέταξε από το Νότιο στο Βόρειο Αιγαίο, από την αγιοτόκο Νάξο στον αγιοτρόφο Άθωνα.

Εκτός όμως από τις μοναστικές αρετές υπηρέτησε και το έργο της διδαχής, συγγράφοντας.
Κατά διαστήματα έρχεται σε έρημες περιοχές για περισσότερη άσκηση.

Έβλεπε νοερά, ζούσε καθημερινά την αιωνιότητα, αλλά συγχρόνως έβλεπε και τα συμβαίνοντα στον περίγυρο. Δεν έβλεπε μόνο τον ουρανό, αλλά και την γη. Αισθάνεται τον πόνο των Ορθοδόξων που μέσα στο σκοτάδι της δουλείας αγωνίζονται. Και προς χάρη του κόσμου προσεύχεται. Κοπιάζει, αγρυπνεί, παρακαλεί, συγγράφει, μάχεται κατά των δαιμόνων. Δεν κινείται άγονα, μονόπλευρα και νοσηρά. Αντίθετα πονάει για τους αδελφούς του και την σωτηρία τους. Και καρποί της αγάπης του για τον Θεό και τον άνθρωπο είναι οι πάνω από εκατό τόμοι των συγγραμμάτων του, τα κυριώτερα από τα οποία είναι:
"Αόρατος Πόλεμος”,
“Πνευματικά Γυμνάσματα”,
“Συμβουλευτικόν Εγχειρίδιον”,
“Κήπος Χαρίτων"‚
"Νέον Μαρτυρολόγιον”,
“Εορτοδρόμιον”,
“Συναξαριστής”,
“Ερμηνεία των επιστολών του Παύλου”

Λάτρης του Τυπικού και της Λατρείας της Εκκλησίας μας, λάτρης και μιμητής των αγίων, μέχρι τις τελευταίες στιγμές της ζωής του, αδιάκοπα επικοινωνούσε με τον Τριαδικό Θεό, τον Οποίο τόσο δυνατά αγάπησε και ευηρέστησε.

Είναι αυτός που πρώτος τονίζει την αξία και την σπουδαιότητα της συχνής μας συμμετοχής στο Ιερό Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Έγραψε μάλιστα και ειδικά βιβλία, με τον τίτλο “Περί συνεχούς Θείας Μεταλήψεως”.

Δέχθηκε το ταξίδι για τον ουρανό πανέτοιμος, με ήρεμη την συνείδηση ότι άξια αγωνίσθηκε τον “καλόν αγώνα”.

Με την καθημερινή του συμμετοχή στο σωστικό Δείπνο της ζωής, με την έντονη μυστηριακή του ζωή, που κορυφώθηκε τις τελευταίες μέρες λίγο πριν κλείσει τα μάτια του, με την αδιάλειπτη προσευχή, παρέδωσε την ψυχή του την οσιακή στον Κύριο, την Τετάρτη 14 Ιουλίου του έτους 1809 τις πρώτες ορθρινές ώρες και σε ηλικία μόλις 60 ετών, και στο κελλί των Σκουρταίων, στις Καρυές του Αγίου Όρους. Τα τελευταία του λόγια ήταν η απάντηση που έδωσε στους μαθητές του όταν τον ρώτησαν αν ησυχάζει:

“Τον Χριστό έβαλα μέσα μου και πώς να μη ησυχάσω;”.

Την είδηση της κοιμήσεώς του με θλίψη έμαθε ο εκκλησιαστικός, θεολογικός, μοναστικός και όχι μόνο, κόσμος της εποχής του. Σημειώνει ο χρονογράφος σχετικά με την κοίμηση του αγίου Νικοδήμου:

"Ανατέλλοντος του αισθητού ηλίου, εις την γην, εβασίλευσεν ο νοητός ήλιος της Εκκλησίας του Χριστού. Έλειψεν ο πύρινος στύλος, ο οδηγών τον νέον Ισραήλ εις ευσέβειαν. Εκρύβη η νεφέλη η δροσίζουσα τους τηκομένους τω καύσωνι των αμαρτιών”.

Είναι ακόμη χαρακτηριστική και η σκέψη την οποία εξέφρασε τότε ένας Χριστιανός. “Πατέρες μου, καλύτερον ήτο να απέθνησκαν σήμερα χίλιοι χριστιανοί και όχι ο Νικόδημος”.

Κατά καιρούς, πολλά εγκώμια γράφτηκαν για τον Άγιο Νικόδημο, όπως: "Υπήρξε ο μέγιστος των μονασάντων από συστάσεως του Αγίου Όρους”. “Υπήρξε ο πάντοτε πενία τρυχόμενος και γιγαντωθείς προ της ασήμου ημών γενεάς”.

Κατά τον V. Grumel, “υπήρξε κανονολόγος, λειτουργιολόγος, αγιογράφος –δηλαδή ερμηνευτής των Γραφών, ασκητικός συγγραφεύς, εκδότης βιβλίων, εις των πλέον γονίμων συγγραφέων και αναμφιβόλως ο πλέον φιλόπονος Μοναχός, παρά του οποίου δοξάζεται η ελληνική Εκκλησία”. Κατά τον Θ. Σπεράντσον, ο Άγιος Νικόδημος υπήρξε πρόδρομος της εθνικής παλιγγενεσίας.

Ο Luis Petit γράφει πως ο Νικόδημος με τα βιβλία του αντικατέστησε το ζωντανό κήρυγμα του Κοσμά του Αιτωλού κ.λπ.

Ο Ιερός Νικόδημος αναμφίβολα υπήρξε ο κορυφαίος εκφραστής του οσιακού βίου και η θύρα που οδηγεί στην ορθόδοξη πνευματικότητα. Είναι ο εξαίσιος θεολόγος και ο ασίγαστος διαχρονικός διδάσκαλος της Ορθοδοξίας και του Γένους. Αποτελεί δε σπανιότατο φαινόμενο συνδυασμού σπανίων θείων χαρισμάτων, αγιότητος βίου, ασκήσεως και συγγραφικής παραγωγής.

Ότι και όσα αν πούμε για την μορφή αυτή δεν λέμε τίποτα, ούτε και μπορούμε να την κλείσουμε στις λίγες αυτές γραμμές.

Ο ίδιος, εξυμνώντας τον Ιερό Χρυσόστομο, έλεγε: “Αν μπορεί κανείς να συμπεριλάβει μέσα σε ένα κουτάλι την θάλασσα, άλλο τόσο μπορεί και να εξυμνήσει τον Ιερό Χρυσόστομο”.

Και εμείς λοιπόν επαναλαμβάνουμε το λόγια αυτά του Αγίου Νικοδήμου, και λέμε: “Αν μπορεί κανείς να συμπεριλάβει μέσα σ’ ένα κουτάλι τη θάλασσα, έτσι μπορεί ν’ αναφερθεί επαρκώς στον Όσιο Νικόδημο”.

Η Εκκλησία μας επάξια από το έτος 1955 τον κατέταξε στις δέλτους τού Αγιολογίου της. Από την ημέρα της Κοιμήσεώς του, εφέτος συμπληρώνονται 190 ολόκληρα χρόνια.

Στο πέρασμα τόσων χρόνων, ο Άγιος Νικόδημος εξακολουθεί να είναι ο άσβεστος και πάμφωτος φάρος, που φωτίζει και κατευθύνει την πορεία όλων μας προς την ακύμαντη Βασιλεία του Θεού, εκεί πού υπάρχει η αιώνια πανευτυχία και η αληθινή δόξα. Προς την κατεύθυνση αυτή, μας καλεί να κινηθούμε ο βίος του Αγίου Νικοδήμου!

Ο άγιος Νικόδημος εορτάζει κατά την καθιερωμένη Πανήγυρη τής 14ης Ιουλίου.

Ωσαύτως, εορτάζει την πρώτη Κυριακή του Σεπτεμβρίου, κατά την καθιερωθείσα προσφάτως Σύναξη των Πέντε Αγίων τής Παροναξίας, η οποία τελείται στο νεόδμητο Ι. Ναό των Ναξίων Αγίων Νικοδήμου του Αγιορείτου και Νικολάου του Πλανά, στην πόλη της Νάξου.

Ακόμη, την Τρίτη Κυριακή του Σεπτεμβρίου στην Πάρο, όπου επίσης τελείται η Σύναξη των Αγίων.

Οι Ασματικές Ακολουθίες του Αγίου Νικοδήμου, οι οποίες ευρίσκονται σε λειτουργική χρήση, συντάχθηκαν από τον αείμνηστο Υμνογράφο, Μοναχό Γεράσιμο Μικραγιαννανίτη, από τον Σεβ. Μητροπολίτη Πατρών κ. Νικόδημο, καθώς και από τον Αρχιμ. Νικόδημο Παυλόπουλο, Ηγούμενο της Ι. Μονής Λειμώνος Λέσβου.

Επιμέλεια Κειμένου: Αρχιμ. Αλέξανδρος Μαστράτος
Πηγή : Ιερά Μητρόπολις Παροναξίας

.

Τρίτη 13 Ιουλίου 2010

Η Αγάπη ! Το άθλημα των αθλημάτων !

...
Ο Θεός μας είναι αγάπη ! «Ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί» , μας πληροφόρησε ο μαθητής της αγάπης, ο ευαγγελιστής άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος. Και ακριβώς επειδή είναι αγάπη, μας αγάπησε με υπεράπειρη αγάπη, ένα ξεχείλισμα θεϊκής αγαθότητας. Μέσα δε στην έκρηξη της αγάπης του για μας τα πλάσματά του, έγινε και άνθρωπος και ανέβηκε επάνω στο Σταυρό. Από αγάπη σαρκώθηκε και από υπερβολή αγάπης σταυρώθηκε.

Και ακριβώς επειδή είναι αγάπη, γι’ αυτό ζητάει από μας τους πιστούς να είμαστε και εμείς άνθρωποι αγάπης. Ζητάει να έχουμε την αγάπη πρώτη επιδίωξή μας, βασίλισσα των αρετών.

Όλες οι αρετές, και η αγάπη βέβαια, που είναι η κορυφαία αρετή, έχουν δοθεί στον άνθρωπο από τη γέννησή του. Διότι είναι έμφυτες στον καθένα οι αρετές. Γι’ αυτό και τις έχουν όλοι ανεξαιρέτως οι άνθρωποι, οποιασδήποτε θρησκείας, οποιουδήποτε έθνους και φυλής και χρώματος, άνδρες και γυναίκες. Γι’ αυτό κατά φυσικό τρόπο αγαπάμε τους γονείς μας και όλους αυτούς που θεωρούμε δικούς μας ανθρώπους. Το ίδιο έμφυτη είναι και η αγάπη που αναπτύσσεται μεταξύ φίλων και αναμφιβόλως η χιλιοτραγουδημένη συζυγική αγάπη.

Τα όρια ωστόσο αυτών των ειδών της αγάπης είναι περιορισμένα και η διάρκειά τους επισφαλής. Η αγάπη που προέρχεται από την καρδιά του ανθρώπου είναι εφήμερη. Σήμερα πολύ συχνά οι αγαπώμενοι δίνουν όρκους αιώνιας αφοσίωσης και κατόπιν σταδιακά αρχίζουν να παγώνουν και να χωρίζουν μισούμενοι και αλληλοϋβριζόμενοι.

Η αληθινή αγάπη του Ευαγγελίου όμως είναι κάτι άλλο, είναι άλλης ποιότητος, και στον ύψιστο βαθμό της μας ξεπερνάει απείρως. Μας ξεπερνάει, διότι είναι υπερφυσική, είναι θείας ποιότητος. Δεν αποτελεί ανθρώπινο κατόρθωμα, αλλά είναι έργο της θείας Χάριτος· γι’ αυτό και δεν έχει ούτε όρους ούτε όρια. Ούτε βέβαια κάνει διάκριση συγγενών, φίλων, γνωστών, ομοεθνών, θρησκείας, φύλου, ιδεολογίας κ.τ.λ.. Είναι αγάπη μόνιμη και αναφαίρετη και δεν εξαρτάται από την ανταπόκριση του αγαπωμένου προσώπου. Στον ύψιστο δε βαθμό της, αυτόν που κατακτούν οι άγιοι, είναι «καύσις καρδίας υπέρ πάσης της κτίσεως» (αββάς Ισαάκ πα΄), αυτό που έλεγε ο απόστολος Παύλος ότι θα προτιμούσε να πάει ο ίδιος στην κόλαση, αρκεί να σώζονταν οι συμπατριώτες του Εβραίοι (Ρωμ. θ΄ 3).

Αυτή η αγάπη είναι το υπέρτατο άθλημα όλων των αθλημάτων του κόσμου. Και βέβαια δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Δεν την αποκτάει κανείς κατά τρόπο μαγικό, μετέχοντας απλώς στη ζωή της Εκκλησίας και ζώντας μια ζωή χριστιανική, όπως την ονομάζουμε. Η αληθινή αγάπη του Ευαγγελίου είναι θάνατος. «Κραταιά ὡς θάνατος ἀγάπη» (Άσμα η΄ 6). Είναι αγάπη πάσχουσα και μάλιστα πάσχουσα σε υπέρτατο βαθμό. Απαιτεί σταύρωση του ανθρώπου επί αοράτου σταυρού. Λίγοι, πολύ λίγοι, φθάνουν στα ύψιστα επίπεδά της. Γι’ αυτό και είναι εντελώς ακατόρθωτη με ανθρώπινες μόνο προσπάθειες. Αυτή επιτυγχάνεται μόνο με τη συνεργασία του ανθρώπου και του Θεού. Είναι χάρις και δωρεά του Θεού που προσφέρεται στις δεκτικές ψυχές. Γι’ αυτό και δεν υπάρχει συγκεκριμένη μέθοδος αποκτήσεώς της. Κανένα δώρο δεν αποκτάται με μεθόδους, διότι τότε παύει να είναι δώρο. Η απόκτηση αυτής της χάριτος είναι έκπληξη! Διότι στην ουσία απόκτησή της σημαίνει συμβίωση και ένωση μετά του Θεού. Μην τυχόν λοιπόν νομίζουμε ότι κατέχουμε την αληθινή αγάπη απλώς επειδή ζούσε μέσα στην Εκκλησία. Γνωρίζουμε ασφαλώς ότι υπάρχει, την μελετούμε ενσαρκωμένη στη ζωή των αγίων, την βλέπουμε ίσως σε ελάχιστες, πολύ σπάνιες περιπτώσεις και σε σημερινούς αγιασμένους ανθρώπους. Αλλά μέχρις εκεί.

Κι όμως η αγάπη είναι εντολή, η κορυφαία εντολή, και είμαστε υποχρεωμένοι να την εφαρμόζουμε. Δεν είναι προαιρετική η εφαρμογή της. Δεν αγαπάμε, μόνο όταν και αν το θελήσουμε. Στη χριστιανική μας πίστη δεν υπάρχει το αν. όποιος και αν είναι ο άλλος, είμαστε υποχρεωμένοι να τον αγαπήσουμε. Η αγάπη στο Ευαγγέλιο δεν είναι προαιρετική, είναι υποχρεωτική. Η αγάπη είναι εντολή, και είναι η κορυφαία εντολή, η εντολή των εντολών. Και μάλιστα εντολή αγάπης και των εχθρών: «Ἀγαπάτε τούς ἐχθρούς ὑμῶν» (Ματθ. ε΄ 44)! Η αγάπη του Ευαγγελίου είναι νόμος! Και με βάση αυτόν τον νόμο πρόκειται να κριθούμε. Γι’ αυτό και είναι υποχρεωτική η εφαρμογή του. Εφόσον βέβαια επιθυμούμε να σωθούμε…

Αγάπη και προς τους εχθρούς! Ασύλληπτο μεγαλείο και απίστευτη δύναμη!

Κανείς εκτός του Χριστού δεν τόλμησε να ζητήσει κάτι παρόμοιο. Όχι μόνο δεν σκέφθηκε να το προτείνει κανείς προ Χριστού, αλλά και μετά Χριστόν δεν τόλμησε κανείς ούτε καν να το επαναλάβει. Πολύ περισσότερο δεν θα τολμούσε να το θέσει ως εντολή και μάλιστα ως την κορυφαία εντολή. Γι’ αυτό το Ευαγγέλιο θα παραμείνει πάντοτε το πιο τολμηρό και επίκαιρο κείμενο απ’ ό,τι έχει ποτέ γραφεί ή πρόκειται να γραφεί πάνω στη γη.

Και οι άνθρωποι της αληθινής αγάπης του Χριστού οι τολμηρότεροι άνθρωποι! Άλλοι θεοί πάνω στη γη!
.
Πηγή : Χριστιανική Φοιτητική Δράση

.

Δευτέρα 12 Ιουλίου 2010

Η ευλογία του πόνου !

...
Ευλογημένα γιατί ! Τα καθαγίασε ο Ίδιος ο Χριστός στο σταυρό:
«Θεέ μου, Θεέ μου, ίνα τι με εγκατέλιπες;».
Θεέ μου, γιατί μου το έκανες αυτό; Τι σου έκανα; Δεν είμαι ο Υιός σου; Το ίδιο ακριβώς ερώτημα με το δικό μου και έμεινε και αυτό αναπάντητο. Έμεινε αναπάντητο στα φαινόμενα. Τα γεγονότα όμως φανέρωσαν την απάντηση.
Τέτοια πολλά «γιατί» βγήκαν και από το στόμα του πολύαθλου Ιώβ ή τη γραφίδα του τραυματισμένου Δαυίδ, δύο ανθρώπων που οι τραγικοί θάνατοι των παιδιών τους σφράγισαν το πέρασμά τους από την ιστορία και που μας παρουσιάζονται συχνά ως τα μοναδικά πρότυπα πίστης, εγκαρτέρησης και υπομονής.
Το ερώτημα αυτό το απευθύνουμε στο Θεό, το λέμε στον εαυτό μας, το επαναλαμβάνουμε στους ανθρώπους που νιώθουμε ότι ιδιαίτερα μας αγαπούν. Το λέμε κυρίως για να εκφράσουμε το μέσα μας, το λέμε όμως και προσδοκώντας το χάδι μιας απάντησης. Ποιος όμως μπορεί να δώσει μια απάντηση; Ακόμη κι αν την ξέρει, ποιος μπορεί να μας την πει;
Λέγει ο Μέγας Βασίλειος προς πενθούντα πατέρα ότι ο πόνος κάνει τον άνθρωπο τόσο ευαίσθητο, ώστε μοιάζει με το μάτι που δεν ανέχεται ούτε το φτερό. Και η πιο τρυφερή κίνηση αυξάνει τον πόνο του πονεμένου. Και η πιο διακριτική αναλογία δεν αντέχεται. Ο λόγος που εκφέρεται ως λογικό επιχείρημα ενοχλεί αβάσταχτα. Μόνο το δάκρυ, η κοινωνία της απορίας, η σιωπή, η εσωτερική προσευχή θα μπορούσαν να ανακουφίσουν τον πόνο, να φωτίσουν το σκοτάδι ή να γεννήσουν μια μικρή ελπίδα.
Ο πόνος γεννά αλήθεια, συμπόνια, κοινωνία

Ο πόνος δεν ξυπνάει μόνο εμάς, αλλά γεννάει και την αγάπη στους γύρω μας. Προσπαθούν να μπουν στη θέση μας. Αγωνίζονται στον καιρό της ασφάλειάς τους να μοιρασθούν τα πιο ανεπιθύμητα γιʼ αυτούς δικά μας αισθήματα. Και το κάνουν. Ο πόνος γεννά την υπομονή μας, ταυτόχρονα όμως γεννά και τον εξ αγάπης σύνδεσμο με τους αδελφούς μας. Ο πόνος γεννά την αλήθεια. Η συμπόνια των άλλων τη φυτεύει στη δική μας καρδιά. Εκεί διακριτικά κρύβεται και η απάντηση.
Έτσι γεννιέται στην καρδιά η παρηγοριά, της οποίας η γλύκα και η ανακούφιση είναι πολύ εντονότερες ως εμπειρίες από το βάρος του πόνου.
Η απάντηση γεννιέται μέσα μας

Δυο γονείς, μας λέγουν οι επιστήμονες, μπορούν να κάνουν άπειρα διαφορετικά παιδιά. Όσο διαφέρουν οι φυσιογνωμίες μας, άλλο τόσο και παραπάνω ποικίλουν οι εκφράσεις του εσωτερικού κόσμου μας. Το ίδιο και οι απαντήσεις στα μεγάλα αυτά ερωτήματα. Αν ένας τρίτος μας δώσει τη μία «σωστή» δήθεν απάντησή του, θα καταστρέψει την ποικιλία και την προσωπικότητα των δικών μας απαντήσεων- των ιερών απαντήσεων που για τον καθένα μας επιφυλάσσει ο Θεός. Η υποτιθέμενη σοφία του όποιου σοφού θα συντρίψει την αλήθεια και την ελευθερία του Θεού μέσα μας.
Το μεγάλο λάθος είναι να περιμένουμε την απάντηση απʼ έξω μας, από τους άλλους. Ποιος σοφός; Ποιος φιλόσοφος; Ποιος ασφαλισμένος στην ορθότητα των επιχειρημάτων του ιερέας γνωρίζει την απάντηση των τόσο προσωπικών μας «γιατί»; Η απάντηση μπορεί να ανιχνευθεί μόνο μέσα μας. Όχι στις ανάλογες δήθεν περιπτώσεις ,ούτε σε βαρύγδουπα βιβλία, ούτε σε συνταγές παρηγοριάς και σοφίας. Η απάντηση δεν υπάρχει κάπου, δεν την ξέρει κάποιος. Η απάντηση γεννιέται μέσα μας. Η δική μας απάντηση είναι το δώρο του Θεού.
Ο πόνος μας βγάζει από τα ανθρώπινα μέτρα.

Τελικά αυτά τα «γιατί» δεν έχουν τις απαντήσεις που η φτώχεια και η αδυναμία μας περιμένει. Στη λογική αυτή συνήθως παραμένουν αναπάντητα. Γιʼ αυτό και ο Χριστός για το θάνατο δεν είπε παρά ελάχιστα. Απλά ο Ίδιος τον επέλεξε και πόνεσε όσο κανένας άλλος. Και όταν αναστήθηκε ,το στόμα Του έβγαλε περισσότερη πνοή και λιγότερα λόγια. Δεν είπε τίποτε για τη ζωή και θάνατο- μόνο προφήτευσε το μαρτύριο του Πέτρου. Ο πόνος δεν απαντιέται με επιχειρήματα . Ούτε η αδικία και ο θάνατος αντιμετωπίζονται με τη λογική. Τα προβλήματα αυτά λύνονται με το εμφύσημα και την πνοή που μόνο ο Θεός δίνει. Λύνονται με το Άγιο Πνεύμα . Ξεπερνιούνται με την ταπεινή αποδοχή του θελήματος του Θεού, που είναι τόσο αληθινό αλλά συνήθως και τόσο ακατανόητο.
Στο διάβα της, η δοκιμασία συνοδεύεται από το σφυροκόπημα των αναπάντητων ερωτημάτων. Κι εμείς, γαντζωμένοι στα «μήπως», στα «γιατί», στα «αν», συντηρούμε τις ελπίδες και αντέχουμε την επιβίωση σε αυτό τον κόσμο , προσδοκώντας κάτι σίγουρο ή κάτι σταθερό.
Αυτό όμως συνήθως δεν εντοπίζεται στην προτεινόμενη από μας λύση, αλλά επικεντρώνεται στην απροσδόκητη, υπέρλογη θεϊκή παρηγοριά. Κάθε προσπάθεια αντικατάστασής της με ανθρώπινα υποκατάστατα αδικεί εμάς τους ίδιους. Κάθε περιορισμός στην ασφυκτική θηλιά των ορθολογιστικών απαντήσεων μας παγιδεύει βαθύτερα στο δράμα μας. Στο διάλογο με τον πόνο, την αδικία και το θάνατο είμαστε υποχρεωμένοι να βγούμε από τα ανθρώπινα μέτρα. Αυτή είναι όχι μόνο η έξοδος από τη δοκιμασία αλλά και η ευεργεσία της.

Από το βιβλίο: «ΝΙΚΟΛΑΟΥ
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ
ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ
Άνθρωπος μεθόριος
Από τα αναπάντητα διλήμματα
Στα περάσματα της «άλλης λογικής»
Εκδόσεις: «Εν πλω»


.

Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010

Για ποιους λόγους παραχωρούνται οι πειρασμοί

...
" Γι΄αυτό παραχωρεί ο Κύριος στους αγίους, που τον αγαπούν, αιτίες για ταπείνωση και για συντριβή της καρδιάς, η οποία επιτυγχάνεται με επίπονη προσευχή, για να πλησιάσουν κοντά του με ταπείνωση. Και πολλές φορές τους προκαλεί φόβο με τα σωματικά παθήματα, και με ολισθήματα στις αισχρές και βρομερές ενθυμήσεις, με ονειδισμούς και προσβολές και ραπίσματα, και άλλοτε, με αρρώστιες και αδυναμίες σωματικές ή με τη φτώχεια, με έλλειψη των αναγκαίων για τη συντήρηση του σώματος και, ακόμη, με τρομερό φόβο και εγκατάλειψη, και με φανερό πόλεμο του διαβόλου. Μερικές φορές τους ανθρώπους του ο Κύριος τους κάνει να ταπεινωθούν και με διάφορα άλλα πράγματα. Όλα αυτά γίνονται, για να μη νυστάξουν και πέσουν στην αμέλεια, ή μπορεί να συμβαίνουν, για να βρει την ψυχική του υγεία ο αγωνιστής, την οποία έχασε εξαιτίας των αμαρτιών του, ή για να προφυλαχθεί φοβούμενος τα μελλοντικά δεινά. Ώστε η ανάγκη είναι που φέρνει τους πειρασμούς στους ανθρώπους και τους κάνει ωφέλιμους. Δε λέω όμως, ότι πρέπει ο άνθρωπος να χαυνωθεί με τη θέλησή του από τους αισχρούς λογισμούς, για να τους ενθυμείται και να βρει, έτσι, πρόφαση για ταπείνωση, ούτε λέω να ζητήσει να εισέλθει στους διάφορους άλλους πειρασμούς. Αλλά θέλω να πω ότι πρέπει ο άνθρωπος, ενώ κάνει το καλό, να είναι πάντοτε προσεκτικός, και να φυλάει την ψυχή του από την αμαρτία, και να συλλογίζεται ότι είναι κτιστός και, επομένως, εύκολα μπορεί να πέσει. Κάθε κτιστός (άνθρωπος) χρειάζεται τη δύναμη του Θεού να τον βοηθήσει, και όποιος χρειάζεται τη βοήθεια του άλλου, έχει κάποια φυσική αδυναμία. Και όποιος έχει συναίσθηση της ασθένειας και της αδυναμίας του, είναι ανάγκη να ταπεινωθεί και να ζητήσει, για να πάρει αυτό που του χρειάζεται απ΄αυτόν πού έχει να του το δώσει. Εάν λοιπόν από την αρχή ήξερε και έβλεπε την ασθένειά του, ποτέ δε θα τον έπιανε αμέλεια, και άμα δεν είχε αμέλεια, δε θα κοιμόταν ξένοιαστος, και δε θα παραδινόταν στα χέρια αυτών που τον πληγώνουν με τις θλίψεις, για να τον ξυπνήσουν τελικά από την αμέλειά του.

Λοιπόν, ο πορευόμενος στο δρόμο του Θεού πρέπει να τον ευχαριστεί για όλες τις θλίψεις πού τον βρίσκουν, και να κατηγορεί και να ατιμάζει τον αμελή εαυτό του, και να ξέρει ότι ο Κύριος, που τον αγαπά και τον φροντίζει, δε θα του παραχωρούσε τα λυπηρά, για να ξυπνήσει το νου του, αν δεν έδειχνε κάποια αμέλεια. Ακόμη μπορεί να επέτρεψε ο Θεός κάποια θλίψη, διότι ο άνθρωπος έχει υπερηφανευθεί, οπότε ας το καταλάβει και ας μην ταραχθεί κι ας μην εγκαταλείψει το στάδιο και τον αγώνα, αλλ΄ ας βρίσκει την αιτία στον εαυτό του, ώστε το κακό να μη γίνει διπλό, δηλαδή να υποφέρει και να μη θέλει να θεραπευθεί. Στο Θεό πού είναι η πηγή της δικαιοσύνης, δεν υπάρχει αδικία. Αυτό να μην περάσει από το νου μας. Ας είναι δοξασμένο το όνομά του εις τους αιώνας. Αμήν. (85-6) "
.
«Ανθολόγιο από την ασκητική εμπειρία του Αγίου Ισαάκ του Σύρου»

.

Τετάρτη 7 Ιουλίου 2010

Η Αγία Κυριακή η Μεγαλομάρτυς

,,,
Ήταν κόρη του Δωροθέου και της Ευσεβίας. Αυτοί ήταν άτεκνοι και παρακαλούσαν το Θεό να τους δώσει παιδί.Πράγματι,ο Θεός ευδόκησε,και το χριστιανικό αυτό ζευγάρι,απέκτησε παιδί.Γεννήθηκε ήμερα Κυριακή,γι'αυτό και της έδωσαν το όνομα Κυριακή.Κατά το διωγμό του Διοκλητιανού,οι γονείς της συνελήφθησαν και μετά από ανάκριση βασανίστηκαν και αποκεφαλίστηκαν από το δούκα Ιούστο.Η δε Κυριακή παραπέμφθηκε στον Καίσαρα Μαξιμιανό,και από εκεί στον άρχοντα Βιθυνίας Ιλαριανό,ο όποιος της υπενθύμισε ότι η ομορφιά της είναι για απολαύσεις και όχι για βασανιστήρια.Τότε η παρθένος κόρη του απάντησε: "Ούτε στη νεότητα μου,ούτε στην ομορφιά μου δίνω την παραμικρή προσοχή. Και τα λαμπρότερα από τα επίγεια πράγματα είναι προσωρινά,όπως τα άνθη και κούφια,όπως οι σκιές.Σήμερα,έπαρχε,είμαι όμορφη,αύριο μια άσχημη γριά.Να κάνω,λοιπόν,κέντρο της ζωής μου την ομορφιά μου;Την αξία της,όμως,τη γνώρισα στις ρυτίδες,που την περιμένουν και στον τάφο που την καλεί.Νόμισες,λοιπόν,ότι θα κάνω την τερατώδη ανοησία,να χάσω την αιώνια λαμπρότητα για να μείνω λίγο περισσότερο στη γη; Γι'αυτό στο ξαναλέω,έπαρχε:είμαι και θα είμαι στη ζωή και στο θάνατο χριστιανή".Εξοργισμένος ο Ιλαριανός,σκληρά τη βασάνισε και διέταξε να την αποκεφαλίσουν.Άλλα πριν πέσει η σπάθη,προσευχόμενη παρέδωσε το πνεύμα της στον Κύριο.

Απολυτίκιον.Ήχος δ'.Ταχύ προκατάλαβε.
.
Κυρίων τον Κύριον,και Βασιλέα Χριστόν,εξ όλης ηγάπησας,Κυριακή της ψυχής,και χαίρουσα ήθλησας,όθεν Παρθενομάρτυς,παρ'αυτού δοξασθείσα,βρύεις τοις σε τιμώσιν, ιαμάτων την χάριν,τοις πάσιν αιτουμένη,πταισμάτων συγχώρησιν.

Κοντάκιον Ήχος β'. Τα άνω ζητών

Η Μάρτυς Χριστού,ημάς συνεκαλέσατο,τους άθλους αυτής,τους θείους και παλαίσματα, εγκωμίοις άσαι νυν,φερωνύμως αύτη γαρ πέφηνεν,ως ανδρεία τω φρονήματι,κυρία νοός τε, και παθών απρεπών.

.