Ιερός Ναός Αγίων Πάντων Μακεδονίτισσας

Ιερός Ναός Αγίων Πάντων Μακεδονίτισσας
Άγιοι του Θεού πρεσβεύετε υπέρ ημών !

Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2014

Καλή Χρονιά !

 
 
 
Τήν 1η Ἰανουαρίου ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ἑορτάζει τήν μνήμη ἑνός ἐκ τῶν μεγαλυτέρων Πατέρων καί Διδασκάλων της, τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, Ἀρχιεπισκόπου Καισαρείας τῆς Καππαδοκίας, ὁ ὁποῖος διεκρίθη:
·     ς ἀσκητής,
·     ὡς ἄριστος θεολόγος,
·     ὡς ἐλεήμων καί φιλάνθρωπος,
·     ὡς μύστης τοῦ Δεσπότου καί φαεινός φωστήρ τῆς Ἐκκλησίας,
·     ὡς Ἱεράρχης μέ παρρησία καί θυσιαστική διάθεση γιά τήν προάσπιση τῶν θείων ἀληθειῶν,
·     ὡς πολυγραφότατος Ἐκκλησιαστικός Πατήρ καί Διδάσκαλος.
Ὅλοι γνωρίζομε ἐπίσης ὅτι συνέταξε τήν Θεία Λειτουργία, ἡ ὁποία ἐπιτελεῖται κατά τήν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς του, τίς πέντε πρῶτες Κυριακές τῆς Μεγ. Τεσσαρακοστῆς, τίς παραμονές τῶν μεγάλων Δεσποτικῶν Ἑορτῶν Χριστουγέννων καί Θεοφανείων, ὡς καί κατά τήν Μεγ. Πέμπτη καί τό Μέγα Σάββατο.
Αὐτόν τόν ἅγιο καί μεγάλο Πατέρα τιμᾶμε τήν 1η Ἰανουαρίου ἑκάστου ἔτους, μέ ὕμνους καί ὠδές πνευματικές, καί αὐτόν παρακαλοῦμε νά μεσιτεύῃ πρός Κύριον ὑπέρ τῆς σωτηρίας μας. Αὐτόν προβάλλομε ὡς πρότυπο ἀρετῆς καί ζωῆς πνευματικῆς, τόσον στά παιδιά μας, ὅσον καί στούς μεγαλυτέρους.
Ὁμως δυστυχῶς, ὑπάρχει καί ὁ ἐμπορικός «ἅη-βασίλης», ὁ ὁποῖος ἐπινοήθηκε καί κατασκευάσθηκε ἀπό τήν Δύση, προκειμένου νά ἐπιτυγχάνεται ἐμπορικό κέρδος μέσω τῆς διαφημίσεως καί τῆς προβολῆς του. Ἔτσι οἱ περισσότεροι, μικροί καί μεγάλοι, αὐτές τίς ἡμέρες γνωρίζουν ἕναν «Ἅγιο Βασίλη», πού οὐδεμίαν σχέση ἔχει μέ τόν Οἰκουμενικό Πατέρα καί Διδάσκαλο τῆς Ἐκκλησίας ὁ ὁποῖος ἔζησε μόνο 49 ἔτη ἐπί τῆς γῆς, καί ὅμως ἄφησε τεράστιο πνευματικό καί κοινωνικό ἔργο, ὥστε ἡ Ἱστορία, ἡ ὁποία οὐδέποτε χαρίζεται καί σπάνια συγκαταβαίνει, ὡς ἔχει εὐστόχως εἰπωθῇ, νά ὑποκλιθῇ ἐνώπιόν του καί νά τοῦ χαρίσῃ τόν τίτλο τοῦ «Μεγάλου».
Αὐτός ὁ Μέγας ἀνήρ, ὁ κολοσσός τῆς σοφίας καί τῆς γνώσεως, ὁ Ἱεράρχης ὁ ὁποῖος ἕνωσε δύο κόσμους, τόν Χριστιανικό καί τόν Ἑλληνικό, φέρει ὡς δῶρο σέ μᾶς τήν ἀγάπη του, καί κηρύττει τήν ἀλήθεια περί τοῦ ἑνός καί μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ἐνηθρώπησε γιά νά θεώσῃ τόν ἄνθρωπο.
Αὐτός ὁ Ἱεράρχης, ὁ ὁποῖος ἀπεκλήθη ἀπό τόν ἱερό ὑμνογράφο «θεία καί ἱερά τῆς Ἐκκλησίας μέλισσα», μᾶς ἐμπνέει, εἰδικά σήμερα, σέ μιά ἐποχή δύσκολη, σέ ἔργα φιλανθρωπίας καί φιλοθεΐας, προκειμένου νά βιώσωμε τό μεγαλεῖο τῆς ἑνότητος καί τῆς κοινωνίας προσώπων ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν.
Αὐτός ὁ Ἱεράρχης, ὁ ὁποῖος ἔκανε πράξη στήν ζωή του τά λόγια τοῦ Ἀποστόλου Παύλου «τίς ἀσθενεῖ καί οὐκ ἀσθενῶ; τίς σκανδαλίζεται καί οὐκ ἐγώ πυροῦμαι;» (Β’ Κορ. ια’, 29), εὐαγγελίζεται στόν κόσμο τό μήνυμα τῆς ἀλληλεγγύης, τῆς ἀλληλοπεριχωρήσεως καρδιῶν, τῆς θυσίας, ὥστε μέσα ἀπό τήν δική μας πτωχεία, τό δικό μας ὑστέρημα, νά ζήσουν καί οἱ ἄλλοι, οἱ ἐλάχιστοι ἀδελφοί μας, στά πρόσωπα τῶν ὁποίων διακονεῖται ὁ ἴδιος ὁ Θεός.
Αὐτός ὁ Ἱεράρχης μᾶς διδάσκει, μέ τήν ἰσάγγελο βιοτή καί πολιτεία του, ὅτι «πλησίον μας» εἶναι ὁ κάθε ἄνθρωπος, ἀδιακρίτως φυλῆς, γλώσσης, κοινωνικῆς τάξεως, μορφώσεως, θρησκεύματος, κλπ. Ἡ ἀγάπη ὅρια δέν ἔχει. Στήν «Βασιλειάδα» του εὕρισκαν ἀναψυχή, ἀγάπη, φροντίδα, περίθαλψη ψυχική καί σωματική, ὄχι μόνο οἱ Χριστιανοί, ἀλλά καί οἱ εἰδωλολάτρες.
Σέ χρόνια δύσκολα, πού οἱ λεπροί ἐγκατελείποντο ἐκτός τῶν τειχῶν τῆς πόλεως, ἵνα μή «μιανθῶσιν» οἱ ἄλλοι, σέ τέτοια χρόνια ἀπανθρωπίας, ὁ Μέγας Πατήρ καί Ἱεροφάντης, μαζί μέ τό ἐπιτελεῖο τῶν ἐθελοντῶν τῆς ἀγάπης, ἤ τί λέγω, τῆς θυσίας, ἐξήρχετο γιά νά περισυλλέξῃ τούς «ἀποβλήτους» τῆς «κοινωνίας», χωρίς νά ὑπολογίζῃ κόπους, μόχθους, ἀλλά καί τήν ἴδια τήν ζωή του, τόσον αὐτός, ὅσον καί οἱ συνεργάτες του. Ἐφήρμοσε τήν διακονία τῆς ἀνιδιοτελοῦς προσφορᾶς καί τῆς θυσιαστικῆς ἀγάπης.
Αὐτός ὁ Ἱεράρχης, φῶς καί ἀλάτι τοῦ κόσμου, μέ τά ὁλοφώτεινα μάτια του καί τήν γαλήνια μορφή του, περνάει μπροστά ἀπό τούς νέους μας, πού παραπαίουν τῇδε κακεῖσε πρός ἀναζήτηση νοήματος ζωῆς, καί τούς καλεῖ νά μοιάσουν τῆς μέλισσας, ἡ ὁποία παίρνει ἀπό τό ἄνθος ὅ,τι χρειάζεται προκειμένου νά δώσῃ τό μέλι, ἐνῷ ὅ,τι τῆς εἶναι ἄχρηστο, τό έγκαταλείπει καί φεύγει. Ἐνθυμεῖσθε πιστεύω τήν πραγματεία τοῦ Ἁγίου, «Πρός τούς Νέους, ὅπως ἄν ἐξ Ἑλληνικῶν ὠφελοῖντο λόγων» (βλ. κεφ. 4).
Μέ σύγχρονο τρόπο θά μποροῦσε κάποιος νά πῇ σήμερα στά παιδιά, βάζοντας στό στόμα τοῦ Μεγάλου Βασιλείου τά ἑξῆς λόγια: «Παιδιά μου, νά μετέχετε στό τραπέζι τῆς ζωῆς, ἀλλ’ ὄχι στό ξέφρενο συμπόσιο...!».
·             Ὁ ἄλλος, ὁ ἐμπορικός ὅπως τόν ὀνομάσαμε, «ἅη-βασίλης», οὐδεμίαν ἔχει σχέση μέ ὅλα τά παραπάνω, καί ὡς ἐκ τούτου μέ τήν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας.
Εἶναι ὁ τροφαντός ἐπισκέπτης, ὁ ὁποῖος ἔρχεται ἀπό μακρυνά καί ξωτικά μέρη καί τό μόνο πού φέρνει εἶναι γλυκίσματα καί κοσμικά δῶρα, διακέδαση καί πρόσκαιρη χαρά. Μέσα ἀπό αὐτόν τόν μῦθο, δυστυχῶς, προσπαθοῦμε νά νοηματοδοτήσωμε τήν ζωή τῶν παιδιῶν μας καί νά τούς δώσωμε «χαρά». Αὐτός ὁ παχουλός καί καλοφαγάς ἐπισκέπτης δέν ἔχει καμμία σχέση μέ τήν Ὀθόδοξη Παράδοση, ἀλλά οὔτε καί μέ τήν Ἑλληνική πραγματικότητα. Εἶναι ξένος μέ τά δικά μας ἤθη, ξένος μέ τήν ψυχοσύνθεσή μας, μέ τό παρελθόν μας, μέ τήν πνευματικότητά μας.
Αὐτόν ἐν πολλοῖς περιμένουν οἱ ἄνθρωποι, καί κυρίως τά παιδάκια, σήμερα. Γι’ αὐτόν ξενυχτοῦν. Γι’ αὐτόν γλεντᾶνε καί ἑορτάζουν. Γι’ αὐτό τόν λόγο καί εἶναι λίγοι οἱ ἐκκλησιαζόμενοι τήν ἡμέρα τῆς Ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Βασιλείου, ἡ ὁποία συμπίπτει μέ τήν εἴσοδό μας στό νέο ἔτος κατά τό κοσμικό ἡμερολόγιο. (Ὑπενθυμίζομε ὅτι ἡ ἀρχή τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, ἡ «ἀρχή τῆς Ἰνδίκτου» ὅπως τήν ὀνομάζομε, ἑορτάζεται τήν 1η Σεπτεμβρίου).
Πόσο ὡραῖο θά ἦτο νά μιλούσαμε στά παιδιά μας γιά τόν μεγάλο Ἅγιο τῆς Ἐκκλησίας! Ἀντί γιά τίς κάρτες καί τήν ὅποια διαφήμιση ἑνός ψεύτικου εἰδώλου, νά τούς παρουσιάζαμε τήν Εἰκόνα τοῦ τρισμεγίστου Φωστῆρος τῆς Οἰκουμένης! Νά ἐξηγούσαμε γιατί εἰκονίζεται ἔτσι ὁ Μέγας Βασίλειος. Τί ἔκανε στήν ζωή του ἀπό τότε πού γεννήθηκε, μέχρι πού ἔφυγε γιά τόν Οὐρανό. Πῶς ἄκουε τά ὅσα τοῦ ἔλεγε ἡ ἁγία μητέρα του Ἐμμέλεια, ἡ ἁγία γιαγιά του Μακρίνα, καί ἡ ἁγία ἀδελφή του Μακρίνα. Πῶς ρουφοῦσε στήν κυριολεξία τήν γνώση, μελετῶντας ἐκτός ἀπό τήν κοσμική σοφία καί τήν θεία θεωρία. Πῶς ὅταν ἔφυγε ἀπό τήν πατρίδα του καί βρέθηκε στήν κοσμοπολίτικη τότε Ἀθήνα γιά νά φοιτήσῃ στίς περίφημες σχολές της, διατηρήθηκε ἁγνός, πιστός στόν ἀληθινό Θεό, παρ’ ὅτι συνανεστρέφετο καί μέ εἰδωλολάτρες. Πῶς μέσα ἀπό τίς συνομιλίες του μέ τούς «συμφοιτητές του» ποικίλων ἐνδιαφερόντων, ὅπως ἦταν ὁ Ἰουλιανός, ὁ ἀποκληθείς Παραβάτης, ὑπεστήριζε τήν ἀλήθεια μέ παρρησία καί σοφία. Πῶς αὐτός ὁ μέγας φιλάνθρωπος διεχειρίζετο τά ὅποια ἐλάχιστα ὑλικά ἀγαθά εἶχε στήν διάθεσή του γιά τήν χαρά καί τήν σωτηρία τῶν συνανθρώπων του.
Πόσα ἄλλα, ἀλήθεια, θά μπορούσαμε νά ποῦμε στά παιδιά μας γιά τόν ἀληθινό Ἅγιο Βασίλειο, ὁ ὁποῖος ἀγωνίστηκε γιά τήν καταξίωση τοῦ ὅλου ἀνθρώπου ὡς ψυχοσωματικῆς ὀντότητος!
Δέν θά μποροῦσε, ἆρα γε, τά ὅποια δῶρα στά παιδιά μας, νά μᾶς τά ἔχῃ δώσει γιά νά τά προσφέρωμε ὁ πραγματικός Ἅγιος Βασίλειος καί ὅχι ὁ ψεύτικος; Δέν θά ἦτο ὡραῖο νά γνωρίσουν τά παιδιά μας τήν θαυμασία καί γλυκυτάτη μορφή τοῦ λαμπροῦ Ποιμένος τῆς Καισαρείας, πού γαληνεύει τίς ψυχές καί νοηματοδοτεῖ τήν πορεία μας;
Δύσκολο, θά μου πῆτε! Τό γνωρίζω καί ἐγώ. Δυστυχῶς σέ αὐτό τό σημεῖο ἔχομε φτάσει...Ὅμως ἄς ἀρχίσωμε κάποια στιγμή ὅλοι μας νά σκεπτώμαστε σοβαρά καί πνευματικά, καί νά ἐργαζώμαστε ὥστε νά κτίσωμε ἀπό τήν ἀρχή πλέον τό οἰκοδόμημα τῆς κοινωνίας μας.
Εὔχομαι σέ ὅλους καλή καί εὐλογημένη χρονιά, καί καλή πνευματική πορεία, διά πρεσβειῶν τοῦ μεγάλου Πατρός καί Ἱεράρχου τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας, Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, Ἀρχιεπισκόπου Καισαρείας τῆς Καππαδοκίας, τοῦ Οὐρανοφάντορος. 
 
 

Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2014

Καλά Χριστούγεννα !!!

 
 
 
« Είναι ένα Φως μέσα μας
και γύρω μας
που δεν στερεύει ! »
 
                                      ( Γ. Ρίτσος )
 
 
Τα παιδιά του κατηχητικού ,
οι ιερείς και οι κατηχήτριες ,
της Ενορίας Αγίων Πάντων Μακεδονίτισσας
εύχονται στον καθένα ξεχωριστά
όμορφα κι΄ ευλογημένα Χριστούγεννα !


 
 
                                                

Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2014

Το Δώρο σου !

 
 
 
" Αν έχεις παιδί, κάνε του αυτές τις μέρες
ιδιαίτερα αυτό το δώρο:
ένα ήρεμο σπιτικό, με αληθινές σχέσεις αγάπης,
κατανόηση, ηρεμία και γαλήνη.

Να μπορώ να του πω κι εγώ,
ότι ¨ο Θεός σ’ αγαπά πολύ,
σαν τον πατέρα σου και τη μάνα σου¨,
και να του θυμίσω δυνατές εμπειρίες,
βαθιά βιώματα που έχουν ήδη χαραχτεί
μες στην ψυχή του από σένα.
Ανεξίτηλα...

Μη με κοιτά με έκπληξη κι απορία λέγοντάς μου:
¨μα εγώ ζω σ’ ένα σπίτι - τρελοκομείο!
Για ποιο Θεό,
για ποιους γονείς και ποια αγάπη,
μου μιλάς, ρε πάτερ!¨ "
 
                                                                      (  π. Ανδρέας Κονάνος )
 
Καλά Χριστούγεννα !!!

 
 
 
 
 
 

Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2014

Πρόσκληση Στο δικό Του Δείπνο !

 
 
Ο Χριστός, μας καλεί στο δείπνο της αγάπης Του. Σε τραπέζι πλούσιο και χαρούμενο.

Αν είσαι της στενής λογικής, δεν θα το χαρείς....

Θα βρεις λογικές αφορμές να μείνεις μίζερος:
Οικογένεια, παιδιά, αυτοκίνητο, έξοδα, χρέη, αγορές, σκέψεις που σε τρελαίνουν, και δεν αφήνουν τη χαρά να μπει μέσα σου.

Το τραπέζι του Χριστού, το χαίρονται όσοι είναι έτοιμοι να αφεθούν, να ξεχαστούν, να γελάσουν, να τραγουδήσουν, να μεθύσουν, να μπουν σε κλίμα εορτασμού και ευφορίας, κι όχι μικρόψυχων υπολογισμών.

Όσοι δουλεύουν κυρίως με το νου, δεν μπορούν να γιορτάσουν. Σκέφτονται ότι θα ιδρώσουν, το σακάκι θα τσαλακώσει, το κρασί μπορεί να στάξει, το καλσόν να σκιστεί, τι θα πουν οι άλλοι, τι εντύπωση δίνω, είμαι ψηλός, είμαι κοντός, είμαι χοντρός και άσχημος.
Όσοι έχουν καρδιά ζωντανή, είναι οι τυχεροί που θα απολαύσουν πολύ κρασί και ξεφάντωμα ως το ξημέρωμα.
Αυτοί, δεν σκέφτονται, μα ζουν. Δεν κρίνουν, ούτε συγκρίνουν, παρά μόνο αποδέχονται, ευγνωμονούν και συμφιλιώνονται.

Γι’ αυτό τους βλέπεις και μεθούν, γελούν, τραγουδούν, ζαλίζονται γλυκά, ενώνονται με δικούς και ξένους, πιάνονται χέρι χέρι με όλους, ζώντας τον Παράδεισο της αγάπης.

Το θυμήθηκα σήμερα που λέει το Ευαγγέλιο πως ο Θεός μάς καλεί σ’ ένα Τραπέζι όμορφο και πλούσιο.

                                                                                       π. Ανδρέας Κονάνος


 
 
 
 



 

Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2014

Νουθεσίες Αγίων !

 
 
 
Γιά ὅλα νά λέτε: «Δόξα σοι, Κύριε!»,μας λέγει ο Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος
Τα βάσανα σας είναι πολλά.
Τα χτυπήματα πέφτουν επάνω σας αδυσώπητα απ’ όλες τις μεριές. ...

Αλλά μην απελπίζεστε.
Δοκιμασίες είναι, που σας βρίσκουν με παραχώρηση του φιλάνθρωπου Θεού, για να καθαριστείτε από τα πάθη και τις αδυναμίες σας.
Παραδώστε, λοιπόν, τον εαυτό σας στα χέρια Του με εμπιστοσύνη, ευψυχία, χαρά και ευγνωμοσύνη.
Μη θυμώνετε, μη δυσφορείτε, μην τα βάζετε με κανέναν άνθρωπο.
Αφήστε τους ελεύθερους να επιτελούν επάνω σας και μέσα σας το έργο της πρόνοιας του Κυρίου, που, αποβλέποντας στη σωτηρία σας, πασχίζει να βγάλει από την καρδιά σας κάθε ακαθαρσία...
Όπως η πλύστρα τσαλακώνει, τρίβει και χτυπάει τα ρούχα μέσα στη
σκάφη, για να τα λευκάνει, έτσι και ο Θεός τσαλακώνει, τρίβει και χτυπάει εσάς,
για να λευκάνει την ψυχή σας και να την ετοιμάσει για την ουράνια βασιλεία Του, όπου κανένας ακάθαρτος δεν θα μπει.
Αυτή είναι η αλήθεια. Προσευχηθείτε να σας φωτίσει το νου ο Κύριος, για να την αντιληφθείτε. Τότε με χαρά θα δέχεστε καθετί το δυσάρεστο σαν φάρμακο που σας δίνει ο επουράνιος Γιατρός.
Τότε θα θεωρείτε όσους σας βλάπτουν σαν ευεργετικά όργανα Εκείνου.
Και πίσω τους θα βλέπετε πάντα το χέρι του μεγάλου Ευεργέτη σας.
Για όλα να λέτε: «Δόξα σοι, Κύριε!».
Να το λέτε, αλλά και να το αισθάνεστε.
Σας συμβουλεύω να εφαρμόσετε τους παρακάτω κανόνες:
1). Κάθε στιγμή να περιμένετε κάποια δοκιμασία.
Και όταν έρχεται, να την υποδέχεστε σαν ευπρόσδεκτο επισκέπτη.
2). Όταν συμβαίνει κάτι αντίθετο στο θέλημα σας, κάτι που σας προκαλεί πίκρα και ταραχή, να συγκεντρώνετε γρήγορα την προσοχή σας στην καρδιά και ν’ αγωνίζεστε μ’ όλη σας τη δύναμη, με βία και προσευχή, ώστε να μη γεννηθεί οποιοδήποτε δυσάρεστο και εμπαθές αίσθημα μέσα σας.
Αν δεν επιτρέψετε τη γέννηση τέτοιου αισθήματος, τότε όλα τελειώνουν καλά.
Γιατί κάθε κακή αντίδραση ή ενέργεια, με λόγια ή με έργα, είναι
συνέπεια και επακόλουθο αυτού του αισθήματος.
Αν, πάλι, γεννηθεί στην καρδιά σας ενα ασθενικό εμπαθές αίσθημα, τότε
τουλάχιστον ας αποφασίσετε σταθερά να μην πείτε και να μην κάνετε τίποτα, ώσπου να φύγει αυτό το αίσθημα. Άν, τέλος, είναι αδύνατο να μη μιλήσετε ή να μην ενεργήσετε με κάποιον τρόπο, τότε υπακούστε όχι στα αισθήματα σας, αλλά στον θείο νόμο. Φερθείτε με πραότητα, ηρεμία και φόβο Θεού.
3). Μην περιμένετε και μην επιδιώκετε να σταματήσουν οι δοκιμασίες.
Απεναντίας, προετοιμάστε τον εαυτό σας να τις σηκώνει ως το θάνατο.
Μην το ξεχνάτε αυτό! Είναι πολύ σημαντικό. Αν δεν τοποθετηθείτε έτσι
απέναντι στις δοκιμασίες, η υπομονή δεν θα στερεωθεί στην καρδιά σας.
4). Εκείνους που σας χτυπούν, να τους «εκδικείστε» με την αγάπη σας και
την αμνησικακία σας. Με τα λόγια σας, με τη συμπεριφορά σας, ακόμα και
με το βλέμμα σας να τους δείχνετε ότι, παρ’ όλα όσα σας κάνουν,
εξακολουθείτε να τους αγαπάτε. Και βέβαια, ποτέ μην τους θυμίσετε πόσο σας αδίκησαν.
 
 
 

Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2014

Ιησού μου...

 
 
 
Ιησού μου, Ιησού μου δώσε να σε γνωρίσω, να σε αγαπήσω, με την καρδιά μου όμως! ...
 
Η ζωή κοντά στο Χριστό είναι ωραία. Πότε θα το νοιώσω βαθειά;
 
Κύριέ μου, σήμερα ήθελα να Σου πω πως θέλω να ανήκω σε Σένα. Σου το ΄πα κι άλλες φορές. Το ξέχασα όμως αρκετές φορές από τότε. Σήμερα με βοηθείς να Σου το ξαναζητήσω. Σ΄ ευχαριστώ και Σε παρακαλώ, αυτό το δώρο χάρισέ το στο παιδί Σου. Βοήθησέ με, μέχρι το βράδυ αυτό να σκέπτομαι. Κύριε, Σύ ξέρεις τις πληγές μου. Ξέρεις όμως και την προσπάθειά μου. Το όνομά Σου στα χείλη μου το έχω συχνά. Και η επίκληση αυτή κάνει θαύματα. Γλυκύτατε Ιησού, βοήθησέ με να Σου κουβεντιάζω πιο συχνά. Όταν μου έρχεται το κύμα του κακού τότε να Σου κουβεντιάζω πιο πολύ για να περνά η μπόρα. Κι αν τα κύματα με βρέξουν, και με βρέχουν συχνά, Σύ μην αφήσεις τη βάρκα μου να τσακιστεί.
 
Σοί μόνω αμαρτάνω καί Σοί μόνω προσπίπτω.
 
Ιησού μου, σε ικετεύω: έλα και κάνε ένα περίπατο μέσα στην ταραγμένη θάλσσα της καρδιάς μου.
Πές και πάλι ένα "πεφίμωσο". Αμήν.
 
Κύριε, εν θλίψει εμνήσθημέν Σου...
 
Η βροχή γονιμοποιεί τα σπέρματα των καρπών στη γη και το δάκρυ τα σπέρματα των αρετών σην ψυχή.
Κύριε, δός μου το χάρισμα των δακρύων, γιατί Σύ μόνος ξέρεις πόση λάσπη κρύβω μέσα μου. Ναί, ακούω τη φωνή Σου να λέει: "Λούσου στα δάκρυά σου για να καθαρισθείς".
 
Κύριε, πάρε την ελευθερία μου και οδήγησέ την όπου θέλεις.
Πάρε την μνήμη μου και σβήσε και χάραξε ό,τι θέλεις.
Πάρε τη βούλησή μου και εκπαίδευσέ την στις άγιες εντολές Σου.
Πάρε το πνεύμα και χαρίτωσέ το με το λόγο Σου.
 
Μίλησε Σύ, Κύριε, στη ζωή μου, την αδύνατη, την αμαρτωλή! ...
Δείξον μοι, Κύριε.
 
Η καρδιά μου σφίγγεται τόσο δυνατά.
Τα μάτια μου γίνονται τόσο θαμπά.
Ο αναστεναγμός μου πιο βαθύς.
Κύριε, στις δύσκολες αυτές στιγμές μη μ΄ αφήνεις. Παρουσιάσου.
Μίλησέ μου μυστικά, όπως Σύ γνωρίζεις.
Σε θέλω, Ιησού μου, πολύ κοντά μου.
Κύριε, πρόφθασε Σύ τα σφάλματά μου...
Το έλεος Σου ας με καταδιώξει.
 
Ιησού! λένε τα χείλη -μου- και τα μάτια γεμίζουν δάκρυα, η καρδιά ηδύνεται, η ψυχή κατανύσσεται.
Μόνο το όνομα Ι η σ ο ύ ς απόψε μου γλύκανε την βραδιά. Τα χείλη χόρτασαν που τo είπαν τόσες φορές. Τα αυτιά ξεκουράστηκαν. Το πνεύμα ηυφράνθη που Τον σκέφτηκε. Τα μάτια έλαμψαν μέσα από τα υγρά που έρρευσαν τόσο αβίαστα. Ιησού, Ιησού, Ιησού... Το γλυκύτατον τέκνον του ουρανίου Πατρός. Ιησού, Ιησού, Ιησού. Η γλυκυτάτη μου προστασία. Ιησού, Ιησού, Ιησού... Με το όνομά Σου ας σταματήσουν τα χείλη μου να μιλούν, τα αυτιά μου να ακούνε, ο νους μου να σκέπτεται, τα μάτια μου να βλέπουν. Αμήν.
 
"Ου μη σε ανώ" μου λες, Κύριε. Πόσο παρήγορα είναι τα λόγια Σου. Ψυχή μου, μήν τα ξεχάσεις. Μην πεις: που εστι ο Θεός ημών; Ιδού ο Κύριος πάρεστι και φωνεί σε: "Ου μη σε ανώ". Σ΄ ευχαριστώ, Κύριε, Αγία Τριάς ο Θεός. Δόξα Σοι!
 
Γλυκύτατε Ιησού μου, σκέπτομαι πόσο με αγάπησες. Κάτι με τραβούσε κοντά Σου.
Πόσες φορές, το γνωρίζεις, το είδες, Σε άφησα. Με τη ζωή μου την αμαρτωλή Σου έλεγα: δεν σε αγαπώ. Και όμως Συ, Κύριε, "επέτασας χείρας" σ΄ ένα παιδί άτακτο και δύστροπο. Έφτασα μέχρι τοχείλος της αβύσσου. Την τελευταία στιγμή με έπιανες και με τραβούσες από την καταστροφή. Πολλές φορές έφυγα από κοντά Σου, κι άλλες τόσες φορές, Φίλε μου Καλέ, Γλυκέ, Σύντροφε της ζωής μου, Παρηγοριά της ψυχής, πεφιλημένε μου και αγαπητικέ της καρδιάς μου, με δάκρυα και λυγμούς Σου έλεγα: "Σοί μόνω αμαρτάνω και Σοί μόνω προσπίπτω". Ελέησόν με. Και με ελεούσες. Δεν μπορούσα όμως ποτέ, Κύριέ μου, να φαντασθώ πώς τόσο πολύ θα μ΄ αγαπούσες. Τι να πω; Εσύ ξέρεις πιο πολλά απ΄ όλους μας. Οι αναστεναγμοί μου Σου τα λένε.
Κύριε, Κύριε, θα απαντήσω πως από αγάπη και πόθο κινούμενος ζητώ το μοναχικό και αγγελικό σχήμα. Ναί, Κύριε, Σ΄ αγαπώ, παρ΄ όλα τα ανθρώπινα στοιχεία μου. Πιστεύω ότι θα πορεύεσαι Σύ την πορεία μου.
 
"Γίνου φιλόθεος ότι αληθώς φιλάνθρωπος ο σός Θεός εστί" (Μ. Βασίλειος εις μοναχόν).
 
Πόσο πλούσια είναι η ζωή κοντά στο Χριστό, μέσα στη θεωρία του Θεού...
Ο Χριστός να είναι η υπόθεσις της ζωής μου...
 
Η ζωή μας είναι ανάγκη να συνδυάζει τη χαρά με την λύπη. Πρέπει να εξοικειωθούμε με τον πόνο - δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά. Αυτό θα πει στενή πύλη. Κι εγώ, Κύριέ μου, θέλω τις περισσότερες φορές έναν Χριστιανισμό ήσυχο, μια ιεραποστολή ανώδυνη. Συγχώρα με...
 
Να είσαι ευκολοπλησίαστος, άνθρωπος κανονικός, γλυκύς και συγχρόνως μακριά από τον κόσμο. Διπλό και δύσκολο το άθλημα. Κύριος βοηθός μου όμως και έχει ο Θεός.
 
Το εγώ μας τρώει. Το ΕΓΩ! με κεφαλαία γράμαμτα. Αυτό που κλείνει τον Παράδεισο, ενώ μπαίνουν μέσα οι αμαρτωλοί και αι πόρναι. Αυτό το ε γ ώ είναι ο κακός δαίμων. Κύριε, βγάλε αυτό το δαιμόνιο. Αμήν.
 
Κύριε, με πολεμά ο διάβολος. Μάθε με, βοήθησέ με να γνωρίσω τον εαυτό μου. Την αυτογνωσία. Αμήν.
 
Πρόσθες ημίν πίστιν, Κύριε.
Τι θα γίνει με το μέλλον; Η ανθρώπινη απάντησις είναι: Αβεβαιότης.
Η Χριστιανική: Ο Θεός κυβερνά τη ζωή μας.
 
Παντού κλείνουν οι πόρτες, οι γέφυρες σπάζουν. Ποια θα μείνει για μένα, Πατέρα;
Πρόσθες μοι πίστιν, Ιησού γλυκύτατε.
 
Αισθάνομαι ότι είμαι στα χέρια του Θεού. Απελπισία είναι οι άνθρωποι. Αστάθεια όλα τα ανθρώπινα. Εκείνο που μένει είναι μια ψυχή κι ένας Χριστός.
 
Πρέπει να ετοιμάζεται κανείς για πίκρες.
 
Θέλω τον Κύριόν μου, έστω αν Τον πίκρανα πάλιν και πολλάκις. Τι ανακούφιση που μας δίνει η σκέψη ότι μας αγαπά ο Κύριος, ότι για μας έχει ετοιμάσει τόπον...
 
Μου μίλησε πάλι ο Θεός διά των πραγμάτων. Πόσο μεγάλη είναι η αγάπη Σου, Πατέρα, για μένα το παιδί Σου! Πόσο αισθητή η παρουσία Σου! Μου μιλάς με τα γεγονότα. Ας μεγαλώνει η υπομονή μου. Περίμενε ανυπόμονη ψυχή μου. Κύριε, ας σου δώσω την ψυχή μου. Πάρε την ύπαρξή μου. Ας μην αντιστέκομαι πια στο θέλημά Σου. Δόξα σε Σέ, Θεέ! ...
 
Ήσυχος Χριστιανός δεν μπορείς να είσαι. Ο διάβολος βάλλει. Θα ματώσω, μα δεν θα παραδοθώ. Να μαρτυρείς απ΄ όλες τις μεριές και προπάντων με τον εαυτό σου που θέλει όλο να ξεφύγει. Μη μ΄ αφήσεις ποτέ μόνο στο βοριά, μείνε, μείνε Χριστέ πάντα στην καρδιά.
 
Τον βίο εύκολα τον βλέπει κανείς στον διπλανό του, μα στην πολιτεία του ποιος μπορεί να εισδύσει; Ό,τι γίνεται στα βάθη της καρδιάς, τους αναστεναγμούς, τα δάκρυα, τον εσωτερικό αγώνα, ποιος τον παρατηρεί; Μόνο ο Δίκαιος Κριτής!
 
Χθες Τον ικέτευα θερμά, εκοιμήθηκα στο πάτωμα και Του είπα: Νά, Κύριε, κοίταξε το παιδί Σου. Από Σένα περιμένει τη λύση των προβλημάτων του. Το κάνω αυτό όχι για να εκβιάσω μια λύση δική μου, αλλά για να Σου πω, Κύριέ μου, πώς μόνο σε Σένα ελπίζει το παιδί Σου, γι΄ αυτό μην αποστρέψεις το πρόσωπό Σου. Και ήλθε τόσο γρήγορα η παρηγοριά του Πνεύματός Του. Ας έχει δόξα!
 
Πρέπει να περάσεις ένα βαθύ πόνο, μια τραγική αγωνία, να κραυγάσεις, να παλαίψεις, για να σου μιλήσει ο Θεός. Διαφορετικά δεν γίνεται τίποτα. Το δοκίμασα, το δοκιμάζω, αυτή είναι η κατάθεσίς μου.
 
Τίποτε ωραιότερο από την ηρεμία της ψυχής, τις στιγμές της γαλήνης, την κατά Θεόν μόνωση. Αγωνίζομαι σκληρά με τον εαυτό μου. Κάθε μέρα είναι δυνατόν να κάνω τα τρομερώτερα πράγματα. Κι όμως ο Θεός κάνει κάθε μέρα, κάθε στιγμή ένα θαύμα στη ζώη μου.
 
Πόσα Σου χρωστώ, Κύριε! Μα όλα Σου τα χρωστώ.
 

Αποσπάσματα από το βιβλίο "Ξεσπάσματα της καρδιάς μου"
+ Μητροπολίτου Χαλκίδος Νικολάου Σελέντη


 

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2014

To Αντίδωρο !

 
 
« Ο άρτος που διανέμεται ως αντίδωρο, έχει από πριν αγιασθεί, επειδή προσφέρθηκε στον Θεό. Όλοι οι εκκλησιαζόμενοι χριστιανοί τον δέχονται μεευλάβεια μέσα στην δεξιά κυρτή τους παλάμη και ασπάζονται το δεξί χέρι του Ιερέως που πριν από λίγο ακούμπησε και κομμάτιασε το πανάγιο Σώμα του Σωτήρος Χριστού. Επειδή αγιάσθηκε ολόκληρο, γιαυτό πιστεύεται από την Εκκλησία μας ότι το χέρι του λειτουργού μεταδίδει αυτόν τον αγιασμό σε όσους το αγγίζουν και το ασπάζονται»
Βασικά πράγματα που πρέπει να γνωρίζουμε για το αντίδωρο:
Πρέπει να μοιράζεται μέσα σε ησυχία και τάξη
Το παίρνουμε από το χέρι του Ιερέα και όχι από το παγκάρι ….
Τοποθετούμε το δεξί μας χέρι πάνω στο αριστερό και με ανοιχτή την παλάμη
Οι ιεροψάλτες ψάλλουν ύμνους κατά την διάρκεια της διανομής
Πρέπει να είμαστε νηστικοί για να το φάμε.
Το καταναλώνουμε όλο και δεν το πετάμε πουθενά.
Μην ξεχνάμε ότι δίνεται αντί-δώρου δηλαδή αντί για το μεγάλο δώρο που είναι η Θεία Κοινωνία, αλλά και ως επιπλέον δώρο για αυτούς που κοινώνησαν
α. Το αντίδωρο βγαίνει από τα πρόσφορα, που προσεκόμισαν και προσέφεραν οι πιστοί, προκειμένου να τελεσθεί η Θ.Λειτουργία. (γι’αυτό και η ονομασία “πρόσφορο”, από το ρήμα προσφέρω). Το πρόσφορο ζυμώνεται με προσευχές και θυμιάματα και σφραγίζεται με τα σύμβολα του Χριστού μας ΙC XC ΝΙΚΑ. Γι’αυτό ήδη από την παρασκευή του ενέχει ευλογία, δεν είναι κοινός άρτος. Με το που προσφέρεται στο Αγιο Βήμα, αποκτά ακόμη μεγαλύτερο αγιασμό. Τελικά, αμέσως μετά τον Καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων, όπου το τμήμα του προσφόρου, που προσκομίσθηκε στο Αγιο Δισκάριο και την Αγία Τράπεζα, έγινε Σώμα και Αίμα Χριστού, παίρνει ο Λειτουργός τα κάνιστρα με το Αντίδωρο ένα-ένα και τα υψώνει εμπρός από την Αγία Τράπεζα λέγοντας “Μέγα το Όνομα της Αγίας Τριάδος”. Αυτό είναι μιά προσομοίωση της πράξεως που προηγήθηκε στο “τα σα εκ των σων”, όπου ο Λειτουργός ύψωσε και σχημάτισε στον αιθέρα το σχήμα του Τιμίου Σταυρού, δοξολογώντας ευγνωμονικά τον Πλαστουργό μας. Έτσι το Αντίδωρο αποκτά και μιά ακόμη ευλογία. Επίσης ωρισμένοι Ιερείς λέγουν και μιά άλλη σύντομη ευχή (όχι απαραίτητη – η ευλογία κατέρχεται με τη Δοξολόγηση του εν Τριάδι Προσκυνητού και Λατρευτού Θεού μας): “ευλόγησον, Κύριε, τους άρτους τούτους και τους εξ αυτών μεταλαμβάνοντας αγίασον”. Ομοίως, άλλοι Λειτουργοί προσθέτουν έναν Θεομητορικό Ύμνο: “η το Χαίρε δι’Αγγέλου δεξαμένη και τεκούσα τον Κτίστην τον ίδιον, Παρθένε σώζε τους σε μεγαλύνοντας”. Και κάπου συνάντησα έναν ευσεβέστατο Εφημέριο (σε χωριό των Καλαβρύτων) που λειτουργεί καθημερινώς! να λέει “η το Χαιρε δι’Αγγέλου δεξαμένη και τεκούσα τον Κτίστην τον ίδιον, Παρθένε Υπερένδοξε, Απειρόγαμε, Υπερευλογημένη, σώζε τους σε μεγαλύνοντας”. Τούτο, πραγματικά, έχει τη θέση του, διότι το Αντίδωρο συμβολίζει το σώμα της Αειπαρθένου. Είναι τμήμα του προσφόρου, απ’όπου προήλθε ο Αμνός του Θεού. Και άκουσα κάποτε ένα παιδάκι που κοινώνησε να προσέρχεται στο Αντίδωρο και να λέει, “μαμά, να πάρουμε τώρα και την Παναγία μας”.
β. Καλό είναι το Αντίδωρο να υπάρχει σε ένα κάνιστρο κοντά σε όσους κοινωνούν, ώστε αμέσως μετά τη Θ.Μετάληψη να λαμβάνουν ένα κομμάτι και να σπογγίζουν τα χείλη και το στόμα τους.
γ. Μερικοί αποζητούν το λεγόμενο “Ύψωμα”. Αυτό είναι Αντίδωρο, αλλά τέτοιο κομμάτι που να διατηρεί τη σφραγίδα του Κυρίου (IC XC ΝΙΚΑ) πάνω του. Και το θεωρούμε πιό τιμητικό. Το προσφέρει ο Ιερεύς σε όσους ήδη είχαν προσκομίσει πρόσφορο γιά την τέλεση της Θ.Λειτουργίας, ή σε όσους τιμώνται (πχ Δήμαρχος του τόπου) ή σε συγγενείς ανθρώπου, του οποίου τελούμε Μνημόσυνο, προς παρηγορίαν τους μεγαλυτέρα. Τούτο όμως δεν πρέπει να καταλήγει να γίνεται αφορμή ξεσυνέργιας ή παρεξηγήσεων. Ίδια είναι η ευλογία που παίρνουμε. Ακόμη και με τα ψίχουλα που απέμειναν στο κάνιστρο!! Κι’όσο πιό ευλαβική και κατανυκτική και ανώτερη και εύτακτη είναι η ψυχή μας, τόσο πιό πολύ ωφελούμεθα..
δ. Παίρνοντας το αντίδωρο από το χέρι του Ιερέα, συγχρόνως και επικοινωνούμε μαζί του. Τον προσεγγίζουμε. Έκείνος λουσμένος στην ιερότητα και τη θεΪκή Χάρη (και στον ιδρώτα συχνά, έναν ξεχωριστό ιδρώτα κατανύξεως) κι’οι εκκλησιαζόμενοι, που μέχρι τώρα ήταν απέναντι, κάπως απόμακροι, να έρχονται και να τον εγγίζουν, σα να εγγίζουν τον ίδιο το Χριστό μας. Εκείνη τη στιγμή και ο Ιερέας θα δείξει μιά διακριτική οικειότητα προς κάθε ψυχή της Ενορίας του, θα τους χαιρετήσει με το όνομά τους, θα τους ευχηθεί, θα στείλει χαιρετίσματα σε κάποιον κατάκοιτο της οικογενείας κοκ. Λιτά όμως. Και χωρίς διαχύσεις ή πληθωρικά χαμόγελα ή άσχετα θέματα και καθυστερήσεις. Μέσα στο κλίμα της Λειτουργίας!.
ε. Αρκετές φορές από τα πρόσφορα που έφεραν οι πιστοί περίσσεψαν πολλά. Είναι ευλογία αυτό. Δείχνει πόσο οι πιστοί συμμετέχουν στο μεγάλο γεγονός της Θ.Λειτουργίας. Οι Ιερείς κρατούν ωρισμένα, γιά να λειτουργήσουν ενδιαμέσως της εβδομάδος, και τα υπόλοιπα είναι επιτρεπτό να τα διοχετεύσουν σε σπίτια ευσεβών χριστιανών. Σκεφθείτε μάλιστα όταν υπάρχει πανηγύρι, πόσα περισσεύουν!.. Δεν είναι άτοπο να τα παραλάβουν οι πιστοί, αλλά πρέπει να παρατεθούν στο τραπέζι, όπου καθόμαστε κανονικα΄και κάνουμε προσευχή, τραπέζι οικογενείας, όπου όλα είναι ευλογημένα και ιερά, και έτσι το πρόσφορο, που το λαμβάνουμε ως ψωμί, προσθέτει στην ιερότητα του τραπεζιού μας. Υπάρχει και η περίπτωση να το φρυγανίσουμε λίγο, ώστε να διατηρηθεί και να το λαμβάνουμε με το τσάϊ μας. Ομοίως και ευλογημένο τμήμα Αντιδώρου μπορούμε να φρυγανίζουμε (γιά να διατηρηθεί πολλές μέρες), ώστε να λαμβάνουμε το πρωϊ κατά την προσευχή μας .
 
 

Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2014

Προετοιμασία για την γιορτή !

 
 
 
Σύμπασα η πλάση στέκει με συστολή αναμένοντας. Προετοιμάζεται και καρτερεί το μέγα γεγονός. Τα φύλλα στα δέντρα ντύθηκαν τις πορφυρές φορεσιές με τα χρυσά σιρίτια. Το στερέωμα κατέβηκε χαμηλά, θες από συστολή, θες από αδημονία. Οι ετοιμασίες γίνονται σιωπηλά, αθόρυβα. Κάτω από το χώμα, η ελπίδα ετοιμάζεται με τρόπους μυστικούς.
Θα εμφανιστεί μόνο σε όσους θέλουν, σε όσους έχουν αυτιά να ακούσουν και μάτια να δουν και να δεχτούν το θαύμα της Ζωής.
Σιωπηλοί κτίστες δουλεύουν άοκνα και συντελούν στην έλευση Του Κτίστη.
Ω! Πόσο Μέγα Μυστήριο είναι αυτό!

Ο Θεός θα γεννηθεί σε μια σπηλιά από θνητή γυναίκα! Ως χθες, κάποιοι ίσως και σήμερα, γιορτάζαμε τους ημίθεους και τους θεούς που κουβαλούσαν ανθρώπινες αδυναμίες, μα τώρα γεννιέται ο αληθινός Θεός, γενόμενος άνθρωπος θνητός. Βρέφος στην αγκαλιά της Μητέρας Του μας προσκαλεί σε μια συνάντηση που η εξουσία και η δύναμη δεν έχουν καμία θέση.
Παιδίον νέον, έρχεται στον κόσμο, ανυπεράσπιστο για να μας χορτάσει με την εμπιστοσύνη, την αγάπη και το δικαίωμα στο όνειρο.
Παιδίον νέον έρχεται για να φέρει την αναγέννηση στις ψυχές μας.
Παιδίον νέον έρχεται για να καθαρίσει τις πληγές μας, να διώξει το σκοτάδι και να μας σώσει από την καταστροφή. Μόνο για όσους θέλουν, μόνο για όσους το ποθήσουν.
Παιδίον νέον έρχεται για να μας πει να μη φοβόμαστε, να μη λυπόμαστε. Μας καλεί, τον καθένα προσωπικά, εκεί που το σκοτάδι δεν κατοικεί. Εκεί που ο προ αιώνων Θεός γίνεται  φίλος, αδερφός, σύντροφος πιστός για πάντα.
Παιδίον νέον έρχεται, να μας κρατήσει στην αγκαλιά Του και να μας χαρίσει την γαλήνη και την ειρήνη που τόσο ποθούμε καθώς και την δύναμη να σταθούμε ορθοί και άξιοι στο δρόμο της καρδιάς και της λογικής, που τόσο λείπει από την κοινωνία και τις αξίες του κόσμου τούτου, που μας παρασύρουν με μια μέθη γλυκιά στην στιγμιαία ηδονή, πιστή σύντροφο της οδύνης.
Όσοι πιστοί προσέλθετε στην προετοιμασία της Γέννησης, γιορτή μεγάλης χαράς. Ας καθαρίσουμε τον οίκο της ψυχής κι ας σταθούμε με θαυμασμό και φόβο στον ερχομό Εκείνου που θα βαστάξει τα βάσανα και τις δυσκολίες μας και θα μας ντύσει με Φως !
 
 

Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2014

Τι είναι Αγιότητα !

 


Αγιότητα είναι μια βαθιά ευαισθησία. Μια βαθιά ποιητική ματιά που μπορεί να μεταμορφώνει τα πάντα σε άγγιγμα ψυχής. Ο άγιος είναι ποιητής και ευαίσθητος. «Για να γίνει κανείς Χριστιανός, πρέπει να έχει ποιητική ψυχή, πρέπει να γίνει ποιητής. «Χοντρές» ψυχές κοντά Του ο Χριστός δεν θέλει.» αγ. Πορφύριος. Αγαπάει ακόμη και τα μη αξιαγάπητα. Εκείνο που όλοι θα περιφρονούσαν με μεγάλη χαρά, η αγιότητα το μαζεύει, το αγκαλιάζει, το φιλά με πάθος μέχρι να το θεραπεύσει.
Η αγιότητα μεταμορφώνει τα έρημα. Κυκλώνει τα διεσπαρμένα. Ενώνει τα διαιρεμένα. Μπορεί και αντέχει πάνω και περά από τις πληγές και τις καταστροφές. Κοιτάει εκεί που δεν κοιτάει κανείς άλλος. Δεν χωρίζει τα πράγματα σε καλά και κακά. Δεν τους βάζει ταμπέλες. Δεν κατηγοριοποιεί την ζωή σε ανώτερη και κατώτερη. Δεν διχάζει, δεν μοιράζει, δεν αποσπά, ενώνει, συνενώνει, και δυναμώνει το αδύνατο να συμβεί και το όνειρο να πραγματωθεί.
Η αγιότητα είναι μια βαθιά ποίηση που συντονίζει το σύμπαν στους στίχους του δημιουργού Του. Είναι ο ίδιος ο Χριστός που μέσα από τον άγιο μιλάει ξανά για την αγάπη. Που μέσα από την ματιά του αγίου στέλνει το τρυφερό βλέμμα του σε όλους τους κουρασμένους. Στους αποτυχημένους και τους κουρελιασμένους στις μάχες της ζωής. Μια τεράστια αγκαλιά να ξαποστάσουν πάντες.
Η αγιότητα είναι μεταξένια αίσθηση της ζωής. Ευαισθησία που αναγεννά την πρωπτωτική ματιά. Τότε που τα πάντα ήταν έκπληξη και θαυμασμός. Τότε που τίποτε δεν ήταν βαρετά το ίδιο ή επαναλήψιμο. Η αγιότητα αναδεικνύει ξανά την ξεχασμένη μας παιδικότητα. Εκείνο το ξάφνιασμα μπροστά στο μυστήριο της ζωής.
Η αγιότητα δεν είναι τελειότητα μα αποδοχή της ασημαντότητας. Δεν είναι επιτυχία μα δώρο. Δεν είναι κατόρθωμα αλλά χάρισμα. Δεν είναι δύναμη μα κένωση και άδειασμα. Ταπείνωση και εκούσια απόσυρση από τα φώτα του ψεύτικου, πρόσκαιρου και μάταιου.
Δεν αγιάζουν οι αναμάρτητοι μα εκείνοι που άντεξαν να δουν τις αμαρτίες τους. Να τις ακουμπήσουν δίχως να φοβούνται μην λερωθούν και χαλάσει το προφίλ τους. Είναι ανώτερος λέει ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος εκείνος που είδε τις αμαρτίες του, από εκείνο που ανέστησε νεκρούς.
Ο άγιος δεν ξέρει ότι είναι άγιος. Εάν το ήξερε απλά δεν θα ήταν. Όπως ο αθώος δεν γνωρίζει την αθωότητα του. Πολλώ δε μάλλον δεν την προασπίζει. Αθωότητα που προασπίζεται είναι "ευγενής "ναρκισσισμός. Ο άγιος το μόνο που γνωρίζει είναι η έντονη παρουσία του Χριστού εντός του.
Ο άγιος βιώνει μια εσωτερική αποδοχή του Θεού. Μια αγκαλιά που δεν το κρίνει, παρά μονάχα τον καλύπτει από το ψύχος του κόσμου τούτου.
Ο άγιος μονάχα αγαπά. Γιατί ο ίδιος έχει βιώσει την αγάπη του Θεού. Ξέρει από πάθη και οδύνη. Γνωρίζει τι σημαίνει αστοχία υπαρξιακή, λάθος, σφάλμα και πτώση, γιατί δεν γεννήθηκε άγιος, ούτε τέλειος, μα ούτε προνομιούχος. Πόνεσε, έπεσε, έπαθε, έμαθε. Έτσι μας καταλαβαίνει μας κατανοεί και ποτέ δεν μας κρίνει. Μονάχα μας αγαπά. Παντού και πάντοτε.
Ο άγιος δεν απορρίπτει. Αποδέχεται απόλυτα, διακρίνοντας την πράξη από το πρόσωπο. Την πράξη την επικρίνει, το ανθρώπινο πρόσωπο, ποτέ. Το καταλαβαίνει και το συμπαθεί. Όχι ηθικά. Μα οντολογικά. Γνωρίζει ότι αυτός είναι ο άνθρωπος. Φοβισμένος, τραυματισμένος, χαμένος και πτωτικός. Εκφράζοντας το πνεύμα του Χριστού, συγχωρεί όχι μια πράξη, αλλά τον όλο άνθρωπο. Όπως το έκανε ο Χριστός. Δεν σώζει τον άνθρωπο από τις αμαρτίες του απλώς, αλλά από την ίδια του την φύση.
Η αγιότητα είναι ένα παράθυρο για να μπορούν εκεί που θέλουν και επιθυμούν, να κοιτάζουν την βασιλεία του Θεού.
 
π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος ( παπά Λίβυος )
 
 
 

Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2014

Ο Άγιος Σάββας

 
 
 
Ο Άγιος Σάββας καταγόταν από το χωριό Μουταλάσκη της Καππαδοκίας και ήταν γιος ευσεβών γονέων, του Ιωάννη και της Σοφίας .

Από πολύ νωρίς γνώρισε τις θείες βουλές και αποφάσισε να αφιερωθεί στο μοναστικό βίο. Είχε τόση πίστη που κάποτε μπήκε σε ένα κλίβανο πυρός από τον οποίο βγήκε αβλαβής με τη βοήθεια του Θεού.

Όταν ήταν δεκαοχτώ ετών έφυγε από το μοναστήρι των Φλαβιανών και πήγε στα Ιεροσόλυμα. Από εκεί κατευθύνθηκε προς την έρημο της Ανατολής για να συναντήσει τον Μέγα Ευθύμιο (βλέπε 20 Ιανουαρίου). Ο Ευθύμιος τον έστειλε σε ένα κοινόβιο, το οποίο διηύθυνε ο όσιος Θεόκτιστος (βλέπε 3 Σεπτεμβρίου).

Ο Άγιος Σάββας κατά την παραμονή του στο κοινόβιο έλαμψε λόγω του χαρακτήρα του και των αρετών του. Μάλιστα ήταν τόσο σοβαρός και ηθικός - παρά το νεαρόν της ηλικίας - που προσαγορεύτηκε παιδαριογέροντας από τον Μέγα Ευθύμιο.

Ο Άγιος Σάββας όσο μεγάλωνε τροφοδοτούσε όλο και περισσότερο το πνεύμα του, γι' αυτό και τιμήθηκε με το χάρισμα της θαυματουργίας. Το χάρισμα αυτό το επιστράτευσε στην υπηρεσία των φτωχών και των ασθενών και έτσι επιτέλεσε σημαντικότατα έργα.

Για την αγιότητα της ζωής του και για τη μεγάλη του φήμη, είχε σταλεί από τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων δυο φορές πρεσβευτής στην Κωνσταντινούπολη, προς το βασιλιά Αναστάσιο και έπειτα προς τον Ιουστινιανό.

Σε ηλικία ενενήντα τεσσάρων ετών, το 534 μ.Χ., ανήλθε προς Κύριον εν ειρήνη.

Το 584 μ.Χ., το Λείψανο του Αγίου Σάββα ανακομίσθηκε αδιάφθορο όταν ανοίχθηκε ο τάφος του για να ενταφιαστεί ο Ηγούμενος Κασσιανός. Αρχικά διαφυλάχθηκε στη Μονή του και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη, κατά την περίοδο των Αραβικών επιδρομών.

Για τον χρόνο άφιξης του στη Βενετία επικρατούν δύο παραδόσεις. Σύμφωνα με την πρώτη το Λείψανο είχε μεταφερθεί στην Κωνσταντινούπολη, απ’ όπου το 1026 μ.Χ. το έκλεψε ο Βενετός ευγενής Πέτρος Centranico (έπειτα Δόγης, 1026 - 1031 μ.Χ.), επί των ημερών του Δόγη Tribunio Menio (982 - 1026 μ.Χ.), το μετέφερε στη Βενετία και το κατέθεσε στο Ναό του Αγίου Αντωνίνου.

Κατά την δεύτερη παράδοση το Λείψανο δεν μεταφέρθηκε ποτέ στην Κωνσταντινούπολη, αλλά διαφυλάχθηκε στον Άγιο Ιωάννη της Άκρας, απ’ όπου μεταφέρθηκε από τούς Γενουάτες στην ανταγωνίστρια της Βενετίας πόλη τους. το 1257 μ.Χ. οι Βενετοί πέτυχαν να μεταφέρουν το Λείψανο στη Βενετία.

Η παρουσία του Λειψάνου του Αγίου Σάββα στη Βενετία επιβεβαιώνεται από την σχετική ομολογία του Σαββαΐτου Μοναχού Σωφρονίου στον Μητροπολίτη Ρωσίας Άγιο Μακάριο, το 1547 μ.Χ.

Το 1965 μ.Χ., μετά από ενέργειες του Πατριάρχου Βενεδίκτου, η ρωμαιοκαθολική Εκκλησία επέστρεψε το Λείψανο στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων και φυλάσσεται έκτοτε στη Μονή του.

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα)
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Tῶν ὁσίων ἀκρότης καὶ ἀγγέλοις ἐφάμιλλος ὡς γὰρ ἡγιασμένος ἐδείχθης ἐκ παιδός, Σάββα ὅσιε. Οὐράνιον γὰρ βίον ἀπελθῶν, πρὸς ἔνθεον ζωὴν χειραγωγεῖς διὰ λόγου τε καὶ πράξεως ἀληθοῦς, τοὺς πίστει ἐκβοῶντας σοι. Δόξα τῷ δεδοκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. δ’.
Ταῖς τῶν δακρύων σου ῥοαῖς, τῆς ἐρήμου τὸ ἄγονον ἐγεώργησας· καὶ τοῖς ἐκ βάθους στεναγμοῖς, εἰς ἑκατὸν τοὺς πόνους ἐκαρποφόρησας· καὶ γέγονας φωστήρ, τῇ οἰκουμένῃ λάμπων τοῖς θαύμασι, Σάββα Πατὴρ ἡμῶν Ὅσιε, Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἠμῶν.

Κοντάκιον
Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.
Ὡς ἀπὸ βρέφους τῷ Θεῷ θυσία ἄμωμος, προσενεχθεὶς δι᾽ ἀρετῆς, Σάββα μακάριε, τῷ σε πρὶν γεννηθῆναι ἐπισταμένῳ· ἐχρημάτισας Ὁσίων ἐγκαλλώπισμα, πολιστής τε τῆς ἐρήμου ἀξιέπαινος· διὸ κράζω σοι, Χαίροις Πάτερ ἀοίδιμε.

Κάθισμα
Ἦχος α’. Τὸν τάφον σου Σωτὴρ.
Τὸν βίον εὐσεβῶς, ἐπὶ τῆς γῆς ἐκτελέσας, δοχεῖον καθαρόν, σὺ τοῦ Πνεύματος ὤφθης, φωτίζων τοὺς ἐν πίστει σοι, προσιόντας Μακάριε· ὅθεν αἴτησαι, τὸν σόν Δεσπότην φωτίσαι, τὰς ψυχὰς ἡμῶν, τῶν ἀνυμνούντων σε Σάββα, θεόφρον Πατὴρ ἡμῶν.

Ὁ Οἶκος
Σοφίας ὑπάρχων βλάστημα, Σάββα Ὅσιε, παιδιόθεν ἐπόθησας Σοφίαν τὴν ἐνυπόστατον· ἣ συνοικήσασά σοι, ἀπὸ γῆς σε ἐχώρισε, καὶ πρὸς ὕψος ἀνήγαγεν, ἐξ ἀΰλων ἀνθέων πλέξασα στέφανον, καὶ τῇ σῇ ἐπιθεῖσα ἡγιασμένῃ κάρᾳ θεόφρον· ᾧπερ κεκοσμημένος, ἐξιλέωσαι τὸ Θεῖον, τοῦ δοθῆναί μοι σοφίαν λόγου ἐπαξίως, ὅπως ἀνυμνήσω τὴν ἁγίαν σου κοίμησιν, ἣν ἐδόξασε Χριστὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν· διὸ καὶ ἡμεῖς κράζομέν σοι· Χαίροις Πάτερ ἀοίδιμε.

Μεγαλυνάριον
Ὤφθης ὑποτύπωσις καὶ κανών, θεοφόρε Σάββα, ὡς τοῦ Πνεύματος θησαυρός, Ὁσίων Πατέρων, ῥυθμίζων καὶ ἰθύνων, πρὸς κλῆρον ἀφθαρσίας τοὺς πειθομένους σοι.




 

Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2014

Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2014

Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2014

Η Αγία Αικατερίνα Πολιούχος της Ιεράς Μονής Σινά

 
( Φώτο : Από την Εκδρομή μας στο Σινά
τον Απρίλιο του 2010 )
 
Αξιοζήλευτο δώρο του Θεού στη Μονή αποτελούν τα Ιερά Λείψανα της αγίας Αικατερίνης, τα οποία βρέθηκαν στο Παρεκκλήσιο της κορυφής του όρους που φέρει σήμερα το όνομά της. Γεννήθηκε στη Αλεξάνδρεια το 294 μ.Χ. από αριστοκρατική ειδωλολατρική οικογένεια και πήρε το όνομα Δωροθέα. Σπούδασε στις εθνικές σχολές της εποχής φιλοσοφία, ρητορική, ποίηση, μουσική, μαθηματικά, αστρονομία και ιατρική. Το απαράμιλλο σωματικό της κάλλος, η εκπληκτική της μόρφωση, η αριστοκρατική της καταγωγή και η αρετή με τη οποία ήταν στολισμένη, την έκαναν περιζήτητη νύφη. Αυτή όμως αρνιόταν κάθε παρόμοια πρόταση, έως ότου κάποιος Μοναχός της γνώρισε το αληθινό Νυμφίο των ψυχών, τον Ιησού Χριστό. Βαπτίσθηκε και ονομάσθηκε Αικατερίνα, που κατά μία εκδοχή σημαίνει Στεφανία ή Πολυστεφανία.
Κατά τη διάρκεια των διωγμών του Αυτοκράτορα Μαξιμίνου, στις αρχές του 4ου αιώνα, ομολόγησε την πίστη της στον Ιησού Χριστό και δημοσίως κατηγόρησε τον Αυτοκράτορα για τις θυσίες του προς τα είδωλα. Εκείνος διέταξε πενήντα ρήτορες από όλη τη αυτοκρατορία να τη μεταπείσουν, αλλά αντιθέτως αυτοί πείσθηκαν από εκείνη, από τα ρητά των αρχαίων ελλήνων φιλοσόφων, τα σχετικά με το αληθινό Θεό, και επίστευσαν στο Ιησού Χριστό. Μετά από αυτό η Αγία βασανίσθηκε σκληρά, αλλά αντί να καμφθεί το ηθικό της κατόρθωσε με το ένθεο παράδειγμά της να προσελκύσει στη Χριστιανική πίστη τη σύζυγο του Αυτοκράτορα και άλλα μέλη της Αυτοκρατορικής Αυλής. 

Κατά την παράδοση, μετά από το αποκεφαλισμό της, άγγελοι παρέλαβαν το σώμα της και το μετέφεραν στην κορυφή του υψηλότερου όρους του Σινά, το οποίο σήμερα φέρει και το όνομά της. Ανάμεσα στον 8ο με 9ο αιώνα η ύπαρξη του αγίου λειψάνου αποκαλύφθηκε σε όνειρο Μοναχών της Μονής, οπότε και έγινε η ανακομιδή και η τοποθέτησή του στο Άγιο Βήμα του Καθολικού της Μονής, μέσα σε μία μαρμάρινη λάρνακα. Το μύρο που ανάβλυζε και ακόμη αναβλύζει από τη Αγία Κάρα της αγίας είναι ένα συνεχές θαύμα. Η ευλάβεια προς τη αγία Αικατερίνα και το όνομά της διαδόθηκε στη Δύση από τους Σταυροφόρους, και από τον 11ο αιώνα και μετά η Μονή του Θεοβαδίστου Όρους Σινά άρχισε να γίνεται γνωστή και ως Μονή της αγίας Αικατερίνης . 

 Πηγή :  http://www.sinaimonastery.com/index.php?lid=29





Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2014

Νουθεσίες


 
 
" Εσύ που είσαι στο Μοναστήρι, όταν πλησιάσεις τον αδελφό σου, εσύ που είσαι σύζυγος, όταν πλησιάσεις τον ή την σύζυγό σου, εσύ που είσαι πατέρας, μητέρα, όταν πλησιάσεις το παιδί σου... ό,τι θα του πεις, ό,τι σκέφτεσαι να του πεις, πες το, α...φού πρώτα του πεις δυο κουβέντες που θα του δώσουν χαρά, παρηγοριά, μια ανάσα. Να τον κάνεις να πεί, ανακουφίσθηκα, χάρηκα! Να κάνετε τους άλλους να σας καμαρώνουν, να σας αγαπούν , να χοροπηδούν από τη χαρά τους, όταν σας συναντούν. Διότι όλοι οι άνθρωποι στην ζωή τους, στο σπίτι τους, στο σώμα τους και στην ψυχή τους έχουν πόνο, αρρώστιες, δυσκολίες, βάσανα, και ο καθένας κρύβει τον πόνο μέσα στο πουγγί του το κρυφό, μέσα στην καρδιά του, στο σπίτι του, για να μην το ξέρουν οι άλλοι. Έτσι εγώ δεν ξέρω τι πόνο έχεις εσύ και εσύ δεν ξέρεις τι πόνο έχω εγώ. Μπορεί να γελώ και να φωνάζω, να παίζω, αλλά κατά βάθος πονώ, και γελώ και φωνάζω, για να σκεπάσω την λύπη μου. Γι' αυτό δώσε στον άλλον πρώτα ένα χαμόγελο. "

                                                          Γέρων Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης
 
 

Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2014

Ο Ιησούς της χαράς !

 
 
Με συγκινεί πολύ που ο Χριστός μας
έτρωγε με ¨αμαρτωλούς, τελώνες και πόρνες¨.
Αυτοί ήταν οι φίλοι Του, οι άνθρωποί Του, οι κοντινοί Του.
Μ’ αυτούς πέρναγε το απόγευμά Του, και τις νύχτες Του.
...

Πριν πέσει μπρούμυτα στο όρος των Ελαιών
για την ολονύκτια προσευχή Του,
έπινε κι έτρωγε μαζί τους,
και πήγαινε στη Γεθσημανή
ήδη μεθυσμένος απ’ την αγάπη Του
για τα ¨παιδιά του δρόμου¨
που Τον λάτρευαν.
Τους άγγιζε χωρίς να σιχαίνεται ή να αποστρέφεται κανέναν,
χωρίς να προσβάλει ή να διορθώνει ενοχλητικά,
χωρίς ζόρισμα και υψωμένο δάκτυλο διδασκαλίας.

Και έλεγε δημόσια,
χωρίς ντροπή, ότι ήρθε γι’ αυτούς!

Να τους καλέσει σε μετάνοια.
Σε αλλαγή σκέψης.
Σε έμπνευση ζωής.
Δεν τους κάλεσε σε κατάθλιψη,
μα σε μια αισιόδοξη οπτική
και ζωογόνο προοπτική ζωής.
Και κυρίως,
ο Χριστός μας,
τραγούδησε τη χαρά της ζωής!
Λουλούδια, θάλασσες,
ποτάμια και πουλιά,
όλα,
έκαναν ¨ποιητή¨,
τον Ποιητή των πάντων!

Γι’ αυτό όλοι Τον ερωτεύτηκαν.
Άντρες – γυναίκες.
Δεν τους τρόμαζε
ο υιός της Παρθένου.

Διότι η Μορφή Του δεν έβγαζε μομφή.

Ο Ιησούς:
Που μαγνητίζει
τους όμορφους αμαρτωλούς.
Εσένα. Εμένα.
Όλους μας.
 
                                                                π. Ανδρέας Κονάνος