Ιερός Ναός Αγίων Πάντων Μακεδονίτισσας

Ιερός Ναός Αγίων Πάντων Μακεδονίτισσας
Άγιοι του Θεού πρεσβεύετε υπέρ ημών !

Παρασκευή 30 Μαΐου 2014

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Ρῶσος

 
 
 
Στὶς 27 τοῦ μηνός Μαΐου, ἤ Ἐκκλησία μας γιόρταζε  τήν ἱερή μνήμη τοῦ ὁσίου καί νέου ὁμολογητῆ Ἰωάννη τοῦ Ρώσου. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης γεννήθηκε στή Ρωσία τό ἔτος 1690, στά χρόνια δηλαδή τοῦ Μεγάλου Πέτρου. Στό ρωσοτουρκικό πόλεμο τό 1711 ὁ Μέγας Πέτρος ἡττήθηκε κι ὁ ἅγιος Ἰωάννης, μαζί μέ χιλιάδες Ρώσους, πιάστηκε αἰχμάλωτος. Πολλοί τότε ἀπό τούς αἰχμαλώτους ἐκείνους, γιά νά γλυτώσουν ἀπό τά δεινά της αἰχμαλωσίας, ἀλλαξοπίστησαν κι ἔγιναν μουσουλμάνοι. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ἀγοράσθηκε ἀπό ἕναν Τοῦρκο ἀγᾶ, στό Προκόπιο τῆς Καππαδοκίας ποὺ τόν ἔβαλε στό στάβλο, γιά νά φυλάγη καί νά περιποιῆται τά ἄλογα. Αὐτή ἦταν μιὰ ἐργασία καί κοπιαστική καί ὑπεύθυνη.

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ἦταν τότε ἕως 22 ἐτῶν, μά ἦταν ἕνας νέος φρόνιμος καί γνωστικός, καί καθώς γράφει ὁ Ἀπόστολος, ἀναθρεμμένος «ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου». Εἶπε ἀπό τήν ἀρχή στόν Τοῦρκο ἀγᾶ, ποῦ τόν παρακινοῦσε νά ἀλλαξοπιστήση, «Ἄφησέ με ἐλεύθερο στήν πίστη μου, καί θά εἶμαι πάντα πρόθυμος στίς διαταγές σου. Ἄν ὅμως μέ βιάσης γιά νά ἀλλαξοπιστήσω, τότε σοῦ παραδίδω τήν κεφαλή μου παρά τήν πίστη μου. Ἐγώ χριστιανός γεννήθηκα καί χριστιανός θά πεθάνω». Βλέποντας τήν πίστη τοῦ Ἰωάννη κι ἀκούοντας τήν ὁμολογία του, ὁ ἀγᾶς μαλάκωσε καί σιγά - σιγά τόν συμπάθησε πολύ περισσότερο, ποὺ τόν ἔβλεπε ὑπομονετικό καί ὁλοπρόθυμο στή δουλειά του.

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης πέρασε τή ζωή του μέσα στό στάβλο, ἀφοσιωμένος στό ἔργο του καί περιποιούμενος μέ στοργή τά ζῶα. Ἡ ἀγάπη πρός τά ζῶα εἶναι κι αὐτή δεῖγμα τῆς ἁγιωσύνης, ποὺ καί τά ζῶα αὐτὴ τήν ἀγάπη τήν καταλαβαίνουν καί γίνονται κι αὐτά φίλοι μέ τούς ἀνθρώπους. Τό ἴδιο ἦταν καί στόν παράδεισο πρίν ἀπό τήν πτώση, ὅπου ὁ ἄνθρωπος καί ἡ δημιουργία δέν ἦσαν ἐπαναστατημένοι καί ἐχθροί μεταξύ τους. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὄχι μόνο ἀγαποῦσε καί φρόντιζε τά ζῶα, ἀλλά καί κοιμότανε καί προσευχότανε μαζί τους. Σέ μία γωνιά τοῦ στάβλου, ἐπάνω στά ξερά χόρτα καί τά ἄχυρα, ἐκεῖ ἦταν τό κρεββάτι του καί τό προσευχητήριό του. Ἡ ἄχνα τῶν ζώων τόν ζέσταινε κι ἦταν σάν θυμίαμα στήν προσευχή καί τήν ψαλμωδία του.

Ἔτσι ὁ ἅγιος Ἰωάννης δέν αἰσθανότανε πὼς ἦταν αἰχμάλωτος, γιατί αἰχμαλωσία καί δουλεία δέν εἶναι τά ἐξωτερικά δεσμά, ἀλλά τά ἐσωτερικά πάθη τοῦ ἀνθρώπου. Γι' αὐτό πάλι ἐλευθερία δέν εἶναι ἡ ἐξωτερική ἄνεση καί ἀσυδοσία, ἀλλά τό ἐσωτερικό φρόνημα τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ἀγαθή συνείδηση καί ἡ μυστική πληροφορία τῆς πίστης, ποὺ κατεργάζεται μέσα μας τήν ὑπομονή καί γεννᾶ τήν ἐλπίδα στό Θεό καί τήν ἀγάπη στούς ἀνθρώπους καί σέ ὅλα τά δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὅλ' αὐτά τά ζοῦσε μέσα του, γι' αὐτό, ὅταν ὁ ἀγᾶς κι ἡ γυναίκα του τοῦ ἔδωσαν δίπλα στό στάβλο ἕνα μικρό σπίτι, γιά νά μένη ἐκεῖ, αὐτός προτίμησε τή συντροφιά τῶν ζώων καί τό ἀχυρένιο κρεββάτι του στή γωνιά τοῦ στάβλου.

Σέ ἡλικία σαράντα ἐτῶν, στίς 27 Μαΐου τοῦ 1730, ὁ ἅγιος Ἰωάννης παρέδωσε τήν ψυχή του στά χέρια τοῦ Θεοῦ. Ὅπως διαβάζαμε στήν Παλαιά Διαθήκη καί τό ἀκοῦμε πολλές φορές στήν ἀκολουθία τοῦ Ἑσπερινοῦ, «Εὐάρεστος τῷ Θεῷ γενόμενος, ἠγαπήθη καί, ζῶν μεταξύ ἁμαρτωλῶν, μετετέθη. Ἡρπάγη, μή κακία ἀλλάξῃ σύνεσιν αὐτοῦ ἤ δόλος ἀπατήσῃ ψυχήν αὐτοῦ». Ὁ δίκαιος ἄνθρωπος ἀγαπιέται ἀπό τό Θεό, γι' αὐτό κι ὁ Θεός τόν παίρνει ἀπό τόν κόσμο, μήπως ἡ κακία ἀλλάξη τή φρονιμάδα του ἤ ἡ ψευτιά ξεγελάση τήν ψυχή του. Τό ἱερό σκῆνος τοῦ ἁγίου Ἰωάννη, ὅπως τά σώματα πολλῶν ἁγίων, ἔμεινε στόν τάφο ἀνέπαφο ἀπό τή φθορά καί εἶναι πηγή πολλῶν θαυμάτων στούς πιστούς, ποὺ τιμοῦν τή μνήμη του καί ζητοῦν τήν πρεσβεία του.

Τό 1924, μέ τήν ἀνταλλαγή τῶν πληθυσμῶν, ὅταν οἱ Ἕλληνες τῆς Μικρός Ἀσίας ἦλθαν στή νέα τους πατρίδα, οἱ πρόσφυγες ἀπό τό Προκόπιο τῆς Καππαδοκίας, ἀφήνοντας ἐκεῖ τά σπίτια τους καί τούς τάφους τῶν πατέρων τους, πῆραν μαζί τους τό ἱερό λείψανο τοῦ ἁγίου Ἰωάννη καί τό ἔφεραν στό Νέο Προκόπιο τῆς Εὔβοιας κοντά στή Χαλκίδα. Μέσα σέ ἑξήντα χρόνια ἀπό τότε, κτίσθηκε μεγάλος ναός στό ὄνομα τοῦ ἁγίου Ἰωάννη, ὅπου κατατέθηκε τό θαυματουργό ἱερό λείψανο καί δημιουργήθηκε ἐκεῖ πανελλήνιο προσκύνημα, κάθε μέρα καί στή μνήμη τοῦ νέου ὁμολογητῆ ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Ρώσου μαζεύονται στό Προκόπι χιλιάδες προσκυνητές. Δοξάζαμε τό Θεό γιά τή χάρη ποὺ δίνει στούς Ἁγίους, κι ἐπαναλαμβάναμε τά λόγια της θείας Γραφῆς. «Θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ». Ἀμήν.
 
Διονύσιος Ψαριανός (Μητροπολίτης Σερβίων καί Κοζάνης (+))

 

Τετάρτη 28 Μαΐου 2014

Απόδοση του Πάσχα

 
 
Τελευταία ημέρα του ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ - ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ.Οι πιστοί όμως γιορτάζουν το Πάσχα πολλές φορές στη ζωή τους. Όταν με πίστη ζουν το μυστήριο του Χρίστου το μυστήριο του Σταύρου και της Αναστάσεως.
Ζουν το νέο Πάσχα όταν κατορθώνουν και κάνουν μεγάλα περάσματα γιατί Πάσχα σημαίνει διάβαση πέρασμα.
Ο Χριστός σταυρώθηκε και αναστήθηκε, για να μας περάσει απ την ενοχή της αμαρτίας στη δικαίωση Απ τα έργα του σκότους στην αγιότητα Απ τη φθορά στην αφθαρσία
Το Πάσχα απέδωσε τη...
ν κατάργηση του φόβου του θανάτου. Δεν ζούμε πια την τρομοκρατία του θανάτου. Δεν τον φοβόμαστε.
Πολύ δύσκολη αλλά και πολύ εύκολη είναι και η πνευματική μας ανάσταση.
Το να γίνει
Ο θυμώδης, πράος. Ο χαρτοπαίκτης και φιλάργυρος ελεήμων. Ο μέθυσος, εγκρατής. Ο σαρκολάτρης σώφρων. Ο εγκληματίας ήσυχος. Ο άγριος άγιος.
Αυτό το τόσο δύσκολο γίνετε εύκολο. είναι γεγονός. Το βλέπουμε στο χώρο της χάριτος στη ζωή της Εκκλησίας.
Απόδοση του Πάσχα.
 
γέροντας Ακάκιος
 
 
 
 

Κυριακή 25 Μαΐου 2014

Ανάπαυση στα χέρια του Θεού





 
 
 (Απόσπασμα απομαγνητοφωνημένης ομιλίας
Μητροπολίτη Λεμεσού Γέροντα Αθανασίου)
 

Τελικά εκείνο που ζητά η ψυχή μας είναι να αναπαυθεί. Κι αυτό που λέμε μέσα στην Εκκλησία και το χρησιμοποιούμε μέσα στους μοναχικούς κύκλους «αναπαύομαι• εδώ αναπαύομαι, εδώ δεν αναπαύομαι» που δεν ερμηνεύεται, δεν έχει γιατί δεν αναπαύομαι! Αναπαύομαι… Ούτε έχει γιατί αναπαύομαι! Ετέλειωσε! Αναπαύομαι – αναπαύομαι! Δεν αναπαύομαι – δεν αναπαύομαι! Δεν σημαίνει ότι αν δεν αναπαύομαι δεν είναι καλά όσα δεν είναι γύρω μου! Όχι, απλώς δεν αναπαύομαι. Δεν ερμηνεύεται, δεν έχει παρεπόμενα!
 
Αυτή, λοιπόν, η λέξις «ανάπαυσις» είναι αυτό το οποίο ψάχνει η ψυχή μας, ψάχνει ο εαυτός μας, κι είναι εδώ που είναι το σημείο, το κομβικό σημείο το οποίο ο Χριστός μάς έδωσε ως ένα σωσίβιο μέσα σ’ αυτόν τον κυκεώνα των καθημερινών μέσα στον οποίο βρισκόμαστε. Όπως είπε κι ένας άγιος της Εκκλησίας μας «Πάθαμε ναυτία από τα κύματα και τις τρικυμίες των βιωτικών πραγμάτων.» Έρχεται ο Χριστός και μας ρίχνει αυτό το σωσίβιο, μας δίνει το χέρι Του και μας πιάνει και λέει «ελάτε κοντά μου κι εγώ θα σας αναπαύσω.» Αλλά παρακάτω λέει και το μυστικό. Πώς θα μας αναπαύσει;
«Μάθετε από μένα», λέει ο Χριστός, «ότι είμαι πράος και ταπεινός τη καρδία. Κι έτσι ευρήσετε ανάπαυσιν ταις ψυχαίς ημών». «Θα μάθετε από Μένα», λέγει ο Χριστός, «εγώ θα σας το διδάξω, δεν θα σας το διδάξουν άλλοι άνθρωποι• Εγώ ο ίδιος θα σας διδάξω, όταν θα σας εμφανίσω τον εαυτό μου, όταν θα σας αποκαλύψω τον εαυτό μου, ότι είμαι πράος και ταπεινός τη καρδία. Κι έτσι θα βρείτε ανάπαυσιν μέσα σας.»
Και πράγματι ποιος αναπαύεται τελικά; Ο ταπεινός άνθρωπος! Μόνο ο ταπεινός άνθρωπος αναπαύεται εν Χριστώ! Εμείς, οι υπερήφανοι άνθρωποι, οι εγωιστές άνθρωποι, οι φίλαυτοι άνθρωποι δεν μπορούμε να αναπαυθούμε, γιατί εμποδίζομε τον Χριστό να μας πάρει στην αγκαλιά Του. Δεν δεχόμαστε, δεν θέλουμε ν’ αφεθούμε στον Θεό! Φοβούμαστε τον Θεό! Ή δεν Του έχουμε εμπιστοσύνη. Λέμε, «όχι, εγώ θα τα χειριστώ τα πράγματα. Εγώ θα αναλάβω τις υποθέσεις της ζωής μου.
Εγώ θα τα τακτοποιήσω όλα• δεν θα τ’ αφήσω έτσι να πάνε όπου θέλουν τα πράγματα. Εγώ πρέπει να έχω τον έλεγχο. Αν δεν έχω τον έλεγχο, δεν μπορώ να αισθανθώ σιγουριά. Χάνομαι αν δεν έχω τον έλεγχο!»
Βέβαια ο Χριστός δεν μας είπε να τ’ αφήσουμε ανεξέλεγκτα. Ούτε μας είπε να γίνουμε αδιάφοροι και οκνηροί και τεμπέληδες. Αντίθετα μας είπε ν’ αγωνιζόμαστε και να κοπιάζουμε. Και να μεριμνούμε, αλλά όχι τη ψυχή ημών• μη μεριμνάτε τη ψυχή ημών, λέγει ο Χριστός. Να κάνετε τα πάντα, αλλά την ψυχή σας αφήστε την ανεπηρέαστη. Μην την υποτάξετε μέσα σ’ αυτήν την καθημερινή πάλη των πραγμάτων. Κι αφού κάμεις ό,τι εξαρτάται από σένα κι αφού εξαντλήσεις όλα τα δικά σου περιθώρια, τότε παραδίδεις τη σκυτάλη στα χέρια του Θεού.
Να σας πω ένα-δυο περιστατικά για να μη σας πολυκουράζω κιόλας με θεωρίες• για να δείτε πώς οι απλοί άνθρωποι βιώνουν στην καθημερινότητά τους αυτή την εμπιστοσύνη στα χέρια του Θεού. Όταν ήμουν στο Άγιον Όρος κάναμε ένα διάστημα στην Καψάλα, στην έρημο της Καψάλας -είναι περιοχή μεταξύ Καρυών Παντοκράτορος και Σταυρονικήτα• μια αγιασμένη περιοχή, έρημος, πανέμορφη, τότε στην εποχή μου ακόμα πιο γραφική, χωρίς δρόμους, χωρίς τίποτα. Γεμάτη γεροντάκια, ερημίτες. Ήμασταν εκεί πάμφτωχοι, δεν μας ήξερε κανένας, ούτε κι εμείς ξέραμε κανένα.
Αφού να σκεφτείτε μια φορά πήγα στη Δάφνη να πάρω κάποια γράμματα κι ήρθε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας της Ελλάδος, κι είδαμε αστυνομίες, στρατό και μου λέει ένα γεροντάκι «πήγαινε, διάκο, ρώτα γιατί είναι αυτή όλη η αστυνομία εδώ». Λέω, «να πάω». Πάω και λέω «γιατί είναι η αστυνομία εδώ;» Λέει «θα ‘ρθει ο Σαρτζετάκης». Λέω, «ποιος είν’ αυτός;»! Λέω, «παππού, παππούλη, θα ‘ρθει ο Σαρτζετάκης!». «Ποιος είν’ αυτός;» μου λέει. Λέω, «πού ξέρω κι εγώ;». Μου λέει, «πήγαινε ξαναρώτα». Πάω να ξαναρωτήσω τον αστυνομικό, μόνο που δεν με συνέλαβε! Λέω, «συγγνώμη, ποιος είναι ο Σαρτζετάκης;». Μου λέει, «τρελός είσαι;». Τίποτα, ιδέα δεν είχαμε!
Τέλος πάντων, κατά διαστήματα, όταν είχαμε κάποια πράγματα στον κήπο μας, λαχανικά ή κάποια άλλα τρόφιμα, ο γέροντας ετοίμαζε κάποιες σακουλίτσες με διάφορα πράγματα και τα παίρναμε στα γεροντάκια. Ένα γεροντάκι απέναντί μου, μέσα σε μια χαράδρα, μέσα σε μια καλύβα, μόνος του, ο Σέργιος, τον έβλεπα κάθε βράδυ από το κελί μου που άναβε το καντηλάκι του με το καντηλοκέρι τη νύχτα, θεοσκότεινα, αλλά φαινόταν το κερί του, πήγα να του πάρω τρόφιμα. Μόνος του, γεροντάκι, πανέρημος ο τόπος, το καλύβι του μισογκρεμισμένο, πήγα να του πάρω τρόφιμα. Του λέω, «γέροντα, μ’ έστειλε ο γέροντας ο δικός μου να σου φέρω αυτά τα πράγματα». Ήταν μια σακούλα με πολλά πράγματα. «Αχ, ευχαριστώ πάρα πολύ»! Λέει, «να πάρω ό,τι μου χρειάζεται…». Επήρε λίγο ψωμί, ένα μαρούλι, δυο-τρία πράματα, μου λέει, «φτάνουν αυτά για σήμερα»! Του λέω, «πάρε και τα υπόλοιπα. Για σένα τα’ φερα!». «Όχι, δεν τα θέλω, δεν μου χρειάζονται! Φτάνουν αυτά για σήμερα!» Του λέω, «πάρε να’ χεις και για αύριο»!
Μου λέει, «αύριο έχει ο Θεός!» Λέω, «πάρε γέροντα, έχει ο Θεός, αλλά αφού ο Θεός σού τα’ στειλε!» «Ναι», λέει, «αλλά ο Θεός είπε τον άρτον ημών τον επιούσιον• δεν είπε και τον αυριανόν! Μου φτάνει ο σημερινός άρτος. Αύριο έχει ο Θεό». Του λέω, «πόσα χρόνια έχεις εδώ;» Μου λέει, «πενήντα έξι». Πενήντα έξι χρόνια ζούσε σ’ αυτό το καλυβάκι, έχοντας μόνο τον άρτον τον επιούσιον. Κι ο Θεός είχε γι’ αυτόν πάντοτε τον αυριανόν άρτον! Ουδέποτε αισθάνθηκε ο άνθρωπος αυτός αυτή την αγωνία. Μα τι μου λες τώρα, μέσα σ’ αυτή την έρημο, πώς θα βρεθεί ο αυριανός άρτος; Καμιά μέριμνα περί τούτου!
Μια άλλη φορά στα Καρούλια, πήγα να επισκεφθώ εκεί τους πατέρες, όταν ήμασταν στη Νέα Σκήτη, είχε ένα Σέρβο, παπα-Στέφανο, ο οποίος έμενε στα Καρούλια. Του λέω, «γέροντα, δεν φοβήθηκες να’ ρθεις εδώ, μέσα σ’ αυτά τα σπήλαια που κατεβαίνεις με αλυσίδες»; Μου λέει, «φοβήθηκα πάρα πολύ! Και την πρώτη μέρα που ήρθα είπα «τι έκανα κι ήρθα εδώ»! Όταν κατέβηκα εκείνο τον κατήφορο όλο κι εκείνους τους γκρεμούς όλους κι είχα μαζί μου ένα ψωμί και μια σακουλίτσα με ελιές, είπα «εντάξει, θα φάω το ψωμί σήμερα κι αύριο και μεθαύριο. Μετά;». Και μ’ έπιασε μεγάλη δειλία όταν είδα ότι δεν είχα τίποτε γύρω μου! Κατακόρυφα κάτω η θάλασσα κι εγώ μόνος μου εδώ!» «Κι έχω, μου λέει, εικοσιπέντε χρόνια που’ με’ δώ στην έρημο κι ο Θεός δεν με άφησε ποτέ! Και έχω ακόμα από το ψωμί εκείνο! Το φυλάω! Όχι μόνο δεν πρόλαβα να το φάω, έμεινε εκεί και δεν χάλασε κιόλας.»
Βλέπει κανείς πώς ο Θεός προνοεί τον ταπεινό άνθρωπο, ο οποίος έμαθε αυτό το μεγάλο πράγμα, να τ’ αφήνει στα χέρια του Θεού• όλα! Αλλά έμαθε ότι όποιος τ’ αφήνει στα χέρια του Θεού, ο Θεός δεν μένει αδρανής, ο Θεός αναλαμβάνει την ευθύνη πλέον. Και τα έργα του Θεού είναι πολύ σημαντικότερα και πολύ σπουδαιότερα από τα δικά μας έργα.
Εσύ κάμε αυτό που μπορείς• κάμε ό,τι μπορείς, χωρίς ν’ αγχώνεσαι, χωρίς ν’ αγωνιάς, χωρίς να ταλαιπωρείσαι. Αφού κάνεις αυτό που μπορείς και η συνείδησή σου σού καταμαρτυρεί ότι «έκανα ότι μπορούσα, μέχρις εδώ! Από ‘δώ και κάτω δεν μπορώ να κάνω τίποτα!» Τότε παραδίδεις το θέμα, το πρόβλημα, το παιδί σου, την υγεία σου, τα οικονομικά σου, ό,τι έχεις που σε βαραίνει το παραδίδεις στα χέρια του Θεού. Και τότε πράγματι, εκεί ο Θεός εμφανίζεται!
Κι αν ακόμα αργήσουν να γίνουν τα πράγματα, όπως πιθανόν πρέπει να γίνουν, κι αν ακόμα φανεί ότι ο Θεός σιωπά και δεν ενεργεί και παραμείνει ο άνθρωπος μέσα στην εμπιστοσύνη του Θεού, τότε ο Θεός αποκαλύπτει πράγματι με θαυμαστό τρόπο τον εαυτό Του. Κανένας, λέγει η Γραφή, κανένας δεν ήλπισε επί Κύριον και καταισχύνθηκε. Λέει ο Δαβίδ ένα ωραίο λόγο: «Εμβλέψετε, κοιτάξετε στις αρχαίες γενεές, βρέστε μου ένα άνθρωπο ο οποίος ήλπισε επί Κύριον και εντράπηκε. Ένας άνθρωπος να βρεθεί που να πει ότι εγώ, είχα την ελπίδα μου στον Χριστό κι ο Χριστός δεν ανταποκρίθηκε. Δεν με βοήθησε. Μ’ εγκατέλειψε!» Κανένας!
Βέβαια θα μου πεις ότι μπορεί να μην έγινε αυτό που ήθελα, μπορεί να μην έγινε αυτό που εγώ ζητούσα… Εάν όμως έχεις εμπιστοσύνη στον Θεό, θα δεις πως τελικά αυτό που έγινε, αυτό ήταν το καλύτερο.
 

 
 

Τρίτη 20 Μαΐου 2014

Άμα μπει ο Χριστός στην καρδιά !

 


Μόνο ἕνα νὰ προσέξεις, μὲ συμβούλεψε ὁ Ὅσιος Πορφύριος. Νὰ ξεκαθαρίζεις τὶς σκέψεις σου, ποὺ ἀπὸ τὴν πολλή σου εὐαισθησία πιέζεσαι καὶ θλίβεσαι. Νὰ τὶς διώχνεις, νὰ μὴν παραμένουν. Νὰ ἀγαπᾶς τοὺς πειρασμοὺς ποὺ ἔρχονται καὶ δὲν θὰ ταράζεσαι, οὔτε θὰ θλίβεσαι. Νὰ ἀγαπᾶς πολὺ ὅλους τοὺς ἀδελφοὺς τὸ ἴδιο. Νὰ ἀγαπᾶς πολὺ τὸν Γέροντα. Ἕνας Γέροντας, ἕνας Χριστός.
- Πῶς θὰ ἀγαπήσω τοὺς πειρασμοὺς καὶ τὶς δυσκολίες;
- Εἶναι μεγάλη ἱστορία αὐτή. Ἔχει τοὺς τρόπους της. Ἅμα μπεῖ ὁ Χριστὸς στὴν καρδιά, τὴ γεμίζει μὲ τὴν ἀγάπη Του. Τότε δὲν ὑπάρχει “μὴ τοῦτο, μὴ ἐκεῖνο, μή, μή…”. Μόνο ἀγάπη… Πάνω ἀπ’ ὅλα ἡ Ἀγάπη.
Τὰ μὴ ἦσαν πρὸ Χριστοῦ. Τὰ κατήργησε ὁ Χριστός. Ἔφερε τὴν Ἀγάπη. Παράδεισος εἶναι ἡ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὑπακοή, ἡ ταπείνωση.
 

Νὰ εὐχαριστεῖς τὸν Θεὸ γιὰ τὸν πειρασμό σου

Καὶ κάποιος ἄλλος ποὺ εἶχε πρόβλημα ἀρκετὰ σοβαρὸ καὶ πῆγε καὶ τὸ εἶπε στὸν Ὅσιο Πορφύριο, τοῦ λέει, ἀφοῦ ἦταν ἀνθρωπίνως ἄλυτο: “Ἄκου, παιδί μου, σοῦ ἐμπιστεύθηκε ὁ Θεὸς ἕνα μικρὸ πειρασμό, μιὰ μικρὴ δυσκολία, ἕνα προβληματάκι… Κι ἐσὺ ἀντὶ νὰ χαρεῖς γι’ αὐτὸ ποὺ σοῦ ἐμπιστεύτηκε, κάθεσαι καὶ στενοχωριέσαι; Πές, “Χριστέ μου, νὰ εἶναι εὐλογημένο! Ἀφοῦ ἐπέλεξες ἐσὺ αὐτό, ἢ ἡ ἀδυναμία μου ὅρισε αὐτὸ καὶ ἐσὺ τὸ ἀνέχεσαι, νὰ εἶναι εὐλογημένο… Καὶ εὐχαριστῶ, Θεέ μου”.
Ξεχνᾶμε νὰ λέμε εὐχαριστῶ στὴν θλίψη καὶ στὸν πόνο.
Κάποτε ἦταν ἕνα παιδάκι ποὺ τὸ πείραζαν τὰ ἄλλα παιδιά, γιατὶ ἤτανε λίγο ἀδύνατο, λίγο ντροπαλὸ κ.λπ. Καὶ στενοχωριότανε καὶ πονοῦσε. Πήγαινε στὸ σπίτι κι ἔκλαιγε. Παραπονιότανε στὴ γιαγιά -ἡ μητέρα του εἶχε πεθάνει. Ἡ γιαγιὰ ἤτανε πιστή. Μὴ στενοχωριέσαι, παιδί μου, τοῦ ἔλεε, νὰ εὐχαριστεῖς τὸν Θεὸ καὶ γι’ αὐτὸ καὶ γιὰ ὅλα.
Πέρασε καιρός, κατάλαβε. Τὰ καλὰ λογάκια ὅταν πέφτουν στὴν ψυχή, μένουν, νὰ ξέρετε. Σιγὰ-σιγὰ καλλιεργοῦνται, καρποφοροῦν καὶ βγαίνουν.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο “Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν Γέροντος Πορφυρίου“, σσ. 207-208
 
 
 
 
 

Πέμπτη 15 Μαΐου 2014

Τώρα που πενθείς!

 
 

Δεν ξέρω πως πρέπει να σου μιλήσω τώρα που πενθείς. Ένα αγαπημένο σου πρόσωπο έφυγε από κοντά μας , πήρε το δρόμο το μακρινό, τον χωρίς επιστροφή. Δεν θα σου ξαναμιλήσει, δεν θα το ξαναδείς σ΄ αυτήν εδώ τη γη. Και μόνη η ιδέα αυτή σε συντρίβει! Παρηγορείσαι με το να επισκέπτεσαι συχνά τον τάφο του, να τον περιποιείσαι, να του πηγαίνεις λουλούδια . Είναι ανθρώπινο! Φωνάζεις και τον ιερέα, διαβάζει τις ευχές για την ανάπαυση της ψυχής του. Ανακουφίζεσαι για λίγο. Ύστερα πάλι απ΄ την αρχή.
Μόνο η Εκκλησία μπορεί να σε παρηγορήσει! Κανείς άλλος! Γιατί μόνο αυτή κατέχει την αποκάλυψη της αλήθειας . Μόνο αυτή μπορεί να ανασύρει τον πέπλο που κρύβει από μας τη μεταθανάτια πραγματικότητα και να φωτίσει για λίγο το χώρο της, δίνοντάς μας ελάχιστες βέβαια – όσες έχει επιτρέψει ο Κύριος – μα σαφείς πληροφορίες για την τύχη των ανθρώπων που έφυγαν από κοντά μας , παρηγορώντας μας συγχρόνως και ανοίγοντας το παράθυρο της ελπίδας στην καρδιά μας .
Αυτά τα λίγα που σου λέω εκεί αποβλέπουν . Να ανασηκώσουν το παραπέτασμα , να σου δώσουν την ευκαιρία της επικοινωνίας με το αγαπημένο σου πρόσωπο. Πάντα με τη βοήθεια της Θείας Αποκάλυψης , με τη σοφία και την ευλογία της Εκκλησίας . Κάνε κουράγιο και διάβασέ το. Θα σου κάνει καλό.

Τι είναι ο θάνατος.

Είναι ένα μυστήριο, απροσπέλαστο. Είναι εχθρός του ανθρώπου, γιατί του δόθηκε ως ποινή για την αμαρτία του . Ο άνθρωπος πλάσθηκε από το Θεό αθάνατος , αλλά δεκτικός φθοράς. Φορτώθηκε το θάνατο σαν τιμωρία, όπως τον είχε προειδοποιήσει ο Θεός Έκανε μόνος του την επιλογή του.
Αλλά «το άμετρον έλεος του Θεού και η φιλανθρωπία η ανείκαστος» έκαναν από το πικρό να προκύψει γλυκύ. Η ενανθρώπιση του Χριστού, ο θάνατός Του και η Ανάσταση τελικά νίκησαν τον Άδη, και τώρα άνοιξαν τη διέλευση προς την αθανασία για όλους τους ανθρώπους . Τώρα πεθαίνουμε στο σώμα, αλλά δεν θα παραμείνουμε αιώνια στην κατάσταση αυτή. Η Ανάσταση του Χριστού είναι προάγγελος και της δικής μας ανάστασης . Πεθαίνουμε, δηλ. χωρίζει η ψυχή από το σώμα , και ανασταινόμεθα δηλ. ξαναενώνεται η ψυχή μας με το σώμα μας για να ζήσουν μαζί αιώνια . Έτσι ο θάνατος γίνεται πύλη προς την Αιωνιότητα .
Ο Χριστός μίλησε πολλές φορές για όλα αυτά . Μίλησε για τη Δευτέρα Παρουσία . Μίλησε για την αιώνια ζωή, με την παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου. Μίλησε για την ανάστασή μας . Έκανε Θαυματουργικές αναστάσεις . Μίλησε για τον Εαυτό Του λέγοντας : «Εγώ είμι η Ανάστασις και η Ζωή». Και «ο πιστεύων εις εμέ καν αποθάνη ζήσεται». Επομένως η πίστη στον Ιησού Χριστό εξασφαλίζει ζωή αιώνιο. Μόνο με το Χριστό νικούμε το θάνατο και αξιωνόμαστε αιώνιας ζωής .
Τι συμβαίνει κατά την ώρα του θανάτου.
Η ώρα του θανάτου είναι κρίσιμη. Δεν είναι βέβαιο ότι ο τρόπος που πεθαίνει κανείς δείχνει αν πηγαίνει ή όχι στον Παράδεισο. Βέβαιο όμως είναι ότι όσοι πεθαίνουν ειρηνικά – αλλά όχι μόνον αυτοί – πρέπει να είναι ευάρεστοι στο Θεό. Η Εκκλησία εύχεται να έχουμε τέλη χριστιανικά, ανώδυνα .
Τα Πατερικά βιβλία μιλούν για «αγώνα» που έχει η ψυχή χωριζόμενη από το σώμα . Και αποκαλύπτουν πως πολλοί άγιοι λίγο πριν πεθάνουν φαίνονταν να μιλούν με διάφορα πρόσωπα , που κανένας άλλος δεν έβλεπε. Οι ψυχές μετά από το σώμα «εις χώραν τινά απάγονται». Η Αγία Γραφή ομιλεί περί του Άδου. Πάντως ο Άδης δεν είναι τόπος , είναι τρόπος ζωής . Οι ψυχές δεν έχουν σχήμα , ύλη, όγκο ώστε να θέλουν τόπο για να σταθούν, ή να χωρέσουν. Είναι όπως π.χ. η σκέψη μας που μπορεί να είναι παντού. Ο Άδης είναι μια κατάσταση. Αυτή λέγεται μέση κατάσταση και σ΄ αυτήν παραμένουν μέχρι την τελική και οριστική Κρίση που θα γίνει κατά τη Δευτέρα Παρουσία

Ωφελούν τα Μνημόσυνα ;

Ήδη από την Π.Διαθήκη έχουμε προσευχές υπέρ των κεκοιμημένων. Βεβαίως κάθε άνθρωπος θα κριθεί ανάλογα με τις πράξεις του. Παρά ταύτα η Εκκλησία από πολύ ενωρίς καθιέρωσε τις προσευχές για τις ψυχές , τα Μνημόσυνα. Όλες οι Θ. Λειτουργίες περιέχουν προσευχές για τους κεκοιμημένους , καθώς και για τους ζωντανούς .
Όταν λέμε Μνημόσυνα εννοούμε κυρίως τη μνημόνευση που γίνεται στη διάρκεια της Θ. Λειτουργίας . Όταν ο ιερεύς ρίπτει μέσα στο άγιο Δισκάριο τη «μερίδα» με το όνομα του κεκοιμημένου. Αλλά και κάθε προσευχή που γίνεται στην Εκκλησία ή στον τάφο είναι ένδειξη αγάπης προς τον κοιμηθέντα και εκζήτηση του ελέους του Θεού γι΄ αυτόν. Κατά τον άγιο Θεόδωρο Στουδίτη, το μόνο κώλυμα για τη μνημόνευση των νεκρών είναι η αίρεση και όχι τα αμαρτήματα , όσο βαριά κι αν είναι.
Θα διερωτηθεί κανείς : Αφού «εν τω Άδη ουκ έστι μετάνοια , τότε τι μπορούμε να προσφέρουμε στον νεκρό μας με τα Μνημόσυνα ;». Η απάντηση είναι ότι είναι μεγάλη πάντα η ευσπλαχνία του Θεού και ότι κανείς μας δεν ξέρει τα κρυπτά του ανθρώπου. Κάποιον που εμείς κρίνουμε αμαρτωλό, μπορεί να τον έχει δικαιώσει ο Θεός . Ποιος , λοιπόν, μας έδωσε το δικαίωμα να προκαταλαμβάνουμε την κρίση που ανήκει στο Θεό και να αποφασίζουμε εμείς ποιος σώζεται και ποιος όχι ; Εμείς κάνουμε το καθήκον μας απέναντι στο νεκρό μας και ο Θεός έχει τον τελικό λόγο.
Μαζί με τα Μνημόσυνα καλό είναι να κάνουμε φιλανθρωπίες υπέρ των ψυχών των. «Αντί στεφάνου» να γίνονται καταθέσεις σε ιδρύματα και πτωχούς. Ποτέ όμως «αντί μνημοσύνου». Με τίποτε δεν αναπληρώνεται η προσευχή.
Τα Μνημόσυνα διακρίνονται σε 3ήμερα, 9μερα, 40μερα, ετήσια. Κάθε Σάββατο επίσης η Εκκλησία το έχει αφιερωμένο στους κεκοιμημένους και κάνει ειδικές προσευχές γι’ αυτούς. Τα επίσημα Ψυχοσάββατα της Εκκλησίας είναι δύο : Το προ της Κυριακής των Απόκρεω, και το προ της Κυριακής της Πεντηκοστής. Η χρησιμοποίηση κολλύβων για τα Μνημόσυνα είναι έθιμο που άρχισε τον 4ο αιώνα . Το βρασμένο στάρι έχει συμβολικό χαρακτήρα και προσφέρεται και ως τροφή. Συμβολίζει το θάνατο και την ανάσταση των νεκρών.

Η στάση μας έναντι των νεκρών.

Όταν η ψυχή απομακρυνθεί από το σώμα , αυτό γίνεται πτώμα . Το πτώμα δεν έχει ούτε τη ζεστασιά , ούτε τη λαμπρότητα του έμψυχου ανθρώπου. Παρά ταύτα ο θάνατος δεν αίρει τη σχέση ανάμεσα στην στρατευόμενη και στη θριαμβεύουσα Εκκλησία . Γι΄ αυτό εξακολουθούμε να σεβόμαστε τους νεκρούς μας και να προσευχόμαστε γι΄ αυτούς .
Α) Ο σεβασμός μας δείχνεται με τη μέριμνά μας για τον ευτρεπισμό και την ταφή του σώματος . Τόσο στην Ελληνική Αρχαιότητα , όσο και στο Χριστιανισμό εθεωρείτο μεγάλη βεβήλωση ή μη κήδευση και ταφή των νεκρών. Αρκετά νωρίς η Εκκλησία επέβαλε και την κήδευση και την ταφή των νεκρών σε ένδειξη σεβασμού, τιμής και αγάπης .
Β) Η προσευχή υπέρ των νεκρών είναι και αυτή δείγμα της αγάπης μας γι΄ αυτούς. Σε ειδικό κεφάλαιο αναλύσαμε τη σημασία και την αποτελεσματικότητα της για την τύχη του νεκρού.

Η Εκκλησία λέει : Όχι στην καύση των νεκρών

Με πρωτοβουλία κάποιων Δήμων και μερικών ειδικών Σωματείων που έχουν συσταθεί με σκοπό την προώθηση της ιδέας για την αποτέφρωση των νεκρών, επανήλθε στο προσκήνιο το ζήτημα της καύσεως , σε αντίθεση με την ταφή. Η Εκκλησία έχει λάβει την εξής θέση για το ζήτημα αυτό :
1. Κατ΄ αρχήν δεν μπορεί να απαγορεύσει την εφαρμογή του συστήματος της καύσεως , εάν θελήσει να το επιτρέψει η Ελληνική Πολιτεία. Και τούτο διότι το Σύνταγμα της Ελλάδας προβλέπει πλήρη ελευθερία θρησκευτικής συνειδήσεως και ισότητα μεταξύ των Ελλήνων.
2. Η Εκκλησία , όμως , συνιστά στα πιστά τέκνα της να θάπτονται μετά την εκδημία τους και όχι να καίονται στους κλιβάνους . Και πράττει τούτο για τους εξής σοβαρούς λόγους :

Α) Διότι η ταφή είναι σύμφωνη με την παράδοση του Χριστιανισμού, που μόνο αυτό τον τρόπο διαλύσεως του σώματος γνωρίζει . Άλλωστε και ο Κύριός μας ετάφη και όλοι οι Άγιοι.
Β) Διότι η ταφή διασώζει την πίστη στην αθανασία και στην ανάσταση. Δεν είναι χωρίς σημασία το γεγονός , ότι πολλοί από εκείνους που μάχονται για την καθιέρωση της καύσεως δεν είναι χριστιανοί, ή είναι «χριστιανοί» των τύπων, ή μάχονται τον Χριστιανισμό.
Γ) Διότι η ταφή διασώζει τα λείψανα των Αγίων, τα οποία είναι χαριτόβρυτα και θαυματουργά . Χωρίς ταφή δεν θα είχαμε τα άγια λείψανα και θα στερούμεθα της ευλογίας και του αγιασμού των.
Δ) Διότι ο τάφος μας συνδέει και συναισθηματικά με το νεκρό μας . Το θαμμένο σώμα είναι μια παρηγοριά για τους επιζώντες και γίνεται αντικείμενο φροντίδος και προσευχών.
Ε) Διότι το σώμα διατηρεί την ιερότητά του και μετά θάνατον και αποτελεί θρησκευτικό αντικείμενο τιμής και σεβασμού. Η τέφρα δεν είναι το ίδιο πράγμα και μάλλον συνιστά ασέβεια προς τον νεκρό.

† Α.Χ


 

Κυριακή 11 Μαΐου 2014

Δοξολογία !


 


 
 
Βάλε με κι εμένα, Κύριε, στην αδιάκοπη ροή της δοξολογίας όλων των όντων!
Να 'ναι η ζωή μου σαν τραγούδι. Όχι μοιρολόι και παράπονα.

Βρες 5 λεπτά σήμερα, να κάνεις αυτή την προσευχή, που δεν ζητά, δεν εκλιπαρεί, δεν ζητιανεύει, παρά μ
όνο ευγνωμονεί κι ευχαριστεί, χωρίς κανένα παράπονο.
Δύσκολο, μα θεραπευτικό της ψυχής, καθαρτικό του νου, κι ελκτικό νέων δωρεών του Χριστού στη ζωή σου.

Η ευγνωμοσύνη μαγνητίζει το έλεος και τα δώρα του Θεού.
Η γκρίνια, σε κάνει να χάνεις κι αυτά που έχεις.

Καλή Δύναμη !
Ο Θεός μαζί σου
 
                                                                                     
                                          π. Ανδρέας Κονάνος
 
 

Παρασκευή 9 Μαΐου 2014

Εις μνημόσυνο πατρός Ζήνωνα Νικολάου


 
 
 
Στις 11 Μαΐου 1983 κοιμήθηκε ένας ευσεβής Λευίτης, ο πατήρ Ζήνων Νικολάου, ιερέας του χωριού Κλήρου, ο ιερέας που με εκκλησίασε όταν ήμουν οκτώ ημερών, που με σαράντισε όταν ήμουν σαράντα ημερών και μετέπειτα για πολλά χρόνια με κοινωνούσε με το σώμα και το αίμα του Κυρίου και Θεού ημών Ιησού Χριστού.

Γι’ αυτό θέλω να κάνω ένα διαφορετικό μνημόσυνο στην ιερή μνήμη του μακαριστού πατέρα Ζήνωνα Νικολάου, που υπήρξε ο πρώτος πνευματικός μου πατέρας και καθοδηγητής, καταθέτοντας τα πιο κάτω με βάση πληροφορίες που ζήτησα και πήρα από την οικογένεια του, από διάφορους χωριανούς και από το σεβαστό και αγαπητό μου δάσκαλο και χωριανό κ. Μίκη Γεωργίου. Τους ευχαριστώ όλους, γιατί με βοήθησαν να σκιαγραφήσω καλύτερα τον αξιομνημόνευτο πρώτο πνευματικό μου πατέρα, ιερέα Ζήνωνα Νικολάου.

Ο πατήρ Ζήνων γεννήθηκε στο χωριό Γούρρι της επαρχίας Λευκωσίας στις 10 Φεβρουαρίου 1922 από γονείς ενάρετους και ευσεβείς. Τα πρώτα του γράμματα τα έμαθε στο χωριό του.

Με την ίδρυση Ιερατικής Σχολής στη Λευκωσία εγγράφεται στην Ιερατική Σχολή «Απόστολος Βαρνάβας», λαμβάνει τον πρώτο βαθμό της ιεροσύνης χειροτονούμενος διάκονος στον ιερό ναό της Παναγίας Ευαγγελίστριας στο Γερόλακκο. Το 1956 έλαβε το δεύτερο βαθμό της ιεροσύνης, χειροτονούμενος ιερέας στο παρεκκλήσιο Αποστόλου Βαρνάβα της Ιερατικής Σχολής.

Μετά την αποφοίτησή του από την Ιερατική Σχολή τοποθετήθηκε από το μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Κύπρου Μακάριο Γ’ για ένα μικρό χρονικό διάστημα εφημέριος στον ιερό ναό του Αγίου Κασσιανού στη Λευκωσία, υπηρετώντας με ζήλο και θρησκευτική ευλάβεια.

Μετά το θάνατο του μακαριστού ιερέως του χωριού Κλήρου Παπακυριάκου Κωνσταντούδια μετετέθη στην εκκλησία της Παναγίας στην Κλήρου, όπου η θεία χάρις ευδόκησε ο παπα-Ζήνωνας να διακονήσει για εικοσιπέντε συναπτά έτη με περισσή αγάπη και αφοσίωση τον περιούσιο λαό του Θεού, που η εκκλησία του εμπιστεύθηκε.

Πολλά χαρίσματα και αρετές κοσμούσαν τον παπά – Ζήνωνα. Φιλακόλουθος τελούσε ανελλιπώς όλες τις ιερές ακολουθίες και τα μυστήρια της εκκλησίας. Με τη φωνή του τη δυνατή και βροντερή που ακουγόταν σε κάθε γωνιά της εκκλησίας, έμελπε το εκκλησίασμα. Χαρακτηριστικά, ακόμη, γνωρίσματά του ήταν το ύφος και η ιεροπρέπειά του. Με το ιερατικό του ύφος έγινε μαγνήτης τους ανθρώπους. Και με την αυστηρότητά του επιβαλλόταν, όταν η ανάγκη το απαιτούσε, σε όποιους είχαν την κακή συνήθεια να μιλούν στην εκκλησία και να αποσπούν την προσοχή των πιστών.

Ο παπα–Ζήνωνας, γνώριζε άριστα το τυπικό της εκκλησίας μας και καθοδηγούσε τους ψάλτες, όποτε αυτό χρειαζόταν.

Διακρινόταν όχι μόνο στα θρησκευτικά του καθήκοντα, αλλά και στο κοινωνικό του έργο. Βοηθούσε τους κατοίκους στις γεωργικές τους ασχολίες, όπως το κλάδεμα των αμπελιών και το μπόλιασμα των δέντρων, αλλά και στις δύσκολες στιγμές τους ερχόταν αρωγός και παρήγορος.

Γι’ αυτό ήταν ιδιαίτερα αγαπητός και έχαιρε σεβασμού και εκτίμησης από όλους. Ήταν προσωπικότητα ήρεμη, αλλά και επιβλητική συνάμα και άφησε μνήμη αγαθή. Στον οικογενειακό του βίο με τη γυναίκα του Κυριακή ευτύχησε να δει τις τρεις του θυγατέρες αποκατεστημένες και να χαρεί επτά εγγόνια.

Σήμερα επέτειο της κοιμήσεώς σου, σεβαστέ μου γέροντα, απευθύνομαι σε σένα και σου εξομολογούμαι: αυτό που εγώ είμαι σήμερα το οφείλω σε εσένα!

Ως μικρό παιδί, μπαίνοντας στο ιερό και βλέποντας τον τρόπο που τελούσες την αναίμακτη Θεία Ευχαριστία, έπλαθα όνειρα να καταστώ και εγώ κάποτε άξιος να τελέσω τη Θεία Ευχαριστία.

Γέροντα, με όσα μου πρόσφερες κάθε Κυριακή στο Κατηχητικό έσπειρες στην ψυχή μου τον πόθο της ιεροσύνης, τον οποίο και ακολούθησα.

 
Μέχρι της τελευταίας μου πνοής στον ιερό θυσιαστήριο θα σε μνημονεύω.

 
Καλή Ανάσταση !

 
Πρωτοπρεσβύτερος Κωνσταντίνος Βασιλείου
 
9 Μαΐου 2014


 
 

Πέμπτη 8 Μαΐου 2014

Είναι παντού !!!

 
 
Αν ο Θεός βρίσκεται παντού,
τότε βρίσκεται και δίπλα στο πρόσωπο που πολύ αγαπάμε
και που τώρα είναι στο κρεβάτι του πόνου.
Αν ο Θεός βρίσκεται παντού,

δεν θα βρίσκεται δίπλα στο πρόβλημά μας, που μας βασανίζει και δεν μας αφήνει να ησυχάσουμε και δεν μας αφήνει να κλείσουμε μάτι το βράδυ;
Αν ο Κύριός μας βρίσκεται παντού,
τότε δεν θα είναι και δίπλα στο παιδί μας που βγαίνει έξω τα βράδια και δεν ξέρουμε που πάει, με ποιους είναι, τι κάνει, τι ώρα θα γυρίσει;
Δεν θα βρίσκεται δίπλα στον σύζυγο που αργά επιστρέφει, που δεν δίνει λογαριασμό, που έχει τις ιδιοτροπίες του;
Δεν θα βρίσκεται δίπλα στον έφηβο ή την έφηβη που αντιδρά και δεν ξέρει τι ακριβώς ψάχνει;
Βρίσκεται δίπλα σε όλους…
Αρκεί εμείς με την προσευχή μας να Τον αναζητούμε.
Να Τον αναζητούμε γιατί μας αγαπά πιο πολύ απ’ ότι εμείς τον εαυτό μας.
Διότι…
Είναι πανταχού παρών και αγαπά,
προνοεί,
συγχωρεί,
περιμένει,
μακροθυμεί,
προλαβαίνει,
σκεπάζει,
φωτίζει το σκοτάδι μας και μας βοηθάει στις πτώσεις μας…
Είναι παρών στις αδυναμίες και τις αντοχές μας,
στις χαρές και τους πόνους μας,
στις μοναξιές και τις απογοητεύσεις μας
, στις γκρίνιες και τις δοξολογίες μας…
Ό,τι κι αν έχουμε
όπως κι αν είμαστε,
μας έχει ο Θεός μέσα στην Αγκαλιά Του.
Αν αυτό το συνειδητοποιήσουμε,
τότε θα γεμίσει η καρδιά μας από εμπιστοσύνη,
από διάθεση αγωνιστική,
από ευγνωμοσύνη,
από Αγάπη.
Ας εναποθέσουμε τον εαυτό μας με εμπιστοσύνη στα Χέρια του Δημιουργού μας, γιατί νοιάζεται για το κάθε

πλάσμα Του ξεχωριστά…
 
Χριστός Ανέστη Χαρά μου !
Αληθώς Ανέστη ο Κύριος !
 
 
 
 

Κυριακή 4 Μαΐου 2014

Μυροφόρες του θεϊκού έρωτα


Σήμερα είναι Κυριακή των Μυροφόρων. Γιορτάζουνε εκείνες οι γυναίκες που άλειψαν με τα μύρα τον Κύριο. Στο πρόσωπο των Μυροφόρων γιορτάζετε όλες εσείς οι γυναίκες. Αυτή νομίζω ότι είναι η πιο καταπληκτική μέρα, που πρέπει να την αφιερώσουμε στην γιορτή της γυναίκας. Ξέρετε γιατί; Γιατί ο τρόπος που έζησαν, ο τρόπος που αγάπησαν τον Θεό, ο τρόπος με τον οποίο μας διδάσκουν, νομίζω ότι αποτελεί την βάση της δικής σας πορείας.
Όχι γιατί αυτές από μόνες τους απετέλεσαν την βάση της σωστής πνευματικής πορείας, από μόνες τους δεν ήξεραν τίποτα, αλλά η αξία τους έγκειται σε κάτι πολύ μυστικό και ωραίο: Το ότι διδάχτηκαν την πνευματική πορεία από την ίδια την Μάνα του Χριστού. Γιατί τόσο η Μαγδαληνή, τόσο η Μαρία του Κλοπά, τόσο η Σαλώμη, όσο και η Μαρία του Ιωσήφ και όλες εκείνες «αι συνακολουθήσασαι» όπως τις ονομάζει το Ευαγγέλιο, ήταν οι γλυκές, πιστές, αφοσιωμένες φίλες της Παναγίας.
Εκείνη τις δίδαξε πώς να αγαπούν τον Γιό της. Εκείνη τις δίδαξε πώς να λατρεύουν με αφοσίωση τον μονάκριβό της Θησαυρό. Εκείνη τις δίδαξε, πώς να είναι σεμνές, πώς να είναι ταπεινές, πώς να είναι σιωπηλές. Γιατί τους έλεγε πάντα, πως το μεγαλείο μιας γυναίκας βρίσκεται στο στόμα της. Το μεγαλείο και η δύναμη μιας γυναίκας βρίσκεται ακριβώς στα χείλη και στη γλώσσα της.

Είναι η δύναμη που χάρισε ο Θεός στη γυναίκα για να σαγηνεύει, όχι μόνο τον σύντροφό της με τα γλυκά της ερωτόλογα, αλλά για να γλυκαίνει με την υπέρτατη αγάπη της και τα φιλιά της το ίδιο το βρέφος της, το ίδιο της το παιδί. Είναι η μόνη που μπορεί μέσα από τα λόγια της, μέσα από το στόμα της, να χαρίζει τέτοια χαρά και δύναμη, που να μην υπάρχει άλλη σε αυτή τη γη.
Μπορεί ο άντρας να διακρίνεται για την δύναμη της προστασίας του, για την δύναμη των έργων του, για τη δύναμη της δυναμικότητος του, όλα αυτά χαρίσματα του Θεού για τον άντρα, αλλά τα μοναδικά χαρίσματα της στοργής, της τρυφερότητας, της γλυκύτητας, της αφοσίωσης, μόνο στη γυναίκα τα έχει δώσει ο Θεός. Γι’ αυτό, εσείς οι γυναίκες αποτελείται πραγματικά, όχι την κορωνίδα του ανδρός, αλλά την κορωνίδα των δημιουργημάτων του Θεού. Έκρινε ο ίδιος ο Θεός απαραίτητη την δημιουργία σας, γιατί με την ύπαρξή σας, με την παρουσία σας, χάρισε μοναδική ευτυχία στη δημιουργία και κυρίως στο πιο τέλειο του δημιούργημα, που είναι ο άνθρωπος, που είναι ο άντρας.

Χαρίσματα και υποχρεώσεις της γυναίκας στον σύζυγό της,
στα παιδιά της, αλλά και στον ίδιο τον Δημιουργό της

Θέλω λοιπόν με λίγα λόγια σήμερα, να σας υπενθυμίσω το μεγαλύτερο αξίωμα που σας έχει δώσει ο Θεός. Να σας υπενθυμίσω σήμερα τα χαρίσματα που σας έχει δώσει ο Θεός.  Να σας υπενθυμίσω σήμερα τις υποχρεώσεις που έχετε απέναντι στον σύντροφό σας και στα παιδιά σας, αλλά και απέναντι στον ίδιο τον Δημιουργό σας. Θέλω σήμερα να σχολιάσω μονάχα ένα πράγμα, ότι αν λείπατε εσείς οι γυναίκες, ίσως η ζωή της δημιουργίας να ήταν άδεια.
Εξάλλου αυτό απέδειξε η δημιουργία σας, ότι δηλαδή είδε ο Θεός τον Αδάμ που ήταν μόνος και τότε του έδωσε ένα σύντροφο. Αλλά έναν σύντροφο βγαλμένο μέσα από την ίδια του την σάρκα, μέσα από το ίδιο του το σώμα. Ξέρετε γιατί; Για να σας πει ότι, εσύ γυναίκα και συ άντρα είσαστε ένα και σαν ένα θα κοιτάτε Εμένα τον Έναν. Δεν σας έδωσα ο ένας να κοιτά τον άλλον, αλλά μαζί ενωμένοι σαν ένα, να πορεύεστε σ’ Εμένα.
    Εάν ο Θεός δημιουργούσε ξεχωριστά την γυναίκα, θα ήταν σαν να τους έλεγε: «Εσύ άντρα κοίτα χωριστά αυτό το καινούργιο δημιούργημα».  Το ίδιο θα έλεγε και στην γυναίκα. Όμως με πολύ σοφία ο Θεός από την ίδια την πρώτη Του δημιουργία, του αντρός, έβγαλε την γυναίκα, για να δηλώσει ότι: «δεν σας έκανα σε αυτή τη ζωή ο ένας να κοιτά τον άλλον, αλλά ο ένας ενωμένος με την σύντροφό του να κοιτάει Εμένα και να πορεύεστε μαζί. Γι’ αυτό και η δύναμη που θα σας δώσω, θα είναι τέτοια, που ο ένας θα συμπληρώνει στον άλλο, αυτό που είμαι Εγώ, ο Θεός σας.
Εγώ ο Θεός σας, Είμαι προστασία, Είμαι τρυφερότητα, Είμαι στοργή, Είμαι αγάπη, Είμαι λατρεία, Είμαι τα πάντα. Σαν Θεός είμαι η Μάνα και ο Πατέρας σας. Χωρίζω όλα αυτά τα χαρίσματα στα δύο, μέσα από τα οποία σας έκανα δικιά Μου εικόνα και τα μισά τα δίνω στον άντρα και τα άλλα μισά τα δίνω στη γυναίκα και σας ζητώ για να καταλάβετε στην πληρότητα των χαρισμάτων, εσύ άντρα και εσύ γυναίκα να γίνετε ένα.
Ο ένας θα δίνει την προστασία και ο άλλος την τρυφερότητα και τη στοργή, αλλά μεταξύ σας θα έχετε μονάχα αυτό που είμαι Εγώ, απόλυτη αγάπη, απόλυτη αφοσίωση. Σαν παράδειγμα στη ζωή, σας δίνω την λατρεία που έχω στον μονάκριβό Μου Γιό Ιησού. Εγώ και Εκείνος είμαστε ένα. Θέλω και συ άντρα με την γυναίκα σου να είσαστε ένα.
Εγώ, ο Γιός Μου και το Άγιο Πνεύμα είμαστε ένα. Θέλω εσύ άντρα και συ γυναίκα και Εγώ μέσα από το Πνεύμα το δικό Μου, να είμαστε ένα. Ξέρετε γιατί; Γιατί Εγώ σας έβγαλα μέσα από την καρδιά Μου και μέσα σε αυτήν θέλω ξανά να επιστρέψετε. Αλλά θα επιστρέψετε μέσα σε αυτήν, όταν κατορθώσετε να νιώσετε  με το δικό σας τον αγώνα, ότι εσύ άντρα και συ γυναίκα δεν ήρθατε στη γη, για να απολαύσετε μονάχα την σάρκα, για να απολαύσετε μονάχα την ύλη, αλλά μέσα από αυτήν να ανεβείτε στον έρωτα της ψυχής.
Όπως Εγώ είμαι ερωτευμένος με σας σαν Πατέρας και Μάνα, έτσι θέλω και σεις να είστε μ’ Εμένα. Αλλά για να το καταλάβετε αυτό, δίνω τον ένα στον άλλον, τον άντρα στην γυναίκα και την γυναίκα στον άντρα, για να νιώσετε μέσα στην πληρότητα του έρωτά σας, ο οποίος είναι βγαλμένος μέσα από την δικιά Μου την καρδιά, τι σημαίνει να είστε ένα. Όπως Εγώ και ο Γιός Μου είμαστε ένα και σεις να είστε ένα.
Ο άντρας που θα σέβεται την γυναίκα του και η γυναίκα αυτή που θα αγαπά τον άντρα της, θα είναι τόσο ενωμένοι σαν ένα, που θα θυμίζουν Εμένα και μέσα στην ενότητα αυτή, Εγώ θα εκχύω το Άγιο Μου Πνεύμα. Όμως εδώ στη γη, θα φανεί αν θέλετε να είστε ένα μ’ Εμένα, αν γίνετε πρώτα ένα με τον σύντροφό σας. Άντρες, η πορεία σας προς τον ουρανό, περνάει μέσα από τις γυναίκες σας. Και εσείς  γυναίκες, η πορεία σας προς τον ουρανό περνάει μέσα από τον άντρα σας.
Βλέπω με λύπη και με θλίψη όλα αυτά που συμβαίνουνε στην δημιουργία Μου, στη γη που Εγώ δημιούργησα και σας έβαλα σαν βασιλιάδες. Σας ζήτησα να έχετε υπομονή, να έχετε ανοχή, να έχετε ευσπλαχνία, να έχετε αγάπη, να έχετε κατανόηση, αλλά δεν τα καταλάβατε και έχετε θλίψεις, χωρισμούς, ταραχές, συγκρούσεις, εγωισμούς, χίλια δυο προβλήματα, που διαλύουν τα σπίτια και φέρνουν τον σατανά να κατοικεί μέσα στους χώρους, που Εγώ ευλόγησα.


      Όταν Εγώ σας ένωνα με το μυστήριο του Γάμου, δεν σας έλεγα απλά να είστε ευλογημένοι. Όχι. Σας έχυνα μέσα στην καρδιά σας το Άγιο Μου Πνεύμα, γιατί μέσω του Αγίου Πνεύματος εσείς θα μπορούσατε να έχετε την μοναδική δυνατότητα, όχι να είστε ερωτευμένοι μονάχα στο σώμα, που θα γίνει χώμα, αλλά να είστε ερωτευμένοι στην ψυχή, για να φτάσετε σ’ Εμένα.
Μπορεί οι άντρες να έχουν τις σαρκικές τους δυσκολίες, μα  γι’ αυτό έδωσα στις γυναίκες φοβερή δύναμη αγάπης, φοβερή δύναμη λατρείας, φοβερή δύναμη αφοσίωσης, για να συγκρατούν τα γκέμια των αλόγων, που είναι οι άντρες. Όλοι μπορεί να θαυμάζετε την ωραιότητα των αλόγων. Όμως χρειάζεται ένα χαλινάρι, για να μπορεί να κατευθύνει ο αναβάτης το άλογό του, για να τρέχει αγέρωχο από εδώ και από εκεί υπακούοντας στις οδηγίες του. Και ενώ είναι ασήμαντο αυτό το μικρό σχοινί, που ενώνει το πρόσωπο του αλόγου με τα χέρια του αναβάτη, εντούτοις είναι τόσο δυνατό, που υπακούει το ατίθασο άλογο.
Γυναίκες, μέσα σε αυτό το σχοινί, Εγώ έβαλα τον πραγματικό σας έρωτα, για να τιμονεύει το ατιμόνευτο και το ατίθασο της ψυχής των αντρών σας.

«Γυναίκες, αναζητείστε τον θεϊκό Μου έρωτα
και το Πανάγιο Μου Πνεύμα»

Γυναίκες, θέλω να νιώσετε ότι, εάν δεν ζητήσετε από Μένα τον θεϊκό έρωτα, δεν θα μπορέσετε να έχετε δύναμη να αγαπάει ο ένας τον άλλον. Όσο και να αγωνίζεστε, να είσαστε ερωτευμένοι μέσα στο σπίτι σας, ο ένας δήθεν να αγαπάει τον άλλον, ο ένας δήθεν να υπακούει στον άλλον, ο ένας δήθεν να αφοσιώνεται στον άλλον, δεν θα έχετε ποτέ δύναμη να τα καταφέρετε, γιατί οι δικές σας δυνάμεις είναι μικρές. Ενώ οι δικές Μου δυνάμεις είναι ισχυρές, γιατί είναι το δικό Μου Πανάγιο Πνεύμα. 
     Αυτό το Πανάγιο Πνεύμα θέλω να αναζητάτε εσείς οι γυναίκες. Σήμερα στην γιορτή σας, στων Μυροφόρων την γιορτή, θέλω να ξέρετε ότι οι ψυχές σας πρέπει να είναι σαν τα μυροδοχεία, που όταν θα τα ανοίγει κανείς, θα ξεχύνεται το άρωμα έξω και θα απλώνεται παντού για να ευωδιά ο τόπος.
Αλίμονο όμως στις γυναικείες εκείνες ψυχές, που αντί να είναι μυροδοχεία, είναι γεμάτες από ακαθαρσίες και βρωμιά. Αλήθεια, τι θα ξεχύνεται τότε έξω; Θα απλώνεται μια δυσοσμία, που δεν θα μπορεί κανείς να αντέξει την παρουσία της. Και πράγματι, ποιος μπορεί να αντέξει την δύναμη της βρωμιάς εκείνης, που βγαίνει από τα ατιθάσευτα χείλη και την γλώσσα μιας γυναίκας;
Θέλω να ξέρετε, ότι εσείς οι γυναίκες είσαστε το κόσμημα της δημιουργίας Μου, λέει ο Θεός, και σαν κόσμημα θέλω να βλέπετε και να σέβεστε  τον εαυτό σας, αλλά και σαν κόσμημα να συμπεριφέρεστε στους γύρω σας. Και αυτό μπορείτε να το πετύχετε. Επειδή όλες ζητάτε και θέλετε ένα πρότυπο οδηγίας, μπορείτε να το ανακαλύψετε, εάν βλέπετε με πόση λατρεία μια μάνα αγαπάει το μωρό της. Μέσα στην αγάπη σας, σαν μάνες, φύτεψα τέτοιο θεϊκό έρωτα, που ούτε στους άντρες δεν υπάρχει. Αποδεδειγμένα όλοι σας ομολογείτε, ότι μόνο μια μάνα ξέρει να λατρεύει απόλυτα το μωρό της.
Ο άντρας, όση αγάπη αν έχει μέσα στην καρδιά του, δεν θα μπορέσει ποτέ να νιώσει την τρυφερότητα, την στοργή, την δύναμη, την θυσιαστική αγάπη, που έχει μια μάνα στο μωρό της.Ποιος το αμφισβητεί αυτό; Κανείς. Θα ήθελα όμως να σας ρωτήσω, λέει ο Θεός: Ποιος από  σας μπορεί να αμφισβητήσει ότι αυτός ο θεϊκός έρωτας της μητρικής αγάπης βγαίνει μέσα από την καρδιά Μου, αφού Εγώ είμαι ο χορηγός του;
Όποιος τον έχει αυτόν τον θεϊκό έρωτα, που είναι βγαλμένος μέσα στην καρδιά Μου, τότε αυτός είναι ο μόνος που μπορεί να καταλάβει τι ζητάω Εγώ από τα παιδιά Μου. Γι’ αυτό και βάζω εσάς τις γυναίκες, όχι σαν μάνες στα σπλάχνα Μου, που γεννάτε μέσα από την μήτρα σας, αλλά σας βάζω σαν θεϊκές παραμάνες, για να διδάξετε αυτό που Εγώ σαν μοναδική πραγματική Μάνα των παιδιών Είμαι.  

Το έργο της θεϊκής παραμάνας

Εσείς, αλήθεια, ξέρετε τι πρέπει να κάνετε; Θα διδάξετε αυτά που Εγώ θέλω στα παιδιά σας; Ή θα τους λέτε αυτά που το ατίθασο και πονηρό μυαλό σας πολλές φορές θέλει να μεταφέρει στα σπλάχνα Μου; Και αν απορείτε γιατί ο κόσμος βρίσκεται σε αυτά τα χάλια, μην αναζητήσετε τα αίτια στους μεγάλους αρχηγούς των κρατών, που εσείς οι ίδιοι έχετε ψηφίσει. Αναζητήστε το καλύτερα στις μάνες που μεγάλωσαν αυτά τα παιδιά. 
     Γιατί όταν μια μάνα μεγαλώνει ένα παιδί με το δικό Μου θέλημα, αποκλείεται αυτό το παιδί μια μέρα να φύγει από κοντά Μου. Και αν κάνει κάτι, το κάνει σκεπτόμενο πάντα το θέλημά Μου. Εσείς όμως σαν μάνες, πότε διδάξατε στα παιδιά Μου το θέλημά Μου; Πόσες φορές τα κρατήσατε στην αγκαλιά σας, για να κλάψετε μπροστά Μου, ικετεύοντάς Με να τα πλημμυρίσω, να τα εμποτίσω με το Άγιο Μου Πνεύμα; Πότε το κάνατε αυτό;
Ρωτήστε τον εαυτό σας μάνες, πόσες φορές Μου ζητήσατε το Άγιο Πνεύμα, για να το εκχύσω μέσα στις ψυχές των παιδιών σας. Πολλές φορές Μου ζητήσατε να έχουν υγεία. Πολλές φορές Μου ζητήσατε να έχουν φαγητό. Πολλές φορές Μου ζητήσατε να έχουν ρούχα. Πολλές φορές Μου ζητήσατε να έχουν την δυνατότητα να σπουδάσουν. Πότε όμως Μου ζητήσατε το Πανάγιο Πνεύμα, να το εκχύσω μέσα στις ψυχές των παιδιών σας και να τα εμποτίσω με τη Χάρη Μου; Ρωτήστε τον εαυτό σας! Την απάντηση ήδη την ξέρετε. Ποτέ! Σπανιότατα ελαχιστότατες ευλαβείς γυναικείες ψυχές Μου το ζητούν. Από εκεί προέρχεται το κακό στον κόσμο!
Γιατί Εγώ ποτέ δεν αρνούμαι σε κανέναν να δώσω το Άγιο Μου Πνεύμα, όταν κάποιος Μου το ζητήσει. Εξάλλου σας το είπα και είναι γραμμένο στην Καινή Διαθήκη: «Ποιος είναι εκείνος ο πατέρας, που όταν το παιδί του, του ζητήσει ψωμί, θα του δώσει φίδι; Αν εσείς, οι τόσο πονηροί ξέρετε και κάνετε το σωστό, Εγώ σαν Θεός που σας δημιούργησα, δεν ξέρω ποιο είναι το πιο αληθινό, το πιο σωστό;». Και το μόνο αληθινό και σωστό είναι το πανάγιο Μου Πνεύμα. Αλλά αν δεν Μου το ζητήσετε, πως θα σας το δώσω;
Θέλεις γυναίκα να γίνεις αξιολάτρευτη στο σπίτι σου; Θέλεις να γίνεις πραγματικά γλυκιά αγάπη μέσα στο σπίτι σου; Θέλεις πραγματικά να δώσεις στον άντρα σου το μεγαλειώδες δώρο Μου, την αγάπη; Θέλεις να γίνεις για τα παιδιά σου πραγματικά ο Άγγελος τους; Ζήτα Μου το Άγιο Μου Πνεύμα! Ζήτα Μου το όμως με λαχτάρα! Ζήτα Μου το με νοσταλγία! Ζήτα Μου το μέσα από την καρδιά σου και Εγώ θα σου το δώσω.
Εγώ θα φυτέψω στην καρδιά σου το πιο ωραίο δώρο, την πηγή εκείνη που θα βγάζει συνέχεια το ύδωρ το ζωογόνο. Είναι αυτή η πηγή που είπα μέσα στο Ευαγγέλιο Μου, ότι θα βγάζει συνέχεια νερό και θα ξεδιψά τους ανθρώπους και ποτέ δεν θα σταματά και θα χαρίζει χαρά, θα χαρίζει γαλήνη, θα χαρίζει ευτυχία. Αυτή είναι η Χάρις του Αγίου Μου Πνεύματος, η ασταμάτητη πηγή των ευλογιών μου.

Γυναίκα, αγάπησε τον σύζυγό σου, όχι μόνο σαν άντρα σου,
αλλά και σαν παιδί σου

Εσείς σαν γυναίκες κρατάτε την δύναμη του σπιτιού στα χέρια σας! Εσείς σαν μητέρες κρατάτε την δύναμη των παιδιών στα χέρια σας! Εσείς σαν σύζυγοι κρατάτε την ευτυχία της συζυγίας σας στα χέρια σας! Ξέρετε γιατί; Γιατί ανάλογα με το πώς συμπεριφέρεστε,  προκαλείτε την αγάπη, την ευτυχία ή την δυστυχία στο σύντροφο και στα παιδιά σας.
Θέλω να αναλογιστείτε, ρωτώντας τους εαυτούς σας,  πως τα περισσότερα λάθη που έχουν συμβεί στα σπίτια σας, έχουν συμβεί για το κακό σας στόμα και για την ελαχιστότατη υπομονή που επιδεικνύετε απέναντι στον σύντροφο και στα παιδιά σας. Θα σας το πω με ένα απλό παράδειγμα, χωρίς να θέλω να μαλώσω τις κόρες Μου, λέει ο Θεός, γιατί είναι οι κόρες της καρδιάς Μου.
Θα ήθελα να τις υπενθυμίσω ένα απλό γεγονός και μόνες τους θα καταλάβουν τι από αυτές Εγώ ζητώ: Έχετε παιδιά. Τα παιδιά σας όμως πάντοτε είναι φρόνιμα; Όχι. Σπάνια είναι φρόνιμα. Πάντα θα κάνουν αταξίες, πάντα θα κάνουν τρέλες, πάντα θα κάνουν ανοησίες, πάντα θα κάνουν πράγματα, που δεν θα ευχαριστεί την μητρική καρδιά σας. Θα ξημεροβραδιάζονται όταν μεγαλώσουν, θα λένε άσχημα πράγματα μαθαίνοντας από το σχολείο κακές διδασκαλίες και γενικά σαν μάνες θα διαπιστώνετε ότι τα παιδιά σας έχουν πρόβλημα και συνέχεια θα αναρωτιέστε: «Τώρα τι να κάνω;» Είναι τόσο δυνατές οι εξωτερικές επιδράσεις, που χάνεστε πολλές φορές μέσα στη θλίψη αυτών που βλέπετε στα παιδιά σας.
Ποια όμως μάνα έχει διώξει το παιδί της; Ποια μάνα έχει το κουράγιο να πει στο παιδί της: «Επειδή είσαι ανόητο, είσαι ελεεινό, είσαι βρωμερό, έχεις κάνει πράγματα που δεν είναι σωστά, φύγε και να μην ξαναπατήσεις εύκολα στο σπίτι». Το κάνουν αυτό οι μαμάδες; Όχι. Τι είναι εκείνο που σας κάνει και κρατάτε αυτά τα παιδιά, που κάνουν θλιβερά και άσχημα πράγματα, στο σπίτι σας; Δεν είναι η μητρική σας αγάπη; Δεν είναι η μητρική σας λατρεία για τα παιδιά σας;
Αλήθεια σας λέω, σκεφτείτε τώρα κάτι άλλο: Αν ο σύντροφος που σας έχει χαρίσει ο Θεός, έμοιαζε ή μοιάζει με τα παιδιά σας στις ίδιες ανοησίες, στις ίδιες βλακείες, στα ίδια παραπτώματα, πως συμπεριφέρεστε απέναντι του; Με δυσκολία τον συγχωρείτε! Με δυσκολία τον ανέχεστε! Με δυσκολία θέλετε να συζητήσετε μαζί του! Με δυσκολία γονατίζετε για να προσευχηθείτε γι’ αυτόν! Με δυσκολία θέλετε να τον ακούσετε!  Αλλά με πολύ ευκολία του ανοίγετε την πόρτα και του λέτε: «Φύγε και μην ξανάρθεις!» Είναι ψέματα αυτά; Όχι. 
     Επομένως, Εγώ σαν Θεός Δημιουργός σας, σαν Πατέρας και Μάνα που είμαι ανάμεσά σας, ρωτώ εσένα γυναίκα: Τελικά πως τον αγαπάς τον άντρα σου; Ποια είναι η μορφή της αγάπης που του έχεις; Γιατί δεν τον έχεις συμπεριλάβει μέσα στα παιδιά σου; Γιατί δεν μπόρεσες να αφήσεις την μητρική καρδιά σου, να υπερβεί την συζυγική αγάπη και με την λαχτάρα, με την νοσταλγία, με την λατρεία που έχεις στο παιδί σου, να καταφέρεις να τον γυρίσεις πίσω;
Μου ζητάς να σώσεις ανθρώπους με τη διδασκαλία σου, να μιλήσεις σε άλλους για τον Χριστό. Μα δεν έχεις σώσεις ούτε καν τον άντρα σου! Μα δεν έχεις καν βοηθήσει τον άντρα σου! Δεν θα αναφερθώ στους άντρες, που με ανοησία δεν αντιλαμβάνονται το θέλημά Μου. Δεν στέκονται κοντά στο θέλημα Μου. Δεν στέκονται σαν άντρες μέσα στα σπίτια, που Εγώ τους ευλόγησα.
Τώρα θα ήθελα να μιλήσω κυρίως σε εσάς, στις δικές Μου κόρες: Πως είσαστε μυροφόρες στα σπίτια σας, όταν το στόμα σας δεν βγάζει μύρο; Όταν η καρδιά σας δεν βγάζει μύρο; Όταν ο νους σας δεν έχει μύρα; Τι μύρο μπορεί να βγει μέσα από ένα νου που οι λογισμοί του είναι συνέχεια πονηροί, κακοί, αιμοβόροι και μοχθηροί; Τι μύρα θα βγουν από μια καρδιά, όταν μέσα σ’ αυτήν δεν υπάρχει αγάπη, δεν υπάρχει έλεος, δεν υπάρχει ευσπλαχνία, δεν υπάρχει καν ανοχή;
Και τότε, μέσα από αυτόν τον βόθρο, γιατί είναι πραγματικά βόθρος η ασυγχωρητικότητα, βγάζει το στόμα σου τις πιο πικρές κουβέντες, τα δηλητήρια του νου και της καρδιάς. Αρχίζεις και μιλάς και λες πολλά λόγια. Εγώ σε ρωτώ: Με τα λόγια σου αυτά, κατάφερες τίποτα καλό; Ακόμα και το παιδί σου, όταν θα σου πει: «Εντάξει μητέρα. Σταμάτα, δεν θέλω να μου μιλάς», εσύ για την αγάπη του παιδιού σου σωπαίνεις. Στον άντρα σου, γιατί δεν σωπαίνεις; Γιατί δεν έχεις το κουράγιο να σωπάσεις;
Να λοιπόν που δεν είσαστε μυροφόρες, μόνο από αυτό το πράγμα. Οι δικές Μου οι Μυροφόρες, αυτές που Με αγάπησαν, ήταν εκείνες που Με έβαλαν  πρώτα στην καρδιά τους και για χάρη της δικής Μου αγάπης, αγάπησαν τους συντρόφους τους, όχι μόνο σαν άντρες τους, αλλά και σαν παιδιά τους. Το ίδιο κάνετε και εσείς, αγαπημένες Μου κόρες!   

Ακολουθείστε τον ωραίο και ευλογημένο δρόμο των Μυροφόρων

Αγαπημένες Μου κόρες, θα σας πω τώρα τον πιο ωραίο και ευλογημένο δρόμο που πρέπει να ακολουθήσετε: Οι Μυροφόρες εκείνες που Με ακολουθούσανε παντού, είχαν στην καρδιά τους πολύ αγάπη για Μένα και τα λόγια Μου ήταν γραμμένα με χρυσά γράμματα μέσα στην ψυχή τους. Τίποτα δεν έκαναν, εάν Εγώ δεν το ήθελα. Διδάχθηκαν από Μένα να έχουν αγάπη και σε ότι έκαναν πρόσεχαν πολύ. Ότι είχαν στο νου, ότι είχαν στην καρδιά, το εξέφραζαν με το στόμα τους και μέσα από αυτό έβγαζαν την γλυκύτητα των λόγων.
Εγώ έβαλα αυτές τις κόρες, οι οποίες βρέθηκαν πρώτες στο φόβο των αντρών, να δουν που εκίτετο το σώμα Μου. Εκεί ήταν η Μαγδαληνή και η Μαρία του Ιωσήφ. Και την άλλη μέρα οι ίδιες κοπέλες μαζί με την Μαρία του Κλοπά και την Σαλώμη μάζεψαν μύρα, για να τα φέρουν και να μυρώσουνε το σώμα Μου. 
    Θέλω να ξέρετε ότι αυτές δεν Με αγαπούσαν απλά, αλλά ήταν θεϊκά ερωτευμένες με τον Βασιλιά και Θεός τους. Και δεν ήταν μόνο ο έρωτας τους για τον Θεό τους, αλλά και η μεγάλη αγάπη που είχαν διδαχθεί από την Μητέρα Μου. Με αγαπούσαν σαν Γιό τους. Δεν ήρθαν μόνο να μυρώσουνε Εκείνον που λάτρεψαν σαν Δάσκαλό τους, αλλά ήλθαν σαν μάνες όλες εκείνες οι κοπέλες, που διδάχθηκαν από την Μητέρα Μου, την Βασίλισσά Μου Μαριάμ, πώς να αγαπούν σωστά, πώς να στέκονται σεμνά, πώς να μιλούν σιωπηλά, πώς να προσεύχονται αγαπητικά, πώς να λατρεύουν θεϊκά. Γι’ αυτό επέτρεψε ο Πατέρας Μου μόνο αυτές να έρθουν κοντά Μου.
Εσείς οι γυναίκες, που είστε εδώ και Με ακούτε και όσες θα ακούσουν τα λόγια Μου, θέλω να ξέρετε ότι αναζητάω μέσα από την γυναικεία σας ψυχή, την μυροφόρα που θα μοιάσει  με εκείνες που άλειψαν το σώμα Μου με μύρα. Αναζητώ εκείνες τις μυροφόρες, που πάντα Μου έδιναν τα μύρα της λατρείας τους μέσα στην καρδιά Μου. Αναζητώ τις μυροφόρες εκείνες, που ήξεραν με πίστη, με αφοσίωση, με απόλυτη εμπιστοσύνη και με υπακοή στο θέλημά Μου να βρίσκονται πάντα μαζί Μου και να Με ακολουθούν.
Αν εσείς οι γυναίκες θελήσετε μια μέρα να μάθετε, πως έζησαν οι σωστές γυναίκες της εποχής εκείνης και πως θέλω Εγώ να ζουν σήμερα οι σωστές γυναίκες, οι κόρες Μου, δεν έχετε παρά να μιμηθείτε τις Μυροφόρες και την Μητέρα Μου. Η ίδια η Μητέρα Μου τις δίδαξε πώς να Μ’ αγαπούν θεϊκά, αλλά και να Με κλείνουν στην καρδιά τους μητρικάΗ ίδια Μου η Μητέρα δίδαξε στις Μυροφόρες πώς να βγάζουν τα θεϊκά μύρα της λατρείας τους στον Θεό τους, αλλά ταυτόχρονα πώς να Με λατρεύουν μητρικά μέσα στην καρδιά τους σαν Γιό τους.
Εγώ από αυτό θα ευφρανθώ. Εγώ εκεί θα ευτυχήσω, όταν θα σας βλέπω κόρες Μου, να Με αγαπάτε με την καρδιά σας, λέει ο Ιησούς.  Όταν θα βλέπω να γονατίζετε και να παρακαλάτε συνέχεια τον Πατέρα Μου, για το οποίον όταν ήλθα Εγώ στη γη μόνο γι’ Αυτόν μιλούσα και τώρα κανείς δεν Τον σκέπτεται...
Αφήσατε να απορροφηθεί μέσα από το πανάγιο Μου όνομα ο Πατέρας Μου και το Άγιο Μου Πνεύμα, αλλά αγνοείτε ότι Εγώ μόνο για τον Πατέρα Μου και το  Άγιο Πνεύμα μιλούσα. Εγώ είμαι ο μεσίτης ανάμεσα σ’ εσάς και στον Πατέρα Μου. Εγώ είμαι Εκείνος, που θα σας κρατήσω στην αγκαλιά Μου, για να σας βάλω μέσα στην καρδιά του Πατέρα Μου. Εγώ είμαι Εκείνος, που όσοι θα το ζητήσετε, θα σας δώσω το Άγιο Μου Πνεύμα, αφού με αυτό θα γίνετε ένα με τον Πατέρα Μου και ένα μ’ Εμένα. Αν θέλετε σήμερα να γίνετε Μυροφόρες ζητήστε από τη Μητέρα Μου να σας διδάξει το πώς θα γίνετε.
 
«Αναζητώ μητρικές υπάρξεις, που με νοσταλγία και αγάπη, με λατρεία και θεϊκό έρωτα, θα Με αγαπήσουν σαν Γιό τους και Θεό τους»

Εγώ είμαι το μυροδοχείο, λέει ο Ιησούς, που σκορπώ το μύρο του ουρανού σε όσες ψυχές Με αναζητήσουν. Σε όσες ψυχές Με αναζητήσουν με νοσταλγία και με αγάπη, με λατρεία και με θεϊκό έρωτα, Εγώ θα εκχύσω στην ψυχή τους ή καλύτερα θα εμποτίσω την ύπαρξή τους με το Άγιο Μου Πνεύμα και τότε όλα θα αλλάξουν. Δεν θα θέλετε να κάνετε κάτι που να λυπεί το Άγιο Μου Πνεύμα. Δεν θα μπορείτε να κάνετε κάτι, χωρίς να έχετε τη χαρά του Αγίου Μου Πνεύματος. Στον αγώνα εναντίων των παθών σας, αλλά και στον αγώνα για την κατάκτηση των αρετών, το Άγιο Μου Πνεύμα θα ζητάτε, για να μπορέσετε να τα καταφέρετε.
Και όταν Εγώ θα δω την διάθεση και την νοσταλγία να πετύχετε, να απαλλαγείτε από το κακό και να ενωθείτε με το καλό, τότε Εγώ, όχι απλώς θα σας αγγίξω τώρα με το Άγιο Μου Πνεύμα, αλλά θα εμποτίζω συνεχώς την ψυχή σας με το Άγιο Μου Πνεύμα, ώστε να είσαστε όλοι θεοφορούμενοι, γιατί θα ζει μέσα σας ο ίδιος ο Θεός, το Άγιο Μου Πνεύμα, Εγώ και ο Πατέρας Μου.
Ζητάτε το Άγιο Μου Πνεύμα μέχρι της Πεντηκοστής. Αναζητάτε συνέχεια να μπω στην καρδιά σας και να σας διδάξω μυστικά, πως θα γίνετε ένα μ’ Εμένα ή σαν φίλοι Μου ή σαν γονείς Μου. Άλλοι από σας θα Με αγαπήσουν όπως Με αγάπησαν οι Απόστολοί Μου, οι Μάρτυρες και οι Όσιοι, όλοι αυτοί που Με λάτρεψαν και θυσιάστηκαν για Μένα και ήταν οι φίλοι Μου.
Αλλά αυτοί οι μακάριοι φίλοι Μου, που λατρεύω, ξέρουν πολύ καλά τώρα στον ουρανό που βρίσκονται, πως η μεγαλύτερη χαρά, το μεγαλύτερο δώρο δεν είναι απλώς να είσαι φίλος Μου, αλλά να Με αγαπάς σαν γονιός Μου!Εγώ ο Ιησούς σας μίλησα, αλλά δεν το καταλάβετε. Ζήτησα, αλλά δεν Μου το δώσατε. Με νοσταλγία όμως και πάλι το ζητώ. Πόσοι άραγε, θα Μου το χαρίσετε;
Όποιος θα Με αγαπήσει, θα είναι μάνα Μου και πατέρας Μου και αδελφός Μου, δηλαδή οι επίγειοι γονείς Μου. Και όπως κάθε παιδί λατρεύει τον γονιό του και με χαρά θέλει πάντα να βρίσκεται μέσα στην αγκαλιά του, έτσι και Εγώ αναζητώ όλες εκείνες τις υπάρξεις, που με θεϊκό έρωτα θα Με αγαπήσουν, όπως με αγάπησε η Μητέρα Μου, σαν Γιό και Θεό της, γιατί θέλω εκεί να ζήσω όπως ζει την ευτυχία ένα παιδί με την αγαπημένη του μαμά.
Πόσοι άραγε, θα Μου το χαρίσετε; Ό,τι όμως και να επιλέξετε να γίνετε μέχρι της Πεντηκοστής, είτε φίλοι Μου, είτε γονείς Μου, Εγώ θα το ευλογήσω. Θέλω όμως να ξέρετε, ότι θέλω να είστε αφοσιωμένοι, έμπιστοι και υπάκουοι στον Πατέρα Μου, γιατί τότε θα είστε και σ’ Εμένα και Εγώ θα γίνω ένα μ’ εσάς μέσα από το Άγιο Πνεύμα.

Επίλογος

Γυναίκες, σήμερα Κυριακή των Μυροφόρων, έχετε ένα δρόμο να διαλέξετε: Ή τον δρόμο της συνηθισμένης σας ζωής ή τον μυροβόλο δρόμο της μητρικής στοργής. Διαλέγετε και παίρνετε. Σήμερα ή θα ζείτε όπως ζούσατε ή θα αλλάξετε ζωή, η οποία θα είναι ακόμα πιο γλυκιά, πιο όμορφη και μυροβόλα. Είναι ο δρόμος της γυναικείας μητρικής τρυφερότητας, αγάπης και στοργής. Όσοι τον διαλέξετε, να ξέρετε ότι, όχι απλώς θα κρύψετε μέσα στην καρδιά σας την αγάπη και την χαρά, αλλά θα κρύψετε τον ίδιο τον Θεό σας, σαν Γιό λατρεμένο δικό σας.
      Εύχομαι σήμερα, ο Θεός να σας ευλογήσει, οι Μυροφόρες να σας διδάξουν και η Παναγία Του  Μητέρα να γίνει για σας ο καταλυτικός οδηγός στην πορεία σας, για να  γίνετε οι γλυκύτατες μητέρες του μικρού Ιησού στην ανθρώπινή Του μορφή. Και μην ξεχνάτε ότι ο Ιησούς, σαν Θεός ζητά την λατρεία μας, την δοξολογία μας και την αφοσίωσή μας. Μα σαν άνθρωπος ζητάει να κλειστεί μες στην καρδιά σας σαν μικρό παιδί και να γευθεί τα χάδια, τα φιλιά και την απόλυτη εμπιστοσύνη και αφοσίωση.
Γι’ αυτό και εγώ σήμερα θα ήθελα να δώσω σε όλες  μια μικρή εικονίτσα της Παναγίας,  που Τον κρατάει τόσο τρυφερά μέσα στην αγκαλιά της και Εκείνος δεν την κοιτάει, αλλά κοιτάει εσάς, την κάθε μια από σας, γιατί θέλει να σας πει: «Μπορείτε σαν την Μαμά Μου, να Με κλείσετε και σεις στην αγκαλιά σας, σαν Γιό και Θεό σας;» Αυτό σας ζητάει.

Εύχομαι σήμερα αυτό που σας ζητάει να ξεκινήσει και μια μέρα να απολαύσει πολλές γλυκές μητρικές καρδιές, που θα Τον λατρεύουν σαν Γιό και Θεό τους.
 Αμήν.
 
Κήρυγμα πατρός Ελπιδίου (Κυριακή των Μυροφόρων)

Αναδημοσίευση από : http://oiaggeloitoufwtos.blogspot.com/2013/06/blog-post_5283.html