Μαζί με Τον Ιησού ...

...

Η σκηνή της οδοιπορίας προς Εμμαούς ενέπνευσε πολλούς ζωγράφους και ποιητές με την ομορφιά της. Ποιος δεν θα ποθούσε έναν περίπατο στη φύση συντροφιά με τον Ιησού!
Τα δύσκολα αρχίζουν όταν περάσουμε στις συγκεκριμένες συνθήκες υπό τις οποίες συντελείται συνήθως αυτή η πορεία. Συγκεκριμένα, στην βαρειά καρδιά, αφού είχαν προηγηθεί τα γεγονότα του πάθους.
Κάπως έτσι συμβαίνει και στη ζωή. Όταν η καρδιά είναι βαρειά δε νιώθεις τα πράγματα όπως τα είχες φανταστεί. Ίσως και να μην τ’ αναγνωρίζης πια. Τότε και τα ωραιότερα όνειρα, όταν έρχεται η ώρα να πραγματοποιηθούν, φαίνονται χλωμή και ανούσια καθημερινότητα.
Τότε αναδεικνύεται και η τραγικότητα του ανθρώπου· να συμπορεύεται με τον Χριστό και να μην τον αναγνωρίζει! Και να συνεχίζει να υποφέρει το ίδιο!

Κοινή εμπειρία όλων μας. Και πολλοί και ποικίλοι οι τρόποι.
Να αγωνιζόμαστε πνευματικά και να νιώθουμε αβοήθητοι, ενώ Αυτός είναι στο πλευρό μας και χωρίς τη δική Του βοήθεια τίποτα δεν θα είχε συντελεστεί. Να βυθιζόμαστε στον Άδη της ψυχής μας και να απελπιζόμαστε – ενάντια στη συμβουλή που έδωσε στον Άγιο Σιλουανό – επειδή δεν Τον βλέπουμε εκεί. Ποιόν; Αυτόν που έκανε και τον Άδη σπίτι του.
Να προσπερνάμε και καμιά φορά να ποδοπατάμε τον διπλανό μας δίχως να διακρίνουμε σε αυτόν το πρόσωπό Του, όπως μας είχε αψευδώς δηλώσει.
Πορεία με τον μη αναγνωρισμένο Χριστό. “Μας είπαν” ότι τον είδαν αναστημένο αλλά εμείς δεν βλέπουμε.
«Ανόητοι και βραδείς τη καρδία». Δεν μας αποκάλεσε αργούς στο μυαλό, αλλά αργούς στην καρδιά. Εκεί πρέπει να αναζητήσουμε την ρίζα του προβλήματος.
Καρδιά αργή επειδή είναι βραχυκυκλωμένη από άγχη και μέριμνες, από ηδονές και αποχαύνωση, από ναρκισσισμούς και ανταγωνισμούς. Καρδιά που έχασε τα αισθητήρια της, αλλοτριωμένη, παραλυμένη, αγχωμένη, αγριεμένη, αποδιοργανωμένη.
Αλλά να! Η ίδια η καρδιά που φταίει ανέλαβε να επανορθώσει. "Δεν καιγόταν η καρδιά μας στη διαδρομή;"
Ναι, αναδρομική αναγνώριση, αρκεί η καρδιά να κρατάει κάτι από τη γνησιότητά της. «Ει έχεις καρδίαν δύνασαι σωθήναι» λέει στο Γεροντικό. Δηλαδή να μην πνιγεί ο ψίθυρος της από τους θορύβους της πολυτάραχης ζωής μας. Να της δοθεί ανάσα, δυνατότητα να αισθανθεί και να μιλήσει.
Η βαρειά και αργή μεν, αλλά καθαρή καρδιά στάθηκε στο νήμα που κράτησε την επαφή μέχρι την ώρα της αποκάλυψης. Αν παραμένουν ζωντανές νησίδες μέσα της, υπάρχει ελπίδα. Αν διατηρεί την ικανότητά της να καίγεται θα έλθει η ώρα της επιγνώσεως.
"Και διηνοίχθησαν αυτών οἱι οφθαλμοί". Τότε ανοίγουν τα μάτια στον νέο κόσμο. Η επίγνωση της παρουσίας του Χριστού γίνεται άνοιγμα σε νέα δημιουργία.
Και τρέχουν να μεταφέρουν το μήνυμα και στους άλλους. Η εμπειρία γίνεται ιεραποστολή. Η μόνη αξιόπιστη ιεραποστολή.
Η πορεία προς Εμμαούς συλλαβίζει τη διαδρομή της προσωπικής αναγεννήσεως. Φανερώνει τη μεταβολή του ταλαιπωρημένου πιστού σε χαρούμενο Πολίτη της Βασιλείας. Γίνεται ο καταστατικός χάρτης της μεταβάσεως από την καθημερινή φθορά στη δοξολογική αναγγελία της Αναστάσεως του Αιώνιου Συνοδοιπόρου.

Γράφει π. Βασίλειος Θερμός
Αναδημοσίευση από Ευροκλύδων
,

,