Η Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού ποτέ δεν έπαυσε να αναδεικνύει αγίους. Το γεγονός αυτό αποδεικνύει ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η Μία, Αγία, Αποστολική και Καθολική Εκκλησία, που διατηρεί την πληρότητα της δογματικής αλήθειας και το ανόθευτο των παραδόσεων. Η ανάδειξη αγίων, με τον καθαρό τους βίο, το πλήθος των αρετών και των Θαυμάτων, αποτελεί απόδειξη της παρουσίας τον Αγ. Πνεύματος και των δωρεών που επιχέει στους πιστούς. Οι άγιοι της Εκκλησίας υπάρχουν για να φανερώνουν ότι σε κάθε εποχή ο Λόγος του Χριστού είναι αιώνιος, πάντα ζωντανός και επίκαιρος, και ότι η ζωή του Ευαγγελίου είναι κάτι το εφικτό. Οι άγιοι εμφανίζονται σε κάθε κοινωνία και εποχή για να φωτίζουν τους ανθρώπους, να ζεσταίνουν τις καρδιές τους και να αναβιβάζουν τις ψυχές τους προς τα Ουράνια. Όλα τα παραπάνω ισχύουν και για τον σύγχρονο άγιο της εποχής μας, του 20ου αι., τον εσχάτοις χρόνοις φανέντα Άγ. Νεκτάριο Πενταπόλεως, τον εν Αιγίνη, τον θαυματουργό.
Ο Άγ.Νεκτάριος γεννήθηκε στην Σηλυβρία της Θράκης, την 1η Οκτωβρίου 1846 από ευλαβείς γονείς, τον Δήμα και την Μαρία Κεφαλά, και έλαβε το όνομα Αναστάσιος. Μεγάλωσε σε μία οικογένεια έξι παιδιών που ανατρέφονταν “ εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου” σύμφωνα με την Ορθόδοξη πίστη. Ο Αναστάσιος από νωρίς εμφάνισε ισχυρή κλίση στην πίστη και την ζωή της Εκκλησίας. Του άρεσε να αποστηθίζει προσευχές, ύμνους και τροπάρια, και συμμετείχε τακτικά στις ακολουθίες της Εκκλησίας. Γυρίζοντας στο σπίτι, εμιμείτο τις κινήσεις των ιερέων και τις τελετές της Εκκλησίας.
Η έντονη επιθυμία του να συνεχίσει στα γράμματα τον οδήγησε σε ηλικία 14 ετών, με τις ευχές των γονέων του, να πάει στην Κων/πολη, όπου έπιασε δουλειά σε καπνοπωλείο, με πενιχρή αμοιβή, αλλά ο ίδιος υπέμεινε τις στερήσεις με προσευχή. Μάλιστα, θέλοντας να ωφελήσει πνευματικά τους πελάτες τον καπνοπωλείου έγραφε στα χαρτιά περιτυλίγματος διάφορα θρησκευτικά ρητά. Αργότερα, βρήκε καλύτερη θέση -διορίσθηκε ως παιδονόμος στο σχολείο που διατηρούσε το Μετόχιο του Παναγίου Τάφου στην Κων/πολη διδάσκων ο ίδιος στις κατώτερες τάξεις και διδασκόμενος τα ανώτερα μαθήματα.
Σε ηλικία 22 ετών διορίσθηκε δάσκαλος στο χωριό Λιθίο της Χίου, όπου παρέμεινε επτά έτη και κατέστη πολύ αγαπητός στους χωρικούς για την διδασκαλία, την ευσέβεια, την αρετή του, αλλά και την προσφορά του ως κήρυκα στον Ναό τον χωριού. Ο ίδιος ήταν υπόδειγμα σεμνότητας, ζώντας βίο λιτό και προσευχητικό. Η επιθυμία τον για την μοναστική ζωή τον έφερε σε επαφή με τον ηγούμενο και τους πατέρες της Νέας Μονής Χίου, όπου εκτιμήθηκαν οι πνευματικές τον αρετές.
Εκάρη μοναχός το 1876 με το όνομα Λάζαρος, το 1877 εχειροτονήθη διάκονος στον Ναό των Αγίων Μηνά, Βίκτωρος και Βικεντίου, λαμβάνοντας το όνομα Νεκτάριος. Η φιλομάθεια και ο χαρακτήρας τον νεαρού διακόνου δεν έμειναν απαρατήρητα. Ο πλούσιος Χιώτης Ιω. Χωρέμης, τον εξασφάλισε χρηματικά και τον έδωσε συστατικές επιστολές για, να σπουδάσει στην Αθήνα, και κατόπιν πηγαίνει στην Αλεξάνδρεια, κοντά στον Πατριάρχη Σωφρόνιο Δ’, ο οποίος τον παροτρύνει να συνεχίσει θεολογικές σπουδές στην Αθήνα (1882).
Το 1885 αποκτά το πτυχίο της θεολογίας, επιστρέφει στην Αλεξάνδρεια, χειροτονείται, πρεσβύτερος στον πατριαρχικό ναό τον Αγ. Σάββα (1886), και δωρίζεται ιεροκήρυκας, γραμματέας τον Πατριαρχείου και πατριαρχικός επίτροπος Kαϊρoυ. Με μεγάλο ζήλο φροντίζει για την ανύψωση τον πνευματικού επιπέδου τον λαού, με κατηχήσεις και νουθεσίες, και για τον ευτρεπισμό των ιερών ναών. Ο ζήλος και το έργο εκτιμήθηκε από τον Πατριάρχη Σωφρόνιο, που τον χειροτόνησε επίσκοπο της Μητροπόλεως Πενταπόλεως της Αιγύπτου.
Ο Αγ. Νεκτάριος εδέχθη την αρχιερωσύνη με πνεύμα ταπεινοφροσύνης, υπακοής προς την Εκκλησία και με διάθεση προσφοράς και αυταπάρνησης. Οι χριστιανικές αρετές τον Ιεράρχου Νεκταρίου έκαναν τους χριστιανούς της Αιγύπτου να τον Θαυμάζουν, να τον εγκωμιάζουν και να τον θεωρούν ως τον καταλληλότερο για τον πατριαρχικό θρόνο. Η εξάπλωση της καλής φήμης του Νεκταρίου προκάλεσε τον φθόνο πολλών, που με συκοφαντίες τον διαβάλλουν στον Πατριάρχη Σωφρόνιο, ο οποίος ενώ τόσο είχε εκτιμήσει τις ικανότητες του αγίου στο παρελθόν, πείσθηκε τώρα στις ψευδείς κατηγορίες, του αφήρεσε τις αρμοδιότητες, και τελικά, τον εκθρόνισε και τον έδιωξε αδικαιολόγητα από την Αίγυπτο. Ο πιστός λαός πικράθηκε και διαμαρτυρήθηκε για τον άδικο διωγμό του Νεκταρίου.
Ο Άγιος όμως υπέμεινε την αδικία, τις διώξεις, τις συκοφαντίες και την εκθρόνισή του με αληθινά αγιοπατερικό φρόνημα, με καρτερικότητα, με ανεξικακία, παρ’ όλη την δικαιολογημένη πικρία του. Το 1889, εγκαταλείπει την Αίγυπτο και φθάνει στην Αθήνα, με σκοπό να μονάσει στο Άγ. Όρος. Τελικώς, πείθεται να μείνει στην Αθήνα. Ζει πολύ ταπεινά και πτωχικά, υπομένοντας την στέρηση με πνεύμα ταπείνωσης, εγκαρτέρησης και προσευχής. Η δοκιμασία αυτή πέρασε όταν διορίσθηκε ιεροκήρυκας στην Χαλκίδα (1891) και κατόπιν στην Φθιώτιδα, ως το 1894, οπότε και διορίζεται διευθυντής της Ριζαρείου Σχολής, παραμένοντας στην διεύθυνσή της για τα επόμενα 14 έτη.
Η επιλογή του Νεκταρίου ως σχολάρχη της Ριζαρείου ήταν η πλέον κατάλληλη. Με την παρουσία του επανέφερε την γαλήνη και την καταλλαγή των πνευμάτων, με την αγιότητα του βίου του και την μόρφωση κέρδισε την εκτίμηση και τον σεβασμό των σπουδαστών και του προσωπικού. Το παράδειγμα του της συνεχούς ασκήσεως και προσευχής, οι λειτουργίες και οι ομιλίες του Αγίου στο παρεκκλήσιο της Σχολής αποτελούσαν πηγή εμπνεύσεως και θρησκευτικής ανατάσεως. Ο λόγος τον κατά την Ιερά Εξομολόγηση απετέλεσε φάρμακο και παρηγοριά για πολλούς ανθρώπους.
Ο Άγ. Νεκτάριος, επισκεπτόμενος την Αίγινα, εξέφρασε την επιθυμία να τον παραχωρηθεί η παλαιά και ερειπωμένη Μονή της Αγ. Τριάδος στην Παλαιά Χώρα, την οποία ανακαίνησε και εγκατέστησε γυναικεία μοναστική αδελφότητα. Μετά το 1908, αφ’ ότου παραιτήθηκε από την διεύθυνση της Ριζαρείου, εγκαταστάθηκε μονίμως στην Αίγινα και αφοσιώθηκε στην πνευματική καθοδήγηση της Μονής, βιώνοντας την ισάγγελο μοναχική πολιτεία, με συνεχείς ακολουθίες, αγρυπνίες, χειρωνακτική εργασία στους χώρους της Μονής, ιερουργώντας, εξομολογώντας τους χριστιανούς που κατέφευγαν στον Άγιο, τον οποίον η πραότητα, η αγιότητα και οι θαυματουργικές του παρεμβάσεις όντος ήδη εν τη ζωή είχαν εξαπλώσει την φήμη του.
Έχοντας ζήσει μία κατά Θεόν διαδρομή, ο Άγ. Νεκτάριος εκοιμήθη την 8η Νοεμβρίου 1920, βράδυ, στο Αρεταίειο νοσοκομείο, όπου νοσηλευόταν. Το λείψανό του μεταφέρθηκε για προσκύνηση των πιστών στον Ι. Ν. Αγ. Τριάδος Πειραιώς, και κατόπιν στην Αίγινα, όπου και ενταφιάστηκε. Το σκήνωμά του ανέδιδε ευωδία και εξέχεε μύρο, κάτι που έγινε αντιληπτό σε όσους πλησίαζαν και το άγγιζαν, φανέρωση της αγιότητας του κεκοιμημένου ιεράρχου Νεκταρίου. Ο Άγ. Νεκτάριος, μετά την κοίμησή του φανερώθηκε σε πολλά πρόσωπα, καταρχήν στις μοναχές της Αγ. Τριάδος, και σε πολλούς άλλους πού επεκαλούντο το όνομά του και επετέλεσε πολλές θαυματουργές ιάσεις, γεγονός το οποίο συνέτεινε στην διάδοση της φήμης του, ώστε ο Άγ. Νεκτάριος να καταστή πολύ αγαπητός, να τον ευλαβούνται πολλοί χριστιανοί, και πολλοί ναοί και παρεκκλήσια να είναι αφιερωμένα επ’ονόματι του Αγ. Νεκταρίου. Στις 2 Σεπτεμβρίου 1953 έγινε η ανακομιδή των ιερών λειψάνων του Αγίου, ενώ η αγιωσύνη τον Νεκταρίου αναγνωρίστηκε επισήμως με την Πατριαρχική Πράξη της 20ης Απριλίου 1961. Επίσης, με Συνοδική Απόφαση τον Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, υπό την Α.Θ.Μ. Πάπα και Πατριάρχη Πέτρο Ζ’, εξεφράσθη και επισήμως (1998) η συγγνώμη του Πατριαρχείου που επανόρθωνε μία ιστορική αδικία που είχε διαπραχθεί στο παρελθόν εις βάρος του Αγ. Νεκταρίου.
Μία σημαντική πτυχή της προσωπικότητας τον Αγίου ήταν η βαθειά του θεολογική και κοσμική μόρφωση, κάτι που αντανακλάται στο πλούσιο συγγραφικό του έργο και καλύπτει τομείς όπως Εκκλησιαστική Ιστορία, Ανθολόγιο ρητών, Χριστιαν. Ηθική, Ποιμαντική, Δογματική, Κατηχητική, Ύμνους και προσευχές κ.ά. Από τα πολυπληθή του συγγράμματα θα μπορούσαμε να αναφέρουμε ενδεικτικώς κάποιες από τις μελέτες του: “ Αι Οικουμενικαί Σύνοδοι της του Χριστού Εκκλησίας” (1982), “ Τα Ιερά Μνημόσυνα” (1892) με επιμέρους μελετήματα για την εσχατολογία της Εκκλησίας και την αθανασία των ψυχών, “ Ιερών και Φιλοσοφικών Λογίωv Θησαύρισμα” (2τ.,1896), “ Εγχειρίδιον Χριστιανικής Ηθικής” (1897), “ Μαθήματα Ποιμαντικής” (1898), “ Ορθόδοξος Ιερά Κατήχησις” (1899), “ Χριστολογία”(1901), σχετικά με το πρόσωπο τον Χριστού και το σωτηριώδες έργο Του, “ Περί της Μητρός του Κυρίου, της Υπεραγίας και Αειπαρθένου Μαρίας” (1904), “ Περί των Αγίων του Θεού” (1904), ” Κατανυκτικόν Προσευχητάριον ” (1904), “ Θεοτοκάριον, ήτοι ωδαί και ύμνοι προς την Υπεραγίαν Θεοτόκον και Αειπάρθενον Μαρίαν” (1905), “ Περί των αιτιών τον Σχίσματος” (δίτομο,1991-12), και πολλές άλλες μελέτες για τα Μυστήρια της Εκκλησίας, τα λείψανα των αγίων, λειτουργικά, εορτολογικά, ιστορικά και φιλοσοφικά μελετήματα.
Αξίζει να σημειωθεί ότι από το ογκώδες συγγραφικό του έργο, πολλά εξέδωσε ο ίδιος, πολλές φορές αντιμετωπίζοντας οικονομικές δυσχέρειες για την έκδοσή τους, καθώς ο ίδιος ήταν πτωχός και πολλά βιβλία του τα διένειμε δωρεάν, άλλα έργα του απετέλεσαν διδακτικά εγχειρίδια, ενώ αρκετά ανέκδοτα έργα του τυπώθηκαν και κυκλοφόρησαν μετά την κοίμηση του Αγίου και αρκετά συνεχίζουν να επανεκδίδονται ως σήμερα, φανερώνοντας την συγγραφική του δεινότητα και την επικαιρότητα των μελετών του.
Σημαντική Θέση στο έργο του κατέχουν τα προσευχητάρια που εξέδωσε. Άνθρωπος προσευχής ο Άγιος, στην οποία συχνά βρήκε καταφύγιο και ανακούφιση κατά την διάρκεια των δύσκολων στιγμών της ζωής του, των συκοφαντιών και των άδικων διώξεων, συνέταξε ο Άγ. Νεκτάριος προσευχές, ποιήματα και ύμνους και τα εξέδωσε με την μορφή Προσευχηταρίων. Ιδιαίτερη ευλάβεια έτρεφε ο Άγιος για την Παναγία, που Την επεκαλείτο συνέχεια στην προσευχή του και για την οποία έγραψε ειδικές μελέτες και θεοτοκάριο με ύμνους στην Χάρι Της (πολύ γνωστός και αγαπητός είναι ο ύμνος “ Αγνή Παρθένε Δέσποινα “ ).
Διαβάζοντας τον βίο τον Αγ. Νεκταρίου με την ευχή να αποτελέσει αφορμή ώστε να ωφεληθούμε πνευματικά, ας ζητήσουμε στην προσευχή μας την προστασία τον Αγίου και ας προστρέξουμε ως ταπεινοί προσκυνητές στα χαριτόβρυτα λείψανά τον που αποτελούν πηγή ευλογίας και ιάσεων.
,
Ο Άγ.Νεκτάριος γεννήθηκε στην Σηλυβρία της Θράκης, την 1η Οκτωβρίου 1846 από ευλαβείς γονείς, τον Δήμα και την Μαρία Κεφαλά, και έλαβε το όνομα Αναστάσιος. Μεγάλωσε σε μία οικογένεια έξι παιδιών που ανατρέφονταν “ εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου” σύμφωνα με την Ορθόδοξη πίστη. Ο Αναστάσιος από νωρίς εμφάνισε ισχυρή κλίση στην πίστη και την ζωή της Εκκλησίας. Του άρεσε να αποστηθίζει προσευχές, ύμνους και τροπάρια, και συμμετείχε τακτικά στις ακολουθίες της Εκκλησίας. Γυρίζοντας στο σπίτι, εμιμείτο τις κινήσεις των ιερέων και τις τελετές της Εκκλησίας.
Η έντονη επιθυμία του να συνεχίσει στα γράμματα τον οδήγησε σε ηλικία 14 ετών, με τις ευχές των γονέων του, να πάει στην Κων/πολη, όπου έπιασε δουλειά σε καπνοπωλείο, με πενιχρή αμοιβή, αλλά ο ίδιος υπέμεινε τις στερήσεις με προσευχή. Μάλιστα, θέλοντας να ωφελήσει πνευματικά τους πελάτες τον καπνοπωλείου έγραφε στα χαρτιά περιτυλίγματος διάφορα θρησκευτικά ρητά. Αργότερα, βρήκε καλύτερη θέση -διορίσθηκε ως παιδονόμος στο σχολείο που διατηρούσε το Μετόχιο του Παναγίου Τάφου στην Κων/πολη διδάσκων ο ίδιος στις κατώτερες τάξεις και διδασκόμενος τα ανώτερα μαθήματα.
Σε ηλικία 22 ετών διορίσθηκε δάσκαλος στο χωριό Λιθίο της Χίου, όπου παρέμεινε επτά έτη και κατέστη πολύ αγαπητός στους χωρικούς για την διδασκαλία, την ευσέβεια, την αρετή του, αλλά και την προσφορά του ως κήρυκα στον Ναό τον χωριού. Ο ίδιος ήταν υπόδειγμα σεμνότητας, ζώντας βίο λιτό και προσευχητικό. Η επιθυμία τον για την μοναστική ζωή τον έφερε σε επαφή με τον ηγούμενο και τους πατέρες της Νέας Μονής Χίου, όπου εκτιμήθηκαν οι πνευματικές τον αρετές.
Εκάρη μοναχός το 1876 με το όνομα Λάζαρος, το 1877 εχειροτονήθη διάκονος στον Ναό των Αγίων Μηνά, Βίκτωρος και Βικεντίου, λαμβάνοντας το όνομα Νεκτάριος. Η φιλομάθεια και ο χαρακτήρας τον νεαρού διακόνου δεν έμειναν απαρατήρητα. Ο πλούσιος Χιώτης Ιω. Χωρέμης, τον εξασφάλισε χρηματικά και τον έδωσε συστατικές επιστολές για, να σπουδάσει στην Αθήνα, και κατόπιν πηγαίνει στην Αλεξάνδρεια, κοντά στον Πατριάρχη Σωφρόνιο Δ’, ο οποίος τον παροτρύνει να συνεχίσει θεολογικές σπουδές στην Αθήνα (1882).
Το 1885 αποκτά το πτυχίο της θεολογίας, επιστρέφει στην Αλεξάνδρεια, χειροτονείται, πρεσβύτερος στον πατριαρχικό ναό τον Αγ. Σάββα (1886), και δωρίζεται ιεροκήρυκας, γραμματέας τον Πατριαρχείου και πατριαρχικός επίτροπος Kαϊρoυ. Με μεγάλο ζήλο φροντίζει για την ανύψωση τον πνευματικού επιπέδου τον λαού, με κατηχήσεις και νουθεσίες, και για τον ευτρεπισμό των ιερών ναών. Ο ζήλος και το έργο εκτιμήθηκε από τον Πατριάρχη Σωφρόνιο, που τον χειροτόνησε επίσκοπο της Μητροπόλεως Πενταπόλεως της Αιγύπτου.
Ο Αγ. Νεκτάριος εδέχθη την αρχιερωσύνη με πνεύμα ταπεινοφροσύνης, υπακοής προς την Εκκλησία και με διάθεση προσφοράς και αυταπάρνησης. Οι χριστιανικές αρετές τον Ιεράρχου Νεκταρίου έκαναν τους χριστιανούς της Αιγύπτου να τον Θαυμάζουν, να τον εγκωμιάζουν και να τον θεωρούν ως τον καταλληλότερο για τον πατριαρχικό θρόνο. Η εξάπλωση της καλής φήμης του Νεκταρίου προκάλεσε τον φθόνο πολλών, που με συκοφαντίες τον διαβάλλουν στον Πατριάρχη Σωφρόνιο, ο οποίος ενώ τόσο είχε εκτιμήσει τις ικανότητες του αγίου στο παρελθόν, πείσθηκε τώρα στις ψευδείς κατηγορίες, του αφήρεσε τις αρμοδιότητες, και τελικά, τον εκθρόνισε και τον έδιωξε αδικαιολόγητα από την Αίγυπτο. Ο πιστός λαός πικράθηκε και διαμαρτυρήθηκε για τον άδικο διωγμό του Νεκταρίου.
Ο Άγιος όμως υπέμεινε την αδικία, τις διώξεις, τις συκοφαντίες και την εκθρόνισή του με αληθινά αγιοπατερικό φρόνημα, με καρτερικότητα, με ανεξικακία, παρ’ όλη την δικαιολογημένη πικρία του. Το 1889, εγκαταλείπει την Αίγυπτο και φθάνει στην Αθήνα, με σκοπό να μονάσει στο Άγ. Όρος. Τελικώς, πείθεται να μείνει στην Αθήνα. Ζει πολύ ταπεινά και πτωχικά, υπομένοντας την στέρηση με πνεύμα ταπείνωσης, εγκαρτέρησης και προσευχής. Η δοκιμασία αυτή πέρασε όταν διορίσθηκε ιεροκήρυκας στην Χαλκίδα (1891) και κατόπιν στην Φθιώτιδα, ως το 1894, οπότε και διορίζεται διευθυντής της Ριζαρείου Σχολής, παραμένοντας στην διεύθυνσή της για τα επόμενα 14 έτη.
Η επιλογή του Νεκταρίου ως σχολάρχη της Ριζαρείου ήταν η πλέον κατάλληλη. Με την παρουσία του επανέφερε την γαλήνη και την καταλλαγή των πνευμάτων, με την αγιότητα του βίου του και την μόρφωση κέρδισε την εκτίμηση και τον σεβασμό των σπουδαστών και του προσωπικού. Το παράδειγμα του της συνεχούς ασκήσεως και προσευχής, οι λειτουργίες και οι ομιλίες του Αγίου στο παρεκκλήσιο της Σχολής αποτελούσαν πηγή εμπνεύσεως και θρησκευτικής ανατάσεως. Ο λόγος τον κατά την Ιερά Εξομολόγηση απετέλεσε φάρμακο και παρηγοριά για πολλούς ανθρώπους.
Ο Άγ. Νεκτάριος, επισκεπτόμενος την Αίγινα, εξέφρασε την επιθυμία να τον παραχωρηθεί η παλαιά και ερειπωμένη Μονή της Αγ. Τριάδος στην Παλαιά Χώρα, την οποία ανακαίνησε και εγκατέστησε γυναικεία μοναστική αδελφότητα. Μετά το 1908, αφ’ ότου παραιτήθηκε από την διεύθυνση της Ριζαρείου, εγκαταστάθηκε μονίμως στην Αίγινα και αφοσιώθηκε στην πνευματική καθοδήγηση της Μονής, βιώνοντας την ισάγγελο μοναχική πολιτεία, με συνεχείς ακολουθίες, αγρυπνίες, χειρωνακτική εργασία στους χώρους της Μονής, ιερουργώντας, εξομολογώντας τους χριστιανούς που κατέφευγαν στον Άγιο, τον οποίον η πραότητα, η αγιότητα και οι θαυματουργικές του παρεμβάσεις όντος ήδη εν τη ζωή είχαν εξαπλώσει την φήμη του.
Έχοντας ζήσει μία κατά Θεόν διαδρομή, ο Άγ. Νεκτάριος εκοιμήθη την 8η Νοεμβρίου 1920, βράδυ, στο Αρεταίειο νοσοκομείο, όπου νοσηλευόταν. Το λείψανό του μεταφέρθηκε για προσκύνηση των πιστών στον Ι. Ν. Αγ. Τριάδος Πειραιώς, και κατόπιν στην Αίγινα, όπου και ενταφιάστηκε. Το σκήνωμά του ανέδιδε ευωδία και εξέχεε μύρο, κάτι που έγινε αντιληπτό σε όσους πλησίαζαν και το άγγιζαν, φανέρωση της αγιότητας του κεκοιμημένου ιεράρχου Νεκταρίου. Ο Άγ. Νεκτάριος, μετά την κοίμησή του φανερώθηκε σε πολλά πρόσωπα, καταρχήν στις μοναχές της Αγ. Τριάδος, και σε πολλούς άλλους πού επεκαλούντο το όνομά του και επετέλεσε πολλές θαυματουργές ιάσεις, γεγονός το οποίο συνέτεινε στην διάδοση της φήμης του, ώστε ο Άγ. Νεκτάριος να καταστή πολύ αγαπητός, να τον ευλαβούνται πολλοί χριστιανοί, και πολλοί ναοί και παρεκκλήσια να είναι αφιερωμένα επ’ονόματι του Αγ. Νεκταρίου. Στις 2 Σεπτεμβρίου 1953 έγινε η ανακομιδή των ιερών λειψάνων του Αγίου, ενώ η αγιωσύνη τον Νεκταρίου αναγνωρίστηκε επισήμως με την Πατριαρχική Πράξη της 20ης Απριλίου 1961. Επίσης, με Συνοδική Απόφαση τον Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, υπό την Α.Θ.Μ. Πάπα και Πατριάρχη Πέτρο Ζ’, εξεφράσθη και επισήμως (1998) η συγγνώμη του Πατριαρχείου που επανόρθωνε μία ιστορική αδικία που είχε διαπραχθεί στο παρελθόν εις βάρος του Αγ. Νεκταρίου.
Μία σημαντική πτυχή της προσωπικότητας τον Αγίου ήταν η βαθειά του θεολογική και κοσμική μόρφωση, κάτι που αντανακλάται στο πλούσιο συγγραφικό του έργο και καλύπτει τομείς όπως Εκκλησιαστική Ιστορία, Ανθολόγιο ρητών, Χριστιαν. Ηθική, Ποιμαντική, Δογματική, Κατηχητική, Ύμνους και προσευχές κ.ά. Από τα πολυπληθή του συγγράμματα θα μπορούσαμε να αναφέρουμε ενδεικτικώς κάποιες από τις μελέτες του: “ Αι Οικουμενικαί Σύνοδοι της του Χριστού Εκκλησίας” (1982), “ Τα Ιερά Μνημόσυνα” (1892) με επιμέρους μελετήματα για την εσχατολογία της Εκκλησίας και την αθανασία των ψυχών, “ Ιερών και Φιλοσοφικών Λογίωv Θησαύρισμα” (2τ.,1896), “ Εγχειρίδιον Χριστιανικής Ηθικής” (1897), “ Μαθήματα Ποιμαντικής” (1898), “ Ορθόδοξος Ιερά Κατήχησις” (1899), “ Χριστολογία”(1901), σχετικά με το πρόσωπο τον Χριστού και το σωτηριώδες έργο Του, “ Περί της Μητρός του Κυρίου, της Υπεραγίας και Αειπαρθένου Μαρίας” (1904), “ Περί των Αγίων του Θεού” (1904), ” Κατανυκτικόν Προσευχητάριον ” (1904), “ Θεοτοκάριον, ήτοι ωδαί και ύμνοι προς την Υπεραγίαν Θεοτόκον και Αειπάρθενον Μαρίαν” (1905), “ Περί των αιτιών τον Σχίσματος” (δίτομο,1991-12), και πολλές άλλες μελέτες για τα Μυστήρια της Εκκλησίας, τα λείψανα των αγίων, λειτουργικά, εορτολογικά, ιστορικά και φιλοσοφικά μελετήματα.
Αξίζει να σημειωθεί ότι από το ογκώδες συγγραφικό του έργο, πολλά εξέδωσε ο ίδιος, πολλές φορές αντιμετωπίζοντας οικονομικές δυσχέρειες για την έκδοσή τους, καθώς ο ίδιος ήταν πτωχός και πολλά βιβλία του τα διένειμε δωρεάν, άλλα έργα του απετέλεσαν διδακτικά εγχειρίδια, ενώ αρκετά ανέκδοτα έργα του τυπώθηκαν και κυκλοφόρησαν μετά την κοίμηση του Αγίου και αρκετά συνεχίζουν να επανεκδίδονται ως σήμερα, φανερώνοντας την συγγραφική του δεινότητα και την επικαιρότητα των μελετών του.
Σημαντική Θέση στο έργο του κατέχουν τα προσευχητάρια που εξέδωσε. Άνθρωπος προσευχής ο Άγιος, στην οποία συχνά βρήκε καταφύγιο και ανακούφιση κατά την διάρκεια των δύσκολων στιγμών της ζωής του, των συκοφαντιών και των άδικων διώξεων, συνέταξε ο Άγ. Νεκτάριος προσευχές, ποιήματα και ύμνους και τα εξέδωσε με την μορφή Προσευχηταρίων. Ιδιαίτερη ευλάβεια έτρεφε ο Άγιος για την Παναγία, που Την επεκαλείτο συνέχεια στην προσευχή του και για την οποία έγραψε ειδικές μελέτες και θεοτοκάριο με ύμνους στην Χάρι Της (πολύ γνωστός και αγαπητός είναι ο ύμνος “ Αγνή Παρθένε Δέσποινα “ ).
Διαβάζοντας τον βίο τον Αγ. Νεκταρίου με την ευχή να αποτελέσει αφορμή ώστε να ωφεληθούμε πνευματικά, ας ζητήσουμε στην προσευχή μας την προστασία τον Αγίου και ας προστρέξουμε ως ταπεινοί προσκυνητές στα χαριτόβρυτα λείψανά τον που αποτελούν πηγή ευλογίας και ιάσεων.
,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου