Η παγκοσμιοποιημένη εποχή μας έχει επιβάλει στη ζωή μας τις συνήθειες και τα ήθη του αγγλοσαξονικού κόσμου. Η σπουδαιότερη πλέον γιορτή του χρόνου είναι τα Χριστούγεννα. Σταθερές της γιορτής το χριστουγεννιάτικο δέντρο, τα δώρα, το πλούσιο τραπέζι, η αίσθηση ότι παντού πρέπει να ξεχειλίζει η αγάπη, ο ανθρωπισμός, οι μορφές των παιδιών. Κυριαρχεί το λεγόμενο «πνεύμα των Χριστουγέννων», από το οποίο –συνήθως- απουσιάζει ο Χριστός.
Τα Χριστούγεννα, για την καθ’ ημάς Ανατολή, δεν είναι μία γιορτή συναισθηματισμού ή απλής επίδειξης φιλάνθρωπων αισθημάτων. Είναι γιορτή πνευματική. Τα ωραιότατα διηγήματα του Παπαδιαμάντη μας μεταφέρουν σε έναν κόσμο που η Αγρυπνία, η Μετάληψη, το ανοιχτό σε όλους τραπέζι, η συμφιλίωση μιλούσαν για τη Γέννηση του Θεού στις καρδιές των ανθρώπων και την επανεύρεση της σχέσης τους μαζί Του.
Σήμερα κατανοούμε ότι έχουμε Χριστούγεννα από τα δώρα. Το δώρο των Χριστουγέννων στο μισθό μας. Τα δώρα γύρω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο, η ικανοποίηση της όποιας κατευθυνόμενης από την τηλεόραση επιθυμίας των παιδιών, η έξοδος την παραμονή των Χριστουγέννων και η διασκέδαση μέχρι πρωίας, «τα ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα», που οι ισχυροί ως δώρα προσφέρουν στον κόσμο. Μέσα, όμως, απ’ αυτά τα δώρα απουσιάζει ο Χριστός.
Κάποτε τα δώρα δίνονταν την Πρωτοχρονιά. Ήταν η απόδειξη της αγάπης των γονιών για τα παιδιά, ήταν η συγγνώμη για τις σκανδαλιές τους, ήταν η αφορμή για μία νέα πορεία στο χρόνο, ήταν η σύνδεση με τον Άη- Βασίλη. Ακόμα και μέσα από τα υλικά, διασώζονταν ίχνη ενός άλλου τρόπου ζωής, ίχνη εκκλησιαστικότητας. Ο κινηματογράφος και η τηλεόραση μετέφεραν τα δώρα την παραμονή των Χριστουγέννων και τα έκαναν εντελώς υλικά.
Ο Χριστός είναι απών από τα δώρα των Χριστουγέννων όταν έχουν ως πηγή τους τη συνήθεια. Είναι απών όταν δεν συνοδεύονται από τον Ίδιο ως δώρο. Και Αυτός δίνεται σε όλους μας με την συμμετοχή μας στο τραπέζι της Ευχαριστίας, τη χριστουγεννιάτικη λειτουργία. Γιατί εκεί υπάρχει η πραγματική ενότητα, η ειρήνη, η αγάπη. Στο Σώμα Του και το Αίμα Του, στη Γέννησή Του που είναι και ταυτόχρονα πορεία προς τη θυσία, όπως θαυμάσια απεικονίζεται στην βυζαντινή εικόνα των Χριστουγέννων, όπου ο Χριστός μέσα στο σπήλαιο κείται σε μνήμα. Ο Χριστός είναι απών από τα δώρα των Χριστουγέννων, όταν δεν συνοδεύονται από την απόφαση να νηπιάσουμε στην κακία και όχι απλώς να θυμηθούμε ότι κάποτε ήμασταν παιδιά.
Οι Μάγοι προσέφεραν στο Χριστό τα δικά τους δώρα: χρυσό, όπως αρμόζει σε βασιλιά, λιβάνι, όπως σε Θεό, σμύρνα, όπως σε νεκρό. Τα δικά μας δώρα των φετινών Χριστουγέννων ας είναι προς το Χριστό αντίστοιχα η τιμή, η προσευχή, και ο νεκρός από τις αμαρτίες εαυτός μας. Και να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να μη μείνουν στην εξωτερική χαρά των δώρων των Χριστουγέννων, αλλά να γευθούν το Δώρο, που είναι ο γεννημένος Χριστός, στις καρδιές τους, στη ζωή τους, στις σχέσεις τους και με μας και με τον κόσμο.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Τα Χριστούγεννα, για την καθ’ ημάς Ανατολή, δεν είναι μία γιορτή συναισθηματισμού ή απλής επίδειξης φιλάνθρωπων αισθημάτων. Είναι γιορτή πνευματική. Τα ωραιότατα διηγήματα του Παπαδιαμάντη μας μεταφέρουν σε έναν κόσμο που η Αγρυπνία, η Μετάληψη, το ανοιχτό σε όλους τραπέζι, η συμφιλίωση μιλούσαν για τη Γέννηση του Θεού στις καρδιές των ανθρώπων και την επανεύρεση της σχέσης τους μαζί Του.
Σήμερα κατανοούμε ότι έχουμε Χριστούγεννα από τα δώρα. Το δώρο των Χριστουγέννων στο μισθό μας. Τα δώρα γύρω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο, η ικανοποίηση της όποιας κατευθυνόμενης από την τηλεόραση επιθυμίας των παιδιών, η έξοδος την παραμονή των Χριστουγέννων και η διασκέδαση μέχρι πρωίας, «τα ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα», που οι ισχυροί ως δώρα προσφέρουν στον κόσμο. Μέσα, όμως, απ’ αυτά τα δώρα απουσιάζει ο Χριστός.
Κάποτε τα δώρα δίνονταν την Πρωτοχρονιά. Ήταν η απόδειξη της αγάπης των γονιών για τα παιδιά, ήταν η συγγνώμη για τις σκανδαλιές τους, ήταν η αφορμή για μία νέα πορεία στο χρόνο, ήταν η σύνδεση με τον Άη- Βασίλη. Ακόμα και μέσα από τα υλικά, διασώζονταν ίχνη ενός άλλου τρόπου ζωής, ίχνη εκκλησιαστικότητας. Ο κινηματογράφος και η τηλεόραση μετέφεραν τα δώρα την παραμονή των Χριστουγέννων και τα έκαναν εντελώς υλικά.
Ο Χριστός είναι απών από τα δώρα των Χριστουγέννων όταν έχουν ως πηγή τους τη συνήθεια. Είναι απών όταν δεν συνοδεύονται από τον Ίδιο ως δώρο. Και Αυτός δίνεται σε όλους μας με την συμμετοχή μας στο τραπέζι της Ευχαριστίας, τη χριστουγεννιάτικη λειτουργία. Γιατί εκεί υπάρχει η πραγματική ενότητα, η ειρήνη, η αγάπη. Στο Σώμα Του και το Αίμα Του, στη Γέννησή Του που είναι και ταυτόχρονα πορεία προς τη θυσία, όπως θαυμάσια απεικονίζεται στην βυζαντινή εικόνα των Χριστουγέννων, όπου ο Χριστός μέσα στο σπήλαιο κείται σε μνήμα. Ο Χριστός είναι απών από τα δώρα των Χριστουγέννων, όταν δεν συνοδεύονται από την απόφαση να νηπιάσουμε στην κακία και όχι απλώς να θυμηθούμε ότι κάποτε ήμασταν παιδιά.
Οι Μάγοι προσέφεραν στο Χριστό τα δικά τους δώρα: χρυσό, όπως αρμόζει σε βασιλιά, λιβάνι, όπως σε Θεό, σμύρνα, όπως σε νεκρό. Τα δικά μας δώρα των φετινών Χριστουγέννων ας είναι προς το Χριστό αντίστοιχα η τιμή, η προσευχή, και ο νεκρός από τις αμαρτίες εαυτός μας. Και να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να μη μείνουν στην εξωτερική χαρά των δώρων των Χριστουγέννων, αλλά να γευθούν το Δώρο, που είναι ο γεννημένος Χριστός, στις καρδιές τους, στη ζωή τους, στις σχέσεις τους και με μας και με τον κόσμο.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου