Το ρολόι σου

...

Απ’ όλα τα μικροπράγματά σου, το στυλό, το πορτοφόλι σου, τα κλειδιά, τα γυαλιά σου, το πιο δεμένο με τις πράξεις σου, το πιο ζωντανό θα λέγαμε, είναι το ρολόι σου. Σου είναι είδος πρώτης ανάγκης.

Άραγε όμως είναι και το “μέσο” του πρώτου σου κέρδους;

Δηλαδή, με τη βοήθειά του κερδίζεις το χρόνο σου που είναι “εκ των ων ουκ άνευ” για να κερδίζεις πολλά και στη ζωή σου;

Δεν φθάνει να ‘χεις ρολόι μάρκας, με ατσάλινο μπρασελέ, με στολισμένη φάσα, με φιλντισένιο καντράν. Για να κερδίζεις το χρόνο σου, πρέπει να ξέρεις ν’ ακούς τα μηνύματα του ρολογιού σου.

Σου υπενθυμίζει καθημερινά ότι ο χρόνος φεύγει και δεν ξαναγυρίζει.

Πολλές φορές βλέποντας το λεπτοδείκτη να κάνει ατελείωτους γύρους, το άκουσες μέσα σου να λέει: Ο χρόνος φεύγει, φεύγει, τρέχει.

Αν η δουλειά δεν γίνει στην ώρα της, πιθανόν να μην γίνει ποτέ.

Αν δεν φτάσεις εγκαίρως στο σταθμό, το τρένο θα φύγει.

Αν δεν αξιοποιήσεις τώρα το χρόνο σου, αυτός θα χαθεί…

Το ίδιο μήνυμα έρχεται και απ’ τα μικρότερα κλάσματα του χρόνου, τα μισάωρα, τα τέταρτα, τα πεντάλεπτα. Αυτές οι διαιρέσεις κι υποδιαιρέσεις του χρόνου είναι ευκαιρίες για ένα καθήκον.

Πολλά μπορείς να προγραμματίσεις μέσα στο λίγο χρόνο σου όταν είναι τακτός: την επανάληψη ενός μαθήματος, το διάβασμα ενός καλού βιβλίου, μια εξυπηρέτηση και πόσα άλλα.

Αλλά και στον έκτακτο χρόνο σου μπορείς να κάνεις ένα καλό. Αντί να χάνεις τη λίγη ώρα σου με ένα ζάπινγκ στο “χαζοκούτι”, με την άσκοπη περιήγηση σε διάφορες ιστοσελίδες, με πράξεις που θα σε γεμίσουν με άχρηστες πληροφορίες και θα κουράσουν το μυαλό σου, μπορείς να την κερδίσεις με μια ευχάριστη συζήτηση, με έναν ολιγόλεπτο περίπατο, με μια μικροδουλίτσα, με κάτι που θα σου δώσει δύναμη για την εργασία σου.

Οι ολιγόλεπτες πράξεις καμιά φορά παίζουν σημαντικότερο ρόλο από πολύωρη εργασία!

Το σημαντικότερο μήνυμα όμως που μπορείς να πάρεις απ’ το ρολόι σου, είναι να αφουγκραστείς στο τικ-τακ του την αυριανή ζωή σου.

Να καταλάβεις ότι οι ώρες του σήμερα υφαίνουν το μέλλον σου.

Ότι όσο χάνεις το χρόνο σου, τόσο χάνεις το μέλλον σου.

Εξ’ άλλου υπάρχει και το “Άλλο μέλλον”. Η ώρα η δωδεκάτη, όπου ο Θεός θα ρωτήσει για τα τάλαντα που μας εμπιστεύθηκε. Τάλαντο και ο χρόνος για να εξαγοράσουμε τη Βασιλεία των Ουρανών.

Κι ενώ για κάθε έργο υπάρχει και η κατάλληλη ώρα, ο ορισμένος καιρός, μόνο για ένα, που είναι και το ευγενέστερο και το ανώτερο απ’ όλα, είναι πάντα κατάλληλος ο καιρός. Είναι το έργο της σωτηρίας μας! Και είναι πάντοτε μπροστά μας και πρέπει να το σκεφτόμαστε ανά πάσα ώρα και στιγμή. Δεν πρέπει να μας απορροφούν οι βιοτικές φροντίδες. Δεν πρέπει να κοιμόμαστε αμέριμνοι και να το παραμελούμε. Κι αν μέχρι τώρα το αμελήσαμε, είναι καιρός να ξυπνήσουμε απ’ τον ύπνο της αδιαφορίας. Να εκμεταλλευτούμε κάθε ώρα.

Στον ουρανό λοιπόν θα λήξει η αποστολή του ρολογιού μας; Ναι, Εκεί!

Μα θα έχει πετύχει την αποστολή του;

Θα έχει βοηθήσει το 2012 κι όλα τα χρόνια να κερδίσουμε τις ώρες μας;

Ο “δρόμος του ουρανού” περνάει απ’ τις ώρες της κάθε μιας μέρας!!!

Και τον βαδίζουν όσοι “εξαγοράζονται τον καιρόν ως σοφοί”.

Ας το ευχηθούμε όλοι για όλους.

Καλή κι ευλογημένη χρονιά!!!

,

Ο Άρειος Πάγος λέει «Αθώος ο Ηγούμενος Εφραίμ και ο Μοναχός Αρσένιος».

,,,

Ο Άρειος Πάγος ανατρέπει την απόφαση του Εφετείου Ροδόπης και δεν ισχύει πλέον η καταδίκη σε δεκάμηνη φυλάκιση (με τριετή αναστολή) του Ηγουμένου της Μονής Βατοπαιδίου και (ήδη προφυλακισμένου γέροντα Εφραίμ), του μοναχού Αρσενίου και της εφέτου Μαρίας Ψάλτη, η οποία εσφαλμένα είχε κριθεί ένοχος παραβίασης δικαστικού απορρήτου και παράβασης καθήκοντος με ηθικούς αυτουργούς τους δύο μοναχούς. Η υπόθεση που αφορά το «κλείσιμο» της δίκης που εκκρεμούσε στο Πολυμελές Πρωτοδικείο Ροδόπης για το ιδιοκτησιακό καθεστώς παραπέμπεται από τον Άρειο Πάγο στο Εφετείο Θράκης για να γίνει νέα δίκη με διαφορετική σύνθεση δικαστών.
Το Ποινικό Τμήμα Αρείου Πάγου υιοθετώντας σχετική πρόταση του Αντιεισαγγελέα Αρείου Πάγου Ν. Τσάγγα δέχεται ότι η εφετειακή απόφαση δεν έχει νόμιμη αιτιολογία, παρουσιάζει αιτιολογικά κενά, αντιφάσεις και ελλείψεις σε αρκετά σημεία.
Στη νέα δίκη που θα γίνει στο Εφετείο το κατηγορητήριο αναμένεται να είναι για όλους ελαφρύτερο, αφού ο Άρειος Πάγος θεωρεί ότι τυχόν γνωστοποίηση του αποτελέσματος μόνο της διάσκεψης ενός δικαστηρίου δεν αποτελεί πλέον αξιόποινη πράξη.
Έτσι αποδεικνύεται ήδη ότι στην υπόθεση αυτή δεν υπάρχει αδίκημα. πηγή : http://agioritikesmnimes.blogspot.com/2012/01/550.html

Ποιους πολεμάει περισσότερο ο διάβολος

...

Όλους τους ανθρώπους τους πολεμάει ο διάβολος, γιατί όλους θέλει να τους κολάσει. Αλλά περισσότερο πολεμάει τους ενάρετους, αυτούς που αγωνίζονται με πόθο «τον καλό αγώνα της πίστεως» (βλ. Α΄ Τιμ. ς΄ 12), αυτούς που έχουν καρπούς πνευματικούς. Όπως τα παιδιά πετούν πέτρες στις καρυδιές που έχουν καρύδια, έτσι και ο διάβολος πετροβολάει αυτούς που έχουν καρπούς πνευματικούς. Κι όπως ο κλέφτης πηγαίνει να κλέψει εκεί όπου υπάρχουν θησαυροί υλικοί, έτσι κι ο διάβολος πηγαίνει να κλέψει εκεί όπου υπάρχουν θησαυροί πνευματικοί.
Ο ιερός Χρυσόστομος σημειώνει ότι «ο κλέπτης ουκ έρχεται όπου καλάμη, και χόρτος, και ξύλον· αλλ’ όπου κείται χρυσός, ή άργυρος, ή μαργαρίτης». Δεν πηγαίνει να συλήσει αχυροκαλύβες ή ξύλινες παράγκες. Διότι εκεί δεν υπάρχουν πράγματα αξίας. Πηγαίνει στα πλουσιόσπιτα, που έχουν χρήματα πολλά, ασημικά, χρυσαφικά ή άλλα πράγματα μεγάλης αξίας. Πηγαίνει στις τράπεζες και τις χρηματαποστολές, εκεί που θα γεμίσει σάκο ολόκληρο. Έτσι κι ο διάβολος «ουκ εισέρχεται όπου πόρνος, ή βέβηλος, ή άρπαξ, ή πλεονέκτης» (ΕΠΕ 33, 406). Δεν πηγαίνει να πολεμήσει ανήθικους ή βέβηλους ή άρπαγες ή πλεονέκτες. Αυτούς τους έχει δεμένους με το πάθος και τους ξεγελάει ευκολότερα. Περισσότερη δουλειά έχει να κάνει, όταν πηγαίνει να πολεμήσει αγωνιστές μοναχούς, που βαδίζουν με συνέπεια την οδό του αγιασμού, ή συνειδητοποιημένους χριστιανούς που αγωνίζονται με πόθο.
Σε άλλη ομιλία του ο χρυσορρήμων Πατήρ παρατηρεί ότι οι πειρατές δεν επιτίθενται στα πλοία που μεταφέρουν άμμο, διότι η άμμος είναι φθηνό υλικό και τόσο βαρύ, που κανείς δεν κάνει τον κόπο να τη μεταφέρει στην πλάτη. Οι πειρατές επιτίθενται στα πλοία που μεταφέρουν αμύθητους θησαυρούς ή εμπορεύματα μεγάλης αξίας. Έτσι κι ο διάβολος επιτίθεται στους πιστούς που έχουν αρετή και αγιότητα (Ομιλία εις τον Ιώβ).
Από την Αγία Γραφή πληροφορούμαστε ότι ο διάβολος έβαλε τα λαγωνικά του και κυνηγούσε να σκοτώσει τον πύρινο προφήτη Ηλία!
Έκλεισε στη φυλακή και αποκεφάλισε τον κήρυκα της μετανοίας, τον τίμιο Πρόδρομο!
Έριξε τα πεπυρωμένα βέλη του στον σώφρονα και πάγκαλο Ιωσήφ, που ήταν διαμάντι πνευματικό, τύπος του Χριστού!
Πολέμησε τον πολύαθλο Ιώβ, που ήταν ακέραιος άνθρωπος, δίκαιος, θεοφοβούμενος και έφευγε μακριά από κάθε κακό και πονηρό πράγμα!
Είναι τόσο αδίστακτος πειραστής, που πήγε να πειράξει στην έρημο ακόμη και τον Κύριό μας!
Πώς επιτίθεται στις δικές μας ζωές;
Τα ίδια κάνει και στον καθένα από μας ο μισάνθρωπος!
Αν βλέπει ότι βαδίζουμε στην ευθεία οδό των εντολών του Θεού, προσπαθεί να μας κάνει να παρεκκλίνουμε!
Αν βλέπει ότι δίνουμε μαρτυρία για τον Χριστό, επιχειρεί να μας φιμώσει.
Αν βλέπει ότι κάνουμε το καλό, παρεμβάλλει εμπόδια για να μας ανακόψει.
Αν βλέπει ότι προσευχόμαστε με θέρμη, φέρνει χασμουρητό και υπνηλία, για να σταματήσουμε να προσευχόμαστε.
Παρακολουθεί πώς λατρεύουμε τον άγιο Θεό! Αν βλέπει ότι η σκέψη μας φεύγει πολύ μακριά ή γεμίζει από τον θόρυβο των βιοτικών φροντίδων, μένει πολύ ευχαριστημένος ο διάβολος. Αν όμως συμμετέχουμε συνειδητά στη θεία Λατρεία, αρχίζει να μας πολεμάει. Μας φέρνει αναμνήσεις από τα παιδικά μας χρόνια, εργασίες που αφήσαμε σε εκκρεμότητα, επείγοντα τηλεφωνήματα που έπρεπε να κάνουμε και δεν τα κάναμε, και τα όμοια. Κι αν δεν τα καταφέρει να στρέψει αλλού τα ενδιαφέροντά μας, καλεί και άλλους δαίμονες να τον βοηθήσουν.
Παρακολουθεί πώς μελετούμε το ιερό Ευαγγέλιο! Εάν βλέπει ότι δεν προσηλώνεται η σκέψη μας στα νοήματα του θείου λόγου, δεν ανησυχεί ιδιαίτερα ο διάβολος. Γιατί γνωρίζει ότι αυτά που διαβάζουμε, μετά από λίγη ώρα θα τα ξεχάσουμε. Αν όμως είμαστε αγαθή γη που με λαχτάρα ακούμε τον λόγο του Θεού, που με ευλάβεια τον μελετούμε ημέρα και νύχτα, που τον κρύβουμε σαν θησαυρό βαθιά στην καρδιά μας και τον έχουμε οδηγό στη ζωή μας, κάνει τα αδύνατα δυνατά για να διακόψουμε τη μελέτη του θείου λόγου και να ασχοληθούμε με κάτι άλλο.
Από τα όσα γράφονται εννοούμε πόσο πανούργος εχθρός είναι ο αντίδικος, πόσο απατηλά στρατηγήματα επινοεί για να μας πλανήσει, με πόσο μεγάλη μανία εργάζεται το καταχθόνιο έργο του και με τι τέχνη αρπάζει κάθε ευκαιρία που παρουσιάζεται, για να μας υποσκελίσει!
Να μην τον φοβόμαστε
Αλλά οι πιστοί χριστιανοί να μην τον φοβόμαστε, διότι «μείζων ἐστίν ὁ ἐν ἡμῖν ἤ ὁ ἐν τῷ κόσμῳ» (Α΄ Ιω. δ΄ 4).
Να μάθουμε να διακρίνουμε τις παγίδες του και να λαμβάνουμε εγκαίρως τα μέτρα μας, «ἵνα μή πλεονεκτηθῶμεν ὑπό τοῦ σατανᾶ· οὐ γὰρ αὐτοῦ τὰ νοήματα ἀγνοοῦμεν», γράφει ο θείος Απόστολος Παύλος (Β΄ Κορ. β΄ 11).
Κι ακόμη να ταπεινοφρονούμε, διότι την ταπείνωση δεν την αντέχει ο διάβολος. Μόλις ταπεινωθούμε, φεύγει από κοντά μας.
Τέλος, να μην υποχωρούμε από την έπαλξή μας, όση κι αν είναι η πολεμική που ασκεί εναντίον μας ο σατανάς. «Ἄοκνος ψυχὴ ἐξήγειρε καθ’ ἑαυτῆς δαίμονας. Πληθυνθέντων δε πολέμων, ἐπληθύνθησαν στέφανοι», γράφει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος.
Ο αγωνιστής του καλού αγώνα εξεγείρει εναντίον του τους δαίμονες। Αλλά όσο πιο πολύ αυτοί τον πολεμούν, τόσο περισσότερο τον δοξάζει ο αγωνοθέτης Κύριος!

Αναδημοσίευση από " Χριστιανική Φοιτητική Δράση "

,

Προσευχή για τη Νέα Χρονιά !

....

Κάθε νέος χρόνος που μας χαρίζεται από τον Θεό είναι ένα πολύτιμο, μοναδικό δώρο Του. Πόσα κρύβει η αγάπη Του μέσα σ’ αυτόν για τον καθένα μας! Ας Τον ευχαριστούμε κι ας ενώνουμε όλοι μαζί τη φωνή μας με λόγια προσευχής που αγκαλιάζουν όλο τον κόσμο, την πατρίδα μας και τελευταίους εμάς.

Κύριε ὁ Θεός μας,
Ἐσύ πού μέ τή δική Σου ἐξουσία, ἔθεσες τούς χρόνους καί τούς καιρούς,
Ἐσύ πού μέ τήν ἄπειρη εὐσπαλχνία καί ἀγαθότητά Σου,
μᾶς ἀξιώνεις, νά εἰσέλθουμε στό νέο χρόνο τῆς ἀγάπης σου,
εὐλόγησέ τον καί διαφύλαξέ μας σέ εἰρήνη στή διάρκειά του.
Συγχώρησε τά λάθη τοῦ χρόνου πού πέρασε
καί διατήρησέ μας τό νέο χρόνο καθαρούς.
Φώτισέ μας μέ τό φῶς τῶν θείων Σου ἐντολῶν καί τῆς ἀλήθειάς Σου.
Βάλε μέσα στίς ψυχές μας τό ἅγιό Σου θέλημα
καί ὁδήγησέ μας σέ κάθε καλό καί εὐάρεστο σέ Σένα ἔργο.
Τήν ἁγία μας Ἐκκλησία διαφύλαξέ την μέ τή Χάρη Σου.
Θυμήσου καί τό Ἔθνος μας, πού τόσο δοκιμάζεται. Παιδαγώγησε τή νεότητα.
Στήριξε τά γηρατειά. Παρηγόρησε τούς ὀλιγόψυχους.
Ἐπανέφερε αὐτούς πού ἔχουν διασκορπιστεῖ.
Αὐτούς πού ἔχουν πλανηθεῖ ἕνωσέ τους πάλι μέ τήν ἁγία Σου Ἐκκλησία.
Σκέπασε μέ τή δύναμή Σου τούς ἱεραποστόλους στά πέρατα τῆς γῆς.
Δώρησε στή γῆ καλό καιρό καί εὐφορία καρπῶν.
Λάλησε σωστά στίς καρδιές τῶν ἀρχόντων μας,
ἐνίσχυσε καί δυνάμωσε αὐτούς
καί τόν κατά γῆ, ἀέρα καί θάλασσα στρατό μας.
Ἄς ἔλθει σέ ἐμᾶς Κύριε, ἡ Βασιλεία Σου,
Βασιλεία ἀγάπης, καλωσύνης, εἰρήνης καί δικαιοσύνης.
Καί ἀξίωσέ μας,
μέ ἕνα στόμα καί μιά καρδιά νά ὑμνοῦμε καί νά δοξάζουμε
τό πάντιμον καί μεγαλοπρεπές ὄνομά Σου,
τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος,
νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.“

Πηγή : Ιστοσελίδα " Χαρούμενοι Αγωνιστές "

,

,

Γέροντας Εφραίμ και Ιερά Μονή Βατοπαιδίου

...

Αρκετές φορές στη ζωή της Εκκλησίας μας, έως τώρα, έχουμε δει ανθρώπους, οι οποίοι, δίχως να έχουν διαπράξει εγκλήματα ή πράξεις ενοχής, να κατηγορούνται, να καταδικάζονται, να διασύρονται, να κλείνονται στις φυλακές ή και να εξορίζονται!
Πριν μάλιστα από μερικά χρόνια, ακριβώς στον χώρο της εκκλησιαστικής διοικήσεως, ζήσαμε πρωτόγνωρα δραματικά γεγονότα। Είδαμε Αρχιερείς, εντελώς ακατηγόρητους από δογματικής, νομοκανονικής και ηθικής απόψεως, άψογες στην κυριολεξία προσωπικότητες, να καταδικάζονται αναπολόγητοι και να εκδιώκονται από το αγαπημένο τους ποίμνιο, βάσει κατάπτυστων συντακτικών πράξεων…

Σήμερα, όλοι οι πιστοί ζούμε ένα άλλο μεγάλο δράμα, με πρωταγωνιστούν πρόσωπον τον Γέροντα Εφραίμ, καθηγούμενο της Μεγίστης Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου. Οπωσδήποτε οι επεκτάσεις του διωγμού αυτού, είναι τόσο κοινωνικές, όσο και Εθνικές. «Ίσασιν οι μεμυημένοι».
Βεβαίως, δεν θ’ ασχοληθούμε στο άρθρο μας αυτό με την νομική πλευρά του ζητήματος. Τούτο μόνο σημειώνουμε. Ειδικοί και κορυφαίοι περί την Νομική Επιστήμη, ήδη απεφάνθησαν ότι η απόφαση του εγκλεισμού του Γέροντος Εφραίμ στις φυλακές, είναι διάτρητη από κάθε άποψη, τόσο νομική, όσο βεβαίως και ηθική (και μάλιστα εν μέσω των μεγάλων εορτών της Χριστιανοσύνης).
Πράγματι, φίλοι μου, θα πρέπει να ζει κανείς εκτός πραγματικότητας και μάλιστα Ελληνικής, για να μη βλέπει ότι…
Αλλ’ ας αφήσουμε τώρα το νομικό κεφάλαιο της όλης υποθέσεως, που άλλωστε, αργά ή γρήγορα η αλήθεια θ’ αποκαλυφθεί πανηγυρικά, διότι, ως γνωστόν, «Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον». Ας αφήσουμε τις υποθέσεις και τα δημοσιογραφικά σενάρια που δίνουν και παίρνουν (αποδεικνύοντας στην πράξη ότι υφίσταται δικαιοσύνη «δύο ταχυτήτων»), ας ξεφύγουμε από τα «μυστικά του Βάλτου» και ας περάσουμε έστω και για λίγο να δούμε το θέμα του διωγμού από μια συγκεκριμένη του πτυχή.
Πρόκειται για την συκοφαντία και τον διωγμό με όλα του τα παρεπόμενα…
Όντως, το να βρίσκεται ένας πνευματικός, και μάλιστα καθηγούμενος της περιωπής του Γέροντος Εφραίμ στην θέση του κατηγορουμένου, και μάλιστα στις φυλακές, τούτο, πλην των άλλων δηλώνει τα πνευματικά ύψη του ανδρός, τα οποία και επιτρέπουν το συγκεκριμένο είδος αυτού του μεγάλου πειρασμού.
Η Πατρολογία και τα Συναξάρια που περιγράφουν τους ποικίλους διωγμούς των αυθεντικών Πατέρων, τα Γεροντικά και κυρίως τα Φιλοκαλικά κείμενα και γενικώς ειπείν οι πνευματικοί θησαυροί της Ορθοδόξου ασκητικής βιοτής που αναλύουν τις διαβαθμίσεις των πειρασμών και ιδίως της συκοφαντίας και των διωγμών, αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Ότι, δηλαδή, δεν είναι για τον καθένα αυτού του είδους οι περιπέτειες και αυτοί οι ειδικοί πειρασμοί.
Να δούμε τώρα το επίμαχο θέμα των συγκεκριμένων αγωνισμάτων μέσα από τον αψευδή λόγο του Θεού;
Ως ουράνιος μετεωρίτης, προβάλλει μπροστά στα μάτια μας, ο παρηγορητικός λόγος του Αγίου Πνεύματος που σημειώνεται με την γραφίδα του μεγάλου συκοφαντούμενου από τους Εβραίους, του Αποστόλου των Εθνών, Παύλου: «Πειρασμός υμάς ούκ είληφεν ει μή ανθρώπινος. Πιστός δε ο Θεός, ός ούκ εάσει υμάς πειρασθήναι υπέρ ό δύνασθε, αλλά ποιήσει συν τω περασμώ και την έκβασιν του δύνασθαι υμάς υπενεγκείν» (Α΄ Κορ. Ι΄, 13). Δηλ: Δεν σας έχει καταλάβει δοκιμασία, ει μή ανάλογη προς τις ανθρώπινες δυνάμεις. Ο δε Θεός είναι εύσπλαγχνος και δεν θα σας αφήσει να δοκιμαστείτε παραπάνω από τις δυνάμεις σας, αλλά μαζί με την δοκιμασία θα δώσει και τη διέξοδο, ώστε να δύνασθε να υποφέρετε.
Αλλά και πόσο συμβάλλει, ώστε να αναπτερώνεται το ηθικόν του αγωνιστού, ο λόγος του δεδιωγμένου ένεκεν δικαιοσύνης (και ένεκα ψευδαδέλφων…), Ιερού Χρυσοστόμου: «Εαυτόν μη αδικούντα, ουδείς παραβλάψαι δύναται».
Πάντως, το μόνο βέβαιο στην όλη υπόθεση είναι ότι, όπως μέχρι τώρα, ο Γέροντας Εφραίμ με την ευλογημένη του συνοδεία, αποτελούσε φωτεινό παράδειγμα για πλείστα όσα θέματα που σχετίζονται άμεσα με τον Αγιορείτικο μοναχισμό, αλλά και με αυτή την εσωτερική και βεβαίως εξωτερική Ιεραποστολή της Εκκλησίας μας, έτσι και τώρα, η καθαρώς πνευματική αντιμετώπιση του όλου θέματος, από τον ίδιο τον Γέροντα, θα αποτελεί παράδειγμα αντιμετωπίσεως, αναλόγων πειρασμών, τόσο από πνευματικούς ταγούς που διακονούν σε ποικίλους τομείς την Εκκλησία και το Έθνος, όσο και από λαϊκούς ορθοδόξους Χριστιανούς, και βεβαίως από μοναχούς.
Όσο δε και αν φαίνεται ακραία η άποψις (περί συκοφαντιών και διωγμού) που σημειώσαμε, (μακάρι να μην επιβεβαιωθούμε), εφεξής, θα βλέπουμε τέτοιου είδους κατασκευασμένες υποθέσεις, να κάνουν την εμφάνισή τους από τους δίαυλους των Μ.Μ.Ε. Δηλ: των Μέσων Μαζικής Εξαχρειώσεως…
Φυσικά ο σκοπός του σχεδίου αυτού είναι, όπως όλοι κατανοούμε, να κλονιστεί η εμπιστοσύνη του λαού μας στον Ορθόδοξο Κλήρο, στον μοναχισμό και δη τον Αγιορείτικο μοναχισμό, και ο απώτερος στόχος είναι να επέλθει η διάσπαση μεταξύ Ελληνικού Έθνους και Ορθοδόξου Εκκλησίας. Αυτό τελικώς είναι ο αισχρός πόθος όλων των αντιχρίστων δυνάμεων…
Χρειάζεται άραγε να τονιστεί ότι τα παραρτήματα του Άδου ματαιοπονούν; Αυτό το γνωρίζουμε όχι μόνο εμείς οι πιστοί, αλλά και αυτά τα ταλαίπωρα θύματα, δηλ. οι γενίτσαροι της Ρωμιοσύνης, αφού, όπως ομολογούν σε στιγμές ειλικρινείας και σε περιόδους ανανήψεως, στο πίσω μέρος του μυαλού τους βρίσκονται πάντοτε οι φράσεις του «Λευκού Ιππέως της Αποκαλύψεως», δηλ. του Κυρίου Ιησού Χριστού προς τον Σαούλ: «Σαούλ, Σαούλ, τί με διώκεις; Σκληρόν σοι προς κέντρα λακτίζειν» (Πράξ. Απ. ΚΣΤ΄ 14).
Και φυσικά, έτι άπαξ η Ιστορία θα αντιγράψει τις σελίδες της, εξευτελίζοντας μεν τους διώκτες και τους αντιχρίστους των «ποικίλων στοών», δικαιώνοντας δε και αποκαθιστώντας τους δεδιωγμένους ένεκεν Ορθοδοξίας και Ελληνισμού…
Θα αποτελούσε όμως μεγάλη παράλειψη, εάν δεν στρέφαμε έστω και για λίγο την γραφίδα μας, στην ευλογημένη και πολυμελή, φιλτάτη μας αδελφότητα της δοκιμαζομένης νυν, Μεγίστης Ιεράς Μονής του Βατοπαιδίου. Ό,τι βεβαίως κι αν γραφεί, δεν θα μπορέσει ποτέ να περιγράψει αφ’ ενός την θλίψη των Πατέρων για τον άδικο διωγμό του Γέροντός τους, αφ’ ετέρου δε την μυστική πνευματική χαρά στα βάθη των καρδιών, εξ’ αιτίας των πνευματικών δώρων που έπονται από την Έφορον του Αγίου Όρους Κυρίαν Θεοτόκον, ακριβώς λόγω του μεγάλου και εν εξελίξει αυτού πειρασμού.
Μόνο όσοι αξιώθηκαν να ζήσουν παρόμοιες καταστάσεις, δύνανται κάπως να αισθανθούν τον πόνο, την συντριβή, αλλά και την γλυκιά Ελπίδα. Την Ελπίδα της Αναστάσεως που νομοτελειακώς έρχεται μετά τον Σταυρό.΄
Και κάτι ακόμα. Μόνο όσοι έζησαν παρόμοιες περιπτώσεις βιώνουν καρδιακά την Ευαγγελική προτροπή: «Αγαπάτε τους εχθρούς υμών, ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς, καλώς ποιείτε τοις μισούσιν υμάς και προσεύχεσθε υπέρ των επηρεαζόντων υμάς και διωκόντων υμάς» (Ματθ, Ε΄ 44). Δηλ: «Ν’ αγαπάτε τους εχθρούς σας, να δίνετε ευχές σ’ όσους σας καταρώνται, να ευεργετείτε όσους σας μισούν, και να προσεύχεσθε για όσους σας συμπεριφέρονται κακώς και σας διώκουν» (διότι οι ταλαίπωροι διώκτες είναι το ολιγότερον δυστυχισμένοι…)
Μόνο οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης και αληθείας, Ορθοδοξίας και Ελληνικού Έθνους και γενικώς Ελληνοχριστιανικών Ιδεωδών, με παρηγορητικά δάκρυα, εκφέρουν την αίτηση του Αποδείπνου: «Υπέρ των μισούντων και αγαπώντων ημάς».
Είμαστε δε βέβαιοι, ότι κατ’ αναλογίαν, οι Πατέρες της Ι. Μ. Βατοπαιδίου, στην περιπέτειά τους αυτή, θα αισθάνονται τον πόνο αλλά και την άνωθεν παρηγορίαν που εβίωναν οι Στουδίτες Πατέρες, στην Βυζαντινή μας Αυτοκρατορία, όταν οι άρχοντες του καιρού εκείνου, έσυραν στην μεγάλη περιπέτειά του τον πρόμαχο του Ορθοδόξου Δόγματος και του Ευαγγελικού Ήθους, τον Όσιο Θεόδωρο τον Στουδίτη!
Αλλά, κουράγιο πατέρες και αδελφοί.
Τα μαύρα σύννεφα δεν θα μπορέσουν να καλύψουν για πάντα τον λάμποντα Ήλιο.
Ας κοάζουν οι βάτραχοι των θρασύδειλων και ζοφερών δυνάμεων.
Υπομονή και θάρρος, διότι όπως γνωρίζετε πολύ καλύτερα από εμάς, σύμφωνα με τον Άγιο Ιάκωβο τον Αδελφόθεο: «Πάσαν χαράν ηγήσασθε, αδελφοί μου, όταν πειρασμοίς περιπέσητε ποικίλοις, γινώσκοντες ότι το δοκίμιον υμών της πίστεως κατεργάζεται υπομονήν. Η δε υπομονή έργον τέλειον εχέτω, ίνα ήτε τέλειοι και ολόκληροι, εν μηδενί λειπόμενοι» (Ιακ. Α΄ 2)
Δεν έχουμε, παρά να ευχηθούμε εκ μέσης καρδίας.
Η Κυρία Θεοτόκος, της οποίας η Αγία Ζώνη και θαυματουργές εικόνες της διαφυλάσσονται στην Αυτοκρατορική Μονή, να χαρίζει υπομονή στην όλη αδελφότητα και ταχεία έκβαση στην υπόθεση. Τούτο δε είναι και το μόνο βέβαιον.
Να δώσει γνήσια μετάνοια τόσο στους ηθικούς αυτουργούς… όσο και στα εκτελεστικά όργανα του διωγμού (διότι ας μη λησμονούν ποτέ ότι υπάρχουν και οι λεγόμενοι πνευματικοί νόμοι, οι οποίοι θάττον ή βράδιον θα λειτουργήσουν προς παραδειγματισμόν).
Τέλος δε, να ευχηθούμε, μετά την περιπέτεια, όλοι μαζί, κλήρος και λαός του Θεού, με ευγνώμονες καρδιές και «ως φωνή υδάτων πολλών» (Αποκ. Α΄ 15), να ψάλλουμε πανηγυρικά τον παιάνα της Δοξολογίας μας στον Εν Τριάδι Θεόν.
«Κύριε...δια τούς λόγους των χειλέων σου, εγώ εφύλαξα οδούς σκληράς».
(Ψαλμοί 16 4).
Με την εν Χριστώ αγάπη, Ελληνορθόδοξους χαιρετισμούς και ευχές για τις Άγιες Ημέρες,
Από την ακριτική Κόνιτσα,
Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

,

,

Στήριξη στον Γέροντα Εφραίμ

...

Φίλοι και φίλες,

Άφωνοι και συγκλονισμένοι οι απανταχού ορθόδοξοι, Έλληνες και μή, έχουμε πληροφορηθεί την καθόλα ανυπόστατη απόφαση του Εφετείου Αθηνών για προφυλάκιση του Γέροντα Εφραίμ.Η απροσδόκητη αυτή εξέλιξη, μας καλεί, ως ελάχιστη έκφραση καταδίκης της απόφασης αυτής και στήριξης του Γέροντα Εφραίμ, να συμπληρώσουμε τα στοιχεία μας στη φόρμα συλλογής υπογραφών

,ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝA !

,

,

Ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, τὸ Μέγα Μυστήριον. Φώτης Κόντογλου

...

Μυστήριο ξένον, λέγει ὁ Ὑμνωδός, τὴ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, τὸ νὰ γεννηθῆ σὰν ἄνθρωπος, ὄχι κανένας προφήτης, ὄχι κανένας ἄγγελος, ἄλλα ὁ ἴδιος ὁ Θεός! Ὁ ἄνθρωπος, θὰ μποροῦσε νὰ φθάσει σὲ μία τέτοια πίστη; Οἱ φιλόσοφοι καὶ οἱ ἄλλοι τετραπέρατοι σπουδασμένοι ἤτανε δυνατὸ νὰ παραδεχθοῦν ἕνα τέτοιο πράγμα;Ἀπὸ τὴν κρισάρα τῆς λογικῆς τους δὲν μποροῦσε νὰ περάσει ἢ παραμικρὴ ψευτιά, ὄχι ἕνα τέτοιο τερατολόγημα! Ὁ Πυθαγόρας, ὁ Ἐμπεδοκλῆς κι ἄλλοι τέτοιοι θαυματουργοί, ποὺ ἤτανε καὶ σπουδαῖοι φιλόσοφοι, δὲ μπορέσανε νὰ τοὺς κάνουνε νὰ πιστέψουνε κάποια πράγματα πολὺ πιστευτά, καὶ θὰ πιστεύανε ἕνα τέτοιο τερατολόγημα;Γι᾿ αὐτὸ ὁ Χριστὸς γεννήθηκε ἀνάμεσα σὲ ἁπλοὺς ἀνθρώπους, ἀνάμεσα σὲ ἀπονήρευτους τσοπάνηδες, μέσα σε μία σπηλιά, μέσα στὸ παχνί, ποὺ τρώγανε τὰ βόδια.Κανένας δὲν τὸν πῆρε εἴδηση, μέσα σε ἐκεῖνον τὸν ἀπέραντο κόσμο, ποὺ ἐξουσιάζανε οἱ Ῥωμαῖοι, γιὰ τοῦτο εἶχε πεῖ ὁ προφήτης Γεδεών, πὼς θὰ κατέβαινε ἥσυχα στὸν κόσμο, ὅπως κατεβαίνει ἡ δροσιὰ ἀπάνω στὸ μπουμπούκι τοῦ λουλουδιοῦ, «ὡς ὑετὸς ἐπὶ πόκον». Ἀνάμεσα σὲ τόσες μυριάδες νεογέννητα παιδιά, ποιὸς νὰ πάρει εἴδηση τὸ πιὸ πτωχὸ ἀπὸ τὰ πτωχά, ἐκεῖνο ποῦ γεννήθηκε ὄχι σὲ καλύβι, ὄχι σὲ στρούγκα, ἀλλὰ σὲ μία σπηλιά; Καὶ κείνη ξένη, γιατὶ τὴν εἴχανε οἱ τσομπαναρέοι νὰ σταλιάζουνε τὰ πρόβατά τους.Τὸ «ὑπερεξαίσιον καὶ φρικτὸν μυστήριο» τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ ἔγινε τὸν καιρὸ ποὺ βασίλευε ἕνας μοναχὰ αὐτοκράτορας ἀπάνω στὴ γῆ, ὁ Αὔγουστος, ὁ ἀνιψιὸς τοῦ Καίσαρα, ὕστερα ἀπὸ μεγάλη ταραχὴ καὶ αἱματοχυσία ἀνάμεσα στὸν Ἀντώνιο ἀπὸ τὴ μία μεριά, καὶ στὸν Βροῦτο καὶ τὸν Κάσσιο ἀπὸ τὴν ἄλλη.Τότε γεννήθηκε κι ὁ ἕνας καὶ μοναχὸς πνευματικὸς βασιλιάς, ὁ Χριστός. Κι᾿ αὐτὸ τὸ λέγει ἡ ποιήτρια Κασσιανὴ στὸ δοξαστικὸ ποὺ σύνθεσε, καὶ ποὺ τὸ ψέλνουνε κατὰ τὸν Ἑσπερινὸ τῶν Χριστουγέννων: «Αὐγούστου μοναρχήσαντος ἐπὶ τῆς γῆς, ἡ πολυαρχία τῶν ἄνθρωπων ἐπαύσατο. Καὶ Σοῦ ἐνανθρωπήσαντος ἐκ τῆς ἁγνῆς ἡ πολυθεΐα τῶν εἰδώλων κατήργηται. Ὑπὸ μίαν βασιλείαν ἐγκόσμιον αἱ πόλεις γεγένηνται. Καὶ εἰς μίαν δεσποτείαν Θεότητος τὰ ἔθνη ἐπίστευσαν...».Τὴ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ τὴν προφητέψανε οἱ Προφῆτες. Πρῶτος ἀπ᾿ ὅλους τὴν προφήτεψε ὁ πατριάρχης Ἰακώβ, τὴ μέρα ποὺ εὐλόγησε τοὺς δώδεκα υἱούς του, καὶ εἶπε στὸν Ἰούδα «δὲν θὰ λείψει ἄρχοντας ἀπὸ τὸν Ἰούδα μήτε βασιλιὰς ἀπὸ τὸ αἷμά του, ὡς ποὺ νὰ ἔλθει ἐκεῖνος, γιὰ τὸν ὁποῖον εἶναι γραμμένο νὰ βασιλεύει ἀπάν᾿ ἀπ᾿ ὅλους, κι αὐτὸν τὸν περιμένουμε ὅλα τὰ ἔθνη». Ὡς τὸν καιρὸ ποὺ γεννήθηκε ὁ Χριστός, οἱ Ἰουδαῖοι, τὸ γένος τοῦ Ἰούδα, εἴχανε ἄρχοντες, δηλαδὴ κριτὲς καὶ ἀρχιερεῖς, ποὺ ἤτανε κ᾿ οἱ πολιτικοὶ ἄρχοντές τους. Ἀλλὰ τότε γιὰ πρώτη φορὰ ἔγινε ἄρχοντας τῆς Ἰουδαίας ὁ Ἡρώδης, ποὺ ἤτανε ἐθνικὸς καὶ ἔβαλε ἀρχιερέα τὸν Ἀνάνιλον «ἀλλογενῆ», ἐνῶ οἱ ἀρχιερεῖς εἴχανε πάντα μητέρα Ἰουδαία.Τελευταῖος Ἰουδαῖος ἀρχιερεὺς στάθηκε ὁ Ὑρκανός. Καὶ οἱ ἄλλοι προφῆτες προφητέψανε τὴ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, προπάντων ὁ Ἡσαΐας. Τὴ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ τὴ λένε οἱ ὑμνωδοὶ «τὸ πρὸ αἰώνων ἀπόκρυφον καὶ Ἀγγέλοις ἄγνωστον μυστήριον», κατὰ τὰ λόγια του Παύλου ποὺ γράφει: «Ἐμοὶ τῷ ἐλαχιστοτέρῳ πάντων τῶν ἁγίων ἐδόθη ἡ χάρις αὐτὴ ἐν τοῖς ἔθνεσιν εὐαγγελίσασθαι τὸν ἀνεξιχνίαστον πλοῦτον τοῦ Χριστοῦ καὶ φωτίσαι πάντας τίς ἡ οἰκονομία τοῦ μυστηρίου τὸν ἀποκεκρυμμένου ἀπὸ τῶν αἰώνων ἐν τῷ Θεῷ, τῷ τὰ πάντα κτίσαντι διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἵνα γνωρισθῇ νῦν ταῖς ἀρχαῖς καὶ ταῖς ἐξουσίαις ἐν τοῖς ἐπουρανίοις διὰ τῆς ἐκκλησίας ἡ πολυποίκιλος σοφία τοῦ Θεοῦ» (Ἐφεσ. γ´ 8-10).Ὁ ἀπόστολος Παῦλος λέγει, πὼς αὐτὸ τὸ μυστήριο δὲν τὸ γνωρίζανε καθαρὰ καὶ μὲ σαφήνεια οὔτε οἱ Ἄγγελοι, γι᾿ αὐτὸ ὁ ἀρχάγγελος Γαβριὴλ μὲ τρόμο τὸ εἶπε στὴν Παναγία. Καὶ στοὺς Κολασσαεῖς γράφοντας ὁ θεόγλωσσος Παῦλος, λέγει: «Τὸ μυστήριον τὸ ἀποκεκρυμμένον ἀπὸ τῶν αἰώνων καὶ ἀπὸ τῶν γενεῶν, νυνὶ ἐφανερώθη τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ, οἷς ἠθέλησε ὁ Θεὸς γνωρίσαι τὶς ὁ πλοῦτος, τῆς δόξης τοῦ μυστηρίου τούτου ἐν τοῖς ἔθνεσιν, ὃς ἐστὶ Χριστὸς ἐν ἡμῖν ἡ ἐλπὶς τῆς δόξης». Λέγει, πῶς φανερώθηκε αὐτὸ τὸ μυστήριο στοὺς ἁγίους, ποὺ θέλησε ὁ Θεὸς νὰ τὸ μάθουνε, καὶ αὐτοὶ θὰ τὸ διδάσκανε στὰ ἔθνη; στοὺς εἰδωλολάτρες, ποὺ προσκυνούσανε γιὰ θεοὺς πέτρες καὶ ζῶα καὶ διάφορα ἀλλὰ κτίσματα.Ἑξακόσια χρόνια πρὸ Χριστοῦ ὁ βασιλιὰς Ναβουχοδονόσορ εἶδε στὸ Ὄνειρό του, πὼς βρέθηκε μπροστά του ἕνα θεόρατο φοβερὸ ἄγαλμα, καμωμένο ἀπὸ χρυσάφι, ἀσήμι, χάλκωμα, σίδερο καὶ σεντέφι: Κι ἄξαφνα ἕνας βράχος ξεκόλλησε ἀπὸ ἕνα βουνὸ καὶ χτύπησε τὸ ἄγαλμα καὶ τό ῾κανε σκόνη. Καὶ σηκώθηκε ἕνας δυνατὸς ἄνεμος καὶ σκόρπισε τὴ σκόνη, καὶ δὲν ἀπόμεινε τίποτα. Ὁ βράχος ὅμως ποὺ τσάκισε τὸ ἄγαλμα ἔγινε ἕνα μεγάλο βουνό, καὶ σκέπασε ὅλη τη γῆ. Τότε ὁ βασιλιὰς φώναξε τὸν προφήτη Δανιὴλ καὶ ζήτησε νὰ τοῦ ἐξήγησει τὸ ὄνειρο.Κι ὁ Δανιὴλ τὸ ἐξήγησε καταλεπτῶς, λέγοντας πὼς τὰ διάφορα μέρη τοῦ ἀγάλματος ἤτανε οἱ διάφορες βασιλεῖες, ποὺ θὰ περνούσανε ἀπὸ τὸν κόσμο ὕστερα ἀπὸ τὸν Ναβουχοδονόσορα καὶ πὼς στὸ τέλος ὁ Θεὸς θὰ ἀναστήσει κάποια βασιλεία ποὺ θὰ καταλύσει ὅλες τὶς βασιλεῖες, ὅπως ὁ βράχος ποὺ εἶχε δεῖ στὸ ἐνύπνιό του ἐξαφάνισε τὸ ἄγαλμα μὲ τὰ πολλὰ συστατικά του: «Καὶ ἐν ταῖς ἡμέραις τῶν βασελέων ἐκείνων, ἀναστήσει ὁ Θεὸς τοῦ οὐρανοῦ βασιλείαν, ἥτις εἰς τοὺς αἰῶνας οὐ διαφθαρήσεται», «κάποιο βασίλειο, λέγει, ποὺ δὲν θὰ καταλυθεῖ ποτὲ στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων».Αὐτὴ ἡ βασιλεία ἡ αἰώνια, ἡ ἄφθαρτη, εἶναι ἡ βασιλεία τοῦ Χριστοῦ, ἡ βασιλεία τῆς ἀγάπης στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων καὶ ἱδρύθηκε μὲ τὴν ἁγία Γέννηση τοῦ Κυρίου ποὺ γιορτάζουμε σήμερα. Καὶ ἐπειδὴ εἶναι τέτοια βασιλεία, γι᾿ αὐτὸ θὰ εἶναι αἰώνια, γι᾿ αὐτὸ δὲν θὰ χαλάσει ποτέ, ὅπως γίνεται μὲ τὶς ἄλλες ἐπίγειες καὶ ὑλικὲς βασιλεῖες. Ὅπως ὁ βράχος μεγάλωνε κι ἔγινε ὄρος μέγα καὶ σκέπασε τὴ γῆ, ἔτσι καὶ τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου ξαπλώθηκε σ᾿ ὅλη τὴν οἰκουμένη, μὲ τὸ κήρυγμα τῶν Ἀποστόλων: « Εἰς πᾶσαν τὴν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος αὐτῶν, καὶ εἰς τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης τὰ ῥήματα αὐτῶν».Ὥστε βγῆκε ἀληθινὴ ἡ ἀρχαιότερη προφητεία τοῦ Ἰακώβ, πὼς σὰν πάψει ἡ ἐγκόσμια ἐξουσία τῶν Ἰουδαίων, θὰ ἔρθει στὸν κόσμο ἐκεῖνος ποὺ προορίστηκε, «ἡ προσδοκία τῶν ἐθνῶν».Σημείωσε πὼς οἱ Ἑβραῖοι πιστεύανε πὼς ἡ φυλή τους μονάχα ἦταν βλογημένη, καὶ πὼς ὁ Θεὸς φρόντιζε μονάχα γι᾿ αὐτή, καὶ πὼς οἱ ἄλλοι λαοί, «τὰ ἔθνη», ἦταν καταραμένα καὶ μολυσμένα κι ἀνάξια νὰ δεχτοῦν τὴ φώτιση τοῦ Θεοῦ. Λοιπὸν εἶναι παράξενο νὰ μιλᾶ ἡ προφητεία τοῦ Ἰακὼβ γιὰ τὰ ἔθνη, γιὰ τοὺς εἰδωλολάτρες θὰ περιμένουν τὸν Μεσσία νὰ τοὺς σώσει καὶ μάλιστα νὰ μὴ λέει κἂν πὼς τὸν ἀναμενόμενο Σωτῆρα τὸν περιμένανε οἱ Ἰουδαῖοι μαζὶ μὲ τὰ ἔθνη, ἀλλὰ νὰ λέει πὼς τὸν περιμένανε μονάχα οἱ ἐθνικοί: «καὶ αὐτὸς προσδοκία ἐθνῶν».Ὅπως κι ἔγινε. Γιατί, τὴ βασιλεία ποὺ ἵδρυσε ὁ Χριστὸς στὸν κόσμο, τὴ θεμελίωσαν μὲν οἱ ἀπόστολοι, ποὺ ἦταν Ἰουδαῖοι, ἀλλὰ τὴν ξαπλώσανε καὶ τὴν στερεώσανε μὲ τοὺς ἀγῶνες τους καὶ μὲ τὸ αἷμα τοὺς οἱ ἄλλες φυλές, «τὰ ἔθνη».Εἶναι ὁλότελα ἀκατανόητο, γιὰ τὸ πνεῦμα μας, τὸ ὅτι κατέβηκε ὁ Θεὸς ἀνάμεσά μας σὰν ἄνθρωπος συνηθισμένος καὶ μάλιστα σὰν ὁ φτωχότερος ἀπὸ τοὺς φτωχούς. Αὐτὴ τὴ μακροθυμία μονάχα ἅγιες ψυχὲς εἶναι σὲ θέση νὰ τὴ νιώσουνε ἀληθινά, καὶ νὰ κλάψουνε ἀπὸ κατάνυξη.Κάποιοι, μ᾿ ὅλα αὐτὰ ποὺ εἴπαμε, δὲν θὰ νιώσουμε τίποτα ἀπὸ τὸ Μυστήριο, ποὺ γιορτάζουμε. Σ᾿ αὐτούς, ἐγὼ ὁ τιποτένιος, δὲ μπορῶ νὰ πῶ τίποτα. Μοναχὰ θὰ τοὺς θυμίσω τὰ αὐστηρὰ λόγια ποὺ γράφει στὴν ἐπιστολή του ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής, ὁ ἀγαπημένος μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ, κι᾿ ὁ θερμότατος κήρυκας τῆς ἀγάπης: «Πᾶν πνεῦμα, ὃ ὁμολογεῖ Ἰησοῦν Χριστὸν ἐν σαρκὶ ἐληλυθότα, ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστι. Καὶ πᾶν πνεῦμα, ὃ μὴ ὁμολογεῖ Ἰησοῦν Χριστὸν ἐν σαρκὶ ἐληλυθότα, ἐκ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἐστίν. Οὗτος ἐστὶν ἀντίχριστος».

,

Ο Ζητιάνος !

...

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΔΙΗΓΗΜΑ
Ο ΖΗΤΙΑΝΟΣ
Του Βασίλη Χαραλάμπους
===============
Χριστούγεννα σήμερα, κι ένας ζητιάνος στριμώχθηκε στον τοίχο της εκκλησίας του χωριού. Εδώ είναι ζεστά σκέφθηκε κι η εκκλησία μικρή. Τόσο καιρό στεκόταν απ’ έξω, σήμερα όμως μπήκε μέσα.
Σαν μικρό παιδί στριφογύριζε το κεφάλι του κοιτώντας τις αρχαίες εκείνες τοιχογραφίες. Με τα λίγα γράμματα πούμαθε άρχισε να ψελλίζει τα ονόματα των Αγίων.
- Άγ…γι…ος Αν…τώ…νιος.
Ο διπλανός, του ένας καλοντυμένος μεσήλικας τον σκουντά να σωπάσει. Γύρισε ο ζητιάνος τον είδε περίεργα κι ύστερα σταύρωσε τα χέρια του σαν μικρό παιδί που το μάλλωσε η μάνα του. Έμεινε για λίγο να κοιτάζει τον παπά πούλεγε τα “Ειρηνικά’’ κι ύστερα γύρναγε γύρω γύρω ώσπου η ματιά του καρφώθηκε στο θόλο που ήταν ζωγραφισμένος ο Παντοκράτορας Χριστός. Δυό κυρίες κοιτάχτηκαν μ’ εκείνο το κατηγοριάρικο ύφος.
- Πάντων ημών…είπε ο παπα-Νικόλας με τη βροντερή φωνή του.
Γυρίζουν τ’ Άγια και δυό γιαγιάδες αγγίζουν του παπά τ’ άμφια για ευλογία, συνήθεια και τούτη παλαιά. Νάτος κι ο ζητιάνος πετάγεται βιαστικά από το δικό του το στασίδι να πάρει κι αυτός από τον παπά ευλογία. Κάθε τόσο τρίβει τα χέρια του από χαρά κάνοντας τον σταυρό του και κοιτάζοντας αψηλά στον τρούλο τον Παντοκράτορα.
Το “Πάτερ ημών” τόξερε απ’έξω, το μόνο πούμαθε από μικρό παιδί. Τό ’λεγε φωναχτά τώρα. Εξάλλου το είπε κι ο παπά –Νικόλας για να το πουν όλοι μαζί κι έτσι δεν μπορεί να πει τίποτα κιόλας ο καλοντυμένος κύριος που κάθεται δίπλα του. Ο ζητιάνος κοινώνησε τελευταίος κι όταν κατόπιν ο παπάς έδινε το αντίδωρο έμεινε μ’ ανοιχτές τις χούφτες.
- Ακόμα ένα παπά μου.
Το είπε τόσο ικετευτικά και ο παπά – Νικόλας του γέμισε τις χούφτες αντίδωρα.
- Αθανάση του είπε ο παπάς, το μεσημέρι ναρθείς σπίτι μας. Η παπαδιά θάχει γαλοπούλα σήμερα.
Ήταν να τον χαίρεσαι στο Χριστουγεννιάτικο τραπέζι με το μεγάλο μαντήλι στο λαιμό. Τούτη η γιορτινή μέρα των Χριστουγέννων είναι για τα κάθε λογής παιδιά και τους ζητιάνους.
,

(Από την συλλογή «ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ» Έκδοση 2010)

,

Να έλθουν ή να μην έλθουν τα Χριστούγεννα;

...

Πόσο λυπήθηκα, όταν άκουσα μια κοπέλα να λέει με πόνο: «Δεν θέλω να έλθουν τα Χριστούγεννα. Μελαγχολώ». Λυπήθηκα για το πώς νιώθει, αλλά και για το πώς κατάντησε μια τέτοια γιορτή.

Τα Χριστούγεννα, σ’ αντίθεση με το Πάσχα, έχουν έντονο το κοσμικό στοιχείο. Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, με τονισμό των τύπων, της κατανάλωσης και του τρεξίματος, μας τονίζουν την απουσία του Θεού. Δεν μπορεί να έχουν σχέση όλα όσα γίνονται τούτες τις μέρες «για να γιορτάσουμε Χριστούγεννα» με το Χριστό της ταπείνωσης, της φτώχειας, της ειρήνης. Όλα μιλούν για την ύλη, την απόλαυση, την κοσμικότητα. Ένταση, τρέξιμο, πίεση.

Όλα, βέβαια, τα πιο πάνω εκφράζουν την παγίδα που μας έχουν στήσει: Θα πρέπει να κάνουμε το άλφα και το βήτα, για να νιώσουμε Χριστούγεννα. Θα πρέπει να είμαστε όλοι χαρούμενοι. Θα πρέπει να έχουμε στολισμένο και με πολλά φαγητά τραπέζι. Θα πρέπει να στολιστεί το δέντρο. Θα πρέπει ν’ ανταλλάξουμε δώρα. Ε, θα πρέπει και να νηστέψουμε και να βοηθήσουμε κάποιο φτωχό, για να νιώσουμε ωραία...

Τελικά, τι; Τίποτε! Γιορτάζουμε τον ερχομό του Θεού της Αλήθειας με ψεύτικα μέσα! Η ειρήνη της καρδιάς, που ήλθε και μας έφερε, απουσιάζει. Η κατάφαση της ύλης, που πηγάζει από την ενανθρώπηση του Θεού, γίνεται ειδωλολατρία. Θα μπορούσε κάποιος να θεωρήσει ότι, γράφοντας τα πιο πάνω περί προετοιμασίας, αρνούμαι τα υλικά και την απόλαυσή τους. Καθόλου! Ο Χριστός πήρε την ανθρώπινη φύση κι έδειξε έμπρακτα ότι αποδέχεται τα υλικά κι οτιδήποτε άλλο στο οποίο ο άνθρωπος συμμετέχει. Γι’ αυτό, άλλωστε, η Εκκλησία απέρριψε το Μονοφυσιτισμό, για να διασωθεί η ομορφιά των ανθρωπίνων.

Όμως ο τονισμός των υλικών καταλήγει στην ακρότητα της ειδωλολατρίας. Δυστυχώς αυτό γίνεται τούτες τις μέρες, ακόμα και από ανθρώπους που θέλουν να έχουν εκκλησιαστική ζωή.

Νομίζω ότι το πρόβλημα προέρχεται από μια επιφανειακή προσέγγιση της πνευματικής ζωής. Δεν έχουμε συλλάβει το πνεύμα, την ουσία, και ζούμε με τα εξωτερικά που μας δίνουν την ψευδαίσθησή της.

Με αυτή τη θεώρηση, ασφαλώς και τα Χριστούγεννα προσεγγίζονται επιφανειακά και τυπικά, αν λάβουμε υπόψη και τον κοσμικό χαρακτήρα που υπάρχει γύρω μας.

Όσοι τολμούν να επαναστατούν ενάντια του κατεστημένου, οποιασδήποτε μορφής, αυτοί μπορούν να απολαμβάνουν την ελευθερία.

Όσοι την επανάστασή τους την κάνουν ενάντια του εαυτού τους, αυτοί μπορούν να απολαμβάνουν την αληθινή ελευθερία, σύμφωνα και με το λόγο του Ντοστογιέφσκι: «Νίκησε τον εαυτό σου και θα γίνεις ελεύθερος, τόσο ελεύθερος όσο δεν φαντάστηκες ποτέ σου, και θ’ αρχίσεις μια νέα ζωή. Και θα κάνεις και τους άλλους ελεύθερους και θα νιώσεις την ευτυχία, γιατί θα πάρει η ζωή σου νόημα».

Κι όσοι τα Χριστούγεννα γιορτάσουν εσωτερικά χωρίς ν’ αρνούνται τα όποια υλικά, αυτοί θ’ απολαύσουν την ειρήνην «την επί γης» που έφερε στις καρδιές μας το Θείο Βρέφος.

Κι όσοι, για το γιορτασμό των Χριστουγέννων, έχουν κέντρο την Εκκλησία ως τόπο αλλά και τρόπο ζωής, δεν θα γνωρίσουν τη μελαγχολία και τη θλίψη των ημερών, αφού θα ψηλαφίσουν το Θεό της όντως χαράς, της γαλήνης, της ειρήνης. Σας το εύχομαι!

π. Ανδρέας Αγαθοκλέους

,

Προσευχή !

...

Χριστέ μου, ποὺ καὶ φέτος φάτνη ζητᾶς, χῶρο κατάλληλο νὰ Σὲ φιλοξενήσῃ…

Χριστέ μου, Σὲ παρακαλῶ, ἄναψε φέτος στὸν θόλο τ᾿ οὐρανοῦ ἕνα ἀστέρι πιὸ λαμπρὸ ἀπὸ τ᾿ ἄλλα, γιὰ νὰ φωτίσῃ τῆς γῆς τὰ σκοτάδια.

Βράδυασε στὴν γῆ, σκοτείνιασε ἡ ζωή μας.

Μὰ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι, Χριστέ μου, ἐμεῖς ποὺ σβήσαμε τὸν Ἥλιο, ἐμεῖς δὲν ἀντέχουμε πιὰ τὴν ἀπουσία Του.

Εἶναι τόσο βαρὺ τὸ σκοτάδι. Κι ἐμεῖς, πλασμένοι γιὰ τὸ φῶς, αὐτὸ λαχταροῦμε. Αὐτὸ διψᾶ ἡ καρδιά μας.

Ναί… Στὴν ἀρχὴ γελάσαμε… Καυχηθήκαμε γιὰ τὴν νύχτα τῆς ἁμαρτίας ποὺ ἐπιβάλαμε μέσα μας καὶ γύρω μας. Μὰ τώρα, κουραστήκαμε πιὰ τὴν ὑποκρισία.
Βλέπεις τὸ σκότος μας, Κύριε.

Τὸ δείχνουν τὰ πολύχρωμα λαμπιόνια τῆς ρηχότητας, τῆς ματαιοδοξίας μας. Μὲ ψεύτικα λαμπιόνια γεμίσαμε τὴν ζωή μας, ἀφοῦ πρῶτα τὴν ἀδειάσαμε ἄπ᾿ τῆς ἀλήθειας τὸ φῶς. Μύρια φωτάκια τώρα, φωτάκια παθῶν, προσπαθοῦν νὰ ρίξουν κάποια λάμψι στὴν πορεία μας. Μάταια ὅμως. Πηχτὸ τὸ σκότος. Κι ἡ νύχτα ἀσέληνη.

Στεῖλε, Χριστέ μου, ἕνα ἀστέρι νὰ διαλύση τὰ σκοτάδια. Ἕνα ἀστέρι, γιὰ νὰ δείξει τὴν λάμψι του καὶ νὰ ἀποδείξη πὼς ὑπάρχει τὸ φῶς. Ἕνα ἀστέρι ποὺ νὰ δείχνῃ τὸν δρόμο γιὰ τὸν Ἥλιο ποὺ γεννιέται…

Ἀνέσπερο κι ὁλόφωτο ἀστέρα στεῖλε, Κύριε, γιατί ὅσο παρατείνεται ἡ μακροθυμία Σου, τόσο βαθαίνει τὸ σκοτάδι. Καὶ πιὰ δὲν βλέπουμε μπροστά μας.

Δὲν ξεχωρίζουμε τὸν ἄνθρωπο ἀπ᾿ τὸ κτῆνος…

Δὲν διακρίνουμε τὰ ὅρια τῆς γῆς καὶ τ᾿ οὐρανοῦ…

Συγχέουμε τὸν Πλάστη μὲ τὰ πλάσματα…

Στεῖλε μας, Κύριε, ξανὰ τὸ ἀστέρι. Δῶσε μας ἄλλη μιὰ εὐκαιρία νὰ πάρουμε τὸν δρόμο γιὰ τὴν Βηθλεέμ, τὸν δρόμο γιὰ τὴν Φάτνη.

Γιὰ νὰ κλείσουμε τὴν Φάτνη στὴν καρδιά μας…

καὶ νὰ γίνη κι ἡ καρδιά μας Φάτνη Σου.

Ἀμήν.

(Ἀπὸ τὸ Ὀρθόδοξο Χριστιανικὸ περιοδικὸ «ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ», τεύχος 406 )
,

«Ἄν κάποιος σέ πικράνει σέ ὁ,τιδήποτε, νά μήν πεῖς τό παραμικρό» . ( Ἀββᾶς Ζωσιμᾶς )

......
Yπέροχες συμβουλές γιά τήν ἀντιμετώπιση τῶν θλίψεων

Ἀββᾶ Ζωσιμά
,
Ἔλεγε ἀκόμα πώς, ὅ,τι κι ἄν συμβεῖ στόν ταπεινό, ἀμέσως καταφεύγει στήν προσευχή, καί ὅλους τούς θεωρεῖ σάν εὐεργέτες. Ἐμεῖς ξεφύγαμε ἀπό τόν δρόμο τῆς ἀλήθειας καί ἀπό τίς ὑποδείξεις τῶν ἁγίων, καί θέλουμε νά χαράξουμε μόνοι τόν δρόμο μας, σύμφωνα μέ τά πονηρά μας θελήματα.Τί εἶναι τάχα εὐκολότερο ἀπότό ν’ ἀκούσουμε ἕναν ἅγιο καί πρακτικό δάσκαλο, τόν ἀββᾶ Ἀμμωνᾶ, πού λέει:«πρόσεχε μέ ἀκρίβεια τόν ἑαυτό σου, ὥστε, ἄν κάποιος σέ πικράνει σέ ὁ,τιδήποτε, νά μήν πεῖς τό παραμικρό. Σώπαινε, μέχρι νά ἠρεμήσει ἡ καρδιά σου μέ τήν ἀδιάλειπτη προσευχή, καί τότε βοήθησε τόν ἀδελφό πού σ’ ἔθλιψε».Πραγματικά, ὅποιος ποθεῖ τόν ἴσιο δρόμο, κάθε φορά πού ταράζεται, μαλώνει τόν ἑαυτό του καί τόν ἐλέγχει ἀδιάκοπα, λέγοντας:· Τί μανιάζεις, ψυχή μου; Τί ταράζεσαι σάν τούς ἐπιληπτικούς; Αὐτό ἀκριβῶς δείχνει πώς εἶσαι ἄρρωστη. Ἄν δέν ἤσουν, δέν θά πονοῦσες.Γιατί, ἀντί νά μέμφεσαι τόν ἑαυτό σου, τά βάζεις μέ τόν ἀδελφό σου, πού σοῦ φανέρωσε τήν ἀρρώστεια σου στήν πράξη καί σ’ ὅλη της τήν σοβαρότητα;Μάθε τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ, «ὅς λοιδορούμενος οὐκ ἀντελοιδόρει, πάσχων οὐκ ἠπείλει»। Ἄκουσέ Τον νά λέει αὐτό πού καί ἔμπρακτα ἔδειξε: «Τόν νῶτον μου ἔδωκα εἰς μάστιγας, τάς δέ σιαγόνας μου εἰς ραπίσματα,τό δέ πρόσωπόν μου οὐκ ἀπέστρεψα ἀπό αἰσχύνης ἐμπτυσμάτων»। Κι’ ἐσύ, ἄθλια ψυχή, γιά μιά βρισιά καί προσβολή ἤ περιφρόνηση καί ἀντιπάθεια ἤ κοροϊδία ἤ συκοφαντία, κάθεσαι καί πλέκεις χίλιους δυό λογισμούς κι’ ἐπιβουλεύεσαι ἔτσι τόν ἴδιο σου τόν ἑαυτό, ὅπως οἱ δαίμονες।Ἀλήθεια, σέ μιά τέτοια ψυχή τί περισσότερο μπορεῖ νά κάνει ἕνας δαίμονας, ἀπ’ ὅ,τι κάνει ἡ ἴδια στόν ἑαυτό της;Τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ τόν βλέπουμε। Γιά τά πάθη Του, πού ὑπέμεινε γιά μᾶς, διαβάζουμε κάθε μέρα.Ἐμεῖςὅμως δέν ἀνεχόμαστε οὔτε μιά προσβολή!Πραγματικά ξεφύγαμε ἀπό τόν ἴσιο δρόμο.Ἔλεγε ἐπίσης, πώς ἀκόμα κι’ ἄν ζήσει κανείς τόσα χρόνια, ὅσα ἔζησε ὁ Μαθουσάλας, δέν τραβήξει ὅμως αὐτό τόν ἴσιο δρόμο πού τράβηξαν ὅλοι οἱ ἅγιοι –ἐννοῶ τόν δρόμο τῆς ἀτιμίας καί τῆς ζημίας καί τῆςγενναιόψυχης ὑπομονῆς, ὄχι πολύ, μά οὔτε λίγο δέν πρόκειται νά προκόψει. Τό μόνο πού θά ξοδεύει: τά χρόνια του ἄσκοπα.Ἔλεγε ἀκόμα:"Ὅταν ἤμουν μέ τή μακαρία Διονυσία, κάποιος ἀδελφός τῆς ζήτησε κάτι σάν εὐλογία. Κι’ ἐκείνη τοῦ ἔδωσε ὅσο ἔπρεπε. Ἐπειδή ὅμως δέν τοῦ ἔδωσε ὅσο ἐκεῖνος ἤθελε, ἄρχισε νά τήν προσβάλλει καί νά ξεστομίζει ἄπρεπα λόγια καί γι’ αὐτήν καί γιά μένα. Σάν τόν ἄκουσε ἐκείνη, δαγκώθηκε κι’ ἔψαχνε εὐκαιρία γιά νά τοῦ κάνει κακό. Μόλις λοιπόν τό ἔμαθα ἐγώ, τῆς εἶπα: Τί πᾶς νά κάνεις; Νά ἐπιβουλευθεῖς τόν ἑαυτό σου; Θά διώξεις ἀπό τήν ψυχή σου κάθε ἀρετή. Μήπως τάχα ὑπομένεις ἰσάξια μ’ ἐκεῖνα πού ὑπόμεινε ὁ Χριστός γιά σένα; Τό ξέρω γερόντισσα, ὅτι σκόρπισες χρήματα σά νἄταν κοπριά. Ἄν ὅμως δέν ἀποκτήσεις τήν πραότητα, εἶσαι σάν τόν σιδερά, πού χτυπάει ἕνα κομμάτι σίδερο, ἀλλά σκεῦος δέν κατασκευάζει.Τῆς ἔλεγα ἀκόμα: Ὁ θεοφόρος Ἰγνάτιος λέει: «Χρειάζομαι πραότητα, γιατί μ’ αὐτήν καταλύεται ὅλη ἡ δύναμη τοῦ ἄρχοντα τοῦ αἰώνα τούτου». Ἀπόδειξη τῆς ἀποταγῆς τοῦ κόσμου εἶναι ἡ ἀταραξία. Γιατί συμβαίνει καμιά φορά, ἐνῶ καταφρονεῖ κανείς πολλά κεντηνάρια, νά κολλάει σ’ ἕνα βελονάκι, καί ἡ προσκόλλησή του σ’ αὐτό νά τοῦ προκαλεῖ ταραχή. Δίνει δηλαδή στό βελονάκι ἐκεῖνο τήν ἀξία ἑνός κεντηναρίου καί γίνεται δοῦλος στό βελονάκι ἤ στό κουκούλι ἤ στό μαντήλι ἤ στό βιβλίο. Ἔτσι, παύει νά εἶναι δοῦλος τοῦ Θεοῦ. Καλά, λοιπόν, εἶπε κάποιος ἀπό τούς σοφούς πώς ὅσα πάθη ἔχει ἡ ψυχή τόσους καί ἀφέντες. Καί ὁ Κύριος: «Ὅπου ὁ θησαυρός σου ἐκεῖ ἐσται ἡ καρδία σου». Καί ὁ Ἀπόστολος ἐπίσης : «ᾧ τις ἤττηται, τούτῳ καί δεδούλωται».Σάν ἄκουσε ὅλα ταῦτα ἡ Διονυσία, μέ κοίταξε μέ θαυμασμό καί εἶπε: Νά βρεῖς τόν Θεό πού ποθεῖς!

Τέλος καί τῷ Θεῶ δόξα!,

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗ

Εὐχαριστοῦμε θερμά τόν Ἡγούμενο τῆς ἹΜΠαρακλήτου γιά τήν ἄδειαδημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδει ἡ Ἱερά Μονή

Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

Αναδημοσίευση από Ιστολόγιο " Αναβάσεις "

,

Οικονομική κρίση – η άλλη θεώρηση

...

Σήμερα το πρωί άκουγα τις ειδήσεις από το ραδιόφωνο. Τα τέσσερα από τα πέντε θέματα ήταν οικονομικής φύσεως. Βέβαια, όλα μιλούσαν για τη ζωφερή οικονομία, τοπική, ευρωπαϊκή και παγκόσμια.

Σκέφτηκα πως η ενασχόλησή μου, γράφοντας γράμματα και κείμενα, ως πνευματικός πατέρας, θα πρέπει να κινείται σ’ αυτά που απασχολούν το σύγχρονο άνθρωπο. Άλλωστε, ο Χριστός, οι Απόστολοι, οι Πατέρες και οι άγιοι όλων των εποχών, δεν αδιαφορούσαν για ό,τι απασχολούσε τον άνθρωπο της εποχής τους. Στην επιστολή του ο Αδελφόθεος Ιάκωβος (Κειμ.2, 15-16) γράφει: «Ας πάρουμε την περίπτωση που κάποιος αδελφός ή κάποια αδελφή δεν έχουν ρούχα να ντυθούν και στερούνται το καθημερινό τους φαγητό. Αν κάποιος από σας τους πει: ‘Ο Θεός μαζί σας! Εύχομαι να βρείτε ρούχα και να χορτάσετε φαγητό’, ποιο το όφελος, αν δεν τους δώσει τα απαραίτητα που χρειάζεται το σώμα;». Εδώ ο Απόστολος θέλει να τονίσει την αναγκαιότητα των έργων ως έκφραση της πίστης. Αλλά το αναφέρω ως παράδειγμα που δείχνει τη διάσταση πραγματικότητας και διδαχής.

Ωστόσο, θα πρέπει να πω ότι γράφοντας δεν αισθάνομαι ότι διδάσκω ως ‘γνώστης και κατέχων. Απλά μοιράζομαι τους προβληματισμούς μου ως πορεύομενος, κι ως αγωνιζόμενος.

Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια ήθελα σήμερα να σχολιάσω τις ειδήσεις. Από πνευματικής άποψης. Ασφαλώς υπάρχει το οικονομικό πρόβλημα που ταλαιπωρεί αρκετούς λίγο ή πολύ. Σε κάποιους αναπτύχθηκε η φοβία, χωρίς ουσιαστικά να άλλαξαν οι συνθήκες ζωής τους. Σε άλλους ήλθε ως εφιάλτης, ψηλαφώντας καθημερινά τις δυσκολίες.

Όμως ο Χριστός μάς έδειξε μιαν άλλη θεώρηση των οικονομικών δυσκολιών. Αυτή που δεν αγχώνεται και δεν αγωνιά, αλλά εμπιστεύεται την πρόνοια του Θεού. Μια πρόνοια και μια έννοια που επεκτείνεται ακόμα και στα πετεινά του ουρανού και στα κρίνα του αγρού. «Μη μεριμνάτε για τη ζωή σας, τι θα φάτε και τι θα πιείτε ούτε για το σώμα σας, τι θα ντυθείτε. Η ζωή δεν είναι σπουδαιότερη από την τροφή; Και το σώμα δεν είναι σπουδαιότερο από το ντύσιμο;» (Ματθ. 6, 25). Και μας καλεί σε μιαν υπέρβαση του άγχους, τονίζοντάς μας ότι «για όλα αυτά αγωνιούν όσοι δεν εμπιστεύονται το Θεό».

Η μέριμνα, ως αγωνία και άγχος, είναι δείγμα μιας αυτοθέωσης και μιας εσωτερικής βεβαιότητας ότι οι δικές μας δυνάμεις και μεθοδεύσεις θα ρυθμίσουν αποτελεσματικά τη ζωή μας. Η εργατικότητα, η σοφία και η εμπιστοσύνη στην πρόνοια του Θεού, ο προγραμματισμός και η φροντίδα, είναι δείγμα νηφάλιου και πιστού ανθρώπου, που ξέρει ότι δεν μπορεί να κάνει το παν αυτός κι αφήνεται στη δύναμη του Παντοδύναμου.

Μπορεί η συνεχής υπόμνηση από τα Μ.Μ.Ε για την οικονομική κρίση, όπως και η καθημερινή πραγματικότητα, να γίνονται πειρασμός για τη σιωπή και απουσία του Θεού από τη ζωή μας, όμως ξέρουμε εμπειρικά ότι αυτό δεν είναι αλήθεια. Ξέρουμε ότι η φωνή της καρδιάς, της ταπεινής και απλής, που απευθύνεται μ’ εμπιστοσύνη στο Θεό, πάντα ακούγεται. Μπορεί ν’ αργεί ή να μην έρχεται όπως θέλουμε αλλά τελικά η παρουσία Του είναι δεδομένη. Και πώς θάταν διαφορετικά, αφού Εκείνος θέλησε να είμαστε τα παιδιά Του; «Μα ποιος από σας, αν του ζητήσει το παιδί του ψωμί θα του δώσει λιθάρι; Ή, αν του ζητήσει ψάρι, θα του δώσει φίδι; Αφού, λοιπόν, εσείς, παρ’ όλο που είστε αμαρτωλοί, ξέρετε να δίνετε στα παιδιά σας καλά πράγματα, πολύ περισσότερο ο ουράνιος Πατέρας σας θα δώσει αγαθά σ’ όσους του ζητούν» (Ματθ. 7, 9-11).

π. Ανδρέας Αγαθοκλέους

,

Η νηστεία είναι εντολή του Θεού

...

Αναφερόμενος ο Γέροντας Ιάκωβος στο θέμα της νηστείας μεταξύ άλλων έλεγε και τα εξής :
«Η νηστεία είναι εντολή του Θεού. Γι αυτό και μεις να νηστεύουμε παιδιά μου. Δε μ’ έβλαψε η νηστεία μέχρι σήμερα που μια 70 χρονών. Η μητέρα μου μ’ έμαθε νηστεία παδιόθεν. Δεν κάνω τον υποκριτή ότι, παιδιά μου, νηστεύω, αλλά αυτά με δίδαξαν οι γονείς μου και μέχρι σήμερα αυτά τηρώ, τέκνα μου. Δεν με έβλαψε ποτέ η νηστεία κι ας έχω ασθένειες πάνω μου.

Είπαν οι γιατροί και οι Επίσκοποι: Η νηστεία κι αυτή η λιτοδίαιτα πολύ ωφελούν τον άνθρωπο. Εφόσον ωφελεί όταν ο γιατρός, με συγχωρείτε, μας λέει: πέντε μέρες πάτερ μου, δε θα πιεις νερό ούτε μια σταγόνα, για να κάνουμε μια θεραπεία, να δούμε το σώμα σου τι έχει. Λοιπόν πέντε μέρες άντεξα. Πολύ καλό με είχε κάνει. Ε, πόσο μάλλον ωφελεί όταν νηστεύουμε για την ψυχή μας! Αλλά και στο σώμα αυτό κατοικεί ψυχή αθάνατος. Γι’ αυτό ας φροντίζουμε για την ψυχή μας που είναι πράγμα αθάνατο.

Να νηστεύετε παιδιά μου, μην ακούτε που λένε δεν είναι η νηστεία τίποτε κι ότι τα λένε οι καλόγηροι. Δεν τα λένε οι καλόγηροι παιδιά μου, με συγχωρείτε, τα λέει ο Θεός. Η πρώτη εντολή του Θεού ήταν η νηστεία, καθώς και ο Χριστός μας νήστευσε.

Εμείς μπορούμε να πούμε ότι νηστεύουμε. Ε, τρώμε τόσα και τόσα. Τώρα νηστεία παιδιά μου κάνουμε εμείς; Όταν τρώμε, με συγχωρείτε, τόσα και τόσα φαγητά, έστω αλάδωτα, έστω… Υπάρχουν νηστίσιμα φαγητά πολλά. Αρκεί ο άνθρωπος να χει την υγεία του και τη θέληση να νηστέψει.

Κάποτε ήρθε ένα πρόσωπο και μου λέει: παπά μου, μου είπανε ότι νηστεία δεν υπάρχει. Και ότι ποιος είπε ότι υπάρχει νηστεία. Του είπα να πει στον Ιερέα ν’ ανοίξει το Βιβλίο να δει που υπάρχει νηστεία. «Εἰ μή ἐν προσευχῇ καί νηστείᾳ…», λέγει στο Ευαγγέλιο ο Χριστός μας και άλλα πολλά. Και τα δαιμόνια και οι αρρώστιες κι όλα τα πάθη με τη νηστεία και την προσευχή αποβάλλονται. Ο Άγιος Πρόδρομος τι έτρωγε εκείνος στην έρημο; Τι έτρωγε ο Όσιος Δαυίδ; Μ’ ένα αντίδωρο περνούσε στο ασκητήριο του όλη την εβδομάδα. Αλλά «νηστεία, ἀγρυπνία, προσευχή, οὐράνια χαρίσματα λαβῶν». Γι’ αυτό τον ηγίασε ο Θεός και ζει τετρακόσια πενήντα χρόνια στον Ιερό τόπο αυτόν. Είναι πολύ θαυματουργός και ζωντανός Άγιος.

Προσευχή παιδιά μου, και νηστεία αυτά ωφελούν την ψυχή του ανθρώπου. Κι ο προφήτης Ηλίας, λέει ο Άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος, «ομοιοπαθής» άνθρωπος ήταν κι αυτός, αλλά με την προσευχή του και τη νηστεία του έκλεισε τον Ουρανό και δεν έβρεξε στη γη τρία χρόνια και έξι μήνες. Και μετά βέβαια πάλι προσευχήθηκε και ζήτησε να βρέξει κι ο Ουρανός έδωσε βροχή και η γη βλάστησε τους καρπούς της».

Διασκευασμένο Απόσπασμα από το Βιβλίο
«Ένας άγιος Γέροντας, ο μακαριστός π.Ιάκωβος»

,

Τα δώρα των Χριστουγέννων !

...

Η παγκοσμιοποιημένη εποχή μας έχει επιβάλει στη ζωή μας τις συνήθειες και τα ήθη του αγγλοσαξονικού κόσμου. Η σπουδαιότερη πλέον γιορτή του χρόνου είναι τα Χριστούγεννα. Σταθερές της γιορτής το χριστουγεννιάτικο δέντρο, τα δώρα, το πλούσιο τραπέζι, η αίσθηση ότι παντού πρέπει να ξεχειλίζει η αγάπη, ο ανθρωπισμός, οι μορφές των παιδιών. Κυριαρχεί το λεγόμενο «πνεύμα των Χριστουγέννων», από το οποίο –συνήθως- απουσιάζει ο Χριστός.
Τα Χριστούγεννα, για την καθ’ ημάς Ανατολή, δεν είναι μία γιορτή συναισθηματισμού ή απλής επίδειξης φιλάνθρωπων αισθημάτων. Είναι γιορτή πνευματική. Τα ωραιότατα διηγήματα του Παπαδιαμάντη μας μεταφέρουν σε έναν κόσμο που η Αγρυπνία, η Μετάληψη, το ανοιχτό σε όλους τραπέζι, η συμφιλίωση μιλούσαν για τη Γέννηση του Θεού στις καρδιές των ανθρώπων και την επανεύρεση της σχέσης τους μαζί Του.
Σήμερα κατανοούμε ότι έχουμε Χριστούγεννα από τα δώρα. Το δώρο των Χριστουγέννων στο μισθό μας. Τα δώρα γύρω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο, η ικανοποίηση της όποιας κατευθυνόμενης από την τηλεόραση επιθυμίας των παιδιών, η έξοδος την παραμονή των Χριστουγέννων και η διασκέδαση μέχρι πρωίας, «τα ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα», που οι ισχυροί ως δώρα προσφέρουν στον κόσμο. Μέσα, όμως, απ’ αυτά τα δώρα απουσιάζει ο Χριστός.
Κάποτε τα δώρα δίνονταν την Πρωτοχρονιά. Ήταν η απόδειξη της αγάπης των γονιών για τα παιδιά, ήταν η συγγνώμη για τις σκανδαλιές τους, ήταν η αφορμή για μία νέα πορεία στο χρόνο, ήταν η σύνδεση με τον Άη- Βασίλη. Ακόμα και μέσα από τα υλικά, διασώζονταν ίχνη ενός άλλου τρόπου ζωής, ίχνη εκκλησιαστικότητας. Ο κινηματογράφος και η τηλεόραση μετέφεραν τα δώρα την παραμονή των Χριστουγέννων και τα έκαναν εντελώς υλικά.
Ο Χριστός είναι απών από τα δώρα των Χριστουγέννων όταν έχουν ως πηγή τους τη συνήθεια. Είναι απών όταν δεν συνοδεύονται από τον Ίδιο ως δώρο. Και Αυτός δίνεται σε όλους μας με την συμμετοχή μας στο τραπέζι της Ευχαριστίας, τη χριστουγεννιάτικη λειτουργία. Γιατί εκεί υπάρχει η πραγματική ενότητα, η ειρήνη, η αγάπη. Στο Σώμα Του και το Αίμα Του, στη Γέννησή Του που είναι και ταυτόχρονα πορεία προς τη θυσία, όπως θαυμάσια απεικονίζεται στην βυζαντινή εικόνα των Χριστουγέννων, όπου ο Χριστός μέσα στο σπήλαιο κείται σε μνήμα. Ο Χριστός είναι απών από τα δώρα των Χριστουγέννων, όταν δεν συνοδεύονται από την απόφαση να νηπιάσουμε στην κακία και όχι απλώς να θυμηθούμε ότι κάποτε ήμασταν παιδιά.
Οι Μάγοι προσέφεραν στο Χριστό τα δικά τους δώρα: χρυσό, όπως αρμόζει σε βασιλιά, λιβάνι, όπως σε Θεό, σμύρνα, όπως σε νεκρό. Τα δικά μας δώρα των φετινών Χριστουγέννων ας είναι προς το Χριστό αντίστοιχα η τιμή, η προσευχή, και ο νεκρός από τις αμαρτίες εαυτός μας. Και να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να μη μείνουν στην εξωτερική χαρά των δώρων των Χριστουγέννων, αλλά να γευθούν το Δώρο, που είναι ο γεννημένος Χριστός, στις καρδιές τους, στη ζωή τους, στις σχέσεις τους και με μας και με τον κόσμο.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

,

Η θεραπεία της συγκύπτουσας .

,,,

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 4 Δεκεμβρίου 2011.
Ευαγγελιστής Λουκάς
Κεφ. 13, χωρία 10 έως 17.
Μιὰ γυναῖκα θεραπεύεται τὴν ἡμέραν τοῦ Σαββάτου.

Κείμενο:

Τῷ καιρῷ ἐκείνω ἦν διδάσκων ἐν μιᾷ τῶν συναγωγῶν ἐν τοῖς σάββασι. καὶ ἰδοὺ γυνὴ ἦν πνεῦμα ἔχουσα ἀσθενείας ἔτη δέκα καὶ ὀκτώ, καὶ ἦν συγκύπτουσα καὶ μὴ δυναμένη ἀνακῦψαι εἰς τὸ παντελές. ἰδὼν δὲ αὐτὴν ὁ ᾿Ιησοῦς προσεφώνησε καὶ εἶπεν αὐτῇ· γύναι, ἀπολέλυσαι τῆς ἀσθενείας σου· καὶ ἐπέθηκεν αὐτῇ τὰς χεῖρας· καὶ παραχρῆμα ἀνωρθώθη καὶ ἐδόξαζε τὸν Θεόν. ἀποκριθεὶς δὲ ὁ ἀρχισυνάγωγος, ἀγανακτῶν ὅτι τῷ σαββάτῳ ἐθεράπευσεν ὁ ᾿Ιησοῦς, ἔλεγε τῷ ὄχλῳ· ἓξ ἡμέραι εἰσὶν ἐν αἷς δεῖ ἐργάζεσθαι· ἐν ταύταις οὖν ἐρχόμενοι θεραπεύεσθε, καὶ μὴ τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου. ἀπεκρίθη οὖν αὐτῷ ὁ Κύριος καὶ εἶπεν· ὑποκριτά, ἕκαστος ὑμῶν τῷ σαββάτῳ οὐ λύει τὸν βοῦν αὐτοῦ ἢ τὸν ὄνον ἀπὸ τῆς φάτνης καὶ ἀπαγαγὼν ποτίζει; ταύτην δέ, θυγατέρα ᾿Αβραὰμ οὖσαν, ἣν ἔδησεν ὁ σατανᾶς ἰδοὺ δέκα καὶ ὀκτὼ ἔτη, οὐκ ἔδει λυθῆναι ἀπὸ τοῦ δεσμοῦ τούτου τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου; καὶ ταῦτα λέγοντος αὐτοῦ κατῃσχύνοντο πάντες οἱ ἀντικείμενοι αὐτῷ, καὶ πᾶς ὁ ὄχλος ἔχαιρεν ἐπὶ πᾶσι τοῖς ἐνδόξοις τοῖς γινομένοις ὑπ᾿ αὐτοῦ.
,
Μετάφραση:

Εκείνο τον καιρό εδίδασκε ο Ιησούς σε μια από τις συναγωγές και ήταν ήμερα Σάββατο. Και ήταν εκεί μια γυναίκα πού είχε πονηρό πνεύμα. Ήταν άρρωστη δεκαοχτώ χρόνια και ήταν σκυφτή και δεν μπορούσε να σηκώσει το σώμα της καθόλου. Και όταν την είδε ο Ιησούς της μίλησε και της είπε: Γυναίκα, είσαι λυμένη από την αρρώστια σου και ακούμπησε επάνω της τα χέρια του και αμέσως εκείνη ανασηκώθηκε και δόξαζε τον θεό. Και αποκρίθηκε ο αρχισυνάγωγος με αγανάκτηση, γιατί το Σάββατο έκαμε τη θεραπεία ο Ιησούς και έλεγε στο λαό: Έξι ήμερες είναι, οπού σ' αυτές πρέπει να εργαζόμαστε, σ' αυτές λοιπόν να έρχεσθε και να θεραπευόσαστε και όχι στην ήμερα του Σαββάτου. Του αποκρίθηκε λοιπόν ο Κύριος και είπε: Υποκριτά, ο καθένας σας το Σάββατο δεν λύνει το βόδι του και τον όνο από το παχνί και τα πάει και τα ποτίζει; Και αυτή εδώ πού είναι κόρη του Αβραάμ και την έδεσε ο Σατανάς δεκαοκτώ χρόνια δεν έπρεπε να λυθεί από τούτο το δέσιμο την ήμερα του Σαββάτου; Και ενώ έλεγε αυτά ο Ιησούς καταντροπιάζονταν όλοι οι εχθροί του· και όλος ο λαός είχε χαρά για τα θαύματα πού γίνονταν από αυτόν.

Σχόλια:

ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΗΝ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ

«Υποκριτά, έκαστος υμών τω σαββάτω ου λύει βουν αυτού
ή τον όνον από της φάτνης και απαγαγών ποτίζει;»

ΑΝ ΓΕΝΙΚΑ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ στη συμπεριφορά και στις σχέσεις των ανθρώπων είναι αποκρουστικό και απαράδεκτο φαινόμενο, στα πλαίσια της χριστιανικής ζωής που διδάσκει το Ευαγγέλιο, αποτελεί σοβαρή πνευματική αρρώστια. Η υποκρισία όταν καταλάβει την ψυχή του χριστιανού, αλλοιώνει το φρόνημα του. Αφανίζει την αξία κάθε καλού έργου. Ανατρέπει τον ίδιο τον σκοπό της εν Χριστώ ζωής. Γι’ αυτό και ο Κύριος ήλεγξε με μεγάλη αυστηρότητα την υποκρισία των συγχρόνων Του Γραμματέων και Φαρισαίων, της ηγετικής αυτής θρησκευτικής τάξεωςμέσα στην τότε Ιουδαϊκή κοινωνία.
Το ίδιο βλέπουμε να κάνει και σήμερα στην ευαγγελική περικοπή που ακούσαμε. Με παρρησία ελέγχει την υποκριτική στάση ενός αρχισυναγώγου, του προϊσταμένου δηλαδή μιας συναγωγής – ενός ναού, θα λέγαμε, όπου συναθροίζονταν οι Ιουδαίοι για να λατρεύσουν τον Θεό και να παρακολουθήσουν τη θρησκευτική διδασκαλία. Ο έλεγχος αυτής της υποκρισίας που ασκεί σήμερα ο Ιησούς, μας δίνει την ευκαιρία για μια βαθύτερη εξέταση του κατακριτέου ατυού φαινομένου.

Η υποκρισία του αρχισυναγώγου

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΒΡΕΘΗΚΕ ένα Σάββατο σε μια συναγωγή για να προσευχηθεί και να διδάξει το συναγμένο πλήθος. Ανάμεσα σ’ αυτούς που παρευρίσκονταν ήταν και μια γυναίκα «πνεύμα έχουσα ασθενείας έτη δέκα και οκτώ». Δεκαοχτώ ολόκληρα χρόνια ήταν άρρωστη από συνέργεια πονηρού πνεύματος. Το σώμα της είχε τόσο κυρτώσει ώστε της ήταν αδύνατο να σηκώσει όρθιο το κεφάλι της. Ο Χριστός την εντόπισε γρήγορα μέσα στο πλήθος. Διέκρινε την ευσέβεια που είχε. Και χωρίς η ίδια να το ζητήσει, έσπευσε να τη θεραπεύσει: «Γύναι, απολέλυσαι της ασθενείας σου». Επέθεσε επάνω της τα ευλογημένα χέρια Του και η γυναίκα «παραχρήμα ανωρθώθη και εδόξαζε τον Θεόν».
Το θαύμα προκαλεί το φθόνο του αρχισυναγώγου. Κι ενώ βλέπει τη δύναμη του Θεού να θαυματουργεί και μια δυστυχισμένη γυναίκα να θεραπεύεται μετά από δεκαοχτώ ολόκληρα χρόνια αφάνταστης ταλαιπωρίας, εκείνος αγανακτεί. Αγανακτεί υποκριτικά για την καταπάτηση δήθεν της αργίας του Σαββάτου. Η φθονερή αγανάκτηση του είναι σκόπιμη. Γι’ αυτό καιδεν τολμά να ελέγξει κατ’ ευθείαν τον Ιησού, παρ’ ότι όσα λέει εμμέσως αναφέρονται στο πρόσωπο Του. Απευθύνεται στο συναγμένο πλήθος. Ελέγχει τους απλούς ανθρώπους, οι οποίοι στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είχαν καμιά σχέση με το θαύμα που είχε γίνει.
Ο Κύριος βλέπει την απροκάλυπτη υποκρισία του αρχισυναγώγου. Το φθόνο της καρδιάς του, που προσπαθούσε να κρύψει κάτω από το πρόσχημα της ευσέβειας, του σεβασμού τάχα προς τον νόμο του Θεού. Γι’ αυτό και τον ελέγχει αυστηρά. Τον ονομάζει υποκριτή καιτον κατηγορεί ανοιχτά ότι παρερμηνεύει το νόμο. «Καθένας από σας δεν λύνει το βόδι του ή το γαϊδούρι του από το παχνί το Σάββατο και πάει να το ποτίσει; Κι αυτή, που είναι απόγονος του Αβραάμ, και ο σατανάς την είχε δεμένη δεκαοχτώ χρόνια, δεν έπρεπε να λυθεί από αυτά τα δεσμά το Σάββατο;».

Τι είναι υποκρισία

ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ του αρχισυναγώγου είναι χαρακτηριστικό. Και μας επιτρέπει να προσδιορίσουμε τη φύση και τα συμπτώματα της υποκρισίας, όπως αυτά εκδηλώνονται και σε χριστιανικό έδαφος. Στα πλαίσια της χριστιανικής ζωής.
Τι ακριβώς είναι η υποκρισία; Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής μας δίνει έναν θαυμάσιο ορισμό: «Υποκρισία είναι η προσποίηση φιλίας ή μίσος που έχει καλυφθειί εξωτερικά με το σχήμα της φιλίας. Ή εχθρότητα που ενεργεί με το προσωπείο της συμπάθειας. Ή φθόνος που μιμείται τα χαρακτηριστικά της αγάπης. Ή βίος που δείχνει να στολίζεται από ψεύτικη και όχι πραγματική αρετή». Ανάλογος είναι και ο ορισμός της υποκρισίας που συναντούμε στον Μ. Βασίλειο: «Υποκριτής είναι αυτός που στο θέατρο υποδύεται διαφορετικό πρόσωπο…Έτσι και σε τούτη τη ζωή πολλοί ενεργούν όπως οι θεατρίνοι. Άλλα έχουν μέσα στην καρδιά τους και άλλα δείχνουν εξωτερικά προς τους ανθρώπους».
Η υποκρισία συνιστά αμάρτημα. Αρρώστια βαριά της ψυχής. Και αποτελεί συμπεριφορά διαβολική, αφού πρώτος ο διάβολος υποκρίθηκε, «όφεως υποκριτής γεγονώς». Ο υποκριτής άλλοτε συνειδητά και άλλοτε ασυνείδητα συμπεριφέρεται ψεύτικα. Αλλιώτικος είναι στην πραγματικότητα και διαφορρετικός επιδιώκει να φαίνεται. Άλλα έχει στην καρδιά του και άλλα βγάζει προς τα έξω. Υποκρίνεται τον ευσεβή χωρίς να είναι στην πραγματικότητα. Ό,τι κάνει, ό,τι λέει, ο τρόπος με τον οποίο ενεργεί, δεν είναι έκφραση του περιεχομένου της καρδιάς του αλλά εξωτερικό προσωπείο, προσποιητή συμπεριφορά με την οποία επιδιώκει να επιδειχθεί και να εντυπωσιάσει τους άλλους. Γι’ αυτό και ο Κύριος ελέγχοντας αυστηρά την υποκριτική συμπεριφορά των Γραμματέων και των Φαρισαίων τους παρομοιάζει με «ασβεστωμένους τάφους», που εξωτερικά φαίνονται ωραίοι, εσωτερικά όμως είναι γεμάτοι κόκκαλα νεκρών και κάθε λογής ακαθαρσία (Ματθ. 23, 27).

Η αιτία της υποκριτικής συμπεριφοράς

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ που γεννά την υποκρισία; «Η γαρ υπόκρισις», διδάσκει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, «εξ οιήσεως γεννάται». Ένας άλλος πνευματικός διδάσκαλος, ο όσιος Θαλάσσιος, παρατηρεί ότι η υποκρισία είναι «ίδιον της κενοδοξίας», ενώ ο άγιος Μάρκος ο Ασκητής, πέρα από την κενοδοξία, ως αιτία της υποκρισίας θεωρεί και τη φιλαργυρία.
Πραγματικά, τα όσα διδάσκουν οι Πατέρες μας επιβεβαιώνονται με ακρίβεια και στην καθημερινή μας ζωή. Αυτό που μας παρωθεί να υποκρινόμαστε είναι ο εγωισμός μας. Και υποκρινόμενοι τους ευσεβείς επιδιώκουμε να επιδειχθούμε, να εντυπωσιάσουμε τους άλλους. Να τους κάνουμε να μας προσέξουν. Να σχηματίσουν καλή γνώμη για μας. Να μας επαινέσουν. Αυτό όμως σε καμιά περιπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί γνήσια ευσέβεια, ειλικρινής χριστιανική ζωή. Διότι δεν πηγάζει από την αγάπη προς τον Θεό. Δεν εκπορεύεται από πραγματικό σεβασμό προς το Ευαγγέλιο Του. Δεν αποβλέπει στη δόξα του Κυρίου, αλλά στην ικανοποίηση του πάθους της κενοδοξίας που βασανίζει την ψυχή μας και το οποίο μας εξωθεί να γινόμαστε υποκριτές και ανθρωπάρεσκοι.

Η ζημιά που προκαλεί η υποκρισία

Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ καταστρέφει την ενότητα της προσωπικότητας μας. Μας διχάζει εσωτερικά. Και μας εκθέτει στα μάτια των ανθρώπων, όταν – αργά ή γρήγορα – πέφτει το προσωπείο που φορούμε και αποκαλύπτεται πόσο διαφορετικοί είμαστε από αυτό που φαινόμαστε και πόσο προσποιητή είναι η συμπεριφορά που δείχνουμε προς τους άλλους. «Υποκριτήν», διαβάζουμε στη Φιλοκαλία, «ελέγχουσιν οι λόγοι και τα έργα». Εκτιθέμεθα όταν άλλα είναι τα κίνητρα, οι σκοποί, οι εσωτερικές μας διαθέσεις, και αλλιώτικη η εξωτερική συμπεριφορά και οι ενέργειες μας.
Η υποκρισία διαστρέφει την ουσία της θρησκευτικής ζωής. Γι’ αυτό και ο Κύριος Ιησούς μίλησε πολύ αυστηρά γι’ αυτήν και άσκησε δριμύ έλεγχο προς τους υποκριτές. Στην επί Όρους ομιλία Του (Ματθ. 6, 1-6, 16-18) υποδεικνύει πόσο διαφορετικός από αυτόν των υποκριτών θα πρέπει να είναι ο τρόπος με τον οποίο οι χριστιανοί οφείλουμε να σκούμε την ελεημοσύνη, την προσευχή και τη νηστεία. Και σε άλλη περίσταση – αντιμετωπίζοντας την πονηρία και την κενοδοξία των Γραμματέων και των Φαρισαίων – εν δίστασε να τους αποκαλέσει «υποκριτάς» και να εξαπολύσει εναντίον τους τα φοβερά εκείνα «ουαί» (Ματθ. 23, 13-36).
Το κακό που προξενεί η υποκρισία φαίνεται και στην περίπτωση του αρχισυναγώγου του σημερινού Ευαγγελίου. Βλέπει το θαύμα της θεραπείας και αντί να δοξάσει τον Θεό φθονεί. Και ο φθόνος τον κάνει να παρερμηνεύει ηθελημένα την εντολή του Θεού. Και ενώ φροντίζει – από ιδιοτέλεια βέβαια – για τα άλογα ζώα κατά την ημέρα του Σαββάτου, κόπτεται υποκριτικά για την καταπάτηση της αργίας από τη θεραπεία της συγκύπτουσας, την οποία εξισώνει με την εργασία! – πράγμα που όντως απαγόρευε ο Μωσαϊκός νόμος.

* * *

Αδελφοί μου,
Οφείλουμε να το κατανοήσουμε καλώς: Η υποκρισία συνιστά σοβαρότατο κίνδυνο για την χριστιανική μας ζωή. Ευτελίζει το ευαγγελικό ήθος. Ακυρώνει ό,τι καλό με κόπο κατορθώνουμε. Σκανδαλίζει τους αδελφούς μας. Μας εκθέτει στα μάτια των ανθρώπων.
Γι’ αυτό ας είμαστε πάντοτε ειλικρινείς και έντιμοι। Απροσποίητη η συμπεριφορά μας. Αυστηροί στον εαυτό μας και επιεικείς στους άλλους. Ό,τι κάνουμε να το κάνουμε όχι χάριν της κενοδοξίας αλλά για την δόξα του Θεού και το καλό των αδελφών μας. Ανυπόκριτη η πίστη μας προς τον Θεό (Α’ Τιμ. 1, 5 –Β’ Τιμ. 1,15), ανυπόκριτη και η αγάπη προς τους αδελφούς μας (Ρωμ. 12, 9 – Β’ Κορ. 6, 6).
,
Πηγήhhhttp://sinodiporos।blogspot।com/
,