Το μεσιτευτικό έργο της Παναγίας στην Εκκλησία
.
Η Παναγία μας είναι γεμάτη αγάπη, στοργή και τρυφερότητα μητρική. Έτοιμη να ακούσει τον πόνο, να σπογγίσει το δάκρυ, να δώσει θεραπεία και παρηγορία, γιατί «είναι πάντων θλιβομένων η χαρά και προστάτης». Θερμή είναι η μεσιτεία της στον Υιό της για τις ανάγκες και τη σωτηρία του κόσμου. Και η μητρική της προστασία, που σκέπαζε το μικρό Ιησού της, σκεπάζει το σύμπαν και κάθε άνθρωπο. Είναι δε τόσο μεγάλη η παρρησία της ενώπιον του Υιού της, από τον οποίον είναι πάντοτε αχώριστη, γιατί «ουδέν γαρ μέσον Μητρός και Υιού» λέγει ο ιερός Δαμασκηνός. «Και επειδή στην ουράνια εκκλησία, στην «εκκλησία των πρωτοτόκων» έχει την πρώτη θέση, η μεσιτεία της για την επίγεια εκκλησία που είναι το σώμα του Υιού της, είναι διαρκής και ακατάπαυστη».
πηγή:http://www.imsamou.gr
Ο Υιός και Θεός της λοιπόν εκτός από την τιμή και τη δόξα που χάρισε στη μητέρα του, γιατί «η τιμή και η δόξα της Θεοτόκου έσωθεν ο της κοιλίας καρπός», την ανέδειξε και Μεσίτρια του ανθρωπίνου γένους. Και πρεσβεύει ανάμεσα σ΄ όλους τους Αγίους, για τον κόσμο και «προΐσταται πρεσβεύουσα υπέρ ημών». Βασικό και κύριο έργο της στον ουρανό, δίπλα στον Υιόν της είναι η ακατάπαυστη «πρεσβεία», η θερμή της ικεσία και παράκληση, για τα παιδιά της που άφησε στον κόσμο. Είναι το μεσιτευτικό και πρεσβευτικό της έργο τόσο μεγάλο και αποτελεσματικό, ώστε κατορθώνει να γκρεμίσει το μεσότοιχο της έχθρας και να ενώσει τα ουράνια με τα επίγεια, όπως αναφέρει ο Άγιος Βασίλειος Σελευκείας. «Χαίρε Κεχαριτωμένη, μεσιτεύουσα Θεώ και ανθρώποις, ίνα το μεσότοιχον αναιρεθή της έχθρας, και της επουρανίοις ενωθή τα επίγεια».
Αυτό το εκφράζει πολύ χαρακτηριστικά ο ύμνος της Εκκλησίας μας, που αναφέρεται στην Θεοτόκο. «Την παγκόσμιον δόξαν, την εξ ανθρώπων σπαρείσαν, και τον Δεσπότην τεκούσαν, την επουράνιον πύλην, υμνήσωμεν Μαρίαν την Παρθένον, των Ασωμάτων το άσμα, και των πιστών το εγκαλλώπισμα‡ αύτη γαρ ανεδείχθη ουρανός και ναός της Θεότητος‡ αύτη το μεσότειχον της έχθρας καθελούσα, ειρήνην αντεισήξε, και το βασίλειον ηνέωξε. Ταύτην ουν κατέχοντες, της πίστεως την άγκυραν, υπέρμαχον έχομεν, τον εξ αυτής τεχθέντα Κύριον. Θαρσείτω, τοίνυν, θαρσείτω λαός του Θεού‡ και γαρ αυτός πολεμήσει τους εχθρούς ως παντοδύναμος».[Τη Δόξα όλου του κόσμου, που γεννήθηκε από σπέρμα ανθρώπινο και εγέννησε τον Κυρίαρχο (όλου του σύμπαντος) την Πύλη του ουρανού, ας υμνήσωμε‡ Μαρία την παρθένο, (που είναι) το άσμα των Ασωμάτων (Αγγέλων) και το κόσμημα των πιστών‡ γιατί Αυτή αξιώθηκε να γίνει ουρανός και Ναός της θεότητος (εχώρησε στα σπλάχνα της κατά απερίγραπτο τρόπο το Θεό, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστόν). Αυτή αφού γκρέμισε το μεσότοιχο της έχθρας (μεταξύ Θεού και ανθρώπων) έφερε αντί αυτού (του μεσότοιχου της έχθρας)την ειρήνη και άνοιξε τη Βασιλεία (του Θεού, τον Παράδεισο). Αυτή την Άγκυρα της Πίστεως, εάν κράταμε, θα έχωμε υπερασπιστή (Παντοδύναμο) τον Κύριο που γεννήθηκε απ΄ Αυτή (τη Θεοτόκο). Ας έχουν λοιπόν θάρρος, ας έχουν θάρρος οι άνθρωποι του Θεού. Γιατί Αυτός (ο Θεός) θα πολεμήσει τους εχθρούς μας σαν Παντοδύναμος (που είναι)].
Εμείς οι Χριστιανοί γνωρίζουμε πολύ καλά τα αποτελέσματα αυτής της πρεσβευτικής προσευχής της Μητέρας μας, γι΄ αυτό και την αποκαλούμε «Μεσίτρια». Είναι χαρακτηριστικός ο ύμνος του δεκαπενταυγούστου. «Και σε μεσίτριαν έχω προς τον φιλάνθρωπον Θεόν, μη μου ελέγξει τας πράξεις ενώπιον των αγγέλων. Παρακαλώ σε Παρθένε, βοήθησόν μοι εν τάχει» Και ακόμη κατά την θεία Λειτουργία παρακαλούμε τον Υιό Της και Σωτήρα μας Χριστό, να μας σώσει δεχόμενος τις πρεσβείες της Μητέρας του. «Ταις πρεσβείαις της Θεοτόκου, Σώτερ, σώσον ημάς».
Συγκινητικά είναι επίσης, όσα αναφέρονται στην προσευχή που της απευθύνομε στην καθημερινή μας ακολουθία στο απόδειπνο( Η των απηλπισμένων μόνη ελπίς, και των πολεμουμένων βοήθεια, η ετοίμη αντίληψις των εις σε προστρεχόντων, και πάντων των Χριστιανών το καταφύγιον».
Πιστεύουμε ακόμη, ότι είναι ακούραστη και αμετάθετη απ΄ αυτό το σωτήριο, μητρικό της πρεσβευτικό έργο. Αυτό της εκφράζει η εκκλησία μας, όταν ψάλλει στην εορτή της Κοιμήσεώς της. «Την εν πρεσβείαις ακοίμητον Θεοτόκον και προστασίαις αμετάθετον ελπίδα». Αυτό επίσης εκφράζει και ο Ηλίας Μηνιάτης στις Θεομητορικές του Διδαχές. «Όταν μεσιτεύη προς τον Θεόν δια τους Χριστιανούς, λέγει, αυτή μεσιτεύει προς τον Υιόν της δια τους υιούς της. Λοιπόν παρακαλεί τον Θεόν με τόσην παρρησίαν, όσην πρέπει να έχη η Μήτηρ προς τον Υιόν. Και παρακαλεί δια τους χριστιανούς με τόσην αγάπην, όσην πρέπει να έχωσιν οι υιοί από την μητέρα. Αλλά η παρρησία, αλλά η αγάπη τοιαύτης μητρός είναι άπειρος. Τι δύναται ποτέ να ζητήση, και να μη λάβη από τοιούτον Υιόν. Τι δυνάμεθα ημείς να ζητήσωμεν, και να μη λάβωμεν από τοιαύτην Μητέρα».
Και συνεχίζει «Ορφανοί, οπού εστερήθητε από τους γονείς σας‡ ξένοι, οπού εχάσατε την πατρίδα σας άρρωστοι, τεθλιμμένοι, σκλαβωμένοι, αμαρτωλοί, μη λυπείσθε. Εσείς έχετε μητέρα την Μητέρα του Θεού. Μητέρα οπού σας κυβερνά εις την ορφανίαν σας, όπου σας σκέπει εις την ξενιτείαν σας, οπού σας τρέφει εις την πτωχείαν σας, οπού σας δίδει την ιατρείαν εις τα πάθη, εις τας θλίψεις την παρηγορίαν, εις ταις σκλαβίαις την ελευθερίαν, εις τας αμαρτίας την συγχώρησιν. Μη λυπείσθε, εσείς έχετε μητέρα την Μητέρα του Θεού.
Γεωργοί, οπού δουλεύετε την γην, την Παρθένον επικαλείσθε, να έχετε ευλογία καρποφορίας εις τους κόπους σας. Νέοι, οπού σπουδάζετε εις τα σχολεία, την Παρθένον επικαλείσθε, να έχετε φως γνώσεως εις την σπουδήν σας. Ιερείς και λαϊκοί, άνδρες και γυναίκες, την Παρθένον επικαλείσθε εις όλαις ταις ανάγκαις, και σωματικαίς και ψυχικαίς, να την έχετε προστάτιν εις ταύτην την ζωήν, προστάτιν εν ώρα θανάτου, μεσίτην εν ημέρα κρίσεως. Χριστιανοί, μικροί και μεγάλοι, όσοι λατρεύετε και προσκυνείτε το όνομα του Ιησού, τιμάτε και ευλαβείσθε το όνομα της Παρθένου Μαρίας, της Μητρός του Ιησού και Μητρός ημών. Ιησούς και Μαρία ας είναι τυπωμένα μέσα εις την καρδίαν σας, Ιησούς και Μαρία ας μη λείπη από το στόμα σας.
Ιησούς και Μαρία ας είναι η αρχή και το τέλος των προσευχών σας. Το όνομα Ιησούς και Μαρία, ας είναι τα πρώτα λόγια της αυγής, τα ύστερα της εσπέρας, με τούτα σφαλίζετε εις ύπνον τα μάτια σας, με τούτα πάλιν ανοίγετε την Εκκλησίαν, με τούτα αρχινάτε και τελειώνετε πάσαν υπόθεσιν, δια να αξιωθήτε την ώραν, οπού μέλλετε να παραδώσετε το πνεύμα, να έχετε από το ένα μέρος τον Ιησούν, από το άλλο την Μαρίαν, και ομού με τον Ιησού, και με την Μαρίαν, να συνδοξάζεσθε εις την Βασιλείαν των ουρανών».
Η Παναγία είναι λοιπόν η ελπίδα μας, το καταφύγιό μας και προσφέρει τα αιώνια αγαθά στον κόσμο. Και με τη δική της πρεσβεία οι άγγελοι και οι άνθρωποι δέχονται τη χάρη. «Καμμία δωρεά δεν έγινε δεκτή στην εκκλησία χωρίς τη συνδρομή της Μητέρας του Θεού, η οποία είναι προοίμιο της θριαμβεύουσας Εκκλησίας», λέγει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς.
«Αγίασμα» του κόσμου, «βάτος φλεγομένη» και «Δεομένη», η Παρθένος εικονίζει την διακονίαν της προσευχής, το χάρισμα της μεσιτείας. Η εικόνα της δεήσεως, της Μεσίτριας, εκφράζει την προσευχή της Εκκλησίας και τη μεσιτεία της ευσπλαχνίας. Για τούτο και η Εικόνα αυτή σημαίνει βαθύτερα τους γάμους του Αρνίου με την Εκκλησία και με κάθε χριστιανική ψυχή».
Ο Ηλίας Μηνιάτης γεμάτος από αγάπη και σεβασμό, γεμάτος θαυμασμό και ευγνωμοσύνη για την μεσιτεία, την προστασία και την σκέπη της Παναγίας μας αναφέρει πάλι στις Θεομητορικές του Διδαχές. «Δεν ηξεύρετε, Χριστιανοί, ποία είναι των απελπισμένων η ελπίς; Ποία είναι των αμαρτωλών η καταφυγή; Ποία είναι των Χριστιανών η Μητέρα. Μαρία, η Πάναγνος Δέσποινα;». Και πιο κάτω σημειώνει: «Ο Θεός παρακαλεσμένος από την Παναγίαν Παρθένον, πάντα την εισακούει. Αυτός είναι Υιός της, εκείνη είναι Μητέρα του. Και να κάνη ο Υιός το ζήτημα της Μητρός του, τούτο δεν είναι χάρις, είναι χρέος φυσικόν. "Παρέστη η Βασίλισσα εκ δεξιών σου". Ήγουν πως επάνω από όλους τους χορούς των Αγίων, και Μακαρίων, επάνω από όλα τα τάγματα των Αγγέλων, των Αρχαγγέλων, των Χερουβίμ, και των Σεραφίμ, την έβαλε να καθίση εις τα δεξιά του, εις τον θρόνον της Βασιλευούσης Θεότητος».
Όπως λοιπόν σκοπός και μέριμνα της Μητέρας του Θεού, της δικής μας Μητέρας, είναι να οδηγήσει τα παιδιά της με τις πρεσβείες της στη Θεία Βασιλεία, στην όντως Ζωή, στη χαρά, κόπος και μόχθος της Εκκλησίας, με τις προσευχές της, είναι να δώσει στα παιδιά της τη χαρά του ουρανού και την παραδείσια ευτυχία. Να κάνει τον άνθρωπο «καινό», «Χριστοφόρο», «σύναιμο» και σύσωμο» με το Χριστό.
Γιατί μέσα στην Εκκλησία ο Χριστός «είναι τα πάντα εν πάσι». Και ακόμη, «γιατί η Θεία Λειτουργία, είναι πριν απ΄ όλα τα άλλα, η χαρμόσυνη σύναξη εκείνων που θα ανταμώσουν με τον αναστημένο Κύριο και θα μπούνε μαζί του στο νυμφιάτικο δώμα της Βασιλείας του». Και καμμιά σύναξη δεν μοιάζει με την παραδείσια σύναξη της προσευχόμενης Εκκλησίας. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος την παρομοιάζει με την κιβωτό. Δίνει όμως πολύ μεγαλύτερη αξία στην Εκκλησία. Και όπως γράφει, «ουκ αν αμάρτοι τις της κιβωτού την εκκλησίαν μείζονα προειπών. Η μεν γαρ κιβωτός παρελάμβανε και εφύλαττε ζώα, η δε εκκλησία παραλαμβάνει τα ζώα και τα μεταβάλλει‡ οίον τι λέγω; Εισήλθέ τις ιεραξ και εξήλθεν ιέραξ. Εισήλθε λύκος και εξήλθε λύκος. Εισήλθέ τις ιέραξ ενταύθα και εξέρχεται περιστερά.
Εισέρχεται λύκος και εξέρχεται πρόβατον. Εισέρχεται όφις και εξέρχεται αρνίον, ου της φύσεως μεταβαλλομένης αλλά της κακίας ελαυνομένης». [Γι΄ αυτό δεν θα έκανε κανείς λάθος αν έλεγε ότι η εκκλησία έχει μεγαλύτερη αξία από την κιβωτό. Γιατί η κιβωτός έπαιρνε τα ζώα και τα διατηρούσε, ενώ η Εκκλησία παίρνει τα ζώα και τα μεταβάλλει. Ας χρησιμοποιήσω παραδείγματα. Εκεί, στην κιβωτό, μπήκε γεράκι και βγήκε γεράκι. Μπαίνει λύκος και βγαίνει λύκος.Εδώ (στην εκκλησία) μπήκε κάποιος γεράκι και βγαίνει περιστέρι‡ μπαίνει λύκος και βγαίνει πρόβατο‡ μπαίνει φίδι και βγαίνει αρνί, όχι ότι αλλάζει η φύση, αλλά διώχνεται η κακία].
Και σε άλλο σημείο αναφέρει για τη σύναξη και την προσευχή της Εκκλησίας: «Τι ηδύτερον της ενταύθα διαγωγής; Ει γαρ διημερεύειν ενταύθα, τι σεμνότερον; τι ασφαλέστερον; Όπου αδελφοί τοσούτοι, όπου το Πνεύμα το Άγιον, όπου Ιησούς μέσος, και ο τούτου Πατήρ. Ποίαν ετέραν ζητείς συναγωγήν τοιαύτην; Ποίον έτερον βουλευτήριον; Ποίαν σύνοδον; Τοσαύτα αγαθά εν τη τραπέζη, εν τη ακροάσει, εν ταις ευλογίαις, εν ταις ευχαίς». [Τι «ωραιότεραν μπορεί να υπάρξει από αυτήν εδώ την ατμόσφαιρα; Εάν λοιπόν κανείς θέλει να μείνει εδώ όλη μέρα, τι καλύτερον μπορεί να υπάρξει; Ποιά ασφάλεια μεγαλύτερη; Εδώ όπου βρίσκονται τόσοι αδελφοί, όπου είναι παρόν το Πνεύμα το Άγιον όπου ο Ιησούς βρίσκεται στο μέσον, και ο Πατέρας του. Ποιά άλλη συγκέντρωση (συντροφιά) ζητείς να βρεις τέτοια; Ποιό άλλο μέρος που να ομιλούν τόσο ωραία και να συσκέπτονται; Ποιά σύνοδο; Τόσα αγαθά υπάρχουν στο τραπέζι, στην ακρόαση, στις ευλογίες και στις προσευχές].
Γίνεται λοιπόν φανερό ότι η Εκκλησία με την ικετευτική της προσευχή και δια μέσου των πρεσβειών της Παναγίας Μητέρας μας, αγωνίζεται να μεταβάλλει τον κόσμο, τον άνθρωπο και να τον κάνει πολίτη της Βασιλείας του Θεού. Γιατί αν η Παναγία είναι «η κιβωτός η χρυσωθείσα τω πνεύματι, η Εκκλησία είναι «η κιβωτός της σωτηρίας μας». Και μόνο κάτω από το αδιάκοπο πρεσβευτικό και μεσιτευτικό έργο της Παναγίας - Εκκλησίας Μητέρας μας, θα μπορούμε να ελπίζουμε και να αγωνιζόμαστε στον κόσμο αυτό.
Η Παναγία μας είναι γεμάτη αγάπη, στοργή και τρυφερότητα μητρική. Έτοιμη να ακούσει τον πόνο, να σπογγίσει το δάκρυ, να δώσει θεραπεία και παρηγορία, γιατί «είναι πάντων θλιβομένων η χαρά και προστάτης». Θερμή είναι η μεσιτεία της στον Υιό της για τις ανάγκες και τη σωτηρία του κόσμου. Και η μητρική της προστασία, που σκέπαζε το μικρό Ιησού της, σκεπάζει το σύμπαν και κάθε άνθρωπο. Είναι δε τόσο μεγάλη η παρρησία της ενώπιον του Υιού της, από τον οποίον είναι πάντοτε αχώριστη, γιατί «ουδέν γαρ μέσον Μητρός και Υιού» λέγει ο ιερός Δαμασκηνός. «Και επειδή στην ουράνια εκκλησία, στην «εκκλησία των πρωτοτόκων» έχει την πρώτη θέση, η μεσιτεία της για την επίγεια εκκλησία που είναι το σώμα του Υιού της, είναι διαρκής και ακατάπαυστη».
πηγή:http://www.imsamou.gr
Ο Υιός και Θεός της λοιπόν εκτός από την τιμή και τη δόξα που χάρισε στη μητέρα του, γιατί «η τιμή και η δόξα της Θεοτόκου έσωθεν ο της κοιλίας καρπός», την ανέδειξε και Μεσίτρια του ανθρωπίνου γένους. Και πρεσβεύει ανάμεσα σ΄ όλους τους Αγίους, για τον κόσμο και «προΐσταται πρεσβεύουσα υπέρ ημών». Βασικό και κύριο έργο της στον ουρανό, δίπλα στον Υιόν της είναι η ακατάπαυστη «πρεσβεία», η θερμή της ικεσία και παράκληση, για τα παιδιά της που άφησε στον κόσμο. Είναι το μεσιτευτικό και πρεσβευτικό της έργο τόσο μεγάλο και αποτελεσματικό, ώστε κατορθώνει να γκρεμίσει το μεσότοιχο της έχθρας και να ενώσει τα ουράνια με τα επίγεια, όπως αναφέρει ο Άγιος Βασίλειος Σελευκείας. «Χαίρε Κεχαριτωμένη, μεσιτεύουσα Θεώ και ανθρώποις, ίνα το μεσότοιχον αναιρεθή της έχθρας, και της επουρανίοις ενωθή τα επίγεια».
Αυτό το εκφράζει πολύ χαρακτηριστικά ο ύμνος της Εκκλησίας μας, που αναφέρεται στην Θεοτόκο. «Την παγκόσμιον δόξαν, την εξ ανθρώπων σπαρείσαν, και τον Δεσπότην τεκούσαν, την επουράνιον πύλην, υμνήσωμεν Μαρίαν την Παρθένον, των Ασωμάτων το άσμα, και των πιστών το εγκαλλώπισμα‡ αύτη γαρ ανεδείχθη ουρανός και ναός της Θεότητος‡ αύτη το μεσότειχον της έχθρας καθελούσα, ειρήνην αντεισήξε, και το βασίλειον ηνέωξε. Ταύτην ουν κατέχοντες, της πίστεως την άγκυραν, υπέρμαχον έχομεν, τον εξ αυτής τεχθέντα Κύριον. Θαρσείτω, τοίνυν, θαρσείτω λαός του Θεού‡ και γαρ αυτός πολεμήσει τους εχθρούς ως παντοδύναμος».[Τη Δόξα όλου του κόσμου, που γεννήθηκε από σπέρμα ανθρώπινο και εγέννησε τον Κυρίαρχο (όλου του σύμπαντος) την Πύλη του ουρανού, ας υμνήσωμε‡ Μαρία την παρθένο, (που είναι) το άσμα των Ασωμάτων (Αγγέλων) και το κόσμημα των πιστών‡ γιατί Αυτή αξιώθηκε να γίνει ουρανός και Ναός της θεότητος (εχώρησε στα σπλάχνα της κατά απερίγραπτο τρόπο το Θεό, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστόν). Αυτή αφού γκρέμισε το μεσότοιχο της έχθρας (μεταξύ Θεού και ανθρώπων) έφερε αντί αυτού (του μεσότοιχου της έχθρας)την ειρήνη και άνοιξε τη Βασιλεία (του Θεού, τον Παράδεισο). Αυτή την Άγκυρα της Πίστεως, εάν κράταμε, θα έχωμε υπερασπιστή (Παντοδύναμο) τον Κύριο που γεννήθηκε απ΄ Αυτή (τη Θεοτόκο). Ας έχουν λοιπόν θάρρος, ας έχουν θάρρος οι άνθρωποι του Θεού. Γιατί Αυτός (ο Θεός) θα πολεμήσει τους εχθρούς μας σαν Παντοδύναμος (που είναι)].
Εμείς οι Χριστιανοί γνωρίζουμε πολύ καλά τα αποτελέσματα αυτής της πρεσβευτικής προσευχής της Μητέρας μας, γι΄ αυτό και την αποκαλούμε «Μεσίτρια». Είναι χαρακτηριστικός ο ύμνος του δεκαπενταυγούστου. «Και σε μεσίτριαν έχω προς τον φιλάνθρωπον Θεόν, μη μου ελέγξει τας πράξεις ενώπιον των αγγέλων. Παρακαλώ σε Παρθένε, βοήθησόν μοι εν τάχει» Και ακόμη κατά την θεία Λειτουργία παρακαλούμε τον Υιό Της και Σωτήρα μας Χριστό, να μας σώσει δεχόμενος τις πρεσβείες της Μητέρας του. «Ταις πρεσβείαις της Θεοτόκου, Σώτερ, σώσον ημάς».
Συγκινητικά είναι επίσης, όσα αναφέρονται στην προσευχή που της απευθύνομε στην καθημερινή μας ακολουθία στο απόδειπνο( Η των απηλπισμένων μόνη ελπίς, και των πολεμουμένων βοήθεια, η ετοίμη αντίληψις των εις σε προστρεχόντων, και πάντων των Χριστιανών το καταφύγιον».
Πιστεύουμε ακόμη, ότι είναι ακούραστη και αμετάθετη απ΄ αυτό το σωτήριο, μητρικό της πρεσβευτικό έργο. Αυτό της εκφράζει η εκκλησία μας, όταν ψάλλει στην εορτή της Κοιμήσεώς της. «Την εν πρεσβείαις ακοίμητον Θεοτόκον και προστασίαις αμετάθετον ελπίδα». Αυτό επίσης εκφράζει και ο Ηλίας Μηνιάτης στις Θεομητορικές του Διδαχές. «Όταν μεσιτεύη προς τον Θεόν δια τους Χριστιανούς, λέγει, αυτή μεσιτεύει προς τον Υιόν της δια τους υιούς της. Λοιπόν παρακαλεί τον Θεόν με τόσην παρρησίαν, όσην πρέπει να έχη η Μήτηρ προς τον Υιόν. Και παρακαλεί δια τους χριστιανούς με τόσην αγάπην, όσην πρέπει να έχωσιν οι υιοί από την μητέρα. Αλλά η παρρησία, αλλά η αγάπη τοιαύτης μητρός είναι άπειρος. Τι δύναται ποτέ να ζητήση, και να μη λάβη από τοιούτον Υιόν. Τι δυνάμεθα ημείς να ζητήσωμεν, και να μη λάβωμεν από τοιαύτην Μητέρα».
Και συνεχίζει «Ορφανοί, οπού εστερήθητε από τους γονείς σας‡ ξένοι, οπού εχάσατε την πατρίδα σας άρρωστοι, τεθλιμμένοι, σκλαβωμένοι, αμαρτωλοί, μη λυπείσθε. Εσείς έχετε μητέρα την Μητέρα του Θεού. Μητέρα οπού σας κυβερνά εις την ορφανίαν σας, όπου σας σκέπει εις την ξενιτείαν σας, οπού σας τρέφει εις την πτωχείαν σας, οπού σας δίδει την ιατρείαν εις τα πάθη, εις τας θλίψεις την παρηγορίαν, εις ταις σκλαβίαις την ελευθερίαν, εις τας αμαρτίας την συγχώρησιν. Μη λυπείσθε, εσείς έχετε μητέρα την Μητέρα του Θεού.
Γεωργοί, οπού δουλεύετε την γην, την Παρθένον επικαλείσθε, να έχετε ευλογία καρποφορίας εις τους κόπους σας. Νέοι, οπού σπουδάζετε εις τα σχολεία, την Παρθένον επικαλείσθε, να έχετε φως γνώσεως εις την σπουδήν σας. Ιερείς και λαϊκοί, άνδρες και γυναίκες, την Παρθένον επικαλείσθε εις όλαις ταις ανάγκαις, και σωματικαίς και ψυχικαίς, να την έχετε προστάτιν εις ταύτην την ζωήν, προστάτιν εν ώρα θανάτου, μεσίτην εν ημέρα κρίσεως. Χριστιανοί, μικροί και μεγάλοι, όσοι λατρεύετε και προσκυνείτε το όνομα του Ιησού, τιμάτε και ευλαβείσθε το όνομα της Παρθένου Μαρίας, της Μητρός του Ιησού και Μητρός ημών. Ιησούς και Μαρία ας είναι τυπωμένα μέσα εις την καρδίαν σας, Ιησούς και Μαρία ας μη λείπη από το στόμα σας.
Ιησούς και Μαρία ας είναι η αρχή και το τέλος των προσευχών σας. Το όνομα Ιησούς και Μαρία, ας είναι τα πρώτα λόγια της αυγής, τα ύστερα της εσπέρας, με τούτα σφαλίζετε εις ύπνον τα μάτια σας, με τούτα πάλιν ανοίγετε την Εκκλησίαν, με τούτα αρχινάτε και τελειώνετε πάσαν υπόθεσιν, δια να αξιωθήτε την ώραν, οπού μέλλετε να παραδώσετε το πνεύμα, να έχετε από το ένα μέρος τον Ιησούν, από το άλλο την Μαρίαν, και ομού με τον Ιησού, και με την Μαρίαν, να συνδοξάζεσθε εις την Βασιλείαν των ουρανών».
Η Παναγία είναι λοιπόν η ελπίδα μας, το καταφύγιό μας και προσφέρει τα αιώνια αγαθά στον κόσμο. Και με τη δική της πρεσβεία οι άγγελοι και οι άνθρωποι δέχονται τη χάρη. «Καμμία δωρεά δεν έγινε δεκτή στην εκκλησία χωρίς τη συνδρομή της Μητέρας του Θεού, η οποία είναι προοίμιο της θριαμβεύουσας Εκκλησίας», λέγει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς.
«Αγίασμα» του κόσμου, «βάτος φλεγομένη» και «Δεομένη», η Παρθένος εικονίζει την διακονίαν της προσευχής, το χάρισμα της μεσιτείας. Η εικόνα της δεήσεως, της Μεσίτριας, εκφράζει την προσευχή της Εκκλησίας και τη μεσιτεία της ευσπλαχνίας. Για τούτο και η Εικόνα αυτή σημαίνει βαθύτερα τους γάμους του Αρνίου με την Εκκλησία και με κάθε χριστιανική ψυχή».
Ο Ηλίας Μηνιάτης γεμάτος από αγάπη και σεβασμό, γεμάτος θαυμασμό και ευγνωμοσύνη για την μεσιτεία, την προστασία και την σκέπη της Παναγίας μας αναφέρει πάλι στις Θεομητορικές του Διδαχές. «Δεν ηξεύρετε, Χριστιανοί, ποία είναι των απελπισμένων η ελπίς; Ποία είναι των αμαρτωλών η καταφυγή; Ποία είναι των Χριστιανών η Μητέρα. Μαρία, η Πάναγνος Δέσποινα;». Και πιο κάτω σημειώνει: «Ο Θεός παρακαλεσμένος από την Παναγίαν Παρθένον, πάντα την εισακούει. Αυτός είναι Υιός της, εκείνη είναι Μητέρα του. Και να κάνη ο Υιός το ζήτημα της Μητρός του, τούτο δεν είναι χάρις, είναι χρέος φυσικόν. "Παρέστη η Βασίλισσα εκ δεξιών σου". Ήγουν πως επάνω από όλους τους χορούς των Αγίων, και Μακαρίων, επάνω από όλα τα τάγματα των Αγγέλων, των Αρχαγγέλων, των Χερουβίμ, και των Σεραφίμ, την έβαλε να καθίση εις τα δεξιά του, εις τον θρόνον της Βασιλευούσης Θεότητος».
Όπως λοιπόν σκοπός και μέριμνα της Μητέρας του Θεού, της δικής μας Μητέρας, είναι να οδηγήσει τα παιδιά της με τις πρεσβείες της στη Θεία Βασιλεία, στην όντως Ζωή, στη χαρά, κόπος και μόχθος της Εκκλησίας, με τις προσευχές της, είναι να δώσει στα παιδιά της τη χαρά του ουρανού και την παραδείσια ευτυχία. Να κάνει τον άνθρωπο «καινό», «Χριστοφόρο», «σύναιμο» και σύσωμο» με το Χριστό.
Γιατί μέσα στην Εκκλησία ο Χριστός «είναι τα πάντα εν πάσι». Και ακόμη, «γιατί η Θεία Λειτουργία, είναι πριν απ΄ όλα τα άλλα, η χαρμόσυνη σύναξη εκείνων που θα ανταμώσουν με τον αναστημένο Κύριο και θα μπούνε μαζί του στο νυμφιάτικο δώμα της Βασιλείας του». Και καμμιά σύναξη δεν μοιάζει με την παραδείσια σύναξη της προσευχόμενης Εκκλησίας. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος την παρομοιάζει με την κιβωτό. Δίνει όμως πολύ μεγαλύτερη αξία στην Εκκλησία. Και όπως γράφει, «ουκ αν αμάρτοι τις της κιβωτού την εκκλησίαν μείζονα προειπών. Η μεν γαρ κιβωτός παρελάμβανε και εφύλαττε ζώα, η δε εκκλησία παραλαμβάνει τα ζώα και τα μεταβάλλει‡ οίον τι λέγω; Εισήλθέ τις ιεραξ και εξήλθεν ιέραξ. Εισήλθε λύκος και εξήλθε λύκος. Εισήλθέ τις ιέραξ ενταύθα και εξέρχεται περιστερά.
Εισέρχεται λύκος και εξέρχεται πρόβατον. Εισέρχεται όφις και εξέρχεται αρνίον, ου της φύσεως μεταβαλλομένης αλλά της κακίας ελαυνομένης». [Γι΄ αυτό δεν θα έκανε κανείς λάθος αν έλεγε ότι η εκκλησία έχει μεγαλύτερη αξία από την κιβωτό. Γιατί η κιβωτός έπαιρνε τα ζώα και τα διατηρούσε, ενώ η Εκκλησία παίρνει τα ζώα και τα μεταβάλλει. Ας χρησιμοποιήσω παραδείγματα. Εκεί, στην κιβωτό, μπήκε γεράκι και βγήκε γεράκι. Μπαίνει λύκος και βγαίνει λύκος.Εδώ (στην εκκλησία) μπήκε κάποιος γεράκι και βγαίνει περιστέρι‡ μπαίνει λύκος και βγαίνει πρόβατο‡ μπαίνει φίδι και βγαίνει αρνί, όχι ότι αλλάζει η φύση, αλλά διώχνεται η κακία].
Και σε άλλο σημείο αναφέρει για τη σύναξη και την προσευχή της Εκκλησίας: «Τι ηδύτερον της ενταύθα διαγωγής; Ει γαρ διημερεύειν ενταύθα, τι σεμνότερον; τι ασφαλέστερον; Όπου αδελφοί τοσούτοι, όπου το Πνεύμα το Άγιον, όπου Ιησούς μέσος, και ο τούτου Πατήρ. Ποίαν ετέραν ζητείς συναγωγήν τοιαύτην; Ποίον έτερον βουλευτήριον; Ποίαν σύνοδον; Τοσαύτα αγαθά εν τη τραπέζη, εν τη ακροάσει, εν ταις ευλογίαις, εν ταις ευχαίς». [Τι «ωραιότεραν μπορεί να υπάρξει από αυτήν εδώ την ατμόσφαιρα; Εάν λοιπόν κανείς θέλει να μείνει εδώ όλη μέρα, τι καλύτερον μπορεί να υπάρξει; Ποιά ασφάλεια μεγαλύτερη; Εδώ όπου βρίσκονται τόσοι αδελφοί, όπου είναι παρόν το Πνεύμα το Άγιον όπου ο Ιησούς βρίσκεται στο μέσον, και ο Πατέρας του. Ποιά άλλη συγκέντρωση (συντροφιά) ζητείς να βρεις τέτοια; Ποιό άλλο μέρος που να ομιλούν τόσο ωραία και να συσκέπτονται; Ποιά σύνοδο; Τόσα αγαθά υπάρχουν στο τραπέζι, στην ακρόαση, στις ευλογίες και στις προσευχές].
Γίνεται λοιπόν φανερό ότι η Εκκλησία με την ικετευτική της προσευχή και δια μέσου των πρεσβειών της Παναγίας Μητέρας μας, αγωνίζεται να μεταβάλλει τον κόσμο, τον άνθρωπο και να τον κάνει πολίτη της Βασιλείας του Θεού. Γιατί αν η Παναγία είναι «η κιβωτός η χρυσωθείσα τω πνεύματι, η Εκκλησία είναι «η κιβωτός της σωτηρίας μας». Και μόνο κάτω από το αδιάκοπο πρεσβευτικό και μεσιτευτικό έργο της Παναγίας - Εκκλησίας Μητέρας μας, θα μπορούμε να ελπίζουμε και να αγωνιζόμαστε στον κόσμο αυτό.
Της Γεωργίας Π. Κουνάβη (Aπόσπασμα).
Πηγή : Ορθόδοξος Κόσμος
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου